Alea Jacta Est

Ο κύ­βος ερ­ρί­φθη λοι­πόν, και οι συ­νε­χείς α­να­πη­δή­σεις του στην α­πρό­βλε­πτη σε ορ­μή και διάρ­κεια πο­ρεί­α του, πα­ρου­σιά­ζουν κά­θε φο­ρά και δια­φο­ρε­τι­κό α­ριθ­μό, αυ­ξά­νο­ντας α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο την α­γω­νί­α των παι­κτών για το τε­λι­κό α­πο­τέ­λε­σμα στο ο­ποί­ο ο κα­θέ­νας έ­χει πο­ντά­ρει πά­ρα πολ­λά για να χά­σει.

Ας πά­ρου­με ό­μως τα πράγ­μα­τα α­πό την αρ­χή, δύ­ο μή­νες πριν, τον Ο­κτώ­βριο, ό­ταν η Τουρ­κί­α άρ­χι­σε να α­πει­λεί α­κό­μα και με πό­λε­μο την Συ­ρί­α, α­παι­τώ­ντας την εκ­δί­ω­ξη α­πό το έ­δα­φός της των βά­σε­ων που διέ­θε­τε ε­κεί το ΡΚΚ και του Α­μπντουλ­λάχ Ο­τζα­λάν προ­σω­πι­κά. Αυ­τό που κα­νείς δεν α­να­ρω­τή­θη­κε, εί­ναι για­τί η Τουρ­κί­α τη συ­γκε­κρι­μέ­νη στιγ­μή, προ­χώ­ρη­σε σε μια τέ­τοια κί­νη­ση, α­πει­λώ­ντας α­κό­μα και με πό­λε­μο. Η κα­τά­στα­ση δεν ή­ταν δρα­μα­τι­κά δια­φο­ρε­τι­κή από αυ­τή που ή­ταν και πριν τρί­α χρό­νια α­κό­μα. Αυ­τό που εί­ναι εν­δια­φέ­ρον εί­ναι ό­τι ού­τε η ί­δια τουρ­κι­κή κυ­βέρ­νη­ση ή­ξε­ρε και μά­λι­στα έ­δι­νε την ε­ντύ­πω­ση ό­τι συ­ρό­ταν στην ό­λη κα­τά­στα­ση, αν κρί­νει κα­νείς α­πό τις α­μή­χα­νες α­πα­ντή­σεις των υ­πουρ­γών στις ε­ρω­τή­σεις των τούρ­κων δη­μο­σιο­γρά­φων που τους ρω­τού­σαν και οι ί­διοι α­πο­ρη­μέ­νοι για την χρο­νι­κή ε­πι­λο­γή. Α­κό­μα πιο πε­ρί­ερ­γη εί­ναι η ί­δια η υ­πα­να­χώ­ρη­ση της Συ­ρί­ας. Κα­μί­α χώ­ρα, αν δεν θέ­λει να δει το κύ­ρος της διε­θνώς κα­ταρ­ρα­κω­μέ­νο, δεν υ­πα­να­χω­ρεί σε τό­σο α­πί­στευ­τα μι­κρό χρο­νι­κό διά­στη­μα και χω­ρίς καμ­ί­α δια­μαρ­τυ­ρί­α προς τη διε­θνή κοι­νό­τη­τα, απο­δε­χό­με­νη το τε­λε­σί­γρα­φο άλ­λης χώ­ρας που την έ­χει α­πει­λή­σει με ει­σβο­λή. «Τα νε­ρά έ­πνι­ξαν τον Ά­πο», ή­ταν τί­τλος άρ­θρου α­πο­γευ­μα­τι­νής ε­φη­με­ρί­δας, το ο­ποί­ο συ­νη­γο­ρού­σε στις αι­τιά­σεις που εμ­φα­νί­στη­καν στις ελ­λη­νι­κές ε­φη­με­ρί­δες ό­τι η Συ­ρί­α ως α­ντάλ­λαγ­μα, υ­πέ­γρα­ψε με την Τουρ­κί­α συμ­φω­νί­α για τα νε­ρά του Ευ­φρά­τη. Κά­τι τέ­τοιο ό­μως στε­ρεί­ται βά­σης. Μια τέ­τοια συμ­φω­νί­α υ­πήρ­ξε στο πα­ρελ­θόν και κα­τα­πα­τή­θη­κε ή ερ­μη­νευό­ταν κά­θε φο­ρά από τη Τουρκία κα­τά το δο­κούν, για να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με μια δι­πλω­μα­τι­κό­τε­ρη έκ­φρα­ση. Η Συ­ρί­α εκ­διώ­κο­ντας το ΡΚΚ α­πό το έ­δα­φός της θα έ­χα­νε και το τε­λευ­ταί­ο της χαρ­τί πί­ε­σης α­πέ­να­ντι στην Τουρ­κί­α, η ο­ποί­α μπο­ρεί να βρει κάλ­λι­στα άλ­λες δι­καιο­λο­γί­ες (π.χ., υ­πο­στή­ρι­ξη της Συ­ρί­ας προς τους Ά­ρα­βες της Α­λε­ξαν­δρέτ­τας) για να α­θε­τή­σει και τη νέ­α συμ­φω­νί­α (αν υ­πο­θέ­σου­με ό­τι αυ­τή έ­γι­νε).

