Αρχική » Η επερχόμενη παγίδα

Η επερχόμενη παγίδα

από Άρδην - Ρήξη

του Γιώργου Ρακκά

«Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας καταστρέψει». Είναι η μόνιμη επωδός όλου του συστημικού συρφετού, από τον Θ. Πάγκαλο, μέχρι την Μισέλ, από τον λύκο-που-στην-αναμπουμπούλα-χαίρεται Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, μέχρι τον απελπισμένο ψευτοκουτσαβάκη Αντώνη Σαμαρά και τον δόλιο σύμβουλό του.

Ωστόσο… Κάτι δεν μας λένε καλά… Αν όντως πιστεύουν κάτι τέτοιο, τότε γιατί επιτάχυναν τις διαδικασίες εκλογής του νέου προέδρου, και μάλιστα με υποψήφιο χωρίς πραγματικά συναινετικό χαρακτήρα, φέρνοντας έτσι ένα βήμα πιο κοντά τις πρόωρες εκλογές, και επιταχύνοντας το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ; Μα πολύ απλά, γιατί θέλουν να γίνει κάτι τέτοιο: Να αποφύγουν, δηλαδή, εκείνοι μια ναρκοθετημένη διαπραγμάτευση που θα τους έδινε την χαριστική βολή, και να προστατέψουν ό,τι έχει απομείνει από τα δικά τους κουφάρια.

Αυτό το τρυκ της Κασσάνδρας, είναι το τελευταίο colpo grosso του Αντώνη Σαμαρά πριν παραδώσει την εξουσία: Να την «στήσει» στην αξιωματική αντιπολίτευση προσπαθώντας να περισώσει μέσω μιας ενδεχόμενης διαπραματευτικής αποτυχίας της, ό,τι έχει απομείνει από το πολιτικό του γόητρο. Φυσικά, με αυτόν τον τρόπο δείχνει ότι αδιαφορεί παντελώς για το μέλλον αυτής της χώρας. Αλλά ποιός είπε ότι μπροστά στο δικό του το συμφέρον νοιάζεται για αυτό; Με παρόμοιο τρόπο ενέργησε τότε, το 1992, προς μεγάλη ευχαρίστηση του… Σωκράτη Κόκκαλη και των λοιπών μελλοντικών ‘βαρόνων’ του εκσυγχρονισμού.

Τα ίδια τάχα δεν έκανε και ο «όπου φύγει-φύγει» Κωνσταντίνος Καραμανλής το 2009, παραδίδοντας εντελώς αμαχητί την εξουσία στον Γιώργο Παπανδρέου, και χαρίζοντας του την μοναδική ευκαιρία να μείνει στην ιστορία της χώρας ως ο πολιτικός που την παρέδωσε σιδηροδέσμια στα χέρια της Τρόικας μ’ εκείνο το ανεπανάληπτο διάγγελμα στο Καστελόριζο;

Το κεντρικό ερώτημα έγκειται στο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλαμβάνεται αυτήν την παγίδα, και σηκώνει το γάντι της πρόκλησης, προκειμένου να διαχειριστεί εξελίξεις λίγο ως πολύ ναρκοθετημένες – αρκεί να προσέξει κανείς την νέα παρέμβαση του Σόιμπλε, που αξιώνει την τήρηση της παρούσας πολιτικής ανεξαρτήτως από το ποιος θα αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας στις επόμενες εκλογές, ώστε να αντιληφθεί ότι η παγίδα που στήνεται στην αξιωματική αντιπολίτευση μοναδικό στόχο έχει να την θέσει και αυτήν στο κάδρο των κομμάτων που υπέκυψαν στην αποικία χρέους. Και μέσω αυτής, να ενσωματώσει σύσσωμο το πολιτικό σύστημα στο κάδρο ενός «κανονικοποιημένου» μοντέλου ‘συσσώρευσης δια της εθνικής καταστροφής’ της Ελλάδας.

Η απάντηση στο ερώτημα βρίσκεται στην λανθασμένη στρατηγική που ακολούθησε ο Αλέξης Τσίπρας ήδη από τις εκλογές του 2012. Στο ότι έπαιξε, πολύ πρόωρα, το χαρτί της «κυβερνώσας αριστεράς», γεγονός που επέτρεψε στο κόμμα του να εκτοξευθεί στο 27% και να μετασχηματιστεί από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας –δίχως βέβαια να υπάρχουν ούτε οι υποκειμενικές ούτε οι αντικειμενικές συνθήκες που θα του επέτρεπαν να διαχειριστεί αυτήν την εξουσία και προπαντός χωρίς την ύπαρξη ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος, προκαλώντας μια μεγάλη πολιτική αλλαγή, όπως υπόσχεται. Μάλιστα, τότε, είχε δηλώσει χαριτολογώντας ότι είναι «πολύ καλός στο… πόκερ». Μόνο που σε αυτού του είδους τον τζόγο «υψηλού ρίσκου» παρουσιάζεται μία μόνον ευκαιρία, και μάλιστα δίχως να μπορείς να επιλέξεις εσύ το πότε.

Και τώρα που ήρθε η στιγμή, όλες οι ενδείξεις βαίνουν σε βάρος της υπόσχεσης για μιαν ανατροπή στην διαπραγμάτευση με τους ξένους δανειστές, που θα απελευθέρωνε  την χώρα από τα δεσμά των μνημονίων: Οι Γερμανοί, είναι δεδομένοι και η ανθελληνική τους στρατηγική γνωστή, ενώ αυτήν την στιγμή δεν υπάρχει καμία άλλη ευρωπαϊκή δύναμη που φαίνεται ότι θα μπορούσε να στηρίξει μια «μικρή ελληνική ανταρσία» μέσα στην γερμανική Ευρώπη. Το «Ποδέμος» στηρίζει, ωστόσο αυτό έχει υιοθετήσει μιαν άλλη στρατηγική «δημιουργικής αναμονής» και ριζώματος των αντιστάσεων στους κόλπους της ισπανικής κοινωνίας –ενώ η Ιταλία εκφράσει μεν τις ενστάσεις της, ωστόσο δεν επιθυμεί να συμπαραταχθεί με την «καμένη» Ελλάδα. Την ίδια στιγμή, οι Αμερικάνοι έχουν καταλήξει σε μια συμφωνία με τους Γερμανούς γύρω από το Ουκρανικό, γεγονός που προσανατολίζει την Ε.Ε. στην στρατηγική του ευρωατλαντισμού κι έτσι αίρονται σε σημαντικό βαθμό οι ενστάσεις που είχαν οι ΗΠΑ στην γερμανική πολιτική σχετικά με την Ελλάδα. Τέλος, οι Ρώσοι εξαιτίας του νέου άτυπου ψυχρού πολέμου που έχει στηθεί γύρω από το Ουκρανικό στρέφονται αποφασιστικά προς την Ανατολή, γυρνώντας έστω και προσωρινά τις πλάτες τους στην Δύση, γεγονός που αναβαθμίζει τη σημασία των ρωσο-τουρκικών σχέσεων στην σκακιέρα του Πούτιν, και υποβαθμίζει αντίστοιχα την σημασία των Βαλκανίων και της Ελλάδας. Εξ ου και η πρόσφατη στροφή της Μόσχας σε σχέση με το Κυπριακό, από την πάγια υπεράσπιση των ελληνικών δικαίων σε μια πολιτική ευμενούς για την Τουρκία ουδετερότητας.

Ανεξάρτητα από το εάν όλες αυτές οι ισορροπίες είναι επισφαλείς και μεσοπρόθεσμα μάλλον θα ανατραπούν –οι αντισυσπειρώσεις που δημιουργεί η γερμανική πολιτική στην Ευρώπη δεν μπορούν να αποτραπούν μεσοπρόθεσμα– το παρόν κλίμα εντός κι εκτός της Ε.Ε. είναι εξόχως αρνητικό για την χώρα μας. Πόσο μάλλον για τους σχεδιασμούς του ΣΥΡΙΖΑ που στήριξε καθ όλη την προηγούμενη διάρκεια την στρατηγική του, στην αντίθεση μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ, γύρω από τις πολιτικές που εφαρμόζονται στην Ευρώπη, και η οποία σήμερα τίθεται μάλλον σε δεύτερο πλάνο.

Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι η Ε.Ε. έχει «κλειδώσει» ως μια «γερμανική φυλακή». Σημαίνουν όμως ότι η επιλογή να ξεκινήσει η ανταρσία ενάντια στην ευρωπαϊκή πολιτική λιτότητας από την Ελλάδα είναι σίγουρα λανθασμένη και εξαιρετικά επισφαλής. Οι Γερμανοί εξ άλλου, έχουν διαγνώσει ότι ο αδύναμος κρίκος του πολιτικού ρεύματος αμφισβήτησής, που τείνει να διαμορφωθεί στον ευρωπαϊκό Νότο, και το οποίο χαρακτηρίζεται από διάφορα ιδεολογικά πρόσημα (Ποντέμος, Μπέπε Γκρίλο κ.ο.κ.), όπως επίσης και την άνοδο της ευρωσκεπτικιστικής ακροδεξιάς στην Γαλλία (Λεπέν) ή την Μεγάλη Βρετανία (Νάιτζελ Φάρατζ), είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και θα φροντίσουν έτσι να ξεκινήσουν από αυτόν την αντεπίθεσή τους.

Η χώρα μας πρέπει επομένως να τηρήσει «αμυντική στάση» και παρελκυστικές πολιτικές, να συγκροτήσει ευρύτερες συμμαχίες έως ότου γενικευτεί η ανοιχτή αμφισβήτηση των Γερμανών –και μόνον τότε να προχωρήσει και η ίδια στην αμφισβήτηση της «γερμανικής φυλακής», έτσι ώστε να αξιοποιήσει την ευρύτερη αναταραχή εντός της Ε.Ε.

Την ίδια στιγμή, στο εσωτερικό πεδίο, οι κοινωνικές κινητοποιήσεις βρίσκονται στο ναδίρ της τελευταίας πενταετίας, και κυριαρχεί παντού ένα κλίμα πολιτικής ανάθεσης –με κύρια ευθύνη γι’ αυτό το πολιτικό κλίμα που διαμόρφωσαν οι κύριοι εκφραστές του διάχυτου αντιμνημονιακού αισθήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Αν. Ελ.

Επίσης, στο εσωτερικό του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί ένα μωσαϊκό αντιθέσεων, το οποίο απειλεί να εκραγεί με τις πρώτες αναταράξεις ή υποχωρήσεις στο μέτωπο της εσωτερικής διαπραγμάτευσης.

