Αρχική » Ένα Όραμα για τον Ελληνισμό

Ένα Όραμα για τον Ελληνισμό

από Γιώργος Καραμπελιάς

Ένα Όραμα για τον Ελληνισμό της παρακμής

Του Γιώργου Καραμπελιά, δημοσιεύτηκε στο www.huffingtonpost.gr

Επαναλαμβάνω αδιάκοπα -ad nauseam- πως ποτέ άλλοτε ο ελληνισμός, από την άποψη του συνόλου των μεγεθών του, -δημογραφία, οικονομική και πνευματική παραγωγή, ρόλος στο παγκόσμιο γίγνεσθαι- δεν βρισκόταν σε κατώτερο σημείο από σήμερα. Πράγματι το ελληνικό κράτος κινδυνεύει πλέον να μη διαθέτει τα απαραίτητα μεγέθη για την αναπαραγωγή του ως αυτόνομο ιστορικό υποκείμενο. Γιατί αν, επί παραδείγματι, μετά την Άλωση του 1453 χάσαμε και κράτος και πληθυσμούς, ωστόσο ο ελληνισμός παρέμεινε αποφασιστικός πνευματικός παράγοντας για την ίδια τη δυτική Αναγέννηση και μέχρι το 1922 αποτελούσε καθοριστικό οικονομικό και γεωπολιτικό παράγοντα της καθ’ ημάς Ανατολής, σε αντίθεση με τη σημερινή δραματική συρρίκνωση μας. Και παρά το ότι έχουμε ιστορία 3.000 ή 4.000 χρόνων, κανείς δεν έχει κερδίσει την ιστορική αθανασία, ιδιαίτερα σε ένα, γεωπολιτικό σταυροδρόμι όπου η παραμικρή υποχώρηση πληρώνεται με ακριβό αντίτιμο.

Καλούμαστε, λοιπόν, να απαντήσουμε σε μια τιτάνια πρόκληση. Να βάλουμε, έστω ως ένα μικρό έθνος πλέον, τέλος σε μια μακρά καθοδική πορεία. Και η πρόκληση εμφανίζεται τόσο «ασήκωτη» ώστε κάποτε φαντάζει τελεσίδικο εκείνο το finis Greciae -του Χρήστου Γιανναρά- σε πολλούς και ίσως τους πλέον σκεπτόμενους συμπολίτες μας. Από πού να αντλήσουμε κουράγιο και αισιοδοξία, αν το ιστορικό διακύβευμα είναι τόσο επισφαλές ή η έκβαση προδιαγεγραμμένη;
Παρότι δεν τρέφουμε αυταπάτες και αντικρίζουμε κατάματα την πραγματικότητα, επειδή γνωρίζουμε τον βαθμό αποσύνθεσης των ελίτ και την βαθειά παρακμή του ίδιου του λαϊκού σώματος, επειδή ξέρουμε πως είμαστε «πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα», ωστόσο, ισχυριζόμαστε πως ακόμα και σήμερα ο αγώνας δεν είναι χαμένος. Αρκεί να αποκτήσουμε επί τέλους ένα συνεκτικό όραμα και μέσα από έναν «εκσυγχρονισμό της παράδοσής» μας, να διασώσουμε την πρόταση πολιτισμού που φέρει ακόμα αυτή η παράδοση για τον σύγχρονο κόσμο.

greece illustration

Η ιστορία του 20ου αιώνα σφραγίστηκε από μια πολλαπλή αποτυχία, την αποτυχία του δυτικού εργαλειακού λόγου, που θα καταλήξει στο Άουσβιτς και την Χιροσίμα, ή θα πνιγεί στους παγωμένους βάλτους του Γκουλάγκ. Και η ανθρωπότητα έμεινε κυριολεκτικώς χωρίς κανέναν όραμα πέρα από την απλή επιβίωσή της «μέσα στην ευρωστία της σαρκός». Ως εκ τούτου ανοίγεται εκ νέου μια περίοδος αναζήτησης για τον ανθρώπινο πολιτισμό και την πορεία του. Σε μια τέτοια αναζήτηση, ο «ελληνικός δρόμος», της σύνθεσης συναισθήματος και διανοίας, – που είχε εκφραστεί τόσο στην αρχαία Ελλάδα, όσο σε ένα κατ’ εξοχήν ελληνικό δημιούργημα, τον χριστιανισμό-, εμφανίζεται και πάλι ως η μοναδική απάντηση πέραν της δυτικής νοησιαρχίας και του ανατολικού ανορθολογισμού.

Συχνά, η γραμμική αντίληψη, την οποία μας κληροδότησε ο καπιταλισμός, ο δυτικός ρωμαιο-διαφωτιστικός λόγος, και η μαρξιστική τους παραλλαγή, μας εμποδίζουν να αντιληφθούμε πως οι «πολιτισμικοί» δρόμοι, δεν ταυτίζονται ούτε περιορίζονται στις ιστορικές μορφές με τις οποίες εμφανίζονται. Δηλαδή, παρά την εναλλαγή των παραγωγικών συστημάτων και των κοινωνικών μορφών, από την αρχαία Αίγυπτο, την Περσία, την αρχαία Ελλάδα ή την Ρώμη και την Κίνα, μέχρι σήμερα, οι μεγάλοι πολιτισμοί αφήνουν το «ίχνος» τους πάνω στις διαδοχικές ιστορικές μορφές για χιλιάδες χρόνια. Ο «ελληνικός δρόμος» συνεθλίβη μεν ανάμεσα στη ρωμαϊκή εργαλειακή αποτελεσματικότητα και την ανατολική θεοκρατία, ωστόσο εξακολουθεί να επιβιώνει ως ο κατ’ εξοχήν αιμοδότης των δημοκρατικών θεσμών, του χριστιανισμού, της φιλοσοφίας του 20ου αιώνα, από τον Χάϊντεγκερ έως τον Καστοριάδη και τον Παπαϊωάννου…

Και οι σύγχρονοι Έλληνες, παρότι στο επίπεδο της κουλτούρας, των παραγωγικών δομών, της φιλοσοφικής επεξεργασίας, των εκπαιδευτικών δομών, των γνώσεων, βρίσκονται όντως σε κατώτερο επίπεδο από άλλους κληρονόμους της ελληνορωμαϊκής παράδοσης, δηλαδή τους δυτικούς, εντούτοις ως προς την «αυθόρμητη ιδεολογία» τους, τον τρόπο του βίου, τον ψυχισμό τους, βρίσκονται πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλον με τον «ελληνικό δρόμο». Γι’ αυτό και η προτίμηση στις μικροϊδιοκτητικές δομές, στο εμπόριο και τη ναυτοσύνη· η άρνηση της νοησιαρχίας και του άτεγκτου εβραϊκού προφητισμού, η εμμονή στη σύνθεση νόησης και συναισθήματος, φύσης και πνεύματος, η ισορροπία μεταξύ μυστικισμού και ορθολογισμού, η «σωματική» σχέση με τη δημοκρατία, από την αρχαιότητα μέχρι τις κοινότητες, η απόρριψη του ολοκληρωτισμού, κ.λπ. κ.λπ.

