Αρχική » «Ολαρία, Ολαρά»

«Ολαρία, Ολαρά»

από Άρδην - Ρήξη

tsoukalas708

Κυβέρνηση της Αριστεράς: Μια παλινόρθωση του κοκκινοπράσινου εκσυγχρονιστικού ήλιου

Του Γιώργου Ρακκά από τη Ρήξη φ. 110
Έκπληξη προκάλεσε σε πολλούς η τοποθέτηση του πάλαι ποτέ συμβούλου του Κώστα Σημίτη, υποστηρικτή του Σχεδίου Ανάν και αμειβόμενου προέδρου των εθελοντών της Ολυμπιάδας Αθήνα 2004(!), Κωνσταντίνου Τσουκαλά, ως επικεφαλής του επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι εξεπλάγησαν εξίσου με την παρουσία της Θεοδώρας Τζάκρη, του Μιχάλη Τρεμόπουλου ή του Θοδωρή Παραστατίδη σε εκλογικές περιφέρειες της Βορείου Ελλάδας.
Π ολλοί πιστεύουν ότι οι εξαγγελίες περί της «αλλαγής» και της «κυβέρνησης της αριστεράς» βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με αυτή την πρακτική ανακύκλωσης μπάζων του εκσυγχρονισμού, σημιτικού, γιωργοπαπανδρεϊκού ή πράσινου. Η δε εξισορροπητική παρουσία προσώπων από τον χώρο της λεγόμενης πατριωτικής αριστεράς είναι ισχνή –ισχνότερη από το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ στα ψηφοδέλτια του Σημίτη–, για να αποτελέσει αντίβαρο.
Κι όμως, η αιφνίδια νεκρανάσταση του κοκκινοπράσινου ήλιου στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ συνιστά τη φυσιολογική συνέχεια ενός εγχειρήματος κυβέρνησης της ελληνικής ευρωπαϊκής αριστεράς. Για να το καταλάβουμε αυτό, θα πρέπει να κατανοήσουμε καλά ποιος είναι ο σύγχρονος πολιτικοκοινωνικός αστερισμός που εκφράζεται με την έννοια της αριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Σ’ έναν προεκλογικό αντίλογο των Χρύσανθου Λαζαρίδη και Γιάνη (sic!) Βαρουφάκη, ο τελευταίος αντέταξε το γνωστό θεώρημα περί της “αθωότητας” της αριστεράς, που «δεν κυβέρνησε ποτέ στην Ελλάδα».  Κι όμως, στην πραγματικότητα, τα τελευταία τριάντα χρόνια αυτή η ανανεωτική αριστερά συμμετείχε κανονικότατα στην διακυβέρνηση, άλλοτε έμμεσα διά του ελέγχου των ιδεολογικών μηχανισμών εξουσίας (πανεπιστήμια, ΜΚΟ, οργανισμοί και συμβουλευτικές επιτροπές υπουργών) και άλλοτε άμεσα, ιδιαίτερα κατά την εποχή του Κώστα Σημίτη, αναλαμβάνοντας κεντρικότερους ρόλους.
Επρόκειτο για μια μείζονα διαδικασία ενσωμάτωσης, που δεν έχει μόνο πολιτικές διαστάσεις, αλλά και κοινωνικές και πολιτισμικές. Αυτές αφορούν ιδιαίτερα εκείνα τα κομμάτια του κόσμου της αριστεράς, εμφανίζονταν πολιτικά ριζοσπαστικότεροι από την ανανεωτική αριστερά, εντούτοις χαρακτηρίζονται από μεγάλη ταξική και πολιτισμική συγγένεια μαζί της, καθώς και ταυτόσημους μορφωτικούς και ιδεολογικούς προσανατολισμούς. Η σύμπλευση όλων των παραπάνω στη γραμμή του εθνομηδενισμού, που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις πιο αυθεντικές λαϊκές επαναστατικές παραδόσεις αυτού του τόπου, αποδεικνύει τη βαθύτερη «ενότητα» αυτών των δυνάμεων.
Αυτή είναι που επέτρεψε και την σύμπηξη του μετώπου του ΣΥΡΙΖΑ από μια πλειάδα οργανώσεων και συνιστωσών, παρά τις πολιτικές διαφορές μεταξύ τους. Αυτή η αριστερά περιλαμβάνει σήμερα ένα μεγάλο πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό σύνολο, αρχίζοντας από τους συνδαιτυμόνες του πρωθυπουργικού γραφείου του Κωνσταντίνου Σημίτη, ή του Σωκράτη Κόκκαλη, περνάει μέσα από τα πιο διανοούμενα κομμάτια του ΠΑΣΟΚ και την πανεπιστημιακή αφρόκρεμα του ΣΥΡΙΖΑ, τους οικολόγους, και καταλήγει στην… ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον αντιεξουσιαστικό χώρο.
Αυτόν ακριβώς τον χώρο αποσκοπεί να μεταβάλει σε πολιτικό μέτωπο ο Αλέξης Τσίπρας με τα συνθήματα της «νέας μεταπολίτευσης», της «κυβερνώσας ευρωπαϊκής αριστεράς», του «αριστερού μετώπου». Τι πρεσβεύει πολιτικά όμως αυτού του τύπου η ευρωπαϊκή αριστερά; Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ήδη από το 1985, έχει μιλήσει σχετικά: Πριν από τριάντα ή εξήντα χρόνια, οι άνθρωποι της αριστεράς μιλούσαν για τη Μεγάλη Νύχτα, οι άνθρωποι της δεξιάς για την αέναη πρόοδο κ.λπ. Σήμερα, κανένας δεν τολμάει να εκφράσει ένα φιλόδοξο σχέδιο, ή τουλάχιστον ορθολογικό, που να πηγαίνει πέρα από τον προϋπολογισμό ή από τις προσεχείς εκλογές. Και δέκα χρόνια αργότερα θα επανέλθει πιο ξεκάθαρος: Ας πάρουμε τη διαμάχη ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά. Στις ημέρες μας έχει χάσει το νόημά της. Όχι επειδή δεν υπάρχει υλικό για να τροφοδοτηθεί μια πολιτική διαμάχη, και μάλιστα μια πολύ σοβαρή διαμάχη. Αλλά επειδή τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά, λίγο έως πολύ, λένε τα ίδια πράγματα.
