Η Κύπρος στο απόσπασμα: η επαναφορά της διά-λυσης

514

Τα ξένα κέντρο και οι ενδοτικές άρχουσες τάξεις συντονίζονται για να υποδουλώσουν την Μεγαλόνησο
Του Σάββα Π. Μαστραππά από τη Ρήξη φ. 102
Πριν από δέκα χρόνια, όταν ο κυπριακός ελληνισμός απέρριψε το σχέδιο Ανάν, ο εκ των εμπνευστών του, λόρδος Χάνεϊ είπε ότι θα μας το φέρνουν ξανά και ξανά, μέχρι να πούμε ΝΑΙ!
Αν και σε κάποια σημεία η περιγραφόμενη λύση στο κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη-Έρογλου προσεγγίζει ακόμα περισσότερο της «τουρκικές ευαισθησίες» (αυτό οφείλεται στην προσαρμογή σ’ αυτό  των παραχωρήσεων-δώρων που έκανε ο κ. Χριστόφιας προς τους Τ/Κ), δεν ξεφεύγει στη φιλοσοφία του από το σχέδιο Ανάν.
Η συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου εμπεριέχει πολλές «εποικοδομητικές ασάφειες». Αυτό το παραδέχονται αρκετοί από τους υποστηρικτές του κειμένου, οι οποίοι σημειώνουν χαρακτηριστικά ότι «το σχέδιο Ανάν ήταν λειτουργικότερο σε σχέση με τη νεόκοπη εκδοχή του».

Μερικές επισημάνσεις για το ανακοινωθέν

Δεν χρειάζεται να προβούμε σε ενδελεχή ανάλυση του ανακοινωθέντος για να συμπεράνουμε ότι, αν καταλήξουμε σε συμφωνία, με βάση το κείμενο, αυτή θα οδηγήσει τον κυπριακό ελληνισμό σε τραγικές περιπέτειες που άπτονται άμεσα με το ζήτημα της βιολογικής του επιβίωσης στο νησί.
Η Ενωμένη Κύπρος και όχι η Κυπριακή Δημοκρατία (Κ.Δ.) όπως αναφέρεται στην κοινή διακήρυξή μας, παραπέμπει σ’ ένα νέο κράτος που θα διαδεχθεί την Κ.Δ. Συγκεκαλυμμένα, λοιπόν, περνάει η τουρκική θέση περί «παρθενογένεσης».
Το γεγονός αυτό είναι προφανές ότι δημιουργεί κενό ασφαλείας για τον κυπριακό ελληνισμό ο οποίος θα απολέσει (οικειοθελώς) τη διεθνώς αναγνωρισμένη κρατική του οντότητα.
Ας υποθέσουμε όμως ότι το θέμα της «παρθενογένεσης» είναι ζήτημα ερμηνείας και πρόκειται να τύχει σκληρής διαπραγμάτευσης από την πλευρά μας. Υπάρχει και άλλη παγίδα, η οποία μπορεί να μας οδηγήσει στο ίδιο αποτέλεσμα. «Από πού πηγάζει η εξουσία;» Από τη στιγμή που το νέο πολιτειακό σύστημα θα εγκαθιδρυθεί με χωριστά δημοψηφίσματα, είναι προφανές ότι υπάρχουν χωριστά δικαιώματα. Δεν υπάρχει καμία αναφορά στον ενιαίο λαό, άρα υπάρχουν χωριστές κυριαρχίες, και σ’ αυτό το σημείο κρύβεται ο σπόρος της διάσπασης του ενιαίου κράτους. Το αποτέλεσμα θα είναι και οι Τ/Κ στον Βορρά να έχουν το δικό τους διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος και το Ε/Κ κρατίδιο του Νότου να παραμείνει δορυφοροποιούμενο στην Τουρκία.
Άλλο ένα δύσκολο σημείο του ανακοινωθέντος δημιουργεί ερωτηματικά και αυτό είναι το πόσο βιώσιμη μπορεί να είναι η πολυδιαφημιζόμενη αυτή λύση.
Μια συμφωνία για να είναι βιώσιμη θα πρέπει πρωτίστως να διασφαλίζει την απρόσκοπτη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και δικαιωμάτων και να εγγυάται την ισονομία του συνόλου των Κυπρίων πολιτών. Αντί αυτού όμως, η συμφωνία παρακάμπτει βασικές αρχές του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ και προάγει έναν ιδιότυπο ρατσισμό, δίνοντας υπερπρονόμοια τύπου απαρτχάιντ στην Τ/Κ μειοψηφία. Το γεγονός αυτό από μόνο του εμπεριέχει τα σπέρματα εσωτερικών διενέξεων που είναι λογικό ότι θα προκαλέσουν έξωθεν παρεμβάσεις και, γιατί όχι, και στρατιωτικές επεμβάσεις.
Αποτέλεσμα, το Ελληνοκυπριακό νότιο κρατίδιο, αντί να αποτελέσει πηγή ειρήνης και σταθερότητας για την περιοχή (ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με ροδοπέταλα), αφού θέσει υπό καθεστώς ομηρίας  τόσο τους Ε/Κ όσο και την Ελληνική Δημοκρατία, θα καταστεί απλώς άλλη μια εστία αναταραχής.

