του Γιώργου Καραμπελιά
Είναι προφανές και πανθομολογούμενο πως η σαρωτική οικονομική και κοινωνική κρίση έχει ως συνέπεια μια εξίσου ή ίσως ακόμη περισσότερο βαθύτατη πολιτική κρίση του συστήματος. Μια κρίση που καθορίζεται από πολλές παραμέτρους και διαθέτει πολλαπλές συνιστώσες.
Α) Κατ΄ αρχάς μετατίθεται το κέντρο βάρους της εξάρτησης από τις ΗΠΑ προς τη Γερμανία. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πλήρη υποκατάσταση, αλλά οδηγεί μάλλον σε συγκυριαρχία. Δηλαδή το παιγνίδι της εξάρτησης παύει να είναι μονοδιάστατα αμερικανοκεντρικό και αποκτά περισσότερους πόλους, γεγονός που δεν μπορεί παρά να αντανακλάται και στο εσωτερικό πολιτικό τοπίο.
Β) Η κρίση οδηγεί ή θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε αναδιάταξη και των οικονομικών πόλων ισχύος στο εσωτερικό της χώρας, όπου το κέντρο βάρους θα περάσει από τους εγχώριους «νταβατζήδες» στους εξωχώριους και κατεξοχήν τους Γερμανούς, καθώς και όσους συνδεθούν μαζί τους. Το αεροδρόμιο και ο ΟΤΕ άνοιξαν απλώς το δρόμο και ακολουθεί η ΔΕΗ, η ενέργεια, ακόμη και οι Τράπεζες.
Γ) Η αποδυνάμωση των εθνικών κεφαλαιοκρατικών ομίλων δεν συνεπάγεται μόνον την ενδυνάμωση του γερμανικού και ευρωπαϊκού κεφαλαίου, αλλά και εκείνη άλλων δυνάμεων όπως της Τουρκίας (το 2011 αποτέλεσε τον δεύτερο εξαγωγικό προορισμό της ελληνικής οικονομίας), της Ρωσίας και της Κίνας.
Δ) Οι αλλαγές στην κοινωνική διάρθρωση της χώρας, οδηγούν σε μια χωρίς προηγούμενο κοινωνική πόλωση με τη φτωχοποίηση ή την «προλεταριοποίηση» των μεσαίων στρωμάτων και την εξαθλίωση των κατώτερων.
Ε) Η ελληνική κρίση επειδή πραγματοποιείται σε συνθήκες γεωπολιτικής αναδιάταξης και αναταραχής σε όλη τη Μ. Ανατολή και τον αραβικό κόσμο, συνδέεται άμεσα με την ασφάλεια της χώρας και τα μεταναστευτικά ρεύματα.
ΣΤ) Τέλος η καθολική κρίση της δυτικής ηγεμονίας αναδιατάσσει τη διάταξη των δυνάμεων στην παγκόσμια σκακιέρα, αναδεικνύοντας νέους πόλους ισχύος σε περιφερειακό επίπεδο και αποδυναμώνοντας παλαιότερους.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει το ούτως ή άλλως σαθρό πολιτικό και πνευματικό κατεστημένο της χώρας.
Γι’ αυτό θα παρατηρηθούν βαθύτατες μετακινήσεις και ανατροπές όχι μόνο στα πολιτικά σχήματα αλλά και στα πνευματικά και πολιτισμικά ρεύματα που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία.
Το κυρίαρχο σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο, και κυρίως μετά το 1990, ρεύμα του εθνομηδενισμού, το οποίο έτεινε να κυριαρχήσει και σ’ όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα, θα απολέσει την αναμφισβήτητη ηγεμονία. Ας θυμηθούμε τι είχε συμβεί στη δεκαετία του ’90 και στις αρχές του 2000. Το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ είχε ηττηθεί κατά κράτος από το σημιτικό εκσυγχρονισμό και σχήματα όπως εκείνο του Τσοβόλα, του Παπαθεμελή και του Χαραλαμπίδη θα καταποντιστούν πολιτικά και εκλογικά. Στη Νέα Δημοκρατία η «πατριωτική» πτέρυγα του Αντώνη Σαμαρά μετά από πρόσκαιρη αναλαμπή με την «Πολιτική Άνοιξη» θα χαθεί από το πολιτικό προσκήνιο. Τέλος στην Αριστερά ο εθνομηδενισμός, ούτως ή άλλως ισχυρός, θα επικρατήσει κατά κράτος στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ και θα είναι ίσως ακόμη ισχυρότερος στα πανεπιστήμια, στον Τύπο και στην «πνευματική ζωή» του τόπου. Για είκοσι χρόνια το όραμα των ελίτ της χώρας θα συμπυκνώνεται στη φράση του Ράμφου «να σκοτώσουμε τον Έλληνα» που είχαμε μέσα μας.
