Του Παναγιώτη Σγουρίδη, Β΄ Αντιπροέδρου της Βουλής, από το Άρδην τ. 13
Μια από τις πιο νευραλγικές περιοχές στον πλανήτη μας ονομάζεται ΘΡΑΚΗ. Ήρεμη αλλά και πολύπαθη γη με στρατηγική αξία. Ο μίτος της πολυκύμαντης ιστορίας της ξετυ-λίγεται ανάμεσα στις χιλιετηρίδες. Ήταν και είναι φυσικό να υφίσταται τις συνέπειες της μεγάλης γαιοπολιτικής και γαιοοικονομικής της σημασίας. Υμνήθηκε ως πατρίδα του Δη-μόκριτου. Δοξάστηκε ως περικάρπιο της Βασιλεύουσας Πόλης. Ένοιωσε την κακεντρέχεια των Μεγάλων Δυνάμεων να τη διαμελίζουν με Συνθήκες. Είδε τους πληθυσμούς της να εξανδραποδίζονται και να ανταλλάσσονται ως αγέλη ζώων.
Ίσως κάποιος αισιόδοξος να αναλογισθεί ότι τα προαναφερθέντα ήταν στιγμιαίες ανά-παυλες, μικρής ιστορικής σημασίας, οραματιζόμενος καλύτερες μέρες στην μελλοντική πορεία αυτής της Μεγάλης Γης. Ίσως κάποιος άλλος, πιο προσγειωμένος, να σκεφτεί τις βιοποριστικές ανάγκες του παρόντος, στενεύοντας τον ορίζοντα της φαντασίας στα πλαίσια της καθημερινότητας.
Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αναγνωρίζεις την αναγκαιότητα της πολιτικής ως τέχνης του συμβιβασμού, γιατί στη Θράκη πρέπει να συνδυάσεις το παρόν, χωρίς να θυσιάσεις το μέλλον, να συμβιβάσεις τα καθημερινά, χωρίς να εξαφανίσεις τα οράματα. Άλλωστε, η έλλειψη οραμάτων την οδήγησε στην παρακμή των τελευταίων δεκαετιών. Πριν μερικά χρόνια, οι διαβιούντες στο Κλεινόν Άστυ, έψαχναν να την βρουν στο χάρτη και πολλές φορές την μάθαιναν από τα καπνά της, τα στραγάλια της και τα τζαμιά της. Σήμερα κάποιοι, πιθανόν, να την γνωρίζουν μόνο από την ποδοσφαιρική ομάδα της SKODA Ξάνθης και την ομάδα του βόλεϊ Ορεστιάδας DIANA.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς:
• Ότι η έλλειψη διορατικότητας αποψίλωσε πληθυσμιακά την ευαίσθητη, αλλά πλούσια περιοχή, μετατρέποντας τους κατοίκους της σε οικονομικούς μετανάστες στη Γερμανία;
• Ότι η τυφλή εξάρτηση των Ελληνικών κυβερνήσεων από τη Δύση ώθησε εγκλημα-τικά τους Πομάκους, που ομιλούν ένα σλαβικό γλωσσικό ιδίωμα, στην αγκαλιά της Τουρκίας; Βλέπετε την εποχή του ψυχρού πολέμου ο Κομουνισμός ήταν ο εχθρός του έθνους και ηλιθίως τον ταύτιζαν με τους Σλάβους.
