του Γιώργου Καραμπελιά
Σε πολλούς είναι γνωστή η αντίθεσή μου με το ΚΚΕ, που χρονολογείται εδώ και πάνω από σαράντα πέντε χρόνια, από το 1966. Άλλο τόσο διαρκεί και η αντίθεσή μου με το ΚΚΕεσ., από τη στιγμή της ίδρυσής του, το 1968. Στην πολιτική και ιδεολογική μου διαδρομή, ήρθα πολλές φορές σε σύγκρουση τόσο με τους πρώτους όσο και με τους δεύτερους. Όσο υπήρχε η Σοβιετική Ένωση και ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» του κρατικού καπιταλισμού, το κύριο μέτωπο εν τοις πράγμασι ήταν με το σοβιετόφιλο ΚΚΕ και τις πρακτικές του. Και οι παλιότεροι γνωρίζουν τις αναρίθμητες συκοφαντίες και επιθέσεις του ΚΚΕ εναντίον μου.
Το δίπολο της αριστεράς
Ωστόσο, από την εποχή της λεγόμενης περεστρόικα και στο εξής –η οποία οδήγησε προς στιγμή, και στην Ελλάδα, σε μια ενοποίηση των άσπονδων εχθρών στον ενιαίο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, το 1988-91–, η κατάσταση μεταβάλλεται. Η Σοβιετική Ένωση και το ανατολικό μπλοκ καταρρέει, το ΚΚΕ αποψιλώνεται από τα πιο σύγχρονα μεσοστρωματικά στελέχη του, και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ συγκροτείται ως ένα νέο μόρφωμα που περιλαμβάνει το εκσυγχρονιστικό ΚΚΕ και το ΚΚΕεσ. Η Δαμανάκη, ο Λαφαζάνης, ο Αλαβάνος, ο Δραγασάκης, ο νεαρός Τσίπρας προέρχονται όλοι από το ΚΚΕ, το οποίο, στη διάσπαση του 1991, απογυμνώνεται από την πλειοψηφία των μέχρι τότε προβεβλημένων στελεχών του, τα οποία συγχωνεύονται σε ένα νέο μόρφωμα με τους προερχόμενους από το ΚΚΕεσ. – Βούτσης, Παπαδημούλης, Κωνσταντόπουλος, Κουβέλης. Το ΚΚΕ περιορίζεται στους ηλικιωμένους της Εθνικής Αντίστασης –που σταδιακά εκλείπουν–, σε μια περαστική από τις τάξεις του νεολαία –οι Κνίτες έχουν ελάχιστο χρόνο ζωής στο κόμμα– και ένα τμήμα των λαϊκών στρωμάτων, μικρομεσαίων και εργατικών. Αντίθετα, ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ (μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ), εκπροσωπεί κατεξοχήν τα μεσαία στρώματα του δημοσιοϋπαλληλικού τομέα, ιδιαίτερα στην εκπαίδευση, τις ΔΕΚΟ, τις τράπεζες, τα ανώτερα μεσαία στρώματα των ελεύθερων επαγγελματιών –αρχιτέκτονες, μηχανικοί– και κατ’ εξοχήν τους διανοουμένους. Συνέβη δηλαδή κάτι ανάλογο με αυτό που είχε συμβεί στην πρώην Σοβιετική Ένωση και τις λοιπές ανατολικές χώρες. Τα νεαρά διευθυντικά στελέχη της Κομσομόλ και του σοβιετικού κόμματος, οι αίλουροι νεαροί, μεταβλήθηκαν στα νέα ηγετικά στρώματα της μετά την περεστρόικα περίοδο, ενώ στο Κομμουνιστικό Κόμμα έμεινε ο Τζουγκάνοφ, ο Γκίζι και ένα τμήμα των λαϊκών στρωμάτων. Έτσι και οι διψασμένοι για εξουσία νεαροί κνίτες της δεκαετίας του 1970 και 1980, που κάποτε υμνούσαν το σοβιετικό στρατόπεδο, πείστηκαν πλέον πως θα έπρεπε να επενδύσουν, για το μέλλον τους, μάλλον στις… Βρυξέλλες. Γι’ αυτό και πολλοί από αυτούς προχώρησαν και πέρα από τον Συνασπισμό, περνώντας στο ΠΑΣΟΚ, όπως η Δαμανάκη, ο Λοβέρδος, ο Ανδρουλάκης ή, προσεκτικότερα, ο Κοτζιάς. Στο ΚΚΕ έμειναν στελέχη μεγαλύτερης ηλικίας και μικρότερων προσδοκιών, αγκιστρωμένα στην αναπαραγωγή του μηχανισμού.
Είναι προφανές, με βάση αυτή την ανάλυση, πού βρισκόταν η δυναμική. Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ-ΣΥΡΙΖΑ, σε όλη την περίοδο των είκοσι χρόνων που ακολούθησε, εξέφρασε την αριστερά της παγκοσμιοποίησης σε όλες τις εκδοχές της: από την πλέον ενσωματωμένη στο σύστημα (καθηγητές πανεπιστημίων, υπεύθυνοι εταιρειών ευρωπαϊκών προγραμμάτων, κ.λπ.) έως την πλέον «αμφισβητησιακή» (οι αριστερίστικες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ).Η τελευταία στρατολογούνταν συχνά από τους γόνους των ενσωματωμένων πατεράδων, αλλά έμεναν και αυτοί πιστοί στις αξίες του κοσμοπολιτισμού και «διεθνισμού». Γι’ αυτό, εξάλλου, όλα τα προηγούμενα χρόνια, και ιδιαίτερα στον κομβικό Δεκέμβρη του 2008, επέμεναν στο σχήμα της συμμαχίας Εξαρχείων-Κολωνακίου. Παρότι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε μικρότερα εκλογικά ποσοστά από το ΚΚΕ, ήταν αυτός που έδινε τον τόνο στην αριστερά, ενώ, από την εποχή Αλαβάνου και μετά, αρχίζει να διεκδικεί και έναν αυξανόμενο πολιτικό και όχι απλώς ιδεολογικό ρόλο, ως το think tank του εκσυγχρονιστικού στρατοπέδου.
Το ΚΚΕ, αντίστροφα, για να μπορέσει να διατηρηθεί και να διασωθεί η γραφειοκρατία του, ήταν υποχρεωμένο να μετακινηθεί σταδιακά από τη νεολαία και τα μεσοστρώματα και να αγκιστρωθεί στα λαϊκά στρώματα. Γι’ αυτό, τα τελευταία χρόνια, έχει μεταβάλει σε κέντρο βάρους της πολιτικής του τακτικής, το ΠΑΜΕ, τις κινητοποιήσεις για θέματα όπως η Χαλυβουργία, το Πέραμα, ενώ υιοθετεί παλιά «αριστερίστικα» συνθήματα του τύπου «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» κ.λπ. Στον βαθμό, δηλαδή, που τα Εξάρχεια, το Κολωνάκι και τα «προοδευτικά» βόρεια προάστια μετακομίζουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ –και την ανεξαρτητοποιηθείσα συνιστώσα του, ΔΗ.ΜΑΡ– το ΚΚΕ πραγματοποιεί μία αντίστροφη κίνηση. Εξαιτίας δε του γεγονότος ότι η εργατική τάξη έχει συρρικνωθεί τα τελευταία χρόνια, από την αποβιομηχανοποίηση και την είσοδο των μεταναστών, αυτή η φιλεργατική πολιτική εκφράζεται με μια όλο και μεγαλύτερη θεωρητική και ιδεολογική ακαμψία –επιστροφή στον Στάλιν, τον Ζαχαριάδη και τον αριστερισμό της δεκαετίας του ’70. Η διαφορετική κοινωνική του σύνθεση το κάνει να κρατάει και μια άλλη στάση απέναντι στην κρίση που ζούμε σήμερα. Το ΚΚΕ, έχοντας τη μακρά και πικρή εμπειρία διώξεων, επαναστάσεων και ανατροπών ενενήντα χρόνων, γνωρίζει πολύ καλά πως δεν μπορείς να παίζεις με την επανάσταση, όπως κάνουν οι γόνοι των ανώτερων μεσοστρωμάτων. Γνωρίζει πολύ καλά πως μια καταστροφική επιτάχυνση της κρίσης θα πληρωθεί κατεξοχήν από τα λαϊκά στρώματα – παρότι, αυτά αγανακτισμένα, μοιάζουν να επιλέγουν τη λογική: «αφού έχουμε ήδη καταστραφεί, τι άλλο μπορούμε να πάθουμε». Το ΚΚΕ γνωρίζει ότι μπορούμε να πάθουμε πολύ χειρότερα, ιδιαίτερα όσοι δεν έχουν ευρώ σε ξένες τράπεζες ώστε να προσδοκούν κέρδη με την επιστροφή στη δραχμή.
Όμως, η ακαμψία του και η ξύλινη γλώσσα του καταστρέφει τη δυνατότητα να επικοινωνήσει άμεσα και πειστικά μ’ ένα λαό σε αναβρασμό. Έτσι, περιορίζεται στο να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και να υπενθυμίζει πως το λαϊκό κίνημα δεν έχει τη δυνατότητα να αναλάβει την εξουσία, άποψη που μοιάζει να είναι ηττοπαθής και να ευνοεί την ακινησία για ένα μεγάλο ποσοστό των αγανακτισμένων.
Η άνοδος του Σύριζα
Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ, από την εποχή της «αλαβανικής μεταπολίτευσης», μοιάζει να έχει ούριο τον άνεμο. Ήδη από το 2007, από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, με τα επαναλαμβανόμενα σπασίματα τραπεζών και καταστημάτων κάθε Πέμπτη, για αρκετούς μήνες, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να προσανατολίζεται από τον παραδοσιακό παρα-σημιτικό εκσυγχρονισμό σε μια νέα αυτόνομη πολιτική. Γι’ αυτό και ο κεντρογενής Νίκος Κωνσταντόπουλος αντικαταστάθηκε από τον απόγονο ενός πολιτικού τζακιού, που είχε θητεύσει στην ΚΝΕ και τις Βρυξέλλες, τον Αλέκο Αλαβάνο, τον άνθρωπο που εξέφρασε αυτό τον μετασχηματισμό. Τωόντι, μετά την πτώση του ΠΑΣΟΚ, το 2004, και την άνοδο της Νέας Δημοκρατίας, ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε, σταδιακά, να εκφράζει πολύ πιο αποτελεσματικά, την αντιπολίτευση των δημοσίων υπαλλήλων των μεσαίων στρωμάτων και ιδιαίτερα των νεαρών, απ’ ό,τι το ετοιμοθάνατο και εσωτερικά φθαρμένο ΠΑΣΟΚ: στη διάρκεια των χρόνων 2004-09, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται στον πρωταγωνιστή της διαμαρτυρίας και φτάνει δημοσκοπικά κάποια στιγμή, το 2008, να υπερκεράσει ακόμα και το ΠΑΣΟΚ.
Τα πράγματα επιταχύνονται μετά την παγκόσμια κρίση του 2008. Το σύστημα του παρασιτικού εκσυγχρονισμού έχει μπει σε αθεράπευτη κρίση, το ΑΕΠ παύει να ανεβαίνει, οι διορισμοί στο δημόσιο φρακάρουν, τα πανεπιστήμια παύουν να προσλαμβάνουν τους αριστερούς διδάκτορες, τα ευρωπαϊκά προγράμματα δεν επαρκούν πλέον, η ανεργία των νέων αρχίζει να διογκώνεται. Ο Αλαβάνος και η περί αυτόν ηγετική ομάδα αντιλαμβάνεται πως ένας νέος ριζοσπαστισμός διαπερνά τα μεσαία στρώματα –ιδιαίτερα στις νεαρές ηλικίες– που δεν μπορούν να αναπαράγονται απρόσκοπτα, όπως κατά την υπέροχη σημιτική εποχή. Έτσι, με αφετηρία τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, μετακινείται προς τα αριστερά, γεγονός που αποτυπώνεται και στην ενίσχυση των αριστερίστικων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Η πιο ολοκληρωμένη αποτύπωση αυτής της στρατηγικής υπήρξε ο Δεκέμβρης του 2008, όταν, κάτω από την πολιτική ομπρέλα του ΣΥΡΙΖΑ, θα ξεδιπλωθεί μια «μηδενιστική επανάσταση», έκφραση του αδιεξόδου μιας παρασιτικής κοινωνίας. Ο Δεκέμβρης του 2008 αποτελεί και την οριστική αφετηρία αυτού του νέου ΣΥΡΙΖΑ. Η εξουσία βρίσκεται κυριολεκτικά στους δρόμους και η κατάληψή της δεν είναι πλέον ανέφικτη. Απαιτείται απλώς θάρρος και… κατάλληλοι πολιτικοί ελιγμοί. Με επικεφαλής τον Αλαβάνο και μαθητευόμενο αρχηγό τον Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να πείθεται πως μπορεί δυνητικά να αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ ως ο φορέας του πολιτικού κόμματος του «εκσυγχρονισμού», με αριστερότερο, κεϋνσιανό πρόσημο…
Η κρίση θα επιταχύνει τις εξελίξεις και θα επιβεβαιώσει αυτή τη νέα στρατηγική, έστω και αν ο Αλαβάνος έχει παραχωρήσει τη θέση του στον μαθητή του. Το ΠΑΣΟΚ είναι φθαρμένο και διεφθαρμένο μέχρι το μεδούλι και δεν μπορεί πλέον να εκφράσει τα μεσαία στρώματα που οδηγούνται στην καταστροφή. Είχε έρθει η ώρα του Αλέξη. Γι’ αυτό εξάλλου και το πιο μετριοπαθές τμήμα του Συνασπισμού, πιο κοντά ηλικιακά και κοινωνικά στο ΠΑΣΟΚ, θα αποφασίσει εν τέλει να εγκαταλείψει τον ΣΥΡΙΖΑ και να ιδρύσει τη ΔΗ.ΜΑΡ, κίνηση που επιτάχυνε την «αριστερόστροφη» μετεξέλιξη του υπόλοιπου ΣΥΡΙΖΑ.
«Μακιαβελισμός» ή υπευθυνότητα;
Το ερώτημα που τίθεται σήμερα στον ελληνικό λαό είναι εάν θα αναλάβει το ρίσκο να αναθέσει την εξουσία στο «οργισμένο ΠΑΣΟΚ», για να… θεραπευθεί οριστικά από την μεταπολιτευτική πασοκίτιδα. Δηλαδή, θα χρειαστεί η ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, σε αυτές ή τις επόμενες εκλογές, για να καταδειχθεί πως μία αναδιανεμητική στρατηγική παρασιτικού χαρακτήρα, σε μια χώρα που υποφέρει από την έλλειψη παραγωγής, και περνάει μια σαρωτική κρίση, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε ένα καθολικό αδιέξοδο και μια δραματική αποτυχία, με καταστρεπτικές συνέπειες για την ίδια την αριστερά;
Πάρα πολλοί φίλοι μάς καλούν να «δώσουμε μια ευκαιρία» στον ΣΥΡΙΖΑ, με μια οιονεί «μακιαβελική» πρόταση: για να ολοκληρωθεί η υπέρβαση της μεταπολίτευσης, θα πρέπει να αποκαλυφθεί και ο τελευταίος εκφραστής του, ο Σύριζα, και να αναλάβει την πολιτική εξουσία, έστω και για κάποιους μήνες. Αν θέλαμε να κινηθούμε μικροκομματικά και οπορτουνιστικά, θα μπορούσαμε να δεχτούμε κάτι τέτοιο. Επειδή όμως το διακύβευμα δεν είναι το εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταστραφεί γρηγορότερα στην εξουσία, με «πολιτικά οφέλη» για μας, αλλά η τύχη της χώρας, γι’ αυτό και δεν είμαστε διατεθειμένοι να συναινέσουμε σε μια τέτοια στρατηγική. Προτιμούμε τον ξύλινο λόγο του ΚΚΕ –διότι εκφράζει, έστω και στρεβλά, τα συρρικνωμένα εργατικά στρώματα του λαού μας– από την πολυπράγμονα κινητικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, που εκφράζει τα αεριτζίδικα μεσοστρώματα σε κρίση. Εξάλλου, σύντομα, οι ίδιες οι δυνάμεις που ακολουθούν το ΚΚΕ καθώς και οι αγανακτισμένοι που πείθονται από το ωραίο χαμόγελο του Αλέξη, θα υποχρεωθούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και να εγκαινιάσουν μια νέα επώδυνη αλλά αυθεντική πορεία. Όταν υποστηρίζουμε πως ζούμε το τέλος της μεταπολίτευσης, το εννοούμε για όλους. Σ’ αυτές τις εκλογές λοιπόν, πιο κοντά με την παλιά μου συντρόφισσα… Αλέκα. Και για να μιλήσουμε «πολιτισμικά», προτιμούμε τις συνοικιακές καφετέριες και τα σουβλατζίδικα, από τα in μπαρ του Κολωνακίου και των Εξαρχείων.
6 Ιουνίου 2012
Απάντηση στον Κώστα Σαμάντη και τον Παρασκευά Καρασούλο
Είναι προφανές και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά και ο Παρασκευάς Καρασούλος και ο Κώστας Σαμάντης πως η κοινωνική σύνθεση και ο χαρακτήρας ενός κόμματος δεν κρίνεται από τους ψηφοφόρους που το στηρίζουν, και μάλιστα σε εκλογές με τόσο αστραπιαίες ανατροπές όπως εκείνες της 6ης Μαΐου. Εξάλλου, αν αυτό ήταν το κριτήριο για τη φύση των κοινωνικών κομμάτων, τότε το ΠΑΣΟΚ του 2009 ήταν ένα εξαιρετικά λαϊκό κόμμα και στις εκλογές της 6ης Μαΐου, το λαϊκότερο κόμμα ήταν η… Χρυσή Αυγή.
