ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ: Διακήρυξη της 28ης Οκτωβρίου 2013
Η 28η Οκτωβρίου του 1940 αποτελεί μια κομβική και σημαδιακή ημερομηνία. Τότε, όπως και το 1821, ξεσηκώθηκε σύσσωμος και ομόθυμος ο ελληνικός λαός. Τότε, όπως και το 1821, άλλοι μεν βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή και άλλοι στα μετόπισθεν, αλλά όλοι φλογίζονταν εξ ίσου από το πάθος της αντίστασης και της αγάπης για την ελευθερία.
Σήμερα, βρισκόμαστε και πάλι μπροστά σε συνθήκες που απαιτούν τη συστράτευση ολόκληρου του λαού. Γι’ αυτό και επιμένουμε στον προφανή συμβολισμό της 28ης Οκτωβρίου γι’ αυτή την πρώτη πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κινήματός μας:
Γιατί απευθυνόμαστε σε όλους τους Έλληνες, άσχετα και πέρα από ιδεολογική και κομματική προέλευση.
Γιατί οι παλιές ιδεολογικές μορφές και διαχωρισμοί, όπως έχουν εξελιχθεί τις τελευταίες δεκαετίες, όχι μόνο έχουν αποδειχτεί ξεπερασμένοι και αναντίστοιχοι προς τις σημερινές ανάγκες του λαού μας αλλά και γιατί σήμερα δεν περισσεύει κυριολεκτικά κανείς. Όλοι μας κρινόμαστε, πλέον, όχι από γενικόλογες διακηρύξεις αλλά από τις πράξεις μας.
Πιστεύουμε πως είναι ανάγκη για έναν νέο, τρίτο κύκλο αγώνων του νεώτερου ελληνισμού. Αυτός θα ολοκληρώσει ό,τι άφησαν λειψό οι δύο προηγούμενοι, και θα απαντήσει καταφατικά στην πρόκληση της εποχής – πρόκληση επιβίωσης για τον ελληνικό λαό.
*****
Ο πρώτος κύκλος αγώνων σφραγίζεται από την επανάσταση του 1821 και ολοκληρώνεται το 1922. Οι εκατόχρονοι αγώνες για την ανεξαρτησία του ελληνισμού θα μείνουν ημιτελείς, διότι δεν θα κατορθώσουν να απελευθερώσουν το σύνολο των ιστορικών ελληνικών εδαφών και θα τσακιστούν πάνω στα βράχια των εμφυλίων πολέμων και της Εξάρτησης.
Ο δεύτερος κύκλος σφραγίζεται από την Εθνική Αντίσταση του 1940-1944, τον Αντιαποικιακό Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-1959 και τους μεγάλους λαϊκούς αγώνες της περιόδου 1960-1974 για Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία. Κι αυτοί οι αγώνες, παρότι θα οδηγήσουν στην αποτίναξη του ζυγού του παλατιού και την κατάκτηση σημαντικών κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, θα δοκιμαστούν από τους εμφυλίους και την Ξενοκρατία, ενώ δεν θα αποφύγουμε μια νέα εθνική συρρίκνωση στην Κύπρο.
Οι Έλληνες θα πληγούν παράλληλα από τις νέες, ύπουλες «σφαίρες από ζάχαρη» μιας ψευδεπίγραφης «Αλλαγής», η οποία θα εκφυλίσει τις ευγενικές αξίες και αρχές της Ελευθερίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαοκρατίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, επιδιώκοντας να μεταλλάξει και τον ίδιο τον ελληνικό λαό σε μια μάζα μοναχικού πλήθους δίχως μνήμη και ταυτότητα.
Αποτέλεσμα όλων αυτών το γεγονός ότι η πατρίδα μας απειλείται από ένα νέο, αμείλικτο φάσμα ολοκληρωτικής υποτέλειας· που κομίζει, ταυτόχρονα, την εθνική υποδούλωση στη γερμανική Ευρώπη και την ισχυροποιούμενη νεο-οθωμανική Τουρκία, αλλά και την κοινωνική εξαθλίωση, καθώς θεριεύει η ασυδοσία των Δυνατών και η εκμετάλλευση των Αδυνάτων, η λεηλασία του εθνικού μας πλούτου, κοινωνικού και εθνικού, και ο βιασμός του φυσικού μας περιβάλλοντος.
Έτσι, ο νέος κύκλος των αγώνων κουβαλάει μέσα του τους άλλους δύο ως ανεκπλήρωτη παρακαταθήκη, την ίδια στιγμή όμως τους ξεπερνάει, καθώς πρέπει να απαντήσει στις σύγχρονες προκλήσεις:
Από τη μία, στο θεμελιώδες ζήτημα του παγκόσμιου χάους και της διεθνούς ανασφάλειας που προκαλούν οι δομικές ανισορροπίες ενός άδικου παγκόσμιου συστήματος, θεμελιωμένου επάνω στην αποικιοκρατία και την εκμετάλλευση έθνους από έθνος. Αφ’ ετέρου, στο αμείλικτο πολλαπλό αδιέξοδο, κοινωνικό, ανθρωπολογικό και οικολογικό, της ασύδοτης κεφαλαιοκρατίας – που απειλεί να ρίξει τις ανθρώπινες κοινωνίες στην άβυσσο ενός «πολέμου όλων εναντίον όλων».
Σε αυτό το ασφυκτικό διεθνές πλαίσιο, ο νεώτερος ελληνισμός αντιμετωπίζει μια κυριολεκτικά υπαρξιακή κρίση: απειλείται με εδαφική και δημογραφική συρρίκνωση, οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση. Απειλείται με μια καθολική και τελεσίδικη παρακμή, έχοντας απολέσει κάθε ταυτότητα και υπόσταση, μεταβαλλόμενος σε «συνοριακό χώρο» και απλό «πέρασμα» λαών. Στον 21ο αιώνα, ή θα ζήσουμε, πληρώνοντας όλα τα ληξιπρόθεσμα γραμμάτια της ιστορίας των τελευταίων αιώνων, είτε θα οδηγηθούμε στο ιστορικό μας τέλος ως αυτόνομο συλλογικό υποκείμενο – έθνος. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
*****
Ο ελληνικός λαός καλείται σήμερα και ταυτοχρόνως: να αποκαταστήσει όλους τους δεσμούς κοινωνικής αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, καθώς η Πρόνοια καταρρέει, η ανεργία θεριεύει και το Κράτος της Αποικίας Χρέους στέκεται απέναντι, έτοιμο να κατασπαράξει ακόμα και το λιγοστό βιος που έχει απομείνει στη λαϊκή πλειοψηφία. Την ίδια στιγμή, πρέπει, και πάλι μόνος, να προχωρήσει στη διαμόρφωση ενός νέου οράματος για τον ελληνισμό του 21ου αιώνα, οράματος για μια νέα πολιτεία, δημοκρατική, δίκαιη και εξισωτική – την ίδια στιγμή που θα αγωνίζεται για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την πνευματική αναγέννηση:
Σε αυτόν τον τόπο, που έχει μεταβληθεί σε «οικόπεδο και αποικία», τίποτα δεν χαρίζεται και ακόμα και οι νέοι που επιθυμούν να μείνουν και να δώσουν τον αγώνα θα πρέπει οι ίδιοι να επινοήσουν τα μέσα του βιοπορισμού τους. Γιατί η παρασιτική οικονομία και κοινωνία έχει καταρρεύσει εντελώς, ενώ τα ερείπιά της είναι τοξικά και δεν έχουν τίποτα να «δώσουν» ώστε να αναδειχθούν οι νέες δυνατότητες που μας προσφέρουν η ιστορία και οι προοπτικές μας.