Η κατάρρευση την οποία βιώνουμε οδηγεί σε ανατροπή αυτών των πνευματικών και πολιτικών σταθερών. Η μεταβολή της Ελλάδας σε ευρωπαϊκή αποικία χρέους και η καθολική εκπτώχευση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, δεν επιτρέπουν πλέον στις παγκοσμιοποιητικές και «ἑυρωλιγούρικες» αυταπάτες να παραμένουν ηγεμονικές. Κάτω από τις νέες συνθήκες ο εθνομηδενισμός θα πάψει να ηγεμονεύει ως μια πλειοψηφική και «συναινετική» ιδεολογία που «βόλευε» έναν μεγάλο αριθμό Ελλήνων στα πλαίσια του παρασιτικού εκμαυλισμού της ελληνικής κοινωνίας και θα μεταβληθεί σε ιδεολογία των Κούισλινγκ και των δοσιλόγων. Καθόλου τυχαία, κάποιοι από αυτούς, περιχαρακωμένοι στα πολιτιστικά ένθετα των άλλοτε κραταιών φυλλάδων τους, μας καλούν ανοιχτά να δεχτούμε τη διακυβέρνησή μας από τους Γερμανούς, επιστρέφοντας κατά ένα παράδοξο τρόπο στους γερμανοτσολιάδες και τους Κούισλινγκ προγόνους τους. Το ίδιο και στο επίπεδο των πολιτικών κομμάτων, δεν θα μπορούν πια να επιβιώσουν φθαρμένα και διεφθαρμένα μαζικά κόμματα εμφορούμενα από εθνομηδενιστικές αντιλήψεις.
Ακόμα περισσότερο κάτι ανάλογο δεν μπορεί να συμβεί στα αντιμνημονιακά και κυρίως στα αριστερά κόμματα. Δεν μπορείς να είσαι ενάντιος στην ξένη κυριαρχία που παίρνει αποικιοκρατικά χαρακτηριστικά και ταυτόχρονα να αρνείσαι ή να λοιδορείς την εθνική ταυτότητα και το εθνικό συμφέρον των Ελλήνων. Και εδώ βρίσκεται ο σημαντικότερος ελλείπων κρίκος του υπό διαμόρφωση νέου πολιτικού σκηνικού. Στα δεξιά, έστω με στρεβλό τρόπο έχει αρχίσει με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, ακόμα και τη Χρυσή Αυγή, η αποκόλληση ενός τμήματος της ελληνικής δεξιάς από τον νεοδημοκρατικό πυρήνα. Η «κεντροαριστερά» ούτως ή άλλως συρρικνώνεται λόγω της κοινωνικής συρρίκνωσης των μεσοστρωμάτων, ενώ η αριστερά διογκώνεται εξαιτίας ακριβώς αυτής της συρρίκνωσης. Και όμως η διόγκωσή της πραγματοποιείται μέσα στα υπαρκτά εθνομηδενιστικά ιδεολογικά πλαίσια της αριστεράς της όψιμης μεταπολίτευσης. Δηλαδή η εκτίναξη της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ γύρω στο 35%) δεν αντιστοιχεί στην ιδεολογική συγκρότηση κομμάτων που στην καλύτερη περίπτωση δεν θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν παρά μόνο το 10% του ελληνικού λαού. Επομένως εδώ παρατηρείται ένα πολύ μεγάλο ιδεολογικό και πολιτικό κενό. Η αριστερά είναι υποχρεωμένη, όπως συνέβη και στην Κατοχή, να εκφράσει προνομιακά μια εθνοαπελευθερωτική διάθεση του ελληνικού λαού. Και όμως την ίδια στιγμή ελέγχεται ιδεολογικά από ένα στενό πυρήνα παρελθούσης χρήσεως και κοπής. Αυτή η πραγματικότητα δημιουργεί ένα βαθύ πολιτικό κενό, που μπορεί να καλυφθεί με δύο τρόπους. Είτε τα υπαρκτά πολιτικά σχήματα της Αριστεράς και κατεξοχή ο ΣΥΡΙΖΑ, που χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη ρευστότητα, θα πραγματοποιήσει μια εσωτερική ιδεολογική επανάσταση, είτε για να ανταποκριθεί στις νέες πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες, είτε ο κυρίαρχος ιδεολογικά εθνομηδενισμός θα της το απαγορεύσει, και ένας πολιτικός πόλος κοινωνικοκεντρικός και πατριωτικός θα αναδυθεί για να καλύψει αυτό το κενό.
