Αρχική » Ο Ελληνισμός στο σταυροδρόμι

Ο Ελληνισμός στο σταυροδρόμι

από admin

Γιάννης Γαϊτης, Ανθρώπινες φιγούρες (1975)

του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην (τ. 89)

Τα τελευταία χρόνια, όποτε αναφέρω, και το κάνω συχνά, τη βαθύτερη πεποίθησή μου πως ο ελληνισμός βρίσκεται μπροστά σε μια κρίση υπαρκτικού χαρακτήρα, οι περισσότεροι συνομιλητές ή ακροατές μου θεωρούν πως κάνω απλώς ένα σχήμα λόγου, για να υπογραμμίσω το βάθος της κρίσης. Ωστόσο –δυστυχώς– εννοώ ακριβώς αυτό που υποστηρίζω. Οι Έλληνες βρίσκονται σ’ ένα ιστορικό σταυροδρόμι, από τη μία πλευρά του οποίου υπάρχει μια καθοδική σπείρα, πιθανόν χωρίς επιστροφή, και από την άλλη η ανάταξή του.
Στο βιβλίο μου, Ελλάδα μια χώρα των συνόρων, που έγραψα πριν είκοσι χρόνια και επανεξέδωσα αργότερα, ξαναδουλεμένο, με τον τίτλο Χιλιαεννιακοσιαεικοσιδύο, δοκίμιο για την ελληνική ιδεολογία, υπογράμμιζα πως εκείνο το μοιραίο έτος, το 1922, συνέβη κάτι ανεπανόρθωτο, που χώρισε στα δύο την ελληνική ιστορία. Πριν το ’22, με κράτος ή χωρίς, αυτόνομοι ή υποταγμένοι, συγκροτούσαμε την ταυτότητά μας με επίκεντρο το Αιγαίο και δύο πτέρυγες, δυτικά την ελληνική χερσόνησο και ανατολικά τη Μ. Ασία, τον Πόντο, την Ανατολική Θράκη. Έτσι συνέβαινε για 3.000 χρόνια τουλάχιστον, από τον… Τρωικό Πόλεμο και στο εξής. Μετά το 1922, ο ελληνισμός έχασε τον ανατολικό πνεύμονά του και έμεινε κλεισμένος στην ελλαδική χερσόνησο και τα νησιά μας, ενώ το Αιγαίο από επίκεντρο μεταβλήθηκε σε σύνορο. Υποστηρίξαμε τότε –εγκαινιάζοντας μια μακρά πορεία είκοσι χρόνων «κατάδυσης» στην ελληνική συνείδηση και την ελληνική ιστορία– πως το 1922 σφραγίστηκε οριστικά και αμετάκλητα το τέλος του οικουμενικού, ευρύτερου ελληνισμού. Τα γεγονότα που ακολούθησαν, μετά το 1922, ήρθαν να επισφραγίσουν και να ολοκληρώσουν αυτή την απώλεια. Οι Έλληνες από τη Μ. Ασία, την Κωνσταντινούπολη, την Αίγυπτο, τον Πόντο, τη Β. Ήπειρο στριμώχτηκαν σταδιακά, με αλλεπάλληλα κύματα φυγής, στην αρχέγονη κοιτίδα μας, την ελληνική χερσόνησο.
Το 1922 έληξε δραματικά η προσπάθεια ολοκλήρωσης του ελληνισμού μέσα από την ενσωμάτωση σε ένα ενιαίο εθνικό-κρατικό σύνολο των βασικών συνιστωσών του και βγήκαμε από αυτή την περιπέτεια με τα σπασμένα κουπιά του σεφερικού «μυθιστορήματος».  Πριν είκοσι χρόνια, είχαμε ήδη τονίσει πως το νέο ιστορικό διακύβευμα του ελληνισμού είναι είτε η ολοκλήρωσή του, με μια στροφή προς τα μέσα και προς την ιστορία του, είτε η εξαφάνισή του, ως ιδιαίτερου ιστορικού υποκειμένου. Μέσα από μια τραγική ειρωνεία της ιστορίας, είμαστε υποχρεωμένοι είτε να ολοκληρωθούμε, ξεπερνώντας επιτέλους τον «καημό της ρωμιοσύνης», είτε να εξαφανιστούμε από το ιστορικό προσκήνιο.
Η μοναδική σωτηρία μας θα ήταν η «στροφή προς τα μέσα», ώστε να βρούμε τη δύναμη να ανασυγκροτήσουμε, από το ιστορικό DNA μας, έναν ατόφιο οργανισμό. Γιατί τα 3.000-4.000 χρόνια του οικουμενικού ελληνισμού μάς είχαν εθίσει στην εξωστρέφεια, στο ταξίδεμα σε ξένους κόσμους και πολιτισμούς, στο σκόρπισμα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Τώρα, η ιστορία απαιτούσε από εμάς να κάνουμε την αντίστροφη κίνηση, σε ρήξη με τις αταβιστικές συνήθειες τόσων χιλιετιών. Πράγματι, στο αίμα μας κυκλοφορούν ακόμα οι μνήμες των στρατιών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του οικουμενικού ελληνιστικού κόσμου, της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, του βυζαντινού κοσμοσυστήματος, της υπερεθνικής ορθοδοξίας. Ακόμα και μετά την Άλωση, στην τουρκοκρατία, μάθαμε να ταξιδεύουμε στη Δύση και στον Βορρά, σκορπίζοντας αφειδώλευτα τη δύναμη και το πνεύμα μας. Και αυτές οι μνήμες είναι πάντα παρούσες στη σκέψη και τη συμπεριφορά μας. Μπροστά σε κάθε κρίση, σε κάθε τρικυμία, σκεφτόμαστε και πάλι το ταξίδι του Οδυσσέα, την έξοδο σε άλλους κόσμους. Ακόμα και οι αντίπαλοί μας, ακόμα και οι καταχτητές μας θράφηκαν από το δικό μας αίμα. Εκατομμύρια ελληνικοί πληθυσμοί, στη Συρία, τη Μ. Ασία και τα Βαλκάνια, θα πυκνώσουν  το αραβικό και τουρκικό Ισλάμ, την ιταλική Ρώμη, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Ν. Ρωσία. Οι Έλληνες είχαν μάθει πως είναι ανεξάντλητη η ιστορική φύτρα τους και μπορούν να τη σκορπίζουν απλόχερα μέχρι τα τελευταία εκατομμύρια στις Η.Π.Α., την Αυστραλία και αλλού. Και αυτή η τάση στη φυγή, την εξωστρέφεια, εκφραζόταν –παράδοξα– και στο εσωτερικό της χώρας, με την αποδοχή προστατών, τη δημιουργία εξαρτημένων κομμάτων, τον μαϊμουδισμό ξένων προτύπων και την απόρριψη της δικής μας παράδοσης, ή μάλλον τον εγκλεισμό της σε ορισμένες και μόνο πλευρές της ζωής μας.

