του Άριστου Μιχαηλίδη από την εφημερίδα Φιλελεύθερος
Ο λαός δεν είναι τον Αθανάσιο Ορφανίδη, που εξέλεξε για να φροντίζει τα συμφέροντα του, είναι τον Δημήτρη Χριστόφια. Και η Κυπριακή Δημοκρατία του προσφέρει όλες τις απαραίτητες διαδικασίες ώστε να ελέγχει τα πάντα και τους πάντες και να προστατεύει το δημόσιο συμφέρον (αν έχει την ικανότητα) από ανίκανους ή επικίνδυνους ή προδότες αξιωματούχους. Το Σύνταγμα και οι Νόμοι προβλέπουν και για το διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας, τη διαδικασία για την παύση του όταν δεν πληρεί «τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την εκτέλεση των καθηκόντων του» ή όταν «υποπέσει σε βαρύ παράπτωμα». Ακόμα λοιπόν κι αν δεχθούμε ότι ο Ορφανίδης από μόνος του προκάλεσε όλο αυτό το κακό που έπεσε στα κεφάλια μας, όπως τον κατηγορεί ομαδικά η κυβέρνηση, δεν σημαίνει ότι απαλλάσσεται ο εκλελεγμένος Πρόεδρος από τη βαρύτατη ευθύνη ότι την κρίσιμη ώρα ολιγώρησε και δεν έπραξε όσα όφειλε για να προστατεύσει το λαό. Είτε από τον Ορφανίδη, είτε από τους λήσταρχους της υφηλίου. Γιατί το ερώτημα που προκύπτει από το θεαματικό σόου (διότι περί θεάματος πρόκειται) εναντίον του πρώην διοικητή είναι απλό: Ο Πρόεδρος τον παρακολουθούσε να καταστρέφει την Κύπρο αλλά δεν ευκαιρούσε να τον σταματήσει; Πάντως άγνοια δεν μπορεί να επικαλεστεί. Διότι σύμφωνα με δεκάδες επιστολές του Ορφανίδη, που κατατέθηκαν στη Βουλή, ο διοικητής τον προειδοποιούσε επί χρόνια αλλά ο Πρόεδρος ήταν αγκρισμένος μαζί του και δεν τον λάμβανε υπόψη. «Σας προειδοποιώ τα τελευταία δύο χρόνια για τον κατηφορικό δρόμο που οδεύει η κυπριακή οικονομία», του έγραφε στις 18/5/2010. «Η κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει άμεσα» στα ευρωπαϊκά σχέδια «κεφαλαιακής στήριξης του τραπεζικού συστήματος», του έγραφε στις 5/7/2010. Η κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει σε «έκδοση ειδικών ομολόγων του δημοσίου διάρκειας τριών χρόνων, τα οποία οι τράπεζες μας θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ως ασφάλεια για την εξασφάλιση φθηνής ρευστότητας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα», του έγραφε στις 15/4/2009. Αν δεν πάρουμε μέτρα «οι συνέπειες για την κυπριακή οικονομία θα είναι καταστροφικές», του έγραφε και του ξανάγραφε από το 2009 μέχρι πέρσι που έφυγε και του ζητούσε συνάντηση για να τα συζητήσουν. Αλλά ο Πρόεδρος ήταν θυμωμένος μαζί του γιατί πίστευε ότι ήταν εχθρός του, όπως ήταν ο Νικόλας Παπαδόπουλος και ο Αβέρωφ Νεοφύτου. Όταν μάλιστα τον ενημέρωσαν οι Υπηρεσίες ότι ο Ορφανίδης τόλμησε να εμφανιστεί μαζί με τους υπόλοιπους αγανακτισμένους πολίτες έξω από το Προεδρικό μετά το Μαρί, τότε ήταν που ούτε ζωγραφιστό δεν ήθελε να τον δει. Όμως έτσι η οικονομία πήγε κατά διαόλου, το κράτος καταρρέει και οδηγείται σε τραγικές περιπέτειες, ο απλός άνθρωπος φορτώθηκε φόρους και περικοπές και λιτότητες και η τελευταία του έγνοια είναι να ακούει μέρα νύχτα αυτόν που εξέλεξε για να τον προστατεύει και τους επιτελείς του να κατηγορούν τον Ορφανίδη ή όποιους άλλους, για όσα ο ίδιος απέτυχε να προβλέψει ή να κατανοήσει.
Φαίνεται ότι δεν θα σταματήσει αυτή η αξιοθρήνητη μάχη των εντυπώσεων ούτε την ώρα που περιμένουμε τη χαριστική βολή, για να κυβερνηθεί επιτέλους υπεύθυνα ο τόπος έστω και την υστάτη. Θα πάμε κατά διαόλου μέχρι το τέλος.
