Αρχική » Τι συνέβη στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974;

Τι συνέβη στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974;

από Άρδην - Ρήξη

Από την Ρήξη φ. 135

Όλα ξεκίνησαν από τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου που σηματοδότησαν την πρώτη μεγάλη νίκη της Τουρκίας, δηλαδή την αποτροπή της Ένωσης και την μεταβολή της σε «εγγυήτρια δύναμη», ενώ το ανεφάρμοστο Σύνταγμα άνοιξε τον δρόμο για την διχοτομική πορεία που ακολούθησε. Και η ευθύνη δυστυχώς –όχι ισομερώς βέβαια–, ανήκει σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις.
Αρχικώς, η Δεξιά αποδείχτηκε ανίκανη να ακολουθήσει μια εθνικοαπελευθερωτική γραμμή, δεδομένης της εξάρτησής της από τις ΗΠΑ, εξάρτηση που θα οδηγήσει αρχικώς στην αποχώρηση της ελληνικής Μεραρχίας το 1967 και, τελικά, στο πραξικόπημα και την προδοσία του Ιωαννίδη. Έτσι η στρατιωτική δικτατορία, που κοπτόταν υπέρ των «εθνικών δικαίων», αρχικά αφόπλισε την Κύπρο και στη συνέχεια με το πραξικόπημα την παρέδωσε στην Τουρκία. Και οι αλλεπάλληλες προσπάθειές της για την εκπαραθύρωση του Μακαρίου δημιούργησαν το απαραίτητο ψυχολογικό υπόστρωμα για να μεταβληθεί η υπαρκτή διαίρεση των Ελληνοκυπρίων σε θανάσιμο μίσος μεταξύ τους, υποβοηθώντας την τουρκική εισβολή. Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Μακάριος από τη Νέα Υόρκη κάλεσε το Συμβούλιο Ασφαλείας, στις 19 Ιουλίου 1974, να αποκαταστήσει την τάξη, και να θέσει τέλος την «εισβολή της Ελλάδας»:

“Το πραξικόπημα δεν έγινε υπό συνθήκες τέτοιες, που να το καθιστούν εσωτερικό ελληνοκυπριακό ζήτημα. Πρόκειται σαφώς για εισβολή εκ των έξω, μαζί με κατάφωρη παραβίαση της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας της Δημοκρατίας της Κύπρου.
Δεν υπήρξε επανάσταση στην Κύπρο, που θα μπορούσε να θεωρηθεί εσωτερική υπόθεση. Υπήρξε εισβολή, που παραβίασε την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και η εισβολή συνεχίζεται, και θα συνεχίζεται όσο θα υπάρχουν Έλληνες αξιωματικοί στην Κύπρο.
Όπως ανέφερα τα γεγονότα της Κύπρου δεν αποτελούν εσωτερική υπόθεση των Ελληνοκυπρίων. Αφορούν και επηρεάζουν και τους Τουρκοκυπρίους. Το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας αποτελεί εισβολή, και οι συνέπειές του πλήττουν ολόκληρο τον κυπριακό λαό, Έλληνες και Τούρκους.”