Σήμερα, καθώς ο δυτικός δρόμος οδηγεί στον βαθμό μηδέν του πολιτισμού του μετανθρώπου και του… Γιαν Φαμπρ και ο ανατολικός στο Ισλαμικό Κράτος, η ελληνική σύνθεση αποκτά μια δραματική επικαιρότητα για την ίδια τη διάσωση του πλανήτη και του ανθρώπινου πολιτισμού.

Προφανώς, δεν ισχυριζόμαστε πως αυτός ο δρόμος μπορεί να «εκπροσωπηθεί» από την Ελλάδα αποκλειστικά, που δεν διαθέτει ούτε τα μεγέθη, ούτε τα μέσα για έναν τέτοιο ρόλο, παρά μόνο μαγικο-απατεωνίστικα αλά Αρτέμη Σώρρα. Αυτός ο δρόμος προσλαμβάνει πολλαπλές μορφές και συσσωματώσεις, σε όλο τον πλανήτη, στην οικολογική μέριμνα, σε κοινωνικά κινήματα, χώρες και περιοχές, φιλοσοφικά και πνευματικά ρεύματα, κ.ο.κ. Η Ελλάδα όμως ως η ζωντανή έκφραση μιας συνέχειας θα μπορούσε να αποκτήσει ένα όραμα στα μεγέθη μιας κυριολεκτικά παγκοσμίας «αποστολής», να μεταβληθεί σήμερα σε ένα σημείο πύκνωσης μια πρότασης με παγκόσμιες διαστάσεις και σημασία, να περάσει από το σημερινό ναδίρ της καταισχύνης σε μια νέα ακμή.

Η Ελλάδα όμως ως η ζωντανή έκφραση μιας συνέχειας θα μπορούσε να αποκτήσει ένα όραμα στα μεγέθη μιας κυριολεκτικά παγκοσμίας «αποστολής», να μεταβληθεί σήμερα σε ένα σημείο πύκνωσης μια πρότασης με παγκόσμιες διαστάσεις και σημασία, να περάσει από το σημερινό ναδίρ της καταισχύνης σε μια νέα ακμή.

Γιατί άραγε έρχονται εκατομμύρια προσκυνητές στους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας, αν όχι για να έρθουν σε μια άμεση επαφή με την κοιτίδα του ευρωπαϊκού και του σύγχρονου πολιτισμού; Γιατί η Ολυμπιακή φλόγα εγκαινιάζει κάθε τέσσερα χρόνια το ταξίδι της από τη Ολυμπία και οι Έλληνες αθλητές παρελαύνουν πρώτοι κατά την έναρξη των αγώνων; Για ποιο λόγο εκατοντάδες χιλιάδες προσκυνητές, ο ίδιος ο Πούτιν και ο πατριάρχης της Μόσχας ταξιδεύουν στο ιερό όρος του Άθω αν όχι για να κοινωνήσουν με μια ζωντανή ακόμα και σήμερα πνευματική παράδοση;

greece illustration

Μπορούμε άραγε να συστηματοποιήσουμε αυτή την υπαρκτή παράδοση και να τη μεταβάλλουμε σε πρόταγμα για τη σημερινή Ελλάδα ως υλοποίηση αυτού του «εκσυγχρονισμού της παράδοσης» που ευαγγελιζόμαστε;

Η νεοελληνική Αναγέννηση (1700-1922) έθετε ως αίτημα της την ανασύσταση, στην Ευρώπη, ενός κράτους συνεχιστή του Βυζαντίου («πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ΄ναι») με ένα κράτος αρκετά ισχυρό ώστε να ηγεμονεύσει πολιτισμικά και πολιτικά στον ιστορικό χώρο δράσης του ελληνισμού. Σε περίπτωση επιτυχίας αυτού του εγχειρήματος ο νεώτερος ελληνισμός θα μπορούσε να ξαναστείλει «στην Κόκκινη Μηλιά» τους παρείσακτους Οθωμανούς και να συνεχίσει από εκεί που είχε μείνει η ελληνική ιστορία το 1204. Ο «ελληνικός δρόμος» θα αποκτούσε μια ισχυρή οικονομική και πολιτειακή βάση και θα μπορούσε να τοποθετηθεί, ως ο κληρονόμος του ιστορικού και βυζαντινού ελληνισμού, ισότιμα με τις άλλες δυνάμεις στην ευρωπαϊκή κονίστρα.

Η Μικρασιατική Καταστροφή έθεσε τέλος σε μια τέτοια αξίωση. Το ελληνικό κράτος δεν απέκτησε τα μεγέθη και τις προϋποθέσεις για να λειτουργήσει ως αυτόνομος γεωπολιτικός και πολιτισμικός πόλος. Και οι ιστορικές περιπέτειες που ακολούθησαν, η Κατοχή, ο Εμφύλιος και η απώλεια της Κύπρου, επιδείνωσαν αυτή την γεωπολιτική αδυναμία. Έτσι ο ελληνισμός που ως τα 1922 ζούσε με την «Μεγάλη Ιδέα», βρέθηκε πια χωρίς ουσιαστικά νέο όραμα και εν συνεχεία θα περιπέσει σε μια ατελείωτη διελκυστίνδα εσωτερικών διενέξεων και εμφυλίων συγκρούσεων.

smyrna 1922

Ο Πόλεμος του 1940 και ο Εμφύλιος που ακολούθησαν, έθεσαν στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης όχι πλέον τη διαμόρφωση ενός ελληνοκεντρικού οράματος, αλλά την επιλογή στρατοπέδου (αμερικανική Δύση ή σοβιετική Ανατολή) και την εσωτερική παραταξιακή και ταξική αντιπαράθεση. Έτσι για εβδομήντα χρόνια, μέχρι την μεγάλη κρίση του 2010, θα πάψει να υπάρχει κάποιο συνεκτικό και καθολικό όραμα μεγάλης πνοής, για τον ελληνικό λαό, η δε «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» θα ιδωθεί με τρόπο παρασιτικό και επομένως χωρίς καθολικότητα. Αντίθετα θα κυριαρχούν οι αποκλίνουσες κατευθύνσεις και οράματα στενά, «παραταξιακά».Το αποτέλεσμα είναι πως σήμερα, μετά από έναν μεγάλο ιστορικό κύκλο, κατεξοχήν εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα, αντιμετωπίζουμε για πρώτη φορά τον κίνδυνο της οριστικής έκπτωσης. Γι’ αυτό και η γενίκευση της απογοήτευσης, η εθνική κατάθλιψη, η φυγή στον ανορθολογισμό ή τον παρασιτικό εκσυγχρονισμό.