Τέλος, το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», που στηρίζεται σε μιαν αντίληψη «κοινωνικοποίησης»-αναδιανομής του πρωτογενούς πλεονάσματος της Αποικίας Χρέους, προσκρούει στο γεγονός ότι αυτό το πλεόνασμα είναι εξαιρετικά επισφαλές και αβέβαιο, και εξαρτάται από την καλή θέληση των ίδιων των αφεντικών  της Αποικίας (ΕΣΠΑ, Ευρωπαϊκή Τράπεζα, δόσεις) για να μπορεί κανείς να στηριχτεί σε αυτό. Το χειρότερο, δε, με αυτό είναι ότι οι πραγματικοί επικυρίαρχοι της χώρας έχουν τα μέσα να επιβάλουν την βούλησή τους, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ακόμα και σε εσωκομματικό πεδίο εμφανίζεται ιδιαίτερα αδύναμος και υπάρχουν πολλοί παράγοντες οι οποίοι είναι έτοιμοι με την παραμικρή στραβοτιμονιά να κατηγορήσουν την ηγεσία τους για μια «Νέα Βάρκιζα». Και είναι πολύ φυσιολογικό: Όταν κανείς καλλιεργεί αντιπολιτευτικά ένα τέτοιο κλίμα προσδοκιών και υποσχέσεων, είναι πολύ εύκολο αυτό να γυρίζει μπούμερανκ με τις πρώτες διαψεύσεις.

Εξ άλλου, θα πρέπει να έχουμε στο νου μας το γεγονός ότι η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος που ξέσπασε με την αναγγελία της πρόωρης εκλογής του ΠτΔ, έχει εξαναγκάσει τον ΣΥΡΙΖΑ να τρέχει διαρκώς πίσω από την τακτική της γρήγορης ανάληψης της εξουσίας, πραγματοποιώντας το ένα λάθος μετά το άλλο, συμμαχώντας με δυνάμεις της «μνημονιακής κεντροαριστεράς» (Κουβέλης, Τζάκρη) ή με παράγοντες της υστερομεταπολιτευτικής «βαθιάς εξουσίας» (λέγε με Γιάννα «Ίδρυμα Κλίντον» Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη).

Έτσι σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ζώσα, εξελισσόμενη αντίφαση ενός πολιτικού προεκλογικού λόγου που ολοένα και εντονότερα στηρίζεται στην υπόσχεση μιας «μεγάλης αλλαγής» και μιας πολιτικής πρακτικής που κινείται προς την αντίθεση κατεύθυνση, αυτήν της ενσωμάτωσης.

Τέλος, ας μην ξεχνάμε και την «αστάθμητη μεταβλητή» που ιδιαίτερα κατά τα τελευταία 50 χρόνια ‘αποφάσιζε’, δηλαδή επικαθόριζε, την πορεία της χώρας: Τον τουρκικό επεκτατισμό, ο οποίος ολοένα και πιο έντονα τείνει να εγκαταλείψει το συναινετικό προσωπείο της «φιλίας» και να αξιώνει ανοιχτά και με τον ζόρι την ευθυγράμμιση της Ελλάδας στην νεο-οθωμανική πολιτική.

Και εδώ, όπως φάνηκε και κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Νταβούτογλου στην χώρα μας, και το ολιγόλεπτο ραντεβουδάκι που επέτρεψε ο πρωθυπουργός της γείτονος στον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρει σε τίποτα από την εξωτερική πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων: Του Ευάγγελου Βενιζέλου κατά την θητεία της συγκυβέρνησης, του Δρούτσα κατά την πρώτη μνημονιακή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αυτήν της Ντόρας κατά τις κυβερνήσεις ΝΔ, και των Γιώργου Παπανδρέου-Θόδωρου Πάγκαλου στις μέρες της εκσυγχρονιστικής κυριαρχίας.

Έτσι, το «πολιτικό πόκερ» της κυβερνώσας αριστεράς έχει δημιουργήσει μια χιονοστιβάδα, την οποία καβάλησαν στο ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα μετά τον Σεπτέμβριο, ποντάροντας στην συντριβή των Σαμαρά-Βενιζέλου. Ξεχνούν όμως ότι πίσω από αυτούς κρύβονται οι γερμανοτροϊκανοί και ότι ο Σαμαράς έχει στήσει μία παγίδα σε όλες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις για να τις οδηγήσει αυτές σε πιθανές καταστροφικές επιλογές, που διαφορετικά θα τις χρεωνόταν ο ίδιος.

Υπό αυτό το πρίσμα, και εάν οι παραπάνω εκτιμήσεις αποδειχθούν σωστές, είναι πολύ εύκολο να φανταστούμε το τι θα συμβεί τους επόμενους μήνες, υπό την προϋπόθεση της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία: Οι διαπραγματευτές θα τον στήσουν στον τοίχο, και ένα κόμμα που έχει συνδέσει την πολιτική του μοίρα με την συμμετοχή του στους κόλπους της ευρωπαϊκής αριστεράς, ένα κόμμα που είναι παντελώς ανέτοιμο, ‘φύσει’ και ‘θέσει’ ανίκανο να διαχειριστεί μια ρήξη με την Ευρώπη, θα αναγκαστεί να υποκύψει στις αξιώσεις της Γερμανικής Ευρώπης. Και τότε θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου, τότε ακόμα και αυτή η δυναμική που δημιούργησε το χαρτί της ‘κυβερνώσας αριστεράς’ θα εξανεμιστεί εν μέσω αποχωρήσεων, καυγάδων, καταγγελιών, με συνέπεια να ‘κοντύνει’ η αξιωματική αντιπολίτευση σ’ έναν απλό παράγοντα της κεντροαριστεράς, μαζί με τους υπόλοιπους.

Και εκείνη την στιγμή, ο φόβος, η απελπισία και το αδιέξοδο θα κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους –θα δημιουργήσουν ένα διάχυτο κοινωνικό κλίμα ανασφάλειας που θα νομιμοποιήσει νεο-αυταρχικές λύσεις, δίνοντάς τους μάλιστα πλειοψηφικό αέρα. Θα παιχτεί τότε το χαρτί του ενός ελληνικού Μπερλουσκονισμού, με μια ρετουσαρισμένη, «μετά-μεταπολιτευτική» ακροδεξιά, και άλλα συμπληρώματα μαφιόζων, ντήλερ της ολιγαρχίας, και μπάζων του παλαιού πολιτικού συστήματος.

Την ίδια στιγμή, μια ενδεχόμενη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θα απονομιμοποιήσει εν γένει κάθε απόπειρα «αριστερής» απάντησης στην κρίση και κάπως έτσι το «μνημόνιο» θα ολοκληρωθεί με την έννοια ότι θα έχει προκύψει ένα νέο πολιτικό καθεστώς στα πρότυπα χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, ο αυταρχισμός του οποίου θα είναι απολύτως συμβατός με την κοινωνική σκληρότητα και την οικονομική βία που ασκείται και θα ασκηθεί πάνω στην ελληνική κοινωνία.

Η ενδεχόμενη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, θα οδηγήσει σε καταστάσεις που θα λύσουν από μόνες τους το αίνιγμα της πολιτικής νομιμοποίησης της «αποικίας χρέους» αφού η πολιτική αστάθεια που θα έχει μεσολαβήσει θα έχει μεταβάλει την χώρα σε φτερό στον άνεμο που θα φυσούν οι κερδοσκόποι, και οι νέοι αποικιοκράτες.

Με την πρώτη φάση του μνημονίου, η χώρα ξέγραψε την ευημερία της ύστερης μεταπολίτευσης, και τις αυταπάτες περί της βιωσιμότητας ενός ευρωπαϊκού τρόπου ζωής. Με την δεύτερη φάση, εκείνη της ολοκλήρωσής του σε καθεστώς ‘αποικίας χρέους’, θα καταλάβει πολύ καλά ότι η μοίρα της δεν διαφέρει και πολύ από εκείνην της Βουλγαρίας, και των υπόλοιπων Βαλκανικών κρατών που βρέθηκαν στο στόχαστρο της παγκοσμιοποίησης (λέγε με Σερβία, με την Κύπρο και την Θράκη να παίζουν τον ρόλο ενός οιονεί ελληνικού «Κοσόβου»).

Υπάρχει άραγε διέξοδος από αυτήν την μηχανική αλληλουχία των γεγονότων; Όχι, υπό το πρίσμα των στρατηγικών που είναι κυρίαρχες εντός του παρόντος πολιτικού συστήματος. Όχι, στο πλαίσιο του γνωστού επικοινωνιακού πολέμου των χαρακωμάτων, ενός παιχνιδιού εντυπώσεων που αποτελεί πλέον τον μόνο δυνατό τρόπο με τον οποίον μπορεί να ασκήσει πολιτική η παρούσα εκδοχή του ελληνικού κοινοβουλευτισμού.

Δεν είναι τυχαίο, εξ άλλου, ότι ενόψει μιας τόσο σοβαρής διαπραγμάτευσης δεν υπάρχει καμία συζήτηση γύρω από τις στρατηγικές αντιμετώπισης των νέων εκβιασμών, ενώ η πολιτική συζήτηση του τόπου καταβυθίζεται στην δυσωδία των «Χαϊκάλης-Γκέιτ», με πρωταγωνιστές φτωχομπινέδες ανθυποπράκτορες, γελωτοποιούς, και ποντικούς των παρασκηνίων. Αποτελεί δε δείκτη του πολιτικού επιπέδου της χώρας, ότι σε αυτή την υπόθεση, και ανεξάρτητα από το τι έχει συμβεί, κανείς δεν διατηρεί το ηθικό πολιτικό πλεονέκτημα έναντι του αντιπάλου του.

Όλα τούτα δείχνουν, ότι σταδιακά η πολιτική αντιπαράθεση καταλήγει σ’ έναν εργαλειακό πόλεμο χαρακωμάτων για την απόσπαση της εξουσίας, όπου κυριαρχούν οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, η ίντριγκα και το παρασκήνιο, ενώ η πολιτική διαμάχη αποψιλώνεται σταδιακά ακόμα και από εκείνες τις προσχηματικές προγραμματικές συγκρούσεις: Μισέλ Ασημακοπούλου, Θόδωρος Πάγκαλος, και Άδωνις Γεωργιάδης από την μία, επαναπατρισμός του ασώτου Φώτη Κουβέλη, Θεοδώρα Τζάκρη, Βουδούρης και Παραστατίδης από την άλλη. Λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα από τις χειρότερες στιγμές δικομματισμού της ύστερης μεταπολίτευσης.

Κάθε μέρα, κάθε στιγμή εξέλιξης αυτής της διαμάχης δεικνύει ολοένα και πιο κατηγορηματικά πως η εναλλακτική λύση βρίσκεται έξω από το παρόν πολιτικό σύστημα, γιατί αυτό τελεί σε συνθήκες συγκρουσιακής ισορροπίας μέσα στο αδιέξοδο.

Σε αντίθεση, δε, με τις υποσχέσεις που μοιράζονται σήμερα αφειδώς, τόσο από τον πόλο των «κουΐσλιγνκ» –δηλαδή της συγκυβέρνησης– όσο και από τους τυχοδιώκτες της «κυβερνώσας αριστεράς» δεν υπάρχει κανένα εύκολο σαξές στόρυ, και καμία ανέξοδη διαφυγή από το μνημόνιο.

Αντίθετα, η αντιστασιακή στρατηγική πρέπει να είναι μεσο-μακροπρόθεσμη, και να πατάει στα πραγματικά δεδομένα της Ελλάδας και της διεθνούς συγκυρίας καλλιεργώντας συστηματικά τις θετικές συνθήκες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μεταβολή της αρνητικής συγκυρίας για την χώρα μας.