Τα τριάντα πέντε χρόνια της ροπής προς τον εθνομηδενισμό που χαρακτήρισαν την αριστερά στην Ελλάδα, (ήπιας μέχρι το 1990 και ασυγκράτητης στη συνέχεια) έχουν λάβει τέλος. Έχει έρθει η ώρα για μια πατριωτική αναδιάρθρωση του ελληνικού πνευματικού και πολιτικού σκηνικού. Και αυτό, προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποφύγουν οι συστημικές δυνάμεις. Έτσι κατόρθωσαν στην πρώτη φάση να γελοιοποιήσουν ή να περιθωριοποιήσουν το κίνημα των Αγανακτισμένων και τις πολιτικές συσσωματώσεις που ανέδειξε (π.χ. τη Σπίθα, αλλά και άλλες). Στη συνέχεια, επιχείρησαν και επιχειρούν ακόμα να τις εγκλωβίσουν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να τις αποδυναμώσουν και να τις εξουδετερώσουν (ό,τι είχε συμβεί στο παρελθόν με τον Μανώλη Γλέζο και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη που από εκφραστές πατριωτικών αντιλήψεων στο ΣΥΡΙΖΑ υποχρεώθηκαν να προσαρμοστούν στην περιρρέουσα εθνομηδενιστική ομοφωνία). Τέλος, με διάφορες ομαδοποιήσεις και σχήματα, που θα πολλαπλασιαστούν στην επόμενη περίοδο, προσπαθούν να αναβαπτίσουν παλαιές φθαρμένες δυνάμεις του πασοκισμού, ώστε να «τοποθετηθούν» πολιτικά και να ελέγξουν τις πιθανές μετεξελίξεις που πολύ σύντομα θα εκφραστούν. Ωστόσο, αυτές οι απόπειρες δεν πρόκειται να αποδώσουν. Γιατί το κύμα του κοινωνικού πατριωτισμού και τον εθνοαπελευθερωτικών απόψεων είναι τόσο ισχυρό ώστε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα εκφραστεί. Στην περίπτωση που υπάρξει μία κατάρρευση της παρούσας κυβέρνησης και η αριστερά βρεθεί στην εξουσία οι ρήξεις θα ακολουθήσουν αμέσως μετά. Στην περίπτωση που το παρόν σύστημα αντέξει, και δεν πραγματοποιηθούν εκλογές μέχρι και το επόμενο Φθινόπωρο, τότε δεν θα συνεχίσει να συντηρείται η σημερινή επίπλαστη ομοφωνία ανάμεσα στις πατριωτικές και εθνομηδενιστές δυνάμεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, διότι η κοινωνία πιέζει προς πατριωτική κατεύθυνση. Διότι, για την ώρα, μόνο η προοπτική μιας άμεσης πιθανότητας εκλογών και εξουσίας μπορεί να κουκουλώνει τις βαθύτατες διαφορές γραμμής και προοπτικής. Τέλος δεν είναι δυνατόν ξεφτισμένες μορφές και σχήματα του άλλοτε ενιαίου ΠΑΣΟΚ να εκφράσουν αυτή τη νέα κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, εισερχόμεθα σε μια περίοδο όπου θα αρχίσει να σφυρηλατείται και ο ελλείπων κρίκος του πολιτικού και ιδεολογικού τοπίου της χώρας. Εκείνος μιας πατριωτικής, κοινωνικής, οικολογικής και δημοκρατικής πρότασης που θα αναλάβει να διεξάγει με ξεκάθαρους όρους τη μάχη για την κοινωνική και εθνική μας απελευθέρωση.
Πολλοί φαντάστηκαν πως, –με την συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ, την εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ, την εμφάνιση των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής– έχει ήδη λάβει τελεσίδικο χαρακτήρα η ανασύνθεση του πολιτικού τοπίου, όμως πλανώνται πλάνη οικτρά. Η ανασύνθεση μόλις έχει αρχίσει. Ούτε ο χώρος της λαϊκής δεξιάς θα καταληφθεί οριστικά από τους χρυσαυγίτες, ούτε η Ν.Δ. θα κατορθώσει να μείνει αλώβητη, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμα και το ΚΚΕ με τη σημερινή του γραμμή, θα παραμείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα ως έχουν. Νέες πολιτικές συσσωματώσεις και νέες ιδεολογικές προτάσεις θα αναδυθούν πολύ σύντομα στο πολιτικό προσκήνιο. Κοντός ψαλμός αλληλούια.
