Του Γιώργου Καραμπελιά
Τελικώς, το «καταγέλαστο παιδί», σύμφωνα με την εύστοχη διατύπωση γνωστού δημοσιογράφου, οδήγησε τη χώρα σε μία ακόμα πράξη καταστροφής, μένοντας πιστός, αυτός και η παρέα του, στο μοναδικό του μέλημα, τη διατήρηση της εξουσίας, χωρίς καμιά μέριμνα και ενδιαφέρον για την τύχη της χώρας. Καμία κυβέρνηση, από τη μεταπολίτευση και μετά, δεν έδειξε τέτοια αδιαφορία για το εθνικό συμφέρον, έστω και «για τα μάτια», όπως η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου. Και παρόλο που έχουν παρελάσει από τη χώρα δημαγωγοί, απατεώνες και ανίκανοι, με αποκορύφωμα τον ΓΑΠ, ο Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ τους ξεπέρασαν όλους. Μέσα σε εφτά μήνες, προκάλεσαν ανεπανόρθωτες καταστροφές στην οικονομία (50 δισ. μείωση των καταθέσεων, κλείσιμο των τραπεζών, νέα ύφεση στην οικονομία, εκτίναξη της ανεργίας, με επιστέγασμα ένα νέο μνημόνιο που συνεπάγεται μέτρα 14 δισ.) ενώ μετέβαλαν τη χώρα σε ξέφραγο αμπέλι, όπου κινδυνεύουν να εγκλωβιστούν, κυριολεκτικά, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και παράνομοι μετανάστες. Στο τέλος, προχώρησαν στη μόνη πράξη που μπορούσε κανείς να περιμένει από τέτοιους Ηρόστρατους, να δραπετεύσουν από τις συνέπειες των πράξεων και των παραλείψεών τους πριν οι Έλληνες αρχίσουν, μέσα στους επόμενους μήνες, να πληρώνουν το βαρύτατο κόστος.
Όπως έχουμε ήδη τονίσει, κάθε ιστορική περίοδος ολοκληρώνεται στην Ελλάδα με την ακρότατη εκδοχή και έκφραση της περιόδου που διανύει η χώρα. Κατά τον ίδιο τρόπο που η μετεμφυλιακή περίοδος ολοκληρώθηκε με τις καταστροφές που προκάλεσε η ακρότατη συνέπειά της, η δικτατορία των Παπαδόπουλου-Ιωαννίδη, σε Ελλάδα και Κύπρο, η μεταπολιτευτική περίοδος, που εκκίνησε ως ρεβάνς για τη δικτατορία, μοιάζει να ολοκληρώνεται με την ακρότατη και τη χειρότερη δυνατή εκδοχή της, την κυβέρνηση Τσίπρα. Είναι προφανές δε πως, οτιδήποτε και αν συμβεί στο άμεσο μέλλον, τα αδιέξοδα έχουν ήδη πολλαπλασιαστεί και πολύ δύσκολα θα μπορέσει να υπάρξει ανάταξη της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, αποτροπή της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη και αποφυγή της δραματικής γεωπολιτικής της υποβάθμισης. Και μπροστά σε αυτή την κυριολεκτικά ανυπολόγιστη καταστροφή, οι «νταβατζήδες» των ΜΜΕ και η Τρόικα, η Μέρκελ, ο Ντάισελμπλουμ στηρίζουν ανοικτά και ανενδοίαστα τον Τσίπρα για να ολοκληρώσει το έργο του, μια και αποφάσισε να μεταπηδήσει στο μνημονιακό στρατόπεδο.
Από την άλλη πλευρά, δίπλα στους απατεώνες, οι οποίοι διαβουκόλησαν και εξαπάτησαν με τον χειρότερο τρόπο τους Έλληνες, βρίσκονται οι ιδεοληπτικοί που, αντί να αναγνωρίσουν ότι είχαν λάθος στις εκτιμήσεις και τις στρατηγικές τους, έστω και αν, στο προσωπικό επίπεδο, είναι κάποτε πιο συμπαθείς από τους απατεώνες, μας καλούν να ολοκληρώσουμε την καταστροφή στην οποία συνέβαλαν και οι ίδιοι, βαδίζοντας από μόνοι μας και χαζοχαρούμενα στην ολοκλήρωση της οικονομικής καταστροφής που θα επιφέρει μια πιθανή μοναχική πορεία της χώρας έξω από το ευρώ, αγνοώντας παράλληλα τις τεράστιες γεωπολιτικές συνέπειες που θα έχει μια πιθανή απομόνωση της χώρας σε αυτές τις συνθήκες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε μια συνένωση τυχοδιωκτών, ζηλωτών της εξουσίας με κάθε τίμημα, και ιδεοληπτικών οι οποίοι, στην πρώτη φάση, ήταν υποχρεωμένοι να λειτουργήσουν από κοινού. Οι ιδεοληπτικοί εξασφάλιζαν την ιδεολογική και οργανωτική συνοχή του εγχειρήματος, προσφέροντάς του μια νεφελώδη ιδεολογία «ρήξης με τα μνημόνια», και οι τυχοδιώκτες διασφάλιζαν την ευόδωση του ρεσάλτου προς την εξουσία, μέσω ποικίλων «συνεννοήσεων» με τις μεγάλες δυνάμεις και τα μεγάλα συμφέροντα της χώρας. Από τη μία, ο Τσίπρας γνώριζε πως, για να επιτύχει στο εγχείρημά του, είχε ανάγκη από τον Λαφαζάνη και, από την άλλη, ο Λαφαζάνης γνώριζε πολύ καλά τα ντηλ και τις συνεννοήσεις του Τσίπρα με τους Αμερικανούς, τον Σόρος και τη Γιάννα Αγγελοπούλου. Και ο καθένας υπολόγιζε πως, στη στροφή του δρόμου, είτε θα συνέχιζαν να πορεύονται μαζί, όπως συνέβη μέχρι το δημοψήφισμα, είτε, σε κάποια στιγμή, θα οδηγούνταν σε ρήξη, όπως συνέβη μετά την υπογραφή του 3ου Μνημονίου.
Και, παρότι οι ιδεοληπτικοί μπορεί να είναι συμπαθέστεροι, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι έπρεπε να δράσουν από κοινού για να μπορέσουν να επιτύχουν τις καταστροφές που επισώρευσαν στη χώρα. Και ως προς αυτό, μπροστά στα μάτια του ελληνικού λαού, και οι μεν και οι δε είναι εξίσου άξιοι καταδίκης. Από κοινού κατέστρεψαν την οικονομία, από κοινού πολλαπλασίασαν τα ελλείμματα και την κατάρρευση των τραπεζών, από κοινού μετέβαλαν την Ελλάδα σε ανοχύρωτη χώρα, από κοινού προετοιμάζονταν για το πέρασμα στη δραχμή, με αιχμή του δόρατος έναν παθολογικά νάρκισσο Μυγχάουζεν, όπως ο Βαρουφάκης, από κοινού εξαπάτησαν τους Έλληνες με το ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα. Το ότι σήμερα ο Λαφαζάνης και οι συν αυτώ προσπαθούν, μέσα από τη λογική της «συνέπειας» στις αρχικές διακηρύξεις, να ξεχαστεί το γεγονός ότι, επί έξι μήνες, κατέστρεφαν από κοινού τη χώρα δεν μπορεί να τους αθωώσει επειδή έμειναν πιστοί στο αρχικό εγχείρημα και τις ιδεοληψίες τους, απέναντι στους απατεώνες οι οποίοι, την τελευταία στιγμή, ακολούθησαν τη φωνή των «συμμάχων» τους και εγκατέλειψαν ορφανό το κόμμα των αθεράπευτων ιδεοληπτικών.
«Βλάπτουν και οι δύο την Συρία το ίδιο»
Εξάλλου, και οι δύο πτέρυγες εξακολουθούν να διαβουκολούν τους Έλληνες, και ιδιαίτερα τους πλέον κατεστραμμένους από την κρίση. Η πρώτη, η συμπαιγνία Τσίπρα-Καμμένου, επιχειρεί να εξαπατήσει τους Έλληνες ότι, με κάποιο μαγικό τρόπο, δεν θα εφαρμόσει η ίδια αυτά που υπέγραψε, και η δεύτερη, η ομάδα των ιδεοληπτικών, τους εξαπατά ότι, με το «πέρασμα στη δραχμή», θα πάψουν να ισχύουν οι διεθνείς κανόνες και τα δάνεια, αποκρύβοντάς τους ότι, υπ’ αυτές τις συνθήκες, οι Έλληνες, και προφανώς οι φτωχότεροι ανάμεσά τους, θα χάσουν τουλάχιστον ακόμα 30% του εισοδήματός τους και θα μεταβληθούν κυριολεκτικά σε πολίτες μιας τριτοκοσμικής χώρας, ενώ, παράλληλα, θα παραδοθούν αναπόφευκτα, μετά το επαναστατικό ιντερλούδιο των Λαφαζάνη-Ζωής Κωνσταντοπούλου, στην πλήρη διάκριση των φασιστών και των νεο-Οθωμανών που καραδοκούν.