Έτσι, έναντι του «πολιτικού πόκερ» της κυβερνώσας αριστεράς πρέπει να προκρίνουμε μια γραμμή κοινωνικού και πολιτικού «αντάρτικου» στην πολιτική της αποικίας χρέους φθείροντας κατά το μέγιστο τους κοινωνικό-πολιτικούς της εκφραστές. Και αυτή τη στρατηγική, παρά τις μεγάλες διαφωνίες που μας χωρίζουν μαζί τους, προτάσσει και το ΚΚΕ ή ακόμα και ένα κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Επομένως, έναντι μιας αντίληψης γρήγορης –και βραχύχρονης– κατάληψης της κυβερνητικής εξουσίας, πρέπει να προκρίνουμε την στρατηγική της ενίσχυσης του λαϊκού κινήματος, της ανάπτυξης μιας «δυαδικής εξουσίας», παράλληλων δομών που θα λειτουργούν παραδειγματικά και θα στέκουν αντίβαρο στην παρακμή των σάπιων μέχρι το μεδούλι κυρίαρχων θεσμών που είναι έτοιμοι να μεταβάλουν οποιονδήποτε πολιτικό φορέα κι αν σπεύσει να τους διαχειριστεί άμεσα σε εικόνα και ομοίωσή τους.

Έναντι μιας υπόσχεσης περί γρήγορης επιστροφής στον παλιό καλό παράδεισο θα πρέπει να υπάρξει μια συστηματική ανάλυση και επεξήγηση της πραγματικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα: Μια κοινωνία με διαλυμένο παραγωγικό ιστό, υδροκέφαλη, όπου ο μη-ενεργός οικονομικά υπερβαίνει τον ενεργό οικονομικά  πληθυσμό, και ο τελευταίος απασχολείται ως επί το πλείστον σε παρασιτικές δραστηριότητες που είναι υπερβολικά δεμένες με το κράτος, τα κόμματα ή την διεθνή συγκυρία (λέγε με τουρισμό). Αυτή η κοινωνία, αντικειμενικά, χαρακτηρίζεται από μικρή δυνατότητα αυτοδυναμίας και άρα είναι πολύ πιο ευεπίφορη, ανάλογα με την υφή και την συγκεκριμένη θέση του εκάστοτε κοινωνικού στρώματος, είτε σε πολιτικές σπέκουλας του φόβου –λέγε με ΝΔ, ή αύριο, Μαρινάκη και Μπέο– είτε σε πυροτεχνήματα και «τουφεκιές από αλεύρι» που υπόσχονται μια γρήγορη και εύκολη αποκατάσταση της ευημερίας της ύστερης μεταπολίτευσης.

Όντως, το δίλημμα έχει τεθεί, ωστόσο δεν είναι αυτό που θα μας απασχολήσει στις επικείμενες, πρώτες εκλογές αλλά στην πολιτική αστάθεια που θα επακολουθήσει. Ή θα συγκροτηθεί μια δύναμη «πατριωτικής αριστεράς» που θα χτίσει μια πλειοψηφική κοινωνική ηγεμονία μ’ ένα αταλάντευτο όραμα εθνικής απελευθέρωσης, κοινωνικής δικαιοσύνης, οικολογίας, άμεσης δημοκρατίας, πολιτιστικής αναγέννησης και παραγωγικής ανασυγκρότησης, που θα παραμείνει κουφό στις σειρήνες των εκπτώσεων για χάρη ευκαιριακών εκλογικών συμμαχιών και οπορτουνιστικών σχημάτων κυβερνητισμού ή η χώρα θα βυθιστεί σε μια νεο-αυταρχική νύχτα μπαίνοντας στο κλαμπ των «αποτυχημένων κρατών» των Βαλκανίων και του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό σε επίπεδο εξαθλίωσης της κοινωνίας, και εθνικής ακεραιότητας της χώρας.

Ενάντια στην λογική του «ή τώρα ή ποτέ» που κυριαρχεί σήμερα στα τηλεπαράθυρα, έχουμε καθήκον σήμερα να προστατέψουμε όσες υγιείς δυνάμεις απομένουν σε αυτήν την χώρα, από τα ψευδοδιλλήματα μιας εκλογικής αντιπαράθεσης που προτιμάει να ξεχνάει τις πραγματικές απειλές που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, για να επιδοθεί σ’ έναν εργαλειακό ανταγωνισμό για την εξουσία. Αυτές οι δυνάμεις, θα πρέπει να παραμείνουν με καθαρό μέτωπο ώστε πολύ σύντομα, κυριολεκτικά αύριο, να συμβάλουν στην οικοδόμηση ενός πόλου πραγματικής αντίστασης.

Υ.Γ. Είναι γνωστό το επιχείρημα που μας αντιτάσσουν κάποιοι, κακόβουλα, πως «λέμε τα ίδια με τον Σαμαρά». Το πρόβλημα, τους απαντάμε, είναι ότι ο τρόπος που πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει στον Σαμαρά μία ύστατη, ανέλπιστη ευκαιρία: Δεν γίνεται, ο Τσίπρας να αντιμετωπίζει τους εκβιασμούς των αγορών με αστειότητες του τύπου «θα βαράμε νταούλι, κι αυτοί θα χορεύουν». Έτσι, δίνει την δυνατότητα στον Σαμαρά να συγκαλύψει τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του, καθώς και την αθλιότητα της μνημονιακής καθημερινότητας που έχει αυτή προκαλέσει, πίσω από την επίκληση της κοινής λογικής –όπως έκανε και στο πρόσφατο διάγγελμα. Και ταυτόχρονα, με αυτήν την τακτική επιτρέπει, για παράδειγμα, να αναπτυχθεί περαιτέρω ένα ρεύμα «υπεύθυνης» (sic!) κεντροαριστεράς με κύριο εκφραστή «Το Ποτάμι», ή δημιουργεί και πάλι χώρο στον ΓΑΠ, ώστε να λάβει νέες πολιτικές πρωτοβουλίες.

ΣΧΕΤΙΚΑ

35 ΣΧΟΛΙΑ

Common sense 28 Δεκεμβρίου 2014 - 19:24

Συγχαρητήρια για την έξοχη, διορατικότατη ανάλυση! Ευχαριστούμε.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γιώργος 28 Δεκεμβρίου 2014 - 19:31

Θα συμφωνήσω με το δεύτερο μισό, ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ καταγγέλει την εικονική πραγματικότητα του Success Story, από την άλλη μοιράζει τα εικονικά πλεονάσματα και πιστεύει ότι θα βγει στις αγορές χωρίς τις πλάτες της ΕΚΤ ή ότι θα βρει βοήθεια από χώρες που είναι είτε με το ένα πόδι στη χρεωκοπία (Βενεζουέλα, Ρωσία).
Η απλή εξήγηση για το πρώτο είναι ότι οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν μεν καλές προθέσεις αλλά στη καλύτερη περίπτωση είναι μία ομάδα καθηγητών πανεπιστημίου οι οποίοι σκέφτονται στο πλαίσιο που τους υπαγορεύουν οι πολιτικοί και μια ομάδα πολιτικών που ψάχνει να ακούσει μια αφορμή από τους καθηγητές για να πιστέψει ότι το όνειρο τους μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Ένας δηλαδή φαυλοκυκλικός και ονειρικός τρόπος σκέψης, ο οποίος προορίζεται για μία επώδυνη σύγκρουση με τη πραγματικότητα.

Δεν μπορώ να συμφωνήσω όμως με το πρώτο μισό, τη λογική του “Γιάννη μου κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης”. Δεν καταλαβαίνω πως συμβαδίζει με την αντίληψη ότι σταδιακά όλες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας εξαγοράζονται στο όνομα ενός παραφουσκωμένου χρέους και υποθηκεύεται το μέλλον για καμμιά 100αριά χρόνια. Ή το ένα, ή το άλλο. Ή οι ξένοι μας κατασπαράζουν και πρέπει να αποτινάξουμε αυτό το ζυγό, ή πρέπει να κάτσουμε μέχρι να αλλάξουν οι ..συνθήκες ελπίζοντας ότι θα έχει μείνει κάτι Ελληνικό στην Ελλάδα μέχρι τότε.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Κώστας Δημογιάννης 28 Δεκεμβρίου 2014 - 23:54

Σύμφωνα μέ την λογική του άρθρου, δεν πρέπει να γίνουν εκλογές αυτή την στιγμή. Μά εάν δεν γίνουν εκλογές τώρα, θα γίνουν ούτως ή άλλως σε ενάμισι χρόνο. Τί θά αλλάξη σ’ αυτό το σχετικά σύντομο διάστημα;
Θά αλλάξη ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα πάψη δηλαδή να είναι, όπως το άρθρο διαπιστώνει, ένα «μωσαϊκό αντιθέσεων», ένα κόμμα στό οποίο έχουν βρεί καταφύγιο τά μνημονιακά λαμόγια του ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει ήδη έρθει σε συνδιαλλαγή με ιθύνοντες καί παράγοντες του εσωτερικού και διεθνούς κατεστημένου και το οποίο δεν έχει διαφοροποιηθεί στην εξωτερική πολιτική, όπως το άρθρο ομολογεί, από τά κυβερνώντα κόμματα; Μόνο ένας αφελής θα πίστευε κάτι τέτοιο.
Θά συγκροτηθεί μια «πατριωτική αριστερά» μέσα σ’ ένα χρόνο, όταν αυτό δεν συνέβη ούτε στα τελευταία πέντε χρόνια της κρίσης; Νομίζω ότι ούτε ο αρθρογράφος πιστεύει κάτι τέτοιο.
Τίποτα απ’ όσα αναφέρει τό άρθρο σάν λόγους για να μην γίνουν οι εκλογές τώρα θ’ αλλάξει μέχρι την ημερομηνία των εκλογών του 2016. Τά ίδια, αν όχι χειρότερα, διλλήματα θα αντιμετωπιστούν και τότε. Καλλίτερα να γίνουν τώρα εκλογές, οι οποίες — και στήν χειρότερη των περιπτώσεων, μπορούν να γίνουν αφορμή και αιτία να ξεκινήσουν διαδικασίες ενεργοποίησης του λαού. Η λογική του άρθρου ενισχύει τον φόβο και την αδράνεια τών πολιτών, δύο αρνητικά χαρακτηριστικά τού σύγχρονου Έλληνα, αλλά δεν προσφέρει καμμία λογική εξήγηση γιατί θα ήταν καλλίτερα νά γίνουν οι εκλογές το 2016 αντί τώρα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
♣Nigromontanus 29 Δεκεμβρίου 2014 - 00:10

Ελλάδα, Ευρώπη και πατριωτισμός
http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2013/02/blog-post_8.html