Το κλειδί και ο καταλύτης

Το κλειδί για την επανεκκίνηση της νέας διαπραγματευτικής διαδικασίας για το κυπριακό βρίσκεται στην Ουάσινγκτον.
Ο γεωπολιτικός χάρτης της περιοχής αναδιατυπώνεται και επαναπροσδιορίζονται οι σχέσεις των δρώντων στον χώρο αυτό. Στην περιοχή συντελείται μια μικρή νέα Γιάλτα, οι Αμερικανοί έχουν αναλάβει την πρωτοβουλία να επαναχαράξουν τον χάρτη της περιοχής. Επιδίωξή τους είναι να κρατήσουν όσο μπορούν πιο μακριά τη Μόσχα από τον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Η γεωστρατηγική αρχιτεκτονική που προσπαθούν να οικοδομήσουν στην περιοχή μας προβλέπει επανασύσταση του άξονα Τουρκίας-Ισραήλ.
Η τάση που επικρατεί (τουλάχιστον επί του παρόντος) στην αμερικανική πρωτεύουσα επιμένει να θεωρεί την Τουρκία των Ερντογάν-Νταβούτογλου σημαντικό περιφερειακό παίχτη.
Στο σύνθετο σκηνικό που διαμορφώνεται στη ζώνη της Ανατολικής Μεσογείου, η προοπτική της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων της περιοχής αναδεικνύεται σε καταλύτη. Ο αμερικανικός παράγων ευελπιστεί ότι, μπροστά στις οικονομικές απολαβές που θα προκύψουν στο άμεσο μέλλον από την αξιοποίηση των κοιτασμάτων του φυσικού αερίου, η κάθε εμπλεκόμενη πλευρά θα παραβλέψει εν τέλει της ενστάσεις της.
Όσον αφορά την Τουρκία, η γείτων θα βγει  πολλαπλά κερδισμένη αν παρ’ ελπίδα ευοδωθεί η διαπραγμάτευση και καταλήξουμε σε συμφωνία. Εκτός από τα οικονομικά οφέλη και τη δορυφοροποίηση της Κύπρου, θα ξεμπλοκάρουν και τα κεφάλαια της διαπραγμάτευσής της με την Ε.Ε., τα οποία κρατάει κλειστά, χρησιμοποιώντας τα ως μοχλό πίεσης η Κ.Δ., και έτσι θα επανεκκινήσει τη διαδικασία για την είσοδό της στην Ε.Ε.

