Το ΟΧΙ του ελληνικού λαού του 1940 ενοχλεί. Να καταργηθεί!
Του Θ.Κ.
Με πρόσχημα τους εορτασμούς για την απελευθέρωση της Αθήνας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής (12η Οκτωβρίου 1944) έχει οργανωθεί και συστηματοποιηθεί μία μεθοδευμένη και ενορχηστρωμένη, όπως αποδεικνύεται, προσπάθεια για την κατάργηση των εορτασμών για την 28η Οκτωβρίου και του ΟΧΙ του ελληνικού λαού στις ιταμές απαιτήσεις της φασιστικής Ιταλίας, της πρώτης νίκης στην Ευρώπη ενάντια στον φασιστικό-ναζιστικό Άξονα. Είναι προφανές ότι το πνεύμα της αντίστασης και του αγώνα και για ελευθερία, αξιοπρέπεια και εθνική ανεξαρτησία είναι άκρως ανεπιθύμητο, γι’ αυτό και φέτος ειδικά διαπιστώνουμε έναν εξόφθαλμο «υπερβάλλοντα ζήλο» και μία «ανεξήγητη» πρεμούρα για τους εορτασμούς για την απελευθέρωση της πρωτεύουσας. Είναι χαρακτηριστικό και ιδιαιτέρως ύποπτο ότι εδώ δεν γίνεται κάποιος εκτενής λόγος στο τι προηγήθηκε της απελευθέρωσης, με εμφανή την υποβάθμιση της αντίστασης του ελληνικού λαού από την πρώτη ήδη στιγμή της φασιστικής ιταλικής εισβολής και τον πολυαίμακτο αγώνα που έδωσε τότε η ελληνική νεολαία στα βουνά της Πίνδου, στον αέρα, στη θάλασσα (1940-41), αφού χιλιάδες νέοι έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες άλλοι θυσίασαν τη σωματική τους ακεραιότητα, κάτι που συνεχίστηκε βεβαίως και κατά τη διάρκεια της Κατοχής (1941-44). Αποσιωπάται επίσης το δεύτερο ΟΧΙ του ελληνικού λαού στα σιδηρόφρακτα γερμανικά στρατεύματα που εισέβαλαν από την ελληνοβουλγαρική μεθόριο (6 Απριλίου 1941), το οποίο ειπώθηκε εκ νέου, παρόλο που ο αγώνας ήταν πλέον εντελώς άνισος και άρα χαμένος.
Υπάρχει μία μεγάλη γκάμα μέσων, από όπου γίνεται συστηματική και ενορχηστρωμένη προσπάθεια για να πεισθούμε ότι σημαντικότερη επέτειος είναι εκείνη της 12ης Οκτωβρίου 1944 και όχι εκείνη της 28η Οκτωβρίου 1940. Έτσι για παράδειγμα, σε χθεσινοβραδινή εκπομπή της ΕΡΤ με τον δημοσιογράφο Πάνο Χαρίτο και με προσκεκλημένους «έγκριτους» καθηγητές πανεπιστημίου, το «πόρισμα» το οποίο βγήκε προς τα έξω είναι ότι δεν θα πρέπει να εορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου, γιατί είναι τρόπον τινά «φασιστική», ενώ η 12η Οκτωβρίου 1944 και 18η Οκτωβρίου 1944 (ημέρα επιστροφής της ελληνικής κυβέρνησης στην Αθήνα) είναι σημαντικότερες ημερομηνίες, «πολιτικά ορθότερες», θα συμπληρώναμε. Άλλοι δε έχουν κάνει λόγο για την αναγκαιότητα ευθυγράμμισής μας με άλλες χώρες της Ευρώπης, όπου εορτάζεται το τέλος του πολέμου και η συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας (8/9 Μαΐου 1945). Εκπομπές πάντως αναλόγου περιεχομένου έγιναν και από το κρατικό ραδιόφωνο, όπου πάρθηκαν συνεντεύξεις από κρατικούς αξιωματούχους που προπαγάνδιζαν το ίδιο θέμα.
Είναι δε αξιοσημείωτο ότι έχει συσταθεί ένα ολόκληρο οργανωτικό σχήμα με τίτλο “Η Αθήνα ελεύθερη. 12 Οκτωβρίου 1944», με ιστοσελίδα το: http://freeathens44.org, στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του οποίου περιλαμβάνονται ποικίλες εορταστικές εκδηλώσεις υπό την ονομασία “Αθήνα ελεύθερη”: «Κεντρικός χώρος των φετινών εκδηλώσεων είναι το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα» (πρώην πιλοποιείο Πουλόπουλου) στο Θησείο, ενώ το σύνολο των δράσεων εκτυλίσσεται σε διάφορα σημεία της Αττικής, τα οποία είναι φορτισμένα με ιστορική σημασία». Μεταξύ των εκδηλώσεων «για την απελευθέρωση της Αθήνας», συγκαταλέγονται εκθέσεις εικαστικών καλλιτεχνών, εκθέσεις κόμιξ, προβολές ταινιών, ιστορικοί περίπατοι με ξεναγήσεις, έκθεση σπάνιου φωτογραφικού υλικού, συναυλίες γνωστών καλλιτεχνών, καθώς και αγώνας δρόμου από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου μέχρι το σκοπευτήριο Καισαριανής. Οι παραπάνω δράσεις τυγχάνουν της υποστήριξης σημαντικών δημοσίων φορέων και οργανισμών.
