Άρεσε γενικώς στην Aλεξάνδρεια,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης….
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο…
Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ’ έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
κ’ οι Aλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.
ΚΠ. Καβάφης, «Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης»
Του Γιώργου Καραμπελιά
Το 2015 άνοιξε με το δίδυμο Τσίπρας-Βαρουφάκης και κλείνει με το δίδυμο Τσίπρας-Λεβέντης! Όπως τότε καθημερινά βλέπαμε τον Βαρουφάκη στα «κανάλια», σήμερα βλέπουμε τον Λεβέντη. Και ο βαθμός έκπτωσης αυτής της χώρας προσμετράται ακριβώς από το δίλημμα που θέτουν οι «αναλυτές», αλλά δυστυχώς και η πραγματικότητα: Άραγε, το πρώτο δίδυμο, το «ηρωικό» ή το δεύτερο, το «κωμικό», είναι χειρότερο! Και η απάντηση είναι προφανής: το πρώτο! Το δίδυμο Τσίπρας-Βαρουφάκης κατέστρεψε τη χώρα, έκλεισε τις τράπεζες, μας φόρτωσε ένα ανυπολόγιστε κόστος, 80 ή 90 δισεκατομμύρια ευρώ, άνοιξε διάπλατα την μεγάλη πληγή του προσφυγικού-μεταναστευτικού, μας έφερε μια παρέα Φλαμπουράρηδων που στρογγυλοκάθισαν στο σβέρκο του ελληνικού λαού. Το δεύτερο, το κωμικό είναι μάλλον θεραπευτικό για τη βλακεία των Ελλήνων. Διότι αποκαλύπτει την πραγματική φύση του πρώτου συνθετικού του διδύμου: «΄Ομοιος-ομοίω, αεί πελάζει». Και επί τέλους μπορεί να προκαλέσει και ολίγο γέλιο στο πικρό χειλάκι των Ελλήνων.
Μέσα στα τόσα και τα τόσα που είδαν τα μάτια μας σε αυτό το αξέχαστο 2015, δίπλα στη Ζωή ως πρόεδρο του Κοινοβουλίου, τον Καμμένο στα τέσσερα, την Τασία Χριστοδουλοπούλου να ηλιάζεται στην πλατεία Βικτωρίας, την Σία Αναγνωστοπούλου να χειρουργεί την ελληνική ιστορία, τον Κατρούγκαλο, τον Αλέξη Μητρόπουλο και τόσα άλλα αξιοθέατα, προφανώς πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε ο Γιάνης· ήταν πράγματι ο δεύτερος πρωταγωνιστής του θιάσου, με διεθνή αναγνώριση, και τα κορίτσια να σφάζονται στο πέρασμά του, τόσο που κάποτε να επισκιάζει και τον πρωταγωνιστή. Ανήκω σε κείνους που τον θεωρούσαν πάντοτε γελοίο, εδώ και μερικά χρόνια, από τότε που εμφανιζόταν σε κανάλια και εκδηλώσεις. Κρατούσα όμως και μία επιφύλαξη, ίσως από μειωμένη αυτοπεποίθηση, ίσως από υπερβολική μετριοπάθεια (sic!) και κυρίως γιατί πολλοί, κατά τεκμήριο σοβαροί άνθρωποι, με διαβεβαίωναν για τη «σοβαρότητα» του ανδρός. Όμως το 2013, σε μία εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Ξενοφώντος 4, στην Αθήνα, στον χώρο του Άρδην, ήταν ομιλητής και ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο οποίος μας αποκάλυψε ότι εάν διαχειριζόταν τα οικονομικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μία εβδομάδα θα έλυνε το οικονομικό πρόβλημα της… Ευρώπης. Έτσι ο Γιάνης με ένα «ουάου» θα τρόμαζε τους… Κινέζους και θα ανέστρεφε τη ρότα της παγκόσμιας οικονομίας που οδηγεί στη μεταφορά του κέντρου βάρους της στην Ανατολή και στην αποβιομηχάνιση και την κρίση στην Ευρώπη. Ανώτερος από όλους τους υποψήφιους πρωθυπουργούς των ελληνικών καφενείων, μάγος της παγκόσμιας οικονομίας.
