Αρχική » Ρήξη φ. 85

Ρήξη φ. 85

από admin

Διαθέσιμα στην ιστοσελίδα:

[display-posts category="rixi85"]

Κυκλοφορεί στις 12 Μαΐου στα περίπτερα το νέο φύλλο της εφημερίδας Ρήξη (φύλλο 85). Ο Γιώργος Καραμπελιάς, μετά τη νίκη του λαϊκού κινήματος στις εκλογές της 6ης Μαϊου υπογραμμίζει τους δύο δρόμους που έχει να επιλέξει ο Αλέξης Τσίπρας: είτε να προχωρήσει στη σύσταση μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης με σκοπό να αναδιαπραγματευθεί εδώ και τώρα το μνημόνιο, υπακούοντας στην επιταγή του ελληνικού λαού, και μόνο μετά αν χρειαστεί να προσφύγει σε εκλογές∙ ή επιμένοντας για νέες εκλογές εδώ και τώρα, να αναστήσει το παλιό δίπολο Δεξιάς-ΠΑΣΟΚ, αντικαθιστώντας  απλώς το ΠΑΣΟΚ από τον Σύριζα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που θα έχει αυτό για τη χώρα.

Σε αυτό το τεύχος, που στο μεγαλύτερο μέρος του είναι αφιερωμένο στις εκλογές και προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματά τους, μπορείτε να διαβάσετε μια εκτενή ανάλυση της Κίνησης Πολιτών Άρδην για το αντιμνημονιακό κίνημα, το οποίο κατόρθωσε να αλλάξει τον εκλογικό χάρτη της χώρας, αποσταθεροποιώντας τελεσίδικα τον μεταπολιτευτικό δικομματισμό, ταυτόχρονα όμως απέτυχε παταγωδώς να αποτελέσει ή να συγκροτήσει νέα πολιτικά υποκείμενα, ικανά να εγκαινιάσουν μια νέα πολιτική πορεία στη χώρα.

 Διαβάστε ακόμα  σε αυτό το φύλλο:

Εκλογές: Τι έβγαλαν οι κάλπες, Τέλος του δικοµµατισµού, ανάδειξη νέων δυνάµεων και πολιτική ρευστότητα…, του Γιάννη Ξένου· –Μια λαϊκή νίκη με αβέβαιες προοπτικές, του Γιώργου Καραμπελιά∙ –Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω, του Γιώργου Ρακκά∙ –Απειλές και απροκάλυπτοι εκβιασμοί, οι ελληνικές εκλογές στο γερμανικό Τύπο, του Βασίλη Στοϊλόπουλου∙ –Ο νέος δικομματισμός και το οραματικό κενό, του Σταύρου Χριστακόπουλου,∙  –Το colpo grosso του Αλέξη Τσίπρα, η δεύτερη απόπειρα της ανανεωτικής αριστεράς να υπερφαλαγγίσει το ΠΑΣΟΚ, του Γιώργου Καραμπελιά∙ –Νικητές και «νικητές», του Εξαποδώ∙ –Ο συμπαθής, ανίκανος κολεγιόπαις, Το µετέωρο, καταστροφικό βήµα του Αντ. Σαµαρά, του Γιώργου Παλαιολόγου∙ –Μετά την κάλπη, ερμηνείες του εκλογικού αποτελέσματος, του Γιάννη Σχίζα∙ –«Δημιουργία Ξανά», Γιάπηδες αγανακτισμένοι, του Κωνσταντή Σεβρή∙ –7 λόγοι για την άνοδο της Χ.Α., του Κων/νου Κωνσταντινίδη∙ –Για τους Ανεξάρτητους Έλληνες, του Μιχάλη Χατζηπέτρου.

Κύπρος: Όλα τριγύρω αλλάζουν, η υποψηφιότητα Λιλλήκα και ο «μεσαίος» χώρος, του Βάσου Φτωχόπουλου.

Διεθνή:Τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών και ο νέος «πρόεδρος», της Νταϊάνας Τζονστόουν∙  –Η μελλοντική οικονομία των τροφίμων, της Βαντάνα Σίβα∙ –Βολιβία και νέες εθνικοποιήσεις από τον Μοράλες, του Φρεντερίκο Φουέντες

Κοινωνία: Το σύστημα των αγρο-συνεργείων, ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης για την Ελλάδα, του Αθανάσιου Θεοδωράκη∙ –Το λυκόφως των θεών της μάζας, του Γιώργου Παναγόπουλου.