Ο Μακάριος, έτσι, ασύγγνωστα, ακολουθούσε τη χούντα στον δρόμο που η τελευταία είχε ανοίξει, προτάσσοντας την άποψη ότι δεν πρόκειται για εμφύλια διαμάχη αλλά για εισβολή της Ελλάδας. Η Τουρκία αποκτούσε μια οιονεί νομιμοποίηση για την δική της πραγματική εισβολή, μια και η μεν ελληνική κυβέρνηση είχε αποπειραθεί να δολοφονήσει τον πρόεδρο της Κύπρου ενώ αυτός διακήρυσσε ανοιχτά πως το πραξικόπημα αφορά και τους Τούρκους!
Η ελληνική αριστερά, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960 υποστήριζε σταθερά το αίτημα της Αυτοδιάθεσης-Ένωσης, θέση που ανταποκρινόταν και στην πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης μια και ο αντιαποικιακός αγώνας της Κύπρου αδυνάτιζε τους Αγγλοσάξονες αντιπάλους της.
Καθώς όμως, μετά το 1964, η πολιτική της Μόσχας θα μεταβληθεί, η ηγεσία της ελληνικής Αριστεράς θα αρχίσει να απομακρύνεται από το αίτημα της Ένωσης και σταδιακώς να μετακινείται προς εκείνο της «ανεξαρτησίας» συναντώντας τις θέσεις του ΑΚΕΛ, το οποίο προσπαθούσε, ως σύμμαχος του Μακαρίου να τον σπρώξει σε μια ανοικτά ανθενωτική λογική.
Η Δεξιά, με έκφρασή της τότε την δικτατορία, υποτελής στην αμερικάνικη πολιτική, προώθησε την ανατροπή του «αδέσμευτου» Μακαρίου, με στόχο το μοίρασμα της Κύπρου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ενώ η Αριστερά, και εν μέρει το μακαριακό στρατόπεδο, είχαν υπονομεύσει τον ζωτικό εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτήρα του κυπριακού ζητήματος. Έτσι για άλλη μια φορά –και προφανώς οι ευθύνες της χουντικής δεξιάς ήταν οι μεγαλύτερες– συνήργησαν, ο καθένας από την πλευρά του, για το χαντάκωμα του Κυπριακού.
Καθόλου τυχαία, σήμερα, οι δύο «αντιμαχόμενες» κάποτε παρατάξεις της Κύπρου, η Ακελική Αριστερά και οι κληρονόμοι της άλλοτε «ενωτικής» Δεξιάς, ως ΔΗΣΑΚΕΛ, βρέθηκαν να υποστηρίζουν μια κοινή ενδοτική αντίληψη για την Κύπρο, ενώ ευτυχώς οι κληρονόμοι της Μακαριακής παράταξης ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ συνηγορούν σε μια πιο πατριωτική αντίληψη.

ΣΧΕΤΙΚΑ

9 ΣΧΟΛΙΑ

Δημήτριος Προβάδος 20 Ιουλίου 2017 - 18:54

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ο Μακάριος με την αριστερά (κυπριακή και ελλαδίτικη), υπονόμευσαν την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, και “συνήργησαν” με την ελληνική χούντα, στην τουρκική κατοχή της βόρειας Κύπρου. Είναι επίσης γεγονός ότι όσο στην Ελλάδα και την Κύπρο θα είναι στην κυβέρνηση υποστηρικτές του άθλιου σχεδίου Ανάν, η οποιαδήποτε λύση θα είναι σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Πολυχρόνης 30 Ιουλίου 2017 - 19:16

Δημοσιογραφική έρευνα προ ετών αποκάλυψε ότι στο ημερολόγιο του ΓΕΣ λείπουν οι σελιδες από την 24η Ιουλίου έως τα τέλη Σεπτεμβρίου του 1974. Τυχαίο γεγονός ή εξαφάνιση των αναφορών της Εθνοφρουράς που ενημέρωναν την Αθήνα για μεταφορά στρατιωτών και τανκς καθ’όλην την διάρκεια της εκεχειρίας που υπέγραψε ο Μαύρος με τη σύμφωνη γνώμη του” εθνάρχη”; Οι αναμφισβήτητες ευθύνες της προδοτικής ιωαννιδικής χούντας δεν μπορούν να συγκαλύψουν την παράδοση στον Αττίλα2 της Κύπρου από την Αθήνα στην λογική του ” η Κύπρος κείται μακράν”

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Α.Π. 16 Ιουλίου 2018 - 15:58

Aιώνια καταισχύνη για τον ψευδοεθνάρχη Μακάριο, η δήλωσή του στον ΟΗΕ περί…ελλληνικής “εισβολής”. Το ίδιο και η δήλωση του άλλου ψευδοεθνάρχη Καραμανλή ότι “η Κύπρος κείται μακράν”.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Λάμπρος Καλλένος 16 Ιουλίου 2018 - 20:51

Στην ομιλία του στα Ηνωμένα Έθνη στις 19 Ιουλίου 1974, ο Μακάριος μιλούσε σε διεθνές περιβάλλον, και επίσης μιλούσε …το 1974.