Μας είναι πάντως ιδιαιτέρως δύσκολο να πιστέψουμε ότι τα κίνητρα της ανάδειξης της 12ης Οκτωβρίου 1944 ως σημαντικότερης της 28ης Οκτωβρίου 1940 είναι ανιδιοτελής, πολλώ δε μάλλον πατριωτικά. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι: γιατί τέτοιος ζήλος, γιατί τέτοια πρεμούρα για τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πρωτεύουσας και μάλιστα από ορισμένους ανθρώπους που κάθε άλλο παρά λάτρεις των εθνικών μας επετείων δείχνουν να είναι, φιγουράροντας ανάμεσα στους σημαντικότερους εκπροσώπους του εθνομηδενισμού; (βλ. εδώ: https://vimeo.com/146035309).
Σημειώνεται πάντως ότι γίνονται εκπαιδευτικές δράσεις προς αυτήν την κατεύθυνση, υπό την αιγίδα του εν λόγω οργανισμού, με γενική συντονίστρια την δρ Εκπαίδευσης Ενηλίκων και Ιστορίας κα Βασιλική Σακκά, σχολική σύμβουλο ΠΕ02 Μεσσηνίας. Το δε Υπουργείο Παιδείας έχει διοργανώσει «εκπαιδευτικά» σεμινάρια, που στόχο έχουν -μεταξύ άλλων- να προαγάγουν την παραπάνω ιδεολογία, παρουσιάζοντάς την με επιστημονικό μανδύα, ως θέσφατο.
Είναι ενδεικτικό ότι οι εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης της Ανατολικής Αττικής, δάσκαλοι και νηπιαγωγοί, καλούνται να παρακολουθήσουν ομιλία της εν λόγω σχολικής συμβούλου, δίκην σεμιναρίου, με τίτλο: «Να γιορτάσουμε την απελευθέρωση και όχι την κήρυξη του πολέμου. Πώς προσεγγίζουμε τραυματικά και δύσκολα θέματα;» Επίσης, οι σχολικοί σύμβουλοι δείχνουν «υπερβάλλοντα ζήλο» στο να υπενθυμίσουν στους υφισταμένους τους εκπαιδευτικούς να μην ξεχάσουν να υλοποιήσουν δράσεις για την 12η Οκτωβρίου 1944 στα σχολεία τους. Εδώ το ίδιο το κράτος προπαγανδίζει στους δημοσίους υπαλλήλους του αυτό το ιδεολόγημα και μάλιστα στους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι και αποτελούν de facto «πολλαπλασιαστές ιδεών» μέσα στην κοινωνία, μέσω των μικρών παιδιών και των νεαρών μαθητών, των οποίων οι γονείς έχουν εμπιστευτεί την τυπική εκπαίδευσή τους στην πολιτεία. Το λειτούργημα λοιπόν του παιδαγωγού δέχεται σημαντικά πλήγματα, δεδομένου ότι χρησιμοποιείται ως όχημα για την πραγμάτωση σκοπών που πόρρω απέχουν από εκείνους για τους οποίους έχει ταχθεί να υπηρετήσει. Το δυστύχημα είναι ότι στην πραγματικότητα οι εκπαιδευτικοί υποχρεούνται να συμμορφωθούν, να αποδεχτούν και να διαδώσουν στην κοινωνία τα θέσφατα της εθνομηδενιστικής ιδεολογίας, μέσα από προπαγανδιστικούς μηχανισμούς που έχουν το προκάλυμμα του «επιμορφωτικού» σεμιναρίου. Είναι εξάλλου κοινό μυστικό ότι όσοι εκπαιδευτικοί επιδεικνύουν ζήλο στο να είναι ακόλουθοι της προϊσταμένης τους αρχής και στο να προωθούν την «πολιτική ορθότητα» έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης και ανέλιξης συγκριτικά με όσους αντιστέκονται σε όλα αυτά τα διαλυτικά φαινόμενα που μαστίζουν τη δημόσια εκπαίδευση, ευρισκόμενοι μάλιστα πλέον υπό τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης.
Αυτό βεβαίως το φαινόμενο μας θυμίζει άλλες εποχές, όπου οι προκάτοχοι των σημερινών σχολικών συμβούλων, οι επιθεωρητές της Χούντας, τρομοκρατούσαν ιδεολογικά τους εκπαιδευτικούς, υποχρεώνοντάς τους να κάνουν ομιλίες για «τα επιτεύγματα της εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως», ενώ, όπως λέγεται, η στάση της Επταετίας ως προς τον εορτασμό του ΟΧΙ ήταν έως έναν βαθμό παρόμοια με εκείνη της σημερινής κυβέρνησης, εφόσον τόνιζε τον εορτασμό της 12ης Οκτωβρίου, όταν μάλιστα το έπος του 1940 ήταν ακόμη νωπό στις μνήμες των ανθρώπων, χωρίς πάντως να καταργήσει τη αργία της 28ης Οκτωβρίου.
