Αρχική » Συνδιάσκεψη ΣΥΡΙΖΑ: Οι ‘με’ και από ‘τη μέση’, για τους ‘χωρίς’;

Συνδιάσκεψη ΣΥΡΙΖΑ: Οι ‘με’ και από ‘τη μέση’, για τους ‘χωρίς’;

από admin

του Γιώργου Ρακκά

Ο Τσίπρας […] είπε την Παρασκευή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει και πρέπει να γίνει το κόμμα, που θα εκφράζει και θα στηρίζει, τους «χωρίς» και τους από «τα κάτω». Κοιτούσα και ξανακοιτούσα, από τα ορεινά του ΣΕΦ, τον κόσμο της Συνδιάσκεψης, αλλά δεν μπορούσα να εντοπίσω κάποιους πυρήνες «χωρίς» και από «τα κάτω». Χωρίς φυσικά αυτό που θα σε πω να είναι απόλυτο, αλλά ο κόσμος της Συνδιάσκεψης ήταν «με» και από «τη μέση». Θ. Μαρουλιάδης, άρθρο στην ενημερωτική ιστοσελίδα alterthess.gr

Υπήρχε ένα παιχνίδι συντονισμού όπου καθόμαστε  όλοι γύρω από το τραπέζι και με το σφύριγμα του εκπαιδευτή έπρεπε να αλλάξουμε όλοι μια θέση προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά, ανάλογα το παράγγελμα. Κάπως έτσι φαντάζει το πολιτικό κλίμα στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την κατάρρευση των συσχετισμών της ύστερης μεταπολίτευσης και το «άνοιγμα» του άλλοτε κόμματος του 3.5-5% σε πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.

Λειτουργεί μια διαδοχική μετατόπιση. Ο Μ. Χατζηπέτρου, έγραψε για τους ΠΑΣΟΚους που στήριξαν τον Γεώργιο Παπανδρέου το 2007, βγήκαν στο κλαρί στις διαδηλώσεις της νεολαίας τον Δεκέμβρη του 2008, στήριξαν «με τα μπούνια Λούκα» το 2009, εγκατέλειψαν τον Τιτανικό ΠΑΣΟΚ τη στιγμή της πρόσκρουσης με το παγόβουνο του μνημονίου και τώρα εντάσσονται στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ σα να μη συνέβη τίποτα απ’ όλα αυτά. Την ίδια κίνηση διαγράφει ο Συνασπισμός. Το άλλοτε κόμμα-συλλογικός διανοούμενος του εκσυγχρονισμού, που κατ εξοχήν συσπείρωνε γύρω του την αφρόκρεμα των «λευκών κολλάρων» που στελέχωναν την εκπαίδευση, τις ΜΚΟ, τα ΜΜΕ, εν τέλει τους ‘ιδεολογικούς μηχανισμούς’ της ύστερης μεταπολίτευσης, τώρα καλείται να διαμορφώσει το ρεύμα που θα την υπερβεί.

Είναι εφικτές τόσο βαθιές μεταμορφώσεις; Το ζήτημα δεν αφορά στις προθέσεις. Αφορά στις πραγματικές αντιφάσεις ενός εγχειρήματος –τέτοιες που αποκαλύπτονται καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει βηματισμό για τον μετασχηματισμό του σε «κόμμα αλλαγής».

Η κυριότερη είναι η ιδεολογική. Έχει να κάνει και με το τι λες, και με το πώς το λες. Εδώ εντοπίζονται και τα μεγαλύτερα βαρίδια εντός του. Εκείνα που αρνούνται τον προφανή εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα της μεγάλης σύγκρουσης που διεξάγεται αυτήν την στιγμή στη χώρα στ’ όνομα μιας αφηρημένης, ανύπαρκτης «ταξικότητας». Όχι ότι δεν υφίσταται η ταξική σύγκρουση σήμερα, αλλά επειδή ακριβώς εγγράφεται εντός της εθνικοαπελευθερωτικής η άρνηση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, σημαίνει και άρνηση να πάρει κανείς θέση στη συγκεκριμένη ταξική σύγκρουση. Και να ξεφύγει στον ‘ουρανό των καθαρών εννοιών’ στ’ όνομα ενός κοσμοπολιτισμού που ταιριάζει πολύ περισσότερο στη ΔΗΜΑΡ ή ακόμα στο ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και του ΓΑΠ, παρά στο κόμμα «της λαϊκής ελπίδας».

