Αρχική » Το αδιέξοδο

Το αδιέξοδο

από Άρδην - Ρήξη

 

Τώρα-διαπίστωσαν-το-αδιέξοδο-στις-συντάξεις-1024x1024

Του Δημήτρη Ζέρβα 

Αυτός ο θανάσιμος εναγκαλισμός με την εξουσία, μιας νέας «αριστερής» πολιτικής δύναμης, ήταν κυριολεκτικά απρόσμενος, ανεξήγητος και τελικά αποδείχτηκε ασυνάρτητος, στις σχέσεις και τους κανόνες της καπιταλιστικής οικονομίας μέσα στην οποία κλήθηκε να λειτουργήσει. Δε μπόρεσε, η νέα «αριστερή» πολιτική, να εκφράσει τις νέες πραγματικότητες της μεταπολίτευσης. Διακήρυξε μόνο, καταλαμβάνοντας το θώκο της εξουσίας, την αρχή μιας νέας «αριστερής» διακυβέρνησης της χώρας. Όμως το έκανε έτσι, ανεύθυνα, χωρίς τη πολιτική συνείδηση που όφειλε να έχει και να εκθέσει εξ’ αρχής στο λαό. Να εκθέσει δηλαδή και αναλύσει, ότι ένα «αριστερό» πρόγραμμα, δεν μπορεί να υλοποιηθεί μέσα στα όρια της καπιταλιστικής αγοράς και ότι η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Δεν προειδοποίησε το κοσμάκη, ότι η «αριστερή» διακυβέρνηση θα έφτανε σε απόλυτο αδιέξοδο και σε σκληρή αντιπαράθεση με τους καπιταλιστικούς «θεσμούς» εξουσίασης. Ότι η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη και θα οδηγούσε σε απόγνωση, θα έφερνε δυστυχία, πόνο και δάκρυα στη χώρα μας που τυχαία έχει ξεμείνει, σαν «απολειφάδι», μέσα στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Και ενώ δεν διαφώτισε το λαό, για όλες αυτές τις συνέπειες, όταν ήρθε η σύγκρουση και το αδιέξοδο δεν έπραξε και όσα η «αριστερή» πολιτική συνείδηση επέβαλλε να κάνει. Αντί δηλαδή να ομολογήσει την αλήθεια, ότι δηλαδή το «αριστερό» της πρόγραμμα δεν περνάει. Αντί να αναλύσει το γιατί η καπιταλιστική ευρωπαϊκή ηγεμονία δεν αφήνει περιθώρια όχι μόνο για πολιτικές μεταβολές, αλλά ούτε για «λογιστικές» έστω διορθώσεις. Ενώ θα περίμενε κανείς να δει «αριστερούς», με συνέπεια και ευθύνη ν’ ανοίγουν τη πόρτα εγκαταλείποντας και καταγγέλλοντας μια εξουσία της οποίας δεν ορίζουν ούτε τα λογιστικά της βιβλία. Έγινε το αντίθετο. Περιχαρακώθηκαν στους θώκους μιας εξουσίας που ποτέ δεν απόκτησαν, αλλά την είχαν και την όριζαν πάντοτε οι ευρωπαίοι «εταίροι» και σύμμαχοί μας. Δεν φρόντισαν, βλέποντας το αδιέξοδο, να μειώσουν το κόστος της αποτυχίας, που όπως πάντοτε θα έπεφτε πάνω στις πλάτες του κοσμάκη. Και το χειρότερο. Επέλεξαν να κλείσουν το κύκλο τους με καταστροφικό τρόπο, δηλαδή διχάζοντας το λαό σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς»…

Έστω σ’ αυτή τη κρίσιμη φάση ας σταθμίσουμε, ως πρέπει, τα γεγονότα. Χωρίς «κομματικές ταμπέλλες» που καμία πλέον δεν έχουν σημασία. Χωρίς την αστυνομική νοοτροπία, να βρούμε ποιος φταίει, ποίος ευθύνεται, ποίος έκανε λάθη ή εγκλήματα για να τον τιμωρήσουμε. Ας προσπαθήσουμε με νηφάλιο τρόπο και ψυχραιμία – όσο είναι δυνατό- να εκτιμήσουμε τη πραγματικότητα που βιώνουμε. Ας παραμερίσουμε τις ιδεοληψίες που μας σερβίρουν για τον «πολιτικό πολιτισμό» και τις «ανθρωπιστικές αξίες» που πρέπει να διακατέχουν του ευρωπαίους αφέντες μας. Ας αποδιώξουμε εκείνη την αντίληψη για το φόβο, που έχουν οι ευρωπαίοι «εταίροι» μας, για τις συνέπειες που δήθεν θα φορτωθούν από τη δική μας καταστροφή. Ας ξεχάσουμε εκείνα τα περί της λαϊκή μας κυριαρχίας, που πρέπει να σεβαστούν οι δανειστές και διεθνείς τοκογλύφοι. Ας ξεκινήσουμε από τη μία και μοναδική αρχή που ορίζει την «ελεύθερη» αγορά και ρυθμίζει την επιβίωση των λαών. Ότι δηλαδή μοναδική βάση συνεργασίας, ανάμεσα στα κράτη, είναι μόνο το αποκλειστικό συμφέρον του καθενός και η οικονομική και στρατιωτική του δύναμη. Και μόνο έτσι, ψυχρά, έξω από κομματικά «στρατόπεδα», χωρίς ιδεολογικά φληναφήματα περί αμοιβαίου σεβασμού και άλλα τέτοια πράγματα, που ουδεμία αξία έχουν μέσα στον άγριο δυτικό καπιταλισμό, κωφεύοντας στις τηλεοπτικές φωνασκίες, ας δούμε τη «πραγματική» πραγματικότητα: Ότι εθελόδουλοι, τοκογλύφοι, κερδοσκόποι και οικονομικοί δολοφόνοι, επέδραμαν με λύσσα πάνω στη χώρα μας, άπλωσαν το τρόμο, και ότι εμείς καθήκον έχουμε να βαδίσουμε ενωμένοι. Να διαφυλάξουμε το μόνο πράγμα που μας έχει απομείνει: την ενότητα, την ομοψυχία και θέληση να παλέψουμε, όλοι μαζί, ενάντια σ’ αυτή την νέα πραγματικότητα που βιώνουμε ως επαίτες, των δυτικών αγορών και των ευρωπαίων εταίρων μας. Ενάντια σ’ αυτό το αδιέξοδο και το φόβο της καταστροφής. Γιατί μόνο αυτή η ενότητα εγγυάται τον αγώνα μας, ενάντια στην εξαφάνιση, και τη πάλη να ανακτήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία, να επιβιώσουμε ως έθνος, με τη δική μας πολιτιστική ταυτότητα, σύμφωνα με τα ήθη και τις αρχέγονες παραδόσεις μας. Να μη μπούμε στο δρόμο του νέου διχασμού που εγκαινιάζουν με το νόθο «δημοψήφισμα». Να περισώσουμε ότι μπορούμε…