Απατεώνες και ιδεοληπτικοί προκάλεσαν από κοινού ανεπανόρθωτες καταστροφές στη χώρα και ως τέτοιοι θα πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Επειδή, μάλιστα, είναι πολύ μεγάλος ο κίνδυνος να κυριαρχήσει, για πολλά χρόνια, ως απάντηση στη λαίλαπα ΣΥΡΙΖΑ, μια πλειοψηφική λογική απόλυτης υποταγής στα κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού και της γερμανικής Ευρώπης, ενώ, από την απέναντι πλευρά, η μόνη απάντηση θα συνεχίσει να είναι η κατεύθυνση προς την αντίθετη φορά της εθελοντικής καταστροφής –όπως ακριβώς διεγράφη στην αντιπαράθεση του δημοψηφίσματος ανάμεσα στους σπόνσορες του ΝΑΙ και τους σπόνσορες του ΟΧΙ–, είναι ανάγκη οι ελάχιστοι άνθρωποι που, στον χώρο της διανόησης και της πολιτικής, κρατούν ακόμα ανοιχτό το μυαλό και τα μάτια τους να τοποθετηθούν με τον πλέον απόλυτο και καθαρό τρόπο. Απατεώνες και ιδεοληπτικοί από κοινού συνήργησαν για να καταβαραθρώσουν τη χώρα και σήμερα δεν προτείνουν τίποτε άλλο παρά την εμμονή στην καταστροφή, συνεχίζοντας στην ίδια καταστροφική επιλογή του δημοψηφίσματος. Οι πρώτοι, και πλέον επικίνδυνοι πολιτικά, με τη στήριξη του εγχώριου και διεθνούς συστήματος χρησιμοποιούν το Όχι του δημοψηφίσματος που τους επέτρεψε να «τσιμεντώσουν το Ναι», που ακολούθησε, ώστε να προκαλέσουν εκλογές που αποκλειστικό στόχο έχουν την εξαπάτηση και τη διατήρηση της εξουσίας. Οι δεύτεροι, και πλέον επικίνδυνοι ιδεολογικά, θέλουν να συνεχίζουν στην ίδια καταστροφική γραμμή του δημοψηφίσματος, επιμένοντας να μεταβάλουν το δια της απάτης αποσπασθέν ΟΧΙ των Ελλήνων σε εφαλτήριο για την ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας. Έτσι, δεσμεύουν τους πιο τίμιους, αγωνιστικούς και απελπισμένους ανθρώπους του αντιμνημονιακού χώρου και της χώρας σε μια νέα αδιέξοδη επιλογή που μετατρέπει τον πατριωτισμό σε αυτοκτονικό ιδεασμό.
“Βλάπτουν λοιπόν και οι δυο τους τη Συρία το ίδιο”. Γι’ αυτό και όσοι άνθρωποι διατηρούν ακόμα σώες και στοιχειωδώς πατριωτικές τις φρένες τους είναι υποχρεωμένοι να παλέψουν με όλες τους τις δυνάμεις για να αποκαλυφθεί και να γίνει συνείδηση στον ελληνικό λαό, και ιδιαίτερα σε όλες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, πως το μεγάλο πρόβλημα που δημιούργησαν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν βρίσκεται στις παλινωδίες και καταστροφές που επισώρευσαν στους επτά μήνες, με τη Ζωή, τον Βαρουφάκη, τον Λαφαζάνη, τον Καμμένο και προπαντός τον Τσίπρα· αυτές ήταν αναπόφευκτες από τη στιγμή που ανέβηκαν στην εξουσία. Το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας άρχισε από τότε που ένα σημαντικό ποσοστό των Ελλήνων, γύρω στο 40%, αποφάσισε να τους παραδώσει τη διακυβέρνηση της χώρας στις 25 Ιανουαρίου 2015, μια ημερομηνία που θα μείνει εγγεγραμμένη με μελανά χρώματα στην ελληνική ιστορία. Τα όσα ακολούθησαν ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένα και δυστυχώς αναπόφευκτα.
Το πρόβλημα έγκειται στην αρχική επιλογή
Γι’ αυτό λοιπόν επιμένουμε τόσο επιτακτικά πως το ζήτημα βρίσκεται δυστυχώς στην άνοδό τους στην εξουσία και όποιος την αποδέχεται θα συνταχθεί αναπόφευκτα με το δίπολο της καταστροφής, είτε με τους απεχθέστερους «ρεαλιστές» απατεώνες είτε με τους ιδεολογικά πιο επικίνδυνους ιδεοληπτικούς! Πρέπει να απορρίψεις την αρχική επιλογή, όπως κάναμε εμείς, μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων που δεν ήθελε εκλογές μέχρι τον Δεκέμβρη του 2014 για να μπορείς να χαράξεις έναν δρόμο πραγματικής διεξόδου και διάσωσης όσων πατριωτικών αντιμνημονιακών δυνάμεων είναι δυνατόν να διασωθούν –έστω και σήμερα. Γι’ αυτό και η λεγόμενη πατριωτική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, η ΚΟΕ και οι συν αυτή, παλινωδούν και βρίσκονται μπροστά σε απόλυτο αδιέξοδο, διότι η αναγνώριση του αδιεξόδου των δύο προτεινόμενων οδών, του όψιμου μνημονιακού και του δραχμικού, προϋποθέτει την απόρριψη της αρχικής επιλογής –η οποία από την αρχή εμπεριείχε και τις δύο τυλιγμένες σε ένα πακέτο– και κατά συνέπεια επιβάλει την αυτοκριτική γι’ αυτήν ακριβώς την επιλογή. Και δυστυχώς δεν είναι ακόμα διατεθειμένοι να προβούν σε μια τέτοια ειλικρινή και απελευθερωτική αυτοκριτική.
Πολλοί συχνά νομίζουν πως επιμένουμε για μικροκομματικούς λόγους να επικρίνουμε όσους αρνούνται να πάρουν μια ξεκάθαρη θέση ριζικής «αποσυριζοποίησης», ώστε να εμφανιστούμε εμείς του Άρδην ως οι μονοί «συνεπείς». Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Μας γεμίζει θλίψη και απογοήτευση το γεγονός ότι, για ένα διάστημα, μείναμε απολύτως μόνοι στον αντιμνημονιακό χώρο για να επικρίνουμε το θλιβερό ρεσάλτο των Συριζανέλ στην εξουσία. Μας γεμίζει θλίψη το γεγονός ότι ο Γιανναράς και ο Ζουράρης στηρίζουν τον Τσίπρα· μας γεμίζει θλίψη το γεγονός ότι οι περισσότεροι Κυπραίοι αντιανανικοί συντάχθηκαν τόσο εύκολα και ασύγγνωστα με ένα ψευδεπίγραφο ΟΧΙ που επιταχύνει την απομάκρυνση της Κύπρου από την Ελλάδα· μας προκαλεί απελπισία το γεγονός ότι ένα μεγάλο κομμάτι του ορθόδοξου χώρου συντάχθηκε με τον Τσίπρα και τους ολετήρες της παράδοσής μας· μας θλίβει βαθύτατα το γεγονός ότι οι λεγόμενοι πατριώτες της Αριστεράς συμπλέουν με μια κυβέρνηση που διορίζει τη Σία Αναγνωστοπούλου για να χειρουργήσει την Κύπρο, καταστρέφει την εθνική κυριαρχία με τον τρόπο που χειρίζεται το μεταναστευτικό, και μας οδηγεί σε γεωπολιτική καταστροφή.
Γιατί δεν συγκροτήθηκε ένας εναλλακτικός πολιτικός πόλος
Τέλος, μας προκαλεί θλίψη αλλά και οργή το γεγονός ότι, επί επτά μήνες, εμείς οι πατριώτες και δημοκράτες αντιμνημονιακοί, αντί να προετοιμαζόμαστε για τη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου που θα ανοίξει επιτέλους τη μετα-μεταπολιτευτική περίοδο στη χώρα μας, είμαστε υποχρεωμένοι να παλεύουμε ακόμα και στον περίγυρό μας για να αποδείξουμε τα αυτονόητα. Και μάλιστα πολλοί έχουν την αφέλεια ή το θράσος να μας εγκαλούν για την αδυναμία αυτού του χώρου, που αποτελεί έναν ιδεολογικό υδροκέφαλο με αδύναμα οργανωτικά ποδάρια, να παρέμβει στις εθνικές εκλογές. Και αυτό όταν οι ίδιοι, μετά την κωλοτούμπα του Τσίπρα, και αφού οδηγήθηκαν σε ένα φευδοαντιστασιακό κρεσέντο με το δημοψήφισμα, άρχισαν μόλις να κατανοούν την ευθυκρισία της καταιγιστικής κριτικής μας στο δίδυμο της συμφοράς. Δυστυχώς, τα δίδακτρα που πρέπει να πληρώσουν οι «πολιτικοποιημένοι» Έλληνες για να αποκτήσουν την ευθυκρισία των κοινών ανθρώπων είναι κυριολεκτικά υπέρογκα και δεν έχουν καθόλου, μα καθόλου εξοφληθεί.