Οι α­νώ­νυ­μες (!) δη­λώ­σεις, κα­τά τη διάρ­κεια της κρί­σης, Α­με­ρι­κα­νού α­ξιω­μα­τού­χου προ­κα­λούν κα­τά­πλη­ξη: «Η Τουρ­κί­α σε 24 ώ­ρες μπο­ρεί να βρί­σκε­ται στην Δα­μα­σκό». Χώ­ρια ό­τι έ­νας τέ­τοιος πό­λε­μος στην πε­ριο­χή της Μέ­σης Α­να­το­λής, α­πο­τε­λεί βόμ­βα με­γα­τό­νων που μπο­ρεί να ε­μπλέ­ξει ό­λες τις δυ­νά­μεις της πε­ριο­χής με α­πρό­βλε­πτες συ­νέ­πειες, η Α­με­ρι­κή ξέ­ρει πο­λύ κα­λά ό­τι κά­τι τέ­τοιο, η ει­σβο­λή ξέ­νου κρά­τους σε άλ­λο, θα α­ντι­με­τώ­πι­ζε τη γε­νι­κή κα­τα­κραυ­γή της συ­νέ­λευ­σης του Ο­Η­Ε ε­νώ αυ­το­μά­τως, χώ­ρες ό­πως η Ρω­σί­α, α­κό­μα και η Γαλ­λί­α, φι­λι­κά προ­σκεί­με­νες προς την Συ­ρί­α, θα μπο­ρού­σαν να ζη­τή­σουν σύ­γκλι­ση του Συμ­βου­λί­ου Α­σφα­λεί­ας και ά­με­ση λή­ψη μέ­τρων (και στρα­τιω­τι­κών α­κό­μα) κα­τά της Τουρ­κί­ας.

Οι αι­νιγ­μα­τι­κές αυ­τές δη­λώ­σεις α­πο­κτούν το νό­η­μά τους με την ά­φι­ξη του Α­μπντουλ­λάχ Ο­τζα­λάν στην αιώ­νια πό­λη. Οι πα­νη­γυ­ρι­σμοί της Τουρ­κί­ας γρή­γο­ρα με­τα­τρά­πη­καν σε α­νη­συ­χί­α πρώ­τα και σε ορ­γή έ­πει­τα. Η άρ­νη­ση της ι­τα­λι­κής κυ­βέρ­νη­σης να εκ­διώ­ξει τον Ο­τζα­λάν, η έ­λευ­ση χι­λιά­δων Κούρ­δων στην αιώ­νια πό­λη και οι α­περ­γί­ες πεί­νας σε ο­λό­κλη­ρη την Ευ­ρώ­πη, α­νέ­δει­ξαν αυ­το­μά­τως τον Α­μπντουλ­λάχ Ο­τζα­λάν ως τον φυ­σι­κό η­γέ­τη του κουρ­δι­κού λα­ού και ως τον μό­νο φε­ρέγ­γυο συ­νο­μι­λη­τή σε πι­θα­νές συ­νο­μι­λί­ες για ε­ξεύ­ρε­ση λύ­σης στο κουρ­δι­κό, η διε­θνο­ποί­η­ση του ο­ποί­ου μέ­σα α­πό την καρ­διά της Ευ­ρώ­πης έ­κα­νε πολ­λούς Τούρ­κους α­ξιω­μα­τού­χους να πα­ρα­κα­λούν να ε­πι­στρέ­ψει ο Ο­τζα­λάν στη Συ­ρί­α.