“…Ούτε η πλειοψηφία των Ελλήνων (όπως επίσης των Σέρβων, Βουλγάρων κτλ), ούτε όμως και η λοιπή Ευρώπη θα δεχθεί να είναι η Ελλάδα (ή η Σερβία κτλ) “κάτι άλλο”, έξω απο την κοινή Ευρωπαïκή μοίρα. Είναι το ένστικτο αυτοσυντήρησης: Οι μέν δεν θέλουν την (αυτο)εξορία από τον ευρύτερο τόπο τους, οι δε, ακόμη και όταν μιλούν για “τεμπέληδες” Νότιους ή για φιλέριδες Βαλκάνιους, δεν θέλουν τον ακρωτηριασμό. Για να είμαστε ρεαλιστές, πρέπει να σκεφτόμαστε ότι αυτό που ενώνει τόσο διαφορετικά Ευρωπαϊκά έθνη σε κοινή μοίρα, δεν είναι μόνον μια συνείδηση πολιτισμικής και ιστορικής συγγένειας, αλλά κυρίως κοινά συμφέροντα, που είναι πιό πολλά και πιό κρίσιμα απο τα αντιμαχόμενα συμφέροντα….
Ιδιαίτερα στις συνθήκες αυτές, είναι αδύνατο ν” ανακτήσουμε έναν πατριωτισμό άν δεν αυτοδεσμευόμαστε και στην Ευρωπαϊκή κοινή μας μοίρα και άν δεν αισθανόμαστε συνυπεύθυνοι για αυτήν, στο μέτρο που μας αναλογεί…”

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΦΟΙΒΟΣ ΜΠΙΛΛΙΝΗΣ 29 Δεκεμβρίου 2014 - 08:49

Πολύ ενδιαφέρον κείμενο με το οποίο μάλλον συμφωνώ. Όμως, τίθεται ένα ερώτημα:
Αν πράγματι ισχύει ότι οι κυβερνώντες θα ωφεληθούν (και το γνωρίζουν αυτό) από μια αποτυχημένη “αριστερή παρένθεση” τότε γιατί επιδίδονται σε τακτικές εκβιασμού και χρηματισμού βουλευτών, επιδιώκουν δηλαδή τη λεγόμενη “αποστασία”, προκειμένου να φηφιστεί πτΔ και έτσι να παραμείνουν στην εξουσία; Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι όλα αυτά είναι στημένα προκειμένου να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι οι κυβερνώντες δήθεν δε θέλουν να αφήσουν τη χώρα στα χέρια του Σύριζα, αλλά ο ισχυρισμός αυτός είναι υπερβολικά συνομωσιολογικός και δε φαίνεται να στέκει…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
δελφινάκι 29 Δεκεμβρίου 2014 - 18:56

Έχουμε πειστεί ότι όντως η κυβέρνηση επιδόθηκε σε απόπειρες χρηματισμού βουλευτών. Έχουμε πειστεί από τις καταγγελίες της Αν.Ελ; Εγώ προσωπικά όχι…Τα ανταλλάγματα για όσους συστρατεύτκαν με την κυβέρνηση είναι άλλου είδους

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Β. Στ. 29 Δεκεμβρίου 2014 - 09:02

Συγχαρητήρια για την εξαιρετική όσο και ρεαλιστική ανάλυση.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μιχάλης Τσολάκης 29 Δεκεμβρίου 2014 - 13:33

Την κριτική μου στην αντίληψη ας …..κερδίσουμε χρόνο (λες και ο χρόνος τρέχει υπέρ μας!) και ας περιμένουμε να αμφισβητήσουν άλλοι την Μέρκελ την έχω κάνει και δεν βλέπω λόγο να την επαναλάβω . Θα υπογραμμίσω μόνο ότι βάσει αυτής της λογικής καμία μεγάλη επιτυχία της ιστορίας μας δεν θα ήταν εφικτή (1821, γιατί άραγε δεν έπρεπε να περιμένουμε την περαιτέρω αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την διάσπαση της Ιεράς Συμμαχίας ακολουθώντας τις…..σοφές συμβουλές των αναβλητικών προυχόντων? 1912, γιατί άραγε το πιο αδύναμο κράτος έπρεπε να επιτεθεί στην κατά πολύ ισχυρότερη του αθροίσματος των βαλκανικών συμμάχων όντας η μακράν πιο αδύναμη από αυτούς τους συμμάχους, γιατί να μην περιμένει τον επερχόμενο μεγάλο πόλεμο? 1940, γιατί η …..Ελλαδίτσα να πει το ΟΧΙ στον πανίσχυρο Άξονα με μόνο σύμμαχο την βομβαρδιζόμενη και στην παραμονή γερμανικής απόβασης Αγγλία ? ) ! Ότι στον πόλεμο δεν μπλέκεσαι όταν έχεις αρκετούς συμμάχους αλλά και όταν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς ! Διότι η εναλλακτική είναι τόσο καταστροφική που δεν έχει νόημα ! Ενίοτε πολεμάς ακόμη και χωρίς ελπίδα όπως ο Παλαιολόγος το 1453, η Αχαϊκή Συμπολιτεία το 146 πΧ κλπ διότι αν είναι να πέσεις έχει σημασία και το πως θα πέσεις !
Όσο για τους συμμάχους, συχνά αυτοί έρχονται στην πορεία όταν βοηθά το κλίμα ! Έτσι βαθμιαία το 1821 οι συσχετισμοί άλλαξαν ακριβώς χάρη στην …..αποκοτιά των Ελλήνων που αν έμεναν φρόνιμοι…..! Το ίδιο έγινε και το 1940 ! Το κλίμα είναι ευνοϊκό λόγω της πανθομολογούμενης αποτυχίας της λιτότητας, της σχετικής επιτυχίας της ποσοτικής χαλάρωσης στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, της απέχθειας στην Γερμανική ηγεμονία, της ανόδου αντισυστημικών δυνάμεων από Δεξιά και Αριστερά πανευρωπαϊκά, της γεωπολιτικής πίεσης που υφίσταται η ΕΕ/Γερμανία από τα ανατολικά αλλά και της πλήρους αδυναμίας της να διαχειριστεί μια ελληνική πιστολιά οικονομικά (παρά τις περί του αντιθέτου φήμες!) , πολιτικά και γεωπολιτικά ! Φυσικά, δεν πάμε σε περίπατο κάθε άλλο θα εξαγοράσουμε την Ιστορία με το μόνο νόμισμα που δέχεται το ….Αίμα αλλά μην τρέφεται αυταπάτες ότι αυτό μπορεί να γίνει αλλιώς ! Εμείς καιγόμαστε , ΕΜΕΙΣ θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ν 29 Δεκεμβρίου 2014 - 13:39

Το “πατριωτικη αριστερα” απο που μας προεκυψε ;Στις θεσεις δεν υπαρχει τετοια αναφορα και παντως με τη μεγαλυτερη λεκτικη μπαρουφα της ελληνικης γλωσσας τη λεξη αριστερος-α με την οποια αυτοπροδσιοριζονται απο πασοκανθρωποι μεχρι χριστοφια κι απο νασο θεοδωριδη μεχρι μπαρμπα κουρελη δεν επιθυμω καμμια σχεση,μεχρι μυνηση σηκωνει…Απορω με τον φιλο Ρακκα.Ο Καραμπελιας εχει κανει εναν μακρυ αγωνα για να ελθουμε στην ουσια των πραγματων και τωρα μας ξαναστελνει στην αφετηρια.Αν ειναι να μιλαμε και να ζουμε με ινδικα μαντρας και σλογαν προτεινω και γω το πατριωτικος αντεξουσιασμος η και το πατριωτικος σκετο που εχει και τη χαρη του κλασσικου …νομιζω οτι με τετοιες λεκτικες επιπολαιοτητες ο συντακτης αδικει και τον εαυτο του και την κινηση,ειλικρινα γραφω το πιο ανωδυνο απ αυτα που μου ρχονται στο μυαλο.καλη χρονια.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γ. Ρ. 29 Δεκεμβρίου 2014 - 13:43

Σχήμα λόγου είναι, περιγραφικό, και όχι κάτι περισσότερο. Γι’ αυτό εξ άλλου είναι μέσα σε εισαγωγικά. Κατά τα άλλα, θα συμφωνήσω μαζί σου, εξάλλου τα λέει πολύ καλά νομίζω ο Μισεά, σε σχέση με την προβληματική χρήση των όρων αριστερά-δεξιά σήμερα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΓΚυ 29 Δεκεμβρίου 2014 - 16:09

‘Ντάξει ρε παιδιά, Κάποιοι το νιώθουν και το προωθούν ως “πατριωτική αριστερά”, κάποιοι άλλοι όχι. Για πολλούς δεν είναι μόνο μη προβληματικό αλλά είναι και πολύ σημαντικό το να προωθείται αυτό που μπήκε σε εισαγωγικά. Δηλαδή αυτοί είναι εκτός; Το πέραν της δεξιάς και της αριστεράς δεν είναι αντίστοιχα μια φενάκη που ισοπεδώνει την ίδια την ιστορία; Γιατί η μια (η δεξιά) έκανε εγκλήματα και η άλλη (η αριστερά) έκανε εγκληματικά λάθη στο εαυτό της. ΚΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ. Όσο για τον Ζαν Κλοντ Μισεά, νομίζω ότι ακόμα την κατάσταση στη Γαλλία δεν την έχουμε πλησιάσει τόσο πολύ. Ακόμα, η δική μας εκφυλισμένη αριστερά είναι η πιο ριζοσπαστική του κόσμου!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Χριστος Μαργαριτης 29 Δεκεμβρίου 2014 - 17:37

Η μονη διαφωνια μου με το αρθρο ειναι η εννοια πατριωτικη αριστερα.Μπορει να ειναι περιγραφικο,οπως λεει ο Γ.Ρ. αλλα ετσι κρατας μακρυα ανθρωπους οι οποιοι δεν νοιωθουν αριστεροι(με την εννοια που εχει τις τελευταιες δεκαετιες).Διαβαζοντας το κειμενο καποιοι ανθρωποι ισως θεωρησουν οτι δεν αξιζει ν ασχοληθουν,αφου δεν ανηκουν στην αριστερα.Σιγουρα υπαρχουν αξιοι ανθρωποι και στην δεξια.Οποτε,γνωμη μου παντα,καλο θα ηταν να λειπον τετοιες λεξεις(αριστερος προοδευτικος).Το ιδιο λαθος εκανε και ο Λαφαζανης σε μια εκδηλωση στην Αθηνα.ΜΙλαγε για προοδευτικους και αριστερους,οταν ο ιδιος ο Τσιπρας ειχε αναφερει οτι υπαρχουν ψηφοφοροι Καραμανλικοι.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γ. Ρ. 29 Δεκεμβρίου 2014 - 19:13

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι αξίζει κανείς να μαλώνει για το συγκεκριμένο ζήτημα. Στόχος οποιουδήποτε πολιτικού φορέα με αντιστασιακές προθέσεις, είναι να οικοδομήσει ένα λαϊκό μέτωπο. Ούτε μέτωπο της αριστεράς, ούτε μέτωπο της δεξιάς. Αυτές οι έννοιες, δυστυχώς ή ευτυχώς, τελείωσαν κάπου στο 1989.

