Αρχική » Αλέξης Μητρόπουλος: η επιτομή της μεταπολιτευτικής μιζέριας

Αλέξης Μητρόπουλος: η επιτομή της μεταπολιτευτικής μιζέριας

από Άρδην - Ρήξη

590_ef011d3b17af7579c19d58cd517b1e85 (1)

γράφει ο θείος Άκης

Αν μας ρωτήσουνε μετά από 30, 40 χρόνια πως θυμόμαστε τους πατεράδες μας θα τους απαντούσαμε με ένα σχήμα οξύμωρο. Να ζούνε σε μεγάλα άνετα σπίτια με δεκάδες έπιπλα και συσκευές, να ακούνε τραγούδια για φτώχεια και να… κλαίνε. Να τραγουδάνε για κάποιους «επτά νομά σε ένα δωμά» σε ένα περιβάλλον εντελώς διαφορετικό από στερήσεις και πόνο. Υπάρχει κάποια δικαιολογία για αυτή την παράξενη συμπεριφορά τους. Οι σημερινοί 50αρηδες και 60αρηδες βίωσαν ως ενήλικες την τρομακτική ανάπτυξη μετά το ’70 που άλλαξε συνήθειες αιώνων. Ραγδαία ανοικοδόμηση, αστικοποίηση και πρόοδος της τεχνολογίας μετέβαλαν τα πάντα. Τα σπίτια όλο και μεγάλωναν αλλά παράλληλα συνέβαινε και ένα άλλο παράδοξο. Όσο αυτά μεγάλωναν, τόσο οι ιδιοκτήτες του μίκραιναν και μίκραιναν στο κάδρο του ευρύχωρου σπιτιού. Έτσι γεμίσαμε από αρχοντικά και χάσαμε τους άρχοντες.

 Η επιτομή αυτής της κατηγορίας στην πολιτική σκηνή είναι ο Αλέξης Μητρόπουλος. Ενώ γνωρίζεις την πολύ καλή οικονομική του κατάσταση σου αποπνέει μία επαρχιώτικη μιζέρια, έναν αθεράπευτο μικροαστισμό. Καμία σχέση με τη περηφάνια και την αρχοντιά του λαϊκού σώματος. Είναι εργατολόγος, δικηγόρος εκατοντάδων εργαζόμενων και απολυμένων με ένα γραφείο που κάνει χρόνια χρυσές δουλειές. Όταν τον ακούς νομίζεις πως μένει με άλλους δέκα σε μία σοφίτα και τα ρούχα τα κρεμάει στην πρόκα πάνω στο τοίχο. Σαν σκηνικό από παλιά ταινία με τον αντιπρόεδρο της βουλής στο ρόλο του εμίρη-κακομοίρη όπως τον υποδυόταν ο συνάδελφός του Γιώργος Πάντζας.

 Η υπόθεση με το έμβασμα που ξαναήρθε στη δημοσιότητα, τον έβγαλε πάλι σε πανελλήνια σύνδεση. Τον βλέπεις να μιλάει με μία σοβαροφανή καθαρεύουσα και κάτι δακρύβρεχτους σουσουδισμούς που σου έρχεται να βάλεις τα γέλια με τόση υποκρισία.  Δεν τον νοιάζει αν έκανε κάτι παράνομο, αρκεί να μην το «διασύρουν» τα κανάλια. Το τι θα πει ο κόσμος τον ενδιαφέρει σαν παλιά νοικοκυρά της αυλής. Μπροστά σου έχεις ολοζώντανο τον διαχρονικό μεταπολιτευτικό παράγοντα. Επαρχιωτόπουλο, προέρχεται από τον κόσμο της εσωτερικής μετανάστευσης που έφτασε πένης στην Αθήνα, έμαθε να ελίσσεται, τρούπωσε σε θέσεις και θεσούλες  και γεύτηκε την ευημερία των τελευταίων δεκαετιών. Και αφού τα έκανε μαντάρα και παραδίδει συντρίμμια στους νεότερους χρησιμοποιεί την ευχή της μάνας του ως άλλοθι για τις παρανομίες του. Μιλάει για παλιές αξίες που δεν χάθηκαν ενώ ο ίδιος τις ξεπούλησε όσο-όσο.