 Ιδέες: Διανοούμενοι που υπεραμύνονται του μνημόνιου, οι περιπτώσεις του Δ. Κούρτοβικ και Χαρίδημου Τσούκα, του Σπύρου Κουτρούλη

Λησμονημένες Ιστορίες:

Η μάχη του Βαλτετσίου, του Κωνσταντίνου Μαυρίδη

Τέχνη: –Ένα κατηγορώ κατά του χρήματος, για τη θεατρική παράσταση «Περί ζωών», του Κώστα Σαμάντη∙ –Fish n’ Chips, η νέα ταινία του Ηλία Δημητρίου, του Κωνσταντίνου Μπλάθρα∙ τέλος τα σκίτσα του Νικόλα

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ

6 ΣΧΟΛΙΑ

Υπηρεσιακό Λαγωνικό 12 Μαΐου 2012 - 16:00

Τι πράμα “του μνημονίου”…; Αναδιαπραγμάτευση…; Μα τι λέτε τώρα; Άλλη γραμμή; Και το χρέος θα πληρώσουμε και τα μνημόνια θα έχουμε και στην ΕΕ θα είμαστε και στην ΟΝΕ και θέλουμε κοινωνική δικαιοσύνη, άμεση δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία; Δηλαδή αντί για μειώσεις 40% που προβλέπει, βολευόμαστε και με 10%; Ελπίζω να μην ξανάρθει στην επιφάνεια το επιχείρημα νεο-οθωμανισμού… Δηλαδή, ήμαρτον! Θα μας κουφάνετε εντελώς, τώρα…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Σκαντζόχοιρος 12 Μαΐου 2012 - 16:52

Για οποίον ενδιαφέρεται να πραγματοποιήσει πραγματικά μια λαϊκή επιτροπή, και όχι να παίζει τις κουμπάρες ή να δημιουργεί εντυπώσεις, πρέπει να υπάρχει ένα σαφέστατο σχέδιο μετάβασης από την συνθήκη τού μνημονίου, σε μια συνθήκη που θα θέτει προοπτικές άμεσης χειραφέτησης της χώρας.

Αυτό προϋποθέτει συγκεκριμένα βήματα: Α) Αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, και συμμετοχή σ’ ένα ρεύμα ανατροπής των πολύ αρνητικών για την Ελλάδα συσχετισμών.

Β) Εσωτερική αναδιοργάνωση της χώρας, επαναπροσδιορισμός της εθνικής στρατηγικής, και σύμπηξη συμμαχιών με σκοπό την άρση της ευρωϋποταγής.

Είναι μια διαδικασία που έχει πολλά στάδια, όπως κάθε διαδικασία χειραφέτησης έχει πολλά στάδια. Ο Κορρέα, ας πούμε, του Ισημερινού, πάλευε 25 χρόνια για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους. Όχι ένα, ούτε δύο. Και όλα αυτά, ενώ είχε μια βάση συνειδητοποιημένη, ένα κίνημα που ξέρει ότι η πραγματική πολιτική ενέχει διαδικασίες, βήματα, αν θέλει να δώσει πραγματικά αποτελέσματα, και αυθεντικές αλλαγές.

Εσύ αγαπητέ μου, προς το παρόν, νομίζεις ότι παίζεις βίντεο γκέημ. Και αρκείσαι σε πολύ ριζοσπαστικά συνθήματα -δε λέω ωραία διαβάζονται στο διαδίκτυο, τα οποία όμως τούτην την στιγμή δεν έχουν καμία κοινωνική-κινηματική και πολιτική βάση για να μπορέσουν να υλοποιηθούν…

Τώρα επί του συγκεκριμένου που έχεις θέσει, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι: Εξ’ αρχής, η απεμπλοκή μας από την μέγγενη του ευρώ και της γερμανοκρατούμενης Ε.Ε. προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, και μια ‘διόρθωση’ στο Κατά Κεφαλήν εισόδημα. Κοινώς, το τίμημα για να γίνουμε δούλοι όλα αυτά τα χρόνια ήταν να καταναλώνουμε σαν Ευρωπαίοι. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί, απλούστατα γιατί μια χώρα των 10 εκατομμυρίων δεν μπορεί να καταναλώνει και να ζεί έτσι.

Από την συνθήκη του παρασιτισμού υπάρχουν δύο σενάρια για να βγούμε. Το πρώτο το αντιλαϊκό, που επιβάλουν σήμερα οι κυρίαρχες τάξεις, και περιλαμβάνει φτωχοποίηση, διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, διάλυση της χώρας.

Ένα δεύτερο σενάριο που ικανοποιεί τα συμφέροντα του λαού, προϋποθέτει μεταξύ άλλων και τα εξής:

Πρώτον, κοινωνική δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών, δηλαδή όσα περισσότερα έχεις, τόσα περισσότερα πληρώνεις.