Ωστόσο, από την άλλη, σε ένα τέτοιο μέτωπο ο καθείς θα πρέπει να είναι έτοιμος να ξεπεράσει τον εαυτό του, και ο δεξιός να μιλήσει με τον αριστερό κ.ο.κ. Δεν σημαίνει δηλαδή ότι παύουν όλοι να έχουν κάποια ιστορική πολιτική αναφορά. Ούτε και οι μεν να λύνουν το ζωνάρι τους όταν ακούγεται κάτι για τους δε. Υπέρβαση αυτών των διαχωριστικών γραμμών, σημαίνει και κατασίγαση των παθών που σχετίζονται με αυτές…

Ο όρος αριστερά, βέβαια, δεν την χαρακτηρίζει, εντούτοις θα πρέπει να φροντίσουμε με κάποιον τρόπο, πέρα από τις ρήξεις, να τραβήξουμε και νήματα συνέχειας, για παράδειγμα με τα Ιουλιανά του 1965, το εργατικό κίνημα της δεκαετίας του 1970 κ.ο.κ. Με κάποιον τρόπο αυτό πρέπει να καταδειχθεί.

Από εκεί και πέρα, πολύ συχνά, σκληροί δεξιοί, παραδοσιακοί, όχι Καραμανλικοί και Λούληδες, και κεντροδεξιοί του ‘μεσαίου χώρου’, λένε «α ρε και να υπήρχε μια πατριωτική αριστερά… θα την ψήφιζα…». Νομίζω ότι πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα έχουν οι άνθρωποι που προέρχονται από την αριστερά, και ξέρουν το τι ρόλο έπαιξε αυτή μετά το 1981 στην χώρα μας… Και από την πλευρά τους, πολύ καλά κάνουν.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
δελφινάκι 29 Δεκεμβρίου 2014 - 20:37

Θεωρώ ότι στη χρήση όρων, πρέπει πάντα να δούμε την αρχική τους έννοια και την ευμολογία τους, την ιστορική τους εξέλιξη, και κατά πόσο η χρήση τους αποδίδει αυτό που θέλουμε, ή μήπως είναι πιο δόκιμο στη χρήση άλλων όρων. Ιστορικά, η χρήση αριστερά και δεξιά στην πολιτική αναφέρονταν σε ποιούς είχε δεξιά του ο ηγεμόνας (οι ευνοούμενοί του) και ποιους είχε αριστερά τους (οι μη ευνοημένοι, εκείνοι που τον επέκριναν). Έτσι χρησιμοποιήθηκαν οι όροι στα κοινοβούλια στη συνέχεια. Με αυτήν την έννοια, στην ελληνική πολιτική ιστορία, η τελευταία ελληνική αριστερά ηταν επί βασιλείας, δηλαδή η Ε.Δ.Α. Βέβαια ο όρος αριστερά διατηρήθηκε λόγω της συνέχειας των κομμάτων που ήταν η συνέχεια της ΕΔΑ (ΚΚΕ ΚΚΕ εσ. Συνασπισμός, κλπ), αλλά η ουσία του όρου, από τη μεταπολίτευση και πέρα, έγινε παρωχημένος αφου πια έχει εκλείψει η βασιλεία.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Common sense 29 Δεκεμβρίου 2014 - 20:48

Όπως πολύ σωστά επισημαίνουν κατά την ταπεινή μου άποψη πολλοί σχολιαστές ο όρος πατριωτική αριστερά είναι καθαρό αποκύημα της φαντασίας. H διεθνής αλλά κυρίως η ελλαδική αριστερά το μόνο πατριωτισμό που δέχεται είναι για την ίδια ή έστω τον ταξικό πατριωτισμό.
Από εκεί και πέρα και για να μην παρεξηγηθώ ούτε πατριωτική δεξιά ή κέντρο υφίσταται. Ούτε καν χρησιμοποιείται ο όρος πατριώτης, πατριωτικός ή πατρίδα από αυτούς τους πολιτικούς φορείς στην Ελλάδα τουλάχιστον. Οι όροι που κυριαρχούν είναι εθνικιστής, λαϊκή δεξιά, νεοφιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες ή σοσιαλιστές κλπ.
Ο λόγος είναι απλός: η ορολογία έχει εκλείψει διότι έχουν εκλείψει οι πατριώτες αυτοί δηλ. που βάζουν την Πατρίδα πρώτα και πάνω από όλα ακόμα και την ιδία τους την καλοπέραση, την περιουσία και αν χρειασθεί και τη ζωή. Σε έναν πληθυσμό ατομιστών καταναλωτών “παρτι-ωτών” όπως ο νεοελληνικός είναι αδύνατο να υπάρξει παρά μόνον σα φολκλόρ και κενή ουσίας και νοήματος θεωρία κι υψηλή συζήτηση… Έτσι όμως δεν δύναται να γεννώνται θρύλοι σα τις Θερμοπύλες, τη Σαλαμίνα, το Μαραθώνα, το Μ. Αλέξανδρο, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον Κολοκοτρώνη και το Έπος του 40. Μόνο “αγωνιστές” στα στάδια του επαγγελματικού αθλητισμού και τις πίστες της Γιουροβίζιον. Α και σωτήρες σαν το Σάμυ, το Μπένυ, το Σύριζα, τη ΧΑ κλπ. που παραμονεύουν για να κερδίσουν την εξουσία….

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Giannis Karabinas 29 Δεκεμβρίου 2014 - 21:00

Μια χαρά όρος είναι η Πατριωτική Αριστερά και αυτό που χρειάζεται η χώρα, κοινωνική δικαιοσύνη και πατριωτισμός. Και είναι και πιασάρικος άντε στις μεθεπόμενες εκλογές ένα σοβαρό σχήμα με αυτό τον τίτλο μπορεί να την κάνει την έκπληξη και να δώσει πραγματική ελπίδα. Σε όσους δεν αρέσει ας πάνε στην ιστοσελίδα του Βήματος που οι διανοούμενοι τα γράφουν πιο ωραία και τα αρπάζουν χοντρά.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Common sense 29 Δεκεμβρίου 2014 - 23:14

Σαν όνομα ΝΕΟΥ πολιτικού φορέα είναι πολύ καλό και πρωτότυπο καμμία αντίρρηση. Απλά από ό,τι κατάλαβα τουλάχιστον οι προηγούμενοι σχολιαστές κατά πλειοψηφία ότι κάτι τέτοιο δεν υφίσταται προς το παρόν…. Ακόμα κι εσείς και μεις μαζί δηλ. για τις μεθεπόμενες εκλογές ελπίζουμε, όχι για τις 25/1/15….

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αλέξανδρος 30 Δεκεμβρίου 2014 - 00:47

Δεν υπάρχει καμιά παγίδα προς τον Σύριζα, η παγίδα είναι προς τον ελληνικό λαό, πότε με το πρόσωπο του σωτήρα Σαμαρά, πότε με το πρόσωπο του σωτήρα Τσίπρα. Ποια πολιτική διέξοδο προτάσσει ο Τσίπρας; καμιά, καμιά που να αντέχει σε ακριβή επιστημονικά εργαλεία ανάλυσης παραγωγής και οικονομικών μέσων, που να αλλάζει άρδην την παρούσα κατάσταση, προς κάποια αισιόδοξη λύση. Από των αντιμνημονιακό Σαμαρά θα περάσουμε στον αντιμνημονιακό Τσίπρα και ω του θαύματος, όλοι οι σωτήρες μορφοποιούνται στα συμφέροντα, ξένα προς την πατρίδα.
Όποιος ευελπιστεί σε κάποιες από τις εκφάνσεις του πολιτικού μας συστήματος, κάλλιστα θεωρώ ότι θα του ταίριαζε η τάξη του νηπιαγωγείου.
Κάποτε ο Καραμπελιάς έλεγε πως βρισκόμαστε στην κρισιμότερη στιγμή της ιστορίας μας πορείας και πως βαδίζουμε στα ιστορικά όρια της ύπαρξης του έθνους μας, αλλά όχι! Αχνοφαίνεται το Συριζαϊκό όραμα και η σωτηρία προ των θυρών, αλλά εδώ ταιριάζει το γνωστό ” κούνια που μας κούναγε και ακόμα μας κουνάει”.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΓΚυ 30 Δεκεμβρίου 2014 - 10:15

Όλες οι λέξεις και οι έννοιες έχουν υποστεί κακοποίηση και καλό θα είναι να υπάρχει ένας σοβαρός και ενδελεχής διάλογος που δεν θα βάζει τίτλους τέλους, όταν κάθε φορά γράφεται κάτι που είναι πραγματικά καλό όπως το κείμενο του ΓΡ. Κάθε ατάκα ή μότο που εξάγεται μέσα από διαδικασίες σύνθεσης και σοβαρού και τεκμηριωμένου διαλόγου είναι κι αυτές στην κρίση αυτών που διαβάζουν και αναζητούν ειλικρινά. Ειδικά όταν πρόκειται για μακρόθεν διάλογο όπως αυτός. Ο κύριος Κόμον Σενς που φτάνει μέχρι το 40 καλό είναι να διαβάσει κι άλλα βιβλία. Θα βρει τον Άρη, τον Μπελογιάννη, το Γλυνό, τους ανθρώπους που έβαλαν από το 50 μπροστά το κυπριακό μετά την ήττα τους από τους μοναρχοφασίστες-αμερικανοτσολιάδες μέχρι και το ΚΚΕ εσ της μεταπολίτευσης που έγραφε για τους “στόχους του έθνους”. Μετά έπεσε μια παγωμάρα, το σύνδρομο της ήττας και της συνδιαλλαγής. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πάντα τελείωσαν. Δεν είναι φιλολογικό το ζήτημα: υπήρξε πατριωτική αριστερά. Πατριωτική δεξιά πότε υπήρξε; Όσον αφορά τις λέξεις και τα νοήματα: Σβήστε τη λέξη αριστερά. Το ταξικό ζήτημα δεν μπορείτε να το σβήσετε, διότι υπάρχει και ταξική κυριαρχία, όπως υπάρχει ιμπεριαλισμός, ένας όρος που φοβούνται μόνο οι δεξιοί που βλέπουν την πατρίδα σαν μια κωλοπετεινίτσα που πρέπει κάπου να αγκιστρωθεί και οι μεταμοντέρνοι αριστεροί που έχουν ξεχάσει (και το ταξικό συν τοις άλλοις). Επειδή αρχίζει και συνέρχεται ο κόσμος λίγο-λίγο και σεις λίγο-λίγο θα παλεύετε με φαντάσματα. Μέχρι και αντιεξουσιαστικό στέκι με το όνομα “Δίστομο” (Δίστομο, ε;) δημιουργήθηκε μέσα στον Άγιο Παντελεήμονα, μέσα στο άντρο των φασιστών. Αν δεν βλέπετε μεταλλαγές γύρω σας και μένετε μόνο στο τι είπε ο Τσίπρας, καληνύχτα, η ζωή έχει πλάκα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μπάμπης 30 Δεκεμβρίου 2014 - 10:55