Κι αν αυτά έχουν γίνει αντιληπτά, που έχουν γίνει από ορισμένους μέσα στο κόμμα, υπάρχει κι ένα άλλο θέμα. Το με ποιον τρόπο  λέγονται. Ένας λόγος, σαν αυτόν που κατ εξοχήν κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στις διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν μπορεί να αρθρώσει πρόταση αν δεν κλίνει σε όλες τις πιθανές κλίσεις την λέξη «η αριστερά» (η αριστερά, της αριστεράς, ώ αριστερά!), είναι υπερβολικά ομφαλοσκοπικός. Είναι ένας λόγος «αποκλεισμού» που ό,τι και να λέει εξουδετερώνεται καθώς επιστρέφει στον εαυτό του. Ένας λεκτικός φονταμενταλισμός που χρησιμεύει μόνον σε όποιους θέλουν να κρατήσουν περιφραγμένη μιαν κατάσταση.

Στο κάτω κάτω, σε ποιόν πρέπει να δίνονται τέτοιου τύπου συμβολικά εχέγγυα όταν στην πράξη υπερασπίζεται κανείς τα δικαία του ελληνικού λαού; Το ΕΑΜ ή το Πολυτεχνείο διεκδικούσε να μιλήσει στ’ όνομα ενός ελεύθερου έθνους, και όχι κάποιας «αριστεράς». Θα ήταν εξ άλλου αστείο. Κι όμως, σήμερα γίνεται και κατά βάση αποξενώνει όλους τους «χωρίς» οι οποίοι κατά 90% όπως δείχνουν και τελευταία γκάλοπ αποστρέφονται εν γένει τον πολιτικό κόσμο της χώρας και τις ομαδοποιήσεις του. Αυτό είναι το προνομιακό κοινό στο οποίο θα πρέπει να απευθυνθεί κανείς –και αυτό ακριβώς αποκλείεται όταν κυριαρχεί η τόσο χαρακτηριστική ιδιόλεκτος «μιας αριστεράς που καλεί σε ενότητα της αριστεράς, για να αναδείξει την αριστερή πρόταση, για μια αριστερή διέξοδο από την κρίση, στο πλαίσιο μιας αριστερής αλλαγής που θα σώσει την χώρα».

Δεύτερον, και εξ ίσου σημαντικό –που προφανώς διαπλέκεται με το πρώτο, είναι το οργανωτικό. Ο σκληρός πυρήνας του νέου εγχειρήματος, κουβαλάει μέσα του ορισμένες διαιρέσεις. Το «Ρεύμα» και οι «Προεδρικοί», η ευρωπαϊκή αριστερά, η κομμουνιστική αριστερά, μαογενείς, τροτσκιστές, πάμπολλες «τρίτες καταστάσεις». Σε μεγάλο βαθμό, οι διαιρέσεις αυτές, ενώ έχουν και ρεαλιστικές απολήξεις όταν αντιμετωπίζουν απτά ζητήματα (π.χ. ευρώ, εθνικοαπελευθερωτικός ή μη χαρακτήρας, οργανωτικές προτάσεις κ.ο.κ.) είναι σε μεγάλο βαθμό καρικατούρες. Δεν αντιστοιχούν σε ευρύτερες κοινωνικο-πολιτικές πραγματικότητες και διεργασίες, αλλά από την φθορά και την εξάντληση της μεταπολίτευσης έχουν καταντήσει σε γραφειοκρατικές ομαδοποιήσεις που τροφοδοτούν διαμάχες σχολαστικών. Αυτό είναι το πραγματικό υπόβαθρο της «βαβυλωνίας» που κατήγγειλε από το βήμα της συνδιάσκεψης ο Αλέξης Τσίπρας.

Κατά κάποιο τρόπο, όλο αυτό το σκηνικό δεν είναι «παιδική ασθένεια» και δεν μπορεί κανείς να το προσπεράσει ξορκίζοντάς το. Είναι μάλλον ζήτημα γεροντικής αδράνειας με την έννοια ότι ο χώρος κουβαλάει μέσα του τις διαιρέσεις του παρελθόντος, και αυτές λειτουργούν ως βαρίδια στη νέα κατάσταση. Κι εδώ, όπως και στο αντίστοιχο των πασοκογενών, το πρόβλημα εντοπίζεται πολύ βαθιά, καθώς η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην οποία δεν συζητήθηκε εκτεταμένα το 1989, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η διάψευση των κινημάτων του 20ου αιώνα. Συνεπώς, ακόμα και οι πραγματικές ιδεολογικές αντιθέσεις είναι καταδικασμένες να εκδηλώνονται μέσα από απίστευτους αναχρονισμούς, σε τέτοιον βαθμό μάλιστα ώστε να μην ενδιαφέρουν κανέναν πέραν των ελάχιστων ζηλωτών.