Ο καθοδικός κύκλος

Και να ’μαστε σήμερα μπροστά στην ολοκλήρωση ενός καθοδικού κύκλου ενενήντα χρόνων. Ενώ, μετά το 1922, είχαμε αρχίσει, μέσα από οδυνηρές αντιπαραθέσεις, να οικοδομούμε μια οικονομία σχετικά αυτοδύναμη, ιδιαίτερα μετά την κρίση του 1929, και να ενσωματώνουμε το προσφυγικό δυναμικό στο ελλαδικό –ελληνικό πλέον– έθνος, παρά τις αντιπροσφυγικές αγκυλώσεις του Μεταξά, ήρθε η γερμανοϊταλική εισβολή να ολοκληρώσει αυτό που είχαν αρχίσει οι τσέτες του Κεμάλ, με ανυπολόγιστες καταστροφές και εκατόμβες. Αντισταθήκαμε ηρωικά στην Κατοχή και όμως, στη  μεταπολεμική περίοδο, ολοκληρώσαμε την αλλοτρίωσή μας. Μια εμφύλια σύγκρουση, την οποία καθόρισαν οι ξένες δυνάμεις, μας εξάντλησε υποτάσσοντάς μας στη Δύση οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά και στην «Ανατολή της Δύσης» πνευματικά. Στη συνέχεια, μετά το ’60, θα επανεμφανισθεί και πάλι, απειλητική για τη μοίρα μας, η «Δύση της Ανατολής», με το κυπριακό, ανοίγοντας μία περίοδο αντιπαραθέσεων, με την ήττα στην Κύπρο μετά το 1974, και σταδιακής υποταγής μετά το 1990 (Ίμια, Οτσαλάν, σχέδιο Ανάν κ.λπ.). Στη μεταπολίτευση, η υποταγή στη Δύση θα ολοκληρωθεί μεταβαλλόμενη σε πλήρη εσωτερική αλλοτρίωση, με την εκποίηση της οικονομίας, της κοινωνίας, του πολιτισμού. Έτσι, αυτό που ήταν εξωτερική εξάρτηση μεταβλήθηκε, μέσα από την εσωτερίκευσή της, σε εσωτερική αποικιοποίηση. Γι’ αυτό, και για πρώτη φορά στην ιστορία μας σε τέτοιο βαθμό, δεν ήταν πλέον ο Φαλμεράιερ και οι ξένοι βασιλιάδες που εξέφραζαν τον αποικιακό ζυγό… αλλά οι ίδιες οι ελληνικές ελίτ, οι ίδιοι οι Έλληνες πολιτικοί, οι Έλληνες διανοούμενοι. Ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Κατσαρός αποτελούσαν πλέον παρελθόν για ένα έθνος που συνωστιζόταν στα Μακ Ντόναλντ και τη Γιουροβίζιον.
Και ενώ το εκκρεμές της ιστορίας μετακινείται από τη Δύση στην Ανατολή, μετέωροι στη ρωγμή των δύο κόσμων, φτάσαμε σε μια κρίση που δεν είναι απλώς οικονομική. Είναι μια κρίση καθολική: δημογραφική, γεωπολιτική, πολιτική, μεταναστευτική, πνευματική: κλωτσοσκούφι της Μέρκελ, έντρομοι μπροστά στον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου, λοιδορούμενοι από τους Σκοπιανούς. Η Δύση, στην οποία καταφύγαμε από τον εμφύλιο και μετά, μας εκμεταλλεύεται και μας απορρίπτει με όλους τους τρόπους, ενώ η ισλαμική Ανατολή μας απειλεί με υποταγή και ενσωμάτωση. Αίφνης, αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, χωρίς, πλέον, περιθώρια για ψεύδη και μεσοβέζικες λύσεις. Είτε θα αποδεχτούμε το ιστορικό τέλος μας, τη μεταβολή της Ελλάδας σε μία πολυφυλετική και πολυεθνική ζώνη-ταμπόν μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ένας Λίβανος των Βαλκανίων,  ελεγχόμενοι ταυτόχρονα από τη φραγκική Δύση και την τουρκική Ανατολή (εξάλλου ο άξονας Βερολίνου-Τουρκίας λειτουργεί εδώ και πάνω από εκατό χρόνια), είτε, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως συλλογικό υποκείμενο, θα πρέπει να ανακτήσουμε την αυτονομία μας, να πραγματοποιήσουμε σήμερα την ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα, να υπερβούμε τον καημό της ρωμιοσύνης.
Πιεσμένοι από Ανατολή και Δύση, δεν έχουμε πλέον άλλα περιθώρια ιστορικής υποχώρησης. Το πρόβλημα της συνέχειας του έθνους μας παίζεται στα ίδια τα νησιά μας, στις ίδιες τις πόλεις, στην ίδια μας την πρωτεύουσα. Η φυγή, η εξωστρέφεια, όταν είσαι εξασθενημένος, σε μια πρώτη φάση, μεταβάλλονται σε υποταγή και εν τέλει σε ιστορικό θάνατο. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια να συνεχίσουμε στον δρόμο της φυγής-υποταγής και ταυτόχρονα να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε. Βρισκόμαστε μπροστά στη «μητέρα των μαχών». Είτε εδώ, σήμερα και στις επόμενες δεκαετίες, θα κερδίσουμε το δικαίωμα στην επιβίωση και παράδοξα θα ολοκληρώσουμε το ανολοκλήρωτο, είτε θα μεταβληθούμε σε μια ιστορική ανάμνηση ως ανεξάρτητο έθνος και ιδιαίτερο ιστορικό υποκείμενο.
Σε μια τέτοια στιγμή, όταν όλα τα ψέματα τελειώνουν, είναι δυνατό –«σε σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλη»– να επιχειρήσουμε μία ολοκληρωτική επ-ανάσταση, διότι πλέον δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, διότι είμαστε απόλυτα στριμωγμένοι στον τοίχο και είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε μια μάχη ύπαρξης. Απορρίπτοντας τη φυγή προς τα έξω και στα κάθε ειδών ναρκωτικά, στα οποία με τόση ευκολία κατέφυγαν τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες, να αντικρίσουμε θαρραλέα το πεπρωμένο μας. Στα επόμενα πενήντα ή εκατό χρόνια, είτε θα πάψουμε να υπάρχουμε είτε, επιτέλους, θα ξεπεράσουμε τον καημό μας, επιτέλους ελεύθεροι και αυτεξούσιοι.
Με τον έναν ή άλλο τρόπο, εδώ, στα 2012, ενενήντα χρόνια μετά το 1922, άνοιξε μια νέα ιστορική περίοδος: αν συνεχιστεί η εξωστρέφεια/υποταγή και η ψευδο-οικουμενική λογική/φυγή, οδηγούμαστε στο σημείο μηδέν, στην ιστορική εξαφάνιση. Γι’ αυτό και η γενικευμένη εθνική μας κατάθλιψη. Συνειδητοποιούμε αίφνης πως το ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουμε δεν είναι άλλο πάρεξ ελευθερία ή θάνατος, κυριολεκτικώς.

