Αρχική » Τι τα θέλουμε τα όπλα…;

Τι τα θέλουμε τα όπλα…;

από admin

του Θανάση Τζιούμπα από τη Ρήξη που κυκλοφορεί (φ. 84)

Πληθαίνουν οι φωνές που ενοχοποιούν για την κρίση τις στρατιωτικές δαπάνες

Τη στιγμή που η οικονομική κρίση στην Ελλάδα υπονομεύει καθημερινά την αποτρεπτική ικανότητα των ενόπλων δυνάμεων, από δεξιά και αριστερά πληθαίνουν οι φωνές που ενοχοποιούν για την κρίση τις στρατιωτικές δαπάνες και ειδικότερα αυτές για τους εξοπλισμούς.

Πολλοί ακολουθούν τον Κον Μπεντίτ στην αρχετυπική συλλογιστική «βούτυρο ή κανόνια», ενιστάμενοι για το ποσοστό του ΑΕΠ που δαπανάται για την άμυνα, σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αντιπαρέρχονται το γεγονός ότι δεν συνορεύουμε με την πατρίδα του Κον Μπεντίτ (που δεν χρειάζεται Πάντζερ, αλλά Ράιχενμπαχ για να επιβάλει τη νέα κατοχή), αλλά με την Τουρκία. Άρα το θέμα των ελληνικών στρατιωτικών δαπανών δεν μπορεί να συγκρίνεται σε αυτό με χώρες, όπου η στρατιωτική δύναμη προορίζεται για συμμετοχή σε αμερικάνικης έμπνευσης επεμβάσεις στο εξωτερικό, αλλά με τα μέτρα της απειλής την οποία πρέπει να αποτραπεί, κι αυτή ακούει στο όνομα τουρκικές ένοπλες δυνάμεις.
Η μεγάλη απάτη, που συνεχίζεται εδώ και χρόνια με τις ζεϊμπεκιές, τις κουμπαριές και άλλες οσφυοκαμψίες, στηρίζεται στο ότι δήθεν υπάρχει, από την τουρκική πλευρά, μια πρόθεση συμφωνίας μείωσης των εξοπλισμών «για το καλό των λαών». Για όσους δεν έχουν διαβάσει το πόνημα του Αχμέτ Νταβούτογλου, μια πιο προσεκτική ματιά για το πώς αυτή η πολιτική υλοποιείται στα εξοπλιστικά προγράμματα των γειτόνων θα ήταν διαφωτιστική, αν διαθέτουν τα μάτια να τη δουν.
Η Χουριέτ, στην αγγλόφωνη έκδοσή της, στις 27 Μάρτη, δημοσίευσε με τον τίτλο: «Timetable unveiled for Turkey’s defense boost», πληροφορίες για την εξοπλιστική προσπάθεια, με πηγή ανώτατο στέλεχος της Γραμματείας για την Αμυντική Βιομηχανία (SSM), όπως αυτές έχουν αποτυπωθεί στο νέο πενταετές (2012 – 2015) εξοπλιστικό πρόγραμμα της χώρας. Κι αυτά αφορούν μόνο τα τουρκικής παραγωγής συστήματα. δεν περιλαμβάνουν παραγγελίες όπως αυτή του Στελθ μαχητικού F-35, από την παραγωγή του οποίου η τουρκική βιομηχανία αναμένει επίσης σημαντικά πλεονεκτήματα σε υποκατασκευαστικό έργο και τεχνογνωσία, όπως συνέβη και με το F-16. Τα βασικότερα προγράμματα, κατά την εφημερίδα:
• Ο νέος τουρκικός κατασκοπευτικός δορυφόρος εξοπλισμένος με ραντάρ ΣΑΡ, θα είναι έτοιμος μέχρι το 2016.
• Το τέταρτης γενιάς κύριο άρμα μάχης ΑΛΤΑΪ, θα αρχίσει να παραδίδεται κατά το τέλος του 2015.
• Το πρώτο αντιτορπιλικό θα παραδοθεί στον τουρκικό ναυτικό μέχρι το τέλος του 2016. Οι μελέτες σχετικά με την εγχώρια ναυπήγηση υποβρυχίου θα ολοκληρωθούν μέχρι το 2015.
• Το Τ-129 ΑΤΑΚ, το επιθετικό ελικόπτερο βασισμένο σε ιταλικά σχέδια και εγχώρια παραγωγή, θα πρέπει να παραδοθεί μέχρι το 2013.
• Ένας τύπος ελικόπτερου γενικής χρήσης θα παραδοθεί μέχρι το τέλος του 2016.
• Η μαζική παραγωγή ενός ατομικού όπλου πεζικού ξεκινά τον Ιούλιο.
• Τα ΧΙΟΥΡΚΟΥΣ, (εκπαιδευτικό αεροσκάφος που σχεδιάστηκε από την  ΤΟΥΣΑΣ), και ΑΝΚΑ, (μη επανδρωμένο αεροσκάφος), θα παραδοθούν στην τουρκική Πολεμική Αεροπορία μέχρι το τέλος του 2015 και 2014 αντίστοιχα. Επίσης ένας τουρκικής σχεδίασης και παραγωγής κινητήρας τζετ θα είναι έτοιμος μέχρι το 2016.
• Δύο μεγάλης εμβέλειας και μέσου βεληνεκούς αντιαρματικά πυραυλικά συστήματα θα είναι στη διάθεση του τουρκικού στρατού από το τέλος του 2012 και 2013 αντίστοιχα.