Το κλει­δί στην ό­λη υ­πό­θε­ση εί­ναι η πραγ­μα­τι­κή, και ό­χι φαι­νο­με­νι­κή ό­πως πολ­λοί πι­στεύ­ουν, α­ντί­θε­ση του τουρ­κι­κού κε­μα­λι­κού κα­τε­στη­μέ­νου και της Α­με­ρι­κής. Το σύν­θη­μα το εί­χε δώ­σει ο Κλί­ντον ε­δώ και πο­λύ και­ρό. Η κλι­ντο­νι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση της «νέ­ας α­ρι­στε­ράς» άρ­χι­σε να σα­ρώ­νει σ’ ό­λη την Ευ­ρώ­πη δη­μιουρ­γώ­ντας κλώ­νους ό­πως Μπλαιρ, Πρό­ντι, Ζο­σπέν. Το τε­λευ­ταί­ο προ­πύρ­γιο που έ­πε­σε ή­ταν η Γερ­μα­νί­α. Το διε­θνο­ποι­η­μέ­νο κε­φά­λαιο δεν α­να­γνω­ρί­ζει έ­θνη και ε­πει­δή α­κρι­βώς δεν α­να­γνω­ρί­ζει έ­θνη δεν α­να­γνω­ρί­ζει, α­πα­λεί­φο­ντας τις, και το­πι­κές ε­θνι­κές συ­γκρού­σεις κα­θώς αυ­τές δη­μιουρ­γώ­ντας ε­στί­ες έ­ντα­σης α­ντι­στέ­κο­νται στην κί­νη­σή του. Ο Μπλαιρ α­νέ­βη­κε στην ε­ξου­σί­α υ­πο­σχό­με­νος σχε­τι­κή αυ­το­νο­μί­α Σκο­τί­ας και Ουα­λί­ας και πά­νω απ’ ό­λα λύ­ση στο Βο­ρειο-ιρ­λαν­δι­κό, πράγ­μα­τα τα ο­ποί­α τή­ρη­σε. Ή­ταν α­δύ­να­τον για την Α­με­ρι­κή να δε­χτεί μια Τουρ­κί­α, με πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρό­λο στην πε­ριο­χή για τον 21ο αιώ­να, με ά­λυ­το το κουρ­δι­κό ζή­τη­μα, του­λά­χι­στον ό­σον α­φο­ρά τα ζη­τή­μα­τα γλωσ­σι­κών και πο­λι­τι­στι­κών ε­λευ­θε­ριών. Τα Mac Donald’s που ά­νοι­ξαν στο Ντι­γιαρ­μπα­κίρ πριν έ­να-δύ­ο χρό­νια, λί­γο εν­δια­φέ­ρο­νται αν οι πε­λά­τες τους κά­νουν τις πα­ραγ­γε­λί­ες τους στα κουρ­δι­κά ή τα τουρ­κι­κά, αυ­τό που τους εν­δια­φέ­ρει εί­ναι η α­πρό­σκο­πτη συ­νέ­χι­ση της ε­πι­χεί­ρη­σης, κά­τι βέ­βαια α­δύ­να­το αν η πό­λη και η γύ­ρω πε­ριο­χή έ­χουν με­τα­τρα­πεί σε πε­δί­ο μά­χης. Η διά­στα­ση αυ­τή εμ­φα­νί­στη­κε και στο ε­σω­τε­ρι­κό της Τουρ­κί­ας ό­που η Έ­νω­ση Τούρ­κων Βιο­μη­χά­νων (TUSIAD) με ε­πα­νει­λημ­μέ­νες α­να­κοι­νώ­σεις της κα­λού­σε για πο­λι­τι­κή ε­πί­λυ­ση του «νο­τιο­α­να­το­λι­κού» ζη­τή­μα­τος και χο­ρή­γη­ση πο­λι­τι­στι­κών ε­λευ­θε­ριών στους Κούρ­δους. Ή­ταν φα­νε­ρή πλέ­ον η ρή­ξη της «φι­λε­λεύ­θε­ρης» και φι­λο­α­με­ρι­κα­νι­κής με­ρί­δας του τουρ­κι­κού κα­τε­στη­μέ­νου με τους «κρα­τι­κι­στές» γρα­φειο­κρά­τες κε­μα­λι­στές.