Σήμερα, μία επέτειος που θεσπίστηκε από «τα κάτω» (τουλάχιστον από το 1944, εάν όχι από τη διάρκεια της Κατοχής, το 1943), η επέτειος του ΟΧΙ υπονομεύεται ενορχηστρωμένα «από τα πάνω», δήθεν με το να δώσουμε βάρος στην «ειρήνη» και την «απελευθέρωση», έννοιες οι οποίες δεν είναι απολύτως σαφές το πως προέκυψαν, εφόσον το τι προηγήθηκε της απελευθέρωσης αποσιωπάται ή υποβαθμίζεται. Με δόλιο λοιπόν τρόπο -δήθεν για να εορτάσουμε ένα πέρα για πέρα χαρμόσυνο και τόσο σημαντικό γεγονός- το αντιστασιακό πνεύμα του ΟΧΙ βαπτίζεται εμμέσως πλην σαφώς «φιλοπόλεμο» και «μιλιταριστικό», με παράλληλη την επίκληση του αποικιακού δόγματος ότι πρέπει επιτέλους να γίνουμε “Ευρωπαίοι”».
Εμείς όμως οι Έλληνες, με τη μακραίωνη αντιστασιακή παράδοση, έχουμε μάθει να μνημονεύουμε όχι τις νίκες και τις επιτυχίες μας, αλλά τις στιγμές εκείνες της ιστορίας που αποφασίσαμε να αντισταθούμε και να αγωνιστούμε.. Το ΟΧΙ λοιπόν ενοχλεί.. όπως και οι λέξεις ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Ποιούς όμως και γιατί; Αυτό θα πρέπει να αναρωτηθούμε…
Υ.Γ.: Στο στόχαστρο των ιδίων κύκλων φαίνεται ότι έχει τεθεί και η 25η Μαρτίου 1821. Είναι «αδιανόητο» να εορτάζουμε μία «φιλοπόλεμη» επέτειο, όπου ο υπόδουλος ελληνικός λαός αγωνίστηκε σε έναν άνισο αγώνα και θυσίασε χιλιάδες από τα παιδιά του, μη γνωρίζοντας αν θα νικήσει ή θα συντριβεί, έχοντας το σύνθημα το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ. Χώρια που η 25η Μαρτίου είναι -όχι τυχαία- και θρησκευτική εορτή, του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, άρα πολιτικά «μη ορθή». Απεναντίας, θα πρέπει να εορτάζουμε ως «Ευρωπαίοι» την ημερομηνία ιδρύσεως του Κράτους (Πρωτόκολλο του Λονδίνου, 22 Ιανουαρίου/3 Φεβρουαρίου 1830). Αυτό βεβαίως μας θυμίζει την εποχή της Βαυαροκρατίας, όπου ορίστηκε άνωθεν ως εθνική μας επέτειος, όχι η έναρξη του αγώνα για απελευθέρωση, αλλά η έλευση και ανάρρηση στον θρόνο του Όθωνα (25 Ιανουαρίου 1833). Με παρόμοιες λοιπόν λογικές σήμερα κάποιοι κύκλοι επιδιώκουν να «εκσυγχρονίσουν» τον λαό μας, με τον μανδύα της δυτικοφροσύνης, της «Αριστεράς» και της «προόδου». Η απάντηση που αρμόζει από την πλευρά μας είναι ένα νέο ΟΧΙ στη νέα αυτή μορφή ιδεολογικής αποικιοκρατίας, η οποία συνδέεται με την αντίστοιχη οικονομική, και ένα ΝΑΙ στον αγώνα για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, ελευθερία, αξιοπρέπεια.
15 ΣΧΟΛΙΑ
Ειμαι πολυ φιλικος απεναντι στο κινημα ΑΡΔΗΝ και στην προσπαθεια του να συγκροτησει ενα πολιτικο σχηματισμο με σκοπο να διεκδικησει την ψηφο του ελληνικου λαου προβαλλοντας τις αξιες της πατριωτικης αριστερας….Οι αξιες αυτες κατα τη γνωμη μου δεν υπηρετουνται με σχολικες παρελασεις και εθνικες εορτες που προβαλλουν αξιες οπως αυτη του ηρωικου λαου…η του μεγαλου ηγετη κατα αλλους…Χαιδευουμε τα αυτια μας κατα καποιο τροπο…..Ας γιορταζουμε το τελος του πολεμου..Ας μελεταμε την ιστορια μας ,ας υπηρετουμε στο Διδυμοτειχο οπως εγω το 90 που κυβερνουσε ο Μητσοτακης και ολοι οι ΝουΔΟΥ δεν ανεβαιναν πανω απο το Βολο….Αλλα γουσταραν και παρελασεις και γιορτες του ΟΧΙ…τι μπορει να προσφερει ο στιχος της Βεμπω…η γελοια Ιταλια σου απο το χαρτη θα σβηστει…οταν περιπου 4000 φαρμακοποιοι στην πατριδα μας εχουν σπουδασει εκει?Επειδη εμεις δεν εχουμε ιδιωτικα πανεπιστημια αιμοραγουμε….Καλυτερα να σπουδαζαν ολοι αυτοι εδω και εμεις να μην γιορταζαμε το ΟΧΙ…Καλυτερα να πηγαιναν τα παιδια μας εκδρομη υποχρεωτικη με το σχολειο στις Θερμοπυλες,στη Σαλαμινα,στα Μετεωρα,στην Κυπρο,στις ακριτικες περιοχες και ας κοβαμε και την 25 Μαρτιου…Βεβαιως μπορει να κανω λαθος αλλα το ομορφο αρθρο σας δεν με βρισκει πολυ συμφωνο….