ΥΣ. Υπήρξα και παραμένω «αντιμνημονιακός». Αρνούμαι όμως να επιλέξω, ανάμεσα σε μια «αντιμνημονιακή» πολιτικά ανεύθυνη «αριστερή» διακυβέρνηση και σε μια ψευδοαντιπολίτευση, από «μνημονιακά» κόμματα εξουσίας που λυσσαλέα ανταγωνίζονται να ξεπλύνουν τις ντροπές τους από την εφαρμογή των «μνημονίων».

ΣΧΕΤΙΚΑ

4 ΣΧΟΛΙΑ

Ρούλης 2 Ιουλίου 2015 - 12:31

Ο προπάππος μου ο Σόλωνας μού είπε όμως, ότι όταν ξεσπάει έριδα στην πολιτεία είμαι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να διαλέξω πλευρά και όχι να το παίζω ουδέτερος.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
zervas 2 Ιουλίου 2015 - 14:03

Η άρνηση δεν είναι ουδετερότητα, είναι πολιτική θέση που ανήκει όχι σε «αρχόντους» αλλά στους πολίτες. Ίσως μάλιστα να είναι η μεγίστη πολιτική πράξη που απομένει, πράξη αντίστασης, ενάντια στους «τεχνικούς» της εξουσίας που καθυποτάσσουν και ελέγχουν πολιτικές συνειδήσεις. Μάλιστα μόνο αυτή (η άρνηση) και και μάλιστα η “γενικευμένη άρνηση”, μπορεί να γεννήσει νέες θέσεις, προτάσεις και σχεδιασμό καινούργιο πορείας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Kanaris 2 Ιουλίου 2015 - 14:23

Ο προπάππους όλων μας ο Σόλων μόλις έγραψε τους νόμους έφυγε από την Αθήνα ΑΚΡΙΒΩΣ για να μην υποχρεωθεί να διαλέγει πλευρά, κάθε φορά που κάποιοι από τους θιγόμενους από τους νόμους του θα του ζητούσαν να παρέμβει υπέρ του τροποποιώντας/παραβιάζοντας τους υφιστάμενους νόμους. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο νόμος είναι δεδομένος: αυτός που κόπτονταν τόσο πολύ να πάρει το στυλό της εξουσίας, αυτός έχει και την νομική και ηθική υποχρέωση να υπογράψει τα αποτελέσματα των έργων του. Διαφορετικά να παραδεχθεί ότι έσφαλε στις εκτιμήσεις του και να παραδώσει την εξουσία
Και να τελειώνουμε επιτέλους μια και καλή με την καραμέλα του «κυρίαρχου λαού που αποφασίσει για τα στρατηγικά θέματα που τον αφορούν» ας δούμε και τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος:
1. Οι σημερινοί επιβήτορες της εξουσίας, που σε τίποτε δεν διαφέρουν από τους ελεεινούς προηγούμενους, αφού τα έκαναν μούσκεμα πέντε μήνες, φορτώνουν την ευθύνη της απόφασης (?!) σε εμάς, λες και τα 200Ε εκατομμύρια της διαφοράς τους με τους δανειστές αποτελούν τον καταστροφικό τυφώνα που έρχεται για μας συνθλίψει, ενώ τα υπόλοιπα 8 δις τα οποία έχουν ήδη αποδεχθεί αποτελούν απλό ανοιξιάτικο αεράκι στα μάγουλα μας.
2. Για την ιθαγένεια ένα θέμα που ανεξαρτήτως τοποθετήσεως θα αλλοιώσει στρατηγικά την δημογραφία του τόπου μας τις επόμενες δεκαετίες ο λαός δεν επιτρέπεται να έχει γνώμη, γιατί το αποφασίζουν εκείνοι σε αγαστή συνεργασία με τους ελεεινούς προηγούμενους.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ιωάννης 2 Ιουλίου 2015 - 14:05

Πλευρά διάλεξε: στο αντιμνημινιακό στρατόπεδο της σύνεσης και της τακτικής κι όχι στους άφρονες “αντιμνημονιακούς”, οι οποίοι δεν υπάρχουν ουσιαστικά αφού ο Τσίπρας πρότεινε μνημόνιο.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