Η αιφνίδια αφύπνιση

Και ερχόμαστε μπροστά σε αυτό το ιστορικό αίτημα, σε αυτή την κυριολεκτική τιτανομαχία, γυμνοί, με ηγεσίες ανίκανες, πνευματικούς ανθρώπους χορτασμένους από τη διαφθορά και φθορά των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, ένα λαϊκό σώμα αλλοιωμένο και πλαδαρό από την καταναλωτική ευωχία, τη δουλοκτησία των μεταναστών, την παιδοκεντρική ανευθυνότητα. Γι’ αυτό και, όλα τα τελευταία χρόνια, απέναντι στην προδοσία των διανοουμένων και των πολιτικών, θα καταφεύγει στα ναρκωτικά του μηδενιστικού αντιεξουσιασμού, του εθνομηδενισμού, της φυγής.
Αυτός ο λαός, αυτό το έθνος, θα πρέπει με μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, ψαχουλευτά, χωρίς πνευματικούς ταγούς, χωρίς ηγεσία, ξεκινώντας από την αγανάκτησή του, επιστρατεύοντας τις μνήμες μιας ασύγκριτης ιστορίας, να αντιταχθεί σε κάτι που μοιάζει με πεπρωμένο. Και όμως, έχει αρχίσει μία αντίστροφη κίνηση που, καθημερινά, μέσα από λάθη, αδιέξοδα, ψαχουλευτά, οδηγεί στη συνειδητοποίηση της φύσης της αντιπαράθεσης και των διακυβευμάτων της. Περνώντας από την αγανάκτηση στην κατάθλιψη και από αυτή πάλι στην εξέγερση, είναι υποχρεωμένος να απορρίψει, το ένα μετά το άλλο, τα ναρκωτικά και τις αυταπάτες του, και να συνειδητοποιήσει το μέγεθος και την πολλαπλότητα της σύγκρουσης.
Έτσι συμβαίνει πάντα στην ιστορία. Μόνο όταν πλέον η επιβίωση γίνεται ταυτόσημη με την επανάσταση, τότε μόνον αυτή η τελευταία γίνεται μια ρεαλιστική πιθανότητα.
Και αυτό ακριβώς συμβαίνει τα δύο τελευταία χρόνια. Οι Έλληνες έπρεπε να ανακαλύψουν την φενάκη του εκδυτικισμού –να κόψουμε δρόμο προς τη Δύση, μας καλεί ο αστείος Ράμφος, την ώρα ακριβώς που η εξαντλημένη Δύση μας απορρίπτει– τη βαλκανική τους υπόσταση, την ιδιαίτερη ταυτότητά τους, απέναντι στη Δύση και την Ανατολή, με τρόπο αιφνίδιο, σαρωτικό, τραγικό. Σε καμιά άλλη χώρα της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης δεν ήταν δυνατό να εφαρμοστούν τόσο βίαια και ταπεινωτικά μέτρα. Για καμιά άλλη χώρα της Δύσης δεν θα μπορούσαν οι Γερμανοί να ξαναθυμηθούν το αυταρχικό, «ναζιστικό» γονίδιό τους και να μεταβάλουν τους Έλληνες σε νέους Εβραίους ή Σέρβους των ολοκληρωτικών ονειρώξεών τους. Καμιά άλλη χώρα δεν θα μπορούσε να μεταβληθεί σε αποθήκη λαθρομεταναστών, ανυπεράσπιστη μπροστά στις τουρκικές προκλήσεις.
Οι Έλληνες, που είχαν πιστέψει το 1981 πως, μπαίνοντας στην Ε.Ε., θα απέφευγαν τον εξ Ανατολών κίνδυνο, και είχαν αφεθεί στην αποδυνάμωση του αγωνιστικού αντιστασιακού ήθους, κατασκευάζοντας μία κοινωνία με μειωμένα αντανακλαστικά, βρίσκονται αίφνης μπροστά στην πραγματικότητα: Οι οποιασδήποτε συμμαχίες έχουν νόημα και αποτέλεσμα, μόνο εάν εσύ ο ίδιος είσαι ισχυρός, με συναίσθηση της ταυτότητας και των συμφερόντων σου. Και όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης κυριαρχούσε η ακριβώς αντίθετη ιδεολογία. Η ιδεολογία της μικρότερης προσπάθειας, της εγκατάλειψης του αγωνιστικού ήθους του ελληνισμού – οι Έλληνες μεταβλήθηκαν στον πιο παχύσαρκο λαό της Ευρώπης, με εκτεταμένο αλκοολισμό, χρήση ναρκωτικών και ψυχοφάρμακα. Από χώρα μεταναστευτική, μεταβληθήκαμε σε χώρα υποδοχής μεταναστών, μέσα σε τριάντα χρόνια. Από χώρα αγροτική, γίναμε εισαγωγείς αγροτικών προϊόντων. Και η κατάρρευση αυτού του μοντέλου μάς ήρθε ακόμα πιο απότομα, αιφνιδιαστικά, χωρίς εισαγωγές και προλόγους, εν μια νυκτί.

Η «μεγάλη πορεία»

Και αρχίσαμε τη μεγάλη πορεία ενάντια στον παρασιτισμό και την παρακμή. Στην αρχή άναρχα, με τα τραγούδια των παλιών βάρδων μας, τις κραυγές τηλε-ευαγγελιστών της δραχμής ή αναιδών νεαρών. Γιατί πρέπει να μάθουμε, μέσα από την εμπειρία μας, «όσα ξεμάθαμε» τα τριάντα πέντε χρόνια της μεταπολίτευσης. Και μαθαίνουμε μάλλον γρήγορα. Μέσα σε δύο-τρία χρόνια ξεπεράσαμε τους παλιούς πολιτικούς και τα κομματικά ναρκωτικά μας, αναζητώντας νέα σχήματα, νέα πρόσωπα, νέες κατευθύνσεις. Ίσως κανένας άλλος λαός με τέτοια ταχύτητα δεν ανέτρεψε παραδοχές και εδραιωμένα συμφέροντα δεκαετιών. Και αυτό μπορεί να μας δίνει αισιοδοξία, πως όντως αρχίσαμε μια «μεγάλη πορεία».  Ίσως ακόμα δεν υπάρχει συνείδηση των διακυβευμάτων σε όλη τους την έκταση. Ωστόσο, τα «γονίδιά» μας έχουν ενσωματωμένη μια βαθιά ιστορική εμπειρία, έστω κι αν αυτή εκδηλώνεται ως ένστικτο και όχι ως ολοκληρωμένη πρόταση. Τα επόμενα χρόνια θα παιχτούν τα πάντα. Και αυτή η νέα συνείδηση, που άρχισε από τις «πλατείες» με σύμβολό της την ελληνική σημαία, θα πρέπει να παλέψει ενάντια στις δυνάμεις της αποσύνθεσης και της διάλυσης. Θα πρέπει να παλέψει ενάντια στην απογοήτευση και τη φυγή των νέων μας είτε προς τα έξω, είτε στην καταφυγή στα ναρκωτικά και την κατάθλιψη. Θα πρέπει να ενισχύσει την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, προωθώντας κάθε μορφής συλλογικές προσπάθειες και προπαντός οικοδομώντας ένα όραμα για το μέλλον. Αυτό το όραμα που λείπει από όλες τις ανούσιες αντιπαραθέσεις αυτής της μακράς και παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου.
Πρώτον, στήριξη στις δικές μας δυνάμεις, με την ανάπτυξη ενός νέου παραγωγικού μοντέλου. Ενός μοντέλου που αρχίζει από την πολυκαλλιεργητική αγροτική παραγωγή, συνεχίζεται με τη συνεταιριστική και μικροϊδιοκτητική αποκέντρωση της παραγωγής, έξω από την αδηφάγο και παρασιτική πρωτεύουσα, στηρίζεται αποφασιστικά στα συνεταιριστικά εγχειρήματα αλληλεγγύης και ολοκληρώνεται μ’ έναν αποδοτικό και παρεμβατικό δημόσιο και κοινωνικό τομέα στον χώρο των μεγάλων επιχειρήσεων. Οικολογική και κοινωνική ισορροπία πρέπει να αποτελούν ουσιαστικές συνιστώσες αυτού του νέου προτάγματος.
Δεύτερον, η χώρα θα πρέπει να αναζητήσει συμμαχίες σε πολλαπλά επίπεδα. Η συμμετοχή μας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη αποτελεί μία επιλογή τακτικού και όχι στρατηγικού χαρακτήρα: απορρίπτουμε τόσο τους ευρωλιγούρηδες, που μας έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση, όσο και εκείνους που, σε μια αντίστροφη κίνηση, κάποτε ακόμα και με αγαθές προθέσεις, υποτιμούν τον κίνδυνο να βρεθεί η Ελλάδα μόνη της απέναντι στην Τουρκία, χωρίς πρώτα να έχει οικοδομήσει άλλες εναλλακτικές συμμαχίες. Έτσι, θα πρέπει να προωθήσουμε, πριν απ’ όλα, τη στρατηγικού χαρακτήρα ενότητά μας με το δεύτερο ελληνικό κράτος, το κυπριακό, και τις βαλκανικές χώρες, παράλληλα. Το όραμα του Ρήγα, μιας βαλκανικής συμμαχίας, θα πρέπει κάποτε να γίνει πραγματικότητα. Πάρα πέρα, προσβλέποντας σε μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, θα πρέπει όχι μόνο να ενισχύσουμε τις σχέσεις μας με τη Ρωσία και την ανατολική Ευρώπη, αλλά και να παλέψουμε για τη δημιουργία μιας νέας ενωμένης Ευρώπης, με ισόρροπη παρουσία της ανατολικής και δυτικής πτέρυγάς της, που μόνη αυτή θα εξασφάλιζε και την ισότιμη συμμετοχή των Βαλκανίων και της Ελλάδας σε αυτήν.
Τρίτον, σε ό,τι αφορά στον τουρκικό επεκτατισμό, η αντιμετώπισή του περνάει τόσο από τις συμμαχίες που προαναφέραμε, όσο, κυρίως, από την ενίσχυση της παραγωγικής αυτονομίας και της αμυντικής μας ικανότητας. Η συμμαχία με το αγωνιζόμενο κουρδικό έθνος, τις κάθε είδους θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητες, καθώς και όσες δυνάμεις στην Τουρκία απορρίπτουν τον επεκτατικό και στρατιωτικό χαρακτήρα του κράτους, αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα για την ισορροπία και την ειρήνη στην περιοχή. Μια σταθερή ειρήνη με την Τουρκία μπορεί να εδραιωθεί μόνο εάν υπάρχει ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στα Βαλκάνια και τον μικρασιατικό χώρο και εάν η Τουρκία γίνει μια δημοκρατική χώρα, αναγνωρίζοντας τα δικαιώματα στην αυτοδιάθεση όλων των λαών και των μειονοτήτων που ζουν σε αυτή.
Τέταρτον, ο σημαντικότερος παράγων, και προϋπόθεση για τα όσα προαναφέραμε, είναι η πνευματική και πολιτική ολοκλήρωση της ταυτότητάς μας. Φτάνοντας στο απόλυτο αδιέξοδο του αλλοτριωμένου εκσυγχρονισμού και της διαρκούς φυγής προς τα έξω, είμαστε υποχρεωμένοι να συνειδητοποιήσουμε  πως, μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια, που είχαμε την πολυτέλεια του ξοδέματος, σήμερα δεν μας περισσεύει ούτε μια σταγόνα αίμα, ούτε ένας άνθρωπος, ούτε μια προσπάθεια. Θα πρέπει να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις, όχι «για να κόψουμε δρόμο προς μια Δύση» που πνέει τα λοίσθια, ούτε για να μεταβληθούμε στους νέους Φαναριώτες και τους υποτελείς του νεοθωμανισμού, αλλά για να κάνουμε επιτέλους πρότυπο του αναγκαίου εκσυγχρονισμού μας την ίδια τη δικιά μας παράδοση και ταυτότητα. Αυτό που έκαναν όλα τα έθνη και όλοι οι λαοί που θέλουν να είναι ελεύθεροι.