Και όμως εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έπιναν νερό στ’ όνομά του και ο Τσίπρας «γοητεύτηκε» από τις απόψεις του. Τη συνέχεια τη ζήσαμε, και εκείνοι που τον έφεραν και τον ψήφισαν και δυστυχώς και εγώ που τον θεωρούσα απλώς έναν άθλιο καμποτίνο – όμως σύμφωνα με μια πασίγνωστη Ελληνική παροιμία «ο τρελός με την τρελάρα του γεμίζει την κοιλάρα του».
Μετά από τόσες περιπέτειες και καταστροφές του annus mirabilis 2015, οι Έλληνες ανέδειξαν από τις κάλπες έναν νέο ρυθμιστή του πολιτικού βίου της χώρας, που ήρθε να προστεθεί και να υπερακοντίσει τους Θεοδωράκη Καμμένο, κ.ά. Το όνομα αυτού Βασίλης Λεβέντης! Και παρά την γελοιοποίηση του στο παρελθόν, ως ενός επίμονου περιθωριακού «προέδρου» της πολιτικής ζωής, που πολλοί τον παρουσίαζαν ως σύγχρονο Δελαπατρίδη– κατόρθωσε εν τέλει να αναδειχτεί σε υπαρκτή πολιτική δύναμη. Επιπλέον δε κατόρθωσε να φαντάζει «σοφός» σε σύγκριση με τον προκάτοχο του, δηλαδή τον «Γιάνη». Βαρουφάκης-Λεβέντης, 0-1, κατά τον ίδιο τρόπο που πριν 22 χρόνια είχε γελοιοποιηθεί ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, όταν προσπάθησε να κάνει «πλάκα» με τον «πρόεδρο» στην περιβόητη εκπομπή με τις πίτσες. Και εδώ όντως ισχύει και μια άλλη παροιμία του «κάποτε» ελληνικού λαού: «από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια». Με τη διαφορά ότι απλώς «μαθαίνεις την αλήθεια», δεν μπορείς όμως και να τους αναθέτεις τη διακυβέρνηση της χώρας.
Πάντως πάλι καλά να λέμε. Η χρονιά τελειώνει με Λεβέντη και όχι με Βαρουφάκη! Είναι προφανές λοιπόν πως το μεγάλο πρόβλημα πρέπει να αναζητηθεί στο πρώτο συνθετικό και των δύο διδύμων. Εκείνου που πέρυσι επέλεξε τον Βαρουφάκη, για να καταστρέψει τη χώρα και φέτος κατέληξε στον Λεβέντη για να σώσει το τομάρι του.
Ένας απαίδευτος αμοραλιστής νεο-γιάπης μπορεί να είναι εκλεκτός των ξένων καγκελαριών, γιατί κάποιος πρέπει να περάσει τα μνημόνια στη χώρα, να επιβάλει ένα νέο σχέδιο Ανάν και να παραχωρήσει στην τόσο αναγκαία για τη «συμμαχία» Τουρκία την Κύπρο, να υπογράψει με τα Σκόπια και να κάνει την Ελλάδα αποθήκη προσφύγων και μεταναστών. Είναι κατανοητό, όσο χαμηλότερο και ευκαιριακότερο είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας, τόσο πιο εύκολα θα περάσουν τα σχέδια τους. Το πρόβλημα «θέτεται» (sic!) για τους άλλους, για εμάς τους Έλληνες· που τον θεωρήσαμε «χαρισματικό», «ηγέτη», «νέο Ανδρέα» και ανάμεσά τους τόσοι πολλοί διακεκριμένοι Έλληνες που τον επέλεξαν. Αυτόν που ασύγγνωστα μας έφερε ο Αλέκος Αλαβάνος –και τώρα βαράει το κεφάλι του–, προώθησε ο Μανόλης Γλέζος, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, και ο Φώτης Κουβέλης· έσπρωξε υποδορίως, ως μη όφειλε, ο Κώστας Καραμανλής· εκθειάζει επί έναν ολόκληρο χρόνο, –προσωπικό ρεκόρ– ο Χρήστος Γιανναράς· αυτόν που ψήφισαν επανειλημμένα οι Έλληνες, με το γελοίο επιχείρημα πως δεν έχουν άλλη επιλογή, λες και ήταν δυνατό να υπάρξει καταστροφικότερη επιλογή από τον Τσίπρα.