19 ΣΧΟΛΙΑ
”Κάτω από τις νέες συνθήκες ο εθνομηδενισμός θα πάψει να ηγεμονεύει ως μια πλειοψηφική και «συναινετική» ιδεολογία που «βόλευε» έναν μεγάλο αριθμό Ελλήνων στα πλαίσια του παρασιτικού εκμαυλισμού της ελληνικής κοινωνίας και θα μεταβληθεί σε ιδεολογία των Κούισλινγκ και των δοσιλόγων”
Μία πρόταση που πολύ θα ήθελα να είναι αληθινή. Ίσως το περιβάλλον του γράφοντος να δίνει μία τέτοια εντύπωση, το δικό μου όμως μου δίνει την ακριβώς αντίθετη. Χέρι-χέρι φιλελεύθεροι γιάπηδες και καλοζωισμένοι αριστεροί του Κολωνακίου μαντρωμένοι μέσα στην προσωπική του γυάλα προσπαθούν να πείσουν μία πνευματικά ευνουχισμένη κοινωνία ότι τα αίτια της παρακμής της είναι το ίδιο της το Είναι. Φυσικά βγάζοντας την ουρά τους απέξω καθώς οι ίδιοι δεν καταδέχονται να συνεγαλέζονται με μικροαστούς και συντηρητικούς ελληναράδες.
Γνώμη μου είναι ότι εάν μία νέα πνευματική σταθερά (για να χρησιμοποιήσω και όρο του κειμένου) δεν λάβει θεσμική υπόσταση για να αντικαταστήσει το παρόν πνευματικό Μνημόνιο η αγανάκτηση του κόσμου θα διοχετεύεται σε ακραία κανάλια.
(Sygnómi giá tá greeklish — anángi, óxi epilogi)
1. PRAKTIKH EROTHSSH: Pós mporoúme ná ftiáxoume kalá MME, idios kanáli (-a) tileórassis, megális akroamatikótitos, p.x. sán tin Al-Jajeera, i sán tó Russia Times (RT) ;;; Pós thá ftiáxoume ethniká-patriotiká-dimokratiká-proodeutiká, allá kai elkystiká stón poly kósmo (idios sti neolaia), kanália tileórassis ;;;
ERANOS ;
2. Tá vivlia einai kalá (aparaitita) allá DE ftánoun. …
P.x. diavázo tóra tin “Apostassia tón Dianoouménon”, tóu G. K: Exairetikó vivlio (!), tour de force, allá pós thá páei parapéra, stó platy koinó ; EYXARISTO
Εξαιρετική ανάλυση, όπως πάντα από τον κ. Καραμπελιά! Επιμένω όμως ! Ποια πρέπει να είναι η θέση του συνειδητοποιημένου Έλληνα των ημερών μας? Προσωπικά, μπήκα στον ΣΥΡΙΖΑ (θεωρώ τον εαυτό μου Κεντροαριστερό και πάντως όχι κομμουνιστή!) έχοντας πλήρη συναίσθηση αυτών των διλημμάτων και ακόμη θεωρώ ότι τελικά η υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποδειχτεί και αδιέξοδη! Πιστεύω όμως ότι οι υγιείς δυνάμεις της Αριστεράς και του Κέντρου πρέπει να δώσουν την μάχη πρώτα εντός ΣΥΡΙΖΑ, για την επιτυχή του μετάλλαξη, για το καλό της χώρας ! Και αν αυτή δεν πετύχει τότε να ψάξουν για κάτι καινούργιο! Ο λόγος είναι απλός ! Η απειλή της κλεπτοκρατίας/νεοαποικιοκρατίας είναι άμεση και τεράστια! Καλώς ή κακώς το μόνο συγκροτημένο ΄΄ασκέρι΄΄ με αξιώσεις (με όλες τις τρομακτικές του αδυναμίες!) για κάποια επιτυχία είναι ο ΣΥΡΙΖΑ! Αλλιώς φυσικά και θα προκύψουν νέες δυνάμεις αλλά εν τω μεταξύ η μοίρα της χώρας θα έχει κριθεί εντός του 2013, για τα επόμενα 25-30 χρόνια!
Όπως έχω πει και άλλες φορές, αν στρατηγική της κλεπτοκρατίας είναι η συνεχής, με κάθε τρόπο, κάθε αφορμή και σε κάθε περίσταση διαίρεση των Ελλήνων, η δική μας στρατηγική πρέπει να είναι η σε μια πρώτη φάση ευρύτερη δυνατή συσπείρωση στον κατώτερο κοινό παρονομαστή!