Όντας σε διεθνές περιβάλλον, έπρεπε να περιγράψει τη κατάσταση με όρους και με την οπτική που γινόταν αποδεκτή στο περιβάλλον εκείνο. Επίσης, όταν γινόταν η ομιλία δεν είχε προηγηθεί όλη η προπαγάνδα κατά της Ελλάδας και της ελληνικής εθνικής ταυτότητας, που έγινε στα μετα-εισβολικά χρόνια με πρόσχημα το πραξικόπημα –αλλά και πατώντας πάνω στη λιγοστή βοήθεια εξ Ελλάδος κατά την εισβολή. Στο κλίμα που δημιούργησε η προπαγάνδα αυτή, το να χαρακτηριστεί το πραξικόπημα ως ελληνική εισβολή ακούγεται σαν συνηγορία του πολέμου κατά της ελληνικής εθνικής ταυτότητας. Το απλό γεγονός πως για το πραξικόπημα δεν κατηγορούν τη χούντα μα γενικώς την Ελλάδα, και ιδίως την εθνική συνείδηση του Κυπριακού Ελληνισμού, δείχνει καθαρά το τι συμβαίνει.

Όσοι κατά καιρούς μιλούν για ελληνική εισβολή, δεν μιλούν καθόλου για τη τουρκική εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή. Εκεί προκρίνουν …τη φιλία και τη συνεργασία με τους τουρκοκύπριους, όπως λένε. Καταγγέλλουν έντονα και με φανατισμό το πραξικόπημα, μα για τη συνεχιζόμενη κατοχή …προκρίνουν την ελληνοτουρκική φιλία. Αυτό δείχνει πως καϋμός τους δεν είναι η καταγγελία μιας εισβολής που μένει ακατάγγελτη, μα η επίθεση στην Ελλάδα και η **προώθηση της κυρίαρχης πολιτικής** για υποχωρήσεις στο όνομα του συμβιβασμού.

Στο κλίμα αυτό, το πραξικόπημα δεν το παρουσιάζουν ως αφορμή μα ως αιτία της εισβολής.

Από τις πρώτες μέρες ο Κυπριακός Ελληνισμός κατάλαβε πως το πραξικόπημα έγινε για να δώσει αφορμή στην τουρκική εισβολή. Εϊναι γι’ αυτό που γίνονταν μαζικές διαδηλώσεις με σύνθημα «ΝΑΤΟ – ΣΙΑ – ΠΡΟΔΟΣΙΑ» (ΣΙΑ είναι η αμερικανική «Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών», CIA). Αυτή η συνειδητοποίηση της σχέσης του πραξικοπήματος με την εισβολή, οδήγησε στη κατάρρευση της μερίδας των Ενωτικών που επέλεξαν να συμμετάσχουν στο πραξικόπημα, και οι οποίοι τα προηγούμενα χρόνια έκαναν ένοπλη αντιμακαριακή εκστρατεία, δηλαδή της ΕΟΚΑ Β. Ωστόσο ορισμένοι δεν έχουν αντιληφθεί, ή έτσι καμώνονται, πως το πραξικόπημα έδωσε αφορμή στη τουρκική εισβολή. Κι έτσι παρουσιάζουν σαν αιτία της εισβολής τη πρόσκληση που τάχα απηύθυνε ο Μακάριος στη τουρκία με την ομιλία του στις 19 Ιουλίου. Ευτυχώς, το άρθρο παραμένει προσεκτικό στο ότι ο Μακάριος απευθυνόταν στα Ηνωμένα Έθνη, κι όχι στη τουρκία.