Αντίθετα, η φύση ενός κόμματος κρίνεται τόσο από τα κοινωνικά συμφέροντα τα οποία εκφράζει, όσο και από τον πυρήνα των εκπροσώπων του και τις κοινωνικές τους και πολιτισμικές τους αναφορές. Υπό αυτή την έννοια, ο Συνασπισμός/ΣΥΡΙΖΑ στην ιστορική του διαδρομή των είκοσι χρόνων, αποτέλεσε όντως το think tank του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ και εξέφραζε κατεξοχήν τα πιο δυτικοστραφή και παγκοσμιοποιημένα στρώματα της ελληνικής διανόησης.
Προφανώς η κρίση ριζοσπαστικοποίησε αυτόν τον χώρο με αποτέλεσμα τα πιο «βολεμένα» και καθεστωτικά στοιχεία του να αποχωρήσουν με την ΔΗ.ΜΑΡ. Ωστόσο η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ σε μια πρώτη φάση δεν ήταν δυνατόν παρά να είναι «παρασιτικού τύπου». Δηλαδή, μια στροφή προς το «λεφτά υπάρχουν» και την αναδιανεμητική αναπαραγωγή του κυρίαρχου μοντέλου και όχι προς μια παραγωγική λογική μετατροπής του μοντέλου της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Εξάλλου εκεί συναντάει και το βαθύ ΠΑΣΟΚ, την Κατσέλη, τον Κοτσακά, τον Ραυτόπουλο κ.ο.κ.
Βεβαίως η αιφνίδια προσέλκυση λαϊκών στρωμάτων, ανοίγει την δυνατότητα για μια πιθανή μετατροπή στο μέλλον της ίδιας της φύσης ενός κόμματος των διανοούμενων ελίτ σε λαϊκό κόμμα. Ωστόσο αυτό, απαιτεί χρόνο και ώσμωση ανάμεσα στο λαϊκό στοιχείο και τον κομματικό πυρήνα, πράγμα που η ταχύτατη εκτίναξη ενός κόμματος από το 3% στο 30% δεν το επιτρέπει. Η ιδεολογία και η πολιτική του τείνουν να αναπαράγουν στο άμεσο επίπεδο τα δεδομένα και τις λογικές που για χρόνια ολόκληρα το χαρακτήριζαν.
Γι’ αυτό και θεωρώ τυχοδιωκτική και επικίνδυνη την προσπάθεια «κατάληψης» της εξουσίας από ένα τέτοιο κόμμα και είμαι πεισμένος πως θα αφήσει πίσω της στο βαθμό που επιτύχει όχι μόνο τα συντρίμμια του ίδιου αυτού του κομματικού φορέα, αλλά και της αριστεράς στο σύνολό της και ίσως και της ίδιας της χώρας.
Η μετακίνηση ενός λαού προς μια νέα συνείδηση και η μετατροπή του σε ένα επαναστατικό υποκείμενο, προϋποθέτει την οικοδόμηση ενός οργανωμένου και συνειδητού λαϊκού κινήματος και την διαμόρφωση μιας νέας ιδεολογικής κατεύθυνσης η οποία δεν μπορεί να αρκείται σε ψήγματα μιας άλλης λογικής που εκφράζουν ορισμένοι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ τη στιγμή που ο εθνομηδενισμός εξακολουθεί να παραμένει κυρίαρχος στο εσωτερικό του πολιτικού του πυρήνα.
Γι’ αυτό, η άποψή μου είναι ως προς αυτό το σημείο πλησιέστερη προς εκείνη του ΚΚΕ έστω και αν εμφανίζεται με τη μορφή μιας κομπλεξικής ακινησίας και εκφράζει κατά βάθος την περιθωριοποίηση των παλιών παραγωγικών λαϊκών τάξεων της χώρας. Τηρουμένων των αναλογιών κατά τον ίδιο τρόπο που τμήματα του λαϊκού σώματος μένουν αγκιστρωμένα σε έναν ορθόδοξο φονταμενταλισμό, διότι δεν διαθέτουν άλλη διέξοδο, το ίδιο ισχύει με τα λαϊκά και εργατικά στρώματα που βρίσκονται στους κόλπους του ΚΚΕ. Και εγώ, όπως γνωρίζετε, υπήρξα πάντα συνεπής στις επιλογές μου, να βρίσκομαι πάντα πιο κοντά στα λαϊκά στρώματα.
Γι’ αυτό λοιπόν πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνεχίσει μια πορεία από την παρασιτική ριζοσπαστικοποίηση σε μια αυθεντική λαϊκή ριζοσπαστικότητα και ο χειρότερος σύμβουλος για κάτι τέτοιο θα ήταν η μεταβολή του μέσα σε δύο μήνες από ένα κόμμα ευρωπαϊστικής διαμαρτυρίας σε κόμμα που αναλαμβάνει να διαχειριστεί την μεγαλύτερη κρίση της μεταπολεμικής Ελλάδας. Γι’ αυτό, εξ άλλου, είμαι πεπεισμένος πως και στο εσωτερικό του την πιο τυχοδιωκτική λογική της πολιτικής επιτάχυνσης, την επιλέγουν εκείνες οι δυνάμεις που φοβούνται την πιθανή μετεξέλιξή του σε ένα αυθεντικά λαϊκό κόμμα. Και προφανώς βέβαια οι «σύμμαχοι» του βαθέως ΠΑΣΟΚ.
Όσο για το τι έχουμε υποστεί από το ΚΚΕ, αυτά είναι αναρίθμητα, και όπως ξέρει ο Παρασκευάς, εγώ έχω υποστεί τα περισσότερα. Ωστόσο δεν αφήνω τις προσωπικές μου εμπειρίες να υποκαθιστούν τα αναλυτικά μου εργαλεία, και εξάλλου εδώ και αρκετά χρόνια ακολουθώ πάντα τη ρήση «άφες αυτοίς…», και όλο και πιο πολύ δυσπιστώ απέναντι στους «έξυπνους», που στη μεταπολιτευτική Ελλάδα καβάλησαν στο σβέρκο τους «χαζούς».
Γ.Κ.
70 ΣΧΟΛΙΑ
Το ότι η ανάθεση της εξουσίας στον ΣΥΡΙΖΑ, έστω και αυτόν που περιγράφεται πιο πάνω, θα σημάνει και επιβίωση του παρασιτισμού ή, ακόμη χειρότερα, αυτοί που θα τον ψηφίσουν, επιδιώκουν την επιβίωση του παρασιτικού μοντέλου, θεωρείται από τον Γ. Καραμπελιά αυταπόδεικτο και πέραν πάσης αντίρρησης (θυμίζω αντίστοιχες απόψεις Μάνου, Τζήμερου κ.α.)
Το ότι τα “μεσαία στρώματα” μπορεί να έχουν και αιτήματα που θέλουν να εισακουστούν, ότι μπορεί να θέλουν να σηκώσουν στην πλάτη τους μία κάποια αλλαγή, ότι απλά δεν μπορούν να ζήσουν άλλο έτσι επονείδιστα και τραγικά, δεν συμπεριλαμβάνεται στην επιχειρηματολογία.
ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν=βαθύ και οργισμένο ΠΑΣΟΚ που έχασε τα προνόμια=παρασιτικό κράτος=εθνομηδενισμός!!
Θαυμάσια!
Εκτίθεσαι συνέχεια. Ο Καραμπελιάς (επίσης ο Γιανναράς, ο Ζιάκας, ο Κοντογιώργης) έχει καταδείξει την ύπαρξή του εθνομηδενισμού και του παρασιτισμού στη μεταπολίτευση και τη μεταξύ τους αιτιακή σχέση. Μπορείς να αγνοείς τα άρθρα, τα βιβλία και τις ομιλίες τις δικές του και άλλων διανοούμενων, τις οποίες εκλαμβάνεις ως ‘κενό’ μέσα στο οποίο τόσα χρόνια προσέφεραν ‘έργο’ οι αποδομητές του κόμματός σου. Όμως υπάρχουν και άτομα που δε βαριούνται να ψάξουν, να διαβάσουν και να σκεφτούν και καταλαβαίνουν πόσο αστήρικτα είναι όσα γράφεις. Διαρκώς χρησιμοποιείς το σχετικισμό και τη λογική του ‘και είναι και δεν είναι έτσι’ για να μπερδεύεις τους αδαείς. Βέβαια για το μόνο που δεν αμφιβάλλεις είναι η ορθότητα των θέσεων του σύριζα.
Και κάτι ακόμη. Το να παρομοιάζεις ό,τι χαλάει τους σχεδιασμούς του σύριζα με τις προφητείες του σοσιαλισμού (το έχεις κάνει τόσο με την πρόταση του Καραμπελιά για νέες γεωπολιτικές συμμαχίες όσο και με την επισήμανσή του για ανάγκη καταπολέμησης του εθνομηδενισμού ως προϋπόθεσης κοινωνικής ανασυγκρότησης των Ελλήνων) δείχνει την έλλειψη επιχειρημάτων σου.
Φαίνεται ότι τα γραπτά του Καραμπελιά επειδή δημοσιεύονται πλέον και σε άλλα σάιτ έχουν αρχίσει να κάνουν ζημιά και ενοχλούν.
Για όσους θέλουν να διαβάσουν περισσότερα για το θέμα ας δουν και το άρθρο του Καραμπελιά ‘πορτραίτο του ντόριαν γκρέυ’ και τα σχόλια-απαντήσεις μου (το 2ο και το 3ο)
ἐξόχως ἐνδιαφέρουσα παρουσίαση τῆς κοινωνικῆς διαστρωμάτωσης τῶν ὀπαδῶν τῶν παραπάνω ἀντεθνικῶν κομμάτων. δυστυχῶς δὲν συνοδεύεται ἀπὸ ἀναλυτικότερη όνοματολογία ὅλων αὐτῶν τῶν ἐθνοπροδοτικῶν προσωπικοτήτων, ὥστε καὶ ἡμεῖς οἱ ἀμύητοι νὰ λάβουμε τὰ προσήκοντα μέτρα.
(ὁ Ἅγιος Πειραιῶς τί κάνει; γιατί δὲν προχωρεῖ ἄμεσα σὲ Ἀναθεματισμὸ τῶν ἀριστερῶν βασιβουζούκων;)
Και τι θα γίνει κύριε Καραμπελιά με τους χιλιάδες που θα απολυθούν. Με όλους αυτούς που θα πεταχτούν στους δρόμους. Με τις ιδιωτικοποιήσεις σχολείων, νοσοκομείων, κοινωνικών αγαθών. Ποιος θα σταματήσει το ολοκαύτωμα. Πριμοδοτείται συνέχεια (έμμεσα) ΝΔ-Πασόκ. Αδιαφορειται για τη σφαγή της κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι τα άρθρα σας φιλοξενούνται στο “πατριωτικό” site της Μέρκελ και του Σαμαρά το antinews.
Έχετε πάθει παράκρουση όλοι οι αριστεροί. Επιτέλους έφτασε η ώρα να γίνουν πραγματικότητα τα παιδικά σας όνειρα. Ο Καραμπελιας λέει πράγματα που αξίζει να προσεχθούν. Μπορεί να διαφωνήσει κάποιος μαζί του αλλά, τα γραφόμενά του είναι τροφή για σκέψη. Εσείς έχετε μείνει ακόμα στον εμφύλιο. Και βέβαια όπως σας έχουν μάθει, στα παιδικά σας χρόνια, οι κνίτες, όποιος σας βάζει να σκεφτείτε και όχι να λειτουργείτε συναισθηματικά, γίνεται αμέσως οπορτουνιστής, πουλημένος, φασίστας κ.α. Εμπρός λοιπόν μάγκες, πίσω στα σίξτις ολοταχώς και ακόμα ποιο πίσω, μέχρι της αρχές του 20ου αιώνα . Η χρεοκοπία είναι μια μοναδική ευκαιρία να πραγματοποιήσετε επιτέλους τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, που υπάρχει πλέον μόνο στα βιβλία μιας και οι κοινωνίες τον έχουν τοποθετήσει στον κάλαθο των αχρήστων, και που μόνοι εσείς οι Έλληνες αριστεροί, ως οι εξυπνότεροι όλων ,πιστεύετε με μανία. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα υπάρξει εθνική τραγωδία.
@Φιλελεύθερος
Απαράδεκτος. Όσο και να το θέλεις εσύ και ο βρομερός σου νεοφιλελευθερισμός (ξέρεις οι άνθρωποί σου: η Θάτσερ, ο Ρίγκαν, ο Πινοσέτ, ο Φουτζιμόρι ) το μέλλον δε θα είναι δικό σας. Όσο και να ονειρεύεστε φτωχούς και αδύναμους πεταμένους στους δρόμους θα μείνετε με το όνειρο. Και αν θέλεις να ξέρεις οπαδέ του μαύρου μετώπου εγώ ούτε κνίτης ούτε αριστερός δηλώνω. Αλλά όποιος έχει κοινωνικές ευαισθησίες για τους νεάτερνταλ της αγοράς είναι κομουνιστής! Ας προβλιματιστεί ο κύριος Καραμπελιάς με τους οπαδούς που απέκτησε τελευταία.
προβληματιστεί
Τι σημαίνει ‘οπαδός’; Επειδή μπήκε κάποιος και άφησε ένα σχόλιο από την δική του σκοπιά, ξαφνικά έγινε οπαδός; Δεν υπάρχει διάλογος, ανταλλαγή επιχειρημάτων, διαφωνία;
Ποιός αδιαφορεί για όσους πεινάνε και απολύονται; Όποιος δεν στηρίζει δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ και ασκεί κριτική είναι με τον Πινοσέτ;
Πάντως στη λογική του πολιτικού καννιβαλισμού βγαίνεις πρωταθλητής.
@Σκαντζόχοιρος
Περί οπαδισμού: “Έχετε πάθει παράκρουση όλοι οι αριστεροί” , “έχετε μείνει ακόμα στον εμφύλιο” “όπως σας έχουν μάθει, στα παιδικά σας χρόνια, οι κνίτες, “, ” εσείς οι Έλληνες αριστεροί”
Λοιπόν δεν είμαι αριστερός και ούτε είχα ποτέ την παραμικρή κομματική σχέση με ΚΚΕ. Το να είσαι φιλολαϊκός δεν σε κάνει κομουνιστή.
“πίσω στα σίξτις ολοταχώς “, “σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, που υπάρχει πλέον μόνο στα βιβλία μιας και οι κοινωνίες τον έχουν τοποθετήσει στον κάλαθο των αχρήστων”
Η ιδέα της δίκαιης κοινωνίας, η ύπαρξη κοινωνικού κράτους (και μάλιστα ι σ χ υ ρ ο ύ ), η δημόσια παιδεία και υγεία δεν έχουν ξεπεραστεί και ούτε πρόκειται αυτό ποτέ να συμβεί. (Προσωπικά δεν επιδιώκω κανένα σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Όλα αυτά είναι δυνατά μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού. New deal Ρούσβελτ “φιλελεύθερε”. Το έχεις ακουστά; Ή ήταν και αυτός κομουνιστής; )
Τέσπα σα χώρος έχετε κάνει τις επιλογές σας και έχετε ορίσει και τις προτεραιότητές σας.
Ένας φιλελεύθερος είναι που κατέθεσε μια άποψη. Ούτε οπαδός κανενός είναι, ούτε εξαρτάται ή συνδέεται με τις επιλογές που έχουμε κάνει εμείς εδώ πέρα. Δηλαδή τι να του κάνουμε, να του κόψουμε τα πόδια που έγραψε στην σελίδα;
Τι εννοείς ‘σα χώρος έχουμε κάνει τις επιλογές μας’; Εμείς δηλαδή είμαστε με την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας; Πλάκα μας κάνεις; Η ιδέα των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών είναι πολύ υψηλή ιδέα, και δεν κακοπαθαίνει μόνον από τους νεοφιλελεύθερους. Κακοπαθαίνει εξίσου και από τους κρατιστές-γραφειοκράτες, οι οποίοι σκίζουν τα ρούχα τους εναντίον του ‘νεοφιλελευθερισμού’ και την ίδια στιγμή ιδιοποιούνται και εξευτελίζουν με τον πιο σκληρό τρόπο το δημόσιο και το κοινωνικό αγαθό.
Συνεπώς, εδώ και πάρα πολλά χρόνια (30 τουλάχιστον), καταθέτουμε αυτήν την άποψη μέσα στα κοινωνικά κινήματα: Ότι ο αγώνας είναι διμέτωπος, και ότι προφανώς, υπάρχει μια διαλεκτική σχέση μεταξύ των πασοκοσάπιων και των νεοφιλελεύθερων, με τον ίδιο τρόπο που υπήρχε μια συνέχεια μεταξύ των πιο φθαρμένων γραφειοκρατικών κομματιών της Ανατολικής Ευρώπης, η οποία εν μια νυκτί μεταβλήθηκαν σε μάνατζερς.
Άφησε, λοιπόν, το κήρυγμα εδώ μέσα δεν πιάνει. Και δεν αρκεί η ανακαίνιση των κεϋνσιανών συνταγών του 1930 για να απαντήσει κανείς σε αυτό το ερώτημα. Πολύ πιο βαθιά, εμπεριστατομένη και πολύπλοκη απάντηση χρειάζεται, αν θέλουμε να αποκαταστήσουμε πραγματικα΄τα κοινωνικά αγαθά….