Σε αυτή την ιστορική στιγμή κατά την οποία οι Έλληνες κινδυνεύουν να απολέσουν την δυνατότητα της συγκρότησης ενός στοιχειωδώς ανεξάρτητου κρατικού πολιτικού υποκειμένου, ξαναμπαίνει και πάλι , ίσως για τελευταία φορά, το ζήτημα της διαμόρφωσης ενός καθολικού οράματος ικανού να επανενώσει τους Έλληνες. Και σε αυτό δώσαμε τον γενικό ορισμό «εκσυγχρονισμός της παράδοσης». Δηλαδή ανατρέχοντας στην μακρά ιστορική παράδοσή μας να διατυπώσουμε μία σύγχρονη πρόταση για το σήμερα η οποία να διαθέτει μια όντως πλανητική εμβέλεια και να επιτρέψει μια ισότιμη παρουσία στην Ευρώπη.

Για εβδομήντα χρόνια, μέχρι την μεγάλη κρίση του 2010, θα πάψει να υπάρχει κάποιο συνεκτικό και καθολικό όραμα μεγάλης πνοής, για τον ελληνικό λαό, η δε «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» θα ιδωθεί με τρόπο παρασιτικό και επομένως χωρίς καθολικότητα. Αντίθετα θα κυριαρχούν οι αποκλίνουσες κατευθύνσεις και οράματα στενά, «παραταξιακά».

 

Πράγματι ο «ελληνικός δρόμος», ως σύνθεση ανάμεσα στην τεχνόσφαιρα και τη φύση, ανάμεσα στον νου και την καρδιά, μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στη διαμόρφωση μιας πρότασης για τα αδιέξοδα του σημερινού κόσμου. Και επειδή οι Έλληνες δεν διαθέτουν τα μεγέθη, όπως η Κίνα π.χ., για να εκφράσουν αυτή την πρόταση αυτόνομα, είναι υποχρεωμένοι να το πράξουν ως κατεξοχήν πολιτισμικό υποκείμενο – και δεν έχουν τίποτα άλλο να πράξουν επί ποινή εξαφανίσεως.

Εξηγήσαμε ήδη πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να το κάνουμε μόνοι μας, αλλά αποτελεί μία κίνηση με παγκόσμιες διαστάσεις, η οποία εκφράζεται μέσα από οικολογικά κινήματα, οικονομικές προτάσεις για την χαλιναγώγηση και επανένταξη της οικονομικής διάστασης στην κοινωνία, κ.λπ, κ.λπ. Απλώς, εμείς μπορούμε και πρέπει να μεταβληθούμε σε ένα εργαστήρι αυτού του δρόμου. Πράγμα που σημαίνει για παράδειγμα τη δημιουργία μιας Διεθνούς Φιλοσοφικής Περιπατητικής Σχολής στην πατρίδα του Αριστοτέλη στα Στάγειρα, ενός Παγκόσμιου Ιατρικού συνεδριακού κέντρου στην πατρίδα του Ιπποκράτη την Κω. Ένα Ορθόδοξο Διεθνές Πανεπιστήμιο θα έπρεπε να εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη συνδεδεμένο με το Άγιο Όρος, και να διαδραματίζει για τις Ορθόδοξες σπουδές έναν ρόλο ανάλογο με αυτόν που είχε άλλοτε το Ινστιτούτο του Αγίου Σέργιου στο Παρίσι. Για τι όχι η δημιουργία ενός κέντρου για την συνεταιριστική ιδέα στα Αμπελάκια, για τη ναυτοσύνη στην Ύδρα ή τον Πειραιά, για την μηχανουργία και τη ναυπηγική στην Ερμούπολη, για την οικολογική αρχιτεκτονική στα Ζαγοροχώρια κ.λπ…

acropolis museum

Κάτι τέτοιο προϋποθέτει βεβαίως την ανάδειξη της παιδείας σε κύρια μέριμνα του ελληνικού κράτους (αντ’ αυτού τα ελληνικά Πανεπιστήμια έχουν μεταβληθεί σε αχούρια, και οι Έλληνες φοιτητές συνεχίζουν να φεύγουν στο εξωτερικό αντί η Ελλάδα να συγκεντρώνει φοιτητές από όλα τα Βαλκάνια και τη Μ. Ανατολή). Σημαίνει έναν διαφορετικό προσανατολισμό της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, όπου το επίκεντρο μπαίνει στην παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής ειδίκευσης και όχι βέβαια στην παραγωγή προϊόντων με ανειδίκευτο εισαγόμενο εργατικό προσωπικό.

Σε μια τέτοια κατεύθυνση είναι δυνατό να αναδιαμορφωθεί ριζικά ακόμα και ένας τομέας τόσο εξωστρεφής και εξαρτώμενος από την διεθνή συγκυρία, όπως ο τουρισμός, εάν συνδεθεί αποφασιστικά με την ιστορική παράδοση της χώρας από την Κνωσό έως το Άγιον Όρος όπως ήδη γίνεται εμβρυακά, και έτσι να μετασχηματιστεί σ’ έναν πολλαπλασιαστή της πολιτισμικής πυκνότητας. Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα, ή Ζακύνθος, -που κάποτε είχε το υψηλότερο πολιτισμικό επίπεδο της Ελλάδας, πατρίδα του Σολωμού και του Κάλβου-, να είναι σήμερα μια πολιτισμική έρημος και ο τουρισμός να συνίσταται σε μεθυσμένες αγέλες νεαρών και κραυγαλέα μπιτς μπαρ.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μας έμεινε καμία άλλη δυνατότητα, αλλά ήδη αυτή είναι τεράστιας σημασίας. Προϋπόθεση όμως είναι να ξεφύγουμε από τον στενό οικονομισμό και τον ψευδοταξικισμό της ιδεολογίας της μεταπολίτευσης, κατ’ εξοχήν της αριστεράς, και να κατανοήσουμε πως ο εκσυγχρονισμός της παράδοσής μας, αποτελεί εγχείρημα όχι απλώς εγχώριο αλλά διεθνές. Ίσως αυτό εκφράζουν με διεστραμμένο και ανορθολογικό τρόπο οι Έλληνες που καταφεύγουν στο κλέος των προγόνων, ακολουθώντας ακόμα και απατεώνες όπως ο Σώρρας. Το ζητούμενο είναι να μετατρέψουμε το ανορθολογικό σε όραμα και ρεαλιστική πρόταση.