Για παράδειγμα, τι λέει επί της ουσίας το γερμανικό αριστερό ντι Λίνκε για την Ευρώπη και την Ελλάδα; Αμφισβητεί την οικονομική βάση της γερμανικής πρωτοκαθεδρίας στην Ευρώπη; Ακόμα και οι ελληνικές εκδόσεις του ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ αναφέρουν ότι οι δράσεις του χρηματοδοτούνται από το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών. Και αξιώνουν έναν «εξανθρωπισμό» της γερμανικής Ευρώπης. Δεν πρεσβεύουν κανένα διαφορετικό όραμα για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, το κοινωνικό και οικονομικό τους μοντέλο, την αρχιτεκτονική της και τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς. Μόνο μια παραλλαγή κοινωνικής ανακούφισης και εκδημοκρατισμού.
Ο Ζαν-Κλωντ Μισεά έχει αναλύσει διεξοδικά την ενσωμάτωση του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κινήματος στην αριστερά, όπου η αστική αριστερά του διαφωτισμού, με το υψηλό μορφωτικό επίπεδο, υπέταξε το λαϊκό σοσιαλιστικό κίνημα. Η κατάσταση όμως στην Ευρώπη του 21ου αιώνα έχει μεταβληθεί κατά πολύ, επί τα χείρω: Οι πάλαι ποτέ προλετάριοι έγιναν… μεσοστρώματα, ενώ η αστική αριστερά, λόγω του θεμελιακού της κοσμοπολιτισμού, έπαιξε κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση του θεσμικού/ιδεολογικού και πολιτισμικού οικοδομήματος της παγκοσμιοποίησης. Και, βεβαίως, της ελληνικής εκδοχής του κατά την ύστερη μεταπολίτευση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, παίζοντας το χαρτί της «αριστερής διακυβέρνησης», δημιουργεί ένα πολιτικό μπλοκ, στο οποίο κάθε κομμάτι της αριστεράς αναλαμβάνει τη θέση και τον ρόλο που αντιστοιχεί στην κοινωνική του δύναμη και την ταξική του θέση. Έτσι, ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ως σύμβολο της συνέχειας του σημιτικού εκσυγχρονισμού, μπαίνει επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας και σηματοδοτεί τον κύριο προσανατολισμό. Η Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη αναδεικνύεται συνομιλητής, γιατί αποτελεί δίαυλο με την αμερικάνικη «κυβερνώσα αριστερά» του ιδρύματος Κλίντον. Ο Π. Λαφαζάνης και η τάση του εκφράζουν ένα κομμάτι της πάλαι ποτέ κυρίαρχης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που συμμετείχε έμμεσα στο καθεστώς της ύστερης μεταπολίτευσης, μέσω της συναίνεσης των συνδικάτων, παίζει τον ρόλο της οργανωμένης εσωκομματικής μειοψηφίας. Η δε «πατριωτική αριστερά» τίθεται οργανωτικά στο περιθώριο και χρησιμοποιείται ως επικοινωνιακός μαγνήτης για τους «αγανακτισμένους» και το ευρύτερο ακροατήριο της κοινωνικής κατακραυγής που μεγάλωσε τα τελευταία χρόνια. Τέλος, ο κόσμος του ΚΚΕ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καλείται ανοιχτά να εγκαταλείψει τους πολιτικούς του χώρους και να συνταχθεί με το «μέτωπο» σε ρόλο ψηφοφόρων-αφισοκολλητών. Είναι σαφές, ότι, σε αυτό το μέτωπο, όπως στη Φάρμα των Ζώων του Όργουελ, «προφανώς κάποια ζώα δεν είναι τόσο ίσα όσο άλλα».
Βέβαια, στο μυαλό των περισσότερων, ένα αριστερό μέτωπο είναι πολιτικά και ταξικά καθαρό μέτωπο. Κι αυτό γιατί, λίγο ως πολύ, εμφορούμαστε ακόμα από τα παρωχημένα στερεότυπα της μεταπολίτευσης, στις συνθήκες μιας ιδεολογικο-πολιτικής ηγεμονίας της καθεστηκυίας αριστεράς.
Στην πραγματικότητα, όμως, επειδή η αριστερά έχει εδώ και πολύ καιρό μολυνθεί από το μικρόβιο της εξουσίας, το αριστερό κυβερνητικό μέτωπο δεν είναι ένα «καθαρό» μέτωπο. Αντίθετα, σε φέρνει αγκαλιά με μια αριστερά που αποτελεί μέρος των αρχουσών τάξεων, είτε μιλάμε για τη διοργανώτρια των Ολυμπιακών Αγώνων, είτε για την Θεοδώρα Τζάκρη, με τις γόβες λουμπούτιν των χιλιάδων ευρώ, και όλους τους διανοούμενους που έπαιξαν ρόλο ιδεολογικού εργολάβου σε ΜΚΟ, ιδρύματα, οργανισμούς.
Αυτοί είναι οι λόγοι, εξάλλου, που οι πιο αυθεντικοί Ποδέμος δεν επιθυμούν ένα αριστερό μέτωπο αλλά ένα πατριωτικό δημοκρατικό μέτωπο στα λατινοαμερικάνικα πρότυπα, που θα λειτουργήσει αποτελεσματικότερα εναντίον του δεξιού-αριστερού Ιανού της εξουσίας. Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας (βλέπε άρθρο της Ρήξης) δηλώνει σε συνέντευξή του: «Δεν είμαι υπέρ ενός αριστερού μετώπου. Κάτι τέτοιο θα ήταν σφάλμα. Ο στόχος μας είναι να επιτύχουμε λαϊκή ενότητα, κι αυτό υπερβαίνει τις πολιτικές ταυτότητες. Αυτό που θα μετρήσει είναι το πρόγραμμα […]  Προκρίνουμε μια κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης που θέτει στο επίκεντρο μερικά πολύ απλά ερωτήματα: περί παιδείας, υγείας, στέγης για όλους».