Όπως είναι λάθος να θεωρούνται πατριώτες μόνο οι ”δεξιοί” άλλο τόσο είναι λάθος να θεωρούνται ότι έχουν κοινωνικές ευαισθησίες μόνον οι αριστεροί. Ποιός σας το έδωσε αυτό το δικαίωμα; Μόνοι σας τα λέτε μόνοι σας τα πιστεύετε. Δεν διαφερετε σε τίποτα από φανατικές θρησκευτικές-παραθρησκευτικές οργανώσεις. Η Ελλάδα καταρρέει. Πρέπει να βρούμε αυτά που μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν.
Το ύφος της απάντησής σου δείχνει ότι δεν διαφερεις σε τίποτα απο τους χρυσαυγίτες.
Καληνύχτα αγόρι μου.
το σχόλιό μου αναφερόταν στον jfk
Ναι υπάρχουν τα άκρα και το φωτισμένο (!!) κέντρο της αγοράς, το οποίο προφανώς εσύ πρεσβεύεις. Ωραίο το παραμύθι! Αυτό το φωτισμένο κέντρο τι έκανε πρόσφατα σε Λατινική Αμερική, στην Αφρική, στην Ανατολική Ευρώπη, στη νοτιοανατολική Ασία. Σε τι εξαθλίωση και μιζέρια βούτηξε άραγε ολόκληρους λαούς. Άνοιξε μάλιστα πεδίο δόξης λαμπρό σε ολιγάρχες που σε μία νύχτα βούτηξαν ολόκληρες κρατικές περιουσίες δίχως να καταβάλλουν ούτε μια δεκάρα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ακραίο από αυτού του τύπου τον φιλελευθερισμό! (Όσο για τη θεωρία των “άκρων” μεγάλων και έντιμων συγκροτημάτων – Νέα, Βήμα, Έθνος- ή μεγάλων θεωρητικών- Πρετεντέρης,Δήμου, Μανδραβέλης- τι να πω. Όποιος συγκρούεται με τα συμφέροντα της αγοράς υπέρ των κοινωνικών κατακτήσεων δεν ήταν και ούτε είναι ακραίος απλώς υπερασπίζεται τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια)
Για τα καλά του φιλελεύθερου “κέντρου” (sic) θα σου πρότεινα να διαβάσεις τους “ακραίους” και σχετικά πρόσφατους: Ντέβιντ Χάρβει, Ζαν Κλοντ Μισεά, Ντανύ Ρομπέρ Ντυφούρ, Chris Hedges, Ταρίκ Αλί, Ρίτσαρντ Σένετ.
Απαράδεκτο Γιώργο!
Επεσα από τα σύννεφα!!!!! Δεν χρειάζεται καν να επιχειρηματολογησω…. Η διαίσθησή μου, μου φτάνει όπως και οι παρενέργειες της πρότασης…
Ε, όχι και ΚΚΕ φίλε Γιώργο. Ακόμα σπασμένη είναι η μύτη μου, από το ξύλο των ΚΝΑΤ. Και ήσουν δίπλα μου. Ε, όχι και συντρόφισσα … η Αλέκα Παπαρήγα. Υπάρχει και το λευκό και η αποχή και το άκυρο. Θα μπορούσες να διαλέξεις κάτι από όλα αυτά, απέναντι σε μας, που ως παρασιτικά μεσοστρώματα υποστηρίζουμε ΣΥΡΙΖΑ. Το άλμα προς το ΚΚΕ, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι μια κωλοτούμπα στο… κενό. Λυπάμαι πολύ.
Δηλαδή προτιμάμε το ΝουδουΠασόκ από τον ΣΥΡΙΖΑ, για να μάς κυβερνήσει; Γιατί πριμοδοτώντας το ΚΚΕ ερχόμαστε πιο κοντά στην παλινόρθωση των Δεινοσαύρων! Και πιο ΚΚΕ; Των νεοσταλινιστών; Δεν ξέρω! Συμμερίζομαι την αίσθηση του αδιεξόδου, αλλά είναι το ΚΚΕ “… μια κάποια λύσις”;
“αναδιανεμητική στρατηγική παρασιτικού χαρακτήρα” ;
“από την πολυπράγμονα κινητικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, που εκφράζει τα αεριτζίδικα μεσοστρώματα σε κρίση” ;
Να μιλήσουμε όμως λίγο και με αριθμούς ;
Τα «κάστρα» της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι μαζικές εργατικές – λαϊκές εκλογικές περιφέρειες και οι μεγάλες πόλεις, όπου το συμμαχικό σχήμα κατά κανόνα κέρδισε την πρώτη θέση. Στη Β’ Αθήνας, τη μαζικότερη εκλογική περιφέρεια της χώρας, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε 14,41 ποσοστιαίες μονάδες, λαμβάνοντας 21,81% από 7,40% που είχε λάβει το 2009 και κατατάσσεται πλέον πρώτη δύναμη. Στην Α΄ Αθήνας κέρδισε 11,11 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 19,09 % από 7,98%. Στη Β’ Πειραιά κέρδισε 18,6 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 23,85% από 5,65%. Στην Α’ Θεσσαλονίκης κέρδισε 11,68 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 17,46 % από 5,77%. Στη Β’ Θεσσαλονίκης κέρδισε 10,35 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 14,42% από 4,08%. Στο Δήμο Πάτρας κέρδισε 20,13 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 25,41% από 5,28%.
Ενδεικτικά και εντυπωσιακά είναι και τα αποτελέσματα του ΣΥΡΙΖΑ σε εργατικούς – λαϊκούς δήμους της Αθήνας. Στον Δήμο Περιστερίου ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε 23,39 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 23,90 % από 6,51 % το 2009. Στο Δήμο Νέας Ιωνίας κέρδισε 17,6 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 24,62% από 7,36 %. Στο Δήμο Περάματος κέρδισε 17,8 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 22,03% από 4,23%. Στο Δήμο Κερατσινίου – Δραπετσώνας κέρδισε 18,63 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας 24,41% από 5,78 %.
Όταν ο κόσμος κατεβαίνει στη πλ. Συντάγματος είναι “λαικό κίνημα” και όταν ο ίδιος κόσμος ψηφίζει μετατρέπεται σε “αεριτζίδικα μεσοστρώματα σε κρίση”;
Εν πάσει περιπτώσει θα μπορούσα να συζητήσω πλείστες όσες άλλες επιλογές. Αλλά σ’ αυτές τις εκλογές ΚΚΕ ;
Όταν τα πιό υγιή κομμάτια του ΚΚΕ ήδη φεύγουν και απομένουν οι πιό πιστοί θιασώτες του Στάλιν και των γκουλάγκ εν έτει 2012;
Δεν νομίζω ! Για να μην μακρυγορώ συνοπτικά με καλύπτει πάνω-κάτω ο Ηλίας στο σχόλιό του στο “πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ”
“…Ο Δεκέμβρης του 2008 αποτελεί και την οριστική αφετηρία αυτού του νέου ΣΥΡΙΖΑ…”
O ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας του Δεκέμβρη 2008 πάτωσε στις εκλογές του 2009 (5ος και καταϊδρωμένος με 4,5%).
Αφετηρία για την κατάληψη της εξουσίας ήταν ότι μετά από τις μνημονιακές κωλοτούμπες του Σαμαρά δεν υπήρχε άλλο κόμμα για τους πραγματικά απελπισμένους
(που δεν μπορούν να προσεγγίσουν ούτε κάν τις συνοικιακές καφετέριες και σουβλατζίδικα). Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δημιουργήθηκαν μετά … ενώ το ΚΚΕ δεν θέλει την εξουσία.
Ο εθνομηδενιστικός ιδεολογικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να ανατραπεί επειδή ένα μεγάλο κομμάτι του λαού θα τους ψηφίσει. Δεν πρόκειται να αφήσουν άλλους να κάτσουν στις καρέκλες τους, που το έχετε δει αυτό να γίνεται; Ούτε πρόκειται να αλλάξουν τα μυαλά τους, έτσι εύκολο το θεωρείτε; Ο Ηλίας στο σχόλιο του για το πορτρέτο του Ντοριαν Γκρευ αναφέρθηκε στο προηγούμενο του ΕΑΜ και για το πώς μετάλλαξε το ΚΚΕ σε πατριωτική βάση. Όμως κάνει μεγάλο λάθος, επειδή στην περίπτωση μας η χώρα και ο λαός δεν έχουν φτάσει ακόμα σε επίπεδα απόλυτης και γενικευμένης εξαθλίωσης, ούτε η εθνική κυριαρχία έχει καταργηθεί εντελώς. Υπάρχει περιθώριο για περαιτέρω υποταγή (π.χ. στον νεοοθωμανισμό) την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει ούτε μπορεί να αποτρέψει. Επιπλέον και το ίδιο το παράδειγμα του ΕΑΜ συνηγορεί υπέρ της δικής μας άποψης, επειδή όπως γνωρίζετε στο τέλος, ούτε τα μυαλά του Ιωαννίδη ούτε του Σιάντου γίναν πιο πατριωτικά και τελικά ξεπούλησαν το κίνημα με τα Δεκεμβριανά επειδή ο Σταλιν συμμάχησε με τον Τσώρτσιλ.
Για ηρεμήστε λίγο, όλα τα μέσα (τηλεοράσεις, ραδιοφωνα, εφημεριδες) το “κόμμα της δραχμής” τα δυο μεγάλα κομματα προσπαθούν να μας θέσουν όλους υπό το δίλημμα ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ λέει αυτή ή χρεοκοπία, ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει ΣΥΡΙΖΑ ή Μνημόνιο, ε δεν μπαίνουμε όλοι στο σε αυτό το φτηνό κόλπο βγαλμένο από τις χειρίτερες στιγμές της Μεταπολίτευσης (τότε εκφραζόταν ως ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, τωρα χαθηκε το Πασοκ και οι Πασόκοι μετεφέρθηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ).
Αν έχετε τυφλωθεί όλοι και θελετε να ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ για να μην βγει μνημονιακό κόμμα, ενώ το Μνημόνιο από τις προηγούμενες εκλογές μας έχει τελείωσει, (τώρα το Μνημόνιο έμεινε να το υποστηρίζει μόνο ο τζήμερος), ας το κάνετε αλλά ας έχετε και την ευθύνη που σας αναλογεί για όσα θα γίνουν, που θα είναι χειρότερα από αυτά που έφερε το Μνημόνιο. Και ας μείνουν κάποιοι να προειδοποιούν για όσα πρόκειται να γίνουν και να υπάρχει και ένα κομμάτι της αριστεράς που να μην ταυτιστεί με το ΣΥΡΙΖΑ γιατί όταν θα τα κάνουν σκατά και θα τους κυνηγάν να τους κρεμάσουν αυτοί που τους ψήφισαν (οι ίδιοι που πριν 3 χρόνια έβγαλαν το Γιωργακη με σαραντα τόσο της εκατό) και ο κόσμος θα θέλει να δοκιμάσει και την ακροδεξιά αυταπάτη, ας υπάρχουν και κάποιοι που να μην έχουν παραδοθεί στην αυταπάτη του ΣΥΡΙΖΑ και να μπορούν να αντισταθούν στον κατήφορο της ακροδεξιάς.
Για ηρεμήστε λίγο, όλα τα μέσα (τηλεοράσεις, ραδιοφωνα, εφημεριδες) το «κόμμα της δραχμής» τα δυο μεγάλα κομματα προσπαθούν να μας θέσουν όλους υπό το δίλημμα ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ λέει αυτή ή χρεοκοπία, ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει ΣΥΡΙΖΑ ή Μνημόνιο
Δεν είναι τα ΜΜΕ που θέτουν το δίλλημα, είναι η πραγματικότητα ―ο κόσμος― και τα ΜΜΕ απαντάνε σε αυτήν. Και την απαντησή τους την ξέρουμε: ΟΧΙ ΣΥΡΙΖΑ.
Αν έχετε τυφλωθεί όλοι και θελετε να ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ για να μην βγει μνημονιακό κόμμα, ενώ το Μνημόνιο από τις προηγούμενες εκλογές μας έχει τελείωσει, (τώρα το Μνημόνιο έμεινε να το υποστηρίζει μόνο ο τζήμερος)
Το Μνημόνιο έχει τελειώσει; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;
Το ποιός υποστηρίζει προεκλογικά το μνημόνιο ―«μόνο ο Τζήμερος»― ουδεμία σημασια έχει.
Έλεος δηλαδή, λες και αυτά μας ενδιαφέρουν, οι μικροκομματικοί διαξιφισμοί και η προεκλογική ρητορεία…
Το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ θέμα είναι ότι το Μνημόνιο είναι ο όρος και η απαράβατη αρχή της Ευρωπαϊκής «διάσωσης». Αυτό δεν θα τελειώσει ούτε στον αιώνα τον άπαντα.
Εκτός αν θεωρείς όπως ο Παπακωνσταντίνου το 2010, ότι το 2012 «ξαναβγαίνουμε στις αγορές». Τότε, ναι, το μνημόνιο τελείωσε.
ναι όλα τα μέσα είναι κατα του ΣΥΡΙΖΑ ακούω κάθε πρωί την πρώτη εκπομπή σε ακροαματικότητα, του Τράγκα να λέει, κλείνοντας το μάτι στους δεξιους και τους πασόκους, η αμερικάνικη πρεσβεία δεν φοβάται το συριζα, ο Αλέξης με αυτά που είπε στο bbc ανακούφισε τα χρηματιστήρια, υπάρχει αμεριανογερμανικός πόλεμος, οι Αμερικάνοι ειναι με το Συριζα παίξτετο άφοβα επαναστάτες. Και άλλες τέτοιες βλακείες λέει ο πρώην κυπατζής, και δωστου συμβουλές στον Αλέξη πως να στηνεται απέναντι στις κάμερες και να του θυμίζει τα κόλπα του Ανδρέα. Ή άλλη η αρχιπασόκα η Στάη που στάζει μέλι για τον Αλέξη. Τα Επίκαιρα με το άρθρο του ειδικού συνεργάτη ότι μαινεται αμερικαγερμανικός πόλεμος;
Ναι τα μέσα κάνουν φοβερό πόλεμο απέναντι στον Αλέξη!!!
Οι μόνοι που έχουν μείνει απέναντι στο Τσίπρα είναι ο Λαμπράκης και ο Μπόμπολας, αυτοί δηλαδή που έχουν να χάσουν αν διαλυθεί το υπάρχον συστημα γιατί ήταν οι πλέον κερδισμένοι. Οι διαφοροι δευτεροτρίτοι (Κουρής, Χατζηνικολάου, Κοντομηνάς κ.ά.) είναι φανερά ή κρυφά (αναλόγως και πόσο ξέρουν να φυλανε τον κώλο τους) με το ΣΥΡΙΖΑ γιατί ποντάρουν στη χρεοκοπία της χώρας γιατί έτσι θα πετάξουν τα παλιά τζάκια και θα κυριαρχίσουν.
Ναι τα μέσα κάνουν φοβερό πόλεμο απέναντι στον Αλέξη!!!
Α, μπράβο, βρήκες παράδειγμα τον Τράγκα και την Στάη. Και ένα άρθρο στα Επίκαιρα.
Την Ελληνοφρένεια ξέχασες.
Άσε που τον στηρίζει και η Αυγή απ’ ό,τι μαθαίνω.
Οι μόνοι που έχουν μείνει απέναντι στο Τσίπρα είναι ο Λαμπράκης και ο Μπόμπολας, αυτοί δηλαδή που έχουν να χάσουν αν διαλυθεί το υπάρχον συστημα γιατί ήταν οι πλέον κερδισμένοι.
Α, μόνο Λαμπράκης και Μπόμπολας δεν στηρίζει Τσίπρα.
Καμμιά 10ριά άλλους εθνικούς ευεργέτες, όπως π.χ. τον Αλαφούζο ξέχασες. Και την Ε.Ε/Τρόικα, αλλά εντάξει, ποιός την υπολογίζει αυτή, ε;
Και έβαλες μέσα και άσχετους (Κουρής, Χατζηνικολάου) λες και αυτοί οι ασήμαντοι μπακάληδες εκδότες είναι «Η διαπλοκή» στην Ελλάδα.
Δηλαδή τον Τσίπρα στηρίζει Τράγκας, Στάη, Επίκαιρα ―φανερά― και Κουρής και Χατζηνικολάου κρυφά.
Κάργα συστημική επιλογή ο Τσίπρας δηλαδή…
…αφού απεναντί του δεν έχει παρά Ε.Ε, Τρόικα, Λαμπράκη, Κόκκαλη, Μπόμπολα, Αλαφούζο (= Πρετεντέρη, Πάσχο, Τρέμη, Θεοδωράκη, Παπαδημητρίου, Πορτοσάλτε, Καμπύλη κλπ)…
Ψιλά γράμματα μωρέ…
Ναι τα μέσα κάνουν φοβερό πόλεμο απέναντι στον Αλέξη!!!
Α, μπράβο, βρήκες παράδειγμα τον Τράγκα και την Στάη. Και ένα άρθρο στα Επίκαιρα.
Την Ελληνοφρένεια ξέχασες.
Άσε που τον στηρίζει και η Αυγή απ’ ό,τι μαθαίνω.
Οι μόνοι που έχουν μείνει απέναντι στο Τσίπρα είναι ο Λαμπράκης και ο Μπόμπολας, αυτοί δηλαδή που έχουν να χάσουν αν διαλυθεί το υπάρχον συστημα γιατί ήταν οι πλέον κερδισμένοι.
Α, μόνο Λαμπράκης και Μπόμπολας δεν στηρίζει Τσίπρα.
Καμμιά 10ριά άλλους εθνικούς ευεργέτες, όπως π.χ. τον Αλαφούζο ξέχασες. Και την Ε.Ε/Τρόικα, αλλά εντάξει, ποιός την υπολογίζει αυτή, ε;
Και έβαλες μέσα και άσχετους (Κουρής, Χατζηνικολάου) λες και αυτοί οι ασήμαντοι μπακάληδες εκδότες είναι «Η διαπλοκή» στην Ελλάδα.
