2,9K 
Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος με τον Ισμέτ Ινονού
του Σπύρου Σοφοκλέους από το Άρδην τ. 58
Αντίθετα με ό,τι λέγεται, η Χούντα δεν προωθούσε τη συμφωνία Τούμπα-Τσαγκλαγιαγκίλ ως πρόταση επίλυσης του Κυπριακού. Ως γνωστόν, η Χούντα, μέχρι τον Σεπτέμβριο του ’67, υιοθετούσε τη Συμφωνία Τούμπα-Τσαγκλαγιαγκίλ του ’65 (δηλ. Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αλλά βάσεις και μακροχρόνιες μισθώσεις εδαφών στην Τουρκία για να εξασφαλιστούν –δήθεν– τα ανύπαρκτα συμφέροντά της). Όμως οι Τούρκοι (οι οποίοι στόχευαν σε διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία από τη δεκαετία του ’50) απέρριψαν τη λύση αυτή –αφού λόγω της ελληνικής υποχωρητικότητας μπορούσαν να κερδίσουν περισσότερα– τον Σεπτέμβριο του ’67, στις συζητήσεις στην Αλεξανδρούπολη, οι οποίες έτσι οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο (αυτό το στοιχείο το παραθέτω μετά από συνομιλία μου με τον καθηγητή Ευάγγελο Κουφουδάκη, τον οποίο ευχαριστώ θερμά). Έτσι το Κυπριακό πήρε τη μορφή συζητήσεων μεταξύ Κληρίδη – Ντενκτάς (’69 – λίγο προ της εισβολής) όπως συνέφερε την Άγκυρα. Η επιμονή της Χούντας επί της Ενώσεως ήταν προπέτασμα: ο Παπαδόπουλος ήταν ένθερμος θιασώτης του «ελληνοτουρκισμού» και της δημιουργίας μιας «ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας». Πνευματικά στελέχη της Χούντας ήταν οι: Δημήτριος Κιτσίκης, Γεώργιος Γεωργαλάς και Δημήτρης Τσάκωνας. Ο Δημήτριος Κιτσίκης προέβη σε συστηματοποίηση του «ανατολικού ιδεώδους» (δηλ. της «βυζαντινοθωμανικής συνύπαρξης»), χρησιμοποιώντας το ως πυρήνα του δημιουργηθέντος απ’ αυτόν (το ’64) «ελληνοτουρκισμού». Σύμφωνα με το ιδεολόγημα αυτό, Έλληνες και Τούρκοι συγκατοικούν και αλληλοεξαρτούνται από τον 11ο αιώνα, άρα επιβάλλεται η εγκαθίδρυση ενός «ελληνοτουρκικού πολιτικού συνόλου». Σύμφωνα δε με την προωθηθείσα απ’ τους άνωθεν αναφερόμενους γεωπολιτική αντίληψη της «ενδιάμεσης περιοχής», Έλληνες και Τούρκοι είναι φορείς του κοινού «ανατολικού» πολιτισμού, ο οποίος καλύπτει την «ενδιάμεση περιοχή», η οποία εξακτινώνεται απ’ την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι το κέντρο της Ευρασίας. Οι αντιλήψεις αυτές διατυπώθηκαν σε επίσημο λόγο του Γεώργιου Γεωργαλά (υπεύθυνου προπαγάνδας της Χούντας και Υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ) ως εκπροσώπου της ελληνικής κυβερνήσεως (βλ. Δημήτριος Κιτσίκης, Ιστορία του Ελλητοτουρκικού χώρου, 1928-1973, εκδόσεις Εστία σελ. 309-310).
Μετατρέποντας τα παραπάνω σε πολιτικές κατευθύνσεις και στρατηγική επίλυσης του Κυπριακού, μετά τις προσπάθειες που κατέβαλε το ’69-’70 για ανάπτυξη της ελληνοτουρκικής φιλίας, ο Παπαδόπουλος, στις 25/5/71, έδωσε συνέντευξη Τύπου στην Αθήνα μαζί με τον Μετίν Τοκέρ, γαμπρό του Ισμέτ Ινονού. Σύμφωνα δε με δηλώσεις του στη Μιλιέτ, στις 29/5/71, στις συνομιλίες του με τον γαμπρό του Ινονού ετέθη το θέμα της «ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας», την οποία η Αθήνα αντιμετώπιζε θετικά, με δεδομένο την προηγούμενη βιώσιμη λύση του Κυπριακού Ζητήματος (την οποία δεν έθεσε ως αναγκαίο προηγούμενο) (βλ. στο ίδιο βιβλίο του Κιτσίκη).