Πλέον, σε μια εποχή ανεπίστρεπτης περιφερειοποίησης, το «ταξικό» ζήτημα επηρεάζεται καταφανώς από το «εθνικό», δηλαδή από την εθνική στρατηγική μέσα στους μεγάλους περιφερειακούς πόλους. Και οι εθνικές στρατηγικές διαμορφώνονται από πλατιά κοινωνικά μέτωπα,  στα οποία σημασία έχει το «πρόγραμμα» – δηλαδή το ποιος διατηρεί την ιδεολογικοπολιτική ηγεμονία, και το αν αυτή προκρίνει το συμφέρον της εργαζόμενης (ή στην περίπτωσή μας … χειμαζόμενης) πλειοψηφίας.
Πάνε οι εποχές της ψυχροπολεμικής διαίρεσης, όπου τα πράγματα ήταν «καθαρά» και καθορίζονταν σε μεγάλο βαθμό από τους «πολιτικούς μονοθεϊσμούς» της αριστεράς (ισότητα) και της δεξιάς (ελευθερία). Ο 21ος αιώνας είναι πιο πολύπλοκος, και φέρει μέσα του την πικρή πείρα της ενσωμάτωσης των κινημάτων του 20ου, τα οποία την ίδια στιγμή τον έχουν επηρεάσει και τον έχουν αλλάξει αποφασιστικά.
Με βάση την παγκόσμια πείρα, και την πείρα σαράντα χρόνων μεταπολίτευσης, είναι σαφές ότι κάθε «κυβερνώσα αριστερά» είναι καταδικασμένη να καταντήσει σαν την αριστερά που κυβέρνησε.
Ωστόσο, το κακό δεν σταματάει μόνον εδώ.  Ούτως ή άλλως, κάτι τέτοιο έχει ήδη αρχίσει να εκδηλώνεται. Ένα μέρος του συστήματος εξουσίας στην Ελλάδα, ενδογενείς ή εξωγενείς παράγοντες όπως ο ΔΟΛ, η φιλελεύθερη πτέρυγα της αμερικάνικης πρεσβείας, σε συνεργασία με αντίστοιχες πτέρυγες της γερμανικής Ευρώπης, Πράσινοι, σοσιαλδημοκράτες, ακόμα και αριστεροί, παίζουν αυτό το χαρτί: Την προοπτική ενός «μεγάλου συμβιβασμού», που θα μεταμορφώσει τον Τσίπρα σε Έλληνα Ματέο Ρέντσι και θα εξασφαλίσει εμμέσως τη συνέχεια της πολιτικής και γεωπολιτικής στρατηγικής που επιβάλλεται στη χώρα μας μετά τους μνημονιακούς. Μ’ ένα προσχηματικό μείγμα-λίφτινγκ «κοινωνικής ανακούφισης», αριστερού εθνομηδενισμού και άλλων φιλελεύθερων μέτρων.
Αυτό που διακυβεύεται, όμως, είναι και κάτι πολύ ευρύτερο. Γιατί τα τελευταία δέκα, δεκαπέντε χρόνια, έπειτα από μεγάλες ιδεολογικές διαμάχες, όπως ήταν το Σχέδιο Ανάν και τα σχολικά βιβλία της ιστορίας, αλλά και τις σαρωτικές πολιτικο-κοινωνικές εξελίξεις, η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού χειραφετήθηκε τόσο από τον δικομματισμό, όσο και ευρύτερα από τη μεταπολιτευτική διαίρεση της αριστεράς και της δεξιάς. Τούτο κατέδειξαν, στρεβλώς και ατελώς, βέβαια, οι πλατείες των Αγανακτισμένων και τα λοιπά κινήματα των τελευταίων χρόνων: Ένα διάχυτο αίτημα για τη σύνθεση του πατριωτισμού, του κοινωνικού ριζοσπαστισμού, της απαίτησης για δημοκρατία σ’ ένα πολιτικό μέτωπο, που παραμένει το ζητούμενο.
Εξάλλου, είναι σαφής και δεδομένη η συντριπτική κοινωνική αντίθεση με τα μνημόνια –εκδηλώθηκε άλλωστε στο δημοψήφισμα της Θεσσαλονίκης για το νερό. Ακόμα και αυτοί που ψηφίζουν Σαμαρά, στην πλειοψηφία τους, πέραν του τουριστικού κεφαλαίου και άλλων επιχειρηματικών δυνάμεων που κερδίζουν από τη μεταβολή της χώρας μας σε γκέτο αποικίας χρέους, δεν είναι μνημονιακοί, αλλά τρομαγμένοι.
Έτσι, η ανασύσταση του διπολισμού στη βάση της διαίρεσης αριστερά-δεξιά δημιουργεί ένα ρήγμα σε λάθος θέση –καθώς αποτυγχάνει να συσπειρώσει το μέγιστο της αντιμνημονιακής εθνικής ενότητας. Και επιπλέον μεταβάλλει όλον τον κόσμο, που καλόπιστα παρασύρεται από τις σειρήνες του «πόλου της ελπίδας», σε πρώτη ύλη για την παλινόρθωση του κοκκινοπράσινου εκσυγχρονιστικού ήλιου. Με λίγα λόγια, η αριστερή ενότητα, επειδή είναι ενότητα σε λάθος βάση, οδηγεί σε συμπαράταξη με τα «αριστερά αφεντικά». Και επειδή αξιώνει να μονοπωλήσει την εκπροσώπηση του «αντιμνημονιακού χώρου», τον απειλεί και αυτόν με ενσωμάτωση, ιδιαίτερα αν κάνει την κωλοτούμπα που φαίνεται ολοένα και πιο πιθανή σε ό,τι αφορά στη διαπραγμάτευση με τη γερμανική Ευρώπη.
Κάποιος θα πει ότι προτρέχουμε. Μπορεί. Ήδη όμως, ο σύμβουλος του Σημίτη είναι επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο επικρατείας, ο κεντροαριστερός ΔΟΛ πήδηξε στο τρένο του αριστερού κυβερνητισμού και η «αριστερή ενότητα» του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει ολοένα και περισσότερο το Ολαρία-Ολαρά του Σαββόπουλου: Ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά/ ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά.