Τη Γαϊτάνη τη θεωρείτε ”υγιή δύναμη” της Αριστεράς ή του Κέντρου;
Απορώ πώς με τόσο ευρείες, σύνθετες και βαθιές αναλύσεις δεν καταλαβαίνετε ότι η αριστερά δεν μπορεί να μην είναι εθνομηδενιστική. Αγνοείτε τις αξιωματικές της παραδοχές περί κατασκευής του έθνους από το αστικό κράτος, κ.λ.π.; Δεν έρχονται οι υλιστικές της βάσεις σε αντίθεση με θεμελιώδη στοιχεία της ταυτότητας του ελληνισμού; Δεν έχει ως καθολικό πρότυπο τη Δύση παρόλο που η ελληνική ιστορία διαψεύδει την καθολικότητα αυτού του προτύπου και δείχνει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος; Επιτέλους, αποδεσμευτείτε από την αριστερά και όλες τις ιδεολογίες.
Καλή χρονιά και καλή συνέχεια στον αγώνα σας. Ελπίζω να βγάλουν κι άλλα βιβλία ιστορίας οι Εναλλακτικές εκδόσεις.
Την θεωρώ μη υγιή δύναμη! Υποθέτω ότι όταν μιλάμε για συσπείρωση όλων των υγιών δυνάμεων έχουμε συναίσθηση ότι μοιραία θα γίνει ένα ξεδιάλυμα ώστε να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι!
Λάθος, το παραπάνω σχόλιο ήταν για ντον Zarko!
Αγαπητέ Δημήτρη μην γίνεσαι άδικος ! Δεν τα είπαν όλα οι Έλληνες και πως θα ήταν άλλωστε δυνατόν, βρισκόμαστε πάνω από 20 αιώνες από την κατάρρευση του πολιτισμού τους! Κάτι πρόσφερε και η Δύση! Η περίοδος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δείχνει ότι η Αριστερά μπορεί να παίξει πολύ πιο εποικοδομητικό ρόλο από αυτόν που επεφύλαξε στον εαυτό της τις τελευταίες δεκαετίες! Βέβαια αυτό είναι απλά μια δυνατότητα, το αν θα υλοποιηθεί…..!
Δημήτρη, αν παρακολουθήσεις τον χώρο του Άρδην θα διαπιστώσεις ότι όχι μόνο έχει αποδεσμευτεί πλήρως από την εθνομηδενιστική παράδοση της αριστεράς, αλλά έχει υπάρξει η πρωτοπορεία της μάχης ενάντια στην παράδοση αυτή. Γι αυτό μάλιστα μιλάμε για υπέρβαση των εννοιών αριστερά και δεξιά. Ουσιαστικά το Άρδην πρεσβεύει τον εκσυγχρονισμό (δηλ. την υλοποίηση στο σήμερα και την εφαρμογή στις τωρινές συνθήκες) των διαχρονικών αρχών της παράδοσης μας (εδώ διαφοροποιείται από την τυφλή – μουσειακή προσκόλληση στην παράδοση του χώρου της Εκκλησίας).
Καιρός είναι να δούμε το Σύνταγμα της χώρας μας και το τί μπορεί να συμβεί με βάση αυτό!
http://feronymos.wordpress.com/2012/11/29/%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1/
Πράγματι είναι ο κρίκος που λείπει ο εθνικοαπελευθερωτικό πόλος. Ωστόσο που είναι οι ενδείξεις ότι κάτι τέτοιο είναι στα σκαριά (πλην της νομοτέλειάς του); Και ποιο είναι εν προκειμένω το καθήκον μας;
α) Προς την Δημήτρη.
Κατ’ αρχάς που ακριβώς λέει το κείμενο ότι το ρεύμα θα προκύψει προνομιακά από την αριστερά… Δεν το λέει…
Λέει δύο διαφορετικά πράγματα. Πρώτον, ότι η αριστερά, εφόσον θέλει να συγκρατήσει την απήχησή της εντός της ελληνικής κοινωνίας θα πρέπει να μεταστραφεί προς το πατριωτικότερο… ειδάλλως θα συρρικνωθεί σε ποσοστά προ του 2009.
Ο λόγος προφανής. Έχει ξεκινήσει μετατόπιση του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας προς θέσεις πατριωτικότερες. Ο λόγος, η κατοχή.
Το κείμενο λέει ο σκληρός πηρύνας ‘αυτού-που-λείπει’ θα προκύψει έξω από το πολιτικό σύστημα, θα προέρχεται από χώρους που υπήρξαν ανάδελφοι και εχθρικοί ως προς τα κατεστημένα της μεταπολίτευσης…
Τέλος, ‘αυτό-που-λείπει’ θα υπερβαίνει το δίπολο αριστερά-δεξιά της μεταπολίτευσης, όχι στ’ όνομα μιας εμφυλιακής παλινόρθωσης που διεκδικεί η Χρυσή Αυγή, ούτε στ’ όνομα ενός νέου ‘κόμματος της εξάρτησης’ από τον Βορίδη μέχρι τον Ψαριανό, που οραματίζεται ο Σαμαράς. Θα την υπερβαίνει διότι θα είναι φορέας ενός άλλου συνολικού οράματος, σε τέτοιο βαθμό ώστε να αυτοπροσδιορίζεται επαρκώς σε σχέση με αυτό, και άρα να μην είναι ετερόφωτο.