Το πρόβλημα δηλαδή είμαστε εμείς αδελφέ μου. Το ότι επιλέξαμε έναν τέτοιο θίασο και έναν τέτοιο θιασάρχη αποκαλύπτει το μέγεθός της δικής μας παρακμής. Και ακόμα χειρότερα όταν ακόμα χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες παριστάνουν ακόμα τον έκπληκτο, ακριβώς γιατί δεν θέλουν να αναγνωρίσουν αυτά που οι ίδιοι παρήγαγαν. Ποιος άραγε εξέλεξε πρώτο βουλευτή τον Γιάνη στην Αθήνα; Ποιοι ακολούθησαν σαν πρόβατα τον Γιάνη τη Ζωή και τον Αλέξη στο αισχρότερο, παραπλανητικότερο και καταστροφικότερο εγχείρημα που έγινε ποτέ, με το δημοψήφισμα του Ιουλίου, ποιος άραγε επέλεξε ως μοναδική ανανέωση της πολιτικής σκηνής τον Βασίλη Λεβέντη και επανεξέλεξε τον θιασάρχη;
Τις τελευταίες ημέρες προσπαθώ να συγκροτήσω τις σκέψεις μου και να αρθρώσω μερικά λόγια για τον χρόνο που έρχεται. Που όντως πιστεύω πως ίσως ανοίξει το δρόμο για κάτι αυθεντικά νέο. Για να γίνει όμως αυτό προηγείται η κάθαρση και ίσως είναι προτιμότερο, τελευταία ημέρα μιας απίστευτης χρονιάς, να γελάσουμε λίγο. Να γελάσουμε λίγο με τον εαυτό μας. Μήπως και απαλλαγούμε, με μια σαρκαστική και αυτοκριτική γελωτοθεραπεία, από κάποιες, πολύ βαριές, αυταπάτες, μήπως αποφασίσουμε πως όντως αξίζει να σκύψουμε σοβαρά και αυτοκριτικά πάνω στην παρακμή μας. –Μήπως όπως οι προγονοί μας «Αλεξανδρινοί» του Καβάφη σοβαρέψουμε και πάρουμε επί τέλους στο ψιλό τους γελοίους που μας κυβερνούν.
31 Δεκεμβρίου 2015
Άντε καλή χρονιά και καλά… μυαλά!
11 ΣΧΟΛΙΑ
Η αυτογνωσία είναι πολύ δύσκολο άθλημα, γιατί χρειάζεται μεγάλη αντοχή στον πόνο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα των Ελλήνων, από αρχαιοτάτων χρόνων, ήταν η υπερηφάνεια. Το να θεωρείς δηλαδή ότι είσαι ήδη αυτό που θα ήθελες να είσαι. Που έχει και το ειδικώτερο όνομα κενοδοξία. Είναι τυχαίο άραγε που από την αρχή στα ομηρικά έπη τίθεται το πρόβλημα της ύβρεως, της οποίας προηγείται η άτις, δηλαδή το θόλωμα του νου από ιδέες μεγαλείου; Ότι χρειάζεται να περάσει μια ολόκληρη “οδύσσεια” ο Οδυσσέας για να μάθει στο τέλος να μην θριαμβολογεί και να μην την “ψωνίζει” όταν είναι ο νικητής, όπως το κάνει όταν απαγορεύει στην Ευρύκλεια να αλλαλάξει από χαρά μετά την εξόντωση των μνηστήρων; Όταν την αποφυγή της ύβρεως θέτει ως πνευματική βάση του πολιτεύματος και ο Σόλων στην Αθήνα με την επιβολή και καλλιέργεια του μέτρου και ο Λυκούργος στη Σπάρτη με την αποφυγή του προσωπικού πλούτου; Όταν ο Πλάτωνας διαγιγνώσκει ως αιτία του πελοποννησιακού πολέμου τον