Και το δυστύχημα είναι πως παραμένει ακόμα μεγάλο το χάσμα ανάμεσα στον καθημερινό απλό κόσμο, που θεωρεί αυτονόητα όσα λέμε για τους Συριζανέλ, και το πολιτικό προσωπικό του «αντιμνημονιακού χώρου» που, στη συντριπτική του πλειοψηφία, δεν βλέπει ακόμα ούτε την τύφλα του. Εμείς, αγαπητοί φίλοι, δεν θα ευτελιστούμε με ανέφικτες εκλογικές καθόδους της πλάκας, δίκην γκρουπούσκουλου, διότι σκοπεύουμε υψηλά, και ένα πολιτικό υποκείμενο αντάξιο των προσδοκιών μας θα μπορέσει να οικοδομηθεί όταν, επί τέλους, αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες απλοί άνθρωποι, που δείχνουν καθημερινά πως συμμερίζονται τα αυτονόητα τα οποία υπερασπίζουμε, θα αποφασίσουν να μπουν στο πολιτικό προσκήνιο και να σαρώσουν τους απατεώνες, τους ιδεοληπτικούς και τους διαταραγμένους, που λυμαίνονται τον δημόσιο χώρο και κατ’ εξοχήν τον χώρο της πολιτικής. Αγαπητοί συνέλληνες, όσο κάθεστε στον «καναπέ» σας, κάποιος ΓΑΠ, κάποιος Σαμαράς και, ακόμα χειρότερα, κάποιος Τσίπρας θα σας διαβουκολεί.
23 Αυγούστου του πυρίκαυστου έτους 2015
27 ΣΧΟΛΙΑ
Ενδιαφέρουσες- και πάλι- οι απόψεις του Γ. Καραμπελιά. Θα επιμείνω ωστόσο στο ότι, ενώ σε άλλα άρθρα έχει μιλήσει για την αξιακή και πολιτισμική παρακμή του ελληνικού λαού, εμμένει στο διά ταύτα να εγερθεί/ σχηματισθεί κάποιο “πολιτικό υποκείμενο”. Ποιό αλήθεια; Αυτό της συρρικνούμενης και αλλοτριωμένης νεολαίας, των μεσήλικων γονέων, της “σιδηράς επαρχίας” που εξακολουθεί να ζει σε άλλη εποχή (όλοι μας λίγο πολύ έχουμε εμπειρίες από το “χωριό”).
Γίνεται λόγος για “μέτωπο” και δημιουργικές συνεργασίες. Ποιές; Ελάχιστη διαφορετική εστίαση γνώμης να έχεις, αγνοείσαι- δυστυχώς και από τους φίλους του “Άρδην”. Ζούμε ως εάν να είμαστε σε μία Ελλάδα του 19ου αιώνα, με τους αρχηγίσκους, τους πολιτευτές, τα σόγια και τα κληρονομικά- χωρίς τον πατριωτισμό εκείνων των εποχών. Έχω πει και παλαιότερα ότι για να βρίσκει έδαφος η “συριζαϊκή κουλτούρα” και ό,τι αυτή συνεπάγεται εδώ και χρόνια- όχι τώρα- να αναπτύσσεται, δεν φταίνε μόνο τα ξένα κέντρα, αλλά και η απροθυμία παραγωγής λόγου από τους υπολοίπους. Εδώ και χρόνια υπάρχουν blogs, αρθρογραφούμε, σχολιάζουμε, επικρίνουμε, υπήρξε μία πρόσκληση να βρεθούμε να δούμε κοινούς τόπους. Η παρέα του Άρδην έχει συνηθίσει να εργάζεται περίκλειστα. Ευχαριστώ
Eγώ έθεσα τον όρο ΚΑΤΑΓΕΛΑΣΤΟ ΠΑΙΔΙ στο twitter.σε απαντησ στισ αναρτήσεις δημοσιογράφων για ΓΕΛΑΣΤΟ ΠΑΙΔΙ. ειμαι καθηγητής δευτεροβάθμιας και όχι δημοσιογράφος παραιτηθής από 15/7 απο το συντονιστικό ΟΜ ΓΟΡΤΥΝΑΣ ΣΥΡΙΖΑ
Όπως ακριβώς το γράφετε κύριε Καραμπελιά.
Έχουμε να κάνουμε με απατεώνες, ιδεοληπτικούς και διαταραγμένους.
Υπάρχουν όμως ακόμα Έλληνες κ.Καραμπελιά που είναι πολιτικά άστεγοι και υπομένουν σιωπηλά όλον αυτόν τον καιρό την υπαρξιακή και πολιτική παράνοια αυτού του τόπου.
Όλοι οι μεγάλοι “επαναστάτες” που διαψεύδονται σήμερα απ την πραγματικότητα εφόσον δεν έχουν την ικανότητα να κάνουν αυτοκριτική ας αποκτήσουν έστω και λίγο φιλότιμο και ας σωπάσουν επιτέλους.
Να δεχτώ την ανάλυση, αλλά η ουσία πάντα ενεδρεύει στο δια ταύτα. Και το δια ταύτα συνοψίζεται στο δεν λερωνόματε, “διότι σκοπεύουμε υψηλά, …” , ξεσηκωθείτε…!
Ωστόσο, ό,τι κι αν ήταν το δημοψήφισμα δεν παύει να είναι ΠΡΑΞΗ! Πράξη είναι και ο κόσμος στο Σύνταγμα, αδιάφορο αν ο ομιλητής Τσίπρας ήρθε να μοιράσει λεξοτανίλ όταν το πλήθος είχε “κοιτάξει ψηλά” συνεπαρμένο απ’ τα εμβατήρια του Σωκράτη Μάλαμα.
Φινάλε: ΛΟΓΟΛΑΓΝΕΙΑ, αγαπητέ Γιώργο Καραμπελιά. Σαράντα και πλέον χρόνια. Δέχομαι ότι είναι πάντα με καλή προαίρεση. Όπως είχε κάνει νίπτοντας χείρας ο Πόντιος Πιλάτος.
Κι όσο παιδιά δεν ξεσηκώνεστε απ τον καναπέ, υπάρχει για σας και “το Ποτάμι”, λαέ του καναπέ. Το τι σας καθηλώνει βέβαια στον καναπέ, δεν έχει και πολύ σημασία “ξά σας” που λεν οι Κρητικοί (και όχι κριτικοί) . Τώρα Μαρξισμό θα κάνουμε ή ψυχανάλυση; (Φροντιστήρια κάνουμε όμως, αν θέλετε!) Στο Ποτάμι όλοι λοιπόν; Σοβαρά ρωτώ, δεν είναι ειρωνία, γιατί όπως δηλώνεις ότι θλίβεσαι ειλικρινά το ίδιο και ‘γώ. Και μια τελευταία ερώτηση πατριωτικού περιεχομένου: Δεν έπρεπε να ξέρουν οι νταήδες του 21που τάβαλαν με την Οθωμανική αυτοκρατορία, ότι θα τους πνίξει στο αίμα ένας Ιμπραήμ και τότε μόνο οι μεγάλες δυνάμεις θα δώσουν “λύση”; Για πλάκα τους λέν ήρωες;
Προσωπικά θα επαναθέσω ένα ερώτημα που έθεσα και παλαιότερα: Δεδομένου πως ό,τι κι αν γίνει στις εκλογές θα καταλήξουμε πάλι σε μία κυβέρνηση με κορμό ή το Σύριζα του Τσίπρα -πιθανότερον- ή τη ΝΔ του k0Υr@d0-μαγκα και του Άδωνι μήπως πρέπει οι έστω και σχετικά έχοντες σώας τας φρένας ακόμη να προετοιμάζουν ένα “σχέδιο διαφυγής” (δέλτα;) με βάση το οποίο ένας μικρός θύλακας ενσυνείδητων πατριωτών Ελλήνων στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Ομογένεια θα διασωθεί ώστε κάποια στιγμή στο μέλλον να μπορέσει να επιτρέψει στις αρχέγονες Πατρίδες γύρω από το Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο;
Δε βλέπω αλλή αχτίδα ελπίδας για το εγγύς μέλλον παρά να διασωθεί ένας μικρός πυρήνας ώστε κάποια στιγμή στο μέλλον να επιστρέψει ο Ελληνισμός κι η Ρωμηοσύνη. Ο λαός και το φρόνημά του έχει περάσει πλέον το σημείο μη επιστροφής κι η προσπάθεια να σωθεί το “όλον” του σήμερα υπονομεύει το μέλλον…. Αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη και σας ευχαριστώ που τη φιλοξενείτε. Να είσθε καλά και καλή δύναμη….