Αυτό το περιβάλλον καθηλώνει τη συζήτηση. Τρώγεται πολύ χρόνος για να συζητηθούν τα αυτονόητα, π.χ. «λέμε έθνος και το εννοούμε;» «Αφήνουμε όσους το λένε και κάνουμε τα ‘στραβά αυτιά’;», «Ή δεν το λέμε καθόλου;», αντί να μπουν στην ατζέντα ζητήματα που είναι πιο άμεσα και πιο καυτά για όλον τον κόσμο. Όπως, για παράδειγμα ποια θα ήταν μια δίκαιη μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα, ώστε αυτός να αναστηθεί από τις στάχτες του ή ακόμα, το πώς θα ξαναστήσουμε θεσμούς που να τους εμπιστεύεται ο κόσμος –σε μια στιγμή που κυριαρχεί η σαρωτική απόρριψη οτιδήποτε θυμίζει την κατεστραμμένη ελληνική πολιτεία. Διότι μέχρι τώρα έχουμε ακούσει μόνον την κατοχική, νεοφιλελεύθερη εκδοχή για τις μεταρρυθμίσεις, και τίποτε από τη σκοπιά των συμφερόντων του ελληνικού λαού.

Τέλος, ένα ακόμα ζήτημα που αφορά στον πολύ συγκεκριμένο μεσοστρωματικό χαρακτήρα του εγχειρήματος, είναι η απίστευτη βραδύτητα που τον χαρακτηρίζει στην πράξη. Και πάλι, στη συνδιάσκεψη η λέξη «αλληλεγγύη» κλίθηκε σε όλες τις δυνατές πτώσεις. Κι όμως, στα λαϊκά προάστια είναι η δήθεν αλληλεγγύη της Χρυσής Αυγής που εξαπλώνεται, κι όχι αυτή που κλίνεται στις αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής και στις συνδιασκέψεις. Είναι πολύ χαρακτηριστικό: Που είναι ας πούμε, η τόσο δυνατή στις ΕΛΜΕ αριστερά των εκπαιδευτικών; Γιατί δεν μπήκε τόσα χρόνια μπροστά, να πάρει μια πρωτοβουλία ελεύθερων μαθημάτων για κάθε λαϊκή οικογένεια; Διότι έχει συνηθίσει σ’ έναν θεσμικό ρόλο αντιπολίτευσης, έστω και «ριζοσπαστικό» σε ό,τι έχει να κάνει σε διεκδίκηση μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών. Από εκεί και πέρα, τίποτα. Το απόλυτο μηδέν. Και σε ό,τι αφορά σε μια νέα πρόταση Παιδείας όσο και σε ό,τι έχει να κάνει μ’ ένα κοινωνικό έργο στην πράξη.

Τα περισσότερα συμπτώματα που παρουσιάζονται είναι συμπτώματα κορεσμού. Εκτός από τον ενθουσιασμό, την φρεσκάδας του λόγου που χαρακτηρίζει τους ανένταχτους –ακριβώς επειδή είναι αγνοί από τις επιρροές του χώρου στον οποίον τώρα εντάσσονται. Κατά τα άλλα, τα βαρίδια περιορίζουν σε λεκτικό κατά κύριο λόγο επίπεδο τις υπερβάσεις που διατυπώνει ο Τσίπρας.

Διότι και οι μεταμορφισμοί, αν δεν πατήσουν πάνω σε πραγματικές, ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές υπερβάσεις έχουν όρια. Και για να γίνουν αυτές οι υπερβάσεις, απαιτείται να ανοίξει μια συζήτηση ευρύτερα όπου θαρραλέα θα μπει το ζήτημα του περιεχομένου της ζητούμενης εθνικής απελευθέρωσης. Γιατί η μεγάλη μαγιά του αυριανού μετώπου βρίσκεται ακόμα «εκτός». Δεν είναι τυχαίο ότι λίγες μέρες πριν την συνδιάσκεψη ο Βίτσας ομολόγησε ότι το κόμμα, ενώ διευρύνεται ταχύτατα έχει μεγάλο κενό στις ηλικίες κάτω των 45. Πως, άραγε, θα γίνει η αλλαγή ερήμην αυτών των ηλικιακών κατηγοριών;

Υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα. Και δεν θα τον διανύσει μόνον ένα πολιτικό σχήμα, όσο κι αν σπεύδει να το προκαταλάβει, αλλά ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις οι οποίες κάποτε θα συναντηθούν σ’ ένα ενιαίο μέτωπο.