• Ότι στα σχέδια της Τουρκίας για ομοιογενοποίηση της Μουσουλμανικής Μειο-νότητας και την μετεξέλιξη της, από θρησκευτική και πολυγενική σε εθνική, έδωσαν χέρι βοηθείας “οι ανίδεοι καραβανάδες της επταετίας” με την άγαρμπη πολιτιστική επίθεση, που εξαπέλυσαν για να τους πείσουν με το ζόρι ότι είναι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου; Φυσικά τα αποτελέσματα ήταν αντίθετα. Στην ουσία προβληματίσαμε αυτούς τους αυτόχθονες Θράκες, τους Πομάκους, που είχαν εκσλαβιστεί και εξισλαμισθεί στο πέρασμα των αιώνων και σήμερα είναι Έλληνες πολίτες, που θέλουν να ζήσουν ειρηνικά, σε μία περιοχή, που δυστυχώς έμεινε υποανάπτυκτη. Ίσως, νοσηροί εγκέφαλοι, σε κάποια στεγανά γραφεία της Αθήνας, αφού αδιαφό-ρησαν στην μετεξέλιξη ενός τουρκικού διπλωματικού γραφείου στην Κομοτηνή σε προξενείο, δηλαδή στρατηγείο και πηγή ανωμαλιών στην περιοχή, σχεδίασαν με αφέλεια την οικονομική καταδίκη της ΘΡΑΚΗΣ, διότι πίστευαν ότι θα εξανάγκαζαν τους Μουσουλμάνους σε φυγή. Οι ανιστόρητοι αυτοί εγκέφαλοι δεν έκαναν τον κόπο να μελετήσουν ότι, τα “γκέτο” στις υποανάπτυκτες περιοχές, ισχυροποιούνται και δημιουργούν κατάλληλες συνθήκες για να δεχθούν την οποιαδήποτε προπαγάνδα..
Ευτυχώς που σήμερα αποδεικνύεται ότι τα λάθη του ελληνικού κράτους και οι βάρβαρες επιθέσεις των πρακτορίσκων του Τουρκικού Προξενείου και των δορυφορικών – τη-λεοπτικών μεταδόσεων της Άγκυρας, δεν μπόρεσαν να διαβρώσουν τη θέληση των Χρι-στιανών και Μουσουλμάνων κατοίκων της Θράκης για ειρηνική συμβίωση. Αυτήν την θεωρούν, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, αμφότεροι ευλογία Θεού και όχι κατάρα και διαφυλάσσουν την πολυπολιτισμικότητα της περιοχής ως κόρη οφθαλμού.
Στην τελευταία δεκαετία της χιλιετηρίδας που διανύουμε πρέπει να επισημάνουμε ότι έγινε μία αλλαγή. Η δράση των δύο Μουσουλμάνων Βουλευτών στο Ελληνικό Κοινοβού-λιο και η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, προκάλεσαν τη Βουλή, την Ακαδημία Αθηνών και το ΣΕΒ να προχωρήσουν σε μελέτες και ομόφωνα πορίσματα για την ανάπτυξη αυτής της ακριτικής περιοχής. Έτσι το Αθηναϊκό κράτος εξαναγκάσθη, αφενός, να δει τη Θράκη, όχι ως πρόβλημα, αλλά ως πρόκληση για να αποδείξει την αξιοπιστία του, την συνέπειά του και την ικανότητά του για ιεράρχηση και προγραμματισμό, και αφετέρου, τους Έλληνες πολιτικούς να περιλάβουν στο λεξιλόγιο τους τη ΘΡΑΚΗ ως λέξη κλειδί, που συνεγείρει, αλλά και προσφέρεται για δημαγωγία. Φυσικά, δεν έλειψαν οι Θρακολόγοι και οι Θρακολογούντες, που για λόγους εντυπώσεων, δημιουργούν σύγχυση. Η μάχη της ανάπτυξης για να κερδηθεί χρειάζεται σιγουριά και ηρεμία και όχι ευκαιριακό σχεδιασμό.
Στο κατώφλι του 21ου αιώνα, η Δυτική Θράκη αισιοδοξεί έχοντας δύο πλεονεκτήματα. Το πρώτο πλεονέκτημα ίσως να φαντάζει ως σαρκασμός, αλλά είναι μια πραγματικότητα. Η μακρόχρονη αδιαφορία του κράτους, άφησε απείρακτες τις φυσικές της ομορφιές και τον τεράστιο έμψυχο και άψυχο πλούτο που κρύβει μέσα της. Το δεύτερο, είναι η αλλαγή των πολιτικοοικονομικών δεδομένων στην περιοχή των Βαλκανίων, που μετέφεραν το κέντρο βάρους του οικονομικού ενδιαφέροντος από τον νότο στο βορά. Συνεπώς, η Βόρειος Ελλάδα και κυρίως η Θράκη, ξαναανακτούν την στρατηγική τους σημασία.