Κά­τι τέ­τοιο ι­σχύ­ει και για το Νό­τιο Κουρ­δι­στάν (Β. Ι­ράκ). Τα πε­τρέ­λαια της κουρ­δι­κής πε­ριο­χής δεν α­φή­νουν και πολ­λά πε­ρι­θώ­ρια για πα­ρα­γνώ­ρι­ση των Κούρ­δων. Ο Ε­τζε­βίτ, σε κα­τά­στα­ση πα­νι­κού ύ­στε­ρα α­πό την συ­νά­ντη­ση των δύ­ο Κούρ­δων η­γε­τών Μπαρ­ζα­νί και Τα­λα­μπα­νί με την α­με­ρι­κα­νί­δα υ­πουρ­γό ε­ξω­τε­ρι­κών Μα­ντλίν Ολ­μπρά­ιτ, δή­λω­νε: «Δεν θα ε­πι­τρέ­ψου­με πο­τέ την ί­δρυ­ση κουρ­δι­κού κρά­τους στο Ι­ράκ». Οι Α­με­ρι­κα­νοί λοι­πόν, εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι ε­πι­διώ­κουν πο­λι­τι­κή λύ­ση στο κουρ­δι­κό, κά­τι που έρ­χε­ται σε α­πευ­θεί­ας σύ­γκρου­ση με το γε­ρα­σμέ­νο πλέ­ον δει­νό­σαυ­ρο του κε­μα­λι­κού κα­θε­στώ­τος, μια λύ­ση βέ­βαια που κά­θε άλ­λο πα­ρά έ­χει σχέ­ση με τα ό­νει­ρα του κουρ­δι­κού λα­ού για ε­λευ­θε­ρί­α και α­νε­ξαρ­τη­σί­α. Έ­να κουρ­δι­κό κρα­τι­κό μόρ­φω­μα-α­με­ρι­κα­νι­κό χα­λι­φά­το στο Β. Ι­ράκ και πε­ριο­ρι­σμέ­νη πο­λι­τι­στι­κή αυ­το­νο­μί­α για τα α­να­το­λι­κά της Τουρ­κί­ας, να το σχέ­διο των Α­με­ρι­κα­νών. Γι’ αυ­τό άλ­λω­στε πο­λέ­μη­σαν και οι ί­διοι λυσ­σα­σμέ­να το ΡΚΚ, συ­νε­πι­κου­ρώ­ντας α­μέ­ρι­στα την Τουρ­κί­α στον α­γώ­να της αυ­τόν. Ό­ταν το ΡΚΚ εί­χε πλέ­ον α­πο­δυ­να­μω­θεί στρα­τιω­τι­κά τό­σο, ώ­στε να μην μπο­ρεί να προ­βεί σε με­γά­λες στρα­τιω­τι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις, πε­ριο­ρι­ζό­με­νο ου­σια­στι­κά σε κα­τά­στα­ση ά­μυ­νας (ε­πα­να­λαμ­βά­νω: α­πο­δυ­να­μω­θεί και σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δια­λυ­θεί, ό­πως γρά­φουν α­κό­μα και ε­δώ στην Ελ­λά­δα βλα­κω­δώς ο­ρι­σμέ­νοι – 20.000 α­ντάρ­τες στα βου­νά κά­θε άλ­λο πα­ρά διά­λυ­ση εί­ναι), ο δρό­μος χώ­ρι­ζε πλέ­ον για τις Η­ΠΑ και την Τουρ­κί­α.

Το σκη­νι­κό ε­τοι­μά­στη­κε με πλή­ρη δε­ξιο­τε­χνί­α. Η Τουρ­κί­α, έ­χο­ντας την πλή­ρη στή­ρι­ξη των Α­με­ρι­κα­νών (α­γνο­ώ­ντας βέ­βαια τον τε­λι­κό σκο­πό τους), άρ­χι­σε να πιέ­ζει την Συ­ρί­α να εκ­διώ­ξει τον Ο­τζα­λάν. Οι Σύ­ριοι, με άλ­λα α­νταλ­λάγ­μα­τα βέ­βαια α­πό αυ­τά που γρά­φτη­καν στις ε­φη­με­ρί­δες (κα­τά τη γνώ­μη του γρά­φο­ντος τα υ­ψί­πε­δα του Γκο­λάν και η ει­ρη­νευ­τι­κή δια­δι­κα­σί­α Ισ­ρα­ήλ-Συ­ρί­ας πρό­κει­ται σύ­ντο­μα να ε­πα­νέλ­θουν ξα­νά στο προ­σκή­νιο α­πό τους Α­με­ρι­κά­νους), υ­πο­χώ­ρη­σαν. Ο Ο­τζα­λάν μπλεγ­μέ­νος σε έ­να παι­χνί­δι υ­περ­δυ­νά­με­ων, σκέ­φτη­κε και πή­ρε κα­τά τη γνώ­μη του την κα­λύ­τε­ρη α­πό­φα­ση για την συ­νέ­χι­ση του α­γώ­να του. Βα­σι­κά δεν του εί­χαν α­φή­σει και πολ­λές ε­πι­λο­γές. Η πρώ­τη, δια­φυ­γή στο Κουρ­δι­στάν ή σε μί­α «τρι­το­κο­σμι­κή» χώ­ρα (Λι­βύ­η, Αρ­με­νί­α κ.