Παράλληλα, καλούμαστε να επεξεργαστούμε μια νέα εθνική στρατηγική που θα αποτρέψει την ολοκληρωτική υπαγωγή μας σε ξένες σφαίρες επιρροής. Μια στρατηγική για τα εθνικά θέματα και τις περιφερειακές συνεργασίες στα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, που θα ενώσει τη δύναμη όλων των μικρών, απειλούμενων λαών και θα ορθώσει αποφασιστικό εμπόδιο στα σχέδια των περιφερειακών και παγκόσμιων υπερδυνάμεων για την καθυπόταξή μας.
Τέλος, και ίσως το σημαντικότερο, καλούμαστε να ανατρέψουμε δεκαετίες πολιτισμικής αποσύνθεσης και ηγεμονίας των αξιών της παγκοσμιοποίησης, της ισοπέδωσης, του αχαλίνωτου κέρδους, του εθνομηδενισμού, της διάλυσης των προτύπων, ακόμα και της ίδιας της ιστορικής μας συνέχειας, που είχαν σαν άμεση και έμμεση συνέπεια την ηθική εξαχρείωση που κυριαρχεί. Μια εξαχρείωση η οποία εκπορεύεται από τα «πάνω», από τις κλεπτοκρατικές και διεφθαρμένες ελίτ, και διακλαδίζεται σε όλο το κοινωνικό σώμα, προσπαθώντας να κατασκευάσει μια κοινωνία συνενοχής.
*****
Όπως κατέδειξε η τελευταία απόπειρα του λαϊκού ξεσηκωμού στις πλατείες της χώρας, την περίοδο 2010-2011, η αγανάκτηση δεν αρκεί. Γι’ αυτό, αποφασιστικό ρόλο δεν θα παίξει μόνο η καταπολέμηση της περιρρέουσας κατάθλιψης και η αναβίωση της αντιστασιακής διάθεσης αλλά και η επεξεργασία ενός νέου αντιστασιακού σχεδίου.
Απαιτείται μια καθολική ρήξη με τον παλαιό πολιτικό κόσμο, τα χαρακτηριστικά και τις συνήθειές του, που εν πολλοίς έχουν μολύνει και το ίδιο το λαϊκό σώμα, και, ταυτόχρονα, η διαμόρφωση, βήμα το βήμα, ενός ρηξικέλευθου και καινοτόμου πολιτικού προγράμματος. Ενός προγράμματος που απευθύνεται κατ’ εξοχήν στη μεγάλη μάζα των «αόρατων» ή «ανώνυμων» – δηλαδή, όσων αισθάνονται σήμερα αποξενωμένοι από το φθαρμένο και διεφθαρμένο σύστημα. Απευθύνεται σε αυτόν τον κόσμο που κινήθηκε σε «υπόγειες διαδρομές», κατά την ύστερη μεταπολίτευση, αισθανόμενος αηδία και αποτροπιασμό για την πορεία παρακμής που έχει ακολουθήσει ο τόπος. Απευθύνεται προπαντός στους νέους που απειλούνται με νέο ξεριζωμό και «παιδομάζωμα».
Έχοντας συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της ιστορικής περιόδου και πιστεύοντας ότι κομίζουμε κάτι ριζικά καινούργιο, για την αναγκαία νέα πολιτική και ιδεολογική σύνθεση που αυτή απαιτεί, συγκεντρωθήκαμε στην Αθήνα, την 28η Οκτωβρίου 2013, απ’ όλες τις γωνιές του ελλαδικού χώρου, της Κύπρου και της διασποράς, για να πραγματοποιήσουμε ένα βήμα προς τη μεγάλη πορεία της συγκρότησης ενός νέου αντιστασιακού πόλου, που θα παλέψει για μια πατρίδα ελεύθερη και δίκαιη, μέσα σε έναν δημοκρατικό, πολυπολικό κόσμο. Γι’ αυτό και αποφασίσαμε να συγκροτήσουμε ένα νέο πολιτικό σχήμα, το Κίνημα Άρδην, οι βασικές αρχές του οποίου περιγράφονται από το πεντάπτυχο: Πατριωτισμός, κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογική ισορροπία, άμεση δημοκρατία, πνευματική αναγέννηση.
Δεχόμαστε και επιζητούμε τη δημιουργική αφομοίωση όλων των παραδόσεων και διδαγμάτων της ιστορίας του πλανήτη μας, όλες τις κατακτήσεις των άλλων λαών, θέλουμε όμως να τις εντάξουμε οργανικά στη δική μας παράδοση (το ελληνορθόδοξο ήθος, την αρχαιοελληνική αμεσοδημοκρατική μεσότητα, την κοινοτική παράδοση). Καλούμαστε, επί τέλους, επί ποινή ιστορικής εξαφανίσεως, να πάψουμε να μαϊμουδίζουμε ή απλώς να κοιτάμε προς τα πίσω. Αρνούμαστε το δίπολο εισαγόμενος εκσυγχρονισμός ή παρελθοντολογική παράδοση, και επιθυμούμε μια σύγχρονη σύνθεση που συνοπτικά αποκαλούμε «εκσυγχρονισμό της παράδοσής μας».
*****
Το Κίνημά μας επιθυμεί να παρεμβαίνει ενεργά στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της Ελλάδας και της Κύπρου.
Ως πρώτο γενικότερο πολιτικό στόχο θέτουμε την επιδίωξη της καθόδου μας στις Ευρωεκλογές του 2014, καθώς και στις δημοτικές εκλογές, όπου αυτό είναι εφικτό.
Παράλληλα, προγραμματίζουμε πέντε μεγάλες ιδεολογικοπολιτικές εκστρατείες, που θα διασαφηνίσουν στην πράξη τις επιδιώξεις και τον χαρακτήρα μας.