πλούτο που συσσωρεύτηκε μετά τα περσικά; Ο Σωκράτης πλήρωσε με το θάνατό του αυτή την καλλιέργεια της αυτογνωσίας, που δεν περιόρισε στον εαυτό του, όπως έκαναν αργότερα οι διάφορες φιλοσοφικές σχολές στους κύκλους τους, αλλά την αναζήτησε δημόσια, υποβάλλοντας σε ερωτήσεις τους πολίτες της τελειότερης δημοκρατίας που υπήρξε ποτέ. Και οι διάδοχοι του Αλέξανδρου από αυτή την υπερηφάνεια διέλυσαν την αυτοκρατορία και αναλώθηκαν σε ατελείωτους πολέμους, γιατί ο καθένας πίστευε ότι αξίζει περισσότερο από τους άλλους. Σε αυτή την οίηση, την κενοδοξία και την εγωπάθεια είναι ανυπεράσπιστος ο Έλληνας, αν δεν ασκεί τις αρετές με κόπο και με την ελπίδα ότι θα έχει γι` αυτό αναγνώριση από το περιβάλλον, το λεγόμενο φιλότιμο. Μετά την πτώση της χούντας καλλιεργήθηκε η πεποίθηση ότι απελευθέρωση είναι να κάνεις ό,τι θέλεις, η απελευθέρωση της επιθυμίας, ο αυθορμητισμός έως την κατάργηση κάθε ελέγχου και έπεσε πολλή γελοιοποίηση στα “καλά” παιδιά. Η ευκαιρία για μια συλλογική πατριωτική προσπάθεια αναγέννησης χάθηκε μέσα στις κομματικές νεολαίες που δίδαξαν μία άλλη υποταγή, διαφορετική υποτίθεται από της δικτατορίας στην οποία είμαστε ήδη εξασκημένοι. Σύμφωνα με τους Αγίους και Πατέρες, και συγκεκριμένα σύμφωνα με τον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο αυτό που μας χρειάζεται είναι πένθος και θρήνος, γιατί μόνο έτσι μπορεί να αντέξει κανείς τον πόνο της αυτογνωσίας. Καλή χρονιά λοιπόν.
Πολύ σωστό το σχόλιο σας.Αυτογνωσια και πιστη μας χρειαζεται.
Εξαιρετικο το σχόλιό σας. Ίσως όσο εξαιρετικό κι εύστοχο και το άρθρο, αν όχι περισσότερο. Καλή Χρονιά.
Κωμικοτραγικό, τραγωδία. Ο σωστός τίτλος http://www.analyst.gr/2016/01/04/prosdethite/
Χούντα εξ αριστερών κυβερνάει ένα λαό που ακόμη είναι αποχαυνωμένος (με ναρκωμένη αντίληψη και κρίση) .
Τι έγιναν οι αγανακτισμένοι που βλέπαμε πριν χρόνια;
Ίσως οι νέοι θα πρέπει να σκεφτούν που τους πάνε…
Υπάρχουν λύσεις; δε νομίζω…, και όμως υπάρχουν…..
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΛΟΠΗ
Η κλοπή είναι έγκλημα που τιμωρείται από τον Ποινικό Κώδικα στα άρθρα 372 ΠΚ επ. Είναι η αφαίρεση ξένου κινητού πράγματος από την κατοχή άλλου με σκοπό την παράνομη ιδιοποίηση. Στη βασική της μορφή είναι πλημμέλημα και τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΗ ΚΛΟΠΗ
Η κλοπή που με νόμους επιβάλει στο Λαό της η εκάστοτε Κυβέρνηση, αφαιρώντας απ τους μισθούς, τις συντάξεις και την ακίνητη περιουσία όσα και όποτε θέλει.
