Του Σάββα Παύλου
Η Κύπρος ήταν πάντα η σπερματοδόχος τριών ηπείρων και πέντε θαλασσών. Στρατεύματα και πειρατές εφορμούσαν, αποβιβάζονταν, έσφαζαν, λεηλατούσαν, λειτουργούσαν ως βιαστές. Έφταναν ακόμη και άλλοι κυνηγημένοι από τις γύρω χώρες, μετανάστες και άνθρωποι πεινασμένοι, και όλοι αυτοί έσπερναν παιδιά. Η Κύπρος μεγάλωνε αυτά τα παιδιά με φροντίδα, και με ήθος, έθος και συνήθεια ελληνική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επαρχία Πάφου, όπου 7%, περίπου, του πληθυσμού έχει το στίγμα της «αταξίας του Φρίντριχ», που πολλές φορές οδηγεί στην επώδυνη ακινησία της μυοπάθειας. Τέτοια ασθένεια υπάρχει και σε μια περιοχή της Γαλλίας και όλα καταδεικνύουν ότι το στίγμα αυτό της «αταξίας του Φρίντριχ» μεταφέρθηκε από εκεί στην Κύπρο. Μεταφορείς οι Γάλλοι σταυροφόροι που στάθμευσαν κάποιο καιρό στην Πάφο και έσπειραν αρκετά παιδιά, είτε ως βιαστές είτε ως εραστές.
Η επαρχία Πάφου πάντοτε είχε μεγάλη συνεισφορά στους εθνικούς αγώνες του κυπριακού ελληνισμού, με αποστολές εθελοντών στους αγώνες της Ελλάδας, με νεκρούς, τραυματίες και φυλακισμένους στους αγώνες εντός της Κύπρου. Είμαστε η περιοχή της Κύπρου που είναι η πιο κοντά στην Ελλάδα, τόνιζαν με έπαρση οι Παφίτες, προς τους Κυπρίους των άλλων επαρχιών, την περίοδο της διεκδίκησης του αιτήματος της αυτοδιάθεσης, και ο Μητροπολίτης Πάφου, υποδεχόμενος περιηγητές από την Αρκαδία, τους χαιρέτησε με τη φράση: «Καλωσορίζω τους μητροπολίτες». Στην παρατήρηση των Αρκάδων, γιατί τους ονομάζει έτσι αφού αυτός είναι ο μητροπολίτης, εκείνος απάντησε: «Εσείς είσαστε οι μητροπολίτες, γιατί η μητρόπολη των Παφίων είναι η Αρκαδία, από εκεί ήρθαν οι πρώτοι Έλληνες της περιοχής μας, μαζί με τον βασιλιά Αγαπήνορα».
Πού λοιπόν οι Σταυροφόροι, οι εισβολείς, οι βιαστές και οι επιμειξίες μπροστά στην πολιτιστική ταυτότητα και το αίσθημα του συνανήκειν σε μια εθνότητα; Όλα πέφτουν κουρελιασμένα, και μένει η συνειδητή και καθαρή απόφαση της ένταξης και έκφρασης σε ένα γλωσσικό, πολιτιστικό και εθνικό σύνολο.
Ο Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαριέρ τόνισε εμφατικά: «Η Κύπρος είναι ένα ελληνικό νησί, εννοώ ένα νησί που η γλώσσα του και η κουλτούρα του υπήρξαν ελληνικές από τους αρχαιότερους σχεδόν χρόνους». «Τριάντα δύο αιώνες δεινά, λεηλασίες, κατοχές, κυριαρχίες, εισαγωγές ξένων γλωσσών, θρησκειών και πολιτισμών, δεν μπόρεσαν να παραμερίσουν τον πολιτισμό και τη γλώσσα της Κύπρου. Προσωπικά, βρίσκω το γεγονός εξωφρενικό, έστω και αν αυτή η συνέχεια κλονίζει ή αναιρεί ορισμένες γλωσσολογικές θεωρίες».
Το αίσθημα του εθνικώς συνανήκειν είναι πολιτιστικό, γλωσσικό και ιστορικό και όσοι, λοιπόν, μιλούν για αιματολογική συνέχεια και για καθαρότητα της φυλής, όσοι μιλούν για «αίμα και τιμή», οπισθοδρομούν τα πράγματα στον αταβισμό και στο φυλετισμό, τη στιγμή που οι αρχαίοι Έλληνες είχαν την πιο προωθημένη άποψη, θεωρούσαν την ταυτότητα του Έλληνα ως θέμα παιδείας και δεν έψαχναν να βρουν αιματολογικές συνέχειες και βιολογικά πρότυπα.
Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα των λινοβαμβάκων, των κρυπτοχριστιανών της Κύπρου, που λόγω της καταπίεσης της τουρκοκρατίας δήλωναν μουσουλμάνοι. Μελετώντας το φαινόμενο αυτό βλέπουμε πόση λίγη σημασία έχει η αιματολογική συνέχεια μπροστά στην απόφαση της ένταξης σε κάποιο εθνικό σχηματισμό. Λοιπόν, οι λινοβάμβακοι επίσημα ήσαν μουσουλμάνοι, όμως στο σπίτι ήξεραν ότι ήσαν χριστιανοί, αρκετοί, μάλιστα, είχαν βαφτιστεί κρυφά στην εκκλησία. Η μητρική τους γλώσσα ήταν η ελληνική (τουρκικά μάθαιναν όταν πήγαιναν στο τουρκικό σχολείο, κάτι που άρχισε, κυρίως, κατά την περίοδο της αγγλοκρατίας), ήξεραν ακόμη ότι οι πρόγονοί τους ήσαν και επίσημα, και φανερά, Έλληνες χριστιανοί, πριν εκατό ή εκατόν πενήντα χρόνια. Όταν ξεκίνησαν οι διακοινοτικές ταραχές στην Κύπρο, το 1958 και το 1963-1964, πολλοί από τους κρυπτοχριστιανούς ήσαν από τους πιο σκληρούς υπέρ των τουρκικών διεκδικήσεων, με φαινόμενα ακροτήτων και φανατισμού. Οι άνθρωποι αυτοί, την ώρα της σύγκρουσης και επιλογής, είχαν αποφασίσει και ξεκαθαρίσει ότι θα εντάσσονταν στο τουρκικό στρατόπεδο και, ίσως, είχαν έντονη την επιθυμία να αποδείξουν (στους Τούρκους, κυρίως, αλλά και στους Έλληνες) με τεκμήρια την τελική τους επιλογή.