Οι μεταπράτες

Είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς: «Μα καλά, δεν βλέπουν τα δύο μεγάλα κυπριακά κόμματα, ο “εθνικόφρων”  ΔΗΣΥ και το “κουμμουνιστικό” ΑΚΕΛ, εσχάτως δε και ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, που τάσσονται υπέρ του ανακοινωθέντος, ότι η προκρινόμενη ως λύση υποθηκεύει την ιστορική συνέχεια (και όχι μόνον) των Ελλήνων στο νησί;»
Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι, διότι η πολιτική-οικονομική ελίτ του τόπου και κάποιες μονάδες της θρησκευτικής ελίτ δυστυχώς δεν έχουν οργανική και ιστορική  σχέση με το κυπριακό γίγνεσθαι.
Σπούδασαν (αρχής γενομένης από το δημοτικό) σε ξένα ιδρύματα (κατά βάσιν αγγλικά), με αποτέλεσμα να έχουν αποκοπεί από το λαϊκό σώμα από το οποίο προέρχονται οι περισσότεροι. Εκφράζονται, νιώθουν και πράττουν ως προτεστάντες. Δεν έμαθαν ποτέ ελληνική ιστορία, ούτως ώστε να είναι σε θέση να αξιολογήσουν τη δυναμικότητα και τη συμβολή του ελληνικού στοιχείου στη διαμόρφωση της περιοχής τους από τα αρχαία χρόνια και τις δυνατότητές του στο υπό διαμόρφωση μέλλον.
Ούτε μπορούν, αγνοώντας την ιστορία, να κατανοήσουν τη σημερινή περιφερειακή κατάσταση ούτε και τις εθνοτικές και τις θρησκευτικές παραμέτρους της. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Κύπριου ΥΠΕΞ κ. Κασουλίδη, πριν μερικούς μήνες, ο οποίος οραματίζεται συμφιλίωση μέσω των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως ακριβώς έγινε με τον άνθρακα και τον χάλυβα στην Ευρώπη, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όσον αφορά την ταξική θέση των ιδίων ελίτ, πρόκειται για μεταπράτες. Από την αρχική τους διαμόρφωση, συνδέθηκαν ως μεταπράτες με τα διεθνή καπιταλιστικά κέντρα. Το μόνον λοιπόν που  προσδοκούν είναι να διατηρήσουν και να ενισχύσουν, εκμεταλλευόμενοι τις νέες οικονομικές ευκαιρίες, τη θέση τους. Θεωρούν ότι το κλείσιμο του κυπριακού, όπως το επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές πατρόνες τους, θα τους οδηγήσει σε μία κατακόρυφη αύξηση των κερδών τους. (Ο αγωγός μέσω Τουρκίας τους φαίνεται άριστη λύση!)
Η γεωγραφική θέση της Κύπρου, η οποία από αρχαιοτάτων χρόνων προσήλκυε και δημιουργούσε ευκαιρίες για κέρδη στους μεταπράτες και στους εμπόρους, καθώς και το ολιγάριθμο των κατοίκων της, είναι τα στοιχεία που θα μπορούσαν να τους δώσουν μία απάντηση στο ερώτημα γιατί οι σύγχρονοι μεταπράτες διαστρωματώνονται οριζόντια, ξεκινώντας από τον ΔΗΣΥ και φτάνουν μέχρι το ΑΚΕΛ, λιβανιζόμενοι και από κάποιους μεταπράτες ιεράρχες.
Αυτή λοιπόν η αποεθνικοποιημένη τάξη, με τα πνευματικά χαρακτηριστικά του γενίτσαρου και τα ταξικά χαρακτηριστικά του ασπόνδυλου μεταπράτη, αποτελεί την ομάδα που προωθεί το νέο σχέδιο.