  Είναι ο πασόκος που εν μία νυκτί πήγε στο σύριζα επειδή το καράβι βούλιαζε. Στάσιμος καθηγητής στην σχολή του, τακτικός θαμώνας στον Αυτιά και στον Λαζόπουλου που τον έβγαλαν βουλευτή στο υπόλοιπο Αττικής. Κυριολεκτικά μας έπρηξε κάθε μέρα! Στα πρωϊνάδικα, την προσωποίηση της ελληνικής μιζέριας, για τις επιπτώσεις των μνημονίων. Και τώρα που κατανοεί την βοή των πλησιαζόντων γεγονότων έχει το θράσος να μιλάει για κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Μα ενωμένοι με «μνημονιακούς» κύριε καθηγητά;

 Μην ξεχνάμε πως αντιπροσωπευτικό είναι το πολίτευμα, κατά δικό μας. Δεν έχουμε απαιτήσεις για οραματιστές που θα κοιτάξουν το μέλλον. Κανένα ρουσφετάκι θέλουμε να μας κάνουνε κάποιοι Χαϊκάληδες, πρόσωπα γνώριμα της τηλεοπτικής μας θαλπωρής. Να πηγαίνουμε σαν κακομοίρηδες να ζητάμε κάποια χάρη από κάτι νάνους.

Και κάτι τελευταίο αλλά πολύ ουσιαστικό. Έχουμε να σκεφτούμε και να στεναχωρηθούμε για πολλούς. Για μακροχρόνια άνεργους, για νέους που σαπίζουν στα καφενεία και γέροντες που μοναδική καθημερινή συντροφιά τους είναι τα διαφημιστικά φυλλάδια των σουπερ-μάρκετ. Για αυτούς που δεν κραυγάζουν στα ανυπόληπτα κανάλια του λαϊκισμού και της οχλαγωγίας γιατί ψάχνουν καθημερινά τροφή. Δεν μας μένει χρόνος να μυξοκλαίμε για κάποιους που έχουν εξασφαλισμένα και τα δισέγγονα τους επειδή άκουσον-άκουσον δεν θα κατέβουν υποψήφιοι…

ΣΧΕΤΙΚΑ

4 ΣΧΟΛΙΑ

Α.Τ 31 Αυγούστου 2015 - 14:54

“…Μπήκαμε στη δικτατορία μικρά παιδιά που δεν ήξεραν να ερωτεύονται και να ντρέπονται, να ελπίζουν και να χαίρονται, και βγήκαμε από εκεί κάτι κουρασμένα παλληκάρια ασχέτως ηλικίας, υποψιασμένοι για τα πάντα, έτοιμοι να αναλύσουν το παραμικρό, ανίκανοι να ψωνισθούμε με κάτι, στρατιώτες ενός μέλλοντος που ερχόταν με σιγουριά αλλά δεν φάνηκε ποτέ, ενός μετά που μας έχει αρπάξει από το λαιμό και δε λέει να μας αφήσει ήσυχους ούτε δευτερόλεπτο. Εφτά ολόκληρα χρόνια μαθαίναμε ο ένας τον άλλο να περιφρονεί τον τόπο του και να θαυμάζει ένα μυθικό τόπο, αποτελούμενο από συγκροτήματα ροκ, φοιτητικές εξεγέρσεις, ξεσπάσματα της κραιπάλης, ελεύθερες σχέσεις, πρίγκηπες της παρακμής, χιλιάδες παιδικές χαρές για μεγάλους. Μάθαμε να περιμένουμε κάτι και ξεμάθαμε να βλέπουμε τι γινόταν γύρω μας. Την ώρα που ο Παττακός εκτελούσε το εθνοσωτήριο έργο του μαζεύοντας γόπες στην οδό Πατησίων και ο Καράγιωργας έχανε το χέρι του ώστε να γίνει αργότερα υπουργός ο Κατσιφάρας, εμείς φανταζόμαστε τη ζωή σαν ένα σόλο του Τζίμι Χέντριξ ή μια ροχάλα του Κον Μπεντίτ. Την ίδια στιγμή η Ελλάδα έπαιρνε την όψη της οδού Αχαρνών αλλά αυτό δεν μας ένοιαζε καθόλου, η Ελλάδα δεν υπήρχε για μας, όπως δεν υπήρχε και για όλους αυτούς τους αντιστασιακούς που ήρθαν αργότερα από το εξωτερικό μ’ αυτό το κουρασμένο ύφος του ανθρώπου-που-ένοιωσε-τα-πάντα-στο-πετσί-του, την Ελλάδα τη χαρίζαμε στους χουντικούς μαζί με το δημοτικό τραγούδι. Εμείς οι ίδιοι, στρατιώτες του μέλλοντος, βάλαμε ένα χεράκι ώστε να την κρύψουμε για πάντα από τους εαυτούς μας και σχεδόν την τελειώσαμε μέσα μας…”
(ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, 1992 http://christosvakalopoulos.gr/21-apriliou/ )