Αυτή η πρόταση είναι όντως ρεαλιστική, δεν απαιτεί τεράστιες δαπάνες και πόρους, δεν απαιτεί καν να έχουμε ξεφύγει από την εποχή των μνημονίων, απαιτεί απλώς(sic!)… έναν αναπροσανατολισμό του φαντασιακού των Ελλήνων, οι οποίοι θα πρέπει να επιβάλουν και σε θεσμούς και κόμματα αυτόν τον νέο προσανατολισμό. Απαιτεί δηλαδή μια Πολιτιστική Επανάσταση μεγάλης κλίμακας που θα στραφεί πριν απ’ όλα ενάντια στο εμφυλιοπολεμικό υπόστρωμα του νέου ελληνισμού, που μετά το 1915 καθίσταται κυρίαρχο και ακυρώνει κάθε μεγάλη συλλογική προσπάθεια.

Εξάλλου στην ύστερη μεταπολιτευτική περίοδο, από τη δεκαετία του 1990, η εμφύλια διαμάχη καθίσταται ουσιαστικά άνευ αντικειμένου και διακυβεύματος, μετά την αποτυχία του υπαρκτού σοσιαλισμού, τη σύγκλιση σοσιαλδημοκρατίας και δεξιάς στην Ευρώπη και την διασφάλιση, ακόμα και μέσω της Πασοκικής κοινωνικοποίησης της διαφθοράς, της… ισότητας αριστεράς και δεξιάς στην Ελλάδα! Γι’ αυτό και η εμφυλιοπολεμική ροπή επιβιώνει πλέον αποκλειστικά ως μηδενισμός. Προνομιακός χώρος εκδήλωσής του η κυριαρχία των κάθε είδους μηδενιστικών ρευμάτων στη νεολάια και η μεταβολή του εθνομηδενισμού σε κυρίαρχη ιδεολογία των ελίτ.

Μιαν κατεξοχήν μηδενιστική εξέγερση, εκείνη του Δεκεμβρίου του 2008, θα την ακολουθήσει και η εξίσου μηδενιστικού χαρακτήρα υποστροφή του κινήματος των «αγανακτισμένων». Οι ενυπάρχουσες σε αυτό το κίνημα δυνατότητες μιας επανεδαφικοποίησης της ελληνικής -κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής- πραγματικότητας, κατακλύστηκαν από τον κυρίαρχο μηδενισμό που ανέδειξε στο πολιτικό προσκήνιο την Χρυσή Αυγή, τον Πάνο Καμμένο, ή τον… Βασίλη Λεβέντη και, προπαντός, επέτρεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ να αναρριχηθεί στην κυβέρνηση.

athens riots

Σήμερα λοιπόν, μετά την ολοκλήρωση ενός ιστορικού κύκλου, πραγματικά και φαντασιακά, μια και όλες οι παρατάξεις του εμφυλίου βρέθηκαν στην εξουσία κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, με γλίσχρο απολογισμό, η δε αριστερά απεδείχθη η χειρότερη απ’ όλες, πιστεύουμε πως ο εμφυλιοπολεμικός μηδενισμός έχει εξαντλήσει την όποια δυναμική διέθετε. Το δημοψήφισμα αποτέλεσε, κυριολεκτικώς, το κύκνειο άσμα του και έκτοτε αρχίζει η άμπωτις. Και τα πρώτα συμπτώματά της είναι η αποστράτευση, ο στρουθοκαμηλισμός, η κατάθλιψη. Δεν ξεφορτώνεσαι εύκολα μνήμες ή έστω φαντασιώσεις, για τους νεωτέρους, συμπεριφορές, αυτοματισμούς, που σφράγισαν τα τελευταία εκατό χρόνια της εθνικής ζωής. Πόσω μάλλον, δε, να αναζητήσεις ή να ενστερνιστείς μια νέα οραματική πρόταση για τον ελληνισμό που βρίσκεται σε κατατονία.

Και όμως δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος καμία άλλη προοπτική. «Ή όλα ή τίποτε». Είτε θα σβήσουμε ως αυτόνομο πολιτειακό υποκείμενο είτε θα συνεχίσουμε δημιουργικά, με έναν νέο ρόλο, την μεγάλη παράδοση του ελληνισμού.

Αποτέλεσμα εικόνας για Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς, η Υπέρβαση enalekdoseis

Απόσπασμα από το βιβλίο «Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς, η Υπέρβαση» (Εναλλακτικές Εκδόσεις)

ΣΧΕΤΙΚΑ

11 ΣΧΟΛΙΑ

Giorgos 11 Σεπτεμβρίου 2016 - 13:27

Εξαιρετικό άρθρο.
Το όραμα του κ. Καραμπελιά όμως δύσκολα θα πραγματοποιηθεί αν δεν υπάρξουν ορισμένες προυποθέσεις για έναν ορθολογιστικό τρόπο διανομής και ελέγχου των πόρων που είναι αναγκαίο να διατεθούν για την παλιγγενεσία στην οποία αποσκοπεί ο συγγραφέας.
Κι αυτοι, κατα την ταπεινή μας άποψη δεν μπορεί να είναι άλλοι απο:
1ον. Μια συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξάρτητη αρχή διαφάνειας, και
2ον. Μια συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξάρτητη αρχή αξιοκρατίας και αριστείας.
Χωρίς αυτές τις δύο αρχές οποιαδήποτε κίνηση, σχέδιο, πρωτοβουλία είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Common sense 11 Σεπτεμβρίου 2016 - 19:01