λ.π.), κά­τι που θα εί­χε νό­η­μα αν το ΡΚΚ ή­ταν δυ­να­τό στρα­τιω­τι­κά τό­σο ώ­στε να μπο­ρεί να ε­πι­βά­λει λύ­ση με τη δύ­να­μη των ό­πλων. Η δεύ­τε­ρη, δια­φυ­γή σε χώ­ρες με «φι­λι­κό» κλί­μα, χώ­ρες ό­που ού­τως ή άλ­λως εί­χε λά­βει πρό­σκλη­ση α­πό τα κοι­νο­βού­λιά τους, ό­πως η Ελ­λά­δα και η Ρω­σί­α, ό­που θα εί­χε την ά­νε­ση να σκε­φτεί τις ε­πό­με­νες κι­νή­σεις του τό­σο σε ε­πί­πε­δο δι­πλω­μα­τι­κό ό­σο και στρα­τιω­τι­κό. Η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, α­πό ευ­θυ­νο­φο­βί­α βέ­βαια (για να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με μια ήπια έκ­φρα­ση) και ό­χι λό­γω ι­διαί­τε­ρης ευ­φυ­ί­ας, αρ­νή­θη­κε να του πα­ρα­χω­ρή­σει ά­συ­λο, στέλ­νο­ντάς τον στην Ρω­σί­α. Σε α­ντί­θε­τη πε­ρί­πτω­ση και το κουρ­δι­κό θα εκ­φυ­λι­ζό­ταν σε μια ελ­λη­νο­τουρ­κι­κή δια­μά­χη και ο Ο­τζα­λάν θα βρι­σκό­ταν ό­μη­ρος μιας κυ­βέρ­νη­σης που σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δεν θέ­λει να έρ­θει σε τρο­χιά σύ­γκρου­σης με την γεί­το­να. Η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση θα μπο­ρού­σε βέ­βαια να του ε­πι­τρέ­ψει να μεί­νει στην Ελ­λά­δα και να α­να­λά­βει πρω­το­βου­λί­α σε ευ­ρω­πα­ϊ­κό ε­πί­πε­δο για χο­ρή­γη­ση α­σύ­λου και ε­ξεύ­ρε­ση πο­λι­τι­κής λύ­σης, αλ­λά του­λά­χι­στον εί­χε την ει­λι­κρί­νεια να μην κο­ρο­ϊ­δέ­ψει τον Κούρ­δο η­γέ­τη και πά­νω απ’ ό­λα τον ε­αυ­τό της. Έ­να τη­λε­φώ­νη­μα του Κλί­ντον στον Πρι­μα­κόφ και η α­πει­λή για στα­μά­τη­μα της οι­κο­νο­μι­κής βο­ή­θειας ή­ταν αρ­κε­τά για να πά­ρει ύ­στε­ρα α­πό λί­γες μέ­ρες το α­ε­ρο­πλά­νο ο Ο­τζα­λάν για την Ι­τα­λί­α, την ευρωπαϊκή χώρα με τη με­γα­λύ­τε­ρη πο­λι­τι­κή συ­μπά­θεια προς το κουρ­δι­κό (η α­νά­μνη­ση των Ι­τα­λών βου­λευ­τών που α­νέ­μι­ζαν ση­μαί­ες του ΡΚΚ στο ι­τα­λι­κό Κοι­νο­βού­λιο, κα­τά την έ­λευ­ση του Ντε­μι­ρέλ ε­κεί, εί­ναι σί­γου­ρα μια α­πό τις σκη­νές τις έ­ντο­να χα­ραγ­μέ­νες στη μνή­μη του Τούρ­κου προ­έ­δρου).