Δεν υπάρχει καμία τιμωρία για στους νομοθέτες και τους εμπνευστές των νόμων «κλοπής»
Χ.Κ.Κ.
Καλα τα λετε κ Καραμπελια αλλα απο οικονομικα δεν εχετε ιδεα μην μας κανετε μαθημα για τα μνημονια και πατε στο επιπεδο εκεινων που κατηγωρητε.
Δεν ξερω τη λεει η φιλοσοφια της εθνικοαριστερας στα οικονομικα αλλα υποθετω οτι τις ιδιες αρλουμπες περι κακου φιλελευθερισμου κτλ που λεει και η αριστερα θα λετε.
Αυτα απο εναν βλαχο που εφυγε τις καλες εποχες απο ελλαδα ξεβρακωτος για αγγλια και τωρα εχει σπιτι με 5 τουαλετες.
Το “υποθέτω”, αν και πιο ταπεινό και ειλικρινές σε σχέση με το “ξέρω” του μέσου νεοέλληνα, δε σε πάει πολύ πιο μακριά, συναναγνώστη.
Καλό είναι λοιπόν να είσαι πιο ολοκληρωμένα πληροφορημένος πριν κάνεις εκτιμήσεις για τις θέσεις κάποιου άλλου. Αυτό που χρειαζόμαστε, σαν άνθρωποι και σαν κοινωνία, είναι το “νομίζω”, ρήμα που βασίζεται στη σκέψη και στη γνώση αφήνοντας πάντοτε ένα περιθώριο ενδεχόμενου λάθους από πλευράς μας.
Όσο για το σπίτι με 5 τουαλέτες, δε βλέπω τί δείκτης επιτυχίας μπορεί να είναι ο συγκεκριμένος από μόνος του. Είτε είστε πολλοί στην οικογένεια, οπότε είναι θετικό, είτε πρέπει να πηγαίνεις συχνά στο μπάνιο, οπότε είναι αρνητικό. Μπορεί βέβαια να μου διαφεύγει και κάποια άλλη λεπτομέρεια.
Πηγαίνοντας στην ουσία του άρθρου αλλά και του σχόλιου που έκανες περί “κακού φιλελευθερισμού”; νομίζω ότι όπως ο συγγραφέας εννοεί πως αν ο κρατικός παρεμβατισμός δεν είναι λύση, και ειδικά σ’ένα κράτος που ο παρεμβατισμός του δεν ήταν στη παραγωγή αλλά στο να μοιράζει χρήματα δίχως αντίκρυσμα στους ημετέρους, αλλό τόσο δεν μπορεί να αποτελέσει λύση ο παρασιτικός φιλελευθερισμός στον οποίο είναι μαθημένοι οι “επιχειρηματίες” των καναλιών ή των διοδίων (ονόματα δε λέμε αλλά υπολήψεις θίγουμε).
Βέβαια ούτε τη μια πολιτική (του παρεμβατισμού που προσβλέπει σε παραγωγικές επενδύσεις), ούτε την άλλη πολιτική (της ελευθερίας οικονομικής πρωτοβουλίας σε κράτος δικαίου με ξεκάθαρους νόμους και πλαίσια φορολογικής λειτουργίας) είναι σε θέση να κάνουν οι αερητζήδες Συριζαίοι ή οι όμοιοι τους ΝΔκράτες που αξιώνουν να κυβερνήσουν.
Τέλος ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι “κακός” ή “καλός”. Η εκτίμησή μου είναι ότι είναι αναποτελεσματικός σαν οικονομικό σύστημα για το κοινωνικό σύνολο, διότι μπροστά στην επίτευξη του άμεσου κέρδους από πλευράς ενός ατόμου ή μιας περιορισμένης ομάδας ατόμων, παραβλέπει άλλους παράγοντες που είναι κρίσιμοι για την επίτευξη μιας μακροχρόνιας οικονομικής και παραγωγικής ισορροπίας μιας χώρας, που είναι τελικά και το κύριο συστατικό μιας ευτυχισμένης κοινωνίας. Τώρα αν αυτό ακούγεται σαν μπούρδα, τότε πάω πάσο.