ΣΧΕΤΙΚΑ

13 ΣΧΟΛΙΑ

ΦΩΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ 18 Ιανουαρίου 2015 - 13:15

ΠΟΙΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΓΚυ 18 Ιανουαρίου 2015 - 14:31

Η ΚΟΕ (Ασυνέχεια), και προσωπικότητες όπως ο Αξελός, ο Κωνσταντακόπουλος, ο Γλέζος, κλπ ίσως και το αριστερό ρεύμα που είναι αντιανανικό

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ανένδοτος 18 Ιανουαρίου 2015 - 16:27

Ως συνιστώσα μόνο το ΔΙΚΚΙ εκπροσωπεί τη λεγόμενη “πατριωτική αριστερά”.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ν 18 Ιανουαρίου 2015 - 16:33

Τι; Δεν σας αρεσει το ιδρυμα Κλιντον; Παρτε λιγο ιδρυμα Λεβι που συνεργαζεται και με το ιδρυμα Φορντ και την ξερει απο παλια τη δουλεια.Στη θεση δυο του επικρατειας εχουμε http://www.levyinstitute.org/scholars/rania-antonopoulos Γι αυτους ετρωγες τα δακρυγονα αδερφε μου;;;
Να τη χεσω τετοια αριστερα που με παραδιδει δεμενο στον πασα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ιωάννης Ράπος 18 Ιανουαρίου 2015 - 19:59

Φαίνεται πως είναι ιστορική νομοτέλεια τον κύκλο της μεταπολίτευσης να τον κλείσουν τα “παιδιά” της. Αυτοί που γεννήθηκαν και σχημάτισαν την κοσμοαντίληψή τους μέσα στο “χωριό Ποτέμκιν” της μεταπολίτευσης, μεγαλωμένοι με τα φαντάσματα του χθες και με την ονειροφαντασίωση μιας ου-τοπίας, περιμένοντας ένα πραξικόπημα για να βγουν στους δρόμους να υπερασπίσουν την δημοκρατία από τον φασισμό, χωρίς να έχουν αντιληφθεί ότι η πραγματικότητα τους προσπέρασε και αυτοί εξακολουθούν να ζουν στο κατά Κουστουρίτσα underground, ανύποπτοι ότι όταν αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, η οποία είναι ανελέητη σαν τον νόμο της βαρύτητας, θα βρουν μόνο ερείπια και οι ίδιοι θα τσακιστούν πάνω σε αυτά. Για να αρχίσει ένας καινούργιος κύκλος πρέπει να κλείσει ο παλιός και δυστυχώς κλείνει με τραγικό τρόπο για την κοινωνία μας. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να μην κλείσει όπως ο προηγούμενος με εθνική τραγωδία.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΠΡΟΣΚΕΦΑΛΑΣ Κ. 18 Ιανουαρίου 2015 - 21:59

Σοβαρη αναλυση σε πολλα συμφωνω . Αυτο το η αριστερα που κυβερνησε με ενοχλει γιατι λειτουργει ως κολυμβηθρα του σηλωαμ για ενα διεφθαρμενο πολιτικο προσωπικο το οποιο αφου λεηλατησε τη χψρα μας δειχνει κιολλας ως υπευθυνους αυτης της λεηλασιας…..

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αλέξανδρος 19 Ιανουαρίου 2015 - 14:46

Αριστερά και πράσινα άλογα. Ευχής έργον να πάρει επιτέλους την εξουσία, να απομυθοποιηθεί και να πέσουν οι μάσκες αυτών που αποτέλεσαν τροχοπέδη προς κάθε τι που οδηγούσε σε κοινωνική ειρήνη, αυτών που ενοχοποίησαν τον μικρό επιχειρηματία, αυτών που ισοπέδωσαν τα πάντα ιδεολογικά, κάθε αξία που οδηγούσε κοινωνική και εθνική συγκρότηση. Οι μάσκες των κεντροδεξιών τρωκτικών έπεσαν, καιρός και οι καλικάντζαροι της αριστεράς να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο παίρνοντας την εξουσία!
Άρε ελληνικέ λαέ στο δούλεμα σε έχουν όλοι, αλλά καλά να πάθεις, μιας και έθνος δεν έγινες ποτέ, ένα άτακτο σύνολο από ιδεολογικές κοτρόνες συγκροτούν το είναι σου, μόνο το χρώμα των λαξευτών αλλάζει, εργάζονται από κοινού, δεξιές και αριστερές νύξεις, δημιούργησαν ένα εμετικό σύνολο.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ν 20 Ιανουαρίου 2015 - 19:04

Το αρθρο, σου λεει οτι κυβερνησαν και παρακυβερνησαν,αλλα εσενα ο γκαιλες σου ειναι ο μικρος επιχερηματιας, ποιος δηλαδη ; αυτος που κανει λαστιχο τους εργαζομενους; αυτος που απαιτει να ψωνιζουν απ αυτον; αυτος που δεν τους κολλαει τα ενσημα και τους βαζει να υπογραφουν οτι πηραν δηθεν δωρο χριστουγεννων;Koινωνικος ταφος ειναι η ειρηνη σου. Οι ελληνες ηταν εθνος πολυ πριν απο αλλους και μ ολα τα στραβα μας ναι αξιζουμε να ζουμε και αξιζουμε μια καλυτερη ζωη .Ατακτο εμετικο συνολο δεν ειναι κανενας λαος αλλα το ιδιο το σχολιο σου

