Τά τρία ν

Ὅπως ὁ κ. Βαρουφάκης διεκδικεῖ -αὐθαιρέτως- τό δικαίωμά του νά γράφῃ τό ὄνομά του μέ ἕνα νῦ, ἔτσι κι ἐγώ διεκδικῶ τό δικαίωμά μου νά τό γράφω μέ τρία (Γιάνννης), ὑποστασιοποιῶντας ἔτσι (ἀν)ορθογραφικά τόν βαθύτατο θαυμασμό μου ἀλλά καί τήν ἐξ ἴσου βαθύτατη περιφρόνησή μου –«κατά τό συναμφότερον τοῦ τρόπου μας» πού θά ᾿λεγε κι ὁ Κώστας Ζουράρις- γιά τίς τρεῖς νίκες πού κατήγαγε μέσα ἀπό τήν ἐπιτυχέστατη τῷ ὄντι διαπραγμάτευση πού ἔφερε σέ πέρας.
Δέν ξέρω πολλά γιά τήν θεωρία τῶν παιγνίων στήν ὁποία ἔχει ἐντρυφήσει ὁ κ. Γιάνννης, μπορῶ ὅμως νά καταλάβω, ὅσο μοῦ ἐπιτρέπουν οἱ νοητικές μου δυνατότητες, ὅτι μιά σημαντική παράμετρος ἑνός παιγνίου εἶναι τό κατά πόσον οἱ διάφοροι παῖκτες ἔχουν συνείδηση τοῦ ποιός εἶναι ὁ στόχος τοῦ παιγνίου. Οἱ ἐν μέρει ἤ ἐν ὅλῳ ἀφελεῖς παῖκτες τοῦ παιγνίου αὐτοῦ (ἑλληνικός λαός, «ἀριστερή» ἀντιπολίτευση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, Γερμανοί καί λοιποί εὐρωπαῖοι ἑταῖροι κ.λπ.) μπορεῖ νά θεωροῦν ὅτι ὁ ἀπώτερος στόχος τῆς διαπραγμάτευσης ἦταν ἡ κατάργηση τοῦ μνημονίου καί ἡ ἐλάφρυνση ἤ ἀπόσβεση τοῦ χρέους, ἐνῷ ὁ πραγματικός στόχος ἦταν ἡ κατάκτηση καί διατήρηση τῆς ἐξουσίας ἀπό τά κυνικά γιαπάκια τῆς ἀριστερᾶς μέ τίς λιγώτερες δυνατές ἀπώλειες -ἄν μή καί κέρδη.
Ἀπ᾿ αὐτήν τήν ἄποψη ὁ σκοπός ἐπετεύχθη, καί ὁ κ. Γιάνννης μπορεῖ νά χαλαρώσῃ μές στό ξενικό του κασκόλ καί νά ἀπολαύσῃ τό ἀριστοτεχνικό ἔργο τῶν χειρῶν του –πραγματικό «masterpiece» πού θά ᾿λεγε κι ὁ ἴδιος- τό ὁποῖο συνίσταται σέ τρεῖς μεγάλες νίκες, στά τρία ν τοῦ ἐγχώριου πατέρα τῆς νννίκης:
Πρώτη νίκη, ἡ ἀξιοποίηση τῶν ἐξαρτημένων ἀνακλαστικῶν τῶν γερμανῶν «σκύλλων τοῦ Παβλόφ», οἱ ὁποῖοι δέν ἤθελαν καί πολύ –μιά γελοιογραφία καί κάποιες ἄλλες ἐκδηλώσεις λελογισμένης αὐθάδειας ἔφθαναν- γιά νά ἀρχίσουν τά τρομοκρατικά καί μισητά ἐν τῷ ἅμα γαυγίσματά τους πού ἀνακαλοῦν ὀδυνηρές μνῆμες καί «στήνουν» τούς πάντες –πρῶτο πρῶτο τόν ἑλληνικό λαό.
Δεύτερη νίκη ἡ ἀξιοποίηση τῶν ἐξαρτημένων ἤ διατεταγμένων ἀνακλαστικῶν τῆς «ἀριστερῆς» ἀντιπολίτευσης , ἡ ὁποία, εἴτε ἐν γνώσει εἴτε καί ἐν ἀγνοίᾳ της, ὑπηρέτησε τούς γενικούς σχεδιασμούς μιᾶς πολιτικῆς πού δέν συνίσταται τόσο στήν ἄσκηση πίεσης στούς ἑταίρους βάσει τοῦ «ἀπρόβλεπτου» τῶν «ἀκραίων» της ἀντιδράσεων, ὅσο στήν ἐξαπάτηση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, τοῦ πάντοτε «εὐκολοπίστευτου» καί πάντα «προδομένου».
Αὐτή εἶναι καί ἡ τρίτη μεγάλη νίκη, ἡ μεγαλύτερη κατά τήν γνώμη μου, ἡ ὁποία εὔλογα θά δικαιοῦνταν περισσότερα τοῦ ἑνός νῦ, κάτι σάν ν εἰς τήν ν (νν), ἀφοῦ δέν εἶναι δά καί μικρό πρᾶγμα νά ἀκυρώνῃς ὅλα αὐτά γιά τά ὁποῖα ἐκλέχτηκες καί νά εἰσπράττῃς ἀπό πάνω τήν κατανόηση ἄν μή τήν ἐπιδοκιμασία τοῦ ἐξαπατημένου. Ἀπ᾿ αὐτήν τήν ἄποψη, μπορεῖ νά εἰπωθῇ ὅτι ἡ νεώτερη ἱστορία τῆς Ἑλλάδας δέν γνώρισε ἄλλη ἐπιτυχέστερη –καί κυνικώτερη- ἐπιχείρηση ὑφαρπαγῆς ψήφου καί ἐξαπάτησης ἑνός λαοῦ ἀπό τήν «σκληρή» «διαπραγμάτευση» τοῦ κ. Γιάνννη Βαρουφάκη καί τῶν σύν αὐτῷ.
Ὁ σκοπός λοιπόν ἐπετεύχθη· ὁ ΣΥΡΙΖΑ ὄχι μόνον πῆρε τήν ἐξουσία ἀλλά καί τήν διατήρησε καί πιθανώτατα θά τήν διατηρήσῃ. Καί βεβαίως οὐαί τοῖς ἡττημένοις (στούς ὁποίους συμπεριλαμβάνεται καί ἡ ἀφελής, προβλέψιμη πατριωτική κεντροδεξιά καί ἀριστερά) ὅταν ἀρχίσῃ νά ἐφαρμόζῃ τό πραγματικό του, μηδενιστικό σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, πρόγραμμα.

Χρῖστος Δάλκος