Αργότερα, στις 3-4 Ιουνίου 1971, οι Υπουργοί Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας Παλαμάς και Ολτσέυ συζήτησαν, στο περιθώριο της Συνόδου του ΝΑΤΟ στη Λισσαβόνα, την υλοποίηση αυτού του σχεδίου με «οριστική επίλυση» του Κυπριακού ζητήματος μέσω της δημιουργίας μιας «διζωνικής ομοσπονδίας» (όπως μαθαίνουμε από έρευνα του Ευάγγελου Κουφουδάκη, στο βιβλίο του Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις 1923-1987, σελ. 230). Στο δε συγκεκριμένο δημοσίευμα της Μιλιέτ, ο Παπαδόπουλος αναφέρει: «εγώ προσωπικά, πιστεύω ότι η ιστορία μάς οδηγεί προς μια ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί σε ίσως 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί». Πολύ απλά, ο Παπαδόπουλος θεωρούσε την ομοσπονδία στην Κύπρο ως πιλότο μιας αναπόφευκτης και ιστορικά επιβεβλημένης «ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας» και εύρισκε σ’ αυτό σύμφωνο τον τότε πρόεδρο της Τουρκίας, Νιχάτ Ερίμ. Αν πράγματι η Χούντα ήθελε τη συμφωνία Τούμπα-Τσαγκλαγιαγκίλ, τότε γιατί απέσυρε τη Μεραρχία (Δεκέμβριος ’67); Αυτή η ενέργεια ήταν απολύτως σύμφωνη με τις πεποιθήσεις των «ελληνοτουρκιστών» καθώς και του Παπαδόπουλου, ο οποίος θεωρούσε ότι οι δύο παλιοί φίλοι –Ελλάδα και Τουρκία– δεν αξίζει να τσακώνονται για την Κύπρο. Αν πράγματι η Χούντα στόχευε στην προώθηση της συμφωνίας, τότε θα κρατούσε εδώ στην Κύπρο τη Μεραρχία για να αναγκάσει τους Τούρκους να την αποδεχθούν. Η Άγκυρα όμως διαπίστωσε ότι δεν είχε να φοβηθεί τίποτε από την Ελλάδα σε τυχόν εισβολή της στην Κύπρο, αφού οι αξιώσεις της στα νησιά ήταν αποδεκτές, όπως αποδεκτά κάνει ο ελληνοτουρκισμός τον ρόλο και τις διεκδικήσεις της Άγκυρας σε Αιγαίο και Θράκη (οι οποίες είχαν ήδη εκδηλωθεί εδώ και καιρό).
Η Τουρκία διαπίστωσε ότι η Ελλάδα δεν θα πολεμούσε για την Κύπρο τη στιγμή που την παρέδιδε εν καιρώ ειρήνης (όπως τελικά έγινε). Οι συζητήσεις περί Ομοσπονδίας επέτρεψαν στην ουσία την εισβολή, αφού απέκλειαν τυχόν ελληνική αντίδραση, η οποία και θα επέφερε καταστροφικό στρατιωτικό πλήγμα στην Τουρκία θάβοντας μια για πάντα τον τουρκικό επεκτατισμό.
Η Κύπρος βλάφτηκε όχι απ’ την επιθυμία της Ελλάδος ν’ αναμειχθεί στην Κύπρο, αλλά απ’ την πρόθεσή της ν’ αποσυρθεί δια της επιβολής της διζωνικής ομοσπονδίας. Η Άγκυρα όμως κράτησε τη διζωνική ομοσπονδία ως διπλωματικό της κεκτημένο και εισέβαλε για να μας παρασύρει σε διάλογο επ’ αυτής (όπως φαίνεται από τις προτάσεις της στις συνομιλίες της Γενεύης το καλοκαίρι του ’74). Είναι η ίδια μέθοδος επίλυσης την οποία υιοθέτησαν και οι δημοκρατικές ηγεσίες Ελλάδος και Κύπρου. Μια λύση την οποία προώθησε κυρίως η Χούντα και ήταν πάντοτε ο στόχος της Άγκυρας.
3 ΣΧΟΛΙΑ
Δυστυχῶς, ὅσο κι ἐὰν ΔΕΝ μᾶς ἀρέσῃ, τὰ γεγονότα, ποὺ σιγὰ σιγὰ βλέπουν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος, ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ πὼς κι αὐτοὶ (ὅπως καὶ ΟΛΟΙ οἱ ἄλλοι) ἔπεσαν θύματα …ἄλλων:
http://filonoi.gr/2015/01/05/apokalypseis-poy-dikaiologoyn-thn-katastrofh-ths-toyrkias/
(Ἄς ποῦμε, γιὰ νὰ μὴν γινόμαστε …κακούληδες, κάποιων γνωστῶν …«περιουσίων»!!!)