• Το βλήμα ημιενεργού καθοδήγησης λέιζερ, το ΤΖΙΡΙΤ, θα βρίσκεται σε μαζική παραγωγή και θα εξοπλίζει τα ελικόπτερα ATAK μέχρι το τέλος του 2013.
• Χαμηλού και μεσαίου ύψους συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας θα έχουν σχεδιαστεί μέχρι το τέλος του 2016.
• Η τουρκική κυβέρνηση θα στηρίξει τη δημιουργία εγκαταστάσεων δοκιμών και πιστοποίησης σε κέντρα που πληρούν τα διεθνή πρότυπα. Ένα δορυφορικό κέντρο συγκέντρωσης πληροφοριών και ένα κέντρο ελέγχου και ολοκλήρωσης θα είναι μεταξύ αυτών των εγκαταστάσεων, σύμφωνα με το στρατηγικό σχέδιο.
Κόστος: Μόνο οι συμβάσεις που υπογράφηκαν το 2011 για 250 προγράμματα ανέρχονται στο ποσό των 27,3 δισ. δολαρίων. Και ανάλογα υψηλού κόστους φαίνεται να είναι και οι «ποιοτικοί» στόχοι της χρησιμοποίησης της παραγωγής όπλων ως βασικού μοχλού οικονομικής ανάπτυξης, μέσα από την ηγεμονική θέση της πολεμικής βιομηχανίας και της σύνδεσης επιστημονικής έρευνας και παραγωγής άλλων βιομηχανιών στο άρμα της πολεμικής προπαρασκευής.
Η Τουρκία, ακολουθώντας το δόγμα Νταβούτογλου, χρησιμοποιεί τη στρατιωτική ισχύ και την απειλή χρήσης της ως μέσο για την απόκτηση γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων στην ευρύτερη περιοχή, με πιο συζητημένο το μερίδιο που διεκδικεί στα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, που θα αποζημιώσουν και με το παραπάνω το κόστος των εξοπλισμών.
Εξάλλου η εξαγωγική προσπάθεια των εξοπλιστικών προγραμμάτων, που αποτελούν ταυτόχρονα πολιτικό στόχο και χρηματοδοτικό μέσο, είναι σημαντική:    «Το σχέδιο προβλέπει, η αμυντική βιομηχανία της Τουρκίας να εισέλθει ανάμεσα στις δέκα κορυφαίες σε παγκόσμιο επίπεδο, μέσα σε πέντε χρόνια. Ο συνολικός στόχος των εξαγωγών προϊόντων της αεροδιαστημικής βιομηχανίας για το 2016 είναι $ 2 δισ. δολάρια, επί συνολικού κύκλου εργασιών του κλάδου των 8 δισ. δολαρίων.
Η Τουρκία θα δημιουργήσει γραφεία συνδέσμου στη Μέση Ανατολή, την Άπω Ανατολή, τις ΗΠΑ, τον Καύκασο, την Κεντρική Ασία και στην Ευρώπη (ΕΕ-ΝΑΤΟ). Η SSM θα ενθαρρύνει τη συνεργασία μεταξύ των εργολάβων, των υποκατασκευαστών και των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, με πανεπιστήμια και ερευνητικά ιδρύματα για τη βελτίωση της τεχνολογικής βάσης.»
Όσο κι αν τέτοια δημοσιεύματα στοχεύουν παράλληλα να υποστηρίξουν την εσωτερική και εξωτερική επικοινωνιακή πολιτική της Τουρκίας, όσο κι αν η υιοθέτηση τέτοιων στόχων κινδυνεύει να εκτροχιάσει τα δημοσιονομικά των γειτόνων, το γεγονός παραμένει. Η Τουρκία έχει κάνει προ πολλού τις επιλογές της, κι αυτές συνοψίζονται σε μια φράση: στρατιωτική ισχύς. Έχει βγάλει επίσης τα συμπεράσματά της από την αντιπαράθεση με το Ισραήλ, που της στέρησε σημαντικά συστήματα, ώστε όλο και πιο πολύ επιλέγει την οδό της «καθετοποίησης» (έρευνα, δοκιμές, παραγωγή) σε μια δομική ολοκλήρωση που καθοδηγείται από μια πολιτική διαχρονική, και δομές όπως η Γραμματεία Εξοπλισμών (SSM) που διασφαλίζουν αυτήν την συνέχεια.
Με αυτή την ισχύ βρίσκονται αντιμέτωπες σε ξηρά, αέρα και θάλασσα οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, βαλλόμενες εσωτερικά τόσο από την οικονομική κρίση, που έχει κάνει την απόκτηση ανάλογων οπλικών συστημάτων πρωταπριλιάτικο αστείο, όσο και από τις πολιτικές εκείνες του εφησυχασμού, της παραίτησης και της υποταγής τελικά στη νεοοθωμανική ισχύ. Μπορεί το δίκιο να οπλίζει τις καρδιές, αλλά, την κρίσιμη στιγμή, πρέπει να είναι οπλισμένα και τα χέρια. Αλλιώς σηκώνονται ψηλά, για την παράδοση.