Δεύτερον, αλλαγή του τρόπου ζωής και εγκατάλειψη του καταναλωτικού μοντέλου. Δηλαδή να περιορίσουμε την κατανάλωση, όχι μέσα από την ανέχεια, αλλά ταυτόχρονα επεκτείνοντας τα κοινωνικά, δημόσια αγαθά.

Και βέβαια, πολλά, πολλά άλλα στην κατεύθυνση και στο κλίμα των παραπάνω.

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος της χειραφέτησης. Ο άλλος, των ‘λεφτά υπάρχουν’, δηλαδή της ανέξοδης παρόλας για να χαϊδεύουμε τ’ αυτιά όλων, εκτός του ότι είναι ανέφικτος, είδαμε που οδηγεί: Στην αγκαλιά του ΔΝΤ και της Τρόικας. Ή στο να βγεί κάποιος στην εξουσία, να τα κάνει εντελώς σκατά, και να εξανεμίσει και το τελευταίο δυναμικό αντίστασης που έχει αυτή η κοινωνία.

Διαλέγεις και παίρνεις.

Υ.Γ. Σε αυτό το ‘παιχνίδι’, στην περίπτωση που χάσουμε και βγεί το game over δεν υπάρχει δυνατότητα να συνεχίσεις με άλλο κέρμα…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Υπηρεσιακό Λαγωνικό 12 Μαΐου 2012 - 17:33

Πώς ξέρεις ότι αναλώνομαι σε συνθήματα δίχως νόημα; Πού είδες να το κάνω; Και προς τι η ειρωνεία;

Εξέφρασα την περιέργειά μου διότι η αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου δεν ήταν ανέκαθεν θέση της ΚΠ Άρδην! Έτσι δεν είναι;

Πώς δηλαδή περιμένουμε να ορθοποδήσει η χώρα χωρίς να πάψουν να ισχύουν τα μνημόνια, χωρίς να διαγραφεί το χρέος και χωρίς την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ; Προφανώς, όλα αυτά για να γίνουν, χρειάζεται ένα μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Σωστά;

Η αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου κι η αποπληρωμή μέρους του ληστρικού χρέους (που έχουμε χιλιοπληρώσει και δεν κάναμε εμείς σαν λαός αλλά οι εξουσίες) σε ποια λαϊκή, κινηματική, επαναστατική, έστω και μεταρρυθμιστική βάση κινούνται;

Ειλικρινά, το να μην υποστώ μείωση μισθού 40% αλλά να υποστώ 30% διόλου με ενδιαφέρει, ούτε με βοηθά. Έχω άδικο; Κι αν ναι, θέλω να με ενημερώσεις πού και να μου προτείνεις κείμενα του Άρδην και της Ρήξης με σχετικές αναφορές στο χρέος, τα μνημόνια, το ευρώ και την ΕΕ. Είμαι καινούριος σχετικά εδώ. Ψάχνω και δε βρίσκω παρά ελάχιστα πράγματα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Σκαντζόχοιρος 12 Μαΐου 2012 - 17:47

1) Έτσι όπως την καταλαβαίνω την θέση του ΆΡδην λέει. Χρειάζεται ολικό πρόγραμμα απεμπλοκής και χειραφέτησης της χώρας από την γερμανοκρατούμενη ΕΕ, και την μέγγενη του Ευρώ. Το πρώτο στάδιο είναι η ριζική επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και η αλλαγή των συσχετισμών. Σήμερα. Αύριο αν η κατάσταση αλλάξει, αν επιδεινωθούν κι άλλο τα πράγματα, και αν μας θέσουν αυτοί το δίλημμα, η απάντηση είναι «ε, έχουμε και αξιοπρέπεια…».

2) «Μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα»; Πάλι μαξιμαλίζεις. Τι ‘αντικαπιταλιστικό’; Εδώ ούτε «κυβέρνηση του λαού» δεν μπορούμε σήμερα να κάνουμε… Τα αιτήματα πρέπει να είναι δεμένα με τα επίπεδα ανάπτυξης του ίδιου του κινήματος, και όχι να το υπερφαλλαγίζουν γιατί έτσι δημιουργούνται συνθήκες πρόσφορες για καπηλείες και λεηλασία του αντιστασιακού δυναμικού. Μια ‘κυβέρνηση του λαού’ θα προϋπέθετε ένα λαϊκό κίνημα σε πολύ υψηλό επίπεδο οργάνωσης, να έχει πετύχει να φτιάξει λαϊκές επιτροπές σ’ όλη τη χώρα, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, ώστε να ελέγχει κάποιες διαδικασίες… ΝΑ έχει φτιάξει θεσμούς λαϊκής αυτοάμυνας κόντρα στην εκπτώχευση και την εξαθλίωση κ.ο.κ. Μόνον έτσι, μπορεί κάποια πολιτική δύναμη να πει «τα παίζω όλα για όλα, εκφράζω μια σοβαρή δυναμική». Τότε το συζητάμε το περιεχόμενο που θέτεις, που είναι περιεχόμενο «κυβέρνησης του λαού» (δεν μου αρέσει το ‘αριστερή κυβέρνηση’ γιατί νομίζω ότι η διαίρεση δεξιάς-αριστεράς σήμερα πάει πίσω το λαϊκό κίνημα -εδώ πρέπει να πετύχουμε ενότητα του λαού σε πατριωτική ριζοσπαστική δημοκρατική βάση, και όχι χωρίζοντάς τον εκ νέου).