ΣΧΕΤΙΚΑ

8 ΣΧΟΛΙΑ

Ανώνυμος 3 Δεκεμβρίου 2012 - 23:53

“Κι όμως, στα λαϊκά προάστια είναι η δήθεν αλληλεγγύη της Χρυσής Αυγής που εξαπλώνεται, κι όχι αυτή που κλίνεται στις αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής και στις συνδιασκέψεις” Ωραίο το κείμενο και συμφωνώ σε πολλά, αλλά νομιζω αδικείς το ΣΥΡΙΖΑ στο σημείο που παραθέτω. Η συμμετοχή του (είτε μέσω μελών του ή μέσω απλών ψηφοφόρων του) σε εγχειρήματα τύπου κινήματα “Χωρις μεσάζοντες”, κοινωνικά φαρμακεία, κοινωνικά ιατρεία, τράπεζες χρόνου και δίκτυα ανταλλακτικής οικονομίας, ΜΚΟ (αυτές που κάνουν και δουλειά, πέρα απ’το να ρουφάνε ευρωπαϊκό χρήμα) και λαϊκές συνελεύσεις είναι με διαφορά η μεγαλύτερη από οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα σήμερα. Πέρα απ’αυτό, πρέπει οπωσδήποτε να αυτοδιαλυθούν οι συνιστώσες και το εθνικό να χρησιμοποιείται όχι με τακτικίστικους όρους (δυστυχώς έχω την εντύπωση ότι συμβαίνει αυτό ακόμα σε μεγάλο βαθμό), αλλά λόγω του ότι γίνεται αντιληπτή η απελευθερωτική και επαναστατική του δυναμική ( σιγά σιγά συμβαίνει κι αυτό, αλλά αργά “Κι αν αυτά έχουν γίνει αντιληπτά, που έχουν γίνει από ορισμένους μέσα στο κόμμα”. Υπάρχουν στελέχη που μπορούν να το πάρουν αυτό στις πλάτες τους π.χ. πέρα από προφανώς το Γλέζο, και ο Λαοκράτης Βάσσης. Παρεπιπτόντως, πιστεύω ότι θα είχε νόημα να αναδημοσιεύσετε τη συνέντευξή του στον τελευταίο “Δρόμο”. Θεωρώ ότι θα σας βρει σύμφωνω σε πολλά)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Σκαντζόχοιρος 4 Δεκεμβρίου 2012 - 00:15

Κατ’ αρχάς, όλα αυτά τα σημαντικά εγχειρήματα που περιγράφετε αφορούν περισσότερο στη βάση του κόμματος και έχουν πρωτοβουλιακό χαρακτήρα -απέχουν δηλαδή από το ν’ αποτελούν συστηματική κομματική στρατηγική. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο σημαντικά.

Ωστόσο, θα πρέπει να παραδεχτείτε ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ του ενός και του άλλου.Ως προς αυτό, μεγάλη σημασία είχε ένα σχόλιο που δημοσιεύθηκε στην Αυγή (16/09/2012) από τους Α. Τσέκερη – Γ. Κυρίτση εν είδει αυτοκριτικής:

«Έδιωξε την αλλοδαπή γιαγιά από το συσσίτιο ο Χρυσαυγίτης και της είπε να πάει να ζητήσει φαΐ από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί, παιδάκι μου, είπε εκείνη, μοιράζει πουθενά τρόφιμα ο ΣΥΡΙΖΑ;

Τελικά, ήρθε από τα γραφεία και της δώσαμε μια εισήγηση για τις δομές αλληλεγγύης.

Με ενσωματωμένες τις διαφοροποιήσεις που κατατέθηκαν.

Κακώς, διότι μπορούσε να πάρει τηλέφωνο να της την στείλουμε με μέιλ.»