Η ύποπτη βεβαιότητα

Εσωτερικοί και εξωτερικοί δρώντες υπέρ του ανακοινωθέντος επαναλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία ότι η τελική λύση θα επικυρωθεί ή θα απορριφθεί από τον λαό διά δημοψηφίσματος. Οι δηλώσεις θεωρώ ότι αποπνέουν μία ύποπτη βεβαιότητα ότι τελικά στο δημοψήφισμα θα υπερισχύσει το Ναι. Πώς όμως ένα 76%, στο οποίο προστέθηκε και η καχυποψία κάποιων που τότε ψήφισαν Ναι, θα ανατραπεί και θα σώσει εκτός των άλλων και το γόητρο της αυτοκρατορίας; Κατά τη γνώμη μου, αυτό μπορεί να γίνει. Η ανατροπή του αυτονόητου συνέβη πάμπολλες φορές στην ελληνική και παγκόσμια ιστορία.
Το στρατόπεδο του Ναι, το οποίο μελέτησε επισταμένως τους λόγους για τους οποίους έχασε στην προηγούμενη αναμέτρηση, κατέστρωσε μία στρατηγική η οποία θα του επιτρέψει να αρδεύσει ψήφους πολυσυλλεκτικά.
Από την άλλη, η απορριπτική πλευρά δεν διαθέτει έναν ηγέτη της εμβέλειας του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος τη δεδομένη στιγμή πόλωσε την κατάσταση και δημιούργησε εμφανή διαχωριστική γραμμή.
Η πόλωση και η αφύπνιση του κόσμου θα γίνει προσπάθεια να αποφευχθεί. Αυτός είναι και ο λόγος που οι οπαδοί του Ναι παρουσιάζονται καθησυχαστικοί και επαναλαμβάνουν ότι ο λαός θα έχει τον τελευταίο λόγο. Ο κόσμος δεν πρέπει να κατέβει  στο πεζοδρόμιο, αλλά να παραμείνει ο καθένας μπροστά στην τηλεόρασή του και απομονωμένος να κάνει τους υπολογισμούς του και να αποφασίσει ανάλογα με τις ανάγκες του!
«Η οικονομική ανέχεια στην οποία υποβλήθηκε ο Κύπριος πολίτης τα τελευταία χρόνια θα ξεπεραστεί όταν εξορυχθεί το φυσικό αέριο, το οποίο θα μεταβάλει την Κύπρο σε Κουβέιτ.
»Οι πρόσφυγες θα λάβουν τεράστια ποσά ως αποζημιώσεις από τις περιουσίες που διαθέτουν στα κατεχόμενα!
»Η ανασφάλεια που ένιωθαν πολλοί στο προηγούμενο δημοψήφισμα θα πάψει να υπάρχει από τη στιγμή που η Κύπρος θα γίνει μέλος του Συνεταιρισμού για την Ειρήνη, και συνακόλουθα στο ΝΑΤΟ, ενώ ταυτόχρονα θα είναι μέλος της Ε.Ε.!!!» διατείνονται.
Στόχος ταυτόχρονα είναι να απαξιωθούν πρωτίστως οι κομματικές εκείνες δυνάμεις που  καταλαμβάνουν θέσεις στο απορριπτικό στρατόπεδο. Το βασικό που τους προσάπτουν είναι ότι η απορριπτικότητά τους δεν οφείλεται σε πατριωτικά κίνητρα, αλλά σε καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους, αφού έκτισαν τις πολιτικές τους καριέρες ποντάροντας πάνω στα φοβικά σύνδρομα για την όποια λύση ενός μέρους του εκλογικού σώματος.
Ένα άλλο κομμάτι του εκλογικού σώματος θα οδηγηθεί από τον φόβο ότι, αν δεν υποκύψει, θα τα χάσει όλα. Το εκβιαστικό δίλημμα είναι ότι, από τη στιγμή που την ορχήστρα τη διευθύνει η Ουάσινγκτον, είναι δυνατόν η Λευκωσία να θέσει τους δικούς της όρους;
Τέλος θα γίνει μια προσπάθεια απαξίωσης της Ελλάδας, που φοβούνται ότι δεν θα συναινέσει με χαρά στη νέα προδοσία και θα προσπαθήσουν να επαναφέρουν τα αντιελλαδικά  σύνδρομα ενός τμήματος των εκλογέων.
Όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί θα παίξουν ένα σημαντικό ρόλο στον επικοινωνιακό κατά βάση τομέα, αλλά οι παροικούντες στην αυτοκρατορία γνωρίζουν ότι δεν είναι αρκετό τούτο, αν δεν γίνουν ταυτόχρονα και κάποια πρακτικά βήματα.
Το μαγικό στοιχείο, αυτό που θα δημιουργήσει μία νέα δυναμική λέγεται Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ). Τι θα στοιχήσει στους Τούρκους αν μας δώσουν την Αμμόχωστο ή ένα κομμάτι της και μετά από μερικούς μήνες πάρουν πίσω ολόκληρη την Κύπρο;
Πολύ φοβάμαι ότι θα μπούμε με τη λογική της σαλαμοποίησης σε μια σειρά δεσμευτικών ΜΟΕ, σε τοπικό επίπεδο (τύπου Αμμοχώστου) εσωτερική διακυβέρνηση, κ.λπ. καθώς και διεθνών δεσμεύσεων (Συνεταιρισμός για την Ειρήνη  –ξεπάγωμα κάποιων κεφαλαίων Τουρκίας-ΕΕ) που θα μας οδηγήσουν στο δημοψήφισμα δεμένους χειροπόδαρα και το να ψηφίσουμε Ναι θα αποτελεί μονόδρομο.
Γι’ αυτόν το βασικό λόγο είναι που θα πρέπει ο λαός να ενεργοποιηθεί πάραυτα, πριν τα ΜΟΕ μπουν στο παιχνίδι.