** ** ** **

Ωστόσο, δεν βλέπω να υπάρχει λόγος για την ειδική αναφορά στην ομιλία εκείνη του Μακάριου. Και μάλιστα ως να ήταν αυτή μέρος της προηγούμενης πολιτικής του για απομάκρυνση από την Ένωση. Η ίδια η τουρκία δεν θεώρησε ποτέ και δεν είπε ποτέ πως η εισβολή δικαιολογείται …λόγω της ομιλίας του Μακάριου. Δεν βρίσκω άλλο λόγο για την ειδική αυτή αναφορά στην ομιλία τούτη, παρά μόνο το ότι την ανάδειξε η προπαγάνδα και η ανοησία των τελευταίων υποστηρικτών του πραξικοπήματος. Την υπογράμμιση, την ανάδειξη της ομιλίας εκείνης φαίνεται πως την υιοθετούν και πρόσωπα που ενδεχομένως δεν σκέφτηκαν σε έκταση ή σε βάθος τα ζητήματα.

Είναι αβάσιμη η εκτίμηση του άρθρου πως η ομιλία του Μακάριου «έδωσε οιονεί νομιμοποίηση στη τουρκική εισβολή». Δηλαδή, πως το έκανε αυτό; Αν πω πως η Ελλάδα έκανε εισβολή, αυτό δίνει δικαίωμα στη τουρκία να κάνει κι αυτή εισβολή; Δίνει και στην Αίγυπτο το ίδιο δικαίωμα, ή μόνο στη τουρκία; Αυτός ο συλλογισμός προδίδει σαφώς τη προέλευσή του: προέρχεται από το κλίμα όσων λέγονται στη Κύπρο στα μετακατοχικά χρόνια, που προσπαθούν να παρουσιάσουν την Ελλάδα και τη τουρκία σε μια θέση ηθικά και πολιτικά .σ.υ.μ.μ.ε.τ.ρ.ι.κ.ή. και ισότιμη.

Σε 44 χρόνια κατοχής, η ίδια η τουρκία ουδέποτε ανέφερε ο,τιδήποτε …για νομιμοποίηση της εισβολής από τον Μακάριο. Και τι νομιμοποίηση είχε ανάγκη η τουρκία, όταν οι Συμφωνίες Ζυρίχης της έδιναν επεμβατικό δικαίωμα;

** ** ** **

Το άρθρο παρουσιάζει τη πολιτική του Μακάριου στη δεκαετία του 1960 ως επιλογή του ιδίου. Παραλείπει όμως να πει πως ήδη η τουρκία είχε κάνει φανερά τα επιθετικά της σχέδια. Κι όχι μόνο με δηλώσεις, μα και με βομβαρδισμούς της Τιλληρίας τον Αύγουστο του 1964. Το ότι μια τουρκική εισβολή δεν ήταν θεωρητική οδήγησε ακόμα και στην επιστολή του Τζόνσον προς τουρκία.

Δεν μπορεί οι περιστάσεις αυτές να αγνοούνται, ή να υποβαθμίζονται, και να παρουσιάζονται όλες οι εξελίξεις ως αποτέλεσμα προσωπικών επιλογών του Μακάριου, της σοβιετικής πολιτικής και του ΑΚΕΛ (που ως αριστερό ενδέχεται να μην είναι …και εκατό τοις εκατό πατριωτικό). Και μάλιστα, ωσάν οι επιλογές αυτές να έγιναν ενδεχομένως λόγω λειψού πατριωτισμού του Μακάριου, ή κάτι παρόμοιο. Το τραύμα που αποτελεί η συνεχιζόμενη κατοχή κάνει να μοιάζει πειστικό το να βρίσκεις φταίξιμο σε μας μέσω του Μακάριου.
-.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Λάμπρος Καλλένος 16 Ιουλίου 2018 - 21:02

Η πολιτική του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, και όλων των κυπριακών κομμάτων, προέρχεται από τις περιστάσεις και τις επιλογές που έχουμε στη μετακατοχική περίοδο. Δεν μπορεί να θεωρείται πως προέρχεται από πολιτικές της δεκαετίας του 1960.