«Αι­σθά­νο­μαι σαν τον Ά­γιο Παύ­λο που έ­φτα­σε ύ­στε­ρα α­πό έ­να μα­κρύ τα­ξί­δι στην Ρώ­μη», έ­γρα­ψε σε ε­πι­στο­λή του ο Ο­τζα­λάν προς τον Πά­πα ό­ταν βρι­σκό­ταν πια στην αιώ­νια πό­λη, και δεν εί­χε ά­δι­κο. Ή­ταν έ­να μα­κρύ τα­ξί­δι α­πί­στευ­το σε δυ­σκο­λί­ες και ό­που οι συν­θή­κες άλ­λα­ζαν α­πό ώ­ρα σε ώ­ρα, με το ο­ποί­ο και πα­ρά τα παι­χνί­δια υ­περ­δυ­νά­με­ων, μυ­στι­κών υ­πη­ρε­σιών και κυ­βερ­νή­σε­ων, ο Κούρ­δος η­γέ­της πέ­τυ­χε τε­λι­κά αυ­τό που ή­θε­λε: με­τέ­τρε­ψε την στρα­τιω­τι­κή α­δυ­να­μί­α σε πο­λι­τι­κή νί­κη. Το κουρ­δι­κό κα­τα­λαμ­βά­νει πλέ­ον τη θέ­ση του στη διε­θνή πο­λι­τι­κή σκη­νή και οι προ­ο­πτι­κές πο­λι­τι­κής ε­πί­λυ­σης του ζη­τή­μα­τος φαί­νο­νται για πρώ­τη φο­ρά στον ο­ρί­ζο­ντα. Α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό τι ε­πε­δί­ω­καν οι Α­με­ρι­κα­νοί, ο Ο­τζα­λάν κα­τά­φε­ρε τε­λι­κά να πε­τύ­χει το μέ­γι­στο ό­φε­λος μέ­σα α­πό την ό­λη κα­τά­στα­ση. Κι ας μην ξε­χνά­με ό­τι αν δεν ή­ταν ο πραγ­μα­τι­κά η­ρω­ι­κός έ­νο­πλος α­γώ­νας των Κούρ­δων μα­χη­τών του ΡΚΚ ε­δώ και 14 χρό­νια στα βου­νά του Κουρ­δι­στάν, έ­νας α­γώ­νας που ξύ­πνη­σε τον κουρ­δι­κό λα­ό α­πό την λή­θη και τον έ­φε­ρε ξα­νά στο προ­σκή­νιο α­ντί για τον τά­φο της Ι­στο­ρί­ας, δεν θα συ­ζητού­σα­με καν για «πο­λι­τι­κή λύ­ση» του ζη­τή­μα­τος και υ­πο­στή­ρι­ξή της, προς ί­διον ό­φε­λος βέ­βαια, α­πό την Ευ­ρώ­πη και την Α­με­ρι­κή, για­τί α­πλού­στα­τα δεν θα υ­φί­στα­το καν ζή­τη­μα.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή ως προς την κό­ντρα Τουρ­κί­ας-Α­με­ρι­κής εί­ναι η α­ντί­δρα­ση της τε­λευ­ταί­ας με­τά την άφιξη Ο­τζα­λάν στην Ρώ­μη. «Σκλη­ρό» α­να­κοι­νω­θέν του State Department που να ζη­τά­ει την έκ­δο­ση του Α­μπντουλ­λάχ Ο­τζα­λάν στην Τουρ­κί­α, εκ­δό­θη­κε ύ­στε­ρα α­πό αρ­κε­τές μέ­ρες, ό­ταν η Τουρ­κί­α γκρί­νια­ξε για την «χλια­ρή» στά­ση της ως προς το ζή­τη­μα, ε­νώ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό εί­ναι ό­τι οι ε­φη­με­ρί­δες Ουά­σιν­γκτον Πο­στ και Λος Ά­ντζε­λες Τά­ιμ­ς, φε­ρέ­φω­να του α­με­ρι­κα­νι­κού κα­τε­στη­μέ­νου, με άρ­θρα στην κύ­ρια σε­λί­δα τους ζή­τη­σαν την μη έκ­δο­ση του κα­θώς και ά­με­ση πο­λι­τι­κή ε­πί­λυ­ση του κουρ­δι­κού. Στην Τουρ­κί­α, ό­ταν κα­τά­λα­βαν τι εί­χε γί­νει, τρα­βού­σαν τα μαλ­λιά τους, αλ­λά ή­ταν πια αρ­γά. Φα­νε­ρά κα­τα­βε­βλη­μέ­νος, ο Ι­σμα­ήλ Τζεμ, ο Τούρ­κος υ­πουρ­γός ε­ξω­τε­ρι­κών, την ε­πο­μέ­νη κιό­λας α­πό την άφιξη του Ά­πο στην Ρώ­μη, δή­λω­νε τα ε­ξής σε συ­νέ­ντευ­ξη Τύ­που προς τους Τούρ­κους δη­μο­σιο­γρά­φους: «Δεν νο­μί­ζω ό­τι πρό­κει­ται για σχέ­διο, δηλ. ό­τι ξαφ­νι­κά κά­ποιοι πί­ε­σαν τη Συ­ρί­α να διώ­ξει τον Ο­τζα­λάν». Βγάλ­τε το «δεν» και θα κα­τα­λά­βε­τε τι α­κρι­βώς νό­μι­ζε ο Τούρ­κος υ­πουρ­γός Ε­ξω­τε­ρι­κών αλ­λά δεν μπο­ρού­σε να το πει.