Πρώτον, μια πλατειά εκστρατεία ενάντια στη νέα γερμανική Κατοχή με:
Α) Το μποϋκοτάρισμα των γερμανικών προϊόντων και της γερμανικής πολιτιστικής διείσδυσης. Β) Την καταγγελία των νέων γκαουλάιτερ (Ράιχενμπαχ-Φούχτελ) και των μεθοδεύσεών τους για το ξεπούλημα του εθνικού μας πλούτου. Γ) Την αποκάλυψη των ντόπιων συμφερόντων που ταυτίζονται με τις δυνάμεις Κατοχής. Δ) Την πρακτική και ομόθυμη αντιμετώπιση της παρουσίας της τρόικας στην Ελλάδα.
Δεύτερον, μια εκστρατεία ενάντια στη φυγή των νέων, εν πολλοίς πτυχιούχων, από τη χώρα. Διότι πρόκειται για τη χειρότερη λεηλασία που υφίσταται η χώρα μας σήμερα.
Τρίτον, μια ευρύτατη πρωτοβουλία για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τη δημιουργία δομών αλληλεγγύης.
Τέταρτον, τη διαμόρφωση μιας νέας, ανεξάρτητης εθνικής στρατηγικής υπέρ της ειρήνης, της αυτοδιάθεσης των λαών, και ενός δημοκρατικού πολυπολικού κόσμου.
Πέμπτον, μια συστηματική παρέμβαση ενάντια στη διαφθορά και την κλεπτοκρατία, καθώς και για την αναθεώρηση του Συντάγματος προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης των θεσμών της άμεσης δημοκρατίας.
****
Παράλληλα, συνειδητοποιούμε την ανάγκη νέων μορφών οργάνωσης. Το ζητάει ο τόπος και η εποχή: Αυτό που καλούμαστε να κάνουμε είναι να σηκώσουμε το δημοκρατικό ιδεώδες από τις λάσπες της φαυλοκρατίας, της διαπλοκής και της παντοδυναμίας του χρήματος, και να του δώσουμε νέο περιεχόμενο.
Κι αυτό θα ξεκινήσει από τους ίδιους τους εαυτούς μας. Οργανωνόμαστε με βάση τις αρχές μας. Θέτουμε στο επίκεντρο ένα προγραμματικό κείμενο συμφωνίας και επιδιώκουμε την ενότητα στη βάση της ιδεολογικής συμφωνίας. Συγκροτούμε οργανώσεις και το δίκτυο της οργάνωσης. Οι πρώτες διαθέτουν την αυτοδυναμία τους, ενώ, την ίδια στιγμή, εντάσσονται οργανικά στο δίκτυο, διαμορφώνοντας δευτεροβάθμια όργανα, τα οποία λειτουργούν με τις αρχές της πραγματικής δημοκρατίας: προβλέπεται ανακλητότητα και έλεγχος από τη βάση, ενώ παλεύουμε για τον συστηματικό περιορισμό των διαφορών μεταξύ αυτών που αποφασίζουν και εκείνων που απλώς εκτελούν. Όλα αυτά, τέλος, θα είναι κενό γράμμα, αν αφήσουμε την πολιτική δομή να ισοπεδώσει το άτομο και να εξαφανίσει τις ποιοτικές ιδιαιτερότητες και διαφορές. Στοχεύουμε ιδιαίτερα στη συμμετοχή των νέων ανθρώπων ώστε να ξεπεραστούν, χωρίς καμία λογική ισοπέδωσης, οι ανισότητες πόλης-χωριού, νέων-ηλικιωμένων, ανδρών-γυναικών. Τέλος, αλλά εξ ίσου σημαντικό, επειδή αντιστρατευόμαστε έμπρακτα τον αθηνοκεντρισμό και την κυριολεκτική απομύζηση του ελληνισμού από την πρωτεύουσά του, δίνουμε προτεραιότητα στη συμμετοχή της περιφέρειας στις αποφάσεις χρησιμοποιώντας και τις δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία – τηλεδιασκέψεις, διαδικτυακή ισότιμη ενημέρωση, διαδικτυακά δημοψηφίσματα.
Το ευρύτερο μέτωπο ανατροπής που πρέπει να συγκροτηθεί στην πατρίδα μας θα πρέπει να στηρίζεται σε κοινές βασικές αρχές και κοινή δράση. Το εγχείρημά μας δεν σκοπεύει να θυσιάσει σε τίποτα τη φρεσκάδα του και τον ριζικά διαφορετικό πολιτικό του λόγο στον βωμό ευκαιριακών συμμαχιών και συγκολλήσεων.
Τέλος, για να υπερκεράσουμε την υπονόμευση και τον αποκλεισμό που ασκεί η «τηλε-ολιγαρχία», απέναντι σε κάθε αυθεντική φωνή, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αποφασιστικά τα νέα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παράλληλα με τις πολιτικές καμπάνιες και παρεμβάσεις, τις εφημερίδες, τα περιοδικά και τα βιβλία μας.
*****
Έχοντας ως απαρέγκλιτες αρχές τον διαρκή αγώνα για πραγματική δημοκρατία, τη συνέπεια και την ειλικρίνεια, καλούμε τους Έλληνες και τις Ελληνίδες σε έναν παρατεταμένο και δύσκολο αγώνα. Συγκροτούμαστε στη βάση των αρχών μας, αντιπαλεύουμε αποφασιστικά την καθολική παρακμή και διεκδικούμε μια άλλη ποιότητα για την πολιτική μας έκφραση: Το πέρασμα από «το εγώ στο εμείς» του Μακρυγιάννη και, βέβαια, το «να κάνουμε τη ζωή μας ένα έργο τέχνης», όπως οραματίστηκαν τα τελευταία μεγάλα κινήματα χειραφέτησης. Ερχόμαστε από μακριά και σκοπεύουμε να πάμε ακόμα μακρύτερα, ακόμα ψηλότερα.
Ούτε Ραγιάδες – Ούτε Δραπέτες, Ελεύθεροι
28 Οκτωβρίου 2013
ΑΡΔΗΝ
Κίνημα για Εθνική Ανεξαρτησία, Κοινωνική Χειραφέτηση, Οικολογική ισορροπία, Άμεση Δημοκρατία και Πνευματική Αναγέννηση
18 ΣΧΟΛΙΑ
Πολύ ωραία και καλογραμμένα, αν και θα μπορούσε με λιγότερα λόγια. Το πρόβλημα είναι πώς οργανωτικά θα αποκτήσει υπόσταση και ένα κρίσιμο μέγεθος που να ασκεί πολιτική, με άλλα λόγια, συμμαχίες ή μοναχικές φωτισμένες πρωτοπορείες; (καλή επιτυχία)
Ο Ίωνας έγραφε ότι πολιτική χωρίς στόχο είναι κούφια λόγια. Στο ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής το πολιτικό μόρφωμα χρειάζεται πολλή δουλειά και καθορισμό ενός στόχου. Τι θέλουμε με λίγα λόγια. Γιατί έχετε αποδείξει ότι γνωρίζετε στο Αρδην την σπουδαιότητα της γεωπολιτικής.