Το όραμα αυτό θα διασώζει το κατεστραμμένο αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και απελευθέρωσης της αριστεράς. Δεν θα το πετάει στα σκουπίδια μαζί με τον εκφυλισμένο εκφραστή… Θα το ανανεώνει, εντάσσοντας το σ’ ένα ευρύτερο σχέδιο για την απελευθέρωση της χώρας.
Κάτι τελευταίο: Διαισθάνομαι ότι η αγωνία να ταυτιστεί σύσσωμη η αριστερά εξ ολοκλήρου και οριστικά με τον εθνομηδενισμό, πηγάζει από αντιαριστερά σύνδρομα τα οποία εξ ίσου πηγάζουν από την ίδια εμφυλιακή μαύρη τρύπα του παρελθόντος.
Εδώ θέλει προσοχή. Όταν λέμε υπέρβαση των πολιτικών διαιρέσεων του παρελθόντος, εννοούμε υπέρβαση και ένταξη στους κόλπους ενός νέου ριζοσπαστισμού. Δεν εννοούμε ο καθένας από τη σκοπιά του να καταργήσει τον άλλο, τον αντίπαλο και να ονομάσει αυτό το πράγμα ‘υπέρβαση’…
Ισως μιά νέα αρχή θα ήταν η πρωτοβουλία για ριζική Συνταγματική Αλλαγή:
http://www.neosyntagma.net/
Αγαπητοί φίλοι, ο κατώτερος κοινός παρονομαστής που μπορεί να βρει όλες τις υγιείς δυνάμεις της χώρας από όπου και αν προέρχονται σύμφωνες, είναι το ΄΄αντιμνημόνιο΄΄! Η άμεση απειλή κατά της πατρίδας είναι το επάρατο Μνημόνιο και πρέπει να καταφέρουμε να κάμουμε αυτό που πρόγονοί μας δεν κατράφεραν να κάνουν τον 2ο αιώνα προ Χριστού και τον 14ο-15ο αιώνα μΧ αν θέλουμε να αποφύγουμε μία ακόμη ιστορική ήττα (μετά την μικρασιατική καταστροφή!), αυτήν της μετατροπής μας σε νεοαποικία !
Ένας πατριωτισμός ο οποίος ως έννοια -μαζί με την ορθοδοξία- καπηλεύτηκε από την Χούντα και τους υποστηρικτές της. Κακώς η Αριστερά στην Μεταπολίτευση, ως η ιδεολογική νικήτρια πλέον, απομακρύνθηκε – και λοιδόρησε κατα καιρούς έντονα- από αυτές τις έννοιες/αξίες με τις οποίες είναι άρρηκτα συνδεδεμένος ο ελληνικός λαός. Μια “συμπλεγματική” Αριστερά η οποία αρκέστηκε σε συνθήματα και σε ένα στείρο αρνητισμό (μαζί με τον εθνομηδενισμό όπως πολύ σωστά διακρίνει ο Καραμπελιάς). Έχει πολύ δρόμο ακόμα, τουλάχιστον η Αριστερά όπως επίσημα εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, να αποβάλλει κόμπλεξ και ιδεοληψίες (βλ. βίλα αμαλία) υπολείμματα του εμφυλίου και της Χούντας.
Επίσης με αφορμή το άρθρο διακρίνω μια “ευρωφοβία”. Έχω την εντύπωση πως είναι πολύ λάθος αυτή η προσέγγιση, όσο και να δικαιολογείται αυτή την περίοδο λόγω των επιταγών της Τρόικα και του ευρωιερατείου. Ας ελπίσουμε πως η ευρωπαική προοπτική της χώρας μας δεν θα έχει την τύχη του πατριωτισμού εκ μέρους της Αριστεράς (χωρίς να συγκρίνω τις δύο έννοιες).