Δεν μπορούμε να περιμένουμε τον εκσυγχρονισμό της Παράδοσης ή οποιοδήποτε άλλο όραμα από ένα ελλαδικό κράτος παλαιοθωμανικού τύπου που μόνο στόχο έχει την πάση θυσία εξυπηρέτηση της δημοσιοϋπαλληλίας, της κυβερνητικής νομενκλατούρας και της κομματικής πελατείας….
Για παράδειγμα δείτε τι κάνει ο Φίλης στην παιδεία τώρα. Ακόμα κι αν αύριο πέσει αυτός κι έρθει άλλος δε μπορεί η προσπάθεια να έχει συνέχεια και στοχοπροσήλωση όσο εξαρτάται από ένα διεφθαρμένο κράτος. Μόνον ανεξάρτητες πρωτοβουλίες πολιτών συλλογικές ή ατομικές μπορούν να ευοδώσουν με την προϋπόθεση ότι το διεφθαρμένο κι ανίκανο κράτος δεν τους κόβει τα πόδια τουλάχιστον. Γι’αυτό σε άσχετο χρόνο κι ειδικά για τα κέντρα που αναφέρεσθε έχω προτείνει τη σύσταση ανεξάρτητων μονάδων που να εκμεταλλεύονται τις γνώσεις και την τεχνογνωσία Ελλήνων διακεκριμένων επιστημόνων του εσωτερικού και του εξωτερικού στις τεχνικές, θετικές, ιατρικές αλλά και θεωρητικές ή οικονομικές επιστήμες και να τις μεταβιβάζουν με μορφή σειρών σεμιναρίων, προγραμμάτων, μαθημάτων, διαλέξεων κλπ. σε επιστήμονες και τεχνικούς από χώρες που διψούν για υψηλή τεχνολογία και τεχνογνωσία. Τυπικό παράδειγμα η Κίνα που θα τη συνέφερε πολύ περισσότερο να δουλεύει για τη (μετ)εκπαίδευση του επιστημονικού της δυναμικού με θερινά προγράμματα στην Ελληνική Επαρχία παρά να χορηγεί πανάκριβες υποτροφίες στις ΗΠΑ κι αλλού σε ανθρώπους μάλιστα που πολλές φορές δεν επιστρέφουν. Αλλά για να πετύχουν τέτοιες μονάδες στο σύγχρονο κόσμο απαιτείται συνέχεια, ευελιξία, υπομονή κι επιμονή και κυρίως αποδέσμευση από τους αντιπερισπασμούς των συνεχών κυβερνητικών και κυρίως κομματικών και μικροπολιτικών παρεμβάσεων…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ελευθεριος 11 Σεπτεμβρίου 2016 - 21:58

παντως μαλλον προς το “θα σβησουμε ως αυτονομο πολιτειακο υποκειμενο” μας βλεπω να πηγαινουμε ολοταχως. ωραια ολα αυτα που προτεινονται, αλλα εδω μιλαμε για ενα εθνος σε κωμα. ενα εθνος που βρισκεται εν ζωη μονον ενεκα της μηχανικης υποστηριξης που του παρεχεται.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
npo 12 Σεπτεμβρίου 2016 - 05:12

Συνειδητοποιώ πως δεν έχω καταλάβει τι εννοείτε με την φράση «εκσυγχρονισμό της παράδοσής».

Για μένα η ιδέα είναι να αποδεχτούμε τι είμαστε, τα καλά μας και τα στραβά μας, να τα αγαπήσουμε και να προχωρήσουμε. Στον δικό μας δρόμο, όπως θα τον χαράσουμε μέσα απο τις πράξεις μας. Μέρα με την μέρα. Να κάνουμε δικά μας πράγματα. Όχι του μπαμπά και του παππού και του προπάππου.

Αυτό δλδ που δεν θέλω είναι να πάμε πάλι πίσω. Αριστοτέληδες, Ιπποκράτηδες και ορθοδοξίες. Εδώ σαν κοινωνία και σαν διοίκηση δεν μπορούμε να περιποιηθούμε τα κατοικίδιά μας και να μαζέψουμε τα σκουπίδια μας και βρωμάνε όλοι οι δρόμοι. Βρωμάνε σκουπίδια και ψοφίμια. Η Διεθνής Φιλοσοφική Περιπατητική Σχολή μας μάρανε? Όλα τα είχε η Μαριωρή που λέει κι ο λαός…

Ό,τι κάνανε οι αρχαίοι και οι παλιοί το κάνανε. Το κάνανε για πάρτι τους και για όλη την ανθρωπότητα. Και κάνανε και στραβά δεν κάνανε μόνο καλά. Εμείς θα κάνουμε τίποτα, ή θα αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια, θα βαυκαλιζόμαστε με παραμύθια και πέραν τούτου ουδέν? Γιατί άμα είναι έτσι, ας εξαφανιστούμε, δεν χάθηκε κι ο κόσμος.

Αυτά. Και να φανταστεί κανείς πως είμαι σφοδρός πολέμιος του αυτομαστιγώματος..

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
thouthou 13 Σεπτεμβρίου 2016 - 02:00

Αυτή η λογική όμως μπορεί να μας έχει φτάσει και εδώ που είμαστε…
Όλοι οι παππούδες μας, αυτοί “που έφτιαξαν ό,τι έφτιαξαν” ήταν κοινωνικοπολιτισμικά συνεχιστές. Εκούσια και ακούσια. Και έκαναν αυτό που ένιωθαν σωστό.
Για να μην βρωμάνε οι δρόμοι, υπάρχουν δύο λύσεις: οι αυστηροί κανόνες, και ο πολιτισμός. Το πρώτο εξαρτάται από τον νομοθέτη, και είναι εφήμερο. Το δεύτερο δεν χρειάζεται τίποτε, είναι παραγωγή. Τα νοικοκυρεμένα χωριά, αυλές, σπίτια, δεν ήταν κανόνας αρχιτέκτονα ή νομοθέτη. Ήταν παράγωγο ζωής και πολιτισμού.
Έτσι σε όλα. Ο Μίκης ήθελε να γράφει ορατόρια. Αυτά έμαθε να θέλει από την εκπαίδευσή του. Όταν όμως βούτηξε στην ιστορία, δημιούργησε. Από την άλλη όμως ήταν και ο Βαμβακάρης, ή ο Άκης Πάνου…. Αυστηροί ακούσιοι-εκούσιοι συνεχιστές….
Οι Αριστοτέληδες, οι Ορθοδοξίες, δεν είναι προϊόντα ή εργαλεία να “χρησιμοποιηθούν”. Αυτή είναι η δυτική παρακμιακή λογική. Λογικό για τους ετερόφωτους. Όταν όμως είναι βίωμα, έχουν νόημα και υπαρξιακή -όχι ακαδημαϊκή ή θεωρητική- λογική.
Ό,τι παρήχθη, δεν ήταν προϊόν προς χρησιμοποίηση. Ήταν έκφραση. Ήταν ζωή. Η παρακμή ξεκίνησε όταν σταματήσαμε να είμαστε, και καταναλώσαμε αυτό που είμασταν για να πάμε παρακάτω. Αποστασιοποίηση από τον εαυτό, σχιζοφρένεια και έρημος. Κατάθλιψη, αδιέξοδα κλπ…
Αυτό τελείωσε. Τις καβάντζες της ιστορίας τις εξαντλήσαμε. Ή θα λύσουμε το υπαρξιακό μας πρόβλημα, ή δεν υπάρχει πια πρόβλημα, δεν είμαστε ιστορικό υποκείμενο πια για να αναρωτιόμαστε πώς θα συνεχίσουμε.
Το καλό όμως από την άλλη, είναι ότι η παρακμή μας μας καταστρέφει. Αν είχαμε όντως μετουσιωθεί, θα είχαμε βρει άλλον τρόπο, άλλο δρόμο, θα είχε βρεθεί η πορεία του ¨νέου -πρώην Έλληνα”. Δεν θα είμασταν καταθλιπτικοί και αυτοκαταστροφικοί. Άρα εσωτερικό υλικό υπάρχει ακόμη, αυτό που είναι ασύμβατο με την κατάσταση, και δημιουργεί όλον αυτό τον παραλογισμό.
Δεν έχουμε όμως χρόνο, γιατί πρέπει να προλάβουμε την ιστορική, φυσική μας εξαφάνιση. Αυτό είναι το στοίχημα. Εδώ θα φανεί αν θα μπορέσουμε να αλλάξουμε την ιστορία πάλι.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Πρόδρομος Σαββαΐδης 1 Σεπτεμβρίου 2019 - 22:26