Θα συμφωνησω. Το να βροντοφωναζει κανεις οτι ειναι Ελληνας (οπως κανουν παρα πολλοι φασιστες και ακροδεξιοι) και να κρεμαει σημαιες στο μπαλκονι του, ενω κατα βαθος ειναι ανιστορητος, πολλες φορες και ανορθογραφος, δειχνει ελλειψη παιδειας και καλλιεργειας. Χιλιες φορες αντι για παρελασεις να μαθαιναμε με διαδραστικο τροπο την ιστορια μας στο σχολειο, μεσω εκδηλωσεων (θεατρο, ταινιες κλπ), με τροπους που να μην ειναι βαρετοι στα παιδια, αλλα να τους κανουν να θελουν να μαθουν περισσοτερα πραγματα για τον τοπο τους. Γιατι αυτος ο τοπος ειναι ιερος και βαμμενος με αιμα. Δεν του εχει χαριστει σπιθαμη εδαφους. Η νεα γενια θεωρει την ελευθερια και την εδαφικη ανεξαρτησια ως κατι το αυτονοητο, εχουμε καλομαθει. Το να καταργηθουν οι παρελασεις χωρις καποια αντιπροταση μονο εναν σκοπο εχει, να αφελληνιστουμε σε βαθος χρονου. Αν ο μεσος Ελληνας ηταν μορφωμενος (δεν εννοω απαραιτητα ακαδημαϊκη εκπαιδευση) και καλλιεργημενος, τοτε δε θα χρειαζοταν να φωναξει οτι ειναι Ελληνας. Θα φαινοταν απο αποσταση. Το μονο που με παρηγορει ειναι οτι 400+ χρονια περασαμε υποδουλοι και δεν χαθηκαμε ως εθνος. Ας ελπισουμε να επιζησουμε και αυτη τη φορα.
Μου εφτιαξες τη διαθεση καλε μου ανθρωπε….Τα λεμε στα γραφεια του Αρδην η στο facebook………
(από το μπλόγκ των αγανακτισμένων το 2011)
“Πολύς λόγος για τις ελληνικές σημαίες, κι αυτό μου δημιουργεί την ανάγκη να πω κι εγώ μια κουβέντα.
Κατεβαίνω στην πλατεία για να ξαναπάρω πίσω την ζωή μου. Και την δική σου ζωή, την δική μας ζωή.
Οι ζωές μας εκτυλίσσονται σε ένα τόπο, κι ο τόπος αυτός δεν είναι μόνο τοπία, έχει ανθρώπους, ιστορία, πολιτισμό, έχει όνομα, είναι μια πατρίδα.
Όταν κάποιοι διατάσσουν να διαλυθεί η υγεία ή η παιδεία βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν κάποιοι θέλουν να αρπάξουν το νερό για να μας το πουλήσουν μετά για χρυσάφι βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν κάποιοι θέλουν να μεταβάλλουν ένα πράσινο βουνό σε κρατήρα για να κλέψουν κι αυτό το χρυσάφι, βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν με χλευάζουν επειδή είμαι Έλληνας βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν έχουν μεταβάλλει την Ελλάδα σε ένα τεράστιο Γκουαντάναμο απελπισμένων ανθρώπων διωγμένων από τις δικές τους πατρίδες, βιάζουν ύστερα από αυτές και την δική μου. Όταν απειλούν να αρπάξουν τα μνημεία, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, την αξιοπρέπεια μου, βιάζουν την πατρίδα μου.
Γιατί η δική μου πατρίδα είναι όλα αυτά, είναι κι αυτή η πλατεία, κι αυτά τα πρόσωπα, κι αυτή η γλώσσα που μας κάνει να καταλαβαινόμαστε, ότι βλέπω γύρω μου επειδή άλλοι κάποτε μάτωσαν για αυτά.
Κάθε ένας και κάθε μία από μας βρίσκεται εδώ μέσα από μια προσωπική διαδρομή, κουβαλάει την δική του ιστορία. Η πατρίδα είναι το σημείο που όλες αυτές οι διαδρομές συναντιούνται μέσα στον χρόνο, είναι η αίσθηση ότι είμαστε κάτι πέρα από άτομα σε ριάλιτι σόου. Αυτή την σημασία κουβαλάω μέσα μου, κι η σημαία είναι το σύμβολο της σημασίας.