ΣΧΕΤΙΚΑ

13 ΣΧΟΛΙΑ

Δημ. Κρεμ. 20 Απριλίου 2012 - 16:06

Φαντάσου πόσοι Τσοχατζόπουλοι θα υπάρχουν στην γειτονική χώρα ….

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γιάννης 20 Απριλίου 2012 - 18:31

Πολλοί, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που μπορεί να ενδιαφέρει μια χαρα σαν την Ελλάδα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Common sense 20 Απριλίου 2012 - 20:06

Πολύ καλό άρθρο κ. Τζιούμπα συγχαρητήρια. Διαφωτιστικότατο με πολλές λεπτομέρειες. Εννοείται ότι ο πασιφισμός α λα Κον-Μπεντίτ και του καθένα δεν μπορεί έχει καμμία θέση στην Ελληνική εξωτερική κι αμυντική πολιτική αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Όπως είπα και σε άλλο σχόλιο μου αυτά είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε στις διεθνείς σχέσεις.
Τέλος επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι για την Τουρκία και τη στρατιωτική ηγεσία της δεν πρέπει να αποκλείεται το ενδεχόμενο να επιδιώξει την αναβάθμισή της και σε ΠΥΡΗΝΙΚΗ δύναμη και μάλιστα με μεθόδους πολύ πιο συγκεκαλυμμένες κι αποτελεσματικές από τη βλακώδη προσέγγιση του ισλαμοφασιστικού καθεστώτος των ιρανών μουλάδων και των συμμάχων τους (Άσαντ, Χεζμπολά, Χαμάς). Η πυρηνική επιλογή είναι κατά την ταπεινή μου άποψη μονόδρομος για την τουρκική ισλαμοστρατοκρατία αν δε θέλει να εκβιάζεται από το Ισραήλ ή ακόμα και το Ιράν ενώ συμμετέχει στο παγκόσμιο πολιτικοστρατιωτικό παιχνίδι ως μεγάλη δύναμη. Εξ’ου κι η εμμονή με τον πυρηνικό ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό στο Ακουγιού (και ίσως κι άλλους).
Για την Ελλάδα η πυρηνική οπλική φιλοδοξία της Τουρκίας, μπορεί να καταστεί ένα σημαντικό διαπραγματευτικό ατού μεσομακροπρόθεσμα ώστε α) Να οικοδομήσει ένα αντιτουρκικό μέτωπο στη Δύση, τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και μια συμμαχία με τη Ρωσσία και β) Να επιδιώξει την ανάπτυξη μικρής τακτικής πυρηνικής δύναμης, ίσως στα πλαίσια της ΕΕ ή σε συμμαχία-συνεργασία με τη Ρωσσία ή τις ΗΠΑ, αντισταθμίζοντας έτσι χωρίς τις εξόφθαλμες δαπάνες και καταχρήσεις του παρελθόντος, την εν εξελίξει οπλική υστέρηση και μειονεξία σε σχέση με την Τουρκία λόγω της οικ. κρίσης και των λοιπών παραγόντων που αναπτύσσονται στο άρθρο σας.
Μετά τιμής, Πέτρος.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Δημήτρης Α. Μαυρίδης 23 Απριλίου 2012 - 05:32