Δηλαδή τον Τσίπρα στηρίζει Τράγκας, Στάη, Επίκαιρα ―φανερά― και Κουρής και Χατζηνικολάου κρυφά.
Κάργα συστημική επιλογή ο Τσίπρας δηλαδή…
…αφού απεναντί του δεν έχει παρά Ε.Ε, Τρόικα, Λαμπράκη, Κόκκαλη, Μπόμπολα, Αλαφούζο (= Πρετεντέρη, Πάσχο, Τρέμη, Θεοδωράκη, Παπαδημητρίου, Πορτοσάλτε, Καμπύλη κλπ)…
Ψιλά γράμματα μωρέ…
Είναι τόσο κραυγαλέα αυτά που λες που δεν σηκώνουν απάντηση. Άντε και διάδοχος του Σκουρλέτη. Καλό δρόμο. και δες και ενα βιντεάκι από τον σύντροφο Χρ. Βερναρδάκη http://ardin-rixi.gr/archives/5952 από το 2.20 και μετά
Νομίζω πως διαβάζω ένα άρθρο των Τροτσκιστών τις πρώτες μέρες του 1968 στο Παρίσι, που μας καλούσαν να επιστρέψομε στα σπίτια μας. Έπρεπε να εμφανισθεί μιά J.C.R. γιά ν’ αποκαταστήσει (κάπως) την τιμή των όπλων.
Το άρθρο όλο, Γιώργο, μοιάζει τόσο δογματικό και στατικό σ’ έναν φανταστικό παρελθόντα κόσμο, όσο και οι επανεκδόσεις των Κομμουνιστικών Μανιφέστων, που ο Μαρξ και ο Ένγκελς ομολογούσαν στους προλόγους τους πως δεν πρόλαβαν να κάνουν τις αναθεωρήσεις που τους επέβαλε η Ιστορία του καιρού τους…
Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά θα παρατηρήσω τρία πράγματα:
1. Ο Δεκέμβρης του 2008 είδε ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, όπου εκατοντάδες χιλιάδες έφηβοι, οι περισσότεροι “απολίτικοι” όπως τους λέγατε παλιά, ξεσηκώθηκαν με την κραυγή “ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ” και την ΞΑΦΝΙΚΗ συνειδητοποίηση της δύναμής τους. Από κείνη τη στιγμή, οι νέοι αυτοί έγιναν η ΕΛΠΙΔΑ μας.
2. Οι αμαρτίες που βαρύνουν τον Σύριζα του 3 %, δε μπορεί να βαρύνουν (ως… προπατορικό αμάρτημα) τον Αλέξη Τσίπρα του 30 και 40 %. Κάπου είμαστε κι εμείς, ως “πολίτες” που μας θέλουν οι αστοί, ως “λαός” που λένε οι σοσιαλίζοντες, αλλά πάντως όχι ως “Μάζα” που μας θέλουν τα ολοκληρωτικά κόμματα της αριστεράς.
3. Και ναι, μιλάω γιά τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά, γιατί σ’ αυτόν έχει επενδύσει ο κόσμος, πείτε το “προσωπολατρία” οι αριστεροί, ή να παραπονεθούν γιά τα “αρχηγικά” κόμματα οι συντηρητικοί, ή ακόμα να αναζήτήσουν “ηγέτες” οι εθνικόφρονες, ναι, η αληθινή Δημοκρατία επενδύει σε ΠΡΟΣΩΠΑ και όχι σε σχήματα -και χρήματα. Και στην αποπροσωποποίηση των εκλογικών διαδικασιών, π.χ. λίστα, ο κόσμος θα στηρίξει Πρόσωπα, αν αυτά του αρέσουν, αν αυτά τον εμπνέουν, αν διαισθάνεται πως αυτά τα πρόσωπα είναι ικανά να τον εκπροσωπήσουν. Και φυσικά, υπάρχει το ενδεχόμενο αυτά τα Πρόσωπα (επιμένω) να απογοητεύουν τον κόσμο. Κι εκεί είναι και πάλι ο κόσμος (δηλαδή εμείς) να ξαναβάλει το τραίνο στις ράγες, χωρίς δογματισμούς, χωρίς απηρχαιωμένα συστήματα σκέψης, χωρίς αγκυλώσεις, χωρίς κυνισμό. Με ευαισθησία! Γιά να ξαναγίνει άνθρωπος, ο Άνθρωπος.
@Γιάννης Κανένα μνημόνιο δεν τελείωσε. Θα ήθελα να δω αν βγουν ΝΔ-Πασόκ στην κυβέρνηση και εφαρμόσουν τις προβλέψεις του μνημονίου για μετατροπή της Ελλάδας σε τρίτο κόσμο τι θα λέει ο χώρος του Αρδην. Κρίμα!
Γιάννη
Συμφωνώ απολύτως μαζί σου! Από τώρα ακούω φίλους και γνωστούς να μου λένε “τι μαλακία έκανα” και “δεν το περίμενα”, όταν θα δίνουν τα ρέστα τους ως ΥΠΕΞ η …Ρένα Δούρου και ως Παιδείας ο Λιάκος!
@εξ’ από δω
Υπάρχουν κάποια πράγματα που αυτή τη στιγμή προέχουν. Και αυτό είναι η κοινωνία! Τι να τους κάνω εγώ τους ” εθνικά υπερήφανους” υπουργούς Παιδείας και ΥΠΕΞ της ΝΔ-Πασόκ όταν θα είμαι ζητιάνος στους δρόμους. Αυτό με μάρανε! Πέφτετε στη λούμπα της δεξιάς. Το έθνος και όχι η κοινωνία. Δεν υπάρχει όμως έθνος χωρίς λαό. Φαντάζομαι αυτό να το ξέρετε.Υποτίθεται σαν χώρος ήσασταν υπέρ της σύγκρασης εθνικών και κοινωνικών ζτημάτων. Σιγά σιγά όμως διολισθαίνεται σε κλασικές δεξιές απόψεις.
Είναι προφανές και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά και ο Παρασκευάς Καρασούλος και ο Κώστας Σαμάντης πως η κοινωνική σύνθεση και ο χαρακτήρας ενός κόμματος δεν κρίνεται από τους ψηφοφόρους που το στηρίζουν, και μάλιστα σε εκλογές με τόσο αστραπιαίες ανατροπές όπως εκείνες της 6ης Μαΐου. Εξάλλου, αν αυτό ήταν το κριτήριο για τη φύση των κοινωνικών κομμάτων, τότε το ΠΑΣΟΚ του 2009 ήταν ένα εξαιρετικά λαϊκό κόμμα και στις εκλογές της 6ης Μαΐου, το λαϊκότερο κόμμα ήταν η… Χρυσή Αυγή.
Αντίθετα, η φύση ενός κόμματος κρίνεται τόσο από τα κοινωνικά συμφέροντα τα οποία εκφράζει, όσο και από τον πυρήνα των εκπροσώπων του και τις κοινωνικές τους και πολιτισμικές τους αναφορές. Υπό αυτή την έννοια, ο Συνασπισμός/ΣΥΡΙΖΑ στην ιστορική του διαδρομή των είκοσι χρόνων, αποτέλεσε όντως το think tank του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ και εξέφραζε κατεξοχήν τα πιο δυτικοστραφή και παγκοσμιοποιημένα στρώματα της ελληνικής διανόησης.
Προφανώς η κρίση ριζοσπαστικοποίησε αυτόν τον χώρο με αποτέλεσμα τα πιο «βολεμένα» και καθεστωτικά στοιχεία του να αποχωρήσουν με την ΔΗ.ΜΑΡ. Ωστόσο η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ σε μια πρώτη φάση δεν ήταν δυνατόν παρά να είναι «παρασιτικού τύπου». Δηλαδή, μια στροφή προς το «λεφτά υπάρχουν» και την αναδιανεμητική αναπαραγωγή του κυρίαρχου μοντέλου και όχι προς μια παραγωγική λογική μετατροπής του μοντέλου της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Εξάλλου εκεί συναντάει και το βαθύ ΠΑΣΟΚ, την Κατσέλη, τον Κοτσακά, τον Ραυτόπουλο κ.ο.κ.
Βεβαίως η αιφνίδια προσέλκυση λαϊκών στρωμάτων, ανοίγει την δυνατότητα για μια πιθανή μετατροπή στο μέλλον της ίδιας της φύσης ενός κόμματος των διανοούμενων ελίτ σε λαϊκό κόμμα. Ωστόσο αυτό, απαιτεί χρόνο και ώσμωση ανάμεσα στο λαϊκό στοιχείο και τον κομματικό πυρήνα, πράγμα που η ταχύτατη εκτίναξη ενός κόμματος από το 3% στο 30% δεν το επιτρέπει. Η ιδεολογία και η πολιτική του τείνουν να αναπαράγουν στο άμεσο επίπεδο τα δεδομένα και τις λογικές που για χρόνια ολόκληρα το χαρακτήριζαν.
Γι’ αυτό και θεωρώ τυχοδιωκτική και επικίνδυνη την προσπάθεια «κατάληψης» της εξουσίας από ένα τέτοιο κόμμα και είμαι πεισμένος πως θα αφήσει πίσω της στο βαθμό που επιτύχει όχι μόνο τα συντρίμμια του ίδιου αυτού του κομματικού φορέα, αλλά και της αριστεράς στο σύνολό της και ίσως και της ίδιας της χώρας.
Η μετακίνηση ενός λαού προς μια νέα συνείδηση και η μετατροπή του σε ένα επαναστατικό υποκείμενο, προϋποθέτει την οικοδόμηση ενός οργανωμένου και συνειδητού λαϊκού κινήματος και την διαμόρφωση μιας νέας ιδεολογικής κατεύθυνσης η οποία δεν μπορεί να αρκείται σε ψήγματα μιας άλλης λογικής που εκφράζουν ορισμένοι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ τη στιγμή που ο εθνομηδενισμός εξακολουθεί να παραμένει κυρίαρχος στο εσωτερικό του πολιτικού του πυρήνα.
Γι’ αυτό, η άποψή μου είναι ως προς αυτό το σημείο πλησιέστερη προς εκείνη του ΚΚΕ έστω και αν εμφανίζεται με τη μορφή μιας κομπλεξικής ακινησίας και εκφράζει κατά βάθος την περιθωριοποίηση των παλιών παραγωγικών λαϊκών τάξεων της χώρας. Τηρουμένων των αναλογιών κατά τον ίδιο τρόπο που τμήματα του λαϊκού σώματος μένουν αγκιστρωμένα σε έναν ορθόδοξο φονταμενταλισμό, διότι δεν διαθέτουν άλλη διέξοδο, το ίδιο ισχύει με τα λαϊκά και εργατικά στρώματα που βρίσκονται στους κόλπους του ΚΚΕ. Και εγώ, όπως γνωρίζετε, υπήρξα πάντα συνεπής στις επιλογές μου, να βρίσκομαι πάντα πιο κοντά στα λαϊκά στρώματα.
Γι’ αυτό λοιπόν πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνεχίσει μια πορεία από την παρασιτική ριζοσπαστικοποίηση σε μια αυθεντική λαϊκή ριζοσπαστικότητα και ο χειρότερος σύμβουλος για κάτι τέτοιο θα ήταν η μεταβολή του μέσα σε δύο μήνες από ένα κόμμα ευρωπαϊστικής διαμαρτυρίας σε κόμμα που αναλαμβάνει να διαχειριστεί την μεγαλύτερη κρίση της μεταπολεμικής Ελλάδας. Γι’ αυτό, εξ άλλου, είμαι πεπεισμένος πως και στο εσωτερικό του την πιο τυχοδιωκτική λογική της πολιτικής επιτάχυνσης, την επιλέγουν εκείνες οι δυνάμεις που φοβούνται την πιθανή μετεξέλιξή του σε ένα αυθεντικά λαϊκό κόμμα. Και προφανώς βέβαια οι «σύμμαχοι» του βαθέως ΠΑΣΟΚ.
Όσο για το τι έχουμε υποστεί από το ΚΚΕ, αυτά είναι αναρίθμητα, και όπως ξέρει ο Παρασκευάς, εγώ έχω υποστεί τα περισσότερα. Ωστόσο δεν αφήνω τις προσωπικές μου εμπειρίες να υποκαθιστούν τα αναλυτικά μου εργαλεία, και εξάλλου εδώ και αρκετά χρόνια ακολουθώ πάντα τη ρήση «άφες αυτοίς…», και όλο και πιο πολύ δυσπιστώ απέναντι στους «έξυπνους», που στη μεταπολιτευτική Ελλάδα καβάλησαν στο σβέρκο τους «χαζούς».
1) “Ωστόσο η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ σε μια πρώτη φάση δεν ήταν δυνατόν παρά να είναι «παρασιτικού τύπου». Δηλαδή, μια στροφή προς το «λεφτά υπάρχουν» και την αναδιανεμητική αναπαραγωγή του κυρίαρχου μοντέλου και όχι προς μια παραγωγική λογική μετατροπής του μοντέλου της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας”, νομοτελειακά λοιπόν η κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι παρασιτικού χαρακτήρα, όπως προφανώς ΕΜΕΙΣ δεν είμαστε και γι’ αυτό προτείνουμε μία παραγωγική λογική….μάλιστα σαφές και προπάντων σεμνό!
2) “Η μετακίνηση ενός λαού προς μια νέα συνείδηση και η μετατροπή του σε ένα επαναστατικό υποκείμενο, προϋποθέτει την οικοδόμηση ενός οργανωμένου και συνειδητού λαϊκού κινήματος και την διαμόρφωση μιας νέας ιδεολογικής κατεύθυνσης η οποία δεν μπορεί να αρκείται σε ψήγματα μιας άλλης λογικής που εκφράζουν ορισμένοι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ τη στιγμή που ο εθνομηδενισμός εξακολουθεί να παραμένει κυρίαρχος στο εσωτερικό του πολιτικού του πυρήνα”, κατά συνέπεια προσχωρείτε στη λογική της χιλιαστικής εσχατολογίας α λα ΚΚΕ (μόνο που στη θέση του κομμουνισμού μπαίνει η εξάλειψη του εθνομηδενισμού), μέχρι ο λαός να καταλάβει και να ωριμάσει….μάλιστα σαφές!
Αυτό σε πρώτο βαθμό.
Εδώ όμως η «αιφνίδια προσέλκυση λαϊκών στρωμάτων», της οποία η μαζικότητα (πενταπλασιασμός της εκλογικής του βάσης) ανατρέπει κάθε είδους προηγούμενη ισορροπία, μετατρέπει το κόμμα στο μόνο ρεαλιστικό ανάχωμα του Μνημονίου.
Αυτή η «παραγωγική λογική μετατροπής του μοντέλου της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας»,
α) είναι εφικτή στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και στις ισσοροπίες ύπαρξης του ελληνικού κράτους, ή πρόκειται για μια ευχή τύπου «πράσινης ανάπτυξης», «τραίνου της τεχνολογίας», κλπ;
β) θα επιτεχθεί υπό συνθήκες μνημονίου, και από ποιούς; ΝΔ-ΠΑΣΟΚ; Ή θα την πετύχει το ΚΚΕ, το οποίο δεν νομίζω να έχει προβλέψει κάτι τέτοιο ούτε στο εικοσαετές του πλάνο;
γ) Προαπαιτεί τα προαπαιτούμενα που θέτει το Μνημόνιο ως όρους ανάπτυξης; Ισοπέδωση του κοινωνικού κράτους, εργατικών νόμων, κλπ; Αν όχι, ποιός θα τα εμποδίσει;
δ) το «αναδιανεμητικό μοντέλο» δεν είναι κοντύτερα στο σοσσιαλισμό, έστω α λα λατίν αμέρικα, από το «παραγωγικό μοντέλο», το οποίο όπως το εννοούν τουλάχιστον Τρόικα και ντόπιοι «παραγωγικοί» επιχειρηματίες σημαίνει sweatshops (και στην καλύτερη περίπτωση γερμανική προτεσταντική κοινωνία);
Δεδομένου εξάλλου ότι λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν, πως ακριβώς θα συνεχίσει το «παρασιτικό αναδιανεμητικό μοντέλο» ο ΣΥΡΙΖΑ;
Σωστότερο δεν θα ήταν να πούμε ότι η ροή χρημάτων είναι τα πακέτα στήριξης, και αυτοί που επιζητούν τον παρασιτισμό (σε κλίμακα «εθνικού εργολάβου», όχι λαϊκής αναδιανομής) είναι ακριβώς το Κολωνάκι, οι Αλαφούζοι και οι Μπόμπολες;
Ώστε ―με το ασήμαντο τίμημα της εθνικής υποδούλωσης―, να συνεχίσουν τις δουλειές τους λίγο πολύ ως έχουν; Άλλωστε η κομαντατούρ που θα αναλάβει την ανοικοδόμηση θα χρειαστεί ντόπια υπο-διοίκηση και συνεργάτες, και έχουν ήδη εμπειρία συμπράξεων με Ζίμενς, Χοχτίφ, κλπ.
Ούτε υπάρχει «κόμμα της δραχμής». Όλοι οι παραπάνω για παράδειγμα χρωστάνε τα αντερά τους σε Ευρώ, και σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή θα πάνε όλοι μαζί να φουντάρουνε στο Φάληρο.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη λογική στις εκλογές, ούτε βαθιές αναλύσεις. Υπάρχει ένας πολύ απλός μπούσουλας: ό,τι στηρίζουν Πρετεντέρης, Πάσχος, Δήμου, Θεοδωράκης, Τρέμη, Τσίμας, κλπ κλπ, μακριά.