Δεν είμαι πολίτης του κόσμου, τέτοιοι είναι ο Στρός Καν και οι γιάπηδες του ΔΝΤ και της GoldmanSacks.
Αυτούς θέλουν να μοιάσουν αυτοί που καίνε τις ελληνικές σημαίες σε κάθε ευκαιρία; Εγώ πάντως δεν παραιτούμαι από το δικαίωμα να σέβομαι και να τιμώ την ταυτότητα μου και γι αυτό ακριβώς τον λόγο τρέφω ανάλογο σεβασμό για όλες τις ταυτότητες, όλους τους πολιτισμούς.
Γι αυτό, την ώρα που όλοι ασελγούν πάνω στο σώμα της χώρας μου, που οι εξουσιαστές της είναι οι ελληνόφωνοι (κι αυτό όχι και τόσο επιτυχημένα) υπάλληλοι της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, την ώρα που ετοιμάζονται να λεηλατήσουν την πατρίδα μου και την ζωή μου, την ώρα που χλευάζουν αυτό που είμαι και αισθάνομαι, αυτή την ώρα, την σημαία δεν την υποστέλλω.”
Στην Ιταλία σπουδάζουν φαρμακευτική επειδή δεν κατάφεραν να περάσουν στην Ελλάδα σύμφωνα με το εδώ σύστημα. Δε διάβασαν, δεν ήταν αρκετά τυχεροί, αγχώθηκαν, οτιδήποτε. Κανείς δεν αιμορραγεί από τίποτε. Πληθώρα γιατρών και φαρμακοποιών έχουμε. Το σύστημα αυτό το συντήρησε το πέρασμα ενός ιατρείου ή ενός φαρμακείου από πατέρα σε γιο, ήτοι το κλειστό επάγγελμα. Για να λύσεις κάτι τέτοιο, δε χρειάζεσαι ιδιωτικά πανεπιστήμια και σίγουρα η (ευτυχής, αν μη τι άλλο) μη ύπαρξή τους δεν προκαλεί ούτε αιμορραγίες, ούτε άλλα συμπτώματα. Σε μια χώρα όπου ο αριστούχος μαθητής είναι υποχρεωμένος να επιλέξει κάτι μεταξύ Πολυτεχνείου, Ιατρικής, Νομικής, Φαρμακευτικής ή Στρατού κι Αστυνομίας, το πρόβλημα δεν είναι το κατά πόσον το δημόσιο αγαθό της Παιδείας θα υπόκειται στους νόμους μιας απορρυθμισμένης αγοράς αλλά το κατά πόσον οι οικογένειες, οι φορείς, τα σχολεία, η ίδια οι κοινωνία, αφήνει το ελεύθερο στα παιδιά να επιλέξουν αυτό που αγαπούν ενώ ταυτόχρονα από νωρίς αναπτύσσει τις κλίσεις και τις δεξιότητές τους. Στην παρηκμασμένη και χρόνια πάσχουσα ελληνική κοινωνία κάτι τέτοιο, δε συμβαίνει δυστυχώς. Ο αγρότης, ο γεωπόνος (ένας μορφωμένος αγρότης), ο ναυπηγός, ο βιοτέχνης, ο κτηνοτρόφος, ο μηχανικός αλλά κι ο φυσικός, ο βιολόγος, ο χημικός, ο μαθηματικός δεν είναι δευτέρας διαλογής επαγγέλματα, μιας κι όλοι χρειάζονται σε μια κοινωνία, ειδάλλως οι φαρμακοποιοί θα ‘ταν φαρμακοποιοί κατ’ όνομα, εφόσον ούτε πώς φτιάχνονται θεμελιωδώς αυτά που πουλού δεν γνωρίζουν. Εν πάση περιπτώσει, έγραψα το σχόλιο, θα θεωρούσα μεγάλη αποτυχία εάν έστω κι ένας Έλληνας φοιτητής δεχόταν την ίδρυση τέτοιων εκτρωμάτων. Και στις χώρες όπου υπάρχουν, πάλι φεύγουν νέοι άνθρωποι έξω. Ας φτιάξει η Ελλάδα ένα σωστό σύστημα υγείας και παιδείας, πραγματικά δημόσιο και δωρεάν, λειτουργικό κι αξιόπιστο κι αν και τότε δε δουλέψει, το συζητάμε. Μην τρέφετε αυταπάτες, ωστόσο, αγαπητέ κύριε. Είδαμε και τα ιδιωτικά τι φρούτα βγάζουν… Σωστά, για τον ηγέτη διεφθαρμένου κόμματος, όχι και τόσο φανατικού αναγνώστη του Ρουσσώ, το λέω…