Πηγή: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=713797

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μιχάλης Τσολάκης 4 Δεκεμβρίου 2012 - 12:18

Το κείμενο έχει πολύ καλές στιγμές ανάλυσης αλλά και ανακρίβειες κατά την ταπεινή μου γνώμη. Διαβάζοντας το με την σειρά έχω να πω:
Α) Αυτό που περιγράφεται ως μετατόπιση (και είναι!) έχει εσωτερική συνέπεια! Πολλοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, έχοντας καταπιεί και ανεχτεί την αφύσικη για τα πιστεύω τους εποχή Σημίτη (ανεκτή όμως λόγω των εκλογικών επιτυχιών= εξουσία= δυνατότητα εξαγοράς στήριξης στην κρατικοδίαιτη Ελλάδα!) υποστήριξαν την αριστερή ρητορεία του ΓΑΠ, βγήκαν όντως στο κλαρί και εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ όταν ανοιχτά εφάρμοσε την πιο σκληρή νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική!
B) Δεν καταλαβαίνω την έννοια που δίνει ο συγγραφέας στην λέξη εκσυγχρονισμός! Εννοούμε το εγχείρημα Σημίτη? Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ λίγο δύσκολο να ήταν μαζί του, εγώ δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο. Αν ως εκσυγχρονισμό εννοούμε την ανανέωση των δομών του ελληνικού κράτους, που θυμίζουν έντονα αρχές του 20ου αιώνα, βασιζόμενοι στις κατακτήσεις της Δυτικής πρωτοπορίας (αλλά όχι μετατρεπόμενοι σε αποικία!), τότε το πράγμα αλλάζει!Η χρήση όμως λέξεων όπως ο εκσυγχρονισμός μπορεί να οδηγήσει σε παρεξηγήσεις λόγω της ταύτισής τους με συγκεκριμένες ομάδες και εγχειρήματα!
Γ) Στο ερώτημα των μεταμορφώσεων, η απάντηση είναι δυνητικά καταφατική (χωρίς να αποκλείεται η σοβαρή πιθανότητα αποτυχίας!), διότι η δραματική μεταμόρφωση της βάσης δίνει αυτήν την δυνατότητα! Το αν και πόσο θα αξιοποιηθεί είναι άλλο ερώτημα! Ο ΣΥΡΙΖΑ, καλώς ή κακώς είναι το ίδιο όνομα με πριν αλλά άλλο κόμμα ήδη! Αυτό μπορεί να μην φαίνεται έντονα στην αρχή αλλά προοδευτικά θα γίνει φανερό ακόμη και στους αόμματους!
Δ) Οι αντιφάσεις του εγχειρήματος είναι υπαρκτές και οι παρατηρήσεις του συγγραφέα σχετικά με την αρρωστημένη ιδεοληπτική προσέγγιση της ταξικότητας, τον λεκτικό φονταμενταλισμό, την πτήση στον ΄΄ ουρανό των καθαρών εννοιών΄΄κτλ είναι ευστοχότατες και μου θυμίζουν τις δικές μου παρατηρήσεις πάνω στο θέμα! Εννοείται ότι το κοινό στο οποίο πρέπει να απευθυνθεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό ακριβώς που μας περιγράφει ο συγγραφέας και δυστυχώς η φρασεολογία/αρλουμπολογία πολλών στον ΣΥΡΙΖΑ το απωθεί!
Ε) Οι εσωτερικές διαιρέσεις είναι και υπαρκτές και θεμιτές! Επειδή σε μεγάλο βαθμό οφείλονται σε ομάδες/παράγωγα εκφυλιστικής διαδικασίας όπως πολύ σωστά επισημαίνεται και στο κείμενο, η υπέρβασή τους από την ηγεσία και το κόμμα θα είναι πολύ εύκολη και υποψιάζομαι ότι μια ΄΄ νύχτα των μεγάλων μαχαιριών΄΄ θα ολοκληρώσει την διαδικασία αυτή!
Ε) Συμφωνώ απόλυτα στην απίστευτη βραδύτητα, τις ατελείωτες βυζαντινολογίες για το αυτονόητο, την έλλειψη πρακτικότητας και αφήνω την απόλυτη αδυναμία διαχείρισης της εικόνας που δεν αναφέρει ο συγγραφέας! Η εκτίμηση του συγγραφέα ότι ο δρόμος που θα διανυθεί είναι πολύς και δεν θα τον διατρέξει ένα μόνο κόμμα είναι μια πιθανότητα σοβαρή. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως έχει το δυναμικό να την διατρέξει και ο ίδιος για το καλό της Ελλάδας, το εάν θα το κάνει ή θα φανεί λίγος θα το δείξει η ιστορία! Για το καλό της χώρας εύχομαι να τα καταφέρει διότι ο ιστορικός χρόνος τρέχει ταχύτατα και οι απώλειες του 2013 θα προκαλέσουν ιστορική οπισθοδρόμηση αν δεν προληφθούν! Τα όποια διάδοχα σχήματα, ακόμη και τα αρτιότερα θα ξεκινήσουν απλά διαχείριση ερειπίων!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ange-ta 4 Δεκεμβρίου 2012 - 12:40