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αλέξανδρος 21 Ιανουαρίου 2015 - 00:19

Πολλἀ εργοστάσια έκλεισαν εξαιτίας του άκρατου συνδικαλισμού και ναι, όχι μόνο πλήρωναν ασφαλιστικές εισφορές, αξιοπρεπείς μισθούς, αλλά παραπλήρωναν, παραπλήρωναν φόρους, εισφορές, σε έναν ακραίο γραφειοκρατικό κράτος, που κατασπατάλησε με ελαφρά συνείδηση όλους τους μόχθους της παραγωγικής διαδικασίας αυτού του τόπου. Ο Έλληνας επιχειρηματίας δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο ένα παμφάγο, κράτος συνέταιρο, που συνεχώς εμπόδιζε την υγιή επιχειρηματική δραστηριότητα, αλλά και τον ακόρεστο συνδικαλισμό, ο οποίος διεκδικούσε αυξήσεις μισθών της τάξης του 35%! (π.χ. NAMCO ). Οι όροι πλέον άλλαξαν, αφού τελείωσε η υγιή επιχειρηματική τάξη, διογκώθηκε ο κλάδος των υπηρεσιών, των μεσαζόντων των πολυεθνικών, των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, που σε συνδυασμό με το νομοθετικό πλαίσιο της κοινής αγοράς, έβαλαν τελεσίδικα την ταφόπλακα στην ελληνική παραγωγική επιχείρηση. Οι μόνοι που έκαναν λάστιχο τους εργαζόμενους, είναι τα αγαπημένα σου αριστερά αφεντικά, για περισσότερες πληροφορίες βρες στο ΠΕΡΙΣΣΟΣ Α.Ε.& ΣΙΑ (Τυποεκδοτική, 902, Ριζοσπάστη, Κόκκινο).

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αρδηνίστας 21 Ιανουαρίου 2015 - 09:44

Να το συζητήσουμε λίγο αυτό. Έχω την εντύπωση ότι η ανάπτυξη της ελληνικής βιομηχανίας στηρίχτηκε σε δύο παράγοντες –έναν ενάρετο κι έναν στρεβλό.

Ο ενάρετος είναι αυτό που ένας κύκλος ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και οι Α. Κυράνης – Γ. Οικονομίδης, άρθρα των οποίων έχουν δημοσιευθεί μεταξύ άλλων εντύπων και στο άρδην, ονομάζει ‘ελληνική μαστορική’.

Δηλαδή, ας το πούμε, η ύπαρξη ενός εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού, που χαρακτηρίζονταν από υψηλό βαθμό εφευρετικότητας και μια δυνατότητα να συνδυάζει γνώσεις και πρακτική εμπειρία, που κατέστησε εφικτή μια παραγωγική άνθιση σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζονταν από τεχνολογική υστέρηση, και στο πλαίσιο ενός διεθνούς παραγωγικού συστήματος όπου η Δύση ήλεγχε με ασφυκτικό τρόπο την παραγωγή των μηχανών.

Ο στρεβλός παράγοντας ήταν ότι λόγω πολιτικών ιδιαιτεροτήτων (μικρασιατική καταστροφή-εμφύλιος πόλεμος) υπήρχε μια γιγάντια δεξαμενή φτωχών εργατών οι οποίοι ήταν διατεθειμένοι να εργαστούν με εξαιρετικά χαμηλές αμοιβές.

Το ελληνικό κεφάλαιο, που δεν ήταν κατ’ αρχάς παραγωγικό, αλλά επένδυσε εκ των υστέρων στην ανάπτυξη της ελληνικής βιομηχανίας, δευτερευόντως, διατηρώντας πάντοτε τα μεταπρατικά του χαρακτηριστικά, έτεινε πάντοτε να υποβιβάζει τον πρώτον παράγοντα και να εστιάζει στον δεύτερο. Κοινώς, στράφηκε προς την ελληνική βιομηχανία, καθώς διείδε ευρείες δυνατότητες εκμετάλλευσης της φτωχής εργατικής δύναμης.

Είναι πολύ χαρακτηριστική η ψαλίδα των μισθών της ανειδίκευτης εργασίας κατά την δικτατορία, στην Ελλάδα και στην Γερμανία, που συντήρησε το φαινόμενο της μετανάστευσης καθ όλην την διάρκεια της επταετίας: Ο κατώτατος μισθός για μια ανειδίκευτη Ελληνίδα εργάτρια στη Γερμανία ήταν 260 δρχ, ενώ ενός ανειδίκευτου εργάτη 320 δρχ. Την ίδια εποχή, στην Ελλάδα, οι αντίστοιχοι μισθοί κυμαίνονταν από 120 μέχρι το πολύ 150 δρχ. Υπάρχει μαρτυρία του αντιπροέδρου της ΛΑΡΚΟ κατά την εποχή εκείνη, που υποστήριζε ότι ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ικανοποιηθεί η ζήτηση εργατικών χεριών, και γι αυτό η εταιρεία οργάνωσε διαφημιστική εκστρατεία για την εταιρεία προκειμένου να πείσει τους ανθρώπους να δουλέψουν γι’ αυτήν… Σε αυτήν την παραδοξότητα, εξ άλλου, οφείλεται και η πρώτη συστηματική και οργανωμένη εισαγωγή ξένων εργατικών χεριών στην Ελλάδα από την δικτατορία, για να καλύψει ανάγκες που δεν καλύπτονταν αλλιώς.