Ε, έτσι συμπεραίνω από τα θέματα που αναδεικνύουν και τα επιχειρήματα τους, τα οποία ανήκουν όλα και αφορούν όλα τη μετακατοχική περίοδο. Όπως και όλους τους ανθρώπους, δεν βρίσκω άλλο τρόπο να τους καταλάβω παρά κρίνοντας το λόγο τους, και σκεπτόμενος μέσα στο δικό τους κεφάλι.

Ήταν η χούντα η έκφραση της τότε δεξιάς; Κάπου είχα δει να εξηγούν το ότι τη χούντα τη πολέμησαν και δεξιοί με το ότι ακριβώς η χούντα προερχόταν από έξω, από τους αμερικάνους. Δηλαδή, δεν ήταν έκφραση της δεξιάς.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ι.Ρ. 17 Ιουλίου 2018 - 15:08

Να αποχαρακτηριστεί από “Απόρρητος” ο Φάκελος της Κύπρου της Βουλής των Ελλήνων και να δοθεί στην δημοσιότητα. Είναι απαράδεκτο μετά από τριάντα και πλέον χρόνια, όταν ακόμη και φάκελοι μυστικών υπηρεσιών να αποχαρακτηρίζονται και να δημοσιοποιούνται, ο κατ’ εξοχήν δημοκρατικός θεσμός, αυτός του Κοινοβουλίου, να κρατά στο σκοτάδι τον φάκελο μιας υπόθεσης η οποία αποτελεί ακόμη πληγή στο σώμα του έθνους και της κοινωνίας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ελλαδίτης με προκαταλήψεις και εμμονές 18 Ιουλίου 2018 - 12:14