πολύ καλή ανάλυση.
Εκείνο που αδικεί την υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είναι δική μας υπόθεση, καθόσον εμείς μιλάμε για την Ελλάδα και μόνο γι αυτήν, είναι, ότι όλη η – ΑΛΛΗ – Ευρώπη κινείται στα πλαίσια αυτά και ουχί μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ. Θέλω να πω δηλαδή, ότι η σημερινή διανόηση της αλλοδαπής δεν διαφέρει με αυτήν της Ελλάδας, καθώς και αυτή με τα ίδια κονδύλια χρηματοδοτήθηκε και η ίδια “ευφορία” την έθρεψε. Είναι όλοι τους παιδιά του Μάη του 68, που γράφει ο συστημικός διανοούμενος Λύκ Φερύ.

Π.χ. γράφεις: “καθώς η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην οποία δεν συζητήθηκε εκτεταμένα το 1989, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η διάψευση των κινημάτων του 20ου αιώνα.” Εξ όσων μπορώ να ξέρω παρακολουθώντας τον ξένο τύπο, πουθενά δεν έχει γίνει τέτοια ανάλυση.
Ο Ziegler, θεωρεί αυτονόητη την πτώση καθώς το πρώην καθεστώς απεμπολούσε την ατομικότητα.
Και για να αποφύγω το name dropping το σύμπτωμα αναλύθηκε όχι η αιτία.

Η τελευταία σου πρόταση είναι όλο τα λεφτά:

“Υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα. Και δεν θα τον διανύσει μόνον ένα πολιτικό σχήμα, όσο κι αν σπεύδει να το προκαταλάβει, αλλά ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις οι οποίες κάποτε θα συναντηθούν σ’ ένα ενιαίο μέτωπο”.

Και γω πιστεύω ότι αυτές οι δυνάμεις θα ξεπεταχτούν απο κει που δεν τις περιμένουμε, καθώς η εξαθλίωση θα απλωθεί σε όλον τον Δυτικό κόσμο. Το στοίχημα είναι να προκάμουμε εμείς, ο χριστιανικός κόσμος δηλαδή, και όχι ο αντίποδας. Δηλαδή ο ισλαμικός, γιατι τότε η ανθρωπότητα θα περάσει με τη μία στο 637.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αχιλλέας 22 Δεκεμβρίου 2012 - 17:12

Μόνο που στον “ισλαμικό” κόσμο που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στο 637, ρίξανε τον Μπεν Άλι και τον Μουμπάρακ, κάνοντας απεργίες και χύνοντας το αίμα τους (και εξακαλοθούν να το κάνουν και τώρα ενάντια στους Αδελφούς Μουσουλμάνους). Εμείς ρίξαμε τον Παπανδρέου για να καταπιούμε τον Παπαδήμο και να μας κυβερνούν τώρα ο Σαμαράς με τον Λαζαρίδη και τον Κρανιδιώτη. Τόσο πιο πολιτισμένοι και έξυπνοι είμαστε…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Σκαντζόχοιρος 4 Δεκεμβρίου 2012 - 13:57

@ Μιχάλη Τσολάκη

α) Για το ‘φαινόμενο ΠΑΣΟΚ’ παραπέμπω στο κείμενο του Μιχάλη Χατζηπέτρου. Σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν μπορεί να αναλυθεί ως η κίνηση ενός εκκρεμούς από τον Σημιτισμό στον Παπανδρεϊσμό. Το κόμμα, μαζί με τα στρώματα που αντιπροσώπευε, και εν τέλει, το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας υπέστησαν σφοδρότερες μεταλλάξεις από τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Μιαν τέτοια συζήτηση φιλοδοξούσε να ανοίξει ήδη από το 1982 το βιβλίο Μικρομεσαία δημοκρατία του Γ. Καραμπελιά. Αλλά και άλλοι, όπως ο Τζ. Πέτρας έχουν αναφερθεί στο φαινόμενο του σταδιακού μετασχηματισμού της ‘αλλαγής’ σε κλεπτοκρατία, αρχικά υπό κρατικιστική και κατόπιν σε παγκοσμιοποιητική μορφή.