Όταν,λοιπόν, ο Λαός ωριμάσει και πάρει τα ηνία της εξουσίας στα χέρια του τότε ΕΜΕΙΣ θα αναλάβουμε να τον σώσουμε!!! (Κουτσούμπας-ΚΚΕ) . Επειδή έχω διαβάσει κείμενα και παρακολουθήσει ομιλίες του Γ. Καραμπελιά ΑΔΥΝΑΤΩ να πιστέψω πως αυτό το άρθρο/κείμενο είναι δικό του. Του γνωστού δηλαδή Γ.Καραμπελιά. Εκτός κι αν πρόκειται για συνωνυμία.
κκ Γκουλια και Τετραδη διαβαζετε οντως τα κειμενα του ΓΚ?Που τα ειδατε τα Ποταμια?που ειδατε τους καναπεδες?Δηλ μονο προβοκατορικο θεωρω να κατηγορειτε τον χωρο του Αρδην οτι προτρεπει σε καναπεδες και ποταμια..Το παραδειγμα για το 21 μαλλον σε αλλους χωρους να το απευθυνετε.Οσο για τους χιλιαδες πολιτες μιλαμε γι αυτους που δεν γουσταρουν μνημονια αλλα καταλαβαινουν ταυτοχρονα οτι <>εχει καψει φλαντζα..
εχει καψει φλαντζα μεγαλο μερος των αντιμνημονιακων
Μάλλον δεν τα διαβάζουν απ΄ότι φαίνεται…
Εκτός κι΄αν το μένος τους είναι τέτοιο που άλλα διαβάζουν και άλλα φαντάζονται ότι διάβασαν.
Όσο για την πατριωτική σας απορία κ.Γκίλια ανατρέξτε στους στίχους του ποιητή για να δείτε ότι αιώνες τώρα η ελευθερία εκτός από τόλμη χρειάζεται και αρετή. Τα νταηλίκια τα πουλάνε όλοι πολύ εύκολα σήμερα…
Φίλε Γιώργο, λυπάμαι αλλά δεν υπάρχει πλέον καμιά δικαιολογία ο χώρος που εκπροσωπεί το Άρδην να μην αποκτήσει επιτέλους πολιτική έκφραση κατερχόμενος σε αυτές τις εκλογές! Τί περιμένετε πιά; Αν δεν το πράξετε και τώρα, ο κόσμος που σας παρακολουθεί τόσο καιρό δεν πρόκειται παρά να απογοητευτεί και να σας γυρίσει την πλάτη – οριστικά και αμετάκλητα. Καλές οι αναλύσεις, καλή η κριτική αλλά τώρα πια έχουμε φτάσει στην ώρα της δράσης. Αν δεν δράσετε τώρα δεν θα δράσετε ποτέ.
Το εγχείρημα μετασχηματισμού ενός ιδεολογικού ρεύματος σε πολιτικό πόλο είναι πολύ δύσκολο, συντελείται σταδιακά ενώ τριγύρω δεν υπάρχουν και πάρα πολλές ευνοϊκές συνθήκες. Προχωράει, όχι όμως με την ταχύτητα που όλοι θα επιθυμούσαμε.
Μεγάλος ανασταλτικός παράγοντας, ότι το πολιτικό σύστημα επιβεβαιώνει ως ζόμπι, που αυτο-παράγει αυταπάτες ‘λύσης’ -αρχικά ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τώρα Λαφαζάνης κ.ο.κ. Το γεγονός αυτό εγκλωβίζει πάρα πολύ κόσμο, που θα μπορούσε να παίξει κεντρικό ρόλο σε μια πολιτική συγκρότηση –γιατί για να συγκροτηθείς πολιτικά, απαιτείται και μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων πολιτικοποιημένων, που έχουν χρόνο/διάθεση/προτεραιότητα να οργανώσουν κόσμο, στην βάση των οργανωτικών αρχών που θα θέσει ένα νέο πολιτικό εγχείρημα.
Ένα μεγάλο κομμάτι των ανθρώπων, λοιπόν, που μπορεί να είχαν χειραφετηθεί από τις παλιές διαιρέσεις του παρελθόντος (π.χ. αριστερά-δεξιά) και ιδεολογικά αναφέρονταν σε ένα πατριωτικό, κοινωνικό, και δημοκρατικό πρόταγμα του 21ου αιώνα, έτειναν να εναποθέτουν αλλού τις ελπίδες τους για πολιτική αλλαγή. Ψώνιζαν από τα πολιτικά ‘Γκούντις’ –δηλαδή, γιατί δεν είχαν χρόνο/διάθεση/κουράγιο να μαγειρέψουν μόνοι τους…
Δεύτερον. Με ξενίζει πολύ ο δεύτερος πληθυντικός: Φτιάξτε το κόμμα, για να το ψηφίσουμε. Τα πράγματα δεν γίνονται ποτέ έτσι, πόσο μάλλον για μια δύναμη που θέλει να λέγεται αντιστασιακή. Την πολιτική πρωτοβουλία πρέπει να λαμβάνεται συλλογικά, και όχι να ‘παραγγέλνει’ κανείς κόμματα με τον τρόπο που παραγγέλνει έτοιμο φαγητό από το τηλέφωνο ή το διαδίκτυο.
Τρίτον. Τα πολιτικά υποκείμενα δεν χτίζονται προεκλογικά , μέσα σε 20 μέρες, εκτός αν είναι προϊόν διασπάσεων ή εκ των άνω συγκολλήσεων. Είναι συνταγή πολιτικής αποτυχίας, και δεικνύει επίσης απίστευτο οπορτουνισμό: Κάνω ένα κόμμα, για να μαζέψω την ‘χαρτούρα’ των απογοητευμένων. Προφανώς υπάρχει απελπισία, αδιέξοδο, αγανάκτηση και μια ριζική σχάση μεταξύ της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος εν όλω, που πλέον δεν μπορεί να αντιμετωπίσει σε καμία του εκδοχή τα προβλήματα της πρώτης.
Ωστόσο, η πολιτική κινείται ακόμα σε ρυθμούς παρακμής. Δεν έχουμε εδώ μόνο πολιτική κρίση, υπάρχει και κρίση της πολιτικής. Βλέπετε εσείς κάποια άλλη πρωτοβουλία που να κινείται ανεξάρτητα από το Άρδην, να έχει δυναμισμό, και να έχει προχωρήσει οργανωτικά πολύ περισσότερο από το τελευταίο προς την κατεύθυνση που επιθυμείτε; Όχι. Αν έφταιγε, όμως, το Άρδην για την οργανωτική καθυστέρηση την οποία καταλογίζετε, ενώ υπήρχαν οι συνθήκες όπως υποστηρίζετε, τότε γιατί δεν έχει λάβει άλλος την πρωτοβουλία; Γιατί πολύ απλά δεν υφίστανται ακόμα εντελώς οι πολιτικές συνθήκες.
Τρίτον. Είστε σίγουρος ότι ο κόσμος θεωρεί αυτές τις εκλογές ως ‘ύστατη μάχη’ όπως υποστηρίζετε. Μήπως δεν έχει εξαντληθεί από τις αλλεπάλληλες εκλογικές κινητοποιήσεις (2 εκλογές και 1 δημοψήφισμα μέσα σε έξι μήνες); Είναι οι κατάλληλες εκλογές για να τοποθετηθεί κανείς; Όχι. Είναι χρόνος για να πάρει κανείς οργανωτικές πρωτοβουλίες, ανεξαρτήτως αποτελέσματος εκλογών, ακριβώς γιατί πλέον η κρίση του πολιτικού συστήματος ολοκληρώνεται και όλες οι αυταπάτες έχουν καταπέσει.
Αλλά αυτό προϋποθέτει έναν οδικό χάρτη διαφορετικό από το τσάτρα-πάτρα κάθοδος, την οποία απαιτείτε. Δεν είναι θέμα άρνησης πολιτικής συγκρότησης του χώρου –αυτή ήδη έχει ξεκινήσει, και διανύει σκόλιους δρόμους. Απλά είναι θέμα ότι η πολιτική συγκρότηση συντελείται με διαφορετικό χρόνο και τρόπο απ’ ό,τι νομίζετε, βάσει αυτών που προτείνετε.