Αυτά από έναν που έφυγε τις “καλές” (??) εποχές από την Ελλάδα, αν και θα μπορούσε να έχει -τότε- δουλειά. Έφυγα όμως ώστε να μη χρειάζεται να φιλήσω έμμεσα ή άμεσα τις κατουρημένες ποδιές του πελατειακού κράτους για 1000 ευρώ. Έφυγα με λίγα λεφτά -όχι ξεβράκωτος- και έκτοτε δουλεύω σε ξένη χώρα αλλά δεν έγινα πλούσιος. Γνωρίζω και άλλους γνωστούς που έφυγαν τα τελευταία χρόνια, αλλά δε γνωρίζω κάποιον που να έκανε λεφτά εκεί που πήγε. Μπορεί να φταίει ότι γνωρίζω λάθος κόσμο… 🙂
Νομίζω ότι τα όποια παραπάνω χρήματα τα απορροφά το υψηλό κόστος ζωής, ή το ότι κάνουμε οικογένειες αλλά και γιατί μεταναστεύοντας τη σημερινή εποχή, καταλήγεις να ζεις πλήρως ενταγμένος (όχι αναγκαία αφομοιωμένος) στη χώρα που σε δέχεται με τα συνεπακόλουθα οικονομικά κόστη. Δεν είναι όπως παλιά που ο κόσμος μάζευε και το τελευταίο σεντς για να γυρίσει αφού ως έχουν τα πράγματα τώρα δε διαφαίνονται πολλές προοπτικές επιστροφής στη χώρα μας στο προσεχές μέλλον.
Συγγνώμη αν μακρολόγησα. Αυτά και καλή χρονιά σε όλους/ες.
Φιλε μου δεν θα κολλήσω στο υποθετω η νομιζω αλλα στην ουσια. Περι οικονομικων σου ξεφευγουν πολλες λεπτομεριες. Αυτό που λες παρασιτικο φιλελεθευρισμο στο χωριο μου το λεμε crony capitalism μην τα μπερδευεις τα πραγματα.
Εχει δικιο όταν λες ότι την πολιτική της ελευθερης οικονομικής πρωτοβουλίας σε κράτος δικαίου με ξεκάθαρους νόμους και πλαίσια φορολογικής λειτουργίας δεν είναι σε θέση να κάνουν οι αερητζήδες Συριζαίοι ή οι όμοιοι τους ΝΔκράτες που αξιώνουν να κυβερνήσουν για αυτό αλώστε ειμαστε σε αυτή την καταντια, μονο με την τροικα εχουμε ελπιδα να μας εξαναγκασουν να τα κανουμε.
Λες ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι αναποτελεσματικός σαν οικονομικό σύστημα για το κοινωνικό σύνολο, σεβωμε την γνωμη σου αλλα δεν μας λες ποιο είναι το σωστο οικονομικο συστημα.
Καλα εκανες και εφυγες αλλα δεν μας λες σε ποιο κρατος πήγες; Δεν μπορει ολος ο κοσμος να γινει πλούσιος, σε καποιους αρεσει η σταθερη εργασια και η μη αναλυψη ρισκου, αλλα μονο ο νεοφιλελευθερισμος δινει ευκαιριες σε δυναμικούς ανθρώπους να κανουν πολλα λεφτα με την δουλεια τους και όχι με αφισοκολλήσεις κατι που ανεβαζει το βιοτικο επιπεδο και των ανθρωπων για υπαλληλικη εργασια.
Ο θεος βοηθος
Μία διόρθωσις Γεώργιε. Δεν ήτο Απρίλης του 2013.
Ήτο Νοέμβριος του 2012 που ωμίλησε ο Βαρουφάκης στην Ξενοφώντος 4 και μάλιστα εκτός θέματος αφού αυτό ήτο περί της κοινωνικής οικονομίας.
Καλή χρονιά,
πρόσφατα σας ανακάλυψα, μου αρέσει η σκέψη σας αλλά κυρίως ο αγώνας σας.