Εκτός και αν είδε κανείς να στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ, οπότε πάσο.
@jfk
Ελπίζω να μην τρελαθούμε τελείως σε αυτόν τον τόπο! Δηλαδή όποιος δεν εκστασιάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ και δηλώνει ότι θέλει αριστερή αντιπολίτευση το ΚΚΕ είναι δεξιός!! Που είδες τη διολίσθηση και μάλιστα σε ένα κείμενο σαν του Γ.Κ. που τα 3/4 είναι ταξική ανάλυση! Δηλαδή δεν ξέρετε τι διαβάζετε; Η κριτική υποστήριξη στο ΚΚΕ για να μην παίζει μόνο του μετεκλογικά το παλαιοΠΑΣΟΚ που εισπήδησε στο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποστήριξη στη …Δεξιά; Ως γνήσιος …δεξιός που είμαι θα θυμηθώ τη ρήση “η χώρα αυτή είναι ένα απέραντο φρενοκομείο”…
Το κάθε κόμμα δεν είναι ό,τι δηλώσει ή ό,τι κουβαλάει ιστορικά, είναι ο ρόλος του στην συγκεκριμένη εκάστοτε περίσταση.
Και εδώ ο ρόλος του ΚΚΕ ―γι’ αυτό το στηρίζουν οι εργολάβοι π.χ.― είναι «μην πάει και βγεί ο Τσίπρας και χάσουμε την Ευρώπη και το Μνημόνιο».
Έτσι «αριστερή αντιπολίτευση το ΚΚΕ» θέλει και ο Πρετεντέρης και ο Τσίμας.
Το MEGA π.χ. ακόμα πριν τις πρώτες εκλογές ήταν όλο στην γραμμή της Παπαρήγα.
Θυμάμαι εκπομπή όπου Πρετεντέρης-Τσίμας, κλπ χλευάζανε λέγοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δημιουργήσει μιά τεχνητή κόκκινη γραμμή ανάμεσα σέ μνημονιακούς καί αντιμνημονιακούς.
«Πλούσιοι καί φτωχοί υπάρχουνε», έλεγε ο Πρετεντέρης ταξικότατα, «δεξιοι αριστεροί μάλιστα ,μνημονιακοι αντιμνημονιακοί όχι».
Πετάγεται καί ο Τσίμας καί συμπληρώνει «όποτε η αριστερά πήγε νά δημιουργήσει άλλες διαχωριστικές γραμμές από δεξιά αριστερά, τό πλήρωσε ακριβά».
(Βέεεεεεεεβαια, στό ΕΑΜ, ας πούμε, πού εάν υπάρχει ακόμη τό ΚΚΕ τό οφείλει εκεί).
@εξ’ από δω
Θα έλεγα οκ στις αναλύσεις σας (αριστερή αντιπολίτευση, όσμωση κόσμου με σύριζα) με μια βασική όμως προϋπόθεση: η πολυτέλεια χρόνου. Αυτό δεν υπάρχει.Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι και δεν θα αντέξουμε ούτε ένα λεπτό με μια κυβέρνηση ΝΔ-Πασόκ (όχι τέσσσερα χρόνια!!). Θα μας εξοντώσουν. Αυτό το αντιλαμβάνονται πολλοί, και εξαιτίας αυτού του λόγου ακόμη και κομμουνιστές φεύγουν (πρόσκαιρα βέβαια) από το κόμμα τους. Θα ήθελα μια πειστική απάντηση πάνω σε αυτό από τον χώρο του Άρδην και μέχρι στιγμής δεν την έχω.
απογοητευση απο το χωρο του Αρδην Συριζα η ΚΚΕ κατα ταλλα να συνδυασουμε το πατριωτικο με το κοινωνικο που τα ειδατε αυτα τα δυο σαυτα τα κομματα;;; καταταλλα εχουμε ξεφυγει απο το διπολο αριστερα δεξια οχι οχι δεν λεμε τους εαυτους μας αριστερους απλα ψηφισζουμε στη πραξη ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖα
Κ. Καραμπελιά επιτρέψτε μου να σας συγχαρώ για το θαρραλέο και ανεξάρτητο τρόπο σκέψης σας.
Ελπίζω στο κουράγιο και την ανυπότακτη φύση σας για να μη λυγίσετε κάτω από την ασφυκτική πίεση του μεταλλαγμένου και εκφυλισμένου στάτους κβο της δημοσιοϋπαλληλίας, του κρατισμού και της παρασιτικής ευνοιοκρατίας που έχουν μετατρέψει τον Ελληνισμό σε είδος υπό διωγμό κι εξαφάνιση….
Να είσθε καλά και κουράγιο,
Πέτρος
Συντροφοι,ψυχραιμια.Καταλαβαινω τις αγωνιες ολων σας,αλλα για σταθμιστε λιγι με ψυχραιμια τα πραγματα.Οταν μιλαμε για τα παρασιτικα μεσοστρωματα δεν μιλαμε για το μαγαζι της γειτονιας η για τον μικρεμπορο η τον μικροεπαγγελματια τεχνιτη η και επιστημονα.Μιλαμε για τον εργολαβο που εκανε πολεις τερατα ηταν ΣΥΝ πηγε Πασοκ περασε ενα φεγγαρι απ την Δημαρ και τωρα ειναι στον συριζα.Μιλαμε για τον μιζαδορο δημ υπαλληλο που μπηκε απ το παραθυρο μια ζωη ξυνοτανε και μιζαριζοτανεκι απ το πασοκ περναει στο συριζα.Ενταξει ο κοσμος στην απελπισια του θελει απο καπου να πιαστει κι εδω ο Αλεξης γοητευει κι η Αλεκα απωθει.Αλλα για σκεφτειτε λιγο ψυχραιμα.Αυτη η εκτινακη η εκλογικη που αυτη τη στιγμη που μιλαμε μπορει μεχρι και αυτοδυναμια να δωσει τι φερνει?Υπευθυνο μετασχηματισμο αυτου του μορφωματος,πατριωτικη ανασυνθεση του η μηπως μια επιβεβαιωση των χειροτερων χαρακτηριστικων του δηλ τον εθνομηδενισμο την ευρωλιγουρια(αριστερου τυπου).Εκτος απ την Ρεπουση υπαρχει και το αντιστοιχο της η Δουρου.Και επειδη μνημη κοντη δεν εχουμε θυμηθειτε τον ΓΑΠ που ξεκινησε αμεσως μετα το μνημονιο να μας φερει τον Ερντογαν.Ο Αλεξης λεει οτι πρωτη του προτεραιοτητα ειναι ενα εξοπλστικο μορατοριουμ,αν μη τι αλλο επικινδυνη αφελεια.Γιατι ο Αλεξης δεν ζηταει τουλαχιστον την ΑΟΖ μεταξυ Ελλαδας Κυπρου.Η Συρια η Μ.Ανατολη περνει φωτια το ιδιο και τα Βαλκανια.Ο Συριζα φερεται σαν να ειμαστε Ισλανδια δεν εχει αισθηση του γεωπολιτικου περιβαλοντος που βρισκομαστε.Για να μην πω για το μεταναστευτικο που αν δεν προστατευτουν οι μεταναστες σε οργανωμενους χωρους για να επιστρεψουν θα μας σκοτωνουν και θα τους σκοτωνουμε στους δρομους.Ζω σε μαι ημιαστικη περιοχη της Θεσσαλονικης.Ο τοπικος συριζα ειναι ενα μπαχαλο σκοτωνονται οι μισοι με τους αλλους μισους για τις κολλεγιες με τους πασοκους που διοικουν τον Δημο ,μισουν την Δουρου,τρεμουν την ευθυνη της εξουσιας αλλα ειναι αποφασισμενοι να την παρουν.Αλλα περα απο αυτα τα τοπικα που εχουν την αξια τους,η ουσια ειναι οτι ο συριζα πλαν Β δεν εχει.Αν στην στραβη που θα συμβει υπαρχει σχεδιο για ενα μεσοδιαστημα να τραφει η χωρα με ενα επαρκες αποθεμα τροφιμων καυσιμων φαρμακων α υλων και ανταλακτικων για τις ΕΔ?Παρακολουθω με αγωνια τις τοποθετησεις των στελεχων του Συριζα,το πρωτογενες πλεονασμα δεν θα υπαρξει γιατι απλα ο κοσμος δεν εχει να πληρωσει τις φορολογιες που ερχονται συν τα παλια χαρατσια.Τι θα κανει?(το πλαν Β που λεγαμε)Απευχομαι οπως καθε αριστερος πατριωτης να δω την Δουρου ΥΠΕΞ να μετονομαζει δρομους σε οδο Κεμαλ Ατατουρκ,τον Λιακο στο Παιδειας,τους Χρυσαυγιτες να πεταν μολοτωφ και τον πρωθυπουργο Αλεξη Τσιπρα να λεει Ελληνας=Ρατσιστης.
Αν δεν καταλάβουμε επιτέλους πως ο Άνθρωπος είναι το κέντρο και όχι το Χρήμα, το Πρόσωπο και όχι τα Κόμματα, ο Ένας, με τις ιδιαιτερότητές του που διαφέρουν όσο τα δακτυλικά αποτυπώματα, και όχι οι Μάζες, όρος που αναφέρεται στην ανόργανη ύλη, δε μπορεί να γίνει σοβαρή κουβέντα.
Όσο γιά τους “διανοούμενους” επιστήμονες ή καλλιτέχνες στους οποίους τόσο ειρωνικά αναφέρεσαι, Γιώργο, ο ρατσισμός αυτός είναι γνωστός. Και οι μεν αστοί μας θεωρούν γελωτοποιούς (“έχουμε μαζί μας και τον κ. Μαχαιρίτσα γιά να ευθυμίσουμε και λίγο…”) οι δε αριστεροί αρχής γενομένης από το Κ.Κ.Ε., μας εκμεταλλεύονται όσο τους συμφέρει, αλλά μας έχουν γιά παράσιτα… της εργατικής τάξης! Αυτό που δε μπορούν να καταλάβουν, είναι πως η Πολιτική προκύπτει από τη Δημοκρατία, και η Δημοκρατία είναι έργο Πολιτισμού.
Η απάντηση στο ερώτημα :
« Αλέξης ή Αλέκα ;;» είναι :
«Αλέξης,αλλά και ο διάδοχος της
Αλέκας στο ΚΚΕ (και ακραιφνής
συνεχιστής του Χαρ.Φλωράκη),
που θα κάνει κριτική στον Αλέξη,
αλλά και θα τον βοηθάει διακριτικά ».
Διαβασα το εξής :
http://press-gr.blogspot.gr/2012/06/blog-post_179.html
και το επικολλώ :
«Τετάρτη, 6 Ιουνίου 2012
Έχουμε κοινό ορθόδοξο πολιτισμό…
Από τον Θωμά Ακωρητηριανάκη.
«Οι σχέσεις μεταξυ των λαων της Ρωσίας και της Ελλάδας έχουν βαθιες ιστορικες και πολιτιστικες ρίζες. Έχουμε κοινο ορθόδοξο πολιτισμο,[…]».Ποιος έκανε αυτη τη δημόσια δήλωση ;; Την έκανε ο Αλέξης Τσίπρας, βλέπεhttp://www.athina984.gr/node/191487
Αντίθετα, οι αμερικανόδουλοι και δυτικοευρωπαιόδουλοι πολιτικοι αποφεύγουν τέτοιες δηλώσεις.
F – Κοινοποιήστε το στο Facebook Αναρτήθηκε από το Press-gr στις 9:30:00 π.μ. ».
Απαιτεί μεγάλο απόθεμα κουράγιου στις μέρες μας η αντίσταση και η κριτική στα trendy αριστερά ρεύματα της πιθανολογούμενης διακυβέρνησης. Είναι τα ίδια αυτά “ρεύματα” που ξεπαγιάζουν την πολιτική συνείδηση του ανθρώπου που δεν βάζει ποτέ τις προσωπικές εμπειρίες πάνω από τις αξίες (και πιο πολύ τις ιδέες του διαχρονικά) στο πλάϊ των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της φτωχής αγροτιάς, της εργατικής τάξης, των ανέργων και των φτωχών επαγγελματιών. Εδώ υπάρχει ακόμα εργατική τάξη, υπάρχουν και οι πρόσφυγες, οι μετανάστες, οι χαλυβουργοί, η ζώνη του Περάματος και η Λάρυμνα, οι οικοδόμοι και οι τεχνίτες, οι εργάτες των δήμων και των αεροδρομίων. Είναι μεγάλη η εργατική τάξη στη χώρα μας, έλεος! Είναι trendy τελικά να μην πηγαίνεις με το ρεύμα, να μην ψηφίζεις με βάση μία αγοραία ατμόσφαιρα διαπόμπευσης, να έχεις θάρρος να πηγαίνεις ακόμα πιο κόντρα στα μεγάλα λόγια του ναι μεν αλλα και να υποστηρίζεις ότι οι εκλογές δεν σημαίνουν τίποτα για το μέλλον της εργατικής τάξης και των συμμάχων της αν η ίδια δεν συνεχίζει να διεκδικεί. ΚΚΕ λοιπόν!
Λίγο μακροσκελής απάντηση, μπορείτε να την διαβάσετε ίσως πιο άνετα εδώ:
http://www.ahinos.com/2012/06/06/aleksiad/
Διαβάζουμε στο κείμενο ότι:
Παρατηρήσεις:
Το «λαϊκό» («να αγκιστρωθεί στα λαϊκά στρώματα») δεν είναι καθαρός μαρξιστικός όρος. Αν θα το διαβάζαμε με την συνηθισμένη του έννοια, θα καταλαβαίναμε «την πλατιά μάζα».
Αλλά το κείμενο ξεκαθαρίζει ότι εννοεί κάτι πιο σε «προλεταριακό» και εργατικό ―εξ ου και τα περί «συρρίκνωσης».
Αλλά τότε σε ποιόν απευθύνεται η προτροπή περί ψήφου στο ΚΚΕ; Στο «συρρικνωμένο» εργατικό πληθυσμό ή στον Ελληνικό λαό γενικά, ο οποίος, η μεγάλη πλειοψηφία του, παρακάμπτεται ως «μεσοστρώματα»;
Και ενώ εδώ το κείμενο μοιάζει να παρακάμπει την ελληνική πραγματικότητα ―των μεσοστρώμάτων―, για χάρη ενός (παρωχημένου;) εργατισμού, στη συνέχεια διατηρεί επιφυλάξεις όχι ιδιαίτερα μαρξιστικές, π.χ.:
«Δεν μπορείς να παίζεις με την επανάσταση»; «Μπορούμε να πάθουμε πολύ χειρότερα»;
Το πιο «εργατικά» συνεπές δεν θα ήταν ότι «οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους»;
Και αυτό δε γραμμένο σε πολύ χειρότερες εποχές και καταστάσεις από τη σημερινή. Τα δε «χειρότερα» που φοβάται το κείμενο φαίνονται περισσότερο να αφορούν τα «μεσοστρώμματα» που κατά τα άλλα περιφρονεί.
Το κείμενο στηρίζεται στην εξίσωση ότι ΣΥΡΙΖΑ = ΝΕΟ ΠΑΣΟΚ. Άποψη που για να σταθεί θα πρέπει να δεχθεί κανείς όχι απλά την διαμόρφωση της μεσαίας τάξης στις αρχές του ΄80 με το ΠΑΣΟΚ, αλλά και όλη την μυθολογία περί «διογκωμένου δημοσίου τομέα», το Παγκαλικό «μαζί τα φάγαμε», κλπ.
Παρασιτικές εδώ είναι οι πλατειές μάζες, τα «μεσοστρώμματα» ―απομένει να δούμε επί ποιού παρασιτούν. Επί των «εργατών»; Δηλαδή η ελληνική οικονομία βασίζεται σε κάποιου είδους βιομηχανία, επί της οποίας παρασιτούν οι υπόλοιποι; Ή μήπως έχει δίκαιο ο Πάσχος και η Μέρκελ, και ζούμε εις βάρος της Ευρώπης;
Να πούμε την αλήθεια: εκτός από την διαπλοκή σε επίπεδο κορυφής (των «εθνικών εργολάβων», των τοποτηρητών των ξένων συμφερόντων, κλπ), αυτό που καταγγέλεται συνήθως ως «αεριτζίδικος παρασιτισμός» ήταν συνθήκη επιβίωσης του λαού, γιατί πολύ απλά πρόκειται για ένα τρόπο γενικευμένης και αυτο-οργανωμένης αναδιανομής. Αλλιώς δεν θα υπήρχε ευρεία μεσαία τάξη, ευρεία ιδιοκατοίκηση που να φτάνει το 80%, κλπ, αλλά, δεδομένης της οικονομίας της Ελλάδας, μια κοινωνία με χειρότερα χαρακτηριστικά από την Αγγλία της Θάτσερ.
Παραθέτω περιγραφή φίλου για την λειτουργία «υγειούς ανταγωνισμού» ―του «μελλοντός μας» όπως το ονειρεύεται ο Μάνος, ο Πάσχος, κλπ―, και του κοινωνικού «παρασιτισμού»:
Συνεχίζει το κείμενο:
Ούτε 1985 είναι, ούτε ο Τσίπρας είναι ο Τσοβόλας, ούτε ο «ελληνικός λαός» ψήφισε το ΣΥΡΙΖΑ για μια «αναδιανεμητική στρατηγική παρασιτικού χαρακτήρα».
Τον ψήφισε ως αντιμνημονιακό κόμμα.