Όπως έχει πει και ο Γλέζος, εδώ, γιορτάζουμε την αρχή, την αφετηρία, το ξεκίνημα ενός αγώνα: 28η και 25η. Οι στρατιωτικές και στρατιωτικού τύπου παρελάσεις ως βαυαρικά έθιμα και μένα με βρίσκουν αντίθετο-δεν συμμετέχω. Η αλήθεια είναι ότι έχουν αγαπηθεί όμως και έχουν ένα “εσωτερικό” ενδιαφέρον και διόλου τουριστικό. Το γιατί δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ίσως ο καθένας είναι εκεί με το δικό του τρόπο και συνήθως έχει ελάχιστη δόση μιλιταρισμού, ίσα για το θέαμα και ειδικά στις τοπικές κοινωνίες. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον και κυρίως από τον εναλλακτικό πατριωτικό χώρο να ξεκινούσε μια συζήτηση όχι να καταργηθούν -ακριβώς- αλλά να πλαισιωθούν από ιστορικές αναδρομές, παραδοσιακούς χορούς και βέβαια να συμμετέχουν όλοι (εξωσχολικοί και σχολικοί), ο καθένας με τη σημαία του, χωρίς τις σιχαμερές διακρίσεις (ο καλύτερος, ο ψηλότερος και ιδιαιτέρως το έθιμο του κλίνατε επ’ αριστεράν για να βλέπουμε όλη τη μούχλα στους θρόνους της). Γιατί όχι ο καθένας και με το σημαιάκι του, με το μηνύμα του και μετά, τι άλλο; γλέντι! Κι ακόμα αυτές οι πανάκριβες στρατιωτικές παρελάσεις να τελειώνουν που κοστίζουν και είναι χωρίς νόημα.
ΜΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ !!! ΣΑΦΩΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΙΜΗΣΩ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ – ΝΑΖΙΣΜΟΥ. ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΑ ΓΑΛΛΑΚΙΑ (Η ΠΕΡΙΦΗΜΗ ΓΡΑΜΜΗ ΜΑΖΙΝΩ ΜΗ Χ@ΣΩ..) ΔΑΝΟΒΕΛΓΟΟΛΛΑΝΔΠΟΛ…κ.λ.π. ΣΗΚΩΣΑΝ ΤΑ ΠΟΔ..Ε.. ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ !!! ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΗ ΛΗΞΗ ΤΟΥ
ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΙ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΜΟΥΝ ΔΗΛΑΔΗ…
Ε ΟΧΙ ΡΕ ΦΙΛΕ ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΤΙΜΩ ΤΗΝ 28η ΤΗΝ 25η ΩΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΑΣΕ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΩ ΚΑΙ ΝΑ ΕΥΛΑΒΟΥΜAI
ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΣ.
ΣΙΓΑ ΜΗ ΤΟΥΣ ΡΩΤΗΣΩ ΣΙΓΑ ΜΗ ΦΟΒΗΘΩ !!!
σημ. ΜΗ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΝΕΟΤΑΞΙΤΩΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΩ ΣΕ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΠΑΝΤΟΣ ΕΙΔΟΥΣ …ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΙΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΝΤΟΣ ΕΙΔΟΥΣ…. !!!
Άρες – μάρες κουκουνάρες!
Το κείμενο πολύ τεκμηριωμένα επισημαίνει ένα ακόμα δόλιο εγχείρημα εθνο-αποδόμησης των ΣΥΡΙΖΑίων και πολύ σωστά αφήνει να εννοηθεί ότι πρέπει με κάθε τρόπο (βασικά, με την μαζική μας παρουσία, χωρίς “ναι μεν αλλά”) να στηρίξουμε τον ΥΠΑΡΚΤΟ εορτασμό των πραγματικών εθνικών επετείων (28/10, 25/3), με το βαρύ συμβολικό φορτίο που κουβαλούν.
Υπαρκτός δε και μαζικός εορτασμός είναι αυτός των στρατιωτικών παρελάσεων – τί να κάνουμε; Μιλάμε για την Ελλάδα του 2016 μ. Χ. κι όχι για κάποιαν άχρονη Νεφελοκοκκυγία!
Θα χαρίσουμε το πεδίο αυτό ως προνομιακό χώρο έκφρασης στη Χρυσή Αυγή;
Ή θα κάτσουμε να θυμόμαστε τα παιδικά μας τραύματα απ’ τον μιλιταρισμό και ν’ αναμυρηκάζουμε εναλλακτικούς τρόπους πατριωτικού εορτασμού,
που δε θά ’ρθουν (άν ποτε έρθουν) παρά σ’ ένα μακρινό κι άδηλο μέλλον;
Για να υπερβούμε κάποτε το νέο Ελληνικό Εθνιοκράτος κι ΟΛΑ τα ΣΤΡΑΒΑ ΤΟΥ,
πρέπει πρώτα αυτό να υπάρξει και να μη διαλυθεί.