Η ειρήνη, η αυτοδιάθεση των λαών και ο δημοκρατικός πολυπολικός κόσμος είναι ωραίες έννοιες για εκθέσεις ιδεών μαθητών της δευτεροβάθμιας. Στην πολιτική και στις διεθνείς σχέσεις από γεννήσεως κόσμου επικρατεί το δίκαιο του ισχυρού. Γι αυτό ας βάλουμε στόχο να γίνουμε ισχυροί ως Ελλάδα, ως οντότητα της διεθνούς πολιτικής μέσω της αναδιοργάνωσης της κοινωνίας, της οικονομίας, του κράτους που περιγράφεται στην διακήρυξη του Κινήματος. Ως ισχυροί θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για ειρήνη, δημοκρατικό πολυπολικό κόσμο και αυτοδιάθεση λαών και να μας πάρουν στα σοβαρά.
Ας μου επιτρέψει ο Κίτσος… Τα πράγματα είναι ακριβώς ανάποδα. Αυτός ο ψευδορεαλισμός που επικαλείται είναι πολύ χρήσιμος για εκθέσεις ιδεών κάθε επιπέδου (από το Λύκειο, μέχρι τις δημοσιογραφία του συρμού, και τους διάφορους ‘συμβούλους’) και όχι το αίτημα για έναν δημοκρατικό πολυπολικό κόσμο.
Κατ’ αρχάς ας αποσαφηνίσουμε την αναφορά στον πολυπολικό κόσμο. Είναι συγκεκριμένη. Αυτή τη στιγμή, όλοι οι μη-δυτικοί, νεοαναδυόμενοι πολοι του παγκόσμιου συστήματος, από την Κίνα μέχρι την Νότιο Αφρική και την Λατινική Αμερική έχουν ταχτεί υπέρ της πολυπολικής οργάνωσης του παγκόσμιου συστήματος.
Και επειδή οι παγκόσμιες ισορροπίες διαμορφώνονται όντως από τους συσχετισμούς ισχύος, είναι προφανές ότι όταν η πλειοψηφία του πλανήτη λέει κάτι, τούτο διαμορφώνει πραγματικότητα. Γι’ αυτό, ας πούμε, η δραστηριότητα του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου έχει υποβαθμιστεί, ενώ άλλοι διεθνείς οργανισμοί, όπως είναι το G-20 ή το G-77 ή τα διάφορα μέτωπα των μη δυτικών χωρών, αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη βαρύτητα στο πλαίσιο των παγκόσμιων πραγμάτων.
Δεύτερον, και κυριότερο. Η Δύση σε ό,τι αφορά στην ευρύτερή μας περιοχή, εμμένει στην Δυτική Μονοπολικότητα (οι ΗΠΑ μπορεί να υποχώρησαν σε σχέση με τη δική τους μονομέρεια, επανέρχονται όμως σα συλλογική δύναμη). Αντίθετα, όλοι οι άλλοι με πρωτοστατούντες τους BRICS (Ρωσία, Κίνα, Βραζιλία, Ινδία, Νότια Αφρική) λένε ότι δεν είναι δυνατόν να καθορίζει μόνο η Δύση το τι θα γίνει στη Συρία και στις άλλες διεθνείς κρίσεις, και ότι αυτό πρέπει να γίνει με όρους σεβασμούς της κυριαρχίας του κάθε κράτους, στο πλαίσιο πολυμερών συμφωνιών και ευρύτερων συναινέσεων για την διεθνή ισορροπία.
Και αυτά τα λένε άνθρωποι που έχουν βαρύτητα, όχι “μαθητές του Λυκείου” (sic!). Όπως π.χ. ο Ρώσος υπουργός εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ.
Δεύτερον, επειδή μίλησες για ‘ρεαλισμό’ της ισχύος. Ένα έθνος 10 και κάτι εκατομμυρίων, πως μπορεί να διαμορφώσει ένα ελάχιστο πλαίσιο ισχύος ώστε να μην χαθεί στην σημερινή εποχή που συγκρούονται οι ελέφαντες του παγκόσμιου συστήματος; Μόνο όταν πετύχει, συμμαχίες όλων των μικρών που απειλούνται και έτσι μεγιστοποιήσει τη δύναμή του. Μια κοινή λογική στη στρατηγική σκέψη, από τον Σουν Τζού μέχρι τον Θουκυδίδη. Ποιός άλλος ‘ρεαλισμός’ υπάρχει ως προς την εξισορρόπηση της ισχύος στην ευρύτερη περιοχή για εμάς; Μέχρι τώρα, επικρατούσε ο ρεαλισμός του ΕΛΙΑΜΕΠ, δηλαδή, επειδή ακριβώς τα πάντα τα κρίνει η ισχύς, ας γίνουμε τσιράκι κάποιου ισχυρού, και μετά μπορούμε να περιφερόμαστε μεταξύ των αδυνάμων ως παπουτσομένοι γάτοι. Είδαμε που κατέληξε αυτή η λογική. Συνεπώς ας αφήσουμε τις υψιπετείς ‘ψευδορεαλιστικές’ επικλήσεις σε μια αφηρημένη ‘ισχύ’ και ας δούμε πως μπορούμε να οργανώσουμε μια στρατηγική αποτροπής, δίχως να χάνουμε ΟΥΤΕ την ανεξαρτησία μας, ΟΥΤΕ το ηθικό μας κύρος.
Ποιος ασκεί εξωτερική πολιτική με βάση το αίτημα για ένα δημοκρατικό πολυπολικό κόσμο ή τη διατήρηση κάποιου ηθικού κύρους; Η Κίνα, η Ρωσία και οι άλλοι που δε θέλουν να αποφασίζει για όλα η Αμερική το κάνουν για να βελτιώσουν τη θέση τους στο διεθνές σύστημα,όχι για να γίνει η Γη πιο δίκαιη ή ειρηνική.
Καμία σχέση δεν έχει αυτό που λέει ο Κίτσος με το ελιαμεπ.
Στο κείμενο της διακήρυξης γίνεται αναφορά σε δημοκρατικό πολυπολικό κόσμο, όχι απλά πολυπολικό όπως αναφέρεις στην απάντησή σου ΓιώργοΡ. Νομίζω ότι έχει μία διαφορά, ειδικά όταν μιλάμε για χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία και άλλες με μηδενική δημοκρατική παράδοση.