Δεν είναι Μαριωρή η φιλοσοφία. Πρέπει να δεις σε ποιά κατάσταση έχουν φέρει οι κρατούντες με εντολή των απέξω την Ακαδημία του Πλάτωνος που έχουν ένα σύλλογο εκεί που προσπαθεί δυό χρόνια τώρα χωρίς αποτέλεσμα και νομίζω οτι έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν τους λόγους. Ότι σαμποτάρεται από την ξενοκίνητη προδοτική ανθελληνική κυβέρνηση και το βαθύ κράτος των Αθηνών. Ένα διεθνές φιλοσοφικό κέντρο θα ήταν πολύ εύκολο να γίνει και να φέρει και τουρισμό κια χρήμα. Άνθρωποι που πάνε και την βλέπουν, που έρχονται από μακρυά, κλαίνε για το χάλι της. Ολα αυτά που λέει ο Καραμπελιάς θα μπορούσαν να γίνουν αν δεν είχαμε το κράτος αυτό που γράφω παραπάνω. Δεν μπορεί να μην το βλέπει.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ευγενία 12 Σεπτεμβρίου 2016 - 23:16

Αν βαδίσουμε προς τα πίσω πάνω στον ελληνικό δρόμο και πάνω στον δυτικό δρόμο φτάνουμε στο μεγάλο σχίσμα του 1054, τότε που αυτοί οι δυο δρόμοι χωρίστηκαν. Το θέμα αυτό είναι στη βάση του θεολογικό. Και μόνο η παραδοχή ότι υπάρχει ελληνικός δρόμος πέραν της δυτικής νοησιαρχίας, είναι γεγονός υψίστης σημασίας. Το να μπούμε ξανά σ΄ αυτό το δρόμο είναι πράγματι μια παγκόσμια αποστολή διάσωσης του πλανήτη και του ανθρώπινου πολιτισμού.
Το πρόβλημα είναι ότι η επιστροφή στον ελληνικό δρόμο ορίζεται ως εκσυγχρονισμός της παράδοσης. Ο μεν εκσυγχρονισμός δε μπορεί να γίνει δεκτός από την “δεξιά” ας το πούμε σχηματικά, η δε παράδοση από την “αριστερά”. Και πώς θα γίνει η υπέρβαση; Ο εκσυγχρονισμός είναι όρος του μοντερνισμού και από την εποχή του εκσυγχρονισμού του Σημίτη, έχει αρνητικό πρόσημο. Όταν τον ακούς κρατάς μικρό καλάθι το λιγότερο.
Ακόμα πιο σημαντικό, σχετίζεται με τον όρο “επανευαγγελισμός” που εισηγούνται οι Ρωμαιοκαθολικοί και φοριέται πολύ στις θεολογικές σχολές τώρα τελευταία. Πρόκειται για τον “εκσυγχρονισμό” του μηνύματος του Ευαγγελίου.
Ακόμα χειρότερα αποτελεί άρνηση του γεγονότος ότι η ρίζα του ελληνικού δρόμου είναι η θεολογία των επτά Οικουμενικών Συνόδων και της 8ης επί Μ. Φωτίου, και της 9ης επί Γρηγορίου του Παλαμά. Αυτή η θεολογία είναι η βάση της χριστιανικής φιλοσοφίας που συνθέτει τη φύση και το πνεύμα, τη νόηση και την καρδιά κλπ. Αυτό δε φαίνεται καθαρά στο παρόν κείμενο είναι αλήθεια, συνάγεται όμως από το σύνολο των κειμένων αν τα παρακολουθεί κανείς. Ο εκσυγχρονισμός της παράδοσης είναι ο εξορθολογισμός της παράδοσης, έτσι δεν είναι; Οι δύο όροι είναι αντίθετοι μεταξύ τους. Αναιρούν ο ένας τον άλλο. Είναι κάτι σαν ένωση του ελληνικού και του δυτικού δρόμου.
Ας δώσουμε ένα παράδειγμα. Ο εθνομηδενισμός ως παράγωγο της παγκοσμιοποίησης είναι άμεσος απόγονος του διαφωτισμού. Είναι η ευρωπαϊκή ιστορία των νεότερων χρόνων. Ο διαφωτισμός είναι η θεωρία του ορθολογισμού, του υλισμού και της αθεΐας, στενά δεμένος με τη νοησιαρχία του μεσαίωνα. Γέννησε τον μαρξισμό και τα σχετικά. Είναι καθαρά δυτικός δρόμος. Όταν πολεμάς τον εθνομηδενισμό κρατώντας όμως τον διαφωτισμό προσπαθείς να τετραγωνίσεις τον κύκλο. Από κει προκύπτει ο εκσυγχρονισμός ή εξορθολογισμός της παράδοσης και γι αυτό το λόγο μας μπερδεύει.
Το όραμα όμως “ελληνικός δρόμος” είναι πράγματι πολύ μεγάλο. Πολεμήθηκε με μεγάλο μίσος από τη δύση και πολεμιέται ακόμα. Θέλουν ή να πάμε μαζί τους, να αρνηθούμε δηλαδή την πίστη μας και να γίνουμε ουνία, ή να μας εξαφανίσουμε. Μόνο αν αγκαλιάσουμε σφιχτά την ορθόδοξη πίστη και παράδοσή μας θα σώσουμε το έθνος μας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αντώνης Λαμπίδης 13 Σεπτεμβρίου 2016 - 00:41

“Παράταιρος ο λόγος ο δυνατός,
μέσα σε μια πολιτεία που σωπαίνει.”
Ποιητική συλλογή «Κάτοψη», Γιάννης Ρίτσος.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μιλτιαδης 14 Σεπτεμβρίου 2016 - 13:06

Ο ιστορικος κυκλος αφορα ολη την ανθρωποτητα η οποια θα εφανιστει (θεωρω σχετικα συντομα) απο τον επικειμενο πυρηνικο πολεμο και μεγαλες σεισμικες και κατακλυσμικες καταστροφες.

