Τίποτε δεν μπορεί να αποκρύψει τις συνέπειες μιας «ύπουλης» συμφωνίας. Οταν οι δανειστές δεν πιστεύουν στη φερεγγυότητα των δανειζομένων, απαιτούν εγγυήσεις. Οταν πιστεύουν ότι οι δανειζόμενοι δεν έχουν την ικανότητα ή ακόμη και τη βούληση να εξαλείψουν τις αιτίες της χρεοκοπίας τους, τότε ορθώς ζητούν εγγυήσεις. Με την αποδοχή των αξιώσεων της Φινλανδίας και ό,τι αυτή συνεπάγεται, ο Ευ. Βενιζέλος ενεργοποίησε τις σειρήνες της καταστροφής για την Ελλάδα, πυροδοτώντας νέες μαζικές πωλήσεις των τραπεζικών μετοχών, που έχουν ήδη εισέλθει στα όρια του συστημικού κινδύνου.
Δεν θα αποφευχθεί πτώχευση ή στάση πληρωμών της Ελλάδας, προειδοποιούν ξανά οι έγκυρες ξένες πένες, αγνοώντας σε επίπεδο ταπείνωσης τις διαβεβαιώσεις –για πολλοστή φορά– όλου του κατεστημένου περί «ιστορικής» συμφωνίας της 21ης Ιουλίου. Πέρα από υπαρκτούς κινδύνους της αναδιάρθρωσης του χρέους και πέρα από υπαρκτές σκοπιμότητες αναζωπύρωσης της σχετικής φημολογίας, οι νέες οδυνηρές εξελίξεις ανακυκλώνουν τη συζήτηση στα επικίνδυνα όρια του συστημικού κινδύνου.
Ο συστημικός κίνδυνος αποτυπώνεται ήδη και στις τράπεζες, οι μετοχές των οποίων καταρρέουν. Η καταιγιστική φημολογία κλονίζει ακόμη περισσότερο την αξιοπιστία των ελληνικών τραπεζών, που δέχονται στην κυριολεξία μια «αιματηρή» φυγή των ξένων επενδυτών. Εγκλωβισμένες οι ελληνικές τράπεζες, καταρρέουν δεχόμενες καταιγιστικά πυρά τόσο από κερδοσκοπικά όσο συντηρητικά κεφάλαια. Η επιδείνωση της ποιότητας του ενεργητικού τους και η διατήρηση των δυσμενών συνθηκών δανεισμού για τις ελληνικές τράπεζες είναι κοινός τόπος. Καθυστερούμενα δάνεια, μαζικές εκροές καταθέσεων και βαριά έκθεση σε κρατικά ομόλογα κ.ά.
Οι ελληνικές τράπεζες ενσωματώνουν όλες τις αρνητικές εκτιμήσεις που έχουν σχέση με το ελληνικό Δημόσιο και εξισώνονται με την αξιολόγηση των ελληνικών ομολόγων. Η μη «ελεγχόμενη» κατάσταση της ελληνικής οικονομίας εξαιτίας της βαθιάς ύφεσης με τη ραγδαία αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, τη μαζική φυγή των τραπεζικών καταθέσεων και το βαρύ φορτίο των κρατικών ομολόγων που σωρηδόν έχουν αγοράσει οι τράπεζες ύστερα από τις πιέσεις της ελληνικής κυβέρνησης, πυροδοτούν συνεχή μπαράζ πωλήσεων των τραπεζικών μετοχών.
O Φινλανδός πρωθυπουργός δήλωσε χθες ότι η χώρα του ίσως να αποσυρθεί από το νέο δάνειο προς την Ελλάδα, αν δεν της παρασχεθούν(!) οι εγγυήσεις που ζητεί. Ερωτηθείς αν η Φινλανδία θα μπορούσε αποσυρθεί από το πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας χωρίς εξασφαλίσεις, απάντησε καταφατικά. «Φυσικά η συμφωνία Φινλανδίας – Ελλάδας για τις εξασφαλίσεις δεν μπορεί να μπλοκάρει το πακέτο, αλλά σε κάθε περίπτωση εμείς απαιτούμε αυτές τις εγγυήσεις». Ο Φινλανδός πρωθυπουργός συμπλήρωσε, ωστόσο, ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν αλλαγές στην υφισταμένη συμφωνία και ότι η Φινλανδία συζητά ήδη γύρω από το θέμα με τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης.
Ωστόσο, εξαναγκάζει τους Γερμανούς δανειστές της χώρας μας να επιτείνουν τη δραματική φημολογία. Χθες, η υπουργός Εργασίας της Γερμανίας, Ούρσουλα φον ντερ Λέγεν, που είναι επίσης αντιπρόεδρος των Χριστιανοδημοκρατών (CDU), του κόμματος της καγκελαρίου Μέρκελ, δήλωσε ότι οι μελλοντικές συνεισφορές στο πλαίσιο των πακέτων «διάσωσης» χωρών της Ευρωζώνης θα πρέπει να καλύπτονται από εγγυήσεις, όπως αποθέματα χρυσού ή μετοχές σε κρατικές βιομηχανίες! Η Φον ντερ Λέγεν μιλώντας στο δημόσιο γερμανικό ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο ARD προειδοποίησε ότι οι μελλοντικές καταβολές δανείων διάσωσης –όπως αυτό της Ελλάδας– θα πρέπει να καλύπτονται από εγγυήσεις. «Αρκετά κράτη κάνουν μεγάλες προσπάθειες να εξυπηρετήσουν το χρέος τους. Αυτό θα πρέπει να αναγνωρίζεται. Αλλά, για να συνεχιστούν αυτές οι προσπάθειες μακροπρόθεσμα, χρειάζονται εγγυήσεις», δήλωσε η υπουργός, σύμφωνα με δελτίο Τύπου του γερμανικού δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού δικτύου.
Η Φον ντερ Λέγεν εθεωρείτο στο παρελθόν πιθανή διάδοχος της Μέρκελ, ενδεχόμενο πάντως που μοιάζει να έχει αποδυναμωθεί. Ως εκ των αρμοδιοτήτων της δεν έχει ιδιαίτερο λόγο στη χάραξη της πολιτικής για ευρωπαϊκά θέματα, όμως στους κόλπους του CDU συζητείται έντονα το θέμα της αναποτελεσματικής ηγεσίας της Μέρκελ στην αντιμετώπιση των κρίσεων χρέους στην Ευρωζώνη, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δραματική πτώση του κόμματος και της καγκελαρίου.