Αυτές οι συνθήκες τροφοδότησαν ένα ιδιαίτερα μαζικό και μαχητικό εργατικό κίνημα, το οποίο εκδηλώθηκε τόσο κατά την δεκαετία του 1960, όσο και την δεκαετία του 1970. Δηλαδή, κάθε φορά που υπήρχε μια τάση εκδημοκρατισμού της ελληνικής μετεμφυλιακής κοινωνίας, ξεπηδούσε αυτός ο παράγοντας, ο εργατικός –καθώς ο βαθμός εκμετάλλευσης του ελληνικού προλεταριάτου ήταν πολύ υψηλός.

Φυσικά, μόλις η δραστηριότητα αυτού του κινήματος καταγράφηκε στην αύξηση των μισθών, και σε συνδυασμό με το γενικότερο κλίμα της αποβιομηχάνισης που κυριάρχησε στην Δύση από το 1980 κι έπειτα, το ελληνικό κεφάλαιο σταδιακά αποχωρεί από την ελληνική βιομηχανία.

Όχι γιατί ο «συνδικαλισμός» το υπονόμευσε, αλλά διότι ήταν αρκετά ευκαιριατζίδικο ώστε να μην ποντάρει σε μια ‘οργανική’ ανάπτυξη της ελληνικής βιομηχανίας, αλλά να παραμένει εντός της μόνο όταν αυτήν μπορούσε να εξασφαλίσει εύκολη κερδοφορία δίχως πολλά-πολλά.

Φυσικά, μετά από το 1980, όντως οι πολιτικές ελίτ αποφάσισαν να… στραφούν ενάντια στην ελληνική παραγωγή, συμμαχώντας με τις πολυεθνικές, τους μεταπράτες και τους μεσάζοντες και στο πλαίσιο αυτής της «συναίνεσης» βρήκε την θέση της και η ελληνική συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Αλλά η κατάσταση που περιγράφετε, πιστεύω ότι λειτούργησε σε δεύτερο χρόνο, και σηματοδοτεί μια ενδιάμεση φάση στην παραγωγική απίσχναση της χώρας μας. Δεν είναι δηλαδή η αποκλειστική αιτία.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ν 22 Ιανουαρίου 2015 - 22:37

Τα περι αριστερων αφεντικων κτλπ δεν με αφορουν,δεν αποτελουν επιχειρημα και αδικουν εσενα,στην καλυτερη περιπτωση.Επι της ουσιας σου απαντησε ηδη ο αρδηνιστας.Αυτο που θα ηθελα να επισημανω ειναι οτι οταν ξεκινας με μια λογικη του τυπου α οι εργατες καταστρεφουν τα εργοστασια με τις απεργειες δεν απεχεις πολυ απ το σημειο που θα βριζεις εναν λαο και θα του λες και καλα να παθει απο πανω.Ο συνδικαλισμος δυστηχως υπαρχει κατα βαση στον προστατευμενο δημοσιο και οχι στον ιδιωτικο τομεα στον οποιο αυτα που ζουμε καθε μερα ουτε καν τολμαμε να τα πουμε για να μην δινουμε ιδεες …και οχι κανεναν δεν εχω δει να παει καπου για δουλεια με το κονσερβοκουτι για να κοψει λαρυγγια και να γινει συνεταιρος αντιθετως εχω δει νεους ανθρωπους μορφωμενους και μη, που κανουν ιωβεια υπομονη χορευοντας το τανγκο αναγκης και φιλοτιμιας, ενω επρεπε να καταρευσουν τα ταμεια για να δουμε στα ματια μας ελεγχους για ασφαλιση.Αυτα στην κατα τζιμερο ελληνικη σοβιετια…Να πουμε για τα φαστ τρακ και το ταιπεδ; για την απελευθερωση της ενεργειας μηπως;;;Κατι τελευταιο για τη γραφειοκρατια που λες,οκ ολοι κανουμε κυριως αρνητικους συνειρμους αλλα μηπως να σκεφτουμε οτι γραφειοκρατεια ειχε και η ρωμανια και η κινα και μακροημερευσαν;Ναι εχουμε μικρα μεγεθη τωρα και πιθανον να εγκλωβιζει ζωτικες δυναμεις αλλα ο μεγαλυτερος ηγετης που εχουμε δει τα τελευταια χρονια προηλθε απ τη σοβιετικη γραφειοκρατια.Να λοιπον ενας ,οχι ο πιο καιριος, δικος μου γκαιλες .100 χρονια κρατος πια ,γιατι δεν εχουμε καταφερει να εχουμε σαν διοικητικος μηχανισμος μια μνημη και μια ας το πω κρυφη αντζεντα; Που θα φροντιζει γι αυτο που ειχε πει κι ο σολζενιτσιν, οτι αποστολη του κρατους ειναι η επιβιωση του εθνους.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αλέξανδρος 24 Ιανουαρίου 2015 - 02:57