Δυστυχώς η απάντηση που είχα δώσει στο σχόλιο του φίλου Μανώλη παραπάνω για κάποιο λόγο δεν δημοσιεύθηκε, με αποτέλεσμα να μην γίνεται αρκετά σαφής η θέση την οποία περιγράφω.
Δεν υποστηρίζω πως υπάρχουν κατάλληλες συνθήκες – κατ’ εμέ οι συνθήκες ποτέ δεν είναι εντελώς κατάλληλες, αλλά αυτό δεν είναι σοβαρός λόγος για την απουσία πολιτικής δράσης. Επιπλέον, τα πολιτικά υποκείμενα συν-διαμορφώνουν με τις ενέργειές τους τις εκάστοτε συνθήκες – δεν τις βρίσκουν απλά έτοιμες.
Επίσης, υποστηρίζω ότι ο χώρος του Άρδην είναι επαρκώς δομημένος και συνεκτικός ώστε να αποτελεί εν δυνάμει πολιτικό υποκείμενο που εύκολα μπορεί να κατέλθει σε εκλογές, συγκροτούμενος ως πολιτική παράταξη (όχι τσάτρα πάτρα όπως λέτε).
Στο πλαίσιο αυτό δεν ζητάω από κανένα να φτιάξει ένα κόμμα για να το ψηφίσω! Κάθε άλλο – ζητάω να εκκινήσετε τις απαραίτητες διαδικασίες (π.χ. ένα ιδρυτικό συνέδριο) ώστε να διαμορφωθούν οι προγραμματικές θέσεις και να προκύψουν οι απαραίτητες δομές, μέσα από ανοιχτή συμμετοχή όσων επιθυμούν να συνεισφέρουν.
Το αν τώρα ο κόσμος έχει κουραστεί και είναι ή δεν είναι έτοιμος να ψηφίσει τον ένα ή τον άλλο δεν νομίζω ότι αποτελεί σοβαρό επιχείρημα. Όταν κατέρχεσαι για πρώτη φορά στις εκλογές – και μάλιστα χωρίς υποστήριξη από γνωστά κέντρα – δεν περιμένεις να σχηματίσεις κανένα πλειοψηφικό ρεύμα (αυτονόητο νομίζω..). Σκοπός είναι να δηλώσεις την παρουσία σου και να ξεκινήσεις μια πορεία (ενίοτε μακρά) για να κερδίσεις την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων και να προβάλεις τις θέσεις σου μέχρι να μπορέσεις να βρεθείς σε θέση που να επιτρέπει ελπίδες για υλοποίησή τους.
“Προκαλεί ο Ράμα: Είναι για γέλια το ότι οι Ελληνες βαφτίζουν εκκλησία ένα «γκαράζ»”
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=64238819
Αυτή είναι η επανάσταση της καταστρόικα…
Και ακόμα δεν έχουμε δεί τίποτα…
«Βλάπτουν και οι δύο την Συρία το ίδιο» ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ… Την Συρία βλάπτουν γιαυτό και γίναμε Συρία εδώ πέρα. Κατά τ’άλλα Απατεώνες και ιδεοληπτικοί οι άλλοι, κι εμείς που τους κρίνουμε, άψογοι, καταλήγουμε στο συμπέρασμα “Γιατί δεν συγκροτήθηκε ένας εναλλακτικός πολιτικός πόλος”. Έλα μου ντέ, γιατί ? Μήπως γιατί είμαστε στην ίδια κατάσταση με αυτούς τους απατεώνες και ιδεοληπτικούς ? Έτσι λοιπόν, αβίαστα, Αγαπητοί συνέλληνες, όσο κάθεστε στον «καναπέ» σας, κάποιος ΓΑΠ, κάποιος Σαμαράς και, ακόμα χειρότερα, κάποιος Τσίπρας θα σας διαβουκολεί. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα για να τα βλέπουμε και να τα λέμε…
Απ’οτι φαινεται ο κυκλος που κλεινει θα ξεκινησει παλι ο ιδιος απο την αρχη γιατι ειναι φαυλος.
Οσο για τους Αρδην… ενα μονο η’ πεντε δεκα χελιδωνια απο μονα τους δεν μπορουν να φερουν την ανοιξη.
Αφού διάβασα το άρθρο του Γ.Κ. ξαναγύρισα στην κορυφή για να βεβαιωθώ ότι η ημερομηνία είναι πρόσφατη – το περιεχόμενο δεν διέφερε σημαντικά από σωρεία άλλων που δημοσιεύτηκαν τους τελευταίους δύο μήνες, με μόνη ίσως αλλαγή την έμφαση που δίνεται στους Λαφαζάνηδες και την ΚΟΕ και την επιμονή να φορέσουν τρίχινο μανδύα και με νηστεία και προσευχή να μετανοήσουν για τον οπορτουνισμό τους.
Το πραγματικό ζητούμενο είναι ότι η επιχειρηματολογία και η θεματολογία έχει καθηλωθεί εδώ και μήνες στον εξής άξονα: ο Σύριζα είναι οπορτουνιστές που θέλουν την εξουσία – εμείς είμαστε αγνοί επειδή μείναμε εκτός – όσοι συνεργαστήκατε με τον Σύριζα πρέπει να μετανοήσετε.
Ωστόσο, δεν βλέπω καμία εξέλιξη στις θέσεις, το οργανωτικό και την επικοινωνία ώστε να προετοιμαστεί ο μετασχηματισμός σε μία πολιτική κίνηση. Ο χρόνος αυτός μέχρι τις επόμενες εκλογές [που δεν θα αργήσουν] θα έπρεπε να αφιερώνεται ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ στο σχηματισμό κοινωνικών συμμαχιών και διαμόρφωση ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΩΝ προτάσεων και όχι στην ανακύκλωση ηθικολογικών εμμονών που μόνο διχασμό και ένταση φέρνουν. Α,ναι … και Νεοδημοκράτες σχολιαστές όπως ο “Α.Τ.”.
Άποψη μου είναι ότι πρέπει ΑΜΕΣΑ να γίνουν τα εξής βήματα:
– Ανακοίνωση ενός λιτού μανιφέστου δημιουργίας πολιτικής κίνησης με 4-5 βασικούς άξονες που θα χαράσσουν το ευρύτερο πλαίσιο των πολιτικών επιλογών σε βασικά θέματα [πολιτικό σύστημα, οικονομία, παιδεία, εξωτερικά θέματα & Ευρώπη, δημόσια διοίκηση και δημόσια αγαθά]
– Διαμόρφωση ενός χαλαρού οργανογράμματος που θα επισημαίνει τα βήματα, τις διαδικασίες και τα όργανα που θα διαμορφώσουν το τελικό πρόγραμμα.
– Κάλεσμα προς όλους όσους αναγνωρίζουν ότι πολιτικά βρίσκονται εντός των αξόνων αυτών και θέλουν να βοηθήσουν ή μπορούν να προτείνουν άτομα με δημιουργικές ιδέες.
– Διακοπή οποιασδήποτε “πουριτανικής” ρητορικής για αποκήρυξη προηγούμενων επιλογών και μετανοίας – όποιος θέλει να βοηθήσει [εντός του πλαισίου] ας αναμετρήσει το παρελθόν του μόνος/-η του/της.
– Διαμόρφωση μιας χαλαρής, επικοινωνιακής πυραμίδας μέσων που θα προάγουν τόσο τον εσωτερικό διάλογο όσο και το διάλογο με την κοινωνία – με αρθρογραφία επάνω σε ρεαλιστικές, απτές προτάσεις.
Θα κλείσω μιλώντας για τον εαυτό μου: παρακολουθώ το Άρδην εδώ και πολλά χρόνια, συμφωνώ με τις θέσεις που διατυπώνει, που απηχούν και τις δικές μου ανησυχίες και προτεραιότητες, και επιθυμώ να συμμετέχω σε μία πραγματικά αναγεννητική προσπάθεια. Από την άλλη, ψήφιζα συστηματικά ΑΝΕΛ εδώ και αρκετές εκλογ. αναμετρήσεις [παρά το σκεπτικισμό μου για το χαμηλό “ταβάνι” του Πάνου], στήριζα [όσο μπορούσα με τις μικρές μου δυνάμεις] την κυβερνητική προσπάθεια – παρά τον έντονο σκεπτικισμό μου από την αρχή και την απαισιοδοξία μου για το τέλος των διαπραγματεύσεων – και συμμετείχα ενεργά στην υποστήριξη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΗΘΩ Ή ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΩ για οτιδήποτε από αυτά.