ΣΧΕΤΙΚΑ

31 ΣΧΟΛΙΑ

Υπηρεσιακό Λαγωνικό 1 Ιουνίου 2012 - 21:46

Απίστευτο κείμενο! Ο άνθρωπος δεν παίζεται! Συγκροτημένη σκέψη, ρεαλιστική υπαρκτή πρόταση μαζί με ένα ασυγκράτητο συναίσθημα αγάπης προς αυτά τα χώματα κι αυτά τα νερά, αυτούς τους ανθρώπους κι αυτές τις ιδέες…
Για μένα, η διανόηση που έχει επιζήσει στην Ελλάδα του 2012 είναι ο Γιώργος Καραμπελιάς και μερικοί ακόμη.
Τέτοιους ανθρώπους χρειαζόμαστε στους αγώνες μας, στους κάθε λογής αγώνες…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Δημήτρης 1 Ιουνίου 2012 - 23:02

Πολύ ωραίο κείμενο, συγχαρητήρια.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
anonymous 1 Ιουνίου 2012 - 23:23

Έχετε συνειδητοποιήσει ότι η παρακμή του Ελληνισμού είναι συνυφασμένη με τη γέννηση και ύπαρξη της αριστεράς; Ακόμη και για τη σημερινή χρεοκοπία και αποδόμηση των πάντων η αριστερά φταίει.

Κατά τα λοιπά συμφωνώ πλήρως με το άρθρο.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Δημήτρης 2 Ιουνίου 2012 - 00:16

Ο Καραμπελιάς ξέρει πολύ καλά το ρόλο της αριστεράς και εδώ και χρόνια καταπολεμάει τον εθνομηδενισμό της με τα βιβλία, τα άρθρα και τις ομιλίες του. Όμως ο αφελληνισμός έχει ξεκινήσει από την εποχή της βαυαροκρατίας και είναι αλληλένδετος με τον εκδυτικισμό των Ελλήνων, το κόμπλεξ τους απέναντι στη Δύση, την οποία παρουσιάζουν οι πολιτικοί και οι διανοούμενοι ως το δήθεν διαχρονικό, αξεπέραστο πρότυπο που πρέπει να ακολουθήσει οποιοσδήποτε προοδευτικός και πολιτισμένος λαός. Μια Δύση που όταν οι Έλληνες έφτιαχναν τα δικά τους κράτη στη Μικρά Ασία και τα Βαλκάνια (13ος αι) αυτή είχε ακόμη φεουδαρχία. Μια Δύση που άρχισε να γνωρίζει τον πολιτικό ατομισμό τον 20ό αιώνα όταν οι Έλληνες τον γνώριζαν από την Αρχαιότητα. Μια Δύση της οποίας ο σπουδαιότερος βασιλιάς το 17ο αιώνα, ο Λουδοβίκος 14ος, έλεγε ‘το κράτος είμαι εγώ’, όταν δυο αιώνες πριν ο Έλληνας βασιλιάς του Βυζαντίου έλεγε στον Τούρκο ‘δεν μπορώ αν σου παραδώσω την Πόλη γιατί αυτή η απόφαση δεν ανήκει σε κανέναν άνθρωπο χωριστά’. Μια Δύση που για να αναπτυχθεί έκτισε αποικίες και επέβαλε σχέσεις στυγνής εκμετάλλευσης σε όλο τον πλανήτη από τον 11ο αιώνα. Αυτή τη Δύση μας έπεισαν να έχουμε ως πρότυπο ενώ εμείς υποτίθεται πως είμαστε καθυστερημένοι και ανίκανοι για αυτοκυβέρνηση. Ο εκδυτικισμός μας είναι συνυφασμένος με την καταστροφή μας γιατί αυτός διαλύει την ταυτότητα της κοινωνίας, τον πολιτισμό της, το ίδιο το περιεχόμενό της. Και χωρίς συλλογική ταυτότητα επέρχεται ο άκρατος ατομισμός και η διαστρέβλωση της πολιτικής, που παύει να αναφέρεται στο δημόσιο συμφέρον. Οπότε ναι, η αριστερά με τον εθνομηδενισμό της παίζει καίριο ρόλο σε αυτή την ολέθρια διαδικασία. Τι να κάνουμε όμως, στην Ελλάδα η αριστερά, που πολεμάει λυσσαλέα ό,τι μετατρέπει τα άτομα σε πολίτες, δηλαδή σε μέλη μιας πολιτικά οργανωμένης κοινωνίας, θεωρείται αλληλένδετη με τη …δημοκρατία. Διαλύει τη συλλογικότητα της κοινωνίας και μιλάει για συλλογικούς αγώνες και δημόσια αγαθά. Δε θέλει ούτε να μιλάει για αντιπροσώπευση και παρουσιάζεται ως υπέρμαχος της δικαιοσύνης. Πλήρης υποκρισία. Θα ξυπνήσει ο Έλληνας; Όπως γράφει ο Καραμπελιάς, ή θα ξυπνήσει ή θα αφανιστεί.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
anonymous 2 Ιουνίου 2012 - 14:04