Πράγματι είναι πιο σύνθετη η κατάσταση από την απλουστευμένη λογική του άρθρου που ωστόσο καταλήγει σε κάποιο σωστό συμπέρασμα, όσο βέβαια δεν έχουμε δει ακόμα τις ανάλογες κυβιστήσεις του αποκαλούμενου ενδιάμεσου αντιδιζωνικού χώρου. (Κοινό γνώρισμα της ευάλωτης πολιτικής αυτής της ευρύτερης περιοχής Βαλκανίων, ελλαδικού χώρου, Μέσης Ανατολής είναι η ρευστότητα της πολιτικής των κομμάτων και οργανώσεων που παρουσιάζονται ως εθνικοαπελευθερωτικά). Ξεκινώντας από κάποιες πραγματολογικές ενστάσεις: Η μεραρχία που είχε αποσταλεί από το 1964, επί Παπανδρέου με τη συναίνεση των ΗΠΑ και τη διακριτική αποσιώπηση της Τουρκίας σε ένα περιβάλλον διεθνών προσπαθειών για την οιονεί διχοτόμηση του νησιού (Άτσεσον) ήταν ένα όχημα όχι τόσο για την αποτροπή εισβολής εκ μέρους της Τουρκίας όσο για την περεταίρω διευθέτηση εκ μέρους των ΗΠΑ σε ένα αμφίρροπο σχέδιο (διπλή ένωση; ομοσπονδία;) και τον αποκλεισμό της ανεξαρτησίας του νησιού στην οποία προσχώρησαν σταδιακά λόγω “εφικτού” ο Μακάριος και οι συν αυτώ αριστερά. Στη μεραρχία οφείλουμε να πούμε ότι πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ο κατ’ εξοχήν ανταγωνιστής του Μακαρίου, Γρίβας, καθώς και μια πλειάδα ανώτερων αξιωματικών που μετέπειτα συνεργάστηκαν με τη χούντα (χωρίς να κηλιδώνεται η τιμή των κατωτέρων αξιωματικών και των στρατιωτών). Το ότι φαινομενικά είναι μια δύναμη αποτροπής δε σημαίνει ότι χάνει και τον πολιτικό της ρόλο. Η προσπάθεια από πλευράς Παπανδρέου-Γαρουφαλλιά για την επέκταση στην Κύπρο της αμερικανοκρατίας φανερώνει και τη συνέχεια της φθοράς. Η Τουρκία όμως δε βιάζεται καθόλου κι όταν πετυχαίνει την απομάκρυνση της μεραρχίας με τη συναίνεση των αμερικάνων βρίσκει τους βαθειά φιλοαμερικάνους χουντικούς στην Κεσάνη, ανερμάτιστους και έτοιμους να παραδώσουν ό,τι μπορούν για τη “φιλία δυο ανδρών”. Κι αυτό που παράδωσαν είναι αυτό που οι αμερικάνοι επιζητούσαν. Ποιος όμως στάθηκε εμπόδιο μέσα στην επταετία; Ο Μακάριος και η συν αυτώ αριστερά. Ο Μακάριος όμως είναι επίσης αυτός που συναίνεσε στο έκτρωμα της Ζυρίχης Λονδίνου μαζί με την καθεστωτική πολιτική της αντικομουνιστικής δεξιάς που κανοναρχούσε μετά τον ελλαδικό εμφύλιο. Ο Μακάριος από την άλλη είναι ο βασικός υπεύθυνος της πρόκλησης του εμφυλίου πολέμου στην Κύπρο, παρ’ όλο που η πλευρά που έλεγχε με προσεχτικό τρόπο ο (τωόντι) μοναρχοφασίστας Γρίβας ευθύνεται για τον εμφύλιο πόλεμο που ξεκίνησε η μακαριακή πλευρά. Ο διχασμός αυτός της άρχουσας τάξης είχε και την ταξική του λογική: απ’ τη μια πλευρά ήταν τα συμφέροντα της αστυνομίας, διεθνούς εμπορίου-συν αυτώ επαγγελματικοί κύκλοι, ντόπιο τραπεζιτικό κεφάλαιο, ξένες επενδύσεις, τουρισμός κι από την άλλη πλευρά ήταν ο στρατός, διανοούμενοι, αγροτική τάξη, τοπικό εμπόριο. Αυτή ήταν η σύγκρουση καθώς η εργατική τάξη ενσωματωμένη στο ΑΚΕΛ και υπό την καθοδήγηση του ΑΚΕΛ εκφύλιζε το ρόλο της στην υποστήριξη της οικονομικής ανάπτυξης του Μακαρίου. Η χούντα, είναι λάθος ότι προνοούσε για την ΕΟΚΑ β, απλά όσο η τελευταία ασκούσε πιέσεις στο Μακάριο την άφηνε μιας και δεν είχε άλλη εσωτερική δυνατότητα επέμβασης. Το τι συνέβη μετά το θάνατο του Γρίβα, την προσπάθεια Καρούσου για πολιτική διαπραγμάτευση και τον προφανή ακέφαλο εκτροχιασμό μελών της και προς την κατεύθυνση της χούντας, εκτρόπων σε τκ χωριά μετά την εισβολή, είναι ένα άλλο ζήτημα που έχει να κάνει με το δημοκρατικό έλλειμμα στην Κύπρο αφού κανοναρχούσαν σε όλα τα επίπεδα άνθρωποι είτε του Μακαρίου είτε της χούντας (πριν και μετά το Γρίβα). Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Και οι δυο πλευρές του κακού (Μακάριος και Γρίβας) αποτελούν τα σύμβολά της αντιδημοκρατικής νοοτροπίας που έχει επιβληθεί στο νησί και συνεχίζεται. Είτε από την πλευρά του εθνάρχη που επιπροσθέτως η θρησκόληπτη νοοτροπία εμπόδισε και νεωτερικές αλλαγές στην Κύπρο, είτε από την πλευρά του αρχηγού με υπακοή άνευ αντιλογίας, άφησαν μια θλιβερή παρακαταθήκη. Κι εκτός από αυτήν, τα δυο κόμματα συνεχίζουν τον εμφύλιο, με πρόσχημα το παρελθόν, ακριβώς για να διαμοιράσουν τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα στο νησί. Για αυτό και για λόγους πατριωτικούς όπως λένε είναι υπέρ της Διχοτομικής Διεφθαρμένης Ολοκλήρωσης υποσχόμενοι ένα κυπριακό Κουβέιτ στους κυπραίους που όμως στα οριακά σημεία της ιστορίας πάντα λένε ΟΧΙ.
Αυτό που απομένει είναι ένας διάλογος από τα κάτω που τόσο υποβαθμισμένος είναι στο νησί για να πετάξουν στην άκρη όλο αυτό το κομπραδόρικο σάπιο κατεστημένο, που να το θυμηθείτε: έχει τις εφεδρείες του.
Μεταφυσικά θα προσευχόμουν να υπήρχε ένα κίνημα που θα μετέγγραφε για τα δεδομένα της Κύπρου τη δημοκρατική αυτονομία-συνομοσπονδισμό και θα μπορούσε να μιλήσει (ως ενάντιο στη ΔΔΟ, ενάντια σ’ αυτό το ρατσιστικό έκτρωμα) για μια εναλλακτική λύση μιας δημοκρατικής ομοσπονδίας ΜΙΚΤΩΝ περιφερειών Κύπρου (επιστροφή όλων των προσφύγων, στο διάολο το τουρκικός στρατός, αγγλικές βάσεις κλπ, κλωτσίδι στους εποίκους και στους αγοραστές των περιουσιών κλπ) που θα αντικαθιστά το κράτος (με τη μοντέρνα έννοια της λέξης) σε μια δημοκρατία χωρίς κράτος. Μάλλον ΤΩΡΑ η λευτεριά της Κύπρου περνάει μέσα από τα βουνά του Κουρδιστάν (κι όχι τότε που έγραφε ο ανεκτίμητος αγωνιστή και νεομάρτυρας Θ. Γεωργιάδης), με την “ανακάλυψη” της δημοκρατικής αυτονομίας (νέα πορεία σκέψης του πνευματικού ηγέτη Οτζαλάν). Απομένει να ακούσουμε στην πράξη το Κύπρος-Παλαιστίνη-Κουρδιστάν και βεβαίως κι από άλλες δυο πλευρές των κατεχομένων που θα λένε ότι: “Η απελευθέρωση της Γάζας περνάει μέσα από την λευτεριά της Κυρήνειας” και: “η απελευθέρωση του Κουρδιστάν περνάει από την λευτεριά του Πενταδάχτυλου”. Ίδωμεν

