Ψωροκώσταινα

912

Του Χρίστου Δάλκου από τη Ρήξη που κυκλοφορεί

Στον τίµιο αγώνα εθνικής και οικονοµικής αντίστασης καλούνται να λάβουν µέρος όλοι!

Ἂν εἶν’ ὁ λάκκος σου πολὺ βαθύς,

χρέος µὲ τὰ χέρια σου νὰ σηκωθεῖς.

Κ. Βάρναλης

Ἀλλ’ ἂν θέλωµεν νὰ ἔχωµεν πατρίδα, ἂν εἴµεθα ἄξιοι νὰ ζῶµεν ἄνδρες ἐλεύθεροι, πόρους εὑρίσκοµεν. Ἂς δώσῃ  ἕκαστος ὅ,τι ἔχει καὶ δύναται.

Γ. Γεννάδιος

Αγαπητοί συνέλληνες, Ἄν τά πράγµατα ἐξελιχθοῦν ὅπως τά ἔχουν δροµολογήσει οἱ διεθνεῖς τοκογλύφοι καί οἱ εὐρωπαῖοι παρατρεχάµενοί τους, ἡ ἱστορία θά γράψῃ ὅτι ὁ ἑλληνικός λαός στό σύνολό του –καί ὄχι µόνο οἱ ἀνάξιοι πολιτικοί του ἡγέτες- διέπραξε ἐν ἔτει 2011 µιά ἀνήκουστη ἠλιθιότητα: παρέδωσε τήν ἐθνική του περιουσία, δηλαδή τήν βάση τῆς ἐθνικῆς του ἀνεξαρτησίας, στούς τοκογλύφους, ἀντί πινακίου φακῆς, τ.ἔ. γιά µερικά ψωροδισεκατοµµύρια.

 Καί µιᾶς καί µιλᾶµε γιά ψωροδισεκατοµµύρια, καλό εἶναι νά φρεσκάρουµε τήν ἐθνική µας µνήµη: σέ πολύ πιό δύσκολους καιρούς, ὅταν ὁ ἑλληνικός λαός θυσίαζε χάριν τῆς ἐθνικῆς του ἀνεξαρτησίας ὄχι µόνο τό κοµπόδεµά του ἀλλά καί τήν ἴδια του τήν ζωή, παρουσιάστηκε τό παράδειγµα τῆς Ψωροκώσταινας, πού χάρισε στήν Ἑλλάδα ἕνα ἀπό τά πιό τιµηµένα -ἄν καί καταφρονηµένα ἤ λησµονηµένα, σήµερα- ἐθνικά της ὀνόµατα.

Αὐτή ἡ ξεπεσµένη ἀρχόντισσα ἀπό τό Ἀϊβαλί, πού, παραλοϊσµένη χήρα, πιά, ξενόπλενε καί ζητιάνευε στό Ναύπλιο, πρόσφερε σέ ἔρανο πού ἔγινε γιά τό µαρτυρικό Μεσολόγγι ὅ, τι τῆς εἶχε ἀποµείνει: τό ἀσηµένιο της δαχτυλίδι καί τό µοναδικό της γρόσι.

Ἄν λοιπόν σέ τόσο χαλεπούς καιρούς ὑπῆρχαν Ἕλληνες πού θυσίαζαν τό ὑστέρηµά τους –ἤ, πολύ περισσότερο, τήν ζωή τους- γιά τήν κοινή ὑπόθεση, δέν θά εἶναι ἡ µέγιστη παλιανθρωπιά καί συνάµα ἡ πιό ἀνήκουστη ἠλιθιότητα, ἄν οἱ σηµερινοί Ἕλληνες δέν εἶναι διατεθειµένοι νά δανείσουν αὐτοί τό δικό τους κράτος µέ ἕνα συµβολικό ἐπιτόκιο –περισσότερο γιά νά ἀποφύγουν τήν µοµφή τοῦ µ…άκα καί λιγώτερο γιά νά κερδίσουν-, ἔτσι ὥστε νά ἀφαιρέσουν ἀπό τούς τοκογλύφους τό βασικό ὅπλο µέ τό ὁποῖο ἐκβιάζουν καί ταπεινώνουν µιά ὁλόκληρη κοινωνία;

Ἡ πράξη αὐτή θά εἶναι πράξη µέγιστης διορατικότητας, διότι θά βασίζεται πάνω στήν ἀσφαλῆ πρόβλεψη ὅτι ἡ Ἑλλάδα δέν εἶναι δυνατόν νά ἀποπληρώσῃ τό συναπτόµενο µέ ἐπαχθέστατους ὅρους δάνειο, ὁπότε θά ἀναγκασθῇ νά ἀπαλλοτριώσῃ τήν ἐθνική της περιουσία γιά ἕνα κοµµάτι ψωµί.

Θά εἶναι ἐπίσης πράξη πού µαρτυρεῖ ὑψηλή πολιτική συνείδηση, ἀπ’ τήν στιγµή πού ἀπαντᾷ στήν οἰκονοµική ἐπίθεση µέ οἰκονοµική ἀντίσταση, τήν µόνη ἱκανή νά µαταιώσῃ τά σχέδια τῶν περιβόητων «ἀγορῶν», δηλαδή τῶν διεθνῶν τοκογλύφων. Καί µπορεῖ βέβαια νά τά µαταιώσῃ, ἀφοῦ στήν πράξη ἀποδεικνύει ὅτι ἕνας λαός δέν διέπεται ἀναγκαστικά ἀπό τήν τοκογλυφική ἰδεολογία τοῦ µέγιστου βραχυπρόθεσµου κέρδους ἀλλά ἀπ’ αὐτήν τοῦ µακροπρόθεσµου ὀφέλους γιά τόν τόπο του, τόν ὁποῖο -ἄς τολµήσουµε ἐπί τέλους νά τό ὁµολογήσουµε- ἀγαπᾷ.