Πάμε τώρα στα της ισχύος. Κανείς δεν ασχολείται με την πολιτική με ιπποτικές διαθέσεις. Ο Ρώσος υπουργός εξωτερικών θεωρείς ότι σέβεται την αυτοδιάθεση των λαών και την παγκόσμια ειρήνη ή μήπως τις χρησιμοποιεί για την εξυπηρέτηση των ρωσικών συμφερόντων; Το πλαίσιο των πολυμερών συμφωνιών και των ευρύτερων συναινέσεων μου φαίνεται πιο κοντά στη λογική του Λιάκου : να μαζευτούν όλοι να βρούν μία λύση για τη Συρία όπως έγραφε στο Βήμα στις αρχές Σεπτεμβρίου, λες και πρόκειται για ζαβολιά σε κανένα παιχνίδι αλάνας. Κάπως έτσι μαζεύτηκαν και στο Ντέιτον και έφτιαξαν το έκτρωμα της σημερινής Βοσνίας.
Το μέγεθος της χώρας δεν αποτελεί τροχοπέδη όταν η χώρα είναι οργανωμένη και ξέρει τι θέλει και πως να το κερδίσει. Η Ολλανδία και το Ισραήλ είναι χώρες μικρότερες από μας αλλά πολύ πιο ισχυρές. Δεν εννοώ ότι πρέπει να γίνουμε Ισραήλ για να μας υπολογίζουν, όπως εύκολα θα σκεφθεί κανείς διαβάζοντας το παραπάνω, θέλω να τονίσω απλά ότι στις μέρες μας η ισχύς μίας χώρας δεν είναι αποκλειστικά συνάρτηση εδαφικής έκτασης και πληθυσμού, αλλά και άλλων παραγόντων. Εξάλλου η φάρα μας ανδραγάθησε πάντα μειονεκτώνας ποσοτικά.
Συμμαχίες με τους μικρούς που απειλούνται. Πολύ πιο γοητευτικό όραμα από το να αποτελούμε την ουρά των εκάστοτε ΜΔ αναμφισβήτητα. Σαν ένα δεύτερο κίνημα Αδεσμεύτων ας πούμε; Αυτή προϋποθέτει τη συμφιλίωση με πολλούς εξ αυτών, ειδικά στα Βαλκάνια. Εν ολίγοις δεν φθάνει να το θέλουμε μόνο εμείς, πρέπει και να πείσουμε τους γύρω μας. Θα μου πεις ότι χωρίς να παλέψουμε και να κοπιάσουμε γι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Το ζήτημα είναι ότι ούτε οι μικροί δεν θα μας λογαριάσουν εάν δεν προηγηθεί μία ολική ανασυγκρότηση του τόπου. Ο τρόπος ανασυγκρότησης που προτείνει το Κίνημα με βρίσκει στα περισσότερα (αν όχι σε όλα) σύμφωνο, αλλά η διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής χρειάζεται ξεκάθαρους στόχους. Τους έχουμε;
Υ.Γ. Ίσως το παράδειγμα των μαθητών του Λυκείου ενείχε δόση ειρωνείας αλλά δεν ήταν αυτές οι προθέσεις μου. Ούτε ξερόλας θέλω να το παίξω. Απλά θέλω να ξέρω ποιο είναι το ζητούμενο σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας σύμφωνα με το ΚΠΑ.
Κατ’ αρχάς, για λόγους που έχουν να κάνουν αποκλειστικά με την πολυμέρεια και την κατανομή της ισχύος, ένας πολυπολικός κόσμος επιτρέπει μεγαλύτερο βαθμό δημοκρατίας στις διεθνείς σχέσεις απ’ ό,τι ένας μονοπολικός κόσμος.
Το δικό μας πρόταγμα, είναι για έναν δημοκρατικό πολυπολικό κόσμο. Εκεί, ίσως, να διαφωνούμε με δυνάμεις όπως η Ρωσία, που καμιά φορά δίνει την εντύπωση ότι ενδιαφέρεται μόνο να μετάσχει στο κλαμπ των επικυρίαρχων του κόσμου. Σαφέστατα και αυτήν την τάση την πλήρωσε κατά το παρελθόν, όταν για παράδειγμα μετά την δεκαετία του 1960 είδε το ηθικό της κύρος να ψαλιδίζεται, δρώντας ως ‘σοσιαλ-ιμπεριαλιστική’ χώρα. Μέσα σε δύο δεκαετίες, όλες οι χώρες του τρίτου κόσμου πήραν αποστάσεις από αυτήν -βλέπε τους ‘αδεσμεύτους’ και οδηγήθηκε σε σχετική απομόνωση.
Εν πάσει περιπτώσει. Το πρώτο κίνημα των αδεσμεύτων σφραγίστηκε από την αδυναμία να αμφισβητηθεί πολιτικά και οικονομικά ο διπολισμός, αλλά και η πρωτοκαθεδρία της Δύσης ως οργανώτριας δύναμης του παγκόσμιου συστήματος. Έτσι, κατέληξαν απλά να διατυπώνουν ευχολόγια, τα οποία προσέκρουαν σε μια εχθρική πραγματικότητα. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει: Η ‘παρακμή της Δύσης’ βρίσκεται σε εξέλιξη, η σκυτάλη της οικονομικής πρωτοκαθεδρίας παραδίδεται από την Δύση στην Ανατολή, ενώ πάρα πολλές χώρες απ’ όλες τις γωνιές του πλανήτη, έχουν υπερβεί την διαίρεση πρώτος-τρίτος κόσμος, και εντάσσονται στο κλαμπ των αναπτυσσόμενων χωρών.
Εκ των πραγμάτων αυτές οι ανατροπές δημιουργούν συνθήκες, που δυνητικά επιτρέπουν μια αδέσμευτη και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική από την πλευρά μας. Σε όλα αυτά αναφέρεται το κείμενο.
Όσο για τις διακρατικές σχέσεις, σε σχέση με τις πολυμερείς σχέσεις στο διεθνές σύστημα. Ακόμα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου παραδέχεται ότι κατά την δεκαετία του 2010, το ύψος των διακρατικών, περιφερειακών συναλλαγών ξεπερνούν τις παγκόσμιες και τις πολυμερείς συναλλαγές. Οι πρώτες, παραπέμπουν σ’ έναν πολυπολικό κόσμο που περιφεριοποιείται, οι δεύτερες σ’ έναν μονοπολικό κόσμο που παγκοσμιοποιείται. Η διαφορά είναι σαφής.