Λυπάμαι αλλά την άποψη ότι έπρεπε να περιμένω με σταυρωμένα χέρια στην άκρη ώστε να είμαι αμόλυντος – αντίθετα πιστεύω ότι με τα θεσμικά εργαλεία που μου δίνει αυτή τη στιγμή το σύστημα, ήταν υποχρέωση μου να προσπαθήσω για το καλύτερο με ότι υπήρχε διαθέσιμο. Σε τελική ανάλυση, ΕΓΩ έκανα το καθήκον μου – αν ο Αλέξης και ο Πάνος φάνηκαν μικροί, λίγοι και ανίκανοι το 62%του Δημοψηφίσματος τους στέρησε οριστικά το επιχείρημα ότι ο λαός δεν στάθηκε στα δύσκολα!
Και μία ερώτηση επί της επιχειρηματολογίας – ειδικότερα, το σημείο για τις εκλογές του Ιανουαρίου. Κατανοώ από πλευρά τακτικής ότι οι εκλογές έδωσαν στον Σαμαρά δυνατότητα να δραπετεύσει. Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως πως η αποφυγή των εκλογών συνδέεται με τη διάσωση των αντιμνημονιακών δυνάμεων – ή της χώρας, τελικά!
“Πρέπει να απορρίψεις την αρχική επιλογή, όπως κάναμε εμείς, μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων που δεν ήθελε εκλογές μέχρι τον Δεκέμβρη του 2014 για να μπορείς να χαράξεις έναν δρόμο πραγματικής διεξόδου και διάσωσης όσων πατριωτικών αντιμνημονιακών δυνάμεων είναι δυνατόν να διασωθούν –έστω και σήμερα”
Έστω λοιπόν ότι δεν γίνονταν εκλογές και περιμέναμε με σταυρωμένα τα χέρια τον Σαμαρά. Η αδυναμία να πληρωθούν οι καλοκαιρινές υποχρεώσεις της χώρας θα ερχόταν αναπόφευκτα [εκτός κι αν πιστεύετε ότι η οικονομία θα είχε ανακάμψει τόσο εντυπωσιακά], το τρίτο μνημόνιο θα ήταν αναπόφευκτο και για να εξασφαλιστεί, μία νέα κρίση θα ήταν αναπόφευκτη επίσης. Κοντολογίς, δεν νομίζω ότι θα άλλαζε κάτι – εκτός ίσως από το ότι ο Σαμαράς θα κρατούσε την υπόθεση χαμηλά, από επικοινωνιακή πλευρά, ώστε να μην ταραχτεί η υπόλοιπη Ευρώπη. Όλα θα γίνονταν όμορφα και σιγανά, νέο Μνημόνιο θα είχαμε, οι Ευρωπαίοι πάλι θα ήταν οι καλοί επειδή μας “βοήθησαν” και … όλα καλά.
Η διάσωση των αντιμνημονιακών δυνάμεων [και της χώρας] πως θα γίνονταν; Θα εξαθλιώνονταν τόσο πολύ οι Έλληνες που θα επαναστατούσαν; Εκτός από καθαρό τακτικισμό, σε τι άλλο θα βοηθούσε να μην γίνονταν εκλογές τον Ιανουάριο;
Νομίζω ότι οι εκλογές βοήθησαν στην απομυθοποίηση του Σύριζα και καθάρισαν το πεδίο από αυτήν την πλευρά. Αυτό που χρειάζεται να πάρουμε απόφαση είναι ότι οι μεσοαστοί δεν πρόκειται ποτέ να σχηματίσουν “επαναστατημένη μάζα” – ο μόνος τρόπος να κινητοποιηθούν είναι συγκεκριμένες προτάσεις και συνολικό όραμα που θα τους περιέχει. Αυτό μπορούμε να το δώσουμε;
Στην πολιτικη ο Χρονος μετραει καθοριστικα..για θυμηθειτε εκεινο του Λενιν στην δραματικη συσκεψη των μπολσεβικων που ανελυσε λεπτομερως γιατι καθε συγκεκριμενη μερα ηταν νωρις,αργα η ‘ η καταλληλη για την εξεγερση.ΑΝ οι ιδεοληπτικοι κι οι απατεωνες εξελεγαν ενα αριστερο προεδρο Δημοκρατιας,ο Σαμαρας τυποις θα ολοκληρωνε το μνημονιο με την λεγομενη προληπτικη γραμμη στηριξης.Δεν θα τολμουσε να προχωρησει σε κατασχεσεις και πλειστηριασμους φτανοντας σκουντα βροντα στην ποσοτικη χαλαρωση του Ντραγκι τον Ιουνιο..εκει θα ετρωγε αφορητες πιεσεις να εφαρμοσει το β μνημονιο,θαχε σαπισει εντελως και οι εκλογες θα προκυρησονταν Φθινοπωρο μαζι με Ισπανια,Πορτογαλια ..λιγο μετα Ιρλανδια κοκ.Ταυτοχρονα οι ΟλαντοΡεντσι θαχαν καποια καλλυτερα περιθωρια να κοντραριστουν με την Μερκελ..Αρα οι προοπτικες για μια αντιμνημονιακη κυβερνηση θα ηταν σαφως πολυ καλυτερες..Αρα τι δεν καταλαβαινετε?(ΥΓ Βεβαια τα ταξιδια στα Μπρουκινγκς και τα Λεβυ,η ανικανοτητα των Σανελ αλλα και των λοιπων να χτισουν δομες αλληλεγγυης απ τα κατω,η επεξεργασια ενος σοβαρου προγραμματος ανασυγκροτησης εκανε για τους Σανελ αναγκαιοτητα ..το εκλογες τωρα..Οι εκλογες εγιναν και τα πραγματα πηγαν οπως τα προεβλεψε το Αρδην.Παπαδες δεν ειμαστε αλλα λιγη αυτοκριτικη δεν βλαπτειΥΓ 1 Αυτοκριτικη σημαινει ..γιατι εκανα το λαθος και πως ΔΕΝ θα το ξανακανω)
“… θαχε σαπισει εντελως και οι εκλογες θα προκυρησονταν Φθινοπωρο…”
Πως θα προκηρύσσονταν εκλογές; Για ποιο λόγο; Θα ήραν την εμπιστοσύνη τους κάποιοι από τους βουλευτές του; Γιατί;
Ή θα “ξεσηκώνονταν” ο λαός; θα επαναστατούσαν οι μεσοαστοί;
Λυπάμαι αλλά δεν βρίσκω ρεαλιστική την υπόθεση ότι για κάποιο λόγο ο Σαμαράς και οι βολευτές του θα έχαναν οικειοθελώς την “κουτάλα”. Αν ολοκληρώνονταν το πρόγραμμα, ο Σαμαράς θα έβγαζε όλην την 4ετία με το νέο Μνημόνιο [που θα το ονόμαζαν κάπως αλλιώς οι Γερμανοί αλλά θα ήταν εξίσου σκληρό – κάπως πιο εύηχα, ώστε να μην χτυπάει πολύ στους ιθαγενείς]. Θα εξακολουθούσαμε να είμαστε μια πολύ κομ-ιλ-φώ Μπανανία!
Μπορεί οικονομικά να είμαστε λίγο [όχι πολύ] χειρότερα αλλά πλέον όλοι γνώρισαν το πρόσωπο του Ugly German, όπως είπε και ο Γ.Φίσερ. Και είμαι σίγουρος ότι πάρα πολλοί νοιώθουν άβολα με την εικόνα αυτή. Υπομονή.
Πάντως το χειρότερο είναι ότι επιλέγεις να απαντήσεις σε ένα υποδευτερεύων θέμα και όχι στο κύριο αίτημα μου, δλδ την ανάγκη για άμεσο άνοιγμα στην κοινωνία, τους πολίτες και τις ομάδες για συνδιαμόρφωση πραγματικών προτάσεων επάνω στους άξονες των αρχών του Άρδην.
Και νομίζω ότι παρόμοιες ιδέες εκφράστηκαν σε μεγάλο βαθμό πιο πάνω και από τον Παναγιώτη, τον Μανώλη, τον Γκίλια και ίσως συμφωνούν και αρκετοί που τα διαβάζουν ή [ακόμη χειρότερα] δεν τα διαβάζουν πλέον γιατί κουράστηκαν με τις ηθικο-ιδεολογικές διαφωνίες.
Δικαίωμα σας να επιμένετε στην “αυτοκριτική” ή ότι άλλο θέλετε – εγώ θα συνεχίσω και να διαβάζω το Αρδην και να συμφωνώ με τις περισσότερες θέσεις του αλλά δεν πρόκειται να αλλάξω άποψη για το ότι είναι αντιπαραγωγικό και άχρηστο.
ΞΕΠΕΡΑΣΤΕ ΤΟ – έτσι απλά! Βάλτε τελεία και καλέστε όλους σε ειλικρινή συστράτευση. Έτσι απλά!
Ήρθε η ώρα της ΔΡΑΣΗΣ – Βάλτε τελεία στην ηθικολογία! ΕΣΕΙΣ!
Μπράβο Χρίστο…συμφωνώ απόλυτα. Τα πράγματα είναι απλά και οι υπεκφυγές δεν οφελούν κανένα – ειδικά στις κρίσιμες εποχές που διανύουμε..
