Ή τα διαβατήρια ως καθρέφτης
Του Χρίστου Πέτρου
Σαν τους συγγενείς, στον Γιάννη τον Φονιά του Γκάτσου, που βγήκαν, ενοχικά και συνωμοτικά, απ’ τη σάλα χωρίς να βγάλουν άχνα… Έτσι, στα μουλωχτά και με την ευθύνη (όχι τη συνείδηση) βαριά, προσπαθεί να τη σκαπουλάρει και η κυπριακή μας κοινωνία, με μπροστάρη τον πολιτικό κόσμο, απ’ το μείζον ζήτημα των διαβατηρίων, που ο δημόσιος διάλογος το περιόρισε στο επίπεδο της οικονομικής στατιστικής (πόσα δώσαμε πόσα βγάλαμε) και της επί μέρους πολιτικής παράλειψης. Λοιπόν, το ζήτημα αυτό αποτελεί αντανάκλαση αφενός των βαθύτατων παθογενειών του κολοβού μας κράτους και αφετέρου της κουλτούρας ξεπουλήματος που χαρακτηρίζει το νεοκυπριακό υποκείμενο πέραν και πάνω απ’ τους θεσμούς, τον πυρήνα του συλλογικού μας τρόπου σκέψης δηλαδή.
Έσπευσαν οι πολιτικοί φωστήρες, μετά το κούρεμα, να θέσουν σε εφαρμογή ένα οικονομικό σχέδιο προκειμένου να αποκατασταθεί η ζημιά, να πετύχουμε την έξοδό μας από τα μνημόνια και την κρίση και να επανέλθουμε, το γρηγορότερο δυνατό, στην υπέροχη κανονικότητά μας και στο ζηλευτό βιοτικό μας επίπεδο. Με κυρίαρχη τη σκέψη ότι η κρίση που μας βρήκε είχε ξεκάθαρα και αμιγώς οικονομικό χαρακτήρα, ο κεντρικός άξονας του εν λόγω σχεδίου απαντάται στην άμεση εφαρμογή πλάνου με μόνο γνώμονα την επανεκκίνηση της μηχανής εισροής χρημάτων στα ταμεία. Και τότε, μαζί με τους γερανούς που σκέπασαν τον κυπριακό μας ορίζοντα και τους ουρανοξύστες που φύτρωναν στην εύφορη λόγω νομικής ασάφειας κυπριακή γη, πήραν μπρος και τα εκδοτήρια ταυτοτήτων και διαβατηρίων. Δεν απαντήθηκε –και μάλλον ούτε θα απαντηθεί– πόσα λεφτά ακριβώς μπήκαν στα δημόσια ταμεία απ’ την μπίζνα της πολιτογράφησης ξένων επενδυτών. Εδώ δεν ξέρουν ποιοι και πόσοι πολιτογραφήθηκαν! Αρκείται και ευχαριστείται ο πολιτικός κόσμος και η κοινωνία μας στη σκέψη ότι τα εκατομμύρια από τον κύκλο εργασιών των πολιτογραφήσεων, που άμεσα τσέπωσαν μεγάλα δικηγορικά γραφεία, με κάποιον έμμεσο τρόπο θα φτάσουν και στην υπόλοιπη κοινωνία κατά πώς θέλει η αλυσίδα του καπιταλιστικού μοντέλου παραγωγής. Με απλά λόγια, κυριάρχησε η αντίληψη ότι το ξεπούλημα των ταυτοτήτων γινόταν για το καλό του τόπου (φευ!), το οποίο ερμηνεύεται πως όλοι θα φάμε, άλλοι πολύ και άλλοι λίγο. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο «ούτ’ ένας συγγενής να πει δεν βρήκε λέξη», μέχρι που εμφανίστηκαν οι συμπατριώτες από την Καμπότζη και τη Μαλαισία…
Το ζήτημα των πολιτογραφήσεων είναι δείγμα της κρατικής και κοινωνικής μας σήψης και παθογένειας που απαντάται αφενός στην έλξη μας από τον παρασιτισμό και την ευκολία και αφετέρου στην ανικανότητά μας να αντιληφθούμε το βάθος και τα επίπεδα της ζημιάς που ξεπερνούν κατά πολύ το ασθενές πολιτικό και οικονομικό μας σύστημα. Και συνιστά παθογένεια ακριβώς επειδή επαναλαμβάνεται ιστορικά. Η ίδια τακτική υιοθετήθηκε και στο πρώτο «κυπριακό οικονομικό θαύμα» που ακολούθησε τον όλεθρο της εισβολής των Τούρκων το ’74.* Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι οι οικονομικοί δείκτες από την ισοπέδωση του ’74 αποκαταστάθηκαν εν πολλοίς ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 (εδώ συνίσταται και το «κυπριακό θαύμα»), μείναμε άκριτα και άσκεφτα προσκολλημένοι, πλέον σε βαθμό εξάρτησης, στο μοντέλο του γρήγορου πλουτισμού, των υπηρεσιών και του παρασιτισμού που με απλά μαθηματικά θα μας οδηγεί (όπως ακριβώς συμβαίνει) στις κατά τα άλλα «συστημικές κρίσεις». Κυρίως όμως θα διαμορφώνει τον τύπο εκείνον που, προκειμένου να τα ’κονομήσει, θα πουλά ταυτότητες, θα χτίζει και θα πουλά κενούς ουρανοξύστες, θα πουλά μούρη, θα πουλά την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος του τόπου του και την όμορφη αισθητική της παράδοσής του που του είναι μακρινή και ξένη…
Εν τέλει, το ξεπούλημα των ταυτοτήτων και η ελαφρότητα με την οποίαν το προσεγγίσαμε και το προσεγγίζουμε ακόμη, κυρίως οι πολιτικοί ταγοί, καθιστά καθ’ όλα ανερμάτιστη, δίχως ιστορική σημασία και ηθικό βάρος, την ιδιότητα του πολίτη αυτού του κράτους και κατ’ επέκταση καθιστά εντελώς ανυπόληπτη και ξεπουλημένη την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία.