Ο «ελληνικός λαός» επίσης δεν βάζει λουκέτο στο μικρομαγαζό του, δεν αυτοκτονεί στις πλατείες, και δεν μεταναστεύει μαζικά για μια «αναδιανεμητική στρατηγική παρασιτικού χαρακτήρα».
Το κάνει επειδή θεωρεί ότι δεν πάει άλλο.
Η χώρα δε, δεν υποφέρει από «έλλειψη παραγωγής», υποφέρει από εξάρτηση. Από όπου και η έλλειψη παραγωγής, εν μέρει. Εν μέρει, γιατί από «έλλειψη παραγωγής» υποφέρει όλος ο κόσμος την εποχή της παγκοσμιοποίησης, εκτός από εκεί όπου κάθε φορά βολεύει η μεταφορά της.
Από το ρόλο που μας ανατέθηκε στην Ευρώπη, αλλά και από την παγκόσμια κατανομή εργασίας, δεν είμαστε βιομηχανική χώρα, και ούτε πρόκειται γίνουμε. Τα περί επενδύσεως σε «νέες τεχνολογίες» είναι εξίσου ουτοπικά και σαχλά Η Ευρώπη παράγει ελάχιστα και ασήμαντα στο τομέα των νέων τεχνολογιών, και θα παράξει η Ελλάδα; Ειδικά δε εταιρίες που εργάζονται στην πληροφορική και στο διαδίκτυο είναι ελάχιστα αποδοτικές σε ευρύ πλαίσιο (στηρίζονται στο να βγάζουν πολλά χρήματα από την ειδίκευση λίγων και όχι στην εργασία πολλών), και βέβαια μεταφέρονται εύκολα αλλού όπου υπάρχουν και έτοιμες υποδομές και δίκτυα. Εδώ η Καλιφόρνια ―σίλικον βάλευ, έδρα του Google, της Apple και του Facebook, και είναι σε κατάσταση ίδια και χειρότερη με την Ελλάδα (η «Ελλάδα των ΗΠΑ» την αποκαλούν), και η Ελλάδα θεωρεί ότι θα βγάλει κάτι από επενδύσεις σε εταιρίες πληροφορικής;
Αν θέλει να φτιάξει κάτι η Ελλάδα, ας επενδύσει στην γεωργία και την κτηνοτροφία, τέτοια χώρα είμαστε, και βέβαια στον τουρισμό και στην ναυτιλία.
Μόνο που ο ελληνικός λαός δεν είναι στα «συρρικνωμένα εργατικά στρώματα» (όταν δεν έχει εξαφανιστεί τελείως από αυτά, όπως οι οικοδόμοι, που αντλούνται σχεδόν αποκλειστικά από μετανάστες), αλλά τα χαρακτηρισμένα ως «αεριτζίδικα μεσοστρώματα».
Οπότε από την μια το κείμενο διαλέγει να συμπλεύσει με τους εργάτες (δηλαδή ένα ασήμαντο ποσοστό), αλλά από την άλλη δεν θέλει να παίζει με «επαναστάσεις», και καταλήγει να υπηρετεί δυο ετερόκλιτες αφηγήσεις.
Σε καμμία φάση δε, δεν αναφέρει την αόρατη προκείμενη, και η οποία ― εν αντιθέσει με την παλαιάς κοπής ανάλυση περί νέου-ΠΑΣΟΚ και αεριτζίδων― έχει κάποια βάση: ότι αυτό που φοβάται είναι η Τουρκική επεκτατικότητα σε τυχών χαώδεις συνθήκες που μπορεί να προκύψουν από την έξοδο από την Ευρωζώνη.
Εδώ όμως παίζουν και μερικές ακόμα αόρατες προκείμενες, οι οποίες δεν είναι καθόλου σίγουρες:
― Ότι αναγκαστικά επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου σημαίνει έξοδο από την Ευρωζώνη.
― Ότι παραμονή στο Μνημόνιο δεν σημαίνει αυτοκτονία των λαϊκών μαζών (προφανώς και των εργατών).
― Ότι μπορεί να συνδυαστεί παραμονή στο Μνημόνιο και σταθερότητα.
― Ότι η παραμονή στο Μνημόνιο, έστω και ένα μόνο χρόνο ακόμη, είναι βιώσιμη.
― Ότι το Μνημόνιο δεν θα καταρρεύσει αναπόφευκτα μεσοπρόθεσμα, με αποτέλεσμα επιστροφή στην δραχμή σε χειρότερες συνθήκες από ότι θα πετύχαινε μια διαπραγματευσή του ή μια εθελουσία έξοδο.
Ότι παραμονή στην Ευρωζώνη δένει με κάποιο τρόπο τα χέρια της Τουρκίας. Αν αυτά δεν ήταν καθόλου δεμένα το 1974 ή το 1996 ή το 2004, γιατί ξαφνικά θα δεθούν τώρα;
Εξάλλου, δεν μάθαμε τίποτα από το 1453 για ανάλογα διλλήματα; «Καλύτερα τουρκικό φέσι, παρά η παπική τιάρα». Αν είχαμε επιλέξει διαφορετικά, δεν θα υπήρχαμε σήμερα ως έθνος. Όπως δεν θα υπάρχουμε και μεθαύριο, με την δυτική επιλογή.
Πράγμα που δείχνει ότι ίσως δεν έχει γίνει αντιληπτό το διακύβευμα των εκλογών.
ο «πολιτισμικό» επιχείρημα θα ήταν ίσως καλό για τις εκλογές του 2009. Σήμερα είναι εκτός τόπου και χρόνου.
ς πούμε, αυτές οι «συνοικιακές καφετέριες» και τα «σουβλατζίδικα» ανήκουν σε, και σε αυτές συχνάζουν, τα «μεσοστρώμματα», τα οποία αυτή τη φορά «ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ».
Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψηφίζεται ούτε από το Κωλονάκι ―όπως είπαμε―, αλλά ούτε για το Κολωνακιώτικο και in του προγραμματός του. Δεν έφτασε στο 15% και 30% επειδή ο κόσμος ψοφάει να δεί τον Λιάκο υπουργό. Ρεπούση είχε και επί Καραμανλή άλλωστε, και αν ήθελε τέτοιου είδους ιδεολογικό εκσυγχρονισμό, Κολωνάκι, ΜΚΟ, πολυπολιτισμό, πράσινη ανάπτυξη και απάνω τούρλα, κρατούσε και την κυβέρνηση ΓΑΠ.
Ο Σύριζα έφτασε τα ποσοστά αυτά μόνο και μόνο για ένα πράγμα, και μόνο με βάση αυτό θα κριθεί. Τα άλλα είναι ιστορικά άπλυτα εκτός εποχής και ουσίας στις εκλογές αυτές ―και αν ο ΣΥΡΙΖΑ ο ίδιος νομίζει το αντίθετο (που το νομίζει), κούνια που τον κούναγε.
Είναι χαρακτηριστικό ότι από το κείμενο απουσιάζει το Μνημόνιο ―έστω και ως λέξη!
Το οποίο όμως, όσο και να εξορκίζουμε, πλανάται ως φάντασμα πάνω από αυτές τις εκλογές.
Αγαπητέ Αχινέ, νιώθω την ανάγκη να σε ευχαριστήσω για την εμπεριστατωμένη ανάλυση – σχολιασμό στο κείμενο του κύριου Καραμπελιά του οποίου επίσης εκτιμώ τις απόψεις αν και αυτή τη φορά με μπέρδεψαν.
Νομίζω, φωτίζεις καλύτερα τις ιδιαίτερες πτυχές των επερχόμενων εκλογών και της ενδεχόμενης σημασίας των επιλογών μας.
Ευχαριστώ Α.Μ.
Στον σύνδεσμο εδώ μια μικρή συνέχεια:
http://www.ahinos.com/2012/06/07/grandje/
(και από εκεί η όποια συνέχεια, από εδώ και πέρα).
Αν διαβάσεις λίγο Κοντογιώργη θα δεις μια πολύ διαφορετική άποψη για το τι μας προσέφεραν οι Βαυαροί και τι φτιάξαμε εμείς. Ενδεικτικά αναφέρω κάτι γνωστό σε όλους:οι Βαυαροί μας έφεραν απολυταρχία, πολίτευμα κατάλληλο για λαούς πολιτικά υποανάπτυκτους, το οποίο οι δυτικοευρωπαίοι είχαν για αιώνες. Εμείς το αντικαταστήσαμε σε λίγα χρόνια με συνταγματική μοναρχία και μετά με κοινοβουλευτική.
Δεν υπάρχει καμιά συνέχεια του ελλαδικού κράτους που φτιάχτηκε μετά τον Καποδίστρια με τον πολιτισμό ή την πολιτική δραστηριότητα των Ελλήνων πιο πριν.
Μια μικρή υπενθύμιση για τους “κομμουνιστές εξωτερικού”:
ΚΚΕ = ΑΚΕΛ, Χριστόφιας, πρόεδρος (που)λύσης στην Κύπρο….
Αυτό τον πατριωτισμό να περιμένετε….
η πολιτικη, ειναι λιγο πορτες, λιγο πλακωτο, λιγο φευγα, λιγο σκακι και πολυ πασιεντσα(υπομονη)
θα δειξει.
ΚΡΙΜΑ
περίμενα μια πιο υπεύθυνη στάση από τον γιώργο καραμπελιά σχετικά με το θέμα της αριστεράς.
καλύτερα να έλεγες ότι δεν στηρίζω κανέναν παρά να εκφράσεις συμπάθεια στο ΚΚΕ=Δεκανίκι του συστήματος
δεν συμφωνώ 100% με το πρόγραμμα και την κουλτούρα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θεωρώ ότι είναι η καταλληλότερη επιλογή σε αυτές τις εκλογές
To ‘KKE’ δεκανίκι του συστήματος, λέει ο ένας. Ο άλλος λέει ότι όποιος δεν είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εναντίον του λαού…
Βλέπω ότι καλλιεργείται ήδη ένα νέο αυριανικό ιδίωμα μη-σκέψης, που παραπέμπει σ’ έναν κομματικό πατριωτισμό ο οποίος πρίν δυόμιση δεκαετίες τσάκιζε και τα τελευταία ψήγματα κοινής λογικής στην πολιτική ζωή αυτόυ του τόπου.
Δε λέω, είναι ένα αποφασιστικό βήμα προς το μέλλον, δεν βρίσκετε;
Κατ’ αρχάς, προσωπικά εκτιμώ ότι το δίλημμα ΣΥΡΙΖΑ ή Μνημόνιο είναι κάπως παρωχημένο. Κάθως σε κάποιο βαθμό η ίδια η πραγματικότητα το έχει υπερβεί. Εξηγούμαι:
α) Ο παράγοντας που εκτοξεύει την δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ίδια η Ν.Δ, η εμμονή της στη γραμμή του μνημονίου… που χαρίζει στον αντίπαλό της συντριπτική ηγεμονία σε όλες σχεδόν τις κοινωνικές κατηγορίες.
β) Η ιδεολογική ηγεμονία του μνημονίου πάνω στην ελληνική κοινωνία τσακίστηκε από το κίνημα των πλατειών, και υπέγραψε την ληξιαρχική πράξη θανάτου με την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου, στις 28 Οκτωβρίου του 2011, οπότε και ο λαός είπε το νέο μεγάλο ΟΧΙ στην υποδούλωση της χώρας. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου, ότι και η δυναμική του Σαμαρά εξαντλήθηκε όταν στήριξε σκανδαλωδώς την κυβέρνηση Παπαδήμου. Από τότε άρχισε να χάνει όλα του τα ερείσματα στα ενεργά κοινωνικά στρώματα του τόπου.
Σήμερα, είναι προφανές, ότι δεν μπορεί να χτίσει πόλο με βάση το μνημόνιο. Οι μνημονιακές πολιτικές δεν μπορούν να συγκροτήσουν μέτωπα, μόνο οι αντιμνημονιακές μπορούν -γι’ αυτό σαν πήρε την Ντόρα απλά κατάφερε να χάσει ακόμα περισσότερο.
Εν’ ολίγοις, είναι καταφανέστατο ότι η δυναμική της Νέας Δημοκρατίας τείνει να εξαντληθεί -κι ακόμα κι αν με νύχια και με δόντια και άλλου τύπου ωθήσεις κατάφερνε να βγεί πρώτη, και έστηνε κυβέρνηση, αυτή η κυβέρνηση θα λειτουργούσε εν μέσω μιας γενικής κατακραυγής που θα μπλόκαρε οποιαδήποτε συνέχιση της γραμμής του μνημονίου.
Υπ’ αυτή την έννοια, το διακύβευμα αυτών των εκλογών δεν έχει να κάνει με μια ενδεχόμενη παλινόρθωση του μνημονίου (αυτή η προοπτική τσακίστηκε από την αντίσταση του ελληνικού λαού, μια νίκη που επικυρώθηκε στις εκλογές της 6ης Μαΐου), αλλά με το πώς θα γίνει η μετάβαση από εδώ και πέρα.
Σε αυτό το πεδίο, πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να πεί και πολλά, πέραν ενός προγράμματος που μπάζει από σαράντα τρύπες. Όλοι το γνωρίζουν αυτό και προπάντως οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του, οι οποίοι σε μεγάλη πλειοψηφία δεν το ψηφίζουν γι’ αυτά που λέει, αλλά γιατί πιστεύουν ότι με το ναπροκαλέσουν μια μεγάλη αναταραχή θα στείλουν μήνυμα στην Ευρώπη.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι δίχως το εκβιαστικό δίλημμα του τύπου παλινόρθωση του μνημονίου ή ΣΥΡΙΖΑ, ο τελευταίος δεν θα είχε τη δυναμική που έχει σήμερα, ενώ θα φαινόταν πολύ περισσότερο οι αδυναμίες που έχει προγραμματικά, και ιδεολογικά-πολιτικά. Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται αυτόν τον διπολισμό, πλειοδοτεί σε αυτόν, γιατί έτσι κρύβει τις αδυναμίες.
Κάπως έτσι έχουμε φτάσει στα πλαίσια αυτής της σελίδας, να διολισθαίνουμε σε λογικές που κυριαρχούσαν πολύ πρίν την έλευση των πλατειών, των αγανακτισμένων, και όλων αυτών των θεαματικών βημάτων που έκανε ο ίδιος ο ελληνικός λαός κατά τα τελευταία δύο χρόνια… Κοντολογίς, τα εκβιαστικά διλήμματα, παρ’ όλο που επί της ουσίας δεν πιάνουν στο πλατύ σώμα των ψηφοφόρων (απόδειξη, ότι ενώ ο κόσμος ψηφίζει σΥΡΙΖΑ, την ίδια στιγμή ζητάει κυβερνήσεις συνεργασίας, και δεν πιστεύει ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει κανείς), επηρρεάζουν πολύ το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου, και το καθηλώνουν στο ελάχιστο, τυφλώνουν ώστε να μπορεί να κυριαρχήσει ο μονόφθαλμός.
Δεύτερον, με άλλο κριτήριο κρίνει κανείς το ΚΚΕ σήμερα και με άλλο κριτήριο κρίνει κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ είναι κόμμα διαμαρτυρίας και παλεύει με το 5%, ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα διακυβέρνησης και φλερτάρει με το 32%+. Το ΚΚΕ απλά… υπάρχει, και υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εργαζόμενων σε ορισμένους κλάδους ξεχασμένους από τους προβολείς της δημοσιότητας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί να καθορίσει τις ζωές μας μ’ έναν τρόπο πολύ άμεσο και απόλυτο. Προφανώς, αναλογούν πολύ περισσότερες ευθύνες στον δεύτερο, παρά στο πρώτο –άλλη συζήτηση τώρα, γιατί το ΚΚΕ αρνείται τις ευθύνες στην κατάσταση που είναι, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ πλειοδοτεί πάνω σ’ αυτές…
Τρίτον. Ποιές είναι οι άμεσες και οι έμμεσες συνέπειες της κριτικής που ασκεί ο χώρος του Άρδην στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ; Όταν λέμε, για παράδειγμα, ότι είναι λάθος να παίρνει κανείς την απήχηση που έχει στους ψηφόφορους του ΠΑΣΟΚ, και να την ανάγει σ’ επίπεδο οργανωτικής συνδιαλλαγής με κομμάτια του παλαιού πασοκ (Κατσέλη, Κοτσακάς κλπ), όταν λέμε ότι είναι λάθος να εισπράττεις μια ψήφο πατριωτική, και να την διαμεσολαβείς με τον εθνομηδενισμό της Ρένας Δούρου και του Αντώνη Λιάκου ποιός ακριβώς πλήττεται; Πλήττεται εν τω συνόλω ένα εγχείρημα που θέλει να ξεπεράσει τα βαρίδια του παρελθόντος, και να μετεξελιχθεί σ’ ένα λαϊκό ριζοσπαστικό μέτωπο του 21ου αιώνα ή μήπως πλήττονται τα βαρίδια αυτά καθεαυτά, γιατί ακριβώς κάποιος πάει τη συζήτηση στις καταστροφικές συνέπειές τους;
Τέταρτο και τελευταίο προς τον αχινό:
“Να πούμε την αλήθεια: εκτός από την διαπλοκή σε επίπεδο κορυφής (των «εθνικών εργολάβων», των τοποτηρητών των ξένων συμφερόντων, κλπ), αυτό που καταγγέλεται συνήθως ως «αεριτζίδικος παρασιτισμός» ήταν συνθήκη επιβίωσης του λαού, γιατί πολύ απλά πρόκειται για ένα τρόπο γενικευμένης και αυτο-οργανωμένης αναδιανομής.”
Με την ίδια λογική και οι πελατειακές σχέσεις ήταν συνθήκη επιβίωσης του λαού, και ένας τρόπος γενικευμένης και αυτο-οργανωμένης αναδιανομής. Και ο δικομματισμός το ίδιο.
