Το σπίτι με τους Κορυδαλλούς | Ιταλία 2009 | Διάρκεια: 122′ | Σκηνοθεσία: Πάολο Ταβιάνι & Βιτόριο Ταβιάνι | Παίζουν: Paz Vega, Moritz Bleibtreu, Alessandro Preziosi
Ώρα έναρξης: 8.00 μ.μ. – Είσοδος Ελεύθερη
«Το σπίτι με τους κορυδαλλούς»
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Antonia Arslan και σκηνοθετημένο από τους θρυλικούς αδερφούς Ταβιάνι, και αναφέρεται σε μια πραγματική συγκλονιστική ιστορία για την γενοκτονία των Αρμενίων.
Αρχές του 1915. Ο θείος Γερβάντ, έπειτα από σαράντα χρόνια απουσίας στην Ιταλία, ετοιμάζεται να γυρίσει στο Σπίτι με τους Κορυδαλλούς. Ονειρεύεται να σφίξει και πάλι στην αγκαλιά του τη μάνα του, Σουσανίγκ, και τα αδέλφια του. Η οικογένεια σηκώνεται στο πόδι για να υποδεχτεί τον μεγάλο αδελφό.
Ωστόσο, η μοίρα και οι Μεγάλες Δυνάμεις έχουν άλλα σχέδια. Η Ιταλία μπαίνει στον πόλεμο και οι Νεότουρκοι κυνηγούν το όνειρο της Μεγάλης Τουρκίας. Ο Γερβάντ δε θα έρθει ποτέ και η γιορτή θα δώσει τη θέση της στον πόνο. Οι άντρες συλλαμβάνονται και εκτελούνται, ενώ τα γυναικόπαιδα της οικογένειας Αρσλάν ξεκινούν το μαρτυρικό τους ταξίδι προς την έρημο της Συρίας και τη σωτηρία.
Η ιστορία μιας οικογένειας κι ενός λαού που αφανίστηκε· μιας εποχής αθώας, που τελείωσε βάναυσα και που μονάχα οι αναμνήσεις και οι μαρτυρίες όσων επέζησαν την κράτησαν ζωντανή και δεν την άφησαν να χαθεί.
Μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία για τη γενοκτονία των Αρμενίων!
Χώρος πολιτικής και πολιτισμού “Ρήγας Βελεστινλής” (Ξενοφώντος 4, 6ος όροφος, πλ. Συντάγματος)
Ο Paolo και Vittorio Ταβιάνι ( 8, Νοεμβρίου, 1931 και 20, Σεπ. 1929, αντίστοιχα, Τοσκάνη, Ιταλία ) είναι Ιταλοί σκηνοθέτες και σεναριογράφοι. Είναι αδέλφια, οι οποίοι πάντα εργάζονται μαζί. Γεννήθηκαν στο χωριό Σαν Μινιάτο της Τοσκάνης. Σπούδασαν στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, μουσικολογία και ιστορία της τέχνης ο Πάολο και νομική ο Βιτόριο, αλλά στράφηκαν γρήγορα στον κινηματογράφο. Μεγάλη τους επιρροή θεωρείται ο Ρομπέρτο Ροσελίνι, του οποίου αργότερα υπήρξαν βοηθοί. Αρχικά ασχολήθηκαν με την κριτική κινηματογράφου και τη δημιουργία κινηματογραφικών λεσχών στην περιοχή τους. Στη συνέχεια υπήρξαν σκηνοθέτες πολλών ντοκιμαντέρ για την ιταλική τηλεόραση, ενώ γύρισαν και μικρού μήκους ταινίες. Πρώτη τους ταινία είναι το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους “Σαν Μινιάτο” (συνεργάστηκαν στο σενάριο οι Βαλεντίνο Ορσίνι και Τσέζαρε Ζαβατίνι), με θέμα τη ναζιστική θηριωδία που έπληξε το χωριό τους. Το ίδιο θέμα θα τους απασχολήσει αργότερα στην ταινία “Η Νύχτα του Σαν Λορέντζο”. Το 1962 πραγματοποίησαν το ντεμπούτο τους με τη μεγάλου μήκους ταινία “Ένας άντρας στην Πυρά”, σε συσκηνοθεσία με τον Βαλεντίνο Ορσίνι. Η συνεργασία τους συνεχίστηκε και στην επόμενη ταινία, τους “Παράνομους του Έρωτα”. Διακρίνονται για το νεορεαλιστικό τους στυλ, μια και προσλαμβάνουν ερασιτέχνες ηθοποιούς και χρησιμοποιούν το φυσικό φως. Το στυλ αυτό, αρκετά χρόνια αργότερα, το εγκαταλείπουν καθότι εμπόδιζε το καλλιτεχνικό τους όραμα, όπως οι ίδιοι είχαν δηλώσει. Κάθε ταινία των Ταβιάνι μοιάζει σαν ένα κεφάλαιο ενός μεγάλου βιβλίου, που συγγράφουν οι ίδιοι από τις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Βαθιά επηρεασμένοι από τις αντιφασιστικές απόψεις και τους διωγμούς που υπέστη ο δικηγόρος πατέρας τους, οι ταινίες τους είναι σε ένα βαθμό αυτοβιογραφικές και εστιάζουν στη βία και την αδικία που υφίστανται οι αδύναμοι και αθώοι.
Ένα άλλο κομμάτι που τους απασχολεί είναι να εξετάσουν τον καθοριστικό ρόλο της θρησκείας και της παράδοσης στη ζωή των ανθρώπων. Ακόμη, διακρίνονται για το ημι-ντοκιμαντερίστικο στυλ τους, που αποτυπώνεται ξεκάθαρα και στην τελευταία μεγάλη επιτυχία τους, “Ο Καίσαρας πρέπει να Πεθάνει”. Επίσης, ο φιλοσοφικός τους στοχασμός και η μαρξιστική, ουμανιστική και επαναστατική τους ματιά, αποτελούν σημαντικά στοιχεία στην κινηματογράφηση τους. Η αισθητική τους είναι επηρεασμένη από μουσικές φόρμες, και χρησιμοποιούν ως κύριο αφηγηματικό μέσο την ποιητική αλληγορία. Έχουν γυρίσει περισσότερες από 20 ταινίες για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο από τη δεκαετία του 1960, και συνεχίζουν ακόμη, με αποκορύφωμα τη φετινή βράβευση τους στο Φεστιβάλ Βερολίνου με τη Χρυσή Άρκτο Καλύτερης Ταινίας για το ντοκιουντράμα “Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει”.
Είναι υπεύθυνοι για μερικές από τις καλύτερες ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου του 20ου αιώνα. Θεωρούνται οι τελευταίοι μεγάλοι auteurs του άλλοτε κραταιού ιταλικού κινηματογράφου. Έχουν κερδίσει στην καριέρα τους βραβεία στα Φεστιβάλ Καννών, Βενετίας, Βερολίνου, Μόντρεαλ, Μόσχας, Βαγιαδολίδ, κ.ά.