Το θεμα δεν ειναι η απομυθοποιηση των ιδεοληπτικων και των απατεωνων,το θεμα ειναι οτι η χωρα σε αυτο το 7μηνο των απατεωνων και των ιδεοληπτικων βρισκεται σε πολυ χειροτερη κατασταση απ το αντιστοιχο του 12 και πολυ κοντυτερα στην οικονομικη απολυτη καταστροφη με κινδυνο να ακολουθησει και η γεωπολιτικη
Κύριε Χρίστο με γνωρίζετε ;
Αν όχι προσπαθήστε ( όσο μπορείτε! ) να είστε πιο προσεκτικός όταν πέφτετε σε παραλήρημα.
Δεν αποκτά μεγαλύτερη αξία η σκέψη σας μ΄αυτό τον τρόπο…
Χρίστο, δυστυχώς η ώρα της δράσης θα αργήσει να έρθει, όσο η δράση εξαντλείται στο να ρίχνουμε ένα χαρτί σε μία κάλπη, όποτε αυτό μας ζητηθεί, ή στο να φτιάχνουμε εκλογικούς συνδυασμούς όπως νά ‘ναι – φτάνει να προλάβουμε τις επόμενες εκλογές. Η αυτοκριτική δεν είναι απαίτηση κάποιας ηθικοιδεολογικής εμμονής, αλλά κοινή λογική: πώς εμπιστεύεσαι ξανά κάποιον που αποδείχτηκε αναξιόπιστος σε μια τόσο κρίσιμη κατάσταση για μια αλόκληρη χώρα; αυτά είναι προφανή πράγματα, ακόμα και από μια δουλειά σε απολύουν για λάθη με πολύ μικρότερο κόστος. Και δεν μιλάμε για απλούς ψηφοφόρους, αλλά για ανθρώπους που συμμετείχαν ενεργά στον σχηματισμό Σύριζα-Ανέλ, και για την εξαπάτηση των ψηφοφόρουν από τον σχηματισμό αυτό. Σημειώνω ότι δεν εκπροσωπώ το Άρδην σε καμία περίπτωση, αναγνώστης είμαι όπως κι εσύ. Κι από όσα άρθρα του Άρδην έχω διαβάσει (μένοντας στα πιο πρόσφατα) δεν συμπεραίνω ηθικο-ιδεολογικές διαφωνίες, παρά μόνο απλά επιχειρήματα που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί φαίνονται κινέζικα σε όσους έχουν ασχοληθεί με την πολιτική. Το επιχείρημα ότι δεν έπρεπε να γίνουν εκλογές τον Γενάρη έχει αναλυθεί σε πολλά από αυτά τα άρθρα και δεν θα τα επαναλάβω. Στηρίζεται όμως σε ζητήματα στρατηγικής και όχι σε ιδεολογία και εκλογικούς τακτικισμούς που είναι τα μόνα πράγματα που απέδειξε ο Σύριζα ότι μπορεί να κάνει – κι αυτά με αναπόφευκτη αποτυχία. Δεν ζήτησε το Άρδην να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας τον Σαμαρά ή την επαναστατημένη μάζα. Αυτά που πρότεινε ήταν προετοιμασία και δουλεία, εν αναμονή των συνθηκών και της θέσης της Ελλάδας που – όπως όλα έδειχναν – θα βελτιώνονταν το φθινόπωρο και με τις εκλογές (που είχε δεσμευθεί ο Σαμαράς ότι θα γίνουν) να είχε η νέα κυβέρνηση πιο ευνοϊκές συνθήκες. Θα ήταν τότε σίγουρη η επιτυχία; εννοείται ότι κανείς δεν το γνωρίζει αυτό. Γνωρίζουμε όμως τα τωρινά αποτελέσματα πολύ καλά – και θα τα μάθουμε και ακόμα καλύτερα. Κι όλα αυτά γιατί ο Σύριζα διάλεξε να πάρει την εξουσία με κάθε κόστος για τον ίδιο και την χώρα, επικαλούμενος τη λαϊκή θέληση που δεν ήθελε εκλογές (σύμφωνα με πεντακόσιες χιλιάδες γκάλοπ) και με κύριο επιχείρημα – χωρίς ίχνος ηθικοιδεολογικής εμμονής – το “Πρώτη Φορά Αριστερά” (που σε λίγο θα το ακούει ο κόσμος και θα τον πιάνουν στομαχικές διαταραχές). Για να μην είμαι όμως υπερβολικά αυστηρός, υπήρχε και ένα επιχείρημα τοώντι ορθολογικό: το “Λεφτά υπάρχουν” Νο 2, απλώς αυτό αποδείχθηκε για άλλη μια φορά αβάσιμο. Άρα λοιπόν πολύ πιο κοντά στον προτεσταντισμό και τον προβιντενσιαλισμό βρίσκονται οι Σύριζα-Ανέλ. Οι πρώτοι κατέστρεψαν ολόκληρες χώρες επειδή ό,τι και να έκαναν ενσάρκωναν το θέλημα του θεού. Οι δεύτεροι κατέστρεψαν, ή επέσπευσαν την καταστροφή μιας χώρας επειδή ό,τι και να έκαναν ενσάρκωναν τις ιδέες της Αριστεράς. Άρα λοιπόν καμιά αυτοκριτική δεν χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Διάβασα με προσοχή το σχόλιο σου, χαίρομαι για την καθαρότητα των επιχειρημάτων και γιατί ουσιαστικά διαλεγόμαστε από την ίδια πλευρά – όντες αναγνώστες του Άρδην και συμφωνούντες με τις θέσεις του. Τα σχόλια μου δεν είχαν σκοπό να ασκήσω “αντιπολίτευση” αλλά δούμε όλοι μαζί αν μπορούμε να βγάλουμε κάτι θετικό από την όλη κατάσταση.
Καταρχάς, συμφωνώ ότι δεν χρειάζεται ένας ακόμη ότι να’ναι συνδυασμός τώρα. Είναι πλέον αργά γι’ αυτές τις εκλογές. Αλλά χρειάζεται να ξεκινήσει κάτι ΤΩΡΑ προετοιμαζόμενο για τις επόμενες, που πιστεύω ότι δεν θα είναι μακρυά. Και, αν και συμφωνώ ότι ο πολίτης δεν εξαντλείται στην κάλπη, πρέπει να δεχτούμε ότι το μόνο θεσμικό εργαλείο πολιτικών αλλαγών είναι οι εκλογές και οι εκλογικοί σχηματισμοί. Ο εξωθεσμικός τρόπος υπάρχει επίσης – στους δρόμους – αλλά νομίζω ότι και επικίνδυνος, και εξαιρετικά αμφίβολος. Επομένως, όταν μιλώ για δράση, δεν αναφέρομαι σε κατάρτιση ψηφοδελτίων τώρα, αλλά σε συσπείρωση ανθρώπων και ομάδων που ψάχνουν – που ζητούν εναλλακτική – και δεν την βρίσκουν. Και το χειρότερο, κάποιοι αναλώνονται σε αμφίβολες προσπάθειες ή απογοητευμένοι τα παρατούν.
Δεύτερον, θα επιμείνω στην εκτίμηση ότι η αναφορά σε αυτοκριτική είναι [ή εμφανίζεται, έστω, να είναι] ηθικο-ιδεολογική και όχι ουσιαστική. Η λέξη-κλειδί που αναφέρεις είναι η “εμπιστοσύνη”. Το ερώτημα λοιπόν είναι “αυτός που συμμετείχε στα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ το έκανε δια ίδιον όφελος και από αριβισμό ή από πολιτική άποψη;” Αν είναι το πρώτο, κάνει – δεν κάνει αυτοκριτική δεν έχει θέση σε μία κοινή προσπάθεια. Αν είναι το δεύτερο, και θέλει όντως να βοηθήσει, νομίζω ότι η δημόσια αυτοκριτική δεν έχει θέση – ας κάνει ο καθένας την αυτοκριτική του μόνος του. Ακριβώς επειδή υπάρχει ανάγκη για κάθε έναν που μπορεί να βοηθήσει – εφόσον είναι έντιμη η θέληση αυτή – και επειδή η ανάγκη είναι επείγουσα, νομίζω ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια για αποκλεισμούς.