Αντιστρέφεις τον βασικό μηχανισμό μέσω του οποίου ο εκπασοκισμός της ελληνικής κοινωνίας μετέβαλε την μεγάλη πλειοψηφία των μη προνομιούχων σε συνένοχους μιας πρακτικής. Αρνείσαι, ότι το ΠΑΣΟΚ κοινωνικοποίησε την κλεπτοκρατία, μέσα από πλείστους όσους μηχανισμούς.
Είναι εντελώς εξωφρενικό, να ταυτίζεις μια ανάλυση που επί συνέπεια γίνεται από το 1981 μέχρι σήμερα, για τον ιδιαίτερο ρόλο που έπαιξε το σύστημα-πασόκ, και τον τρόπο που είχε να δομεί ταξικές συμμαχίες με το Παγκαλικό μαζί τα φάγαμε. Προφανώς, και είναι διαφορετικού τύπου οι ευθύνες των αρχουσών τάξεων σε σχέση με την κλεπτοκρατία και την διάλυση της χώρας. Τούτο δεν σημαίνει όμως, ότι δεν είχαν συγκροτήσει έναν ηγεμονικό τρόπο συλλογικής συμπεριφοράς τον οποίον είχαν υιοθετήσει και οι αποκάτω.
Τελευταίο: ‘Τα περί επενδύσεως σε «νέες τεχνολογίες» είναι εξίσου ουτοπικά και σαχλά’
Το ‘σαχλά’ να το κόψεις και να το καταπιείς. Οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί να λείπουν.
Σκέφτεσαι με όρους σίλικον βάλεϋ. Όταν λέμε για επενδύσεις στις ‘νέες τεχνολογίες’ δεν λέμε προφανώς να ανταγωνιστεί η Ελλάδα την Ινδία ή την Σιγκαπούρη. Λέμε ότι η παραγωγή μικρής κλίμακας μπορεί να καταστεί βιώσιμη και να επιτρέψει δίκαιους εργασιακούς όρους, μόνον αν χαρακτηρίζεται από υψηλή τεχνολογική σύνθεση. Τούτο σημαίνει ‘επενδύσεις στην υψηλή τεχνολογία’.
Τέλος, διάφορες γενικόλογες τοποθετήσεις του στύλ ‘στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, όλοι έχουν πρόβλημα παραγωγής’ εκτός του ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου, αποτελεί μια παράδοξη ταύτιση με τις θέσεις του Λιάκου (δεν υπάρχει ελληνική ιδιαιτερότητα, είναι όλα ένα παγκόσμιο πρόβλημα), και επίσης είναι εκτός, γιατί το πρόβλημα της παραγωγικής κατάρρευσης που έχει η Ελλάδα, δεν το έχει σε τέτοια κλίμακα καμία χώρα της Δύσης. Επίσης, δεν κατάλαβα, τι σημαίνουν όλα αυτά; Μιλάμε εν ονόματι του παρασιτισμού και της παγκοσμιοποίησης σε στύλ ‘άλλος δρόμος δεν υπήρχε’;
Βλέπω, αχινέ, έχεις ολοκληρώσει έναν ολόκληρο κύκλο και για να δικαιολογήσεις τη σημερινή στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ καταλήγεις στη στήριξη της στρατηγικής του… Σημίτη και του εκσυγχρονισμού. Πα μάλ!
Υστερόγραφο: Προφανώς, κανείς δεν είπε ότι η Δύση μας προστατεύει από την Τουρκία με τον τρόπο που εννοείς. Δεκάδες κείμενα έχουν γραφτεί επί του θέματος, με πιο πρόσφατο το ‘μετά τον φΡάγκο, ο Τούρκος’ που τονίζουν τη συνέργεια αν θέλεις του δυτικού με τον ανατολικό παράγοντα.
Αυτό τι σχέση έχει με τη συζήτηση; Μ’ ένα επιχείρημα που λέει ότι η άμεση, άστατη και άτσαλη έξοδος από το ευρώ, θα δημιουργήσει ντε φάκτο κενό επιβιώσης που θα έρθει να καλύψει η πρώτη μεγάλη περιφερειακή δύναμη με την οποία συνορεύουμε στα ανατολικά μας σύνορα; Και είναι εντελώς τυχαίο το γεγονός ότι σε ό,τι αφορά στα εθνικά θέματα το δίλημμα Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ μετασχηματίζεται σε μια πολύ ωραία σύμπλευση και συμφωνία σε σχέση με τη ‘φιλία και τη μείωση των εξοπλισμών’;
Έ-Έ-Έ-λ-ε-ο-ς….
Αγαπητό @Μανιτάρι του Βουνού, όσο για το σχόλιό σου με τα πολλά θαυμαστικά και την περίσσεια απαξία θα σου θυμίσω μια παρόμοια ιστοριούλα από το Δεκέμβρη του ’08. Τότε κάποιοι ελάχιστοι άνθρωποι αντισταθήκαμε στην εξεγερσιολαγνεία της εποχής, διαπιστώσαμε έγκαιρα τον μηδενιστικό χαρακτήρα της νεανικής εξέγερσης του Δεκέμβρη και προειδοποιήσαμε ότι ο συνδυασμός μηδενισμού και βίας μόνο κακά θα έφερνε στο μέλλον στην υπόθεση του κινήματος αντίστασης. Και τότε επιλέξαμε να μην είμαστε τρέντυ. *
Με την ίδια απαξία, τότε, και με πολλά αποσιωπητικά, αντί για τα σημερινά θαυμαστικά, μου απάντησες:
[…]
@ εξαποδω
είσαι σχεδόν αγνώριστος… Σθμφωνω με τους προλαλήσαντες. Μόνο αυτά τα ολίγα. Τα υπόλοιπα μόνο στο ιστολόγιό (μου)…
Καληνύχτα
[…] **
Ελπίζω, όταν τα καμμένα σώματα των ανθρώπων στην Μαρφίν και την Καλιδρομίου “κάπνιζαν” ακόμα και όταν τα “αναρχικά” ΜΑΤ διέλυαν μαζί με τα κανονικά ΜΑΤ τις πορείες και τις τεράστιες συγκεντρώσεις του Κινήματος των Αγανακτισμένων και των Πλατειών, να κατάλαβες τι περίπου εννοούσαμε 3-4 χρόνια πριν.
Πραγματικά ελπίζω, επίσης, αυτή τη φορά να έχουμε εμείς άδικο που προειδοποιούμε για τους κινδύνους της πολιτικής επιτάχυνσης του ΣΥΡΙΖΑ και να μην χρειαστούν επώδυνες καταστάσεις για να αναλογιστείς σύντομα τι εννοούμε.
* http://eksapodo.wordpress.com/2008/12/13/391/
** http://eksapodo.wordpress.com/2008/12/22/394/#comments
Πάντως αγαπητέ κε Καραμπελιά, αναρωτιέμαι αν ο συγγραφέας του κειμένου “Ο Ελληνισμος στο σταυροδρόμι” και του “Αλέξης ή Αλέκα” είναι το ίδιο πρόσωπο! Ένα υπέροχο και εξαιρετικά βαθύ κείμενο από την μία και ένα κείμενο ανάλυσης επιπέδου… Αυριανής!! Με μπερδέψατε!
Δέχομαι τις αιτιάσεις σας για τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν βλέπω όμως πως η επιλογή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ είναι καλύτερη λύση, διότι αν δεν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα έχουμε απλώς τους βρικόλακες του Μνημονίου στην κυβέρνηση. Πόσο θα αντέξουν; Ένα χρόνο; Και μετά εκλογές, για να φέρουμε τον ΣΥΡΙΖΑ να μας σώσει; Αν είναι να αποτύχει ας το κάνει τώρα για να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να φανεί το αδιέξοδο της σημερινής πολιτική σκηνής. Αν είναι να επιτύχει γιατί να χάσουμε ένα χρόνο; Εκτός αν θεωρείτε ότι το διάστημα αυτό επαρκεί για το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε πατριωτικό κοινωνικό κόμμα. Το αντίθετο νομίζω, ένα κόμμα σε αναμονή κατάληψης της εξουσίας μάλλον πιο συστημικό θα γίνει, παρά περισσότερο “επαναστατικό”. Το χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ, αν έχει κάποια αξία, θα παιχτεί τώρα.
Όσο για τη συζήτηση περί μεσαίων στρωμάτων, κλπ. Είναι εντυπωσιακό να γίνονται υποδείξεις σε ένα χώρο που ήδη πρώιμα, πριν από το 1981, είχε εντοπίσει και αναδείξει τον εξέχοντα ρόλο που παίζουν τα στρώματα αυτά στη συγκρότηση του νέο-ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού και τον βαρύνοντα επίσης πολιτικό τους ρόλο ήδη αμέσως μετά τον Εμφύλιο και ιδιαίτερα από την Χούντα και μετά. Και μάλιστα σε μια εποχή που η ταξική «ανάλυση» ήταν στο νηπιακό επίπεδο τύπου «εργάτες-αγρότες-φοιτητές» εναντίον κεφαλαιοκρατών! Τονίζαμε από τότε ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία θετική εξέλιξη στην Ελλάδα αν δεν αναγνωριστεί η μικρομεσαία-μικροιδιοκτητική ιδιομορφία και δεν ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν στη συγκρότηση ενός ριζοσπαστικού πολιτικού προγράμματος. Λέγαμε και κάτι άλλο, όμως. Αναλύοντας την ταξική συμμαχία εργατών-αγροτών-μικρομεσαίων που έφεραν το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα στην εξουσία, τονίζαμε ότι από το 1985 και μετά – κυρίως με τη λιτότητα Σημίτη – γίνεται μια αποφασιστική επιλογή του ενός πόλου της συμμαχίας (μικρομεσαίοι) στο να εξασφαλίσει την δική του απρόσκοπτη αναπαραγωγή και την καταναλωτική του ευδαιμονία (στην αρχή της τότε) στρεφόμενο ουσιαστικά σε βάρος της βιομηχανικής εργατικής τάξης και των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα (αλλά και του παραγωγικού τμήματος της αγροτιάς), μέσα από μια συμμαχία με την ΠΑΣΟΚική άρχουσα τάξη -τα νέα τζάκια του Αντρέα – που αντικαθιστούσαν τους παλιούς αστούς και μαυραγορίτες. Η νέα αυτή συμμαχία ήταν κρατικίστικη, αντιπαραγωγική και ολότελα φαύλη και εν τέλει επέτεινε τον παρασιτικό χαρακτήρα και την παραγωγική ερήμωση της χώρας , ας μην μιλήσουμε για την πολιτισμική κατάντια… Η συμμαχία αυτή συνεχίστηκε παρά τον μεταμορφισμό των μεσαίων στρωμάτων (παλιότερα «πέθαναν», νέα «γεννήθηκαν» και άκμασαν) και εντάθηκε σε όλη την περίοδο Σημίτη – Καραμανλή μέχρι τη βίαιη διάρρηξη αυτής της συμμαχίας από την κρίση του δυτικού καπιταλισμού και το Μνημόνιο. Σε όλο αυτό το διάστημα μπορεί ο διακριτός ρόλος της οργανωμένης και συνειδητοποιημένης εργατικής τάξης σχεδόν να εξαφανίστηκε (περιοριζόμενος σε μερικές ρεζέρβες) ή να υποκαταστάθηκε από τη μεταναστευτική εργατική δύναμη, ακολουθώντας την παραγωγική εκχέρσωση της χώρας και την τεχνολογική της υστέρηση αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εκατοντάδες χιλιάδες μισθωτοί δεν συνέχισαν να αγωνίζονται για τον επιούσιο εργαζόμενοι σε (λίγα) μεγάλα, και (πλήθος) μεσαία και μικρομεσαία αφεντικά! Μην τρελαθούμε κιόλας!
Σήμερα, λοιπόν, η βίαιη καταστροφή των μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας (ο Γ.Κ. είχε προειδοποιήσει με βιβλίο του γι αυτό από το 1982!) ξαναφέρει στο προσκήνιο το ερώτημα τι γίνεται με αυτό το πολύ μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού και της κοινωνίας; Η απάντηση είναι η ίδια που λέγαμε και τη δεκαετία του ’80. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν αυτά τα στρώματα ότι η επιβίωσή τους εξασφαλίζεται μόνο στα πλαίσια μιας νέας κοινωνικής ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ με την μισθωτή εργασία και την παραγωγική αγροτιά, με ξεκάθαρο παραγωγικό, συνεταιριστικό, αποκεντρωμένο και αμεσοδημοκρατικό χαρακτήρα. Θα πρέπει, δηλαδή, οι μικρομεσαίοι να ακολουθήσουν/συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός ριζοσπαστικού πολιτικού σχεδίου με τα παραπάνω χαρακτηριστικά και όχι, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να επιβιώσουν με τα παλαιά παρασιτικά χαρακτηριστικά τους ,να επιβάλλουν τον παρασιτισμό στο ριζοσπαστικό πολιτικό σχέδιο! Ουσιαστικά αυτός είναι ο κίνδυνος της μαζικής πολιτικής μετακίνησης αυτών των στρωμάτων από τον ΓΑΠ στο ΣΥΡΙΖΑ, στο βαθμό που ο τελευταίος δεν έχει διαμορφώσει ένα ριζοσπαστικό πολιτικό σχέδιο που θα αποδίδει ρόλο στα μεσαία στρώματα χωρίς καπελώνεται από αυτά και τις παλαιές τους έξεις, βοηθώντας έτσι στο μετασχηματισμό τους σε προοδευτική κατεύθυνση και όχι αντιδραστική (όπως είναι πολύ πιθανό επίσης)…
ΚΚΕ-Σύριζα 2012 = ΣΝΟΦ, ΝΟΦ, Οχράνα 1944-49
@Common sense
Το ακροδεξιό σου παραλήρημα έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Είσαι οπαδός του ξεπουλήματος της Ελλάδας με τα μνημόνια στους Γερμανούς και προσάπτεις στην αριστερά τις εμφυλιοπολεμικές κατηγορίες περί “εαμοβουλγάρων” , ι να πει κανείς; ;
ΟΚ ό,τι πεις JFK…. Εγώ προσωπικά όμως ούτε μπορώ να ξεχάσω ούτε να αποκρύψω τι αντιπροσώπευε το ΚΚΕ και κατά την μικρασιατική εκστρατεία και κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο λόγω συμφώνου Μολότωφ-Ρίμπεντροπ και κατά την περίοδο του εμφυλίου με τη ΣΝΟΦ κλπ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι εθνομηδενιστές τύπου Αλαβάνου και Τσίπρα ξεκίνησαν από ΚΚΕ/ΚΝΕ πριν “μπολιάσουν” τον Σύριζα στον οποίο κατέφυγαν κι οι αμετανόητοι πρασινοφρουροί του βαθέως ΠΑΣΟΚ.
Και βέβαια δεν μπορώ να ξεχάσω ή να αποκρύψω τα συντροφιλίκια και του Τσίπρα και του ΚΚΕ με τον πρόεδρο που-λύσης Χριστόφια και το ΑΚΕΛ. Αυτά για να ξέρουμε τι μας γίνεται. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι συγχωρώ, αγνοώ ή ξεχνώ και τα καμώματα και τις προδοσίες της δεξιάς (ακραίας, μεσαίας, κεντρώας, πολυκατοικίας κλπ.) αλλά το θέμα στην παρούσα συζήτηση δεν είναι η δεξιά αλλά αν ο Σύριζα και το ΚΚΕ είναι και κατά πόσον πατριωτικά…
Να είσαι καλά και κυρίως ειλικρινής με τον εαυτό σου και τους άλλους, Πέτρος.
ΥΓ: Εννοείται ότι δε θεωρώ λύση το μνημόνιο ή την παράδοσή μας στους Γερμανούς, τους Αμερικάνους, τους Ρώσσους, τους Κινέζους ή οποιουσδήποτε άλλους…
έχω την αίσθηση και από παλιότερες αναρτήσεις σας ότι άποψή σας για το δήθεν επερχόμενο τέλος της μεταπολίτευσης χρειάζεται προσεκτικότερη ανάλυση . Παρακολουθούμε καθημερινά την επιθετική ανασύνταξη τού παρασιτικού – ευρωλιγούρικου μοντέλλου της μεταπολιτευτικής οικονομίας που μάλιστα συντεταγμένα και με τα αντίστοιχα στρώματα και πρόσωπα επανεκφράζεται στον ΣΥΡΙΖΑ . Συμφωνούμε ότι η μορφή της κρίσης θα περιορίσει τα μέγιστα την διάρκεια ζωής μιας ενδεχόμενης κυβέρνησης με βασικό κορμό τον Συριζα, γι’ αυτό ήδη ετοιμάζεται η επόμενη εναλλακτική διαδικασία για την επόμενη ανασύνταξη των παραπάνω παρασιτικών πολιτικών και στρωμάτων , από τις διεργασίες που συντελούνται για αυτό που οι εμπνευστές του ονομάζουν ” ευρεία ανασύνθεση της κεντροαριστεράς ” . Μήπως αντί να περιμένουμε τον αυτόματο πιλότο της κοινωνικοπολιτικής νομοτέλειας να κορυφώσει την κρίση και να κάνει οριστικά τα αδιέξοδα , χρειάζεται η ανάληψη υποκειμενικών πολιτικών πρωτοβουλιών και συμμαχιών για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελληνικής οικονομίας ; Και μπορεί στα σοβαρά αυτό να γίνει μέσα από την υποστήριξη του Κ.Κ.Ε ;
Πολύ το χαίρομαι που επιστρέψαμε στις εποχές Κουτσόγιωργα: «εδώ συγκρούεται το φως με το σκότος»! Η απόλυτη επαναφορά της Αυριανής!! Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ποιον υποστηρίζει σήμερα αυτή η φυλλάδα… Η μέθοδος γνωστή: αγνοούμε παντελώς την ανάλυση, δεν απαντάμε σε κανένα επιχείρημα και κατασκευάζουμε το συμπέρασμα: αφού κριτικάρεις τον ΣΥΡΙΖΑ, είσαι με τη Ν.Δ. Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει!!