kai oi kaluteroi as me katatropwsoun ,afou h aristera den ta pairnei ta grammata mhpws na pame na piasoume tous stournous ths x.a. na doume mhpws pairnun aftoi tipota?kai parapera ,mazi me ton karampelia giati den mazevontai ki alla 30 atoma as poume o giannaras ,o ziakas, o kontogiwrghs ,o grivas,o metalhnos,o faros,o mesogaias,o pater loudovikos, o kalenteridhs,o xaralampidhs,ktlp kai na katevasoune mia koinh platforma 10 thesewn kai eikosi metrwn gia thn epiviwsh tou ellhnismou kai na zhthsoun thn apanthsh apo th x.a. ki ap to suriza pou etoimazontai gia eksousies
Μια μόνο ερώτηση. Ανήκω στο χώρο της Αριστεράς κ δε θέλω να μακρυγορώ περιγράφοντας την προσωπική μου ιδεολογική ταυτότητα. Με ποιο διακίωμα ο κος Καραμπελιάς είναι τιμητής του πατριωτισμού του κάθε ανθρώπου πολίτη αυτής της χώρας. Ας ορίσει κάποια στιγμή τον ορο “εθνομηδενισμό”, όχι με αυτά που θεωρεί αντίθετά του, αλλά με την ουσία του. Μπορεί ένα τμήμα των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων να αναζητήσει καταφύγιο σε ένα είδους πατριωτισμό και αν είναι να ωφεληθεί η πλειοψηφία του λαού είναι θεμιτό. Ωστόσο δεν έχει κανένα δικαίωμα να είναι “εθνικός” τιμητής και να εμρηνεύει έννοιες, όπως πατριωτισμό, έθνος κοκ (εθνομηδενισμός δεν υπάρχει κ η μόνη χρήση του ήταν στη σταλινική καθοδηγητική βιβλιογραφία ως κατηγορία). Πού είναι ταξικές διαφορές κ. Καραμπέλια; Γιατί ο κος Μέρτζος για παράδειγμα γνωστό φερέφωνο του Καραμανλισμού είναι πατριώτης κ εγώ είμαι εθνομηδενιστής. Στο πρώτο κομμάτι της ανάλυσης συμφωνώ εν μέρει, αλλά πολλά από αυτά είχαν ήδη ειπωθεί σε πολλά κείμενα ήδη από τις απαρχε΄ς του 90. Τέλος συμφωνώ ότι η Αριστερά περιορίστηκε σε ένα ελιτισμό και κοσμοπολιτισμό μάλλον παρά διεθνισμό, άραγε γιατί; Μήπως επειδή ο πυρήνας της ήταν κομμάτι της αστικής κυρίαρχης τάξης, στην οποία κ εσείς ανήκετε; Ευχαριστώ και ζητώ συγγνώμη για τον όποιο κάπως έντονο τόνο γραφής μου.
Προφανώς, δεν είμαι ο Γ.Κ. αλλά το ύφος του “Φώτη” και αυτά που λέει νομίζω χρήζουν μιας ευρύτερης συζήτησης.
Κατ’ αρχάς δεν καταλαβαίνω την άποψή σας περί ‘τιμητή του πατριωτισμού’. Δηλαδή, όποιος κριτικάρει την κυρίαρχη, και οργανική των αρχουσών τάξεων, ιδεολογία του εθνομηδενισμού είναι ‘τιμητής του πατριωτισμού’; Δεν είναι σοβαρό επιχείρημα αυτό, αφήστε που ουσιαστικά υπερασπίζεται τη σιωπή μπροστά στα εγκλήματα που έχουν διαπράξει οι ελληνικές άρχουσες τάξεις τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα.
Όσο για την Αριστερά, εάν σε πολύ μεγάλο μέρος της συνέπραξε σε αυτά τα εγκλήματα των αρχουσών τάξεων, και ‘συνέπραξε φανερά με ανακτωρικούς’, αυτό είναι δικό της (και δικό σας) υπαρξιακό πρόβλημα.
Όπως βλέπετε, η ανάλυση που κάνουμε είναι ταξική, ταξικότατη, σε αντίθεση με την δικηά σας, που εκκινάει από μια κατ’ αρχάς ιδεαλιστική τοποθέτηση (αφηρημένη επίκληση σε κάποια ‘αριστερά’), η οποία μάλιστα θολώνει την πραγματικότητα. Διότι από το πρίσμα της δεν ερμηνεύεται λογουχάρη γιατί ο ‘αριστερός’ Κόκκαλης υπήρξε επί χρόνια ο διαυγέστερος εκφραστής της ελληνικής άρχουσας τάξης. Ή ο κεντροαριστερός Μπόμπολας. Ή τα αριστερά γκόλντεν Μπόυζ της Παντείου, της ΓΣΕΕ, του ΠΑΣΟΚ.
Όχι ότι δεν υπάρχει σκληρή, δεξιά, επιχειρηματική πτέρυγα της άρχουσας τάξης, αλλά οι διαχωρισμοί οι οποίοι επικαλείστε επί της ουσίας συσκωτίζουν την ταξική πραγματικότητα της Ελλάδας και δεν την διευκολύνουν.