Υπάρχει ελπίδα απεμπλοκής;

Τα πράγματα είναι υπερβολικά δύσκολα. Ένας άριστος γνώστης των διεθνών σχέσεων και ειδικά του κυπριακού, ο καθηγητής Παναγιώτης Ήφαιστος, έγραψε πρόσφατα: «Και μόνο η έναρξη διαπραγματεύσεων θα δημιουργήσει απίστευτες αρνητικές δυναμικές που θα μας συντρίψουν πολιτικά, διπλωματικά και διαπραγματευτικά». Εμείς όχι μόνο αρχίσαμε διαπραγματεύσεις, αλλά υπογράψαμε και κοινό ανακοινωθέν.
Μία πρόγευση για το πώς μπορεί να αξιοποιήσει η Τουρκία το κοινό ανακοινωθέν αποτελεί η ανταπόκριση του Παύλου Ξανθούλη από τις Βρυξέλλες (Εφημερίδα Φιλελεύθερος 23-2-2014): «Αυτονόμηση του ψευδοκράτους στην Ε.Ε. επιδιώκει η Τουρκία με όπλο το ανακοινωθέν. Η Άγκυρα αξιοποιεί την ταμπέλα του συνιστώντος κρατιδίου, την οποία θεωρεί ότι εξασφάλισε εσαεί με ή χωρίς λύση του Κυπριακού».
Προσωπικά, θεωρώ ότι η υπογραφή του κοινού ανακοινωθέντος αποτελεί μία ήττα για τον ελληνισμό τόσο μεγάλη αναλογικά, όση ήταν και η νίκη πριν από δέκα χρόνια, όταν υπερψηφίστηκε το Όχι στο σχέδιο Ανάν. Οι ευθύνες απ’ αυτή την καταστροφική ήττα του Αναστασιάδη και του επιτελείου του εγγράφονται προς τη διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που η ιστορία ενέγραψε τη συμβολή του Τάσσου Παπαδόπουλου.
Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν κάποιες ελπίδες η Κυπριακή Δημοκρατία να απεμπλακεί, έστω βαριά τραυματισμένη, από τη διαδικασία.
Σε διεθνές επίπεδο, η σύγχρονη αρχιτεκτονική ενός κόσμου υπό διαμόρφωση αφήνει χαραμάδες ελπίδας.
Πώς θα αντιδράσει η Ρωσία και σε ποιες ενέργειες θα προβεί για να αποτρέψει τον εξοβελισμό της από την περιοχή; Πόσο κοντά μπορεί  να έρθει το Ισραήλ με την ολοένα διολισθαίνουσα προς τον ισλαμοφασισμό Τουρκία;
Στο γεωπολιτικό κάδρο έχουν εισέλθει και οι Κούρδοι, ως σύμμαχοι των ΗΠΑ και του Ισραήλ πρωτίστως. Ποιος ρόλος θα τους επιφυλαχθεί στην μετά Ερντογάν περίοδο;

Τα «μυρμήγκια»