Στο συμπαν η ουσιαστικοτερη διαδικασια ειναι η διερυνση της συνειδητοτητας. Η παλια συνειδητοτητα πεθαινει και αυτο θα συνοδευτει και με εξωτερικες καταστροφες και αφανισμο της ανθρωποτητας

Η μονη σωτηρια για τον καθενα ειναι η αλλαγη του επιπεδου συνειδητοτητας. Τιποτα αλλο δεν μπορει να τον βοηθησει σε ολα αυτα που συντομα θα συμβουν και δεν εχει ματαδει ο κοσμος.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Bill Hanes 19 Σεπτεμβρίου 2016 - 19:13

Από τω 1832 μ.Χ. (δολοφονία Καποδίστρια και μετά), βάζουν οι “έτσι” τους δικούς τους να κυβερνούν και έτσι έχουμε κράτος εν Ελλάδι και όχι Ελληνικό κράτος. Μόνον αν είμαστε “τρελοί” και ενωμένοι μπορούμε να αποτινάξουμε αυτό το καθεστώς. Δυστυχώς, κανένας λαός δεν διαθέτει συλλογική κρίση και μνήμη, προς τούτο.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΑΚΡΙΤΑΣ 2 Σεπτεμβρίου 2019 - 11:45

Πολύ ωραία όλα αυτά αλλά διαφωνώ ΚΑΘΕΤΑ στο “Η Μικρασιατική Καταστροφή έθεσε τέλος σε μια τέτοια αξίωση. ” .
Και αυτό δεν αφορά μόνο το παρόν αξιολογότατο ιστολόγιο αλλά είναι δόγμα όλου του πολιτικού φάσματος από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά και την μεγάλη πλειοψηφία του λαϊκού σώματος .
Με απλά λόγια αυτό που πρέπει να απαντήσουμε :
H προσχεδιασμένη γενοκτονία (τελική φάση 1914-1922 γιατί η γενοκτονία είναι ΧΙΛΙΟΧΡΟΝΗ) του Ελληνισμού στην Μικρά Ασία Μας αλλά και των Αρμενίων και Συροχαλδαίων επιβραβεύεται , γίνεται αποδεκτή , οι θύτες – δολοφόνοι (διάβαζε επιστολή Ελ.Βενιζέλου για Νόμπελ ειρήνης στον αρχιδολοφόνο Κεμάλ ) ανάγονται σε ήρωες που “διαμόρφωσαν” το σύγχρονο τουρκικό κράτος , το όραμα του εθνεγέρτη μας Ρήγα Φεραίου ενταφιάζεται οριστικά (γιατί και πριν το 1922 ήταν ενταφιασμένο ) και πάμε για τις επόμενες ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ;
Οι οποίες επόμενες ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ ούκ έστιν αριθμός :
ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΧΙΛΙΟΧΡΟΝΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ ΜΑΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ – ΚΩΝ/ΠΟΛΗΣ
ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΙΜΒΡΟΥ -ΤΕΝΕΔΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ
ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΑΣ – ΠΕΛΑΓΟΝΙΑΣ (ΣΚΟΠΙΑ) ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ – ΔΥΤΙΚΩΝ ΣΚΟΠΙΑΝΩΝ
ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ (ΑΝΕΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΕΛΙΤ)
ΜΑΖΙΚΟΣ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΣ ΚΩΝ/ΠΟΛΗΣ , ΣΜΥΡΝΗΣ , ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ , ΚΥΠΡΟΥ με δεκάδες εκατομμύρια εποίκους για την οποία δεν έχουμε πει μια κουβέντα .και πολλά άλλα .
Ε ΛΟΙΠΟΝ ΟΧΙ ! ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΧΙ !
Γιατί αν ήταν έτσι δεν θα είχε γίνει πράξη η Εθνεγερσία του 1821 και άλλες εκατόν είκοσι και (120) επαναστάσεις πριν το 1821 !
Και ας θυμηθούμε τι είχε γίνει πριν το 1821 :
Κατάληψη Κων/πολης 1453 μχ
Κατάληψη Μυστρά 1461
Κατάληψη κράτους του Πόντου 1461
Αλλοίωση πληθυσμού σε όλη την Βαλκανική χερσόνησο του Ελληνισμού με εξισλαμισμούς και μεταφορά μουσουλμάνων από άλλα μέρη
Εξισλαμισμός και αφελληνισμός σχεδόν ολόκληρης της ανθρωπομάνας Μικράς Ασίας και ζωτικότερου πνεύμονα του Ελληνισμού (11ος – 15ο αιώνας )
Αμέτρητες σφαγές , βιασμοί , λεηλασίες , απίστευτα εγκλήματα καθόλη την διάρκεια των οκτώ περίπου αιώνων Τουρκικής εισβολής , κατοχής και γενοκτονίας σε βάρος Ρωμαίικων εδαφών και πληθυσμών πριν το 1821 (και άλλα πολλά ).
Η τελευταία Μικρασιατική καταστροφή και τα τετελεσμένα αυτής είναι λοιπόν μια γελοία , μακάβρια , έωλη δικαιολογία της κυρίαρχης ελίτ και δυστυχώς και της μεγάλης πλειοψηφίας των διανοούμενων , δημοσιογράφων κλπ που μας οδηγεί στην αποδοχή απίστευτων εγκλημάτων , στην παράλυση και εν τέλει στον ιστορικό θάνατο .
Για να συνεχίσουμε λοιπόν να υπάρχουμε ως έθνος αλλά και να γίνουμε φωτεινό παράδειγμα σε άλλα έθνη και μπορόύμε να γίνουμε πρέπει να κάνουμε τα εξής :
A)Μια πνευματική και ηθική επανάσταση κολοσιαίων διαστάσεων με την οποία το λαϊκό σώμα να επανασυνδεθεί με το ιστορικό του παρελθόν και ήθος κατά κύριο λόγο την περίοδο 323 πχ έως 1204 μ.χ στην οποία ο Ελληνισμός είτε με την μορφή των Ελληνιστικών κρατών – Αυτοκρατοριών είτε με το Ρωμαϊκό κράτος του Ελληνικού Έθνους πρωταγωνιστεί παγκόσμια σε όλα τα επίπεδα : πολιτικό , οικονομικό , πολιτιστικό , πνευματικό – θρησκευτικό .