Για την Ελλάδα συμφωνώ ότι είναι ζήτημα αν υπήρξε ποτέ πατριωτική δεξιά. Στην Κύπρο όμως δυστυχώς πατριωτική αριστερά δεν υπήρξε στην ιστορία της και μόνο τα τελευταία 15 χρόνια έχει αρχίσει πράγματι να διαμορφώνεται και εκεί πατριωτική αριστερά και μάλιστα σε πιο προχωρημένο στάδιο από την Ελλάδα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Common sense 30 Δεκεμβρίου 2014 - 17:58

Συμφωνώ ότι μέχρι το 70 υπήρχαν Έλληνες πατριώτες στην Ελλάδα και την Κύπρο και δε με ενδιαφέρει τι ταμπέλα τους δίνετε γιατί είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα όλοι θέλουν να μονοπωλήσουν τον πατριωτισμό των προγόνων όταν δηλ. υπήρχε. Σε λίγο καιρό έτσι που το πάμε θα συζητάμε για το αν ο Λεωνίδας κι ο Παλαιολόγος ήταν δεξιός ή αριστερός. Λες κι αυτό έχει σημασία κι όχι ότι ήταν ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ, άνθρωπος δηλ. που έδινε κι έδωσε το είναι του όλο για την πατρίδα πρώτα και πάνω από οτιδήποτε άλλο κι οποιαδήποτε ιδεολογία. Εν πάσει περιπτώσει στο υπόλοιπο του σχολίου σας νομίζω ότι συμφωνείτε με τους άλλους που διαπιστώνουν ότι από το 70 και πέρα και δη την τελευταία 10-20-ετία δεν υφίσταται πατριωτική αριστερά ή κέντρο και δεξιά. Είναι ζητούμενο κι ελπίδα για το μεσομακροπρόθεσμο μέλλον μόνον αλλά το πρόβλημα για τον Ελληνισμό είναι δυστυχώς καυτό κι υπαρξιακό κι άμεσο….

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
taxoumexamena 30 Δεκεμβρίου 2014 - 10:27

Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑΣ αποτελεί μέρος του κομματικού συστήματος και λειτουργεί όπως και τα άλλα κόμματα. Για αυτό και αναλαμβάνει την εξουσία σε μια φάση πολύ δύσκολη. Στόχος του ασφαλώς δεν είναι η χώρα αλλά η εξυπηρέτηση του κόμματος, των στελεχών, η νομή της εξουσίας. Βέβαια οι πιο σοβαροί του (Δραγασάκης κλπ) τονίζουν σε όλους τους τόνους ότι η χώρα έχει συνέχεια, θα σεβαστεί τις δεσμεύσεις της κλπ.

Ας βγει τουλάχιστον να πει την αλήθεια … Δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά, αλλά δεν θα αφήσουμε κανέναν χωρίς φάρμακα, φαγητό και χωρίς παιδεία… Και θα προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε την κοινωνική οικονομία με προϋπόθεση τη συμμετοχή του κόσμου. Και σαφώς να στραφεί προς τον ιδιωτικό τομέα χωρίς υστερίες και εμμονές αποδεικνύοντας ασφαλώς ότι αποτελεί σοβαρή και αξιόπιστη λύση χωρίς εξαλλοσύνες. (Καταλαβαίνω βέβαια ότι ζητώ πάρα πολλά αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία).

Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑΣ θα πρέπει να καταρτίσει κάποιο στοιχειώδες σχέδιο για την ΠΑΙΔΕΙΑ που δεν έχει, κάποιο σχέδιο για το ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ, που δεν έχει, κάποιο σχέδιο για τη Χρυση Αυγή, για τα ΕΘΝΙΚΑ, για την κοινωνική οικονομία, για τη συνεταιριστική οικονομία, τράπεζες κλπ κλπ κλπ. Έστω βρε αδελφέ για τον Πολιτισμό .. που αν και κόμμα τάχα μου της διανόησης δεν έχει ούτε για τον Πολιτισμό κατασταλαγμένο πρόγραμμα. Μιλάμε για τέτοια τσαπατσουλιά και οκνηρία….

Κατά την άποψη μου ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να επιδιώξει κάποιες μεταρρυθμίσεις εξορθολογισμού του κράτους που θα επιδιώκουν μείωση της διαφθοράς, του νομικισμού, της γραφειοκρατίας, της φοροδιαφυγής κ.λ.π. πείθοντας πάντα τους δανειστές ότι οι δικές τους προτάσεις είναι πιο σωστές από τις αποτυχημένες προτάσεις των ειδικών της Συγκυβέρνησης. Για τα οικονομικά ας μην γελιόμαστε. Το πολύ πολύ να καταρτιστεί ένα νέο σχέδιο καλύτερης αξιοποίησης του ΕΣΠΑ για αναπτυξιακούς λόγους.

Και όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι εξαιρετικά ήπιος προς την αντιπολίτευση, ότι ο Σαμαράς θα αντικατασταθεί από κάποιους πιο ήπιους, οι οποίοι θα δείξουν εξαιρετική υπομονή και ανοχή στη βλακεία του ΣΥΡΙΖΑ… (ήρθε η ώρα του Καραμανλή ίσως και στην Προεδρία).

Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η έλλειψη σοβαρότητας που επιδεικνύει μέσα από ένα επικίνδυνο μείγμα σνομπισμού, κολοπαιδαρισμού, τσογλανιάς, οκνηρίας, απύθμενου θράσους, αμετροέπειας, μεταμοντέρνου τσαμπουκά, τσαπατσουλιάς, ξερολισμού. Ξεχνώντας ότι πριν μερικούς μήνες δεν ήταν παρά ένα κόμμα του 4%. Και παραμένει του 4% σε δομές, στελεχιακό δυναμικό αλλά και απόψεις χωρίς εμπειρία και γνώση της ακριβούς κατάστασης.

Το πρόβλημα του Σύριζα είναι ότι αν αποτύχει παταγωδώς (που είναι και το πιθανότερο) θα παρασύρει στην άβυσσο και την υπόλοιπη Αριστερά. Το ΚΚΕ ας μην βαυκαλίζεται ότι θα τη γλιτώσει με ρήσεις του τύπου … εμείς τα λέγαμε… κλπ.
Ο κόσμος βλέπει την αριστερά ενιαία και δεν διαχωρίζει αποχρώσεις…. Πάνω από όλα αν αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑΣ θα παρασύρει στην άβυσσο και τις αξίες της αριστεράς : την ισότητα, την αλληλεγγύη, το συλλογικό πνεύμα, το αντιστασιακό ήθος των παλαιότερων γενιών, το κοινοτικό πνεύμα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μιχάλης Τσολάκης 31 Δεκεμβρίου 2014 - 16:48

Την συζήτηση για το αν είναι δυνατή μια πατριωτική Αριστερά την θεωρώ απλά ….αστεία διότι απαντήθηκε από την Ιστορία ! Πιο λογική θα ήταν μια συζήτηση για το αν είναι δυνατή μια πατριωτική….. Δεξιά ! Και αυτό γιατί η κληρονομιά του συγκεκριμένου χώρου (μικρά αλλά…..έντιμος Ελλάς, παράδοση του Ρούπελ στους Βούλγαρους και του Δ΄Σώματος Στρατού στους Γερμανούς, Μικρασιατική Εκστρατεία έτσι όπως έγινε, Τάγματα Ασφαλείας, Χ, δοσιλογικές κυβερνήσεις, πογκρόμ του ελληνισμού στην Πόλη, Κυπριακή τραγωδία, Μνημόνια…..!) σε σχεδόν κάθε εθνική μειοδοσία το καθιστά εξαιρετικά αμφίβολο !
Σοβαρότερη βέβαια είναι η συζήτηση για το αν η δυνατότητα για πατριωτική Αριστερά έχει λάβει σάρκα και οστά στην εποχή μας ! Η απάντηση είναι όχι αλλά πολιτικά υποκείμενα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη υπό διαμόρφωση με μεγάλη εισερχόμενες ροές ψηφοφόρων και μοιραίες αν και πιο καθυστερημένες ανακατατάξεις στελεχιακών ισορροπιών. Ζώντας ανάλογες συζητήσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ βλέπω την μεγάλη αντίθεση ανάμεσα σε ….΄΄νομεκλατουραίους΄΄ (όχι όλους!) πχ ο επιεικώς ανιστόρητος Νταβανέλος ή διάφοροι …..ευέλπιδες νεολαίοι από την μία και μεγάλο αριθμό νέων μελών που δίνουν μεγάλη σημασία στην πατριωτική συνιστώσα ! Θεωρώ το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης άδηλο ακόμη αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι η πατριωτικόστροφη λύση του είναι ιστορικό αίτημα της σημερινής συγκυρίας !

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Common sense 1 Ιανουαρίου 2015 - 20:58

Το να λέμε ότι όλοι όσοι πολέμησαν π.χ. στις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κατά την Κατοχή ήταν αριστεροί είναι σαν να λέμε ότι όλοι όσοι πολέμησαν στο Αλβανικό Έπος ήταν δεξιοί (γιατί ο Μεταξάς ήταν δεξιός) ή όσοι πολέμησαν στους Βαλκανικούς Πολέμους ήταν κεντρώοι διότι ο Βενιζέλος ήταν κεντρώος! Ο αγνός, απλός κι ανώνυμος λαϊκός πολεμιστής, μαχητής ή στρτιώτης ήταν απλά ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ που έκανε το ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ του καθήκον βάζοντας πάνω από όλα, δηλ. την πολιτική ιδεολογία ακόμα και την ίδια τη ζωή του, την Πατρίδα . Οι πολιτικές και κομματικές ηγεσίες ήταν εκείνες που εισήγαν και συνεχίζουν να εισάγουν την έννοια της αποκλειστικής σύνδεσης του πατριωτισμού με μία πολιτική και κομματική (τη δική τους) ιδεολογία για να μονοπωλήσουν στη συνέχεια ψήφους κι υποστήριξη. Και βέβαια τις τελευταίες δεκαετίες το μονοπώλιο δε μπορεί να εκτείνεται στο σήμερα διότι θα ήταν άτοπο έως γελοίο να περιμένει κανένας πατριωτισμό πραγματικό που να περιέχει και την αυτοθυσία αν χρειασθεί από έναν πληθυσμό που δεν αποζητά τίποτε άλλο παρά την αύξηση της υλικής του ευχέρειας και κατανάλωσης κι αρκείται σε κενές νοήματος εκφάνσεις “πατριωτισμού” όπως η Ολυμπιάδα, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ κι η Γιουροβίζιον…. Σε αυτή την περίπτωση οι κομματικές ηγεσίες στρέφονται στον πατριωτισμό του παρελθόντος και καθεμία προσπαθεί να οικειοποιηθεί και μονοπωλήσει τον πατριωτισμό των προγόνων για να αποκομίσει εκλογικά και κομματικά ωφέλη την σήμερον…. Μήπως ήταν ο Κολοκοτρώνης αριστερός αφού υποστήριζε το ρωσσικό κόμμα; Μήπως ο Παύλος Μελάς ήταν δεξιός διότι υπηρετούσε στο στρατό του βασιλέως; Ο Κοραής ήταν νεοφιλελεύθερος εφόσον ακολουθούσε τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό; Μήπως ο Κωνσταντίνος ο Μέγας κι ο Ιουστινιανός ήταν χριστιανοδημοκράτες; Ή μήπως όλοι ήταν εθνικιστές χρυσαυγίτες παλαιονεοναζί; Και πάει λέγοντας…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μιχάλης Τσολάκης 2 Ιανουαρίου 2015 - 20:52