Τέλος, ένα σχόλιο για την ισχύ. Η διαμάχη μεταξύ ‘ιδεαλιστών’ και ‘ρεαλιστών’ στην εξωτερική πολιτική, είναι παντελώς ξεπερασμένη και σήμερα χρησιμεύει μόνο ως ύλη σε ξεπεσμένα πανεπιστήμια τελευταίας διαλογής (όπως τα ελληνικά) και σε αντίστοιχα ιδρύματα Εθελοδουλίας όπως είναι το ΕΛΙΑΜΕΠ.
Η διεθνής πολιτική, καθορίζεται από μια συνισταμένη παραγόντων. Η ‘σκληρή’ στρατιωτική-πολιτική δύναμη είναι μια από αυτές μόνο, σαφέστατα μία από τις κυριότερες, και σε κρίσιμες στιγμές η κυριότερη. Ωστόσο δεν αποφασίζει μόνη της: Το ηθικό κύρος μιας χώρας, καθώς και το ιδεολογικό της κύρος αποτελούν σαφέστατα στοιχεία που επηρρεάζουν την διεθνή της ισχύ. Π.χ. οι Βυζαντινοί απολάμβαναν υψηλό ηθικό και ‘ιδεολογικό’ κύρος ακόμα και αναμεταξύ των εχθρών τους, και αυτό τους επέτρεπε να αναπτύξουν μια περίτεχνη διπλωματία αποτροπής.
Η Ολλανδία, στην οποία αναφερθήκατε, είναι μια ξεπεσμένη αποικιοκρατική χώρα που συνορεύει με το Βέλγιο και την Γερμανία. Δεν νομίζω ότι μπορούν να υπάρξουν συγκρίσεις με την Ελλάδα.
Το Ισραήλ, τώρα. Είναι η χώρα με το μικρότερο ηθικό, ιδεολογικό κύρος στον κόσμο. Η πλειοψηφία του πλανήτη, τους θεωρεί χασάπηδες (και φασίστες), και πιέζει τα κράτη και τις κυβερνήσεις τους να διακόψουν τις διπλωματικές σχέσεις μαζί τους. Ακόμα και οι πιο πιστοί σύμμαχοί τους, οι ΗΠΑ, ή τουλάχιστον αυτοί που κυβερνούν στις ΗΠΑ, πιστεύουν ότι η κυβέρνηση του Ισραήλ έχει καταληφθεί από μια φράξια επικίνδυνων και παρανοϊκών εξτρεμιστών, που θέλει να οδηγήσει την ανθρωπότητα σε έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, ώστε να ικανοποιήσουν την ισραηλινή εθνική ασφάλεια έτσι όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται. Και γι’ αυτό τους έχουν βάλει πάγο, ανεξάρτητα από τις αφόρητες πιέσεις που ασκεί το Ισραηλινό λόμπι.
Τι θέλω να πω; Οι Ισραηλινοί, πιστεύουν ότι μπορούν να επιβιώσουν στο παγκόσμιο στερέωμα με το να είναι τραμπούκοι, δολοφόνοι, και να ασκούν γενοκτονία στους Παλαιστινίους. Προσωρινά, ίσως. Μακροπρόθεσμα, αυτή η πολιτική τους οδηγεί σε διεθνή απομόνωση, την ίδια στιγμή που ως κοινωνία έχουν βυθιστεί σε μια βαθιά κρίση αρχών και αξιών, ενώ ταυτόχρονα βιώνουν και μια τρομερή δημογραφική κρίση –που μεγαλώνει τη μειονότητα των Αράβων στο εσωτερικό της χώρας. Όλα αυτά σημαίνουν, πως μεσοπρόθεσμα η επικράτηση του ΙΣραηλινού τσαμπουκά θα κλονιστεί.
Μια ανάλυση που λαμβάνει υπόψη της μόνο την ωμή ισχύ για τις διεθνείς σχέσεις δεν τα βλέπει όλα αυτά. Ούτε, θα μπορούσε να προβλέψει την ήττα των Ισραηλινών στον πρόσφατο πόλεμο με το Λίβανο, ούτε την αποτυχία της εισβολής στην Γάζα. Ούτε και το σχεδόν μηδενικό αποτέλεσμα της αμερικανικής παρουσίας στο Ιράκ.
Έτσι, η ανάδειξη της ωμής ισχύος σε αποκλειστική παράμετρο των διεθνών σχέσεων, αποτελεί ιδεολογική τοποθέτηση και όχι ρεαλιστική διαπίστωση.
Εφόσον σύμφωνα με την ανάλυση του Γιώργου Ρ πάμε σε παράδοση της σκυτάλης από τη Δύση στην Ανατολή (προσωπικά δεν το πιστεύω αλλά δεν είναι της παρούσης να αναλύσω το γιατί – ας το δεχθούμε ως υπόθεση εργασίας) γιατί ο μελλοντικός κόσμος θα είναι πολυπολικός κι όχι μονοπολικός με την Ανατολή στη θέση της Δύσης;
Και σε αυτή την περίπτωση, γιατί ο κόσμος θα είναι καλύτερος όταν χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσσία με μηδενική έως ελάχιστη παράδοση έστω και κατ’επίφαση “αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας” θα έχουν το πάνω χέρι; Μια ίσως απλοϊκή αλλά όχι κατ’ανάγκη εσφαλμένη εναλλακτική προσέγγιση του ζητήματος των συμμαχιών βασισμένη στην ισορροπία ισχύος (όπως ας πούμε έκανε η Βρεταννία στην Ευρώπη το 17ο, 18ο και αρχή 19ου αι.) είναι να υποστηρίζεις τον ασθενέστερο ή φθίνοντα κι όχι τον επικρατέστερο ή ανερχόμενο ώστε να διατηρείται η πολυπολικότητα κι η ισορροπία δυνάμεως κατά το μακρύτερο δυνατόν. Αν υποθέσουμε βέβαια ότι η πολυπολική ισορροπία είναι ο στόχος κι ότι δε συντασσόμεθα πλήρως στο ένα ή στο άλλο στρατόπεδο.
