Το κίνημα Άρδην θα πραγματοποιήσει το διήμερο 8 και 9 Δεκεμβρίου 2018 την 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψή του. Η πρωινή συνεδρία του Σαββάτου (10.00 το πρωί έως 14.00) είναι ανοιχτή σε όποιον επιθυμεί να την παρακολουθήσει και το θέμα συζήτησης είναι οι προοπτικές του πατριωτικού δημοκρατικού χώρου. Έχουν προσκληθεί πολιτικά κόμματα, κινήσεις και προσωπικότητες του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου να παρέμβουν με ολιγόλεπτο χαιρετισμό ή παρέμβαση. Θα ακολουθήσει συζήτηση. Στα γραφεία του Άρδην, Ξενοφώντος 4, 6ος όροφος, Σύνταγμα.
ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΡΔΗΝ
Η δεκαετής, πλέον, μνημονιακή περιπέτεια της χώρας ολοκλήρωσε βίαια και καταστροφικά αυτό που ξεκίνησαν οι κυβερνήσεις Σημίτη, υποσχόμενες έναν 21ο αιώνα ισχυρής Ελλάδας και κοινωνικής ευημερίας. Αντ’ αυτών, η παρασιτική ενσωμάτωση της Ελλάδας στην παγκοσμιοποίηση επιφύλασσε μια βαθιά κατάρρευση, που δεν είναι μόνον οικονομική, ή κοινωνική, αλλά ολική και υπαρξιακού χαρακτήρα: Με τη μεταβολή της σε οικονομική αποικία, τις απειλές του νεοθωμανισμού, τη δημογραφική και παραγωγική κατάρρευση, τη φτωχοποίηση και περιθωριοποίηση των λαϊκών και των μεσαίων στρωμάτων, την πολιτιστική παρακμή.
Ή ο ελληνικός λαός θα αντιστρέψει αυτούς τους αρνητικούς όρους, ή θα αντιμετωπίσει το φάσμα της έκλειψής του, «ολοκληρώνοντας» έτσι άδοξα το εκκρεμές στοίχημα της ελευθερίας που εγκαινιάστηκε 200 χρόνια πριν, με την Επανάσταση του 1821.
Σήμερα η κοινωνία έχει διχαστεί βαθύτατα σε δύο μεγάλες κοινωνικές και, εν τέλει, πολιτικές, παρατάξεις. Από τη μια βρίσκονται οι «παγκοσμιοκράτες», δηλαδή οι οικονομικές, πολιτικές και πνευματικές ελίτ, οι «μποέμ νεοαστοί» των μήντια και του θεάματος, οι κινητικοί πλούσιοι και προνομιούχοι που έχουν συνδέσει τη δική τους ευμάρεια με τον εθνομηδενισμό, δηλαδή την παράδοση της χώρας στην παγκοσμιοποίηση και τη συνακόλουθη όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Με πρωτοπόρο την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τη «σύμμαχό» της επί της ουσίας εθνομηδενιστική, νεοφιλελεύθερη συνιστώσα της ΝΔ, την ευρωπαϊστική σοσιαλδημοκρατία του ΚΙΝ.ΑΛ. και του Ποταμιού και, βεβαίως, τη νατοϊκή πτέρυγα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και τους… αντίφα. Αυτό το μπλοκ, παρά τις επί μέρους διαφορές μεταξύ τους, αποτελεί ένα εξουσιαστικό οικοσύστημα που μονοπωλεί όλες τις θέσεις ισχύος, από το κοινοβούλιο, τα ΜΜΕ, το κράτος και τα υπουργεία, μέχρι το πανεπιστήμιο, περιθωριοποιώντας οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας
Από την άλλη βρίσκονται όσοι υπερασπίζονται το ρίζωμα της ελληνικής κοινωνίας, τη συνοχή της κοινότητάς της, την αυτοτέλεια του κράτους, την ανάκτηση της βιωσιμότητάς της, καθώς και τη συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού στο παρόν και το μέλλον – ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, όσοι επιθυμούν να παραμείνει ενεργός ο ελληνισμός μέσα στην Ιστορία και κατά τον αιώνα που έρχεται. Ο πόλος του πατριωτισμού, αν και συσπειρώνει κομμάτια πλειοψηφικά της ελληνικής κοινωνίας, τους χαμένους, και φτωχοποιημένους από την κρίση, αλλά και, ταυτόχρονα, όσους επιμένουν να βαστούν στα πόδια της την εσωτερική, πνευματική και παραγωγική δυναμική της χώρας, παραμένει αποκλεισμένος από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, καθώς και από το πνευματικό και πολιτιστικό κατεστημένο.