Αγαπητέ μου μόνος σου τα λες και μόνος σου τα αναλύεις ! Η Δεξια που φέρει την ευθύνη είναι οι διαχρονικές της ηγεσίες ενεργητικά και οι οπαδοί της λόγω…..ανοησίας παρά τα λογικώς αγαθά κίν ητρα των δευτέρων! Εννοείται πως οι κωνσταντινικοί στρατιώτες έκαναν το καθήκον στην Μικρά Ασία όπως και οι βενιζελικοί ! Αλλά υπάρχουν υπεύθυνοι με ονοματεπώνυμα για την καταστροφή ! Είναι συγκεκριμένες οι ηγεσίες που υποστήριξαν διαχρονικά μειοδοτικές πολιτικές, κατά διαβολική δε σύμπτωση υπήρξαν όλες δεξιές ! Αν δεν ήταν το ΟΧΙ του Μεταξά (ή μάλλον του γνωστού….. Άγγλου πράκτορα Γεώργιου του Β΄!) δεν βλέπω τι θα είχε να παρουσιάσει η συγκεκριμένη παράταξη ως πατριωτικό! Μάλλον τα …..ταρατατζούμ τζουμ τζουμ στις παρελάσεις και την έγερση της σημαίας μπροστά στην οποία …..βαράει προσοχές μάλλον για να βρίσκεται δίπλα της όταν θα έρθει η ώρα να την παραδώσει στον επόμενο…..εχθρό! Τον ισχυρισμό ότι ο Κολοκοτρώνης θα έπρεπε να θεωρηθεί αριστερός λόγω της προτίμησής του στην …..τσαρική Ρωσία όπως και τα λοιπά παραδείγματα δεν τα σχολιάζω! Όμως όλοι ξέρουμε που ανήκαν ο Γούναρης, ο Πρωτοπαπαδάκης και οι υπόλοιποι των 6! Όλοι ξέρουμε ποιοι παρέδιδαν ελληνικές γαίες και στρατιώτες σε Γερμανούς / Βουλγάρους ! Μήπως οι Ζαιμηδαίοι και οι Σκουλουδαίοι δεν ήταν κωνσταντινικές μαριονέτες ? Μήπως οι κατοχικές κυβερνήσεις δεν στελεχώθηκαν από συγκεκριμένης πολιτικής κατεύθυνσης άτομα (όπως τι σύμπτωση και οι μνημονιακές!) ? Ποιος είπε ότι η Κύπρος είναι πολύ μακριά ?
Η Δεξιά λοιπόν ως πολιτικός χώρος ήταν , είναι και θα είναι εκκολαπτήριο του δοσιλογισμού άσχετα με τα πιστεύω και τις επιδιώξεις των οπαδών της ! Το Κέντρο είχε να επιδείξει περγαμηνές αλλά σε επίπεδο πολιτικών έχει πλέον δοσιλογοποιηθεί ενώ σε επίπεδο οπαδών έχει διαλυθεί! Η Αριστερά παρά το έξοχο παράδειγμα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (που αυτή καθοδηγούσε, να μην το ξεχνάμε! Επειδή συμμετείχαν και πολλοί άλλοι Έλληνες δεν σημαίνει ότι το εγχείρημα δεν είχε πρόσημο!), είναι όντως βασικά εθνομηδενιστική αν και για τον νέο και αδιάκοπα μετεξελισσόμενο ΣΥΡΙΖΑ θέλω να πιστεύω ότι το παιγνίδι είναι ακόμη ανοικτό! Άλλωστε θα συμφωνήσω με τον Καραμπελιά ότι δεν γίνεται να είσαι πατριώτης αν δεν θέλεις να λύσεις το κοινωνικό πρόβλημα όπως πολύ σωστά υποστηρίζει στο ΄΄ένα πρόταγμα για τον 21ο αιώνα΄΄. Η Αριστερά λοιπόν έχει τα φόντα για να είναι ο κατεξοχήν πατριωτικός (επί της ουσίας όχι στα……ταρατατζούμ!) χώρος !Δυστυχώς όμως με τις ως τώρα μανιχαιστικές πρακτικές της……

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αλέξανδρος 3 Ιανουαρίου 2015 - 01:34

Ναι ξέρεις το ” Η Κύπρος είναι μακρυά” αποτελεί δεξιά θεώρηση των πραγμάτων και όχι προσωπική θέση, μην μπερδεύεσαι βρε άνθρωπε και συγχέεις τα πράγματα, μάλλον αυτό κατά σε, αυτή την πρακτική εφαρμόζει και η δεξιά καπιταλιστική Αμερική κάνοντας βάσεις σε όλο τον κόσμο! Το γεγονός ότι η χώρα αποτελεί προτεκτοράτο δεν έχει να κάνει με δεξιές ιδεολογίες, αλλά με την ανάδειξη μιας ελίτ που εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα. Αν στον εμφύλιο αγαπητέ είχε επικρατήσει η αριστερά, Μακεδονία δεν θα υπήρχε, λες κάτι τέτοιο να επιτάσσει η μαρξιστική ιδεολογία; Λέω δηλαδή μήπως υπάρχει καμιά παράγραφο στα γραφόμενα του Μαρξ που συνδέει την Μακεδονία με την αριστερή ιδεολογία! Έλεος με την κοντόθωρη ματιά σας. Τι σχέση έχει ο πατριωτισμός με την δεξιά και αριστερά; Σε λίγο θα μας πείτε ότι πριν υπάρξουν αυτές οι θεωρήσεις δεξιές – αριστερές, δεν υπήρχε πατριωτισμός, ούτε καν σαν έννοια, πόσο μάλλον σαν πρακτική.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αλέξανδρος 3 Ιανουαρίου 2015 - 01:44

Υ.Γ. αναφέρομαι στους όρους αριστερά-δεξιά μόνο με βάση την οικονομική προσέγγιση και όχι σε κάτι άλλο, διότι η αριστερά με την ευρύτερη έννοια της, δεν μπορεί να είναι εκ των πραγμάτων πατριωτική, το ίδιο όμως ισχύει πλέον και για την δεξιά, δεν είναι οικονομικής φύσεως ζητήματα, αλλά συνδέονται με κοσμοθεωρίες πέραν του οικονομικού τομέα.

Μιχάλης Τσολάκης 3 Ιανουαρίου 2015 - 21:16

Δεν κατάλαβα το σχόλιό σας σχετικά με το ΄΄η Κύπρος είναι μακριά΄΄ ! Ήταν μία θέση του Κ. Καραμανλή που επιστέγαζε την πολιτική της ΝΔ ! Παρόλο που η Ελλάδα είχε άπειρες δυνατότητες αντίδρασης ! Αυτό είπα ! Η μανιχαιστικά διεθνιστική θέση του ΚΚΕ το έκανε να υποπέσει σε πολλά σφάλματα στο Μακεδονικό αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα χάναμε την Μακεδονία σε περίπτωση επικράτησής του! Άλλωστε αν δεν κάνω λάθος ο ΕΛΑΣ καταδίωξε και ΄΄εδιωξε εκτός Ελλάδας τις δυνάμεις της ΣΝΟΦ και σταδιακά μετέβαλλε προφίλ πάνω στο ζήτημα υπό την πίεση του ελληνικού πληθυσμού! Βέβαια πράγματι θα αποδεικνυόμασταν βαθμιαία στο λάθος στρατόπεδο ενώ η Ιστορία το θέλησε οι γερμανοτσολιάδες να βρεθούν στο σωστό! Έχετε δίκιο ότι το πρόβλημα του δοσιλογισμού είναι ευρύτερο και αφορά γενικά τις ΄΄ελίτ΄΄μας αλλά νομίζω ότι τα ΄΄επιτεύγματά΄΄ της δίκαια χαρίζουν το …..χρυσό μετάλλιο στην Δεξιά ! Καλή σας χρονιά, ευτυχισμένο το 2015 !

Common sense 3 Ιανουαρίου 2015 - 05:46

Απλά να ρωτήσω: που θα ήταν η Ελλάδα αν στον Εμφύλιο είχε κερδίσει η πτέρυγα των ανταρτών που πήγαν ενάντια και στον ίδιο το Στάλιν; Γιατί κανείς μα κανείς αριστερός ή έστω κεντροαριστερός δεν έχει ποτέ μα ποτέ παραδεχθεί πόσο ακόμη χειρότερη από την Ελλάδα των μνημονίων θα ήταν η Πατρίδα μας αν είχαν επικρατήσει οι αντάρτες; Πώς περιμένετε να πιστέψει τον πατριωτισμό της Αριστεράς ο κόσμος όταν δεν παραδέχεται ότι βάζοντας τον κομματισμό πάνω από τον πατριωτισμό κινδυνέψαμε να είμαστε σήμερα σαν τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τα Σκόπια, την Αλβανία και τη…. Β. Κορέα!!! Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα.
Αλλά και για να αντιστρέψω το επιχείρημα: Αν η αριστερά τότε είχε αποδεχθεί το αποτέλεσμα της Γιάλτας όπως στην Ιταλία, τη Γαλλία κλπ. και δεν είχε επιδοθεί στην απόπειρα διαμελισμού της Ελλάδος σε Β & Ν, τα παιδομαζώματα κλπ. μήπως η διαπραγματευτική θέση της χώρας θα ήταν καλύτερη και αντί μόνο για τα Δωδεκάνησα θα είχαμε διεκδικήσει και τη Β. Ήπειρο κι ίσως ακόμα και την Κύπρο με καλύτερους όρους;
Και τέλος μην ξεχνάμε ότι την ευθύνη στην Ελλάδα μέχρι το 80 την είχε η δεξιά όπως μετά το Β!ΠΠ στο ανατολικό μπλοκ η αριστερά. Κατά συνέπεια το μερίδιο στις ευθύνες της στην περίπτωση της Ελλάδας είναι πολύ μεγαλύτερο. Αλλά το τι θα είχαμε πάθει και στην αντίθετη περίπτωση, δηλ. αν τα πράματα είχαν φέρει την αριστερά στην εξουσία, το είδαμε αφενός στη μεταπολίτευση (ειδικά από το 80 και πέρα) κι αφέτερου από τα αριστερά εγκλήματα και την τραγωδία στις χώρες του ανατολικού μπλοκ με αποκορύφωμα την ΕΣΣΔ, την Κίνα και την Κορέα. Αυτά κι ευχαριστώ για την προσοχή σας. Και μακάρι να βγει κάτι καλό όσον αφορά την Πατρίδα με το Σύριζα ή όποια άλλη προσπάθεια και δύναμη το επιχειρεί. Να είσθε καλά και καλή χρονιά!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μιχάλης Τσολάκης 3 Ιανουαρίου 2015 - 21:06