Για την τύχη αυτού που θα ονομάζαμε ‘γραμμή Λούκα Κατσέλη’ κατά την διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2009, θα πρέπει να γίνει ευρύτερη συζήτηση του πως από το ‘λεφτά υπάρχουν’ καταλήξαμε στο Μνημόνιο Ι. Προφανώς, δεν πρόκειται μόνο για πολιτική απάτη, αλλά για τρανταχτή απόδειξη ότι μια πράσινη ευρωπαϊστική σοσιαλδημοκρατία δεν είναι εφικτή σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, με την ιδιότυπη ένταξή της στον ευρωπαϊκό καταμερισμό ισχύος, και ενόσω η κλεπτοκρατία έχει ισοπεδώσει το κράτος από τους θεσμούς και την κοινωνία από οποιαδήποτε δημιουργική δύναμη.

β) Ο ‘εκσυγχρονισμός’ του Σημίτη είχε μια οικονομική και μια πολιτισμική στρατηγική. Η ταύτιση με την ‘εποχή Σημίτη’ αφορούσε στην πολιτισμική/εθνική στρατηγική, ότι δηλαδή η Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο οργανικό κομμάτι της Δύσης, και ως τέτοια θα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε.

Ο Συνασπισμό τότε, και κατά κύριο λόγο ιδεολογικά, πρέσβευε έναν ‘σημιτισμό με ανθρώπινο πρόσωπο’, δηλαδή την προσαρμογή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλαίσιο μιας σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής.

γ) Δεν συμφωνώ ότι ‘Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ΗΔΗ άλλο κόμμα’. Μετασχηματίζεται στη μορφή του, ωστόσο στο εσωτερικό του δρουν στρατηγικές αδράνειας. Η ‘ανοιχτή διαδικασία’ με τον τρόπο που διεξάγεται είναι θετικό βήμα, αλλά δεν προφυλάσσει, ας πούμε από μια παράλληλη στρατηγική σταλινικής κοπής, που μέσα στο γενικότερο ‘χύμα’ αποσκοπεί στο να εξασφαλίσει οργανωτικές θέσεις-κλειδιά παίζοντας με τις πλειοψηφίες των οργάνων. Τι πιο εύκολο σε μια ‘χύμα κατάσταση’ να εκμεταλλεύονται τα κενά τους οι παρασκηνιακές στρατηγικές…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μιχάλης Τσολάκης 7 Δεκεμβρίου 2012 - 18:23

ΠΡΟΣ ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΟ (1)

Η κίνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό την δράση της υπερβολικής και παρατεταμένης δόσης εξουσίας που έλαβε ήταν σταθερά προς την κατεύθυνση της διαφθοράς, της σήψης και της κλεπτοκρατίας. Με τον χρόνο μειωνόταν οτιδήποτε θετικό είχε να δώσει και τελικά έμειναν μόνο τα αρνητικά. Ο ΓΑΠ πάντως ενώ ήταν δεξιός χρησιμοποίησε αριστερίζουσα συνθηματολογία, παρουσίασε ως δεξιούς και όργανα επιχειρηματικών συμφερόντων τους Βενιζέλο/Σημίτη. Η ρητορική αυτή έπιασε και πολλοί στην βάση του ΠΑΣΟΚ περίμεναν μια στροφή του κόμματος στον παλιό ΄΄ καλό΄΄ του εαυτό!
Αυτή η ρομαντική προσδοκία, σε συνδυασμό με την δυνατότητα του ΠΑΣΟΚ να εξαγοράζει νομιμοφροσύνη, μέσα από τους μηχανισμούς εξουσίας των οποίων τα νήματα κινούσε, εξασφάλισε την διαιώνιση της ηγεμονίας του. Ακόμη και όταν επί μακρό δεν έθελγε με τις ιδέες του και είχαν αποκαλυφθεί οι μεθοδεύσεις του.
Προσωπικά η θεωρία της γέννεσης της κλεπτοκρατίας από το ΠΑΣΟΚ δεν με πείθει! Ήταν παλιά παράδοση στην Ελλάδα όπου μια κάστα κοτζαμπάσηδων/εφοπλιστών και κρατικοδίαιτων ΄΄επιχειρηματιών΄΄ νέμονταν τον πλούτο. Απλά υπήρχε αυτορυθμιστικός μηχανισμός που έθετε εμπόδια στην ανεξέλεγκτη δράση τους. Το περιορισμένο των κεφαλαίων της χώρας! Αυτό το εμπόδιο παραμερίστηκε χάρη στην είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ/ΕΕ! Ο πακτωλός των χρημάτων που κατέκλυσε την Ελλάδα, ακριβώς με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ήταν ο καθοριστικός παράγων της κακοήθους εξαλλαγής της κλεπτοκρατίας στην χώρα μας. Στο ΠΑΣΟΚ, ως τότε στα αλώνια, έλαχε ο ……μυθικός θησαυρός με όλα τα τραγικά επακόλουθα!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μιχάλης Τσολάκης 7 Δεκεμβρίου 2012 - 19:46