Ναι σωστά όλα αυτά. Όμως μέχρι το 1922 δε μας είχε αλλάξει πολύ η Δύση. Μετά το 1922 με τη διαρκή υπονόμευση της αριστεράς αρχίσαμε να εξαφανιζόμαστε.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Συγκατανευσιφάγος της διαπλοκής 2 Ιουνίου 2012 - 18:32

Ο Παπουλάκος θα διαφωνούσε μαζί σου, το ίδιο κι ο Ίων Δραγούμης. Το ’22 χάθηκε η Μικρασία και ο Πόντος, αλλά κατά την άποψή σου ΜΕΤΑ το ’22 αρχίσαμε να εξαφανιζόμαστε; Σεβαστές βέβαια όλες οι γνώμες, εν πάση περιπτώσει.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
anonymous 2 Ιουνίου 2012 - 20:14

Κατά την άποψή μου μετά την εμφάνιση των ιδεολογιών της αριστεράς
α) επιταχύνθηκε η διάλυση
β) είναι μη αναστρέψιμη

πιο πριν ήταν σαν την πατίνα του χαλκού. Ο χαλκός κάτω από την πατίνα έμενε αναλλοίωτος. Μετά το 1922 καταστρέφεται σιγά σιγά.

Δημήτρης 2 Ιουνίου 2012 - 23:17

Προς συμπλήρωση αυτών που λες, και με αφορμή το όνομα του φίλου πιο κάτω, σου προτείνω αν έχεις το χρόνο και την όρεξη να διαβάσεις το τελευταίο βιβλίο του Κοντογιώργη (αυτός χρησιμοποιεί τον όρο ‘συγκατανευσιφάγος’), ‘Κομματοκρατία και δυναστικό κράτος’. Αν θες διάβασε κριτική του εδώ:
http://argonautis.eu/kommatokratia_kai_dynastiko_kratos.htm
(εκεί θα βρεις κριτικές και για άλλα βιβλία, ανάμεσά τους και το έξοχο 1204 του Καραμπελιά, στο οποίο περιγράφονται και οι επεκτατικές προσπάθειες της Δύσης εις βάρος των Ελλήνων από το ύστερο Βυζάντιο).
Στο συγκεκριμένο βιβλίο θα δεις τις αναλύσεις του Κοντογιώργη σχετικά με το πώς τα κόμματα, κατέχοντας το κράτος, πρωταγωνιστούν στην αποσυλλογικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας από το 19ο αιώνα και γεννάνε συνεχώς τη διαφθορά, εμποδίζοντας τους Έλληνες όχι μόνο να ορθοποδήσουν αλλά και να καταλάβουν τι γίνεται γύρω τους (ζήτημα που θέτει ο Καραμπελιάς στην παρούσα ανάρτηση).
Γενικά είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε πόσο παλιό και βαθύ είναι το πρόβλημα ώστε να το αντιμετωπίσουμε με τη μεγαλύτερη δυνατή πληρότητα. Αν εστιάσουμε μόνο στην αριστερά τότε θα έχουμε παραλείψει ουσιώδεις πτυχές της αρρώστιας που κατατρώει το ελληνικό έθνος τα τελευταία διακόσια χρόνια. Δεν πρέπει να ξεφύγουμε απλά από το μύθο της σωτηρίας δια του σοσιαλισμού. Πρέπει να δραπετεύσουμε από το δυτικό, υλιστικό τρόπο σκέψης και το αλληλένδετο μαζί του δίπολο δεξιά-αριστερά, την πεποίθηση ότι μόνο μέσα από κάποια ιδεολογία είναι δυνατό να ασκείς πολιτική. Στην πραγματικότητα οι ιδεολογίες (φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός, κ.λ.π.) είναι αφαιρετικές, υπεραπλουστευτικές και παραπλανητικές αναπαραστάσεις της πραγματικότητας, που προϋποθέτουν για την εφαρμογή τους πολιτεύματα μη αντιπροσωπευτικά και ανθρώπους χωρίς προσωπική σκέψη και γνώση της ιστορίας. Αν δεν απαλλαγούμε από τη σφοδρή επιθυμία μας να μοιάσουμε στους Δυτικούς η ταυτότητά μας θα χαθεί οριστικά και κάθε προσπάθεια για ανασυγκρότηση και αντίσταση θα είναι οριστικά αδύνατη.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Συγκατανευσιφάγος της διαπλοκής 2 Ιουνίου 2012 - 23:45

Ναι, με έπιασες! Από τον Κοντογιώργη τον έμαθα κι εγώ τον συγκατανευσιφάγο. Είμαι κι εγώ “φαν”, αν και η ανάγνωση των βιβλίων του προχωράει πολύ αργά για μένα. Προσπαθούμε πάντως. Συγκατανευσιφάγος ήταν στην αρχαιότητα αυτός που πήγαινε σε αμφιβόλου ποιότητας συμπόσια και κουνούσε το κεφάλι του επιδοκιμαστικά σε ό,τι αρλούμπα αγόρευε ο οικοδεσπότης, προκειμένου να συνεχίσουν να του δίνουν να τρώει!

anonymous 3 Ιουνίου 2012 - 01:05

Παρακολουθώ συστηματικά τον Κοντογιώργη. Επειδή μένω στο εξωτερικό δεν έχω πρόσβαση στο βιβλίο του. Ελπίζω σε 2-3 μήνες να είμαι στην Ελλάδα και να αποκτήσω μερικά βιβλία, όχι μόνο αυτό του κοντογιώργη.

Μου είναι γνωστό ότι το νεοελληνικό κράτος δημιουργήθηκε ως προτεκτοράτο, συμπεριφέρθηκε ως τέτοιο και παραμένει προτεκτοράτο ως σήμερα.

Δε διαφωνώ ότι παρόμοια φαινόμενα υπήρχαν στο νεοελληνικό κράτος και στο 19ο αι. Τότε όμως η ύπαρξή μας δεν είχε τεθεί εν αμφιβόλω. Σήμερα έχει τεθεί. Αυτό που εγώ έκανα είναι ότι συνέδεσα την έντονη ταχύτατη παρακμή με την μορφοποίηση της αριστεράς στη χώρα. Χωρίς αριστερά, ή εν πάση περιπτώσει μόνο με κάποιο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα η χώρα δε θα είχε αυτά τα χάλια.

Γενικά θεωρώ ότι δε διαφωνούμε, απλά εγώ κάνω τη διασύνδεση και με την ύπαρξη της αριστεράς.