Η μαζική πλαισίωση / υπεράσπιση / συμμετοχή στους εορτασμούς των επετείων είναι
* αποφασιστική μαρτυρία αντίστασης, εδώ και τώρα, και
* χαστούκι, αυτόχρημα, στους εθνοαποδομητές
(οι οποίοι -ειδικά μετά την κωλοτούμπα του 2015- δεν ξέρουν που να κρύψουν τον πισινό τους, σε σχέση με την 28η Οκτωβρίου και το παπατζίστικο ΟΧΙ τους, που έγινε ΝΑΙ …).
Αλλιώς …
Αλλιώς, το περιέγραψε πολύ παραστατικά/διορατικά ο (παλιός) Δ. Σαββόπουλος, το 1988 :
“Τί φταίνε τώρα οι μαύροι κυβερνώντες, οι Κάπα, τα ΠΑΔΟΚ και τα Νου – Δού;
Εμείς το εμφυσήσαμε το νέφος,
που εντός του επωάσθηκαν όλοι αυτοί.
Εμείς, με τις αιώνιες τις δυσθυμίες μας με το κενό
και με τ’ “Αμφισβητώ”,
σάν πετρωμένοι μέσα στο καθιστικό.
Να ζής το θάνατό σου για τους άλλους,
δεν έχει τέτοιο επάγγελμα εδώ,
δεν έχει πια τραγούδι θεϊκό …”
Έξω, λοιπόν, στο ξεροβόρι, με τη Βέμπο και τις σημαίες στα μπαλκόνια!
Πέραν των παραπάνω, είναι φανερό ότι επιχειρείται η αποσιώπηση και η συσκότιση πτυχών της ελληνικής ιστορίας οι οποίες μας δίνουν παραδείγματα προς μίμηση και την ελπίδα για να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο αύριο, ενώ αντιθέτως δίνεται έμφαση στον Εμφύλιο, σε μία προσπάθεια καλλιέργειας ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος, το οποίο τόσο πολύ έχει καταστρέψει την πατρίδα μας. Η ανάδειξη αυτής της σκοτεινής πλευράς της ελληνικής ιστορίας σε βάρος άλλων, από τις οποίες αντλούμε αισιοδοξία και διδάγματα για το μέλλον, έρχεται να ενισχύσει τους φόβους όσων μιλούν για καλλιέργεια ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος και για απόπειρα αναβίωσης των εμφυλιοπολεμικών παθών του παρελθόντος. Μέσα από αυτή τη διαδικασία από τη μία επιχειρούν να συσπειρώσουν άτομα με κοινές ιδεολογικές καταβολές και από την άλλη παίζουν το παιχνίδι του “διαίρει και βασίλευε”, με σκοπό τη διαιώνιση της εξουσίας τους. Ενδεικτικές είναι οι χθεσινές δηλώσεις του πρωθυπουργού: «Για πολλές δεκαετίες η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που δεν γιόρταζε το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την απελευθέρωσή της από τους Ναζί. Ο λόγος ήταν προφανής. Την Απελευθέρωση ακολούθησαν γεγονότα που σημάδεψαν τη σύγχρονη ιστορία μας και κορυφώθηκαν με τον Εμφύλιο Πόλεμο. Και όποιος μιλούσε για την απελευθέρωση θα έπρεπε να μιλήσει και για αυτά». Έτσι, για να έχουμε μία μικρή εικόνα περί τίνος πρόκειται.
Σιχάθηκα να νυχοπατούμε μήπως κάνουμε κάτι που τυχαίνει και κάνει η ΧΑ! Αυτά τα κατακάθια θα μας καθορίζουν τη ζωή; Μήπως να σταματήσουμε τον καφέ επειδή κι ο Μιχαλολιάκος πίνει φραπεδάκι;
Και σιχάθηκα επίσης να είμαστε κατηγορούμενοι όταν απλώς κάνουμε ό,τι και πολλοί άλλοι λαοί! Πολλά λατιναμερικανικά κράτη (που κατά τ’ άλλα θαυμάζουν οι Αριστεροί) γιορτάζουν τις εθνικές τους εορτές με παρελάσεις (ναι, ναι και σχολικές!) και οι ηγέτες τους τιμούν την σημαία τους ως ιερό σύμβολο. Όπως είπε και ο Τσε Γκεβάρα: Patria o muerte.
Όταν κάνουμε το ίδιο είμαστε «εθνίκια»! Δεν μας παρατάτε;
Και ο καθένας γιορτάζει ό,τι έχει: εμείς κάναμε Επανάσταση κατά των Τούρκων και Αντίσταση κατά του Άξονα και αυτό γιορτάζουμε. Οι Αμερικανοί γιορτάζουν την διακήρυξη της ανεξαρτησίας (4η Ιουλίου), οι Γάλλοι την κατάληψη της Βαστίλλης (14η Ιουλίου) κ.ο.κ. Αν οι Γάλλοι είχαν κάτι να επιδείξουν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, να είστε σίγουροι ότι θα το γιόρταζαν. Πλην όμως… τζίφος.