Η γραμμή Λούκα Κατσέλη, υπαρκτή από την αρχή, για τον ΓΑΠ ήταν απλά ένα άλλοθι απέναντι στην βάση! Καμία ταλάντευση δεν υπήρξε, για αυτό και η Κατσέλη ήταν μεν υπουργός, λοιδωρούνταν όμως συστηματικά από την επίσημη γραμμή! Η πολιτική που θα ακολουθούσε ήταν προαποφασισμένη!Θα γονάτιζε την χώρα μέσω των μνημονίων και θα την παρέδιδε σιδηροδέσμια στην διεθνή ολιγαρχία! Ήταν σίγουρα μια πελώρια πολιτική απάτη! Δεν ξέρω αν είναι αδύνατον να εφαρμοστεί ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα. Πιθανόν να είναι αδύνατον να εφαρμοστεί οτιδήποτε σχετίζεται με το δυτικό υπόδειγμα!Μήπως έχουμε σοβαρή Δεξιά είτε στην νεοφιλελεύθερη είτε στην λαϊκή εκδοχή της? Η Ελλάδα δεν είναι δυτική χώρα αλλά δεν ανήκει ούτε στην Ανατολή. Βρίσκεται σε μια ενδιάμεση ζώνη, αλλά η προσωπική μου γνώμη είναι ότι μπορεί να οικοδομήσει αρκετά στέρεες θεσμικές δομές δυτικού τύπου. Δεν θεωρώ πως η αποτυχία ήταν νομοτελειακή και αυτό την κάνει ακόμη πιο πικρή!
Ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη (αφήνω τα …..λαμόγια στα οποία υποχρεώθηκε να στηριχθεί!) ήταν προς την σωστή κατεύθυνση (εννοώ της ενσωμάτωσης της χώρας στις δομές της ΕΕ) όπως και το ΄΄ανήκομεν εις την Δύσιν΄΄ του Καραμανλή (του μεγάλου όχι της καρικατούρας!)! Στην εποχή των αυτοκρατοριών (ΗΠΑ,Κίνα κα), των τεράστιων συμαχιών (ΕΕ, Mercosur κα) και των τρομακτικών ανακατατάξεων που αναμένονται, είναι αστείο να πιστεύουμε ότι η …..Ελλαδίτσα του πολιτικού,κοινωνικού,οικονομικού και ηθικού κραχ έχει μέλλον μόνη της! Και δεν θα είχε μόνη της και χωρίς το κραχ ! Αν δεχτούμε λοιπόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ενστερνίζεται έναν σημιτισμό με ανθρώπινο πρόσωπο (κάτι που εγώ δεν πιστεύω!) μάλλον προς τον σωστό δρόμο βρισκόταν!
Εντάξει, το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άλλο κόμμα είναι ρητορική υπερβολή! Αλλά πάντως εκ των πραγμάτων δεν είναι και αυτό που ήταν! Όλα όσα περιγράφεις ισχύουν και γίνεται μεγάλη προσπάθεια από τις αριστεριστικόστροφες συνιστώσες να ελέγξουν τους συσχετισμούς και να εμποδίσουν την μετεξέλιξη. Δεν θα το πετυχαίνουν επί μακρόν αλλά ίσως το επιτύχουν για αρκετό χρόνο ώστε να χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ το τραίνο της Ιστορίας! Αν αυτό συμβεί, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτύχει, η τελευταία ελπίδα της Ελλάδας να αποφύχει την αποικιοποίηση θα καταρρεύσει και η όποια νέα προσπάθεια θα ξεκινήσει επί ερειπίων!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