Η επικράτηση της Αριστεράς στον εμφύλιο πράγματι θα είχε οδηγήσει σε χειρότερη μοίρα την χώρα λόγω του ότι όπως θα αποδείκνυε η Ιστορία θα βρισκόμασταν στην λάθος πλευρά . Με έναν περίεργο τρόπο οι άνθρωποι της Αντίστασης βρέθηκαν στο λάθος στρατόπεδο του ψυχρού πολέμου ενώ οι δοσίλογοι στο σωστό ! Αυτό τώρα τι σημαίνει ? Ότι ο δοσιλογισμός δικαιολογείται ? Ότι εκ του αποτελέσματος η ελληνική Δεξιά δεν φέρει την ευθύνη της ατελείωτης αλυσίδας των μειοδοσιών που διέπραξε? Ή αντίθετα σημαίνει ότι η άλλη πλευρά στερείται του ηθικού της πλεονεκτήματος καθώς αγωνίζονταν για την κοινωνική αλλαγή (που όμως θα οδηγούσε τελικά σε άλλου τύπου αστυνομοκρατία!) ? Η Αριστερά αφού έκανε το τραγικό λάθος να αποδεχτεί την Γιάλτα και βλακωδώς παρέδωσε τα όπλα της, εξωθήθηκε από την ωμή τρομοκρατία της Δεξιάς στο βουνό για να συντριβεί από πλεονεκτική θέση πλέον ! Εννοείται πως δεν θα παίρναμε τίποτα παραπάνω αν δεν είχε γίνει ο εμφύλιος (που μακάρι να μην γινόταν!) Ούτε 1 τμ γης χώρας του άλλου στρατοπέδου δεν θα μας δινόταν λόγω άρνησης της Σ.Ένωσης. Η Κύπρος πάλι που κολλάει ? Δεν μας την έδωσαν οι Άγγλοι λόγω …..Αριστεράς ? Εγώ από ότι γνωρίζω στον Α΄Παγκόσμιο μας εκλιπαρούσαν να την πάρουμε για να συμμαχήσουμε με την Αντάντ αλλά η ελληνική …..Δεξιά (Κωνσταντίνος ο Α΄) έκανε και αυτό το…..θαύμα που ξέχασα να αναφέρω νωρίτερα ! Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε ως αριστερόστροφο αλλά είναι ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο κόμμα από το 1996 και μετά ! Δεν συμφωνώ ότι η προτέρα περίοδος ήταν καταστροφική (ή έστω είχε μόνο αρνητικά!) αν και είναι πολύ της μόδας να λέγεται αυτό τα τελευταία χρόνια! Σε κάθε περίπτωση πράγματι κάθε σώφρων άνθρωπος δεν μπορεί παρά να ελπίζει σε κάτι καλό από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και βέβαια φυσιολογικά να φοβάται τόσο την προδοσία όσο και την ανεπάρκεια ! Άλλωστε τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα ! Και εγώ σας εύχομαι καλή χρονιά, χρόνια πολλά και μακάρι το 2015 να κάνει την διαφορά προς το καλύτερο!

Common sense 3 Ιανουαρίου 2015 - 23:54

Την παραδοχή ζητάει ο λαός κ. Τσολάκη την παραδοχή του σφάλματος της αριστεράς που θα είχε οδηγήσει τη χώρα σε ακόμα χειρότερη μοίρα αν είχε επικρατήσει την εποχή του Εμφυλίου. Είσθε ο πρώτος αριστερός που το παραδέχεται και συγχαρητήρια γι’αυτό. Ας ελπίσουμε να ακολουθήσουν κι άλλοι στο Σύριζα σε αυτό το δρόμο. Τότε ίσως να αρχίσει να γυρίζει κι η ελπίδα στον κόσμο και να πάψει να πιστεύει ότι εξέλιπε ο πατριωτισμός των Ελλήνων!

Αλέξανδρος 3 Ιανουαρίου 2015 - 23:10

”Η Κύπρος είναι μακρυά” ξέρω ότι ήταν ήταν θέση του Καραμανλή, αυτό που ήθελα να πω ήταν ότι ο ενδοτισμός δεν είναι γενικό χαρακτηριστικό της δεξιάς ιδεολογίας, αλλά έχει να κάνει με γεωπολιτικές ισορροπίες στην παγκόσμια τάξη, αυτή που διαμορφώνουν οι ισχυροί. Στην Ελλάδα ποτέ δεν μπόρεσαν να αναπτυχθούν δυνάμεις ανεξάρτητες, δυνάμεις που θα εργάζονταν υπέρ εθνικών συμφερόντων και δεν μιλάω μόνο για πολίτικες δυνάμεις, αλλά επιχειρηματικές, της διανόησης, που θα δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις ανεξάρτητης γραμμής. Το παράξενο λοιπόν δεν είναι που ο Καραμανλής είχε τέτοια θέση, το παράξενο θα ήταν, αν η θέση του ήταν διαφορετική. Ο μεταπρατισμός είναι το κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα, αυτό το βλέπεις σε κάθε πτυχή της, πως είναι λοιπόν δυνατόν οι μεταπράτες να έχουν πατριωτικά αισθητήρια, ή να οικοδομήσουν τις απαραίτητες συνθήκες απεξάρτησης ξένων συμφερόντων;
Καλή χρονιά και ευτυχισμένο το 2015 επίσης.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αλέξανδρος 3 Ιανουαρίου 2015 - 01:11

΄Οποιος είναι πατριώτης δεν μπορεί να περιοριστεί στα πλαίσια οικονομικών θεωριών, διότι αυτό κατά βάση θα έπρεπε να ορίζουν οι λέξεις αριστερά, δεξιά και τίποτα άλλο. Είναι γνωστό όμως ότι η ιδεολογία της αριστεράς δεν έχει τέτοιους περιορισμούς, αλλά έχει ευρύτερους ορίζοντες αναφοράς, τέτοιες που αγγίζουν τα όρια της δογματικής ”αλήθειας”, αν δεν το έχεις αντιληφθεί, είναι πολύ απλά γιατί εσύ δεν θέλεις να το αντιληφθείς! Η αριστερά αποτελεί θρησκεία κατά βάση και καθόλου οικονομική αυτοτελή θεωρία. Όλα όσα υποστηρίζει δεν αποτελούν προσεγγίσεις κάποιας επιστημονικής ανάλυσης, αλλά δόγματα, οι ”αλήθειες” της αριστεράς! Πολλά από τα οποία (δόγματα), είναι ξένα με κάθε έννοια πατριωτισμού εξ ορισμού δηλαδή, εκτός και αν δώσουμε, άλλη έννοια στην λέξη πατριωτισμός.
Η δεξιά από την άλλη, δεν περιείχε στην βάση της τέτοιες δογματικές ”αλήθειες” παλιότερα, όμως αυτό δεν ισχύει σήμερα και μάλιστα το επιδιωκόμενο τελικό αποτέλεσμα των τάσεων δεξιάς-αριστεράς είναι το ίδιο, απλά διαφέρουν οι μέθοδοι επίτευξης της τελικής λύσης, στην αριστερά εκφράστηκε ως διεθνισμός, στην δε δεξιά ως παγκοσμιοποίηση και τα δύο όμως αποτελούν ολοκληρωτικά συστήματα ελέγχου, με προεκτάσεις που δεν αφορούν απλά τον οικονομικό τομέα. Οι άνθρωποι από τις μικρο ιδιοτέλειες τους, παραγνωρίζουν την αντικειμενική κρίση, έτσι ταυτίζουν γενικά οτιδήποτε καλό και θετικό, ως αριστερό από την μια και οτιδήποτε τυραννικό ως δεξιό και εναλλάξ, μια κρίση ισχυρά δεμένη με την ιδεολογική οπτική του καθένα. Οι αριστεροί ξεχνούν τα τυραννικά καθεστώτα, που συνδέονταν με το το αριστερό κίνημα π.χ. Πολ Ποτ Καμπότζη, β. Κορέα και από την άλλη οι δεξιοί της παγκοσμιοποίησης καθόλου δεν αντιλαμβάνονται ότι η παγκοσμιοποίηση δεν μέλλει να είναι κάτι το διαφορετικό, από την αριστερή εκδοχή του διεθνισμού. Ο Σύριζα, όπως και τα υπόλοιπα κόμματα, είναι ενταγμένος στο ίδιο στρατόπεδο, οι μικροδιαφορές τους είναι για σύγχυση των αφελών, αλλά αυτά γρήγορα θα γίνουν αντιληπτά όταν έρθει στην εξουσία, ένας ασυνείδητος φόβος ήδη οδηγεί στην παραφιλολογία της ενδεχόμενης δήθεν παγίδας και όχι της ωμής πραγματικότητας, ότι δεν υπάρχει καμιά διαφορά επί της ουσίας!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΤΙΜΑΙΟΣ 1 Ιανουαρίου 2015 - 11:49

Το κεντρικό ερώτημα έγκειται στο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλαμβάνεται αυτήν την παγίδα; Πολυ απλη απαντηση, γιατι τους τυφλωνει η λυσσα για εξουσια…ολα τα αλλα ειναι παπαριες… Ποιες παγιδες; ο Αντρεας ο Τσιπρας δεν ειναι αυτος που σαν ΓΑΠ μας εχει προιξει τα συκωτια εδω και δυο χρονια με τις εκλογες; Που η παγιδα λοιπον;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μιχάλης Τσολάκης 6 Ιανουαρίου 2015 - 08:51

Δεν υπάρχει αμφιβολία αγαπητέ Common sense ότι τώρα θα είμασταν σε χειρότερη μοίρα παρά την τότε ηθική υπεροχή της Αριστεράς ! Αλλά ξέρετε όπως έχω γράψει και στο παρελθόν δεν είμαι Αριστερός ! Υποστηρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ πολύ ενεργά και ως μέλος, ως την μόνη κατά την γνώμη άμεση εναλλακτική/ελπίδα στον μνημονιακο μπλιτσκρίγκ αλλά Αριστερός δεν είμαι ! Διότι κατά την ταπεινή μου άποψη, το μίνιμουμ για να ανήκεις στην Αριστερά είναι να αποδέχεσαι τον κοινωνικό έλεγχο των μέσων παραγωγής. Εγώ είμαι οπαδός της μικτής οικονομίας με σεβασμό στην ελεύθερη αγορά (όχι την ασυδοσία της!), ισχυρό δημόσιο τομέα (όχι όμως ανεξέλεγκτο!) που θα δεσπόζει στον τομέα των κοινωνικών αγαθών πχ υγεία , παιδεία και ρωμαλέο κοινωνικό τομέα με πχ συνεταιριστικές (όχι όπως τις κατάντησε κάποτε το ΠΑΣΟΚ!) , μη κερδοσκοπικές κλπ επιχειρήσεις ! Θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου , όπως έγραψα και στο παρελθόν Κεντροαριστερό και ίσως πιο Κεντρώο παρά Αριστερό αν η λέξη αυτή δεν είχε διασυρθεί τόσο από το …..πτώμα του ΠΑΣΟΚ !

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