Συγκατανευσιφάγος της διαπλοκής 2 Ιουνίου 2012 - 12:19

Μεγάλη ελπίδα για τον τόπο ότι υπάρχουν και 5, 10, 20, όσοι είναι, άνθρωποι που προσπαθούν εν μέσω κρίσεως πρώτα απ’ όλα να μας μορφώσουν. Και μεγάλος προβληματισμός, πόσοι έξω στην κοινωνία μας καταλαβαίνουν τι μας λένε…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Komeil 27 Αυγούστου 2012 - 07:48

That insight sovles the problem. Thanks!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Απόλλων-ρησοι 2 Ιουνίου 2012 - 13:04

Είναι επιτελους η πρωτη φορα που διαβαζω τοσο ξεκαθαρα λογια για τον συνχρονο ελληνισμο. Δυστηχως δεν εχω διαβασει βιβλιο του.Εγω αισθανομαι οπως αυτος απο τοτε που γεννήθικα σαν ελληνας.Η καταστροφη του ελληνισμου που ειναι στα τελευταια του σταδια θα κατστρεψει πολυ περισοοτερα απο την ελλάδα.Ειμσατε πραγματι σε σταυροδρομι.Καποιι ειχαν δει και αναγνωρισει αυτο για το οποιο, οι περισσοτεροι ανθρωποι επρεπε να δουν τα αποτελεσματα πρωτα.Εδω ειναι που χρειαζονται ανθρωποι με αναπτυγμενες αισθησεις.Και την ενθυμηση για το τι ειδους “επανασταση” απελευθερωνει.Αν δεν γινει ταυτοχρονα απελευθερωση του πνευματος, των ιδεων, των ΣΚΕΨΕΩΝ, της επικοινωνιας, και άλλων Αρετών του ανθρωπινου ειδους (δεν μπορει να υπαρξει η ανθρωποτητα στο πληρες αν λειπει ενα σημαντικο κομματι: To ΕΛ-ΛΗΝ – ικο). Οι αποφασεις που πειραν οι ελληνες μερικων γεννεων ποιο πριν καθορισαν που βρισκομαστε τωρα,ακομη ποιο σημαντικες οι αποφασεις που επαιρναν οι ελληνες πριν απο 35-20 χρονια.Ποσες φορες ακουγαμε οτι τα παιδια ειναι το μελλον…τα παιδια μεγαλωσαν και λουζονται εκεινες τις αποφασεις…Λοιπόν, έχουμε καλυτερη αυτογνωσια και επιγνωση της καταστασης? Γιατι το απλοτερο που μπορουμε να πουμε ειναι οτι βρισκομαστε σε ενα σημαντικο σταυροδρομι…εε μαντεψτε ποιοι ακομη το ξερουν.. Μηπως για την αποφυγη παλαιώτερων λαθων ,κανουμε το μεγαλυτερο λαθος.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
peggy 3 Ιουνίου 2012 - 03:44

Εξαιρετική, καθαρή ανάλυση και κυρίως πρωτότυπη. Κάποια στιγμή έπρεπε να εμφανιστεί ένα τέτοιο άρθρο ως σημάδι των καιρών. Νομίζω ότι βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας νέας αναγέννησης που θα μας βγάλει από το μεσαίωνα που έχουμε βουλιάξει. Είναι ευκαιρία να στραφούμε για άλλη μια φορά στην αρχαία ελληνική γραμματεία, να πάρουμε δύναμη και ιδέες ώστε να προχωρήσουμε μπροστά. Αναπόφευκτα ο άνθρωπος ως αξία θα επιστρέψει στο επίκεντρο και ο ελληνισμός θα ξανα”θυμηθεί” το χρέος του στην ιστορία.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Δημήτρης 3 Ιουνίου 2012 - 19:47

Μια παρατήρηση, δεν είμαστε σε κανενός είδους μεσαίωνα. Μεσαίωνας για τους Έλληνες ουδέποτε υπήρξε μια και το Βυζάντιο ήταν αιώνες μπροστά από τους Δυτικούς πολιτικά, νομικά, εκπαιδευτικά και οικονομικά και αποτελούσε το φυσικό συνεχιστή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της Αρχαιότητας. Όσο για τους ίδιους τους Δυτικούς ο Μεσαίωνας ήταν για αυτούς μια περίοδος αργής αλλά ουσιαστικής προόδου σε όλους τους τομείς (π.χ. τότε έμαθαν οι Γερμανοί πρόγονοι των σημερινών Γερμανών, Άγγλων, Γάλλων, Σκανδιναβών, κ.λ.π. να γράφουν, να σχεδιάζουν ανθρώπινες μορφές και να φτιάχνουν μνημεία τέχνης, τότε εμφανίστηκαν τα δικαστήρια, οι πόλεις, οι πρώτοι θεσμοί κεντρικής κρατικής διοίκησης, οι μακρινοί πρόγονοι των κοινοβουλίων, οι συντεχνίες, τα πανεπιστήμια, οι τράπεζες, οι πρόδρομοι της νεότερης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, κ.ά.-μιλάω κυρίως για δυτική, ΒΔ και βόρεια Ευρώπη αλλά αυτά ισχύουν εν πολλοίς και για τους Σλάβους). Στην πραγματικότητα δε βυθιζόμαστε στο Μεσαίωνα αλλά σε προ-ανθρωποκεντρικές εποχές, δηλαδή σε εποχές πριν τον Σωκράτη, καθώς ο άνθρωπος χάνει την ικανότητά του να σκέφτεται αφηρημένα και να αντιλαμβάνεται έννοιες.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
peggy 4 Ιουνίου 2012 - 18:39

Συμφωνώ απολύτως με το περιεχόμενο της παρητήρησης περί Μεσαίωνα Χρησιμοποίησα το στερεότυπο που προκαλεί ο συνειρμός με τον όρο μεσαίωνας και μάλιστα χωρίς κεφαλαίο Μ ίσως γιατί συνδέεται και με τη Φεουδαρχία. Τι μέγα κατόρθωμα να εξελιχθούμε σε βασάλλοι! Ωστόσο αναφερόμουν στο σήμερα που δυστυχώς θεωρώ ότι γνωρίζουμε έναν άνευ προηγουμένου ολοκληρωτισμό, ξένο προς την ελληνική σκέψη. Κάθε διαφορετική φωνή πνίγεται ακαριαία. Γι αυτό είναι ευκαιρία για μια νέα ανάταση και του ανθρώπου και του ελληνισμού. Να συνειδητοποιήσουμε που κατρακυλάμε (κι έχουμε δυστυχώς μέλλον στην κατηφόρα ακόμη) ώστε να προσπαθήσουμε να ανεβούμε και πάλι.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Δημήτρης 4 Ιουνίου 2012 - 20:23

Να συνειδητοποιήσουμε πού κατρακυλάμε […] ώστε να προσπαθήσουμε να ανεβούμε και πάλι.

Μακάρι!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
peggy 5 Ιουνίου 2012 - 19:57

Είναι για άλλη μια φορά ζήτημα ζωής ή θανάτου. Η ιστορία έχει δείξει ότι σε τέτοιες στιγμές μεγαλουργούμε. Εκτός πια αν διαψεύσουμε και την ίδια την ιστορία (μας)! Το μόνο καλό είναι ότι επιτέλους ο άγνωστος πόλεμος που τρώει τις ρίζες μας γίνεται φανερός. Αρκεί να βρούμε το σωστό δρόμο γιατί με τόσες σειρήνες και μεταμφιεσμένους λύκους χάνουμε τον προσανατολισμός μας κι αυτό ίσως είναι το χειρότερο από όλα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ - ΠΑΤΡΑ 5 Ιουνίου 2012 - 22:08

ΣΥΜΠΑΡΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΟΥ ΑΡΔΗΝ
(θεσσαλονικης-πατρας ειδικοτερα).

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΙΝΑΞΗ ΤΟΥ ΓΡΑΙΚΥΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΝΕΥΤΙΚΗΣ ΦΡΑΓΚΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΡΟΣ ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΟΣΥΝΗΣ.

Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΜΕ ΞΕΜΑΚΡΥΝΕ ΟΜΩΣ
ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΕΣ ΜΟΥ ΣΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΟΥΝ.

ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΛΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ
ΤΟ ΚΡΗΤΗ 2.

ΤΟ ΠΕΔΙΟ ΜΑΧΗΣ ΠΟΛΩΜΕΝΟ,ΕΥΤΥΧΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΜΟΙΔΕΑΤΕΣ-ΑΡΔΗΝΙΣΤΕΣ ΠΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΕΚΠΛΗΞΗ.

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΜΕΝΤΩΡΑ ΜΑΣ,ΤΟΝ ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΩΡΓΟ Κ.

ΑΝΤΕ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
αυτονομία 7 Ιουνίου 2012 - 23:08

Μια ερώτηση μόνο προς τους φωτισμένους του γένους-υπάρχουν ώρε σύντροφοι φτωχοί και πλούσιοι,εξουσιαστές και εξουσιαζώμενοι,εφοπληστές και δούλοι,ελίτ και άστεγοι στον θαυμαστό σας κόσμο?Ωραία που περνάγαμε στο Βυζάντιο-σωστή Κομμούνα,κύριε Καραμπελιά.Δώστε πευματική τροφή στα μαύρα κρίνα και τις ζωές μας για επιδόρπιο!Αν ακόλουθουσαμε τις φασίζουσες DNA φαντασιώσεις σας θα κοπήλατούσαμε ακόμη στις γαλέρες των ομοευγενών σας.Ε΄τυχώς υπηρξαν οι αντιρρησίες της ιστορίς οι οποίοι υποστήριζαν σε κάθε περίπτωση πως το αίμα είναι απλώς…ΚΟΚΚΙΝΟ.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Βαρδής Σκουλάς 6 Ιανουαρίου 2014 - 17:00

φίλε είσαι για το Jurrasic Park ……

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γιώργος, ο "συνωστισμένος" 8 Ιουνίου 2012 - 07:36

Tο άρθρο όπως και γενικότερα ο λόγος του Γ. Καραμπελιά, απλά λέει ενοχλητικές αλήθειες τόσο για τη δεξιά όσο και για την αριστερά. Το ανολοκλήρωτο, αν θέλετε στη σκέψη αυτή -γεγονός που το καθιστά και επικίνδυνο- δεν είναι άλλο από την έλλειψη πολιτικού αυτοκαθορισμού του έθνους και του προσδιορισμού του από αυτό που το δολοφόνησε στην κυριολεξία: το κράτος με την σύγχρονη σημασία του. Ενός μηχανισμού παραγωγής υπηκόων, αποποίησης της κοινωνικής και πολιτικής ευθύνης, εικόνας και πραγματικότητας του απόλυτου κακού. Ο ελληνισμός και η ελληνική σκέψη πρέπει να βρουν το χώρο της (αυτ)οργάνωσής τους και να διασπείρουν τον πολιτισμό τους παντού. Θαυμάζω τη σκέψη του Γ.Καραμπελιά αλλά νομίζω ότι η ίδια η σκέψη που εμπεριέχει την πηγαία και τεκμηριωμένη πρόκληση, είναι αμήχανη και βιαστική ως προς το περιεχόμενο και την πολιτική πρόταση. Ευχαριστώ για το χώρο.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΣΟΦΙΑ 11 Σεπτεμβρίου 2012 - 04:42

ΤΟ ΓΕΜΑΤΟ ΕΛΛΑΔΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΩΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΤΟΠΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΙΩΝΙΑΣ.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΕΜΠΝΕΥΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΣ.
ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΠΑΧΙΩΝ ΑΓΕΛΑΔΩΝ ΔΕΝ ΥΠΟΤΑΧΤΗΚΑΝ ΣΤΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ ΚΟΝΔΥΛΙΑ.
ΜΠΡΑΒΟ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΟΝΟΠΩΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΑΧΑ ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΝΕΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ. ΑΥΤΟΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΘΝΙΚΕΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΚΛΗΘΗ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΝΑ ΞΕΛΑΣΠΩΣΕΙ.ΟΔΗΓΟΥΜΑΣΤΕ ΣΕ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ.
ΣΥΜΦΩΝΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟ ΠΟΤΕ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ.
ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ. ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ή ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΣΤΕ.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΗΣ 13 Σεπτεμβρίου 2012 - 15:40

Το πρόβλημα είναι ότι ο καθένας θέλει να στήσει το “μαγαζάκι” του. Ακόμη και οι πιο εύστοχες αναλύσεις, ακόμη και οι πιο ριζοσπαστικές ιδέες, στο τέλος της ημέρας γίνονται οχήματα προσωπικής προβολής και καταξίωσης. Αυτή η εγωκεντρική στάση εμποδίζει επί της ουσίας την ανάπτυξη ενός συλλογικού κινήματος για τον επανελληνισμό της “Ελλάδας” και κάνει τους πάντες να βλέπουν με καχυποψία όλους τους άλλους. Οπότε….?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Βαρδής Σκουλάς 6 Ιανουαρίου 2014 - 16:59

Το άρθρο σας είναι Φ Ο Β Ε Ρ Ο

θα ήθελα επίσης να τονίσω:

1 Πρέπει μέσα στα Βαλκάνια να συγκροτηθεί ένας πόλος, ενιαίος-όχι κατ’ ανάγκη με χαρακτήρα Ελληνικής ηγεμονίας- αλλά ένας οικονομικό πολιτικός πόλος μεσα στα πλαίσια της ΕΕ που θα συγκροτεί απο μόνος του ικανό παράγοντα ανταγωνισμού κάθε Γερμανίας κ κάθε Γαλλίας κ κάθε Νεο – Οθωμανικής Τουρκίας. Οι περισσότερες χώρες της Ελληνοσλαβικής χερσονήσου είναι μέλη της ΕΕ και η Ελλάδα το πλέον έμπειρο μέλος της ΕΕ στην περιοχή. Η προσπάθεια αυτή θα πρέπει να περιλαμβάνει όλους τους πληθυσμούς της χερσονήσου του Αίμου ορθόδοξους κ μη κ θα πρέπει να γίνει μέσα στα πλαίσια της ΕΕ ισότιμα μόνο απο χώρες μέλη της ΕΕ. Η δημιουργία μιας τέτοιας ομοσπονδιακής Ευρωπαϊκης κρατικής οντότητας στο νότιο ανατολικό άκρο της ΕΕ μπορεί να αποτελέσει τον 3ο μοχλό κίνησης της Ευρώπης μαζί με Γερμανία κ Γαλλία. Που θα εδραιώσει την ΕυρωπαΪκή κυριαρχία στην νοτιο ανατολική μεσόγειο κ θα δώσει στην ΕΕ πρωταγωνιστικό ρόλο στην ευαίσθητη περιοχή της Μέσης Ανατολής κ της Βόρειας Αφρικής.

Ευθυγραμμίζοντας τόσο την στρατηγική -μονόδρομο για την Ελλάδα- του Ρήγα με την ευρωπαϊκή στρατηγική του Ντε Γκώλ -μονόδρομο για την ΕΕ- .

2. Δυστυχώς αν η Ελλάδα είχε εκμεταλλευτεί πλήρως τον ιδρώτα του Ελληνικού λαού και τα Ευρωπαϊκά κονδύλια από το 80 κ μετά κ τους πολιτικούς μας δεν τους ένοιαζε μόνον να χτίζουν βίλες στα νησάκια , τώρα θα μπορούσαμε η θα είχαμε κατά πάσα πιθανότητα πρωταγωνιστικό ρόλο στα Βαλκάνια.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΓΚΥ 4 Αυγούστου 2014 - 11:23