* Η προσπάθεια ανάκαμψης από την ισοπεδωτική κρίση που επέφερε η τουρκική εισβολή και κατοχή από το ’74 χαρακτηρίζεται από την εμμονή στον τουρισμό, στις υπηρεσίες και γενικότερα στον τριτογενή τομέα ως στρατηγικές μορφές οικονομικού-παραγωγικού μοντέλου. Η επιτακτική ανάγκη στέγασης των προσφύγων, η μείωση της ανεργίας, η επανεκκίνηση της παραγωγής που απώλεσε το 70% των πόρων της από την εισβολή των Τούρκων, αποτελούσαν πραγματική δικαιολογία για υιοθέτηση άμεσων τακτικών οικονομικών μέτρων ανάκαμψης.
3 ΣΧΟΛΙΑ
Κυριε αρθρογράφε οι κενοί πύργοι που δεν εχουν καν κτίσει… επισεις συγκριτικά με την αθηνα οπου κτίζοντας θηριωδίες κακασχημων πολυκατοικιών χωρις πολεοδομία και κενο με το ιδιο κόστος που εχουν οι πύργοι τις λεμε σου… Οι πύργοι τις Λεμεσός οπως φαινετε και στην εικονα σας το trilogy ειναι επένδυση για αγορά το ξέπλυμα και οι ταυτότητες που δίνοντας μπορούν να γίνουν και σε αλλες «καλες» χωρες τις ευρωπη. Εδω βλεπω το στενό σκεπτικό χωρις να εχεις γνωρίσει ειδιαιτερα την κυπρο( ακομα και εαν γεννήθηκες) εγω ειμαι απο την λεμεσο μια σχεδον άγονη γη και στα ορεινα τις κυπρου, ενω οι πύργοι χτίζοντας στα παραλια. Οι πύργοι προσφέρουν χωρο στην μιρκη και άγονη κυπρο για να κατοικήσουν παραλληλα προσφέρει και δουλιες και διαμερίσματα σε πλουδσιους. Οι πύργοι δεν αποδίδοντας μονο σε διαμερίσματα οπως το trilogy.. εχει πολλες εταιριες και γραφιά που θελουν να στεγάσουν τα γραφεία. Εδω θελω να δείξω την ζήλεια του αρθρογράφου για τους πύργους και την ανάπτυξη, φαινετε η κακιά που κρυφή αλλα και το μίσος του
Οσο για τις ταυτότητες χιλιάδες χωρες εχουν το ιδιο προνόμιο σε αυτο και η Ηνωμένες πολιτικές αμα το επιλέξεις.. Συγκρίνοντας τωρα την αθηνα που δίνουν ταυτότητες σε κλέφτες εδω και χρονια ενω άσχημες χωρις στυλ πολυκατικιες κοσμούν στο ιδιο κόστος.
Το λαθος δεν ειναι η κυπρος αλλα εσεις που δεν θελετε να δεχτείτε οτι υπαρχουν και επυτιχιες παρα τος μη υπό αδρή ρίξεις απο την Ελλαδα
Κι επειδή είναι συνήθης τακτική σε άλλες χώρες άρα είναι κάτι σωστό. Ωραία επιχειρηματολογία που βεβαίως ταιριάζει για μια Σιγκαπούρη του αρχιπελάγους της Κιλικίας ή για το Κουβέιτ της ΝΑ Μεσογείου. Ευτυχώς που υπάρχουν ιθαγενείς που σκέφτονται το μέλλον της Ερωνήσου χωρίς να ζηλεύουν επειδή δεν έχουν τους πύργους κοντά στο χωριό τους. Πράγματι, το λάθος δεν είναι η Κύπρος αλλά τα λάθη που επαναλαμβάνουν οι άνθρωποι που είτε αποδέχονται σιωπηρά, είτε συναινούν είτε θριαμβολογούν για την καταστροφή που επισημαίνει ο αρθρογράφος-επιτυχία για τον κο Παναγιώτη εκ Λεμεσού. Η κυρίαρχη τάξη στην περιφέρεια του καπιταλισμού εκτός των άλλων (τι να πρωτοειπεί κανείς), πάντα πρόσφερε τον πληβειακό-ενδιάμεσο πληθυσμό της ως χαμηλού και υψηλού επιπέδου υπηρετικό προσωπικό στους μεγιστάνες επενδυτές. Ολόψυχα μαζί με τον αρθρογράφο.