Η ανάπτυξη κάποιας πυρηνικής δυνατότητας από την Ελλάδα πρέπει να αρχίσει να συζητείται, αφού στο άμεσο μέλλον ίσως θα γίνει απαραίτητη. Βέβαια, ένα τέτοιο ενδεχόμενο φαίνεται σήμερα ανόητη μεγαλομανία. ¨Ομως ένα πυρηνικό Ιράν σημαίνει και πυρηνική Τουρκία. Στο ενδεχόμενο αυτό η Ελλάδα θα έχει να διαλέξει ανάμεσα στην αυτοκτονία ή την εγκατάσταση ισορροπίας τρόμου πάνω από το Αιγαίο. Ϊσως μάλιστα μια τέτοια κατάσταση αποτελεί την μόνη απάντηση στο αμυντικό μας πρόβλημα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Common sense 23 Απριλίου 2012 - 18:11

Αγαπητέ κ. Μαυρίδη,

Ο διάλογος αν και πάντα χρήσιμος δεν πρέπει να επισκιάζει την ανάγκη για αποτελεσματικότητα και αποφασιστικότητα που υπάρχει σε θέματα εθνικής άμυνας κι ασφάλειας.
Όσον αφορά το πυρηνικό οπλοστάσιο της Τουρκίας, προσωπική μου άποψη είναι ότι η γείτων το διαθέτει ήδη. Γι’αυτό για την ώρα δεν ιδρώνει το αυτί τους από τις προσπάθειες του Ιράν ή το οπλοστάσιο του Ισραήλ. Εκείνο όμως που θα επιδιώξει το νεοθωμανικό καθεστώς είναι η δυνατότητα να κατασκευάσει το ίδιο όπλα καθώς και τα συστήματα εξαπόλυσής τους (πυραύλους, τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη κλπ.) ώστε να μην εξαρτάται από εξωτερικές προμήθειες σε περίοδο κρίσεως. Αν δεν έχει ξεκινήσει ήδη προς αυτή την κατεύθυνση, όταν (όχι αν) το αποφασίσει είναι δυνατόν να φτάσει στο στόχο του σε 3-5 έτη δεδομένου ότι π.χ. το Πακιστάν τα κατάφερε με συγκρίσιμο πληθυσμό αλλά πολύ πιο καθυστερημένο τεχνολογικά κι οικονομικά. Άρα ο χρόνος πιέζει για την Ελλάδα.
Αλλά ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η Τουρκία δεν έχει την πρόθεση να προχωρήσει σε κατασκευή πυρηνικών όπλων, ούτε ότι καν διαθέτει ήδη κάποιο αποθεματικό, προσωπικά θεωρώ μεγάλη (αυτ)απάτη των Ελλήνων αν νομίζουν ότι αρκεί να βγουν μπροστά μερικά άτακτα μπουλούκια κραδαίνοντας καλάσνικοφ και καρυοφίλια και προτάσσοντας τα στήθη τους ή μάλλον.. τις κοιλίτσες τους για να σκορπίσει τ’ασκέρι.
Χωρίς να αγνοείται η σημασία κι ανάγκη ύπαρξης εθνικού (αντί “εθελοντικού”, μισθοφορκού) στρατού και ετοιμοπόλεμης εθνοφρουράς στις μεθοριακές περιοχές, πρέπει ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ να βρεθεί εναλλακτικός τρόπος αντιμετώπισης της ολοένα κι αυξανόμενης ποσοτικής και ποιοτικής υπεροπλίας, έστω κι αποκλειστικά συμβατικής, των τούρκων. Εγώ με το μικρό μυαλό μου, τη μοναδική διέξοδο που βλέπω είναι η ανάπτυξη μικρής δύναμης τακτικών (όχι στρατηγικών δηλ.) πυρηνικών.
Αυτά και να είσθε καλά. Με τιμή,
Πέτρος