Αντίθετα από τον ΓΠ, ο Ιωαννίδης ήταν αυτός που πιστεύοντας στην “ένωση” αλά Άτσεσον (διπλή ένωση) επιδίωξε το πραξικόπημα προκειμένου να εκτοπίσει τον (μετεωριστή Ανατολής-Δύσης) Μακάριο, νομίζοντας ότι θα έχει τις ΗΠΑ με το μέρος του. Σ’ άλλο πλάνο, ο χρήσιμος ηλίθιος Γρίβας που επιδίωξε την “ένωση” σε ένα ασαφές πλαίσιο Άτσεσον σύμφωνα με την αρθρογραφία του μέχρι και το 71 που επέστρεψε για να ξεκινήσει ο εμφύλιος με δεκάδες νεκρούς, τραυματίες, βασανισμένους, βόμβες κλπ. κι απ’ τις δυο πλευρές. Να μην ξεχνάμε και την ελληνοκυπριακή γκλάντιο όπως και για την τουρκική που χρησίμευσε σχεδόν αποκλειστικά για την γραμμή του του 1956 έτσι όπως τη διατύπωσε ο Νιχάτ Ερίμ.
Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο
Την καλησπέρα και τα σέβη μου.
Όταν μιλούμε για «ελληνοτουρκική ομοσπονδία», είτε επειδή το πιστεύουμε εμείς είτε για να μεταφέρουμε τα λόγια του Παπαδόπουλου (και κάθε Παπαδόπουλου), θεωρώ ότι καλό θα είναι να ξεκαθαρίζουμε οι ίδιοι πως το εννοούμε/χρησιμοποιούμε.
Προσωπικά, θεωρώ πως όταν θέλουμε να αναλύσουμε την πολιτική (μη παροτρυνόμενοι από προσωπικά πάθη τα οποία μεταφέρουμε εκ παθημάτων, ή λόγω ιδεοληψιών, ή προπαγάνδας -το σύνηθες), καλό είναι να έχουμε πάντοτε υπόψιν αυτό που λέμε “Δ ι π λ ω μ α τ ί α”. Προφανέστατα και δεν πρόκειται για ένωση κρατών υπό μια υπόσταση! Αλλά η μη διευκρίνιση, λοιπόν, αφού απευθυνόμαστε σε απλούς πολίτες, πιθανότατα να οδηγήσει σε αυθαίρετα συμπεράσματα τα οποία ούτε οι ίδιοι οι φορείς τέτοιων συνθημάτων να μην φαντάζονται!
Εμένα δεν με νοιάζει ο Παπαδόπουλος, αλλά το συγκεκριμένο το οποίο ανέφερε έχει ήδη συντελεστεί. Η ελληνοτουρκική ομοσπονδία και η ομοσπονδία των τούρκων με την Ευρώπη είναι γεγονός εδώ και χρόνια. Από τις εμπορικές συναλλαγές, επιχειρηματικές δραστηριότητες, τις διακρατικές συμφωνίες, τις κοινές στρατηγικές οι οποίες αφορούν τρίτους παράγοντες, μέχρις σημείου που για να έρθει τούρκος στην Ελλάδα ή το αντίστροφο, πλέον μια απλή επίδειξη μιας ταυτότητας είναι αρκετή. (Σωστά;; Σωστά!)
Κάτι τελευταίο το οποίο αφορά την ιστορία περισσότερο, αλλά σημειολογικά εξαιρετικού ενδιαφέροντος.
Ακροθιγώς τέθηκε το ζήτημα με τις αξιώσεις μας επί της Κύπρου΄ ενν. για να προχωρήσει η ελληνοτουρκική ομοσπονδία. Αν και μου άρεσε αυτό, το οποίο καταδεικνύει την εντιμότητα του αρθρογράφου, αμέσως μετά είδα να θέτει ένα ερώτημα το οποία εμμέσως-αμέσως απαξίωνε τον όρο (διότι περί όρου επρόκειτο όπως αναφέρει το κείμενο) τον οποίο έθετε ο Δικτάτορας Παπαδόπουλος.
Στην ερώτηση -λοιπόν- “γιατί απέσυρε τη Μεραρχία ” το καθεστώς, η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή και ανήκει στην ιστορία. Εξαιτίας της προβοκάτσιας τούρκων και Μακαρικών με τα γεγονότα της Κοφίνου, οι οποίοι ποδηγέτησαν κ α ν ο ν ι κ ά τα τεκτενόμενα!
___________
Σημείωση: Τα ξαναγράφω για να μην παρεξηγηθώ.
Εγώ δεν έχω καμιά σχέση με Παπαδόπουλους και χούντες, κι επειδή το βασικό θέμα είναι η «ελληνοτουρκική ομοσπονδία» θεωρώ ότι μιλά για πολιτική ομοσπονδία η οποία είναι υπαρκτή εδώ και δεκαετίες, και δεν διαφέρει σε τίποτα από εκείνη των Βενιζέλου – Σφαγέα Ατατούρκ. [«Ακούγονται ακόμη οι φωνές του Ατατούρκ και του Βενιζέλου ….» είπε αμέσως μετά, στον ίδιο δημοσιογράφο και στην ίδια συνέντευξη…]