Δέν ὑπάρχει κάτι τό ὁποῖο θά ‘πρεπε νά µᾶς κάνῃ νά ντρεπώµαστε στό γεγονός ὅτι ἀγαπᾶµε τόν τόπο µας –χωρίς βεβαίως νά µισοῦµε τούς ἄλλους τόπους-, ὅπως δέν ὑπάρχει τίποτα ἐπονείδιστο στό γεγονός ὅτι ἐνδιαφερόµαστε περισσότερο γιά τήν τύχη τῶν παιδιῶν µας ἀπ’ ὅσο γιά τῶν γειτόνων µας. Τό ζήτηµα δέν ἔγκειται στό φυσικό συναίσθηµα τῆς ἀγάπης γιά τά οἰκεῖα, ἀλλά στήν υἱοθέτηση παράνοµων καί ἀναξιοκρατικῶν πρακτικῶν γιά τήν ὑπηρέτηση τοῦ καθ’ ὅλα εὐγενοῦς στόχου. Ἄν ἔπρεπε λοιπόν νά ὑπάρχῃ ἕνας ὅρος συνοδευτικός τοῦ ἐσωτερικοῦ δανείου πού προτείνεται -ἔστω καί ἄγραφος-, αὐτός θά ‘πρεπε νά εἶναι ἡ ἐπικράτηση τῆς ἀξιοκρατίας στήν κοινωνική ζωή.

Δέν πρέπει ἐπίσης νά µᾶς διαφεύγῃ ὅτι οἱ «δύσπιστες», «δυσκοίλιες» ἀγορές, µόνο τότε θά «πεισθοῦν» νά σταµατήσουν τίς κερδοσκοπικές τους ἐπιθέσεις, ὅταν θά δοῦν ἀπέναντί τους νά ἐγείρεται τό ἀντίπαλο δέος τῆς ἀποφασιστικότητας ἑνός λαοῦ νά προασπίσῃ µέ θυσίες –πού, ἐπί τέλους, δέν φθάνουν µέχρις αἱµατοχυσίας- τήν ἐθνική του ἀνεξαρτησία καί µελλοντική εὐηµερία. Σ’ αὐτόν τόν ἀγῶνα ἐθνικῆς οἰκονοµικῆς ἀντίστασης καλοῦνται νά λάβουν µέρος όχι µόνο οἱ τίµιοι µεροκαµατιάρηδες καί µισθωτοί, ἀλλά ἀκόµα κι ἐκεῖνοι πού µέ τήν ἄφρονα πολιτεία τους, ὅλα αὐτά τά χρόνια, δηµιούργησαν καί διόγκωσαν τό πρόβληµα τοῦ χρέους: εἶναι καιρός νά ἐξιλεωθοῦν ἔστω καί τήν ὕστατη στιγµή γιά τά παλαιά τους ὀλισθήµατα, κατά τό πνεῦµα τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ «ὁ τρώσας καὶ ἰάσεται».

Ἀκόµα κι αὐτοί πού ἔχουν φυγαδεύσει τά χρήµατά τους σέ τράπεζες τοῦ ἐξωτερικοῦ καλοῦνται νά διαθέσουν ἕνα µέρος τους, ἔστω, σ’ αὐτό τό ἐσωτερικό δάνειο, πραγµατοποιῶντας µιά ὑπέρβαση, ἡ ὁποία γιά τούς παλαιότερους ἐθνικούς εὐεργέτες ἦταν αὐτονόητη.

Μόνο ἄν αὐτός ὁ λαός ἀποδείξῃ ὅτι διαθέτει ἀποθέµατα ἀγάπης γιά τόν τόπο του θά εἶναι σέ θέση νά ἀπευθυνθῇ σ’ ὅλους τούς τίµιους ἀνθρώπους ὅπου γῆς, καλῶντας τους νά ἀµφισβητήσουν στήν (οἰκονοµική) πράξη τήν λογική καί τήν ἠθική τοῦ παγκόσµιου τοκογλυφικοῦ κεφαλαίου, θέτοντας τίς βάσεις γιά τήν δηµιουργία ἑνός Ἀντι-ΔΝΤ πού δέν θά ἐκβιάζῃ, ταπεινώνῃ καί ὑποδουλώνῃ τούς λαούς τοῦ πλανήτη ἀντί πινακίου φακῆς.

Ὁ ὑποφαινόµενος, ἕνας ταπεινός συνταξιοῦχος ἐκπαιδευτικός, πού πίστεψε καί δίδαξε τόν λόγο τοῦ Σολωµοῦ

Χαρὲς καὶ πλούτη νὰ χαθοῦν, καὶ τὰ βασίλεια κι ὅλα

τίποτε δὲν εἶναι, ἂν στητὴ µένῃ ἡ ψυχὴ κι ὁλόρθη

καλεῖ τούς συνέλληνες στήν δηµιουργία ἑνός κινήµατος ἐσωτερικοῦ δανεισµοῦ τῆς Ἑλλάδας µέ τήν ἐπωνυµία «Ψωροκώσταινα», καί δηλώνει ὅτι εἶναι διατεθειµένος νά δανείσῃ στό ἑλληνικό κράτος τό ποσό τῶν 5.000 εὐρώ µέ ἐπιτόκιο 0,5 %, ἀποπληρωτέο µετά δέκα (ἤ καί δεκαπέντε, δέν θά τά χαλάσουµε ἐκεῖ) χρόνια.

Μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ἡ ἔκκληση αὐτή δέν θά περιφρονηθῇ οὔτε θά δυσφηµισθῇ ὡς πολιτική ἀφέλεια, γιατί δέν εἶναι…