Το άρθρο παραμένει επίκαιρο απόταν γράφτηκε το καλοκαίρι του 12 όπως και οι παρεξηγήσιμές του συνιστώσες. Οραματικό αλλά και με τον εκλείπωντα κρίκο του ταξικού, δηλαδή της αριστεράς με την ιστορική της σημασία από το 41 έως και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Το πώς δηλαδή θα προσεγγίσουμε στην οικονομική ουσία της ημετέρας παράδοσης στη μικροϊδιοκτητική-συνεταιριστική αποκεντρωμένη παραγωγή είναι ένα μεγάλο ζήτημα που αφορά όχι απλώς ένα καινοτόλο λόγο αλλά πηγαίες και σοβαρές μεταρρυθμίσεις που θα αποτρελέσουν ιστορικές τομές. Κι αυτό μόνο δίπλα στον ταξικό λόγο μπορούν να ανανπτυχθούν ως προβληματισμός.
Ο “προς τα μέσα” προσανατολισμός οφείλει επίσης να συμπεριλάβει μικρές κατακτήσεις του σήμερα που συμβαίνουν και αλλού, σε άλλες χώρες και η απόπειρες μια αυτόκεντρης ανάπτυξης πρέπει να τις συμπεριλάβουν.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
alchemist 18 Σεπτεμβρίου 2014 - 00:51

” Ζούμε λιτά κι αυτό είναι το τίμημα της ελευθερίας μας”
Αγησίλαος βασιλιάς της Σπάρτης

” Όσα αρέσουν στους δούλους, δεν είναι για τους ελεύθερους”
του ιδίου

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ζένια 17 Φεβρουαρίου 2015 - 22:35

Δεν έχω τα λόγια ακριβώς για να περιγράψω την αρτιότητα, την βαθιά ιστορική κοινωνική και ψυχολογική αντίληψη, την έννοια της διαδρομής και τις προτάσεις που προβάλλονται σε αυτό το κείμενο. ΄Αρτια συνθετική ικανότητα με επίγνωση Μακράν από τα καλύτερα άρθρα που έχω διαβάσει. Συγχαρητήρια και σας ευχαριστώ για την απόλαυση που μου προκαλέσατε.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
freeromios 30 Μαΐου 2015 - 13:24

Αξιόλογο άρθρο, άξιο συγχαρητηρίων.

Επιτρέψτε μου όμως να διαφωνήσω με την βασικότερη ΥΠΟΘΕΣΗ του αρθρογράφου.
Δεν βρισκόμαστε σε σταυροδρόμι.
Ο Ελληνισμός είναι ετοιμοθάνατος και η ανάταξή του είναι αδύνατη με ίδιες δυνάμεις.
Μόνο ένα ΘΑΥΜΑ μπορεί να τον σώσει.
Μια ματιά γύρω μας μπορεί να πείσει τον καθένα από εμάς για του λόγου το αληθές.
Δεν υπάρχουν ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ δυνάμεις στο σύστημα για να το ωθήσουν μπροστά.
Είμαστε εγκλωβισμένοι.
Δεν υπάρχει ΗΓΕΣΙΑ και οι υγιείς δυνάμεις του τόπου είναι αριθμητικά ΑΣΗΜΑΝΤΕΣ.
Δεν είναι ΤΥΧΑΙΑ νοσηρά φαινόμενα τύπου ΣΕΚ, Χρυσή Αυγή, ΕΠΑΜ, κλπ.
Δεν είναι τυχαίο ότι η ηγεσία των μεγάλων κομμάτων, πρώην και νυν αποτελείται στη συντριπτική πλειοψηφία της από άεργους και ανίκανους ανθρώπους.
Δεν είναι τυχαίος ο νενεκισμός και ο δωσιλογισμός των περισσότερων πολιτικών, πνευματικών ταγών και επιχειρηματιών της χώρας.
Όταν η ελίτ μιας χώρας την οδηγεί στην άβυσσο, τι περιμένουμε από τον κατά πλειοψηφία απαίδευτο και ακαλλιέργητο λαό που την κατοικεί;
Να την σώσει; Μα πώς;
Η Ελλάδα πεθαίνει κύριοι. Πεθαίνει προδωμένη πανταχόθεν.
Και κυρίως από τους ίδιους τους Έλληνες. Τους ίδιους τους Ρωμιούς.
Και δεν υπάρχει γυρισμός.
Θα σωθεί μόνο εκ ΘΑΥΜΑΤΟΣ.
Η Ελλάδα, η Ρώμη, ήταν ένα όνειρο.
Ένα υπέροχο όνειρο.
Όλα τα όμορφα όνειρα κάποτε τελειώνουν….
Και αυτό το όνειρο τελειώνει.
Και αρχίζει ο νέος Μεσαίωνας. Ένας εφιάλτης..

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μιχάλης Τσολάκης 5 Ιουνίου 2015 - 12:09

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ακρίτας 22 Ιουνίου 2015 - 00:50

Πολύ καλό το άρθρο του κ.Καραμπελιά . Διαφωνώ όμως ότι η καθοδική σπείρα ξεκίνησε μετά το 1922 . Η καθοδική σπείρα ήταν εκ γενέσεως του ελλαδικού προτεκτοράτου . Δημιουργήθηκε ένα κράτος εξαρτώμενο οικονομικά ,πολιτικά και ιδεολογικά από τις ξένες δυνάμεις με τη συνεργασία της εγχώριας ελίτ . Η βασική πολιτική των ξένων δυνάμεων ήταν να μην ανασυσταθεί η Ρωμανία μας- το όραμα του Ρήγα μας . Ενώ τα τρία προηγούμενα ρωμαίϊκα κράτη -Βασίλειο της Νίκαιας ,Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας ,Δεσποτάτο της Ηπείρου είχαν όλα σημείο αναφοράς τη Νέα Ρώμη (Κων/πολη) και τη Ρωμανία το ελλαδικό προτεκτοράτο κατ΄εντολή των ξένων δυνάμεων διέγραψε την ιστορία του ,την περίοδο μεταξύ 323πχ έως 1204 ,όπου ο ελληνισμός -Ρωμιοσύνη πρωταγωνιστεί στο παγκόσμιο στερέωμα πολιτικά ,οικονομικά ,πολιτιστικά ,στρατιωτικά , και έκανε σημείο αναφοράς την Αθήνα του 5ου πχ .Ναι μεν η Αθήνα πρωταγωνιστούσε τον 5ο αιώνα ,μετά όμως έπεσε σε παρακμή .Και η ηγεμονία της ήταν μόνο σε ένα μόνο μικρό τμήμα του ελληνικού κόσμου -νότια ελλάδα ,κυκλάδες κυρίως . Ο ελληνικός κόσμος από αρχαιοτάτων χρόνων όμως έχει παρουσία και πατρίδα την Μικρά Ασία ,εδώ για του λόγου το αληθές από το 7200π.χ. τουλάχιστον
http://www.tovima.gr/science/medicine-biology/article/?aid=512580
τη Ρώμη και την Ιταλία από την 3η ίσως και την 5η χιλιετία πχ -εδώ για του λόγου
το αληθές –
http://oodegr.co/neopaganismos/romi/ellin_katag.1.htm
ενώ ο κορυφαίος ανθρωπολόγος μας Άρης Πουλιανός ομιλεί για αυτοχθονία του ελληνικού έθνους τουλάχιστον 15000 ετών
http://www.aee.gr/hellenic/4greeks_origin/greeks_origin.html.
Το ελλαδικό προτεκτοράτο διέγραψε τη Ρώμη μας ,πρώτη μας πρωτεύουσα 31πχ-330μχ ,τη Νέα Ρώμη (Κων/πολη ) δεύτερη πρωτεύουσα μας 330-1204,1261-1453 και βασιλεύουσα του κόσμου , την Αντιόχεια πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών και έδρα Πατριαρχείου , την Αλεξάνδρεια ,την Ταρσό και και …. .Δεν έκανε κάποια σοβαρή προσπάθεια για συγκρότηση ενός σοβαρού και οργανωμένου έστω μικρού κράτους ούτε οργάνωσε τις ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού . Πριν το 1922 είχαμε το 1878-1885 την καταστροφή της Ανατολικής Ρωμυλίας που είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα . Το 1919-1922 μας δόθηκε η ευκαιρία να απελευθερώσου

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