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΖΙΟΥΜΠΑΣ 23 Απριλίου 2012 - 14:46

Κατ’ αρχή θα πρέπει να αποφύγουμε την παγίδα την τόσο συνήθη σε όσους ασχολούνται με τα της άμυνας: την «ιδεοθύελλα» που αποσπάται από την πραγματικότητα, γεμίζει αμμοδόχους με φασματικά εργαλεία πολέμου και μετακινεί στρατιές με το μυαλό της κατατροπώνοντας κάθε εχθρό. Όταν ο έλεγχος πάνω στο συλλογικό μας γίγνεσθαι έχει πάρει τις διαστάσεις που βιώνουμε, όχι τακτικά πυρηνικά δεν θα έχουμε αλλά ούτε καύσιμα για να κινείται ο στρατός. Κι εγώ θα συμφωνούσα πως η ίδια η ιστορία δείχνει ότι η μόνη αξιόλογη πυρηνική αποτροπή είναι ο φόβος αντιποίνων, κι αυτό προϋποθέτει διαθεσιμότητα πυρηνικών όπλων, ή την ένταξη υπό την «προστασία» κάποιου κατόχου τέτοιων. Το πρώτο δεν το θεωρώ πιθανό και το δεύτερο δεν θα έλεγα ότι είναι και το πιο επιθυμητό. Άρα, για την ώρα οι προσπάθεια μιας ρεαλιστικής πολιτικής θα πρέπει να επικεντρωθεί στο να αντισταθμίσει την τουρκική υπεροχή με ασύμμετρα μοντέλα που θα παραπέμπουν στην (τόσο συκοφαντημένη από πασοκικά λαμόγια κι αριστερούς πασιφιστές) ιδέα της παλλαϊκής άμυνας. Παράλληλα μιας εξωτερικής πολιτικής αποτροπής της ένταξης της Τουρκίας στο πυρηνικό κλαμπ, και δημιουργίας μετώπων που θα αντισταθμίζουν την ανερχόμενη ισχύ της και θα διεμβολίζουν τις συμμαχίες που υφαίνει η δική της ελίτ. Αυτά βέβαια προϋποθέτουν μια ελληνική κυβέρνηση με την κυριολεκτική σημασία του όρου, κι εδώ το σύστημα, (παριστώντας το μαθηματικά), αποκτά έναν παραπάνω άγνωστο από τον αριθμό των εξισώσεων του.
Μια παρατήρηση μόνο για τον Common sense, με τον οποίο κατά καιρούς έχουμε διαφωνήσει συζητώντας το παλαιστινιακό: Αν η άποψη σας είναι ότι οι διεθνείς σχέσεις διέπονται απλά από τις εξισώσεις της ισχύος κι όχι από ιδεολογικά στερεότυπα, τότε προς τι οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιείτε για το Ιράν; Η «βλακώδης προσέγγιση του ισλαμοφασιστικού καθεστώτος των ιρανών μουλάδων και των συμμάχων τους (Άσαντ, Χεζμπολά, Χαμάς)» πέρα από το τσουβάλιασμα το οποίο θα αποφεύγατε αν ενημερωνόσασταν λίγο καλύτερα για το τι πρεσβεύει ο κάθε ενδιαφερόμενος, θα μπορούσε απλά να είναι η προσπάθεια μιας κυρίαρχης χώρας να αποκτήσει την δική της πυρηνική αποτροπή απέναντι στις εξωτερικές απειλές που κρίνει πως αντιμετωπίζει (των ισραηλινών πυρηνικών όπλων περιλαμβανόμενων).