Από την άλλη, οι “μητροπουλαίοι”, οι “τασίες” κλπ νομίζω ότι περισσεύουν ούτως ή άλλως…
Τρίτον, θεωρώ ότι μόνο από πλευράς τακτικής θα είχε νόημα να περάσουν οι εκλογές – προσωπικά πίστευα και πιστεύω ότι κάθε ευκαιρία ανατροπής του παλαιοκομματισμού έπρεπε να μην περάσει ανεκμετάλλευτη. Το επιχείρημα της “δέσμευσης Σαμαρά” για εκλογές το ακούω και αν και δεν μπορώ να αποδείξω την άποψη μου, και τότε και τώρα πιστεύω ότι ήταν “πυροτέχνημα” χωρίς αξία. Με μία λιγότερο ή περισσότερο ευτελή δικαιολογία δεν θα υλοποιούνταν. Σεβαστή όμως και η άποψη σου ότι είχε κάποια αξία – υποθέσεις κάνουμε. Τις δημοσκοπήσεις – όπως έδειξε και το Δημοψήφισμα – για το αν ήθελαν ή όχι οι πολίτες εκλογές, τις απορρίπτω. Εξάλλου θεωρώ πολιτικά σχιζοφρενές να σε “σέρνει” ο Αλέξης σε εκλογές και να πας να τον ψηφίζεις μαζικά!
Άποψη μου είναι ότι αν μιλάμε για στρατηγική το μόνο ουσιαστικό ερώτημα στρατηγικής είναι η προετοιμασία για εθνικό ή [καλύτερα] παράλληλο νόμισμα. Για μένα εκεί βρίσκεται η ΤΕΡΑΣΤΙΑ αποτυχία του Τσίπρα – δεν μπορεί να πάει σε διαπραγματεύσεις χωρίς να έχει ένα κρυφό, σχέδιο Β έτοιμο! Και αυτό είναι και το ερώτημα που πρέπει να απαντήσει το Άρδην σε ζητήματα στρατηγικής: Παραγωγική ανασυγκρότηση με το ευρώ [και τους μηχανισμούς ελέγχου και χειραγώγησης που το συνοδεύουν] ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ! Είναι νομοτελειακό. Υπάρχουν αρκετές και σοβαρές προτάσεις εκεί έξω π.χ. για Sovereign Money, για παράλληλο ηλεκτρονικό μέσο ρευστότητας κλπ με δικλείδες ασφαλείας ‘ωστε να μην γίνει πληθωριστικό χρήμα. Θέλουν δουλειά για να γίνουν ολοκληρωμένο σχέδιο αλλά λύσεις υπάρχουν – το ζήτημα είναι να υπάρξει η πολιτική πλατφόρμα που θα προτείνει όχι μόνο λύσεις αλλά ΟΡΑΜΑ κοινής προσπάθειας.
Τέλος, θα επαναλάβω ότι θεωρώ υπερβολική την άποψη ότι τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα – η πραγματική επιδείνωση είναι μικρή. Στην πραγματικότητα απλώς αποκαλύφθηκε ότι ο Έλληνας βασιλειάς ήταν θεοτσίτσιδος αλλά παράλληλα αποκαλύφθηκε και το πρόσωπο του Ugly German. Αυτό είναι πολιτικό κεφάλαιο που πρέπει να χρησιμοποιηθεί.
Δεν έχεις άδικο να πιστεύεις ότι χρειάζεται μια σωστή προετοιμασία για επόμενες εκλογές. Θα πρέπει όμως να παραδεχτούμε ότι θα είναι πολύ δύσκολη και ριψοκίνδυνη – και μετά να προχωρήσουμε. Επίσης, οι άνθρωποι στους οποίους θα μπορούσε να στηριχτεί μια τέτοια προσπάθεια, είναι κυρίως άνθρωποι που ως τώρα ήταν εκτός πολιτικής. Είναι οι μόνοι που δείχνουν να διαθέτουν ακόμα αποθέματα κοινής λογικής (οτιδήποτε κι αν ψήφισαν ή δεν ψήφισαν στο δημοψήφισμα). Η αυτοκριτική, είτε δημόσια είτε ιδιωτική, οδηγεί αυτόν που την κάνει και σε αναθεώρηση ή ριζική αλλαγή πλεύσης και όχι απλώς σε αναζήτηση πολιτικής διάσωσης. Μέχρι στιγμής όλοι όσοι συμμετείχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο εγχείρημα Σύριζα-Ανελ δεν δείχνουν παρά μόνο το δεύτερο να τους απασχολεί – τουλάχιστον από όσο γνωρίζω, με μοναδική εξαίρεση τον Δαμαβολίτη (ο οποίος είχε το θάρρος να παραιτηθεί πριν το δημοψήφισμα). Το βάρος που δίνεις στη σημασία ανατροπής του παλαιοκομματισμού είναι επίσης σωστό. Αλλά με όλο τον σεβασμό, προσωπικά δεν βρίσκω τίποτα στον Σύριζα και τους Ανελ που να μην είναι αναπόσπαστο μέρος του παλαιοκομματισμού. Και αν έχω δίκιο, τότε “η ανατροπή του παλαιοκομματισμού από τον Σύριζα” είναι ένα οξύμωρο σχήμα και τίποτε άλλο. Επίσης, δικαιολογημένος εν μέρη είναι και ο σκεπτικισμός σου απέναντι στις δημοσκοπήσεις. Ο Σύριζα όμως δεν έδειξε να τον συμμερίζεται πριν τις εκλογές. Βασίστηκε ακριβώς σε αυτές τις δημοσκοπήσεις. Αν τις βάζαμε σε μία πρόταση θα λέγαμε: “Ο κόσμος δεν θέλει τώρα εκλογές, αν όμως αυτές γίνουν, τότε ο Σύριζα θα είναι πρώτο κόμμα”. Όμως ο Σύριζα κράτησε μόνο το δεύτερο σκέλος. Το πρώτο το έθαψε τόσο από τον δημόσιο διάλογο όσο και από την συνείδησή του. Την συνέχεια την ξέρουμε. Όσον αφορά το εθνικό νόμισμα, επέτρεψέ μου να μην το συζητήσω γιατί φοβάμαι πως θα μπούμε σε μια συζήτηση εξαντλημένη. Τέλος, μπορεί όντως να είδανε πολλοί το πρόσωπο του ‘ugly german”. Όπως το είδε και όλη η Ευρώπη στον Δεύτερο Παγκόσμιο με την εισβολή στην Πολωνία. Τί κέρδισε από αυτό η Πολωνία; τίποτα – αυτή καταστράφηκε ανεπανόρθωτα, και μετά από χρόνια η Γερμανία ηττήθηκε.
Νομίζω ότι τελικά καταλήγουμε ότι οι διαφωνίες είναι περισσότερο ζήτημα αποχρώσεων παρά πλήρους διαφωνίας. Γιατί όντως θα συμφωνήσω ότι το μεγαλύτερο μέρος των ΑΝΕΛ-ΣΥΡΙΖΑ είναι κομμάτια του παλαιοκομματισμού – απλώς δεν θα καταδίκαζα όλα τα στελέχη για παλαιοκομματική αντίληψη και φιλοτομαρισμό. Βεβαίως, θα υπερθεματίσω ότι η στάση του Δαμαβολίτη ήταν μακράν η αξιοπρεπέστερη αλλά – δυστυχώς – κάτι τέτοιο είναι εξαίρεση στο πολιτικό μας σύστημα.
Καταλαβαίνω επίσης και συμφωνώ μερικώς ότι οι δημοσκοπήσεις “έδιναν” διπλό μήνυμα πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου. Αλλά ακόμη κι αν δεχτούμε ότι δεν ήταν “πειραγμένα” δεν δείχνουν μια καταφανέστατη σχιζοφρένεια; Οι ίδιοι πολίτες δεν θέλουν εκλογές αλλά αναγνωρίζουν ότι χρειάζεται αλλαγή κυβέρνησης και θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ αντί για τον Σαμαρά.
ΥΓ Για το plan B δεν το συνεχίζω γιατί είναι μια τεράστια, άλλη συζήτηση – αλλά καθόλου εξαντλημένη. Θα τη βρούμε μπροστά μας πάλι. Σύντομα. Εκ των πραγμάτων!
Σκέπτονται , ὅτι ἀφοῦ μᾶς διαλύσουν , θά μποροῦν νά μᾶς πετάξουν σάν στιμμένες λεμονόκουπες · ἐξασφαλίζοντας ὅμως ἄσυλο γιά τούς καταστροφεῖς καί τούς ἀπάτριδες , πού ὅταν θά πᾶνε στά σπίτια τους θά σφυρίζουν ἀδιάφορα , γιατί δέν λογοδότησαν οὔτε τιμωρήθηκαν γιά τήν προδοσία . Ὅπως γίνεται πάντοτε .
Τό πρόβλημά τους εἶναι ἕνα . Ἡ Ὀρθοδοξία . Ὅταν πάψει νά ὑπάρχει σ’αὐτόν τόν τόπο ( ἔτσι ἐλπίζουν οἱ καϋμένοι ) , τότε ὅλα θά διορθωθοῦν . Τό ξέρω ὅτι αὐτό σᾶς φαίνεται ἀστεῖο .