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γιώργος Χώτος 17 Ιουλίου 2022 - 09:19

Τι σημαίνει κύριε απελευθέρωση της Γάζας; Τελεί υπό κατοχή; Υπό ποίαν έννοια; Μήπως από τη χετζομπολάχ; Επίσης κατά ποίαν λογική να ομογενοποιηθούν Κύπρος-Παλαιστίνη-Κουρδιστάν σε σύνθημα εγέρσεως αγώνος προς απελευθέρωση; Υφίσταται παλαιστινιακή και κουρδική κρατική οντότητα αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αγροφυλακας 21 Ιουλίου 2018 - 03:17

Όλα αυτά είναι μια επιφανιακη παρουσιαση των γεγονότων του Ιουλιου 1974, και ως συνηθως με εντονο κοματικο χρωματισμο. Όταν εγω εγυρναγα από τον χωρο διασπορας του ταγματος μου (στο αλσος Δαφνιου) για να παω στην Κυπρο (αρχικα με τις ντακοτες, που τελικα επηγαν οι λοκαντσιδες) με το Ρεθυμνο με χιουχαριζαν τα κοριτσακια από τα μπαλκονια στο χαιδαρι. Αυτοι που επηγαν και δεν γυρισαν επηγαν σαν το σκυλι στο αμπελι. Αυτοι που επειγαν και εγυρισαν ακουνε τωρα τις μακακιες των συμπατριωτών τους που το μονο που τους ενδιαφερι είναι το κομματικο συμφέρον. Οι καλοι αριστεροι και οι κακοι δεξιοι. Αλοιμονο σε αυτους που η μοιρα τους εριξε στη φωτια του πολεμου. Δεν αξιζε και δεν αγιζει να πολεμα κανεις για ένα τετοιο μπουλουκι αγρυμιων. Ποναει, αλλα είναι η πικρη αληθεια.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