Χαρακτηριστικά αναφέρω:
– Την έξοδο των πετρελαίων στο Αιγαίο μέσω του αγωγού Μπουργκάζ – Αλεξανδρού-πολη, που παρακάμπτει την αρτηριοσκληρωτική πολιτική και τους εκβιασμούς, που ασκεί η Άγκυρα στα Δαρδανέλια. Αναρωτιέμαι, μήπως, αυτή η αποδυνάμωση του γεωστρατηγικού ρόλου της γείτονας Τουρκίας, να είναι ένας από τους λόγους έντασης για έλεγχο του Αιγαίου, στη βάση της λογικής, ότι από την στιγμή, που δεν μπορείς να ελέγξεις την ε-νέργεια στην πηγή της, επιχειρείς να ελέγξεις τα σημεία εξόδου της.
– Την Εγνατία οδό, που όταν τελειώσει, θα γίνει η ραχοκοκαλιά της Βορείου Ελλάδος. Θα συνδέσει το Ιόνιο με το Θρακικό πέλαγος και την Ηγουμενίτσα με την Αλεξανδρού-πολη – Ορμένιο με αυτοκινητόδρομο ταχείας προσπέλασης.
– Το διευρωπαϊκό οδικό δίκτυο Νο 14 που θα συνδέσει το Ελσίνκι με το Ορμένιο. Και τέλος,
– Το εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με φυσικό αέριο που προγραμματί-ζεται να γίνει στη βιομηχανική περιοχή της Κομοτηνής. Αυτό καθιστά, μαζί με το υδροη-λεκτρικό έργο του φράγματος του Θησαυρού, τη Θράκη όχι μόνο ενεργειακά αυτάρκη, αλλά και με δυνατότητες εξαγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στις γειτονικές χώρες.
Ταυτόχρονα γίνεται προσπάθεια να προωθηθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις με κίνητρα για την ίδρυση νέων και μετεγκατάσταση παλαιών επιχειρήσεων στην περιοχή, καθώς και αυξημένες επιδοτήσεις στην εργασία για τις ήδη λειτουργούσες. Η βελτίωση του Ν. 1892/90 με τους Ν. 2234/94 και 2240/94 δημιούργησαν μια επενδυτική έκρηξη. Είναι όμως οφθαλμοφανές ότι δεν θα μπορέσουν να επιζήσουν όλες οι επιχειρήσεις. Οι λόγοι είναι πολλοί. Θα αναφέρω κάποιους επιλεκτικά, όπως:
α. Παρεισέφρησε η Ελληνική εφευρετικότητα στις επιδοτήσεις και “ο νοών
νοήτω”,
β. Δεν υπάρχει μεγάλη τοπική αγορά,
γ. Δεν έχουν τελειώσει οι υποστηρικτικές υποδομές,
δ. Δεν είναι σχεδιασμένες για υψηλή ανταγωνιστικότητα, και
ε. Έχουν να ανταγωνιστούν ομοειδείς τους επιχειρήσεις από χώρες φτηνού εργατικού κόστους.