Έτσι, με την εξαίρεση μαζικών αυθόρμητων και ασυντόνιστων ξεσπασμάτων, η αγωνία, το ένστικτο αυτοσυντήρησης, η αυτοάμυνα της ελληνικής κοινωνίας βρίσκει προς το παρόν χώρο να εκφραστεί είτε μειοψηφικά, είτε «πληβειακά», μέσω μιας οργής συχνά δίχως ιεραρχημένους στόχους. Γεγονός που επιτρέπει σε λογιών λογιών δυνάμεις τυχοδιωκτών και πατριδοκαπήλων να αδράχνουν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν και να εκτρέψουν τη γενική δυσαρέσκεια.
Υπάρχει, δηλαδή, έλλειμμα συσπείρωσης και μετωπικής έκφρασης του πατριωτικού δημοκρατικού χώρου. Και αυτή η αδυναμία συσπείρωσης, ο κατακερματισμός, δεν είναι μόνο ευθύνη των «καπετανάτων», αλλά αντικατοπτρίζει μια επί της ουσίας έλλειψη ενός οράματος και ενός κοινού σχεδίου που θα μπορούσε να ανταποκριθεί στο πατριωτικό αίτημα. Διότι, στο εσωτερικό του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου, άλλοι προτάσσουν την οικονομική και κοινωνική διάσταση και άλλοι την εθνική και γεωπολιτική, χωρίς να επιτυγχάνουν την αναγκαία σύνθεση ανάμεσα σε αυτές τις δύο παραμέτρους.
Γι’ αυτό εξάλλου και κατά την τελευταία δεκαετία, όπου η κρίση εντάθηκε, πήραν προβάδισμα οι δυνάμεις που καπηλεύτηκαν το θυμικό της αγανάκτησης: Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝ. ΕΛ. και η Χρυσή Αυγή, στα πρώτα χρόνια των μνημονίων, ενώ σήμερα, απατεώνες και τυχοδιώκτες που θέλουν κι εκείνοι να καβαλήσουν το πανευρωπαϊκό κύμα του δεξιού λαϊκισμού.
Ωστόσο τα πεπραγμένα της πανθομολογουμένως χειρότερης κυβέρνησης που πέρασε ποτέ από την πρόσφατη ιστορία της χώρας, αποδεικνύουν περίτρανα τους κινδύνους που ελλοχεύουν όταν απουσιάζει το όραμα και το πρόγραμμα από το λαϊκό σώμα.
Διότι, ο αντίπαλός μας, η παγκοσμιοκρατία, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και στο γήπεδο της πρακτικής πολιτικής, που διαμορφώνει το μέλλον της χώρας. Γι’ αυτό και θα πρέπει να απαντήσουμε στις πραγματικές συλλογικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Δηλαδή, στα μεγάλα «πώς» που αφορούν στην εθνική στρατηγική για την υπεράσπιση των δικαίων και της ακεραιότητας της χώρας, την αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, την ανασυγκρότηση της παραγωγής της, της εκπαίδευσής της, της δημογραφίας, της άμυνάς της, τη διατήρηση της εθνικής συνοχής και του περιβάλλοντος, την αποκατάσταση και την αξιοποίηση του πολιτιστικού της κεφαλαίου.
Το αίτημα για εθνική επιβίωση δεν μπορεί να ικανοποιηθεί χωρίς ένα όραμα που να συνθέτει τις αξίες του πατριωτισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του οικολογικού μέτρου, της δημοκρατίας, της πολιτιστικής αναγέννησης.
Εξάλλου σήμερα, σε όλη την Ευρώπη, οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης έχουν εξαντληθεί και το ζήτημα που τίθεται είναι εάν αυτήν τη νέα αντιπαγκοσμιοποιητική πλειοψηφία των λαών θα την εκφράσουν δυνάμεις αντιδραστικές ή δυνάμεις που θα επιχειρούν τη σύνθεση πατριωτισμού και δημοκρατίας. Πόσω μάλλον στην Ελλάδα, που δεν είναι μια χώρα της Δυτικής Ευρώπης, αλλά μια «χώρα των συνόρων» μεταξύ Ανατολής και Δύσης και απειλείται τόσο η εδαφική της ακεραιότητα όσο και η εθνική της συνοχή.
Εάν δεν συγκροτηθεί ένας πατριωτικός δημοκρατικός πόλος, ικανός να εκφράσει τις ανάγκες της κοινωνίας για έναν εκσυγχρονισμό της χώρας, που να πατάει στις δικές μας δυνάμεις και παραδόσεις, αναπόφευκτα οι κυρίαρχες ελίτ θα ολοκληρώσουν το ξεπούλημα της πατρίδας και του λαού της οι δε πατριδοκάπηλοι θα συνεχίσουν «να πουλάνε πατρίδα» με το αζημίωτο – σύμφωνα την εύστοχη έκφραση του Νεοκλή Σαρρή.