Το ζή­τη­μα εί­ναι τι θα γί­νει α­πό ’δω και πέ­ρα. Η Ι­τα­λί­α προ­φα­νώς δεν πρό­κει­ται να εκ­δώ­σει τον Ο­τζα­λάν στην Τουρ­κί­α κά­τι που το κα­τέ­στη­σε σα­φές ο ί­διος ο Ντ΄ Α­λέ­μα, α­πό την άλ­λη ό­μως εμ­φα­νί­ζε­ται α­πρό­θυ­μη να του χο­ρη­γή­σει και ά­συ­λο. Η Γερ­μα­νί­α αρ­νή­θη­κε να ζη­τή­σει την έκ­δο­σή του κα­θώς δεν ή­θε­λε να δει το έ­δα­φός της να με­τα­τρέ­πε­ται σε πε­δί­ο μά­χης, με α­ντι­πά­λους το μι­σό ε­κα­τομ­μύ­ριο Κούρ­δους και τα 2 ε­κα­τομ­μύ­ρια Τούρ­κους που ζουν ε­κεί σήμερα. Οι τε­λευ­ταί­ες ε­κτι­μή­σεις δι­ίστανται για το αν η Ι­τα­λί­α θα ε­πι­χει­ρή­σει να «ξε­φορ­τω­θεί» τον «προ­βλη­μα­τι­κό» ε­πι­σκέ­πτή της σε μια «τρι­το­κο­σμι­κή» χώ­ρα, τύ­που Λι­βύ­ης ή Βό­ρειας Κο­ρέ­ας, κά­τι που θα ση­μά­νει και το πο­λι­τι­κό «θά­ψι­μο» του κουρ­δι­κού ή θα προ­σπα­θή­σει και σε συ­νερ­γα­σί­α με άλ­λες ευ­ρω­πα­ϊ­κές χώ­ρες να συ­στή­σει έ­να «ει­δι­κό» δι­κα­στή­ριο στο ο­ποί­ο θα πα­ρα­πεμ­φθεί ο Ο­τζα­λάν. Ο τε­λευ­ταί­ος φαί­νε­ται να προ­τι­μά το δεύ­τε­ρο και δεν έ­χει ά­δι­κο. Έ­να τέ­τοιο δι­κα­στή­ριο θα μπο­ρού­σε να γί­νει το βή­μα ό­που θα α­κου­στούν τα ε­γκλή­μα­τα της Τουρ­κί­ας έ­να­ντι του κουρ­δι­κού λα­ού. Κα­νέ­να δι­κα­στή­ριο στην Ευ­ρώ­πη δεν μπο­ρεί να κα­τα­δι­κά­σει τον Ο­τζα­λάν, ό­ταν α­πέ­ξω θα βρί­σκο­νται χι­λιά­δες Κούρ­δοι απ’ ό­λη την Ευ­ρώ­πη. Η κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κή α­πόρ­ρι­ψη α­πό τουρ­κι­κής πλευ­ράς ε­νός τέ­τοιου εν­δε­χό­με­νου, α­πο­δει­κνύ­ει τους κιν­δύ­νους που ε­μπε­ριέ­χει γι’ αυ­τήν μια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή. Ό­σο για την Α­με­ρι­κή, ή­δη α­πό τις πρώ­τες μέ­ρες, έ­δει­ξε να συμ­φω­νεί, αν ό­χι να προ­ω­θεί μια τέ­τοια ι­δέ­α. «Ο Ο­τζα­λάν πρέ­πει να δι­κα­στεί», ή­ταν αυτό που επαναλάμβανε ο Τζέ­ιμ­ς Ρού­μπιν, εκ­προ­σώ­πος του State De­partment. «Θα θέ­λα­με κά­τι τέ­τοιο να γί­νει στην Τουρ­κί­α», πρό­σθε­τε, αλ­λά ου­δείς εί­δε κά­ποιον α­ντι­πρό­σω­πο της α­με­ρι­κα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης να συ­να­ντιέ­ται με τον Ι­τα­λούς ε­πι­σή­μους ζη­τώ­ντας τους κά­τι τέ­τοιο.

Εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι πρό­κει­ται για έ­να παι­χνί­δι για παί­κτες με γε­ρά νεύ­ρα. Α­πό κά­τω, αυ­τή τη στιγ­μή, βρί­σκε­ται σί­γου­ρα η Τουρ­κί­α, και συ­γκε­κρι­μέ­να το αρ­τη­ριο­σκλη­ρω­τι­κό ε­κεί­νο τμή­μα του κα­θε­στώ­τος που ε­πι­μέ­νει σε μια ε­θνι­κι­στι­κή πο­λι­τι­κή κα­τα­στο­λής και βί­ας των ο­ιων­δή­πο­τε πο­λι­τι­στι­κών ε­λευ­θε­ριών. Δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με ε­πί­σης και το τε­ρά­στιο τμή­μα του κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού, α­πό την α­στυ­νο­μί­α και το στρα­τό μέ­χρι την κυ­βέρ­νη­ση, το ο­ποί­ο έ­χει ορ­γα­νω­θεί με κα­θα­ρά μα­φιό­ζι­κα πρό­τυ­πα και το ο­ποί­ο δεν θέ­λει σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση να τε­λειώ­σει ο πό­λε­μος στο Κουρ­δι­στάν, κα­θώς έ­χει ε­ξαρ­τή­σει α­πό αυ­τόν την ί­δια του την ύ­παρ­ξη και τα α­μύ­θη­τα κέρ­δη του. Η Α­με­ρι­κή, τέ­λος, προ­ω­θεί για την πε­ριο­χή τη μό­νη λύ­ση που συμ­φέ­ρει και τα κε­φά­λαιά της. Πα­ρο­χή πο­λι­τι­στι­κών ε­λευ­θε­ριών με α­ντάλ­λαγ­μα την ο­μα­λο­ποί­η­ση της κα­τά­στα­σης στην πε­ριο­χή και τη με­τέ­πει­τα ά­γρια οι­κο­νο­μι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση των τε­ρά­στιων πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πη­γών που δια­θέ­τει. Ο πρό­ε­δρος του ΡΚΚ, σω­στά δια­βλέ­πο­ντας την κα­τά­στα­ση, εί­χε πει τα ε­ξής πριν με­ρι­κά χρό­νια: «Ό­ταν πρό­κει­ται να σε εκ­με­ταλ­λευ­τούν δεν τους νοιά­ζει αν εί­σαι κόκ­κι­νο πρό­βα­το, πρά­σι­νο ή μπλε… Θα σου α­φή­σουν τη δυ­να­τό­τη­τα να ξε­χω­ρί­ζεις, αλ­λά μέ­χρι ε­κεί». Το ζή­τη­μα εί­ναι το εξής: μπο­ρεί να α­να­στρέ­ψει ο Ο­τζα­λάν τα σχέ­δια της Α­με­ρι­κής προς το πραγ­μα­τι­κό ό­φε­λος του κουρ­δι­κού λα­ού; Θα έ­χει την πλή­ρη υ­πο­στή­ρι­ξη, της μα­χό­με­νης  στα βου­νά του Κουρ­δι­στάν, στρα­τιω­τι­κής η­γε­σί­ας στο πε­ρί­πλο­κο δι­πλω­μα­τι­κό παι­χνί­δι που πρό­κει­ται να α­κο­λου­θή­σει με τις ό­ποιες πα­ρα­χω­ρή­σεις και συμ­βι­βα­σμούς; Έ­να εί­ναι σί­γου­ρο, ό­τι μα­ζί του αυ­τή τη στιγ­μή, ζει και α­να­πνέ­ει ο­λό­κλη­ρος ο κουρ­δι­κός λα­ός.

Υ.Γ.: Ό­πως εί­ναι γνω­στό την Ι­στο­ρί­α την γρά­φουν οι ή­ρω­ες και οι γί­γα­ντες. Την α­να­λύ­ουν ή προ­σπα­θούν να την α­να­λύ­σουν οι γρα­φιά­δες. Αυ­τά.