Και τέλος μία παρατήρηση εν είδει προβληματισμού σχετικά με το Ισραήλ: Είναι σαφές ότι το σιωνιστικό καθεστώς και το πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο του εβραϊκού κράτους έχει πολύ χαμηλό έως ανύπαρκτο ηθικό και ιδεολογικό κύρος. Το βασικό πρόβλημα όμως είναι ότι κι ο αντίπαλός του δηλ ο αραβικός και μουσουλμανικός κόσμος στη μεγάλη του πλειονότητα τα ίδια είναι. Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή καμμία αραβική ή μουσουλμανική χώρα που να έχει έστω και συγκρίσιμο ηθικό κι ιδεολογικό κύρος με εκείνα του Ισραήλ. Άρα λοιπόν μοιραία επανερχόμεθα στην αναγκαία ισορροπία της ισχύος, ειδικά όταν ένας αδίστακτος, αποφασισμένος και φανατισμένος αντίπαλος όπως είναι οι Άραβες μωαμεθανοί διεξάγει ολοκληρωτικό πόλεμο εξοντώσεως εναντίον σου με σκοπό να εξαλείψει την παρουσία σου, να σε πετάξει στη θάλασσα κλπ. Κι όταν οι αριθμοί δε σε ευνοούν – όπως π.χ. και στην περίπτωση της Ελλάδας με την Τουρκία – ο μόνος τρόπος να αμυνθείς είναι να εμπεδώσεις στον αντίπαλο την αντίληψη πως σε περίπτωση που κινηθεί εναντίον σου μπορεί τελικά να κερδίσει αλλά οι απώλειες θα είναι τόσο φοβερές που θα πρόκειται για ανώφελη πύρρειο νίκη κι όχι για πραγματική επωφελή επικράτηση.
Αυτά και να είσθε καλά. Ευχαριστούμε από καρδιάς για τη φιλοξενία στο γόνιμο διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων, Πέτρος.
1) Το ηθικό κύρος μιας χώρας, καθώς και το ιδεολογικό της κύρος αποτελούν σαφέστατα στοιχεία που επηρρεάζουν την διεθνή της ισχύ. Π.χ. οι Βυζαντινοί απολάμβαναν υψηλό ηθικό και ‘ιδεολογικό’ κύρος ακόμα και αναμεταξύ των εχθρών τους, και αυτό τους επέτρεπε να αναπτύξουν μια περίτεχνη διπλωματία αποτροπής.
Τη διπλωματία αποτροπής την ανέπτυσσαν οι Βυζαντινοί εκμεταλλευόμενοι τις εκάστοτε ισορροπίες ισχύος,τις οποίες γνώριζαν άριστα. Τις γνώριζαν επειδή δεν επιδίωκαν να κάνουν την οικουμένη καλύτερη αλλά να είναι δυνατότεροι από τους ανταγωνιστές τους. Και τους άκουγαν οι άλλοι επειδή ήταν ισχυροί άρα τους ήθελαν για συμμάχους ή δεν τους ήθελαν για εχθρούς. Διάβασε λίγο Κονδύλη ή Kennet Waltz.
2) Έτσι, η ανάδειξη της ωμής ισχύος σε αποκλειστική παράμετρο των διεθνών σχέσεων, αποτελεί ιδεολογική τοποθέτηση και όχι ρεαλιστική διαπίστωση.
Τι είναι για σένα ο ρεαλισμός; Αυτό που συμβαίνει ή αυτό που θέλαμε να συμβεί; Χρησιμοποιείς έντεχνα τις λέξεις ωμή και αποκλειστική για να στηρίξεις κάτι που διαψεύδεται από αμέτρητα γεγονότα.
3) Επίσης συγχέεις το ηθικό κύρος του Ισραήλ με την ισχύ του. Αν τελικά δεν καταφέρει να επιβιώσει αλώβητο δε θα είναι επειδή είναι ανήθικο αλλά επειδή δεν έχει διαβάσει καλά το περιβάλλον του.
Η Ολλανδία έχει εθνική κυριαρχία άρα όντως δε συγκρίνεται με την Ελλάδα.
Οι Αμερικανοί π.χ. δεν υποχώρησαν στη Συρία επειδή στηρίζονται στην ισχύ αλλά επειδή δεν έχουν αρκετή ισχύ.Ο ανίσχυρος συντρίβεται,όχι ο ανήθικος.Ή αυτός που κάνει λάθος υπολογισμούς, π.χ. υπερεκτιμάει τις δυνάμεις του ή κάνει στρατηγικά λάθη σε έναν πόλεμο.
Το διεθνές σύστημα δε διέπεται από αρχές δικαίου όπως το εσωτερικό ενός κράτους. Είναι εγγενώς ανταγωνιστικό, ρευστό κι απρόβλεπτο.Αν κάποιος θέλει να το κάνει να διέπεται από συγκεκριμένους κανόνες τότε θα πρέπει πρώτα να εξαφανίσει τα εθνικά κράτη και να φτιάξει μια παγκόσμια κυβέρνηση.
1) Σαφέστατα και συμφωνώ ότι το ηθικό κύρος παίζει ρόλο στις διεθνείς σχέσεις αν και μάλλον λιγότερο κυρίαρχο από την ισχύ. Γι’αυτό και το Ισραήλ ως κράτος προσπαθεί και κατά την ταπεινή μου γνώμη κατορθώνει να διατηρεί αναμφισβήτητο ηθικό προβάδισμα από όλους τους μωαμεθανούς γείτονές του που το επιβουλεύονται κι απεργάζονται την εξόντωσή του. Δεν λιθοβολεί γυναίκες και μοιχούς, τους επιτρέπει να οδηγούν, δε κόβει χέρια, πόδια, αυτιά και δεν ξέρω γω τι άλλο για απλά παραπτώματα όπως η κλοπή κλπ. ( http://www.nooz.gr/world/ziliaris-saoudaravas-dernei-kai-prokalei-orgi ). Αυτό δε σημαίνει ότι το Ισραήλ είναι στην κορυφή της λίστας της ηθικής φυσικά αλλά σε σχέση με τους αντιπάλους του μάλλον κερδίζει το παιγνίδι δε συμφωνείτε;
2) Τι εννοοείτε όταν λέτε “ωμή” ισχύ; Μήπως μπερδεύετε την εθνική ισχύ με την ωμή βία; Προφανώς κι η ωμή βία δεν είναι αποκλειστικός, αλλά ούτε κι άσχετος, παράγων στην οικοδόμηση της εθνικής ισχύος… Πέραν της ωμής βίας όμως υπάρχει η πολιτική ικανότητα, η πολιτισμική υπεροχή, η διπλωματία κλπ.