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Common sense 23 Απριλίου 2012 - 16:00

Αγαπητέ κ. Τζιούμπα,

μια παρατήρηση σχετικά με το Ιράν: ο χαρακτηρισμός βλακώδης δεν αφορά την ιδεολογία (που ούτως ή άλλως είναι ισλαμοφασιστική για οποιονδήποτε αντικειμενικό παρατηρητή) αλλά για τον τρόπο τακτικού χειρισμού για την επίτευξη της πυρηνικής τους αναβάθμισης. Κάθε κράτος και κάθε καθεστώς είναι “θεμιτό” στο διεθνές γίγνεσθαι να επιδιώκει την ενίσχυση της δύναμής του όχι μόνο στρατιωτικής-πολεμικής αλλά κι αυτής. Από τα λίγα κράτη που δεν το κάνουν και τρανό παράδειγμα προς αποφυγήν η Ελλάδα της οποίας η ελίτ κι οι οπαδοί της νομίζουν ότι μπορούν να αντισταθμίσουν την πολεμική υπεροχή της Τουρκίας με την υποτιθέμενη αριστοτεχνική πολιτική και διπλωματική τους ικανότητα και με τη συνεχή επίκληση της ηθικής υπεροχής των δικαίων της μικράς πλην τιμίας Ελλάδος.
Όσον αφορά το Ιράν λοιπόν το λάθος βρίσκεται στον τρόπο ο οποίος εκθέτει τη χώρα σε ανυπολόγιστους φανερούς και κρυφούς κινδύνους. Η στρατηγική της αντιπαράθεσης με όλον ή έστω μεγάλου τμήματος του κόσμου, η προσέλκυση της προσοχής κακαρίζοντας σαν τη κότα πριν κάνει το αυγό, η διατύπωση εκ προοιμίου χοντροκομμένων κι αδαών απειλών εναντίον άλλης εγνωσμένης πυρηνικής δύναμης κλπ. για μένα τουλάχιστον σημαίνει ή ανοησία ή ότι η ηγεσία των μουλάδων δεν είναι αυτό που θέλει να μας πείσει ότι είναι αλλά υπηρετεί την κρυφή ατζέντα κάποιου άλλου.
Επειδή όμως εγώ τουλάχιστον είμαι κοινός θνητός και μπορεί να κάνω λάθος σταματώ εδώ κι αφήνω το μέλλον και τα γεγονότα να μου αποκαλύψει περισσότερα στοιχεία.
Με τιμή, Πέτρος

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Common sense 23 Απριλίου 2012 - 19:25

Μερικές πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση του πυρηνικού οπλοστασίου της Τουρκίας για να μη μιλάμε, ή τουλάχιστον μιλάω, στον αέρα:

http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_states_with_nuclear_weapons

http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_states_with_nuclear_weapons#Nuclear_weapons_sharing
Under NATO nuclear weapons sharing, the United States has provided nuclear weapons for Belgium,[44] Germany,[44] Italy, the Netherlands,[44] and Turkey[44] to deploy and store.[45] This involves pilots and other staff of the “non-nuclear” NATO states practicing, handling, and delivering the U.S. nuclear bombs, and adapting non-U.S. warplanes to deliver U.S. nuclear bombs. U.S. nuclear weapons were also deployed in Canada until 1984, South Korea until 1991, and in Greece until 2001 for nuclear sharing purposes.

Μήπως θα ήταν σκόπιμο να επανενεργοποιήσει η Ελλάς τη συμμετοχή της στο πρόγραμμα επιμερισμένης κατοχής (weapons sharing) πυρηνικών με τις ΗΠΑ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Δημήτρης Α. Μαυρίδης 24 Απριλίου 2012 - 09:46