Ο τελευταίος λόγος οδήγησε πολλές λειτουργούσες επιχειρήσεις στο χώρο του “φα-σόν”, αφού επιδοτήθηκαν με τα ευεργετικά κίνητρα των νόμων για τη Θράκη να μετανα-στεύσουν στη γειτονική Βουλγαρία και κάποιες στην Τουρκία κρατώντας μόνο μικρό πο-σοστό προστιθέμενης αξίας των παραγόμενων προϊόντων τους στην περιοχή. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο δρόμος δεν είναι εύκολος, αλλά μακρύς και δύσκολος. Η αισιοδοξία για να μην ξεθωριάσει πρέπει να υπάρξει στρατηγική πολύμορφης ανάπτυξης της Θράκης. Η Ελλάδα μπορεί να μην είναι ανταγωνιστική απέναντι στις προηγμένες τεχνολογικά χώρες του ολοκληρωμένου καπιταλισμού της Δύσης, ούτε απέναντι στις, σε οικογενειακή βάση οργανωμένες επιχειρήσεις φτηνού εργατικού κόστους της Ανατολής. Μπορεί όμως να πα-ράγει εξαιρετικής ποιότητας οικολογικά προϊόντα διατροφής και να τα καθιερώσει. Μπορεί να καθιερώσει αλυσίδες επώνυμων καταστημάτων για την κατανάλωση αυτών των προϊόντων σε όλο τον κόσμο. Η Θράκη είναι ιδανικό μέρος για την παραγωγή και παρα-σκευή τέτοιων προϊόντων, αρκεί να το κατανοήσουν και οι ίδιοι οι πολίτες της. Φυσικά δεν πρέπει να εξαιρούνται οι Μουσουλμάνοι από μια τέτοια διαδικασία, τους οποίους θεωρώ πολίτες και όχι κατοίκους. Η διάκριση ανάμεσα σε πολίτες και κατοίκους είναι προφανής. Οι πρώτοι ενδιαφέρονται για τον τόπο τους, ενώ οι άλλοι απλώς διαβιώνουν. Βασική προ-ϋπόθεση της συστράτευσης όλων των δυνάμεων στη νέα στρατηγική της ανάπτυξης, είναι η ένταξη των Μουσουλμάνων στην Θρακιώτικη κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να καταναλώνουν τον παραγόμενο πλούτο τους στον τόπο που τον παράγουν, παύοντας έτσι να αλληθωρίζουν προς την Τουρκία. Φυσικά και η πολιτεία πρέπει να άρει στρεβλώσεις και κατάλοιπα του παρελθόντος, που δηλητηριάζουν τις σχέσεις αυτές. Γενναία βήματα, που βελτιώνουν το κλίμα είναι οι νόμοι 2413/96 για την διαπολιτισμική εκπαίδευση και 2341/95 για την εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων καθώς και η πρόθεση για κατάργηση του άρθρου 19 του Κώδικα, ιθαγενειών.
Δεν υπάρχουν πια αφελείς, που να πιστεύουν ότι, αν οι μουσουλμανόπαιδες σπουδά-σουν στα Πανεπιστήμια της Άγκυρας και της Κωνσταντινούπολης, θα εγκατασταθούν εκεί. Αντίθετα σήμερα δημιουργείται άμιλλα μεταξύ τους για μια θέση στα Ελληνικά Πανε-πιστήμια με την ποσόστωση που καθορίζει ο νέος νόμος.
Είναι ελάχιστοι πλέον εκείνοι που, με τη διατήρηση του άρθρου 19, θέλουν να δίνουν άλλοθι στους πράκτορες της Άγκυρας, που δρουν στο εσωτερικό, άφεση αμαρτιών στην Τουρκία για να έχει προφάσεις στο εξωτερικό και την ικανοποίηση στους κατευθυνόμε-νους, μερικές φορές, διεθνείς οργανισμούς για τα ανθρώπινα δικαιώματα, να εξισώνουν τα Ελληνικά μικροπταίσματα με τα κακουργήματα της Τουρκίας.
Στη νέα στρατηγική σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει και το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Πρέπει όμως να συμπληρώσει τους προσανατολισμούς του αλλά και το έμψυχο δυναμικό του, που έχει βαθιά επιστημονική καλλιέργεια, να αλλάξει νοοτροπία.
Στη νέα στρατηγική θεωρείται “εκ των ων ουκ άνευ” η αξιοποίηση με σεβασμό της παρθένας Θρακιώτικης φύσης. Η νέα στρατηγική έχει γυρίσει σελίδα. Από τη Θράκη της ομίχλης του 20ου αιώνα, την ξεχασμένη Ελληνική γη των 356.000 πολιτών, στη Θράκη του φωτός του 21ου αιώνα, την ανεπτυγμένη Ελληνική Ευρωπαϊκή περιφέρεια των 700.000 πολιτών. Μια τέτοια περιοχή έχει ανάγκη από πόλεις ορόσημα στηριγμένες στην ιστορική παράδοση και τη σύγχρονη τέχνη και τεχνική. Πρότυπο και όραμα της νέας πολεοδόμησης στα Βαλκάνια, θα είναι η Ρωμανία.
Λέξεις 1525