Αλλά, η καλλιέργεια αυταπατών και το κρύψιμο των προβλημάτων κάτω από το χαλί ήταν πάντα πολύ πιο προσφιλής τακτική απέναντι στη δυσκολία της αντιμετώπισης των πραγματικών προβλημάτων. Και το βλέπουμε να επαναλαμβάνεται για πολλοστή φορά με την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ.
Ποιος δεν θυμάται τις λαοθάλασσες του 81, με τον θρίαμβο του ΠΑΣΟΚ, που κατέληξαν στις απανωτές απογοητεύσεις και στους «κοψοχέρηδες»; Στην εξαχρείωση της κοινωνίας της τζιπάρας και του σκυλάδικου; Πόσοι όμως αναρωτήθηκαν για το γεγονός ότι η δημοκρατία του 74 «κατακτήθηκε» με τίμημα την εισβολή του Αττίλα και την απώλεια της μισής Κύπρου; Λέτε να μην έχει καμιά επίπτωση το γεγονός ότι το συλλογικό υποσυνείδητο αποδέχτηκε αυτή την κολοβή δημοκρατία, κάνοντας γαργάρα την εθνική ταπείνωση;
Η κατάσταση που ζούμε τώρα, κατά τη γνώμη μου, δεν οφείλεται πρωτίστως στο μνημόνιο. Είναι εύκολο να τα βάζεις με τα επιφαινόμενα και να κρύβεις κι από τον εαυτό σου την ουσία. Το μνημόνιο δεν ήταν παρά η λογική κατάληξη των περασμένων δεκαετιών. Αυτών που ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει «λαϊκές κατακτήσεις». Δηλαδή, η ψευδο-αναδιανομή του Αντρέα με δανεικά (κι αγύριστα, θα ήθελε) και η επονείδιστη δημιουργία του πελατειακού κράτους σε διευρυμένη κλίμακα. Η κοινωνικοποίηση της διαφθοράς και της κλεπτοκρατίας, με ταυτόχρονη οικονομική αποδυνάμωση της χώρας (αποβιομηχάνιση, τουριστικοποίηση, καταστροφή της αγροτικής παραγωγής, διάλυση των συνεταιρισμών και αναρίθμητα άλλα που τα έχουμε περιγράψει επανειλημμένα).
Ήταν αναμενόμενο, λοιπόν, όταν ξέσπασε η κρίση να βρεθούμε εντελώς αφοπλισμένοι και ανίκανοι να την αντιμετωπίσουμε. Και ο ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύει όταν προσπαθεί να μας πείσει ότι η κρίση είναι ευρωπαϊκή. Η κρίση μπορεί να είναι όντως κρίση της δυτικής ηγεμονίας αλλά, όταν εσύ είσαι «ξυπόλητος στ’ αγκάθια», θα την πληρώσεις ακριβότερα από όλους.
Μπροστά σ’ αυτήν την πραγματικότητα, λοιπόν, εμείς θα κλείσουμε πάλι τα μάτια και θα στραφούμε σε όποιον μας χαϊδεύει τ’ αυτιά (Μνημόνιο ή Σύριζα;), ή θα αποφασίσουμε επιτέλους να γκρεμίσουμε το μοντέλο του παρασιτικού καταναλωτισμού και να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για ένα άλλο πρόταγμα, με βάση τις αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης, της εθνικής ανεξαρτησίας, της οικολογίας και της άμεσης δημοκρατίας; Και όλα αυτά στηριζόμενοι στις δικές μας παραδόσεις, του αντιστασιακού ήθους και του κοινοτισμού, και όχι αντιγράφοντας εισαγόμενες ιδέες και πρότυπα; Αυτά, όμως, είναι τα δύσκολα, που απαιτούν δύσκολη, επίμονη και υπεύθυνη δουλειά από όλους μας και όχι ψυχολογία ψηφοφόρου.
Και, εν πάση περιπτώσει, δεν κατανοώ την αγανάκτηση πολλών φίλων όταν ο Καραμπελιάς γράφει ένα κείμενο δικαιολογώντας μια τοποθέτηση που θέλει να είναι και αντιμνημονιακή αλλά και να επιλέξει μια πιο «ακίνδυνη» πορεία για το κίνημα, που του επιτρέπει να κερδίσει λίγο χρόνο για να αναπτύξει αυτόνομα τις δυνάμεις του και να μην καπελωθεί πάλι από ένα κακέκτυπο του ΠΑΣΟΚ. Απ’ όσο γνωρίζω, έχει φάει πολύ περισσότερο ξύλο από την ΚΝΕ και έχει υποστεί πολύ περισσότερες συκοφαντίες από πολλούς άλλους.
Όσο για το σούπερ επιχείρημα, «εδώ καιγόμαστε οικονομικά, τα εθνικά μας μαράνανε», ας θυμηθούμε όλες τις εθνικές καταστροφές στην ιστορία μας πως προέκυψαν μετά από μεγάλες οικονομικές κρίσεις. Και αν η οικονομική κρίση είναι αναστρέψιμη σε βάθος χρόνου, η εθνικές απώλειες υπήρξαν πάντα οριστικές και αμετάκλητες.
Τέλος, ας υπάρχουν και κάποιοι που διαφωνούν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο κάτω-κάτω, αυτά που λέμε σήμερα γι’ αυτό το κόμμα είναι τα ίδια που λέγαμε πάντα, όχι μόνο εμείς αλλά και πολλοί από αυτούς που σήμερα βλέπουν τον Τσίπρα σαν σωτήρα. Δυστυχώς, ο μεσσιανισμός δεν θα πεθάνει ποτέ στην Ελλάδα!
Τόσο το Πορτραίτο του Dorian Gray όσο και η συνέχεια του Αλέξης ή Αλέκα σημειώνουν πλήθος αντιδράσεων. Όποιος έχει παρακολουθήσει την πορεία της σκέψης του ΓΚ θα έπρεπε να το αναμένει. Τα ίδια περίπου λέει και ο Σταύρος Λυγερός. Για τον τελευταίο υπάρχει ένας τυχοδιωκτισμός από την πλευρά των ελίτ και είναι πιθανός ένας τυχοδιωκτισμός από την πλευρά του σύριζα (εξαιτίας της απουσίας προγράμματος και πλήρης απουσίας πολιτικής σκέψης). Για παράδειγμα, λείπει η ανάλυση για τον γεωπολιτικό χαρακτήρα της σύγκρουσης, λείπει η ανάλυση ότι η σοσιαλδημοκρατία δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί με τέτοιο διεθνές περιβάλλον, λείπει η ανάλυση για τον κλεπτοκρατικό χαρακτήρα των κομμάτων, λείπει η ανάλυση για τον σύγχρονο μηδενισμό, λείπει η ανάλυση του G. Arrighi για την περιοδικό χαρακτήρα της εμφάνισης των χρηματιστικών κύκλων της οικονομίας του παγκόσμιου ηγεμόνα και τις περιόδους έντασης που ακολουθούν. Επίσης λείπουν άμεσες πρακτικές λύσεις σε σειρά προβλημάτων, και μένουνε στα γνωστά υγεία-παιδεία-πολιτισμός αναδιανομή μείωση εξοπλισμών. Που πας ρε καραμίχαλε;; Η νεώτερη ελληνική ιστορία βρίθει από τέτοια επεισόδια πρωτοφανούς ζαβαμάρας και από ότι φαίνεται έπεται συνέχεια.
Κατά την γνώμη μου η αντίθεση στην παραπάνω θέση του ΓΚ υποκρύπτει την επιθυμία να γίνει κάτι μεγάλο που θα συγκλονίσει το πολιτικό κατεστημένο στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο όλο. Να τελειώσει το «κακό» εδώ και τώρα. Είτε δηλαδή να αποκρουστεί η επίθεση για περισσότερες περικοπές στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, είτε για να επιστρέψουμε σε καλύτερες ημέρες είτε να επιδιώξουμε το μεγάλο συμβάν, είτε ότι θέλετε. Δυστυχώς το «κακό» θα μας κάνει παρεούλα για πολύ καιρό ακόμα. Όμως πρέπει να διαχωριστεί η επιθυμία από την τακτική πολιτική ψήφο. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Για παράδειγμα, στις εκλογές της 6ης Μαΐου η σκέψη μου ήταν να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ, να μην ψηφιστεί η ΧΑ και να μην βγει αυτοδύναμη η ΝΔ. Δεν αποτύπωσα στην κάλπη την επιθυμία μου και ούτε και ταυτίζομαι με το ψηφοδέλτιο που έριξα. Απλά πράγματα δηλαδή. Στις παρούσες συνθήκες Καθοριστική παράμετρος είναι ο χρόνος. Καθώς, η κρίση βαθαίνει στην Ευρώπη οι επιλογές για τις ευρωπαϊκές ελίτ στενεύουν. Μια επιλογή τους (βραχυπρόθεσμη) είναι το λεγόμενο σχέδιο Ιφιγένεια (δείτε το σημερινό τύπο) που όμως μας είχε προϊδεάσει ο ΓΚ στα «φροντιστήρια-συναντήσεις» που έγιναν πριν τις εκλογές τις 6ης Μαίου. Μία άλλη επιλογή (μεσοπρόθεσμη) είναι η Ευρώπη των δύο ή τριών ταχυτήτων. Ο χρόνος που έχουν οι Ευρωπαικές ελίτ στην διάθεσή τους εκτιμήθηκε από τον B. Klinton σε περίπου 30-50 ημέρες. Αν αποδεχθούμε τις προηγούμενες αναλύσεις του ΓΚ τότε το συμπέρασμα είναι να μην εξετασθεί στις Βρυξέλες-Βερολίνο-Παρίσι το πρόβλημα της Ελλάδας μεμονωμένα, ως δηλ. ένας όγκος που πρέπει να αφαιρεθεί. Μια επιλογή του σύριζα που στηρίζεται σε αναλύσεις επιθυμίας ή αναλύσεις που λείπει το γεωπολιτικό στοιχείο εμπεριέχει την δυνατότητα επαναστατικού τυχοδιωκτισμού σε μια προσπάθεια φυγής προς τα εμπρός υπό συνθήκες ισχυρότατης πίεσης των ευρωπαϊκών ελίτ. Ο ΧΡΟΝΟΣ αγαπητοί είναι η καθοριστική παράμετρος.
“Βαθέος ΠΑΣΟΚ” με ό μικρον, όχι με ω μέγα.
Σωστή παρατήρηση το κοίταξα στην αρχαία ελληνική γραμματική κι έχετε δίκαιο. Ευχαριστώ για τη διόρθωση.
Καρδούλα μου μάθε πρώτα νεοελληνικά και την αρχαία γραμματική την αφήνεις για αργότερα.
Ψυχούλα μου αν ξέρεις αρχαία ελληνικά είναι πανεύκολο να μάθεις νεο-“ελληνικά”….
http://www.youtube.com/watch?v=srjehJ3iM84&feature=related
Ως παλαιο στελεχος του Πασοκ απο το 78 εως το 1995(με μια διγραφη απο το 1986 εως το 1991) δικαιουμαι να πω καποια πραγματα εκ των ενδον.Αφελως ξεκινησαμε να ενωσουμε την Κερυνεια με την Αλεξανδρουπολη και κινδυνευει τωρα η Θρακη.Μπηκαμε στα Πανεπιστημια με ονειρο να δουλεψουμε σε αγροτοβιομηχανικους συνεταιρισμους-χημικοι ,κτηνιατροι,φαρμακοποιοι,οικονομολογοι γιατροικλπ και καταντησαμε να κουρευουμε λουλουδες,να πουλαμε παμπερς,να κανουμε τον μεσαζοντα σε μιζαριζομενους και μιζαροντες κοκ.Ειδαμε συντροφους που καπνιζαμε μισο μισο το τσιγαρο να μετακομιζουν σε ακριβα προαστεια ειδαμε ακομα και οικογενειακες σχεσεις να αναπτυσονται μεταξυ των στελεχων μας και αυτων της δεξιας.Ειδαμε ανθρωπους το ενα βραδυ να στηριζουν τον εντιμο Χαραλαμπιδη και το αλλο με ενα διορισμο στο δημοσιο να κανουν πωσ εν τον ξερουν.Τα παρασιτικα στρωματα που καπιοι κοπτεστε δεν ειναι τιποτα αλλο απο την παρασιτικη δημοσιουπαλληλια που καταναλωσε μερος του παραγομενου κλεπτοκρατικου πλεονασματος απο την πολιτικη κορυφη.Και κοντα σε αυτα μεγαλογιατροι,μεσαζοντες καθε τυπου,περσονες της Τιβι,μικροι και μεσαιοι εργολαβοι,ενω η οποια βιομηχανια η βιοτεχνια κι η αγροτικη παραγωγη πηγαινανε στα ταρταρα.Ενταξει σημερα η τροικα ζητα στα πλαισια ενος βιαιου νεοκατοχικου μετασχηματισμου την εξαφανιση ολων αυτων των στρωματων.Ολοι συμπασχουμε με τον ταξιτζη τον φορτηγατζη τον φαρμακοποιο τον μικρεμπορο(τετιοςειμαι κι εγω) αλλα τι να κανουμε,το μοντελο χρεωκοπησε.Γιατι η μνημονιακη πολιτικη ειναι αιτιο και συμπτωμα ταυτοχρονα μιας πορειας κοινωνικου και πολτιστικου εκπασοκισμου,στον οποιον προσεφερε ιδεολογικη καλυψη η ανανεωτικη αριστερα.Σημερα το στελεχιακο δυναμικο του Πασοκ,οι Ακηδες,οι επιδοξοι θεσιθηρες και οι τεως δανειοληπτες τρεχουν να καταφυγουν στον συριζα.Οι Φωτοπουλοι και δεν θαργησουν κι οι Παναγοπουλοι.Τουλαχιστον το Πασοκ του 81 ειχε μια ευνοικη γεωπολιτικη συγκυρια κι ενα προγραμμα που στα χαρτια ηταν πιο προωθημενο απο τα αντιστοιχα του ΚΚΕ και του τοτε ΚΚΕες.Τωρα με τον Συριζα κι ενα προγραμμα κουρελου με μια συγκυρια οπου 4 κρισεις συντονιζονται σε βαρος της χωρας γιατι να ειμαστε αισιοδοξοι?Τι θα μας σωσει δηλαδη ,το στελεχικο δυναμικο του εθνομηδενισμου plusμε ολιγην απο πασοκ?Δεν μπορουμε να γυρισουμε στο 2008 αυτο τελειωσε.Θα δωσουμε την μαχη της επιβιωσης απο την υπερασπιση του Καστελοριζου και της Θρακης μεχρι και το ψωμι το λαδι την θερμανση και το φαρμακο.Η Μερκελ εχει ως προτεραιοτητα για την Ελλαδα το σχεδιο Ιφιγενεια,το σχεδιο του Συριζα απεναντι σε αυτο δεν βλεπω.Τρεμω με την Δουρου υπεξ,Λιακο η Ρεπουση στο Παιδειας.Καποιος βεβαια μπορει να ελπιζει στο χαμογελο του Αλεξη.Δικαιωμα του.Αλλος μπορει να ελπιζει στην αναβιωση του διπολου δεξιας αριστερας.Δικαιωμα του.Ομως δικαιωμα και δικο μας ειναι να προσβλεπουμε σε ενα νεο ΕΑΜ και στην κληρονομια των Πλατειων.Για μας ως αριστερους πατριωτες το πιο επναστατικο συμβολο θα παραμενει η ελληνικη σημαια.Ειμαστε ολοι Ελληνες φωναζουν οι λαοι της Ευρωπης και κυριως του Νοτου.Οσο για τα σουβλατζιδικα δεν μιλαμε βεβαια για τους προσφατους ψηφοφορους του Συριζα,κι αυτοι εκει πηγαινουν οπως κι εμεις.Απλα τα στελεχη του Συριζα εξακολουθουν και τωρα να βρισκονται στα ιν μπαρ των Εξαρχειων του Κολωνακιου και της Κηφισιας.
Γιατί θα κυβερνήσει (αν κυβερνήσει) ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
– Γιατί θα ενσωματωθεί στο σύστημα αν δεν έχει ήδη ενσωματωθεί
– Γιατί το θέλουν κυρίως αυτοί που τους ψήφισαν.
– Γιατί το θέλουν ισχυροί οικονομικοί παράγοντες.
– Γιά να σταματήσει ένα ισχυρό ρεύμα προς την αριστερά.
– Για να αποτελέσει το άλλο μέρος του δικομματισμού.
Γιατί θα αποτύχει
Γιατί δεν αρκεί η ψήφος και μιά κυβέρνηση “νυν και πρώην αριστερών” γιά να εφαρμοστεί μια πολιτική γιά το ξεπέρασμα της κρίσης.
Γιατί δεν έχουν απόψεις και δεν ξέρουν τι θα κάνουν γιά το δημόσιο χρέος, το μεταναστατευτικό, τα εθνικά θέματα κ. άλ.
Συμπέρασμα
Συντριβή της αριστεράς και μιά ισχυρή και αντιδραστική δεξιά.
Περαιτέρω εξαθλίωση,απογοήτευση και απελπισία των εργαζομένων.
Eμφάνιση ρατσιστικών, φασιστικών και εθνικιστικών φαινομένων