Με τη συζήτηση αυτή αναδύεται η ανάγκη επείγουσας αναθεώρησης των αμυντικών μας επιλογών. Είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε πυρηνική αποτρεπτική δύναμη; Δεν πιστεύω ότι είμαστε σε θέση μόνοι μας να επιδιώξουμε ανάσχεση του νεοοθωμανισμού. Πρέπει να εξασφαλίσουμε ισχυρά ερείσματα. Ποιός μπορεί να μας βοηθήσει; Για ποιόν η ασφάλεια της Ελλάδας είναι ζωτική; Σε κάθε περίπτωση είναι ανάγκη να αναθεωρήσουμε τις επιδιώξεις μας και να υιοθετήσουμε μια δυναμική στάση.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΖΙΟΥΜΠΑΣ 24 Απριλίου 2012 - 10:11

1) Όσο αφορά το Ιράν, ας σκεφτούμε ότι μια ανάλογη τακτική από την Β. Κορέα είχε ως συνέπεια να είναι σήμερα πυρηνική δύναμη και να παζαρεύει την πραγματοποίηση ή μη πυρηνικών δοκιμών με την παροχή βοήθειας σε τρόφιμα. Προφανώς οι Τούρκοι θα κινηθούν διαφορετικά, η πολιτική των νεοοθωμανών προϋποθέτει την σχέση με την Δύση και τους δυτικούς μηχανισμούς ασφάλειας, οι οποίοι βέβαια δεν θα πριμοδοτήσουν μια εξέλιξη της Τουρκίας ως πυρηνικής δύναμης. Το τι θα κάνουν βέβαια οι δυτικοί αν βρεθούν προ τετελεσμένων είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, στην περίπτωση της Ινδίας ή του Πακιστάν μάλλον επιχείρησαν να ενσωματώσουν τις συνέπειες της κατοχής πυρηνικών σε νέα συστήματα ισορροπιών. Στα καθ’ ημάς, για να γελάσουμε και να κλάψουμε, ας θυμηθούμε τον Τσοχατζόπουλο, όταν μετά από μια επίσκεψη στη Μόσχα «διέρρευσε» ότι οι Ρώσοι πρότειναν να προμηθεύσουν την Ελλάδα με τακτικές πυρηνικές κεφαλές!
2) Για το nuclear weapons sharing δεν νομίζω ότι εξυπηρετεί την εθνική άμυνα, το αντίθετο μάλλον. Ο έλεγχος των όπλων παραμένει στο ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνους, οι βόμβες στον Άραξο ή οι οβίδες στον Λαγκαδά φυλαγόταν σε εγκαταστάσεις – στρατόπεδα εντός των ελληνικών στρατοπέδων, που ήταν απαγορευμένη ζώνη για τους δικούς μας. Αντίθετα η ύπαρξη τέτοιων όπλων συνεπάγεται την άμεση στοχοποίηση ελληνικού εδάφους από αντίστοιχα πυρηνικά των αντιπάλων, κάτι δηλαδή σαν αυτό που συμβαίνει με την «αντιπυραυλική ασπίδα» με την οποία μας έμπλεξε εσχάτως η οξυδέρκεια του Παπαδήμου και του Αβραμόπουλου.
Δυστυχώς, κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει εύκολη λύση, ούτε μία μοναδική λύση. Χρειάζεται μια σφαιρική πολιτική που θα ενισχύει την άμυνα, θα κρατάει ψηλά το φρόνημα και θα αξιοποιεί τις ευκαιρίες που ενυπάρχουν στις ταραγμένες μέρες που ζούμε. Δυστυχώς βρισκόμαστε με την πιο ανίκανη και προδοτική πολιτική, κοινωνική και οικονομική ηγεσία που θα μπορούσε να μας τύχει. Οπότε ας επιλέξουμε τους στόχους με βάση το βεληνεκές των μέσων που διαθέτουμε.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Common sense 25 Απριλίου 2012 - 02:23