Η κατάσταση μέσα στην ίδια την Τουρκία είναι εξαιρετικά έκρυθμη  και προβλέπεται να επιδεινωθεί τους επόμενους μήνες.
Τέλος, το μεγάλο ζητούμενο είναι τι γίνεται στα ίδια τα ανώτερα κυβερνητικά κλιμάκια στην Ουάσινγκτον. Αυτήν τη στιγμή υπερισχύει η άποψη του Ομπάμα, ο οποίος θεωρεί τον Ερντογάν δεινό παίχτη (και δεν έχει βέβαια άδικο) και την Τουρκία ισχυρό σύμμαχο των ΗΠΑ, με καθοριστικό ρόλο στις περιφερειακές διεργασίες της Ανατολικής Μεσογείου.
Υπάρχει όμως και η μειοψηφούσα προς το παρόν άποψη, που θεωρεί ότι η Τουρκία παίζει δικά της παιχνίδια στην περιοχή και μπορεί σε δεδομένη κρίσιμη στιγμή για τα αμερικανικά συμφέροντα να προδώσει την εμπιστοσύνη της Ουάσινγκτον. Όπως έγινε στο παρελθόν, με την απαγόρευση από την Τουρκία της διέλευσης αμερικανικών στρατευμάτων στον πόλεμο του Ιράκ. Αυτή η άποψη επενδύει περισσότερο σ’ έναν άξονα που θα περιλαμβάνει το Ισραήλ και τους Κούρδους, καθώς και την Ελλάδα και την Κύπρο. Δεν βλέπει δε αρνητικά τον διαμελισμό της Τουρκίας σε βάθος εικοσαετίας.
Γεγονός είναι πάντως ότι και οι δύο τάσεις δεν βλέπουν αρνητικά τη δημιουργία ενός αναιμικού Τ/Κ κρατιδίου που θα κατέχει ένα μέρος των πλουτοπαραγωγικών πηγών ενέργειας της Κύπρου. Είναι δε λογικό, όταν και όποτε αυτό προκύψει, να προσπαθήσουν να το αποσπάσουν σταδιακά από τον εναγκαλισμό της Άγκυρας και να το θέσουν στις προστατευτικές τους αγκάλες.
Όλα αυτά και πολλά ακόμα, που μπορούν να συμβούν από μέρα σε μέρα σ’ έναν κόσμο ραγδαίων αλλαγών, θα έπρεπε να μας επιβάλουν να ακολουθήσουμε μία στρατηγική αναμονής. Δεν το πράξαμε, όμως ως προοπτική για να ανατρέψει ίσως τους αμερικανικούς σχεδιασμούς υπάρχει.
Δεν θα πρέπει τέλος να διαφεύγει της προσοχής μας το γεγονός ότι οι περισσότεροι σχεδιασμοί που έκαναν οι ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, εναντίον διαφόρων χωρών, απέτυχαν. Ο λόγος ήταν ότι παραγνώρισαν τον ανθρώπινο παράγοντα και τον ρόλο που θα μπορούσε να παίξουν η θρησκεία, η ιστορία και οι εθνοτικές διαφορές.
Η οικονομίστικη κατά βάση προσέγγιση των Αμερικανών αξιωματούχων μπορεί να ανατραπεί στην πράξη από τον λαό. Πολλοί φίλοι μου λένε: «Ποιον λαό, αυτόν που ψήφισε πρώτα Χριστόφια και μετά Αναστασιάδη;» Εγώ απαντάω, «όχι, τον λαό που έκανε την εποποιία της ΕΟΚΑ, που αντιστάθηκε κατά το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή προδομένος και άοπλος και που αγνόησε τους εκβιασμούς και ψήφισε Όχι στο τελευταίο δημοψήφισμα». Κάποιοι άλλοι μου λένε, «μα πώς θα αντισταθούμε εμείς τα μυρμήγκια στους Τούρκους και στους Αμερικανούς;» Σ’ αυτούς απαντάω με το ποίημα Κώστα Μόντη, στο ποίημα με τίτλο «Για τα μυρμήγκια»:

«Μπορεί εμείς να μην τα λογαριάζουμε
Μα ο Θεός τα λογαριάζει
Ούτε τα λέει «μυρμήγκια». Εκείνος