Με απλά λόγια να διαβάσουμε και να γνωρίσουμε την πραγματική μας ιστορία -διάβαζε Ιωάννης Ρωμανίδης Ρωμιοσύνη Ρωμανία Ρούμελη http://img.pathfinder.gr/clubs/files/63099/1.pdf – να καταγράψουμε τα λάθη που έχουμε κάνει ως έθνος στο διάβα των χιλιετιών και να διεκδικήσουμε με πάθος αυτά που μας ανήκουν : Εδάφη , πληθυσμοί , ιστορία , πνευματική πρωτοπορία , πρωτοπόροι της Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού παγκοσμίως !
Εκσυγχρονισμός του οράματος Ρήγα Φεραίου με την πνευματική ιδιοφυία του πατέρα Ιωάννη Ρωμανίδη !
Β)Επανίδρυση της Ρωμανίας ως κράτους συνεχιστή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας .
Το προπατορικό αμάρτημα του Ελλαδικού κράτους ως κρατική υπόσταση του Ελληνισμού είναι ότι έχει αποκηρύξει την ιστορική συνέχεια του γιατί έχει θάψει την ελληνικότητα της Ρώμης μας αναγιγνώσκοντας την ιστορία σύμφωνα με τις διαστρεβλώσεις των Φράγκων κατακτητών .
Ο εθνομηδενισμός του Ελλαδικού κράτους είναι στο μεδούλι του , είναι εκ συστάσεως του .
Επανίδρυση της Ρωμανίας σημαίνει ότι πολιτικά , ιστορικά , νομικά διεκδικούμε τα αυτονόητα :
Β1)Εδάφη .
Από την Αντιόχεια – βασίλισσα της Ανατολής , έδρα Πατριαρχείου , από τις σημαντικότερες πόλεις του Ελληνισμού και του κόσμου από την ίδρυσή της μέχρι τον μεσαίωνα μέχρι την πρώτη μας πρωτεύουσα Ρώμη (31πχ-330 μχ ) (γιατί η Κων/πολη είναι η δεύτερη πρωτεύουσα του ενιαίου Ελληνισμού )πατρίδα των προγόνων μας Ρωμαίων που ενοποίησαν τον Ελληνικό κόσμο .
Από την Αρχαία Επίδαμνο (Δυρράχιο ) αποικία των Κερκυραίων από το 627 π.χ , στρατηγικής σημασίας λιμάνι στην Αδριατική μέχρι την Μαρτυρική Κύπρο μας .
Και αυτονόητα την Πόλη των Πόλεων την σημαντικότερη πόλη , πρωτεύουσα του Ελληνισμού και του Κόσμου για χίλια χρόνια , την Νέα Ρώμη Κωνσταντινούπολη !!!
Β2)Πληθυσμοί :
Με εφαλτήριο την Ορδοδοξία και τον Ελληνικό πολιτισμό πρέπει να προσεγγίσουμε Ελληνογενείς πληθυσμούς που απαριθμούν δεκάδες εκατομμύρια .
Είτε αφορούν την Δυτική Ρωμιοσύνη όπως λέγει ο Παμμέγιστος Ιωάννης Ρωμανίδης , κατά κύριο λόγο τα δεκάδες εκατομμύρια των Ελληνογενών της Σικελίας και Νοτίου Ιταλίας που αφελληνίστηκαν την περίοδο 11-15 αιώνα , διάβαζε την εξαιρετική μελέτη του ιστορικού Στέφανου Σωτηρίου https://kariopoliskontostavlifokades.blogspot.com/2018/06/h.html, και τους λατινογενείς της Κεντρικής Ιταλίας
είτε τα εκατομμύρια των Αραβόφωνων Ρωμιών της Μέσης Ανατολής που είναι μάρτυρες μια απίστευτης γενοκτονίας που εκκινεί από τον 7ο αιώνα παρακαλώ https://www.youtube.com/watch?v=8EtT4xwkKhA&t=1s
είτε τους εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια των κρυπτοχριστιανών της κατεχόμενης Μικράς Ασίας μας
είτε ακόμη τους 300000 Πόντιους μουσουλμάνους στον μαρτυρικό Πόντο μας και πολλούς άλλους ακόμη (Βλάχους ,Γκαγκαούζοι http://omogeneia-turkey.com/trortodox/gagauz.html κλπ ).
Και σταδιακά να τους επανελληνίσουμε .
Δεχόμαστε και έχουμε θάψει ως κράτος και ως λαός μια απίστευτη προσχεδιασμένη , διαχρονική γενοκτονία από Φράγκους ,Άραβεςκαι Τούρκους που είχε ως αποτέλεσμα να αφελληνισθούν δεκάδες εκατομμύρια ελληνικοί πληθυσμοί σε Μικρά Ασία , Μέση Ανατολή και Ιταλία και δεν έχουμε το δικαίωμα να διεκδικήσουμε τον επανελληνισμό τους ;
Διατί ; Επειδή έτσι θέλουν οι ξένοι δυνάστες μας ;
Ασφαλώς όχι !
ΑΜΕΣΑ ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΕΚΑΔΩΝ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΛΛΗΝΟΓΕΝΩΝ ΚΑΙ ΛΑΤΙΝΟΓΕΝΩΝ !
Β3)Ιστορία :
Δεν είναι μόνο οι Σκοπιανοί που τους έχουμε αφήσει και αναγνωρίσει το δικαίωμα να σφετερίζονται το όνομα Μακεδονία , τον στρατηλάτη μας Μέγα Αλέξανδρο αλλά είναι και οι Αλβανοί που σφετερίζονται την Ρώμη μας , τον Γεώργιο Καστριώτη και πολλά άλλα , οι Τούρκοι που σφετερίζονται μετά το 1923 τον προαίώνιο ελληνικό πολιτισμό της Μικράς Ασίας , οι Βούλγαροι που σφετερίζονται τους ιεραπόστολους Κύριλλο και Μεθόδιο , οι Αδελφοί Αρμένιοι που σφετερίζονται την Κιλικία μας .
ΑΜΕΣΑ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΡΩΜΑΝΙΑ ΜΑΣ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ , ΑΡΜΕΝΙΩΝ , ΣΕΡΒΩΝ .
Β4)Πνευματική πρωτοπορία και Ορθοδοξία .
Το σημαντικότερο όπλο στην φαρέτρα μας είναι ο διαχρονικός , προαιώνιος και ανυπέρβλητος ελληνικός πολιτισμός και πνεύμα μαζί με το συνδημιούργημα του Ελληνισμού την Ορθοδοξία και τον Χριστιανισμό .
Πρώτοι εμείς το λαϊκό σώμα πρέπει να καλλιεργήσει το πνεύμα το Ελληνιστί και να ζήσει σύμφωνα με τις διδαχές της Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού .
Ώστε στην συνέχεια να μεταδόσουμε ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΞΑΝΑ όπως κάναμε και αρχαιόθεν στους άλλους λαούς διεκδικώντας
δημοκρατικά την πρωτοπορία σε ένα κίνημα από κάτω για την σωτηρία και αλλαγή της ανθρωπότητας με βάση το Ελληνικό πνεύμα και την Ορθοδοξία !

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