Στις 12 Οκτωβρίου 1944 απλά αποχώρησαν τα Γερμανικά στρατεύματα από την Αθήνα. Από την Ελλάδα αποχώρησαν αρκετά αργότερα και συγκεκριμένα 10 μήνες μετά. Για την ιστορία να αναφέρουμε πως τα Γερμανικά στρατεύματα Κατοχής αποχώρησαν πλήρως από την Ελλαδική επικράτεια, και συγκεκριμένα από Κρήτη(περιοχή επαρχίας Χανίων) και Δυτικές Κυκλάδες, στα μέσα Αυγούστου του 1945 λίγο πριν την επίσημη συνθηκολόγηση των δυνάμεων του Άξονα και το επίσημο τέλος του Β’ Π.Π. στις 2 Σεπτεμβρίου 1945.
Ενώ η 28η Οκτωβρίου του 1940 είναι η επέτειος του ΌΧΙ που είπε ολόκληρος ο Ελληνικός λαός από τον Έβρο έως την Κρήτη δια στόματος του τότε Εθνικού Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά και είναι η απαρχή της Εθνικής Πάλης και Αντίστασης ενός ολόκληρου λαού ενάντια στις σιδερόφραχτες δυνάμεις του φασιστικού Άξονα.
Επομένως η επέτειος του ΌΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940 είναι η ορθή Εθνική Επέτειος όλων των Ελλήνων σε Ελλάδα, Κύπρο και Διασπορά.
Τα υπόλοιπα είναι “περί ανέμων και υδάτων” των εθνομηδενιστών που στο θολωμένο και κουζουλό τους μυαλό θα βγάλουν “φασιστική” στο τέλος και την επέτειο της Εθνικής Παλιγγενεσίας της 25ης Μαρτίου του 1821….
Μήπως θα έπρεπε να παρέμβει ο διαχειριστής; Το σχόλιό μου έπεσε στο λάκκο με τις λοιδορίες και τις αγανακτισμένες αυταπόδεικτες αλήθειες. Ο κύριος Θ.Κ. επιχαίρει τους σχολιαστές οι οποίοι αντί να παραθέτουν επιχειρήματα εκφράζονται με τρόπο που πλησιάζει στην προσβολή του συνομιλητή; Δεν θα στηρίξω τα άλλο επιχειρήματά μου για μια άλλη παρέλαση της 28ης και της 25ης αλλά όσοι χάνουν την ψυχραιμία τους μπροστά στο πληκτρολόγιο ας τοποθετηθούν σε αυτά. Εύκολο να λες “σιχάθηκα” και ” άρες μάρες κουκουνάρες”.
Από που προκύπτει ότι η Χούντα προώθησε τον εορτασμό της 12ης Οκτωβρίου; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Καλησπέρα. Πρόκειται για προφορικές μαρτυρίες. Δεν γνωρίζω την έκταση του φαινομένου, πάντως σίγουρα δεν συγκρίνεται με αυτό που γίνεται σήμερα, βάσει όσων άκουσα. Το ίδιο πάντως άφησαν να εννοηθεί, εμμέσως πλην σαφώς, και οι προκεκλημένοι καθηγητές στην εκπομπή του Πάνου Χαρίτου περί του θέματος στις 11/10/2016. Όμως δεν επεκτάθηκαν σε αυτό και δεν το ανέλυσαν εις βάθος. Εάν γνωρίζει κανείς τίποτα περισσότερο, που να ενισχύει αυτήν την άποψη ή που να την αναιρεί, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον και ευχάριστο να την καταθέσει, για την απόκτηση μίας σαφέστερης και ευκρινέστερης εικόνας περί του ζητήματος. Ευχαριστώ πολύ. Θ.Κ.
Στο 1.21.43’’ της εκπομπής του Πάνου Χαρίτου γίνεται ακροθιγής αναφορά στην περίοδο της Χούντας. http://webtv.ert.gr/katigories/politismos/11okt2016-epetiaki-ekpompi-gia-tin-apeleftherosi-tis-athinas-12-10-1944/.
Η Επταετία, βάσει όσων ειπώθηκαν, ανέδειξε για πρώτη φορά η 12η Οκτωβρίου 1944, εισαγάγοντάς την στην σχολική διδακτέα ύλη, με τον δικό της βέβαια τρόπο.
Γίνονταν επίσης κατά την λόγω περίοδο, σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες, μίνι εορτασμοί για την επέτειο της 12ης Οκτωβρίου σε σχολεία της Αθήνας, όχι όμως και σχολικές αργίες.
Αυτή η για πρώτη φορά ανάδειξη της 12ης Οκτωβρίου επί Επταετίας φαίνεται ότι γινόταν σε μικρότερη κλίμακα σε σχέση με σήμερα, ενώ σε καμία περίπτωση δεν προκύπτει από κάπου ότι είχε ως στόχο την κατάργηση της 28ης Οκτωβρίου, όπως συμβαίνει σήμερα. Το διευκρινίζω.
Θα ήθελα επίσης να διευκρινίσω ότι δεν επιχαίρω για σχολιασμούς εις βάρος του κανενός εκ των συνομιλητών. Δεν υφίσταται κάτι τέτοιο.
Σας ευχαριστώ πολύ για τις παρεμβάσεις σας.
Θ.Κ.