Δυστυχώς οι αντιστασιακοί του Σύριζα και των συνιστωσών του απαρτίζεται από αυτά τα “κουρασμένα παλληκάρια ασχέτως ηλικίας” που υπόσχονται τη σωτηρία χωρίς να είναι άξιοι να σώσουν ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό απ΄το ψέμα και την αυταπάτη.
Δυστυχώς ακόμα και σήμερα, έξι μήνες μετά την ολοκληρωτική καταστροφή αρνούμαστε να δούμε πως οι εθνοσωτήρες της δραχμής αποτελούν ακριβώς την άλλη όψη της Πασοκοδεξιάς και εκπληρώνουν με τον καλύτερο τρόπο τις λεηλατικές διαθέσεις της ολιγαρχικής κομματοκρατίας στην οποία ανήκουν…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Common sense 31 Αυγούστου 2015 - 20:50

το αστείο είναι ότι αυτός ο ανεκδιήγητος τύπος το μόνο που επικαλείται είναι ότι το αδίκημα έχει παραγραφεί! Όχι δηλ. ότι δεν διεπράχθη αλλά απλά παρεγράφη λόγω παρελεύσεως δεκαετίας! Και μετά πιάνει το γαϊτανάκι περί αγώνων, αρχών, κοινωνικής δικαιοσύνης, ρίχνει και μία στροφή με τις πενιές από κάνα άσμα τύπου “της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ…” σαν καλή παλαιοπασόκα και δίνει κι ένα μάθημα αφ’υψηλού για το πως ο Σύριζα φέρνει/έφερε (;;) το καινούριο στην πολιτική σε αντίθεση με ΝΔ/Ποτάμι/Φώφη/ΓΑΠ κλπ. Benny Hill shows!
Δε μας ch3z31$$$ ρε Νταλάρα (γνωστός ο βίος κι η πολιτεία κι αυτουνού σε πλήρη συμφνωνία με εκείνα του Μητρόπουλου) λέω γω;
Να είμαστε όλοι καλά να το χαιρόμαστε τέτοιο καινούριο ρε πατριώτες!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Common sense 1 Σεπτεμβρίου 2015 - 02:32

Και κάτι ακόμα που μου διέφυγε στο προηγούμενο σχόλιο: Για να λέμε και του στραβού το δίκηο, αίρονται σαφείς υπόνοιες για την “προεδρική/τσιπριστική” μερίδα του Σύριζα που απεφάσισε να εγείρει το ζήτημα τώρα, τη στιγμή δηλ. που ο Μητρόπουλος ψήφισε παρών μισοδιαφοροποιούμενος από την προεδρική γραμμή. Τόσα χρόνια “εκκρεμούσε” η υπόθεση (μέχρι που παρεγράφη!) δεν το “‘ήξερε” ή “πρόσεξε” κανείς τόσο στο σύριζα όσο και στην ευρύτερη κεντροαριστερά; Μέχρι αντιπρόεδρο της Βουλής τον κάνανε τρομάρα τους! Αλλά τι να περιμένει κανείς από ένα καθεστώς κι ένα σύστημα που ενέκρινε “παμψηφεί” τη Ζωή για ΠτΒ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
aftercrisis 3 Σεπτεμβρίου 2015 - 16:33

Το νέο μάθημα της εποχής μετά το ξέσπασμα της κρίσης επαναλήφθηκε πολλές φορές αλλά δεν εμπεδώθηκε. Δεν αναγνωρίστηκε ή δεν έγινε παραδεκτή η πραγματικότητα (ότι το δημόσιο χρέος είναι ιδιωτικός πλούτος, πολύ άνισα μοιρασμένος). Έμεινε ελλειμματική η πολιτική αυτογνωσία (ότι έχουμε αποτυχημένο κράτος)…
…Μερικοί φαντασιώθηκαν τη «ρήξη» εδώ και τώρα: Σαν πυροκροτητή που μπορούσε να συγκλονίσει τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό ή τουλάχιστον την ΕΕ. Η «ρήξη» έγινε φετίχ. Όχι έλλογη πολιτική, αλλά σύμβολο που ένωνε διάφορες αποσχιστικές νοοτροπίες…
…Το κινούν αίτιο της αποτυχίας και του διασκορπισμού δεν είναι μόνον οι φιλοδοξίες ηγετών και ηγετίσκων, ούτε η μεγάλη πίεση από την αμετακίνητη πολιτική λιτότητας των εταίρων της ΕΕ, αλλά κυρίως οι πολιτικές αυταπάτες και τα κρυμμένα μυστικά: δηλαδή η άρνηση της ελληνικής πολιτικής και των πολιτικών να αναστοχαστούν και να δούν ως συνολική πραγματικότητα την κοινωνία, αντί να προσέχουν τις οικείες κοινωνικές ομάδες και τις πελατείες.

Κρυμμένα μυστικά και αυταπάτες – στη ριζοσπαστική αριστερά και στους επίδοξους Έλληνες σοσιαλδημοκράτες
http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2015/08/blog-post_31.html

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