Όσοι, λοιπόν, μιλούν για αίματα εθνικής καθαρότητας, λένε ανοησίες. Σήμερα πολλοί που έχουν ελληνική εθνική συνείδηση είναι απόγονοι ανθρώπων που πολέμησαν κάποτε τους Έλληνες και πολλοί κάτοικοι γειτονικών χωρών, που σήμερα εκφράζουν αντιπάθεια και αντιπαλότητα για την Ελλάδα, είναι απόγονοι Ελλήνων.
Με άλλα λόγια το «αίμα – τιμή» της Χρυσής Αυγής είναι ένα σύνθημα βλακώδες. Συμπληρωματικά, ως σπόνσορες της Χρυσής Αυγής, λειτουργούν και οι ανεγκέφαλοι διανοούμενοι του ΣΥΡΙΖΑ, που νομίζουν ότι κάθε αναφορά σε εθνικά θέματα θα μολύνει την ιδεολογική καθαρότητά τους, ότι αποτελεί έκφραση ρατσισμού και εθνικισμού. Η μια βλακεία συμπληρώνει την άλλη. Γιατί, αν το έθνος είναι κάτι νεκρό, πρέπει να ανασκουμπωθούμε όλοι για να το θάψουμε, δεν μπορούμε να ζούμε με τους νεκρούς. «Νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι», είπε ο μέγας Εφέσιος.
Όμως το έθνος είναι μια ζωντανή, ολοζώντανη, ιστορική κατηγορία, που ανα«σπειρώνεται, παράγει νέες εκφάνσεις και φαινόμενα, συντελεί στην επιλογή στάσεων, νοοτροπιών και αποφάσεων. Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε πολιτική και για το έθνος. Πολιτική που θα εδραιώσει τη δημοκρατία, την ευημερία και κοινωνική του δικαιοσύνη, την πολιτιστική του άνθηση, την αξιοπρεπή συμπόρευση και συνεργασία του με τους άλλους λαούς. Γιατί, ως διανοούμενος, αν δεν συνδιαλέγεσαι με αυτό που είναι η ζωντανή πραγματικότητα του καιρού σου, είσαι ο ίδιος νεκρός.
Πρέπει ακόμη να τονιστεί ότι σήμερα η ταυτότητα του εθνικώς συνανήκειν δεν είναι μόνο θέμα πολιτιστικής, γλωσσικής και ιστορικής ταυτότητας. Γιατί, την εποχή της πλανητοποίησης και των νέων δεδομένων, την εποχή που διακηρύσσεται η αρχή του αυτοκαθορισμού, μπορείς να δηλώσεις Κούρδος, Πολωνός, Πετσενέγος, Γερμανός ή Αργεντινός και να γίνει αυτό αποδεκτό. Η ταυτότητα του Έλληνα είναι, λοιπόν, και μια απόφαση της συνείδησης και της ευθύνης. Δηλώνοντας Έλληνας παίρνεις στον ώμο σου ένα φορτίο και μια ευθύνη, μια Ιστορία και έναν πολιτισμό για να προχωρήσεις στην πορεία της ζωής σου. Αν το θέλεις.
Στην Κύπρο, όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, οι ΜΚΟ, επιχορηγημένα προγράμματα ξένων πανεπιστημίων, νεοκυπριακές συσπειρώσεις, ξένες πρεσβείες και οργανώσεις προωθούν και ενισχύουν τον εθνικό αποχρωματισμό των Κυπρίων, αποχρωματισμό που θα βοηθήσει και στην άδικη και ετεροβαρή λύση που μεθοδεύουν. Στην Κύπρο, η άρνηση της ελληνικής εθνικής ταυτότητας θα προκαλέσει τον μεγαλύτερο έπαινο και την επιβράβευση από τον διεθνή παράγοντα, την παγκοσμιοποιημένη κυρίαρχη ελίτ και όλους τους μηχανισμούς που αναφέραμε προηγουμένως, που θα μας θεωρούν, πια, ως τα καλύτερα και πιο προικισμένα παιδιά της υφηλίου.
Όμως στην Κύπρο η πλειονότητα των κατοίκων δηλώνουν Έλληνες, σε πείσμα όλων αυτών των μεθοδεύσεων. Γιατί η συνείδησή τους δεν ανέχεται την πτώση και τη φθορά, δεν θέλουν να υποκύπτουν στον ετσιθελισμό της δύναμης και να συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις διαφόρων κέντρων εξουσίας. Γιατί είναι αξιοπρεπείς. Δηλώνουν Έλληνες και δεν δέχονται εκπτώσεις.
Σηκώνουν στον ώμο το φορτίο και την ευθύνη της ελληνικής εθνικής ταυτότητας στην Κύπρο και προχωρούν περήφανοι κι ωραίοι.