Εσείς, έχετε να επιλέξετε αν θα προσχωρήσετε στον, ισχυρό όχι κυρίαρχο πια, εθνομηδενισμό της αριστεράς, ή θα επιλέξετε τις πατριωτικές σας εκφράσεις.
Όσο για το Μέρτζο… έλεος. Συμπεριφέρεστε ως τρισάθλιοι ιδεολογικοί ιεροεξεταστές της μεταπολίτευσης. Στην πολιτική, και ιδιαίτερα στην πολιτική που διεξάγεται βάσει αρχών και όχι σ’ έναν πόλεμο θέσεων, υπάρχει ένα πράγμα που λέγεται δ ι α λ ο γ ο ς.
Είναι αυτό που κάνει για παράδειγμα ο μισός ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης (Λάσκος, Μηταφίδης, Κουράκης, Καμτζίδου) με τον Μητροπολίτη Άνθιμο, και την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας στο συνέδριο που διεξάγεται σε λίγες μέρες με θέμα Εκκλησία και Αριστερά.
Γενικά, με το χώρο του Άρδην-Ρήξη, συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό ειδικά σ’οτι αφορά σε μια ευφυή συχνά ανάγνωση της πραγματικότητας.
Σαν παρατηρητής, πάντως εστιάζω σε κάποια θέματα:
1. Στα κείμενα, τονίζεται – όπως και στη διακήρυξη των
θέσεων της Κίνησης Πολιτών- πως το εθνικό ζήτημα συνδέεται με το ταξικό και κανένα δεν ανάγεται στο άλλο αποκλειστικά (όπως και το οικολογικό, κλπ). Παρ’όλα αυτά, η πραγματικότητα, οι περισσότερες εκδόσεις – τελευταία – οι συμμαχίες, τα αποδεκτά πρόσωπα του “δεξιού” χώρου (Μέρτζος, Εμφιετζόγλου, Χολέβας, κ.α), δείχνουν μια βαρύτητα στον μονοσήμαντο ρόλο ττου εθνικού, καθώς φέρνουν κοντά μας και ανθρώπους απο άλλους – και αντιδραστικούς , δεν πειράζει – χώρους, επειδή αγαπούν π.χ τη λαϊκή παράδοση (με τη δική τους πολιτική-ταξική ανάλυση βέβαια), την εκκλησία ή επειδή είναι φιλότεχνοι και σώζουν εθνικούς θησαυρούς, ή ότι άλλο.
Επίσης, μοιάζει πια το αποκλειστικό μεθοδολογικό εργαλείο ανάλυσης της κατάστασης σε, τελευταία ανάλυση, να είναι η πάλη των εθνών και της ιστορίας και όποτε χρειάζεται να συντρέχουμε στην ταξική πάλη. Κάτι αντίθετο με τα προηγούμενα χρόνια (μέχρι το 1983 περίπου) όπου το μεθοδολογικό εργαλείο ήταν η ταξική πάλη με συνέργεια “εθνικών” αναλύσεων, όποτε ήταν αναγκαίο (και σωστό γιατί αυτό ξεχώριζε τη Ρήξη, απο τους μονοσήμαντους “αριστεριστές” κάθε είδους).
Δεν πείθει εντελώς, δηλαδή το ζήτημα αυτό της σύνθεσης και της μη αναγωγής, έστω και αν γίνεται για λόγους σοβαρότητας της συγκυρίας.
2. Εμμονή στον αντι-σύριζα λόγο. Ακόμα κι αν υπάρχουν αποδεκτές θέσεις, αυτές γίνονται με φειδώ, καλλυμένη επιθετικότητα και ενίοτε σε πολλούς αρθρογράφους ….”μίσος”. Χέστηκα, βέβαια, για το Συριζα, αλλά οι εμμονές, δεν βοηθούν την συνθετική άποψη.
3. Εμμονή και πολλές φορές “ανομολόγητο” φλέρτ με πολλά καϊνάρια του Σαμαρά (μεγάλη συμπάθεια κι αυτός κάποτε), Φαήλους, Λαζαρίδηδες, κλπ. Πολλούς ανθρώπους πάντως που ξέρω, δεν προσεγγίζουν το χώρο καθώς, αναγνωρίζουν το κύρος του Καραμπελιά, δεν αντέχουν όμως τους ακροδεξιούς που ανέφερα, μόνο και μόνο επειδή προφέρουν τις λέξεις Κύπρος, έθνος, “πατρίδα”, το αξιόμαχον του Στρατού, κ.α. Ξέρω, θα πείτε εμμονές, κολλημένων ή ανόητων που δεν καταλαβαίνουν τις “συμμαχίες”…κλπ.
Σκέψεις. χωρίς διάθεση αντιπαράθεσης…