Αγαπητέ κ. Τζιούμπα, ευχαριστώ για την απάντησή σας και παρακαλώ δείτε τα σχόλιά μου παρακάτω:
1) Προσωπικά δε θεωρώ και μεγάλο επίτευγμα μιας κυβέρνησης να πρέπει να καταφύγει στην απειλή ή ακόμα χειρότερα τη διεξαγωγή (αποτυχημένων) πυρηνικών δοκιμών για να εξασφαλίζει τα απαραίτητα προς το ζην και δη την εισαγωγή βασικών ειδών διατροφής για τον πληθυσμό της! Τουναντίον θεωρώ μια τέτοια διακυβέρνηση όχι μόνον οικτρά αποτυχημένη αλλά κι εξαιρετικά επικίνδυνη τόσο για το λαό της όσο και για τη διεθνή κοινότητα και κατά συνέπεια άμεση ανάγκη την ανατροπή της. Αν, όπως λέτε, οι ιρανοί ισλαμοφασίστες ακολουθούν παρόμοια τακτική τότε είναι λογικό να αναμένουμε εξελίξεις είτε από το εσωτερικό ή από το εξωτερικό. Ίδωμεν. Όσον αφορά την νεοθωμανική ισλαμοστρατοκρατία τώρα ως Έλλην εύχομαι να ακολουθήσουν παρόμοιες αδιέξοδες τακτικές και πρακτικές ώστε η απομόνωσή τους να καταστεί ένα σχετικά εύκολο έργο ακόμα και για τη μέτριας (επιεικώς) ικανότητος κι αντίληψης ελλαδικής κυβέρνησης και διπλωματίας. Δυστυχώς όμως δεν είναι και πολύ αναμενόμενο με βάση την εμπειρία μας από την ικανότητα και την πονηριά της τουρκικής ηγεσίας.
2) Αν δούλευε έτσι όπως λέτε το σύστημα της από κοινού νομής πυρηνικών όπλων δεν είναι ούτε συμφέρον για την Ελλάδα ούτε όμως και όπως περιγράφεται στο άρθρο της Γουικιπήντια. Άρα αν τυχόν και κρίνουμε σκόπιμη την επανενεργοποίηση του εν λόγω προγράμματος θα πρέπει να υλοποιηθεί με βάση τις αρχές που περιγράφονται στο άρθρο που προσφέρουν αρκετά νομίζω πλεονεκτήματα για την Ελλάδα. Και βέβαια πρόκειται για μια λύση ανάγκης με μικρό χρονικό ορίζοντα που απλά θα επιτρέψει την αναζήτηση μονιμοτέρων ή και προτιμότερων προσεγγίσεων στο πρόβλημα ίσως και μετά το ξεπέρασμα της τρέχουσας οικ. στενότητος.
Με τιμή, Πέτρος

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γιάννης 1 Ιουνίου 2012 - 13:50

Ένα άρθρο αρκετά μεγάλο,
http://www.techiechan.com/?p=1631

που κινείται στη λογική ότι αφού η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει απειλή ενώ η Τουρκία αντιμετωπίζει, η μόνη λύση για την κατάργηση των μιζών είναι οι πύραυλοι. Αξίζει να διαβαστεί, μαζί με τα σχόλια του αρθρογράφου, και ίσως να σχολιαστεί

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Common sense 3 Ιουνίου 2012 - 17:31

Αγαπητέ Γιάννη,

Καταρχάς από μία γρήγορη ματιά το εν λόγω κείμενο βρίθει ανακριβειών. Π.χ. αναφέρει ότι η Τουρκία μείωσε τις “αμυντικές” δαπάνες της λόγω κρίσης κι όχι εξαιτίας του πραγματικού λόγου που είναι η ανάπτυξη ικανότητος παραγωγής και έρευνας για οπλικά συστήματα εντός της χώρας αντί στην καθαρή εξάρτηση από εισαγωγές που είναι η “πολιτική” που ακολουθεί πάγια η Ελλάδα. Κι ακριβώς λόγω του τελευταίου είναι και τα φαινόμενα διαφθοράς και υπερτιμολόγησης που ενδημούν στην Ελλάδα.

Τώρα για το αν η Ελλάς αντιμετωπίζει απειλή κι ειδικά από την Τουρκία νομίζω ότι δεν χρειάζεται και μεγάλη σκέψη για να αποφασίσει κανείς: αρκεί να διαβάσει κανείς το βιβλίο του Νταβούτογλου και να παρακολουθεί τις ανακοινώσεις των ελληνικών επιτελείων σχετικά με τις κρουαζιέρες των τουκρικών πολεμικών πλοίων και μαχητικών αεροσκαφών στο Αιγαίο. Αυτό βέβαια εφόσον κάποιος ξεχνά την κατοχή της Κύπρου και την ευθεία απειλή πολέμου που τελεί ακόμα εν ισχύει για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