Με βάση αυτό το σκεπτικό πιστεύουμε πως είναι ανάγκη να ανοίξει ένας διάλογος στα πλαίσια ολόκληρου του πατριωτικού δημοκρατικού χώρου. Και σαν ένα βήμα προσκαλούμε όλους να παρακολουθήσουν και να τοποθετηθούν σχετικά, στην ειδική συνεδρία που έχουμε προβλέψει κατά τη συνδιάσκεψη του Κινήματος Άρδην, το Σάββατο στις 8 Δεκεμβρίου στην Αθήνα, που αφορά ακριβώς στη διερεύνηση της δυνατότητας της διαμόρφωσης ενός κινήματος του δημοκρατικού πατριωτισμού που θα παρεμβαίνει σε όλα τα μεγάλα ζητήματα, ακόμα και στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας.
1 ΣΧΟΛΙΟ
Επειδή είμαι ένας αριστερός απ’ αυτους που την τρώνε από πίσω πάντα και στο μηδέν ξαναγυρνάμε διαρκώς, λέμε χαιρετίσματα στην «αριστερή» εξουσία.
Σ’ αυτούς που άρπαξαν την αριστερά από το λαϊκό εθνικό συνόλο, και την κοινή μ’ αυτό ιστορία συνείδηση και μοίρα. Την μετέτρεψαν σε κοσμοπολίτικη θρησκευτική σέχτα και τη διασκόρπισαν στις μ.κ.ο
Η δική μας εαμική αριστερά με την ιστορία τα διδάγματα και τα μηνύματά της είναι εξόριστη , καταδιωκόμενη και λοιδωρούμενη από γενισταρικού τύπου εγγόνια. Εμείς δεν είμαστε ουτε Ολλανδοί ούτε Λουξεμβουργιανοί, έχουμε δύσκολους γείτονες, δεν σπουδάσαμε μαρξισμό στα εγγλέζικα και αμερικάνικα πανεπιστήμια.Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σ’ αυτό το «πέτρινο ακρωτήρι», όπου σήμερα όλοι οι γειτόνοι μας ζητάνε μερτικό. Από πού και από τι. Μια χούφτα γής κάτω από το γαλανό ουρανό, μια χούφτα άνθρωποι που μαζευτήκαμε εδώ, όντας διασκορπισμένοι σε όλα τα μεσογειακά λιμάνια. Ακούμε τους λυγμούς των λαών της Μεσογείου από κάθε βάρβαρο κατακτητή παλιό και νέο, δίνουμε πάντα το πανάρχαιο φιλόξενο χέρι μας αλλά δεν μπορούμε κιόλας να ξεσπιτωθούμε επειδή είμαστε λίγοι.
Λίγοι είμασταν στο Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα λίγοι και στις Θερμοπύλες, λίγοι και πάνω στις Πίνδου τις κορφές, ο Αρης ξεκίνησε το αντάρτικο με δεκαοχτώ. Είμαστε δυό και τρείς και γινόμαστε χιλιοι δεκατρείς, μας φοβάται κι ο θεός και κάνει το θαύμα του. Όταν για άλλη μια φορά βρέθήκαμε λίγοι εκεί στους Μύλους του Μωριά μαζί με το Μακρυγιάννη για να σταματήσουμε τον Ιμπραήμ, να τι είπε ο στρατηγός στον κατάπληκτο γάλλο ναύαρχο Δεριγνύ
«Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριώμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν
και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε• τρώνε από
μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν•κι όταν κάνουν
αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν.»
Επειδή η Ελλάδα και οι έλληνες υπήρχαμε πολύ πριν να υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ένωση και όσοι συμμετέχουν σ’ αυτήν, δηλώνουμε ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να διαλυθούμε και να μεταβληθούμε σε έλληνες της διασποράς. Άλλη η δική μας ιστορία και άλλη των Εβραίων, άλλη η σύνολη αντίληψή μας για τον κόσμο και τον άνθρωπο. Είμαστε λαός του τόπου και του χώρου, γι αυτό από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι πρόσφατα υπερασπιστήκαμε τη γή, την πατρίδα και πολεμήσαμε υπερ βωμών και εστιών.
Αγαπαμε τη δημοκρατία που έκανε τα πρώτα της βήματα στα χώματα που πατούμε και την προσφέραμε σε όλη την ανθρωπότητα, όπως και την αττική τραγωδία, την τραγωδία του ανθρώπου και της ανθρωπότητας. Μείναμε δυστυχώς λίγοι να συνεχίζουμε να μιλάμε τη γλώσσα του Ομήρου και δεν πρέπει να επιτρέψουμε να τη βάλουν στα μουσεία της ιστορίας, μαζί με όλα τα κλεμμένα μνημεία του πολιτισμού
μας. Χωρίς συγκεκριμένο χώρο, χωρίς επικράτεια, δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία ούτε εθνική και λαϊκή κυριαρχία.
Η ανάδειξη και συσπείρωση στη δημοκρατική-πατριωτική ιδέα μπορεί να αποτελέσει το μεγάλο βάθρο εκτόξευσης ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως αυτόνομη συλλογικότητα , ως δημοκρατική πολιτεία μέσα στην ανθρωπότητα.