Μου φαίνεται συγχέεις τα πράγματα, μεταφέρεσαι κατά το δοκούν από την μια εποχή στην άλλη, εγώ αναφέρομαι στα αίτια της σημερινής κατάστασης και εσύ παρουσιάζεις τα αποτελέσματα, χωρίς να κάνεις καμιά αναφορά στην αρχή του κακού. Η Ελλάδα της παραγωγής κατέληξε σε αυτό που όλοι γνωρίζουμε, για αυτή την μεταστροφή υπάρχουν συγκεκριμένη λόγοι και ένας από αυτούς, αν και όχι ο σπουδαιότερος, είναι και το συνδικαλιστικό κίνημα και όλοι η νοοτροπία που καλλιεργήθηκε στην Ελλάδα των περασμένων δεκαετιών, όσο και αν αυτό δεν γίνεται αποδεκτό από πολλούς. Επίσης αυτό που δεν έχει γίνει κατανοητό, είναι πως το μεταναστευτικό δημιουργήθηκε, γιατί ήταν στοχευμένη εθνική πολιτική των τότε κυβερνήσεων και όχι για κάποιον άλλον ιδιαίτερο λόγο, κατά την γνώμη μου ήταν καθαρά καταστροφική και προδοτική πολιτική, αλλά δεν θα μπω στον κόπο να κάνω περαιτέρω αναλύσεις και να αναφερθώ στα ιδρύματα επιφορτισμένα με αυτό το έργο που δρούσαν τότε, αλλά μόνο σαν κακόγουστο αστείο μπορώ να δεχθώ, ότι αυτό οφειλόταν δήθεν στους καλύτερους μισθούς της Γερμανίας. Η Αυστρία της εποχής εκείνης δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση από την Ελλάδα, ούτε είχε καλύτερους μισθούς, ούτε το νόμισμά της ήταν ισχυρότερο από την δραχμή και όμως δεν φεύγαν οι Αυστριακοί μετανάστες στην Γερμανία, αν και κάτι τέτοιο θα ήταν αρκετά ευκολότερο να γίνει στην Αυστρία παρά στην Ελλάδα, αυτό που έγινε στην Ελλάδα τότε, δεν έχει γίνει πουθενά αλλού σε τέτοια ένταση, ακόμα και σε φτωχότερα κράτη από εμάς. Η γραφειοκρατία επιδεινώθηκε από την δεκαετία του 80 και μετά, αλλά το τι εννοώ γραφειοκρατία, ίσως να μην γίνεται και αυτό αντιληπτό, υπάρχει αναγκαία και ως εκ τούτου ωφέλιμη γραφειοκρατία και γραφειοκρατία που αποτελεί τροχοπέδη, στην Ελλάδα υπάρχει το δεύτερο είδος, που εμπλέκεται σε όλες τις πτυχές της ζωής, χωρίς εξαίρεση, τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό βίο. Η σημερινή κατάσταση, με λίγα λόγια, οφείλεται γιατί μόνοι μας άπληστα πελεκίσαμε τις συνθήκες της προόδου μας, όπως λένε χαρακτηριστικά ”κόψαμε το κλαδί που καθόμασταν”. Τώρα φυσικά ισοπεδώθηκαν όλα, έτσι γίνεται όταν μια κοινωνία καταρρέει σε όλους τους τομείς και όλες οι καταχρηστικές και υπερευαίσθητες φωνές του παρελθόντος, τώρα έχουν σιωπήσει………

Αλέξανδρος 21 Ιανουαρίου 2015 - 14:54

@ Αρδηνίστας.

Αν και δεν έχω βιωματικές εμπειρίες από την εποχή εκείνη, ας το συζητήσουμε, θα κάνω χρήση κοινής λογικής και μαρτυρίες ανθρώπων που έχω ακούσει, εξιστορώντας οι ίδιοι τις περιπέτειες του βίου τους.