Τώρα, δεν μπορούμε παρά να θέτουμε όλα αυτά ως γενική κατεύθυνση και στόχευση, και να συγκεκριμενοποιούμε σε κάθε συγκυρία τις θέσεις βάσει των συσχετισμών και των πραγματικών δυνατοτήτων.

Σήμερα, νομίζω, έχουμε δυνατότητα να πετύχουμε μια πολύ καλά οργανωμένη αντιπολίτευση η οποία να είναι σε θέσει να φράξει την πορεία του μνημονίου, να επαναπροσδιορίσει την πολιτική ατζέντα, και να την εμβαθύνει…

Τέλος, σε σχέση με τα βάρη που πρέπει να επωμιστούμε προκειμένου να βγούμε από αυτήν την κατάσταση. Πρέπει να κατανεμηθούν στην κοινωνία με όρους δικαιοσύνης. 10 ο πλούσιος, 3 ο φτωχός (η αναλογία είναι τυχαία). Τώρα αυτό που γίνεται είναι να δίνει 13 ο φτωχός, και σε μια στρατηγική μάλιστα που όχι μόνο δεν θα αποδόσει, αλλά που θα μας οδηγήσει το χρόνου να του ζητήσουμε 15…

Αλλά δεν μπορούμε, από την άλλη, να λέμε ψέμματα ότι μια περίοδο επίπλαστης ευημερίας έχει φτάσει στο τέλος τους. Όχι μόνον για μας, αλλά για όλη τη Δύση, ίσως και για ολόκληρο τον πλανήτη (αλλά αυτό είναι ένα ζήτημα που ξεφεύγει τα όρια αυτής της συζήτησης)…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Υπηρεσιακό Λαγωνικό 14 Μαΐου 2012 - 00:48

Στέκουν σε μεγάλο βαθμό αυτά που λες. Δεν έχεις άδικο. Απλά το ζήτημα είναι πώς το θέτεις στο λαό. Δηλαδή, τώρα, αυτή τη στιγμή, θέτεις το ζήτημα της άμεσης δημοκρατίας, των συνελεύσεων στους χώρους εργασίας, το ζήτημα του κοινοτισμού, της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής ενώ ταυτόχρονα παραμένεις ισορροπημένος στις καταστάσεις του τώρα ή απλά περιμένεις τη δευτέρα παρουσία μιας λαϊκής εξουσίας ασκώντας μόνο αντιπολίτευση; Και το ζήτημα αυτό επεκτείνεται και σε άλλους τομείς, όπως το ευρώ, η ευρωπαϊκή ένωση κ.ο.κ..
Εκεί ακριβώς είναι και η βασική διαφωνία μου με τον Καζάκη κι εκεί που θολώνονται τα νερά στο Άρδην. Δηλαδή, από τη μία, κάποιο κείμενο που διάβασα πρόσφατα εδώ ουσιαστικά έλεγε ότι η θέση του ΚΚΕ για έξοδο από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία δεν είναι και πολύ άδικη. Το αντίθετο λέει ο Καζάκης. Προτείνει το καταστροφικό έξοδο τώρα από το ευρώ εντός καπιταλιστικού καθεστώτος. Πράγμα λάθος.
Εκεί που δεν καταλαβαίνω τι γίνεται με το Άρδην είναι η αντιπρόταση του τώρα: μαχόμαστε για τη δημιουργία ενός κινήματος με σαφή χαρακτηριστικά; Έστω κι αν φέρει σημάδια λενινιστικού σκεπτικού, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Προσδοκούμεν ανάστασιν νεκρών όπως το ΚΚΕ;
Η γενικά αρκούμεθα στη διαχείριση του συστήματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
FVTIOS 16 Μαΐου 2012 - 08:27

σωστα τα ερωτηματα !

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