Το να συγκρίνουμε τους απόλυτους μισθούς που υπήρχαν στην Ελλάδα με αυτούς στην Γερμανία δεν λέει και πολλά πράγματα κατά την γνώμη μου, διότι θα πρέπει να ληφθούν και άλλοι παράγοντες, που σχετίζονται με το κόστος ζωής, τόσο στην Γερμανία, όσο και στην Ελλάδα. Ναι μεν αρκετά μεγαλύτεροι οι μισθοί στην Γερμανία, αλλά ποιο το κόστος ζωής εκεί; Οι Έλληνες που προόδευσαν εκεί δεν βασιστήκαν στους μισθούς του ανειδίκευτου εργάτη, μετά πέρασαν σε επιχειρηματική δράση, άνοιξαν μαγαζιά και άλλες υποθέτω επιχειρήσεις, δεν ξέρω πολλούς που έμειναν στους εργοστασιακούς μισθούς της Γερμανία και προόδευσαν εκεί, αντίθετα δεν ήταν και ιδιαίτερα δύσκολο η είσοδος πάντως είδους εργατικών κεφαλαίων από την Γερμανία, να οδηγήσει σε άνθιση της οικοδομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα, αλλά αυτό δεν οφειλόταν στην ισχύ αυτού του κεφαλαίου τόσο, όσο στο μικρό γραφειοκρατικό και φορολογικό κόστος μιας τέτοιας δραστηριότητας στην Ελλάδα, διότι αυτό που κατάφερναν οι Έλληνες μετανάστες της Γερμανίας, το κατάφερναν εξίσου καλά και οι εγχώριοι Έλληνες εργάτες. Ξέρω πολλούς, όπως έχουν μαρτυρήσει οι ίδιοι για τον βίο τους, που μεταναστεύοντας στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδας, μεταφερόμενοι εκεί από αγροτικές περιοχές, μπόρεσαν με τον απλό μισθό εργάτη ελληνικής βιομηχανίας και σκληρής οικονομίας βέβαια και σπίτι να αποκτήσουν και τα παιδιά τους να σπουδάσουν και γενικά να προοδεύσουν, οπότε δεν βλέπω και ιδιαίτερη μεγάλη διαφορά κατορθωμάτων μεταξύ των εγχώριων βιομηχανικών εργατών με αυτών της Γερμανίας! Κατά την γνώμη μου η μεταναστευτική πολιτική των περασμένων δεκαετιών, πριν την μεταπολίτευση, ήταν εθνική εγκληματική πολιτική επιλογή και όχι ‘’αναγκαίο’’ κακό.
Εδώ θα εξιστορήσω και μαρτυρία καθηγητή μου, που στα γεράματα, κατόπιν πολύχρονης καριέρας στην Αμερική, επαναπατρίστηκε συνεχίζοντας την ακαδημαϊκή του καριέρα σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Είχε σχεδιάσει μια πειραματική διάταξη και έψαχνε κάποια ελληνική επιχείρηση να προχωρήσει στην κατασκευαστική υλοποίηση αυτής της διάταξης και με λύπης διαπίστωσε ότι δεν υπήρχαν κατασκευαστικές δυνατότητες πλέον στην Ελλάδα, ο ίδιος μου είχε πει ότι την δεκαετία του 60-70 άνετα υπήρχαν τέτοιες κατασκευαστικές δυνατότητες, αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα της δεκαετίας του 2000 δεν υπήρχαν! Μου είχε αναφέρει, ότι τότε εκείνα τα χρόνια, οι ελληνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνταν στην βιομηχανική περιοχή του Βόλου, με ντουντούκες κάθε μέρα βγαίνανε για να βρουν εργάτες και δεν έβρισκαν! Όλα τα περί εξειδίκευσης κ.τ.λ. που ακούγονταν και την δεκαετία του 2000 μόνο ως αστειότητες μπορώ να τις εκλάβω, διότι μου είναι ανεξήγητό, το πώς κατάφεραν αμόρφωτοι Έλληνες, δίχως καν να ξέρουν γλώσσα, να δουλέψουν στα μεγάλα βιομηχανικά συγκροτήματα της δύσης, πολλοί εκ των οποίων εξελίχθηκαν σε προϊσταμένους και αρχιεργάτες, αλλά οι ελληνικές επιχειρήσεις δεν μπορούν να απορροφήσουν απόφοιτους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με την δικαιολογία πως δεν υπάρχει εξειδίκευση, μια ανοησία που επικαλούνται πολλοί σήμερα και κατ’ επανάληψη , διότι οι αφελείς δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι την εξειδίκευση δεν την παρέχουν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, αυτό είναι αδύνατον να συμβεί, αλλά οι ίδιες οι επιχειρήσεις, κατόπιν σχετικής και μικρής εκπαίδευσης από αυτές τις ίδιες.
Δυστυχώς η Ελλάδα αποβιομηχανοποιήθηκε, με αποτέλεσμα οι ελάχιστες εναπομείναντες επιχειρήσεις να γίνουν ανόητα επιλεκτικές, μια ανοησία, που τον τόνο έδωσαν οι σοσιαλιστικές κυρίως κυβερνήσεις, ποιος δεν θυμάται τα προσόντα των πτυχίων, των μεταπτυχιακών που απαιτούνταν για την διεκδίκηση μιας θέσης της δημοτικής αστυνομίας! Αυτό ήταν το εθνικό όραμα των ευρωλιγούρηδων, ένα όραμα συνοδευμένο, από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, που δεν ήταν δυνατόν να δώσουν καμιά λύση στα προβλήματα της ελληνικής παραγωγής, ποιος άλλωστε Έλληνας επιχειρηματίας θα ήταν τόσο ανόητος, ώστε να επιμείνει σε υγιείς παραγωγικές δομές, όταν και ο ελαχιστότερος δημόσιος εργολάβος, με ψιλοκατασκευές, θα μπορούσε να κάνει τζίρο δισεκατομμυρίων δραχμών, ή αργότερα εκατομμυρίων ευρώ; Τζίρος που στην κλίμακα του παραγωγικού έργου είναι ποσά μυθώδη; Ποιος Έλληνας επιχειρηματίας, θα άντεχε στο πλαίσιο, της ακραίας φορολογίας, ασφαλιστικών εισφορών, της ελεύθερης και αδασμολόγητης εισροής ξένων αγαθών, να αντέξει την παραγωγική επιχειρηματική του δράση; Θυμάμαι και ένα αρχειακό υλικό της ΕΡΤ που μεταδόθηκε, μετά το κλείσιμό της από την κυβέρνηση Σαμαρά, πολύωρη εκπομπή, που αναφερόταν στις Ελληνικές επιχειρήσεις της δεκαετίας του 60 και προηγούμενα, έμεινα άναυδος από την δυναμικότητα και το πλήθος των ελληνικών παραγωγικών επιχειρήσεων την εποχή εκείνη, οι οποίες ήταν σε θέση να εξάγουν και τεχνογνωσία, πράγματι πολλές εξ αυτών εξήγαγαν τεχνογνωσία και βοηθούσαν στο χτίσιμο εργοστασίων στην Τουρκία και κοιτάξτε παρακαλώ που καταντήσαμε εμείς από άποψης παραγωγής και κοιτάξτε που βρίσκεται η Τουρκία σήμερα. Αυτό ήταν το μέλλον που επιφύλασσε στην πατρίδα μας το όραμα των ευρωλιγούρηδων, ένα όραμα βασιζόμενο στην γραφειοκρατία και τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, με αντάλλαγμα το ξεπούλημα όλων των αναγκαίων εργαλείων, για την επίτευξη της τίμιας εργασίας, της εργασίας της παραγωγικής. Θεώρησαν καλύτερο τον αεριτζίδικο τρόπο ζωής, μόνο που δεν υπολόγισαν ότι έρχεται στιγμή, που σου κόβουν τον αέρα και τότε γίνεσαι επαίτης ολίγης αξιοπρέπειας. Ευρωλιγουρισμός-σοσιαλισμός-φιλελευθερισμός, έμελλε να γίνει ένα καταστροφικό χαρμάνι, ένα χαρμάνι, που δεν αμφισβητείται ακόμα και σήμερα από καμιά κυρίαρχη ελληνική πολιτική δύναμη και έρχεται ο ΣΥΡΖΑ σήμερα, δήθεν να αποτελέσει την απάντηση στο ελληνικό αδιέξοδο, χωρίς ωστόσο να λέει τίποτα σημαντικό, απλά πουλάει λόγια του αέρα, αλλά οι Έλληνες έχουν εθιστεί στην αερολογία από δεκαετίες και δεν σκέφτονται, οπότε ένα μένει πλέον, ‘’πάμε γερά με ΣΥΡΙΖΑ μπροστά’’, μέχρι όλες οι ελπίδες των αφελών να διαψευστούν και ίσως τότε αρχίσουμε να συνειδητοποιήσουμε τις αιτίες του προβλήματος, ελπίζω μόνο να μην είναι πολύ αργά, αν και μεταξύ μας νομίζω ότι ήδη είναι πολύ αργά!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