3) Προσωπικά πιστεύω ότι το Ισραήλ θα επιβιώσει ακριβώς γιατί έχει διαγνώσει σωστά το περιβάλλον του, που ήταν κι εξακολουθεί να παραμένει εξαιρετικά εχθρικό στην ύπαρξη και την επιβίωσή του στην περιοχή. Δε νομίζω ότι κάποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι δοθείσης της ευκαιρίας όλοι οι Άραβες και μουσουλμάνοι γείτονες του όχι απλώς θα επιβάλλουν τους όρους τους αλλά θα εξολοθρεύσουν μέχρι τον τελευταίο τον μη μουσουλμανικό πληθυσμό του και θα ξερριζώσουν ακόμα και τη μνήμη της ύπαρξής του αν μπορούν. Δεν διαγιγνώσκω κανένα ψήγμα ή δείγμα έστω υπέρ του αντιθέτου ούτε στην ιδεολογία ούτε στη ρητορική τους. Ο μόνος λόγος που δεν το κάνουν είναι δυστυχώς ή ευτυχώς η ισορροπία ισχύος και το αίσθημα του φόβου είναι το μόνο που καταλαβαίνουν. Μπροστά σε αυτή την “ωμή” και κυνική αλήθεια κάθε άλλη συζήτηση περί ηθικής κλπ. καθίσταται απλώς πολυτέλεια κι αντιπερισπασμός. Στο Ισραήλ αποδέχονται χωρίς περιστροφές ότι αν οι Άραβες μέχρι θανάτου εχθροί τους πάρουν το πάνω χέρι: α) θα τους εξοντώσουν μέχρι τον τελευταίο εκτός κι αν καταφέρουν να δραπετεύσουν από τη Μ. Ανατολή και β) κανείς άλλος εκτός από τους ίδιους (ούτε καν οι Εβραίοι της διασποράς) δε θα τους υπερασπισθεί με τ’όπλο στο χέρι αμά ζώσουνε τα φίδια… Σε αντίθεση με τους Έλληνες Ελλάδος και Κύπρου π.χ. που περιμένουν επειδή τάχατες έχουν το διεθνές δίκαιο με το μέρος τους κλπ. ότι ο τουρκαλάς εισβολέας θα φύγει από μόνος του από το νησί (πεθαίνοντας από τη ντροπή του επειδή παρεβίασε το διεθνές δίκαιο!!!) ή ότι μία υπερεθνική σταυροφορία θα απελευθερώσει το νησί και θα το δώσει στους νόμιμους και φυσικούς κατόχους και κατοίκους του!
Φίλε μου τα έχει πει κι ο Κονδύλης αυτά ας μη γίνομαι κουραστικός… ( http://kondylis.wordpress.com/2010/08/02/illusions/ )
Τώρα σχετικά με την Ολλανδία δε βλέπω που την αναφέρω στο σχόλιό μου σε σύγκριση με την Ελλάδα ειδικά. Εν πάσει περιπτώσει επέτρεψέ μου να διατηρώ ισχυρές αμφιβολίες σχετικά με την “εθνική κυριαρχία” της ειδικά στο μέλλον με το πλήθος των μεταναστών που έχουν μαζευτεί στην επικράτειά της…. Ίδωμεν….
Να είσαι καλά κι ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
Πολύ ωραία ανάλυση και διαφωτιστική ΓιώργοΡ. Αλλά ας γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος. Το πολιτικό σχήμα ΚΠΑ έχει ξεκάθαρες θέσεις στα εθνικά ζητήματα; στο τι πρέπει να γίνει στη Θράκη, στο Μακεδονικό, στα ελληνοτουρκικά, στο Κυπριακό, σχετικά με την ΑΟΖ, το μεταναστευτικό κτλ κτλ. Είναι θέματα στα οποία θα κληθείτε να δώσετε απαντήσεις ως πολιτικός φορέας πια. Εκεί θεωρώ ότι είναι η ουσία.
@Κίτσο
Το κείμενο στο οποίο διεξάγεται η συζήτηση είναι διακήρυξη, και όχι οι θέσεις. Στην αρχική σελίδα, θα βρείς δεξιά ένα εικονίδιο, που λέει διάλογος για την συγκρότηση του δημοκρατικού, πατριωτικού χώρου. Εκεί υπάρχει συστηματικότερη εκδοχή των θέσεων, οι οποίες τροποποιούνται και εμπλουτίζονται διαρκώς από τον διάλογο. Σύντομα, θα δημοσιοποιηθούν οι επικαιροποιημένες θέσεις από την συνδιάσκεψη της 25-28ης Οκτωβρίου. Η συζήτηση πρέπει, επομένως, να γίνει ως προς τις θέσεις, και όχι ως προς την διακήρυξη, που εκ των πραγμάτων και αναγκαστικά είναι ελλειπτική και συνεπτυγμένη.
@Common Sense
Ενδιαφέρουσα συζήτηση, στ’ αλήθεια. Κατ’ αρχάς, ουδείς άλλος από την Δύση σήμερα (και διαχρονικά για ορισμένους, όπως η Κίνα) δεν εγείρει αξιώσεις καθολικότητας. Ούτε μπορεί από την άποψη της ισχύος, να παίξει τέτοιον ρόλο –πόσο μάλλον όταν δεν έχει να εισηγηθεί στους υπόλοιπους κάποιο βιώσιμο μοντέλο.
Όταν λέμε ότι η σκυτάλη της οικονομικής πρωτοκαθεδρίας περνάει από τη Δύση στην Ανατολή, δεν σημαίνει ότι η πρώτη κατακρημνίζεται. Οι ΗΠΑ, λογουχάρη, παραμένουν υπερδύναμη -οι στρατιωτικές δαπάνες τους ξεπερνούν κατά πολύ το άθροισμα όλων των υπολοίπων υπερδυνάμεων.
Υπό αυτές τις συνθήκες εκ των πραγμάτων έχουμε πολυπολικότητα και όχι μονοπολικότητα.
Από την άλλη, ένα σημείο που έθεσε ο Κίτσος και ξέχασα να αναφερθώ. Αυτό το ‘μηδαμινή δημοκρατική παράδοση’ για τις μη-δυτικές χώρες, δεν είναι ακριβώς αλήθεια. Θέλω να πω… πως προσδιορίζεται η δημοκρατία; Ποσοτικά μόνο; Ή ως αποφασιστική συμμετοχή και έλεγχος των μαζών στην πολιτική;
Με τον δεύτερο, πιο γενικό ορισμό, γιατί να μην έχει δημοκρατική παράδοση η Κίνα, όπου -για παράδειγμα- έχει διατυπωθεί μια θεωρία κοινωνικού συμβολαίου, που αναγνωρίζει στους υπηκόους το δικαίωμα να επαναστατήσουν αν η εξουσία καταπατάει τα δίκαιά τους, τον… 5ο π.Χ. αιώνα;
Ή μήπως η Ινδία, όπου σήμερα εξελίσσεται ένα κίνημα εκδημοκρατισμού με βαθύτατες ρίζες στην ινδική κουλτούρα και παράδοση (αναφορά στον εκδημοκρατισμό των ινδικών κοινοτήτων, βλέπε Βαντάνα Σίβα, Αρουντάτι Ρόι κ.ο.κ.) είναι εξ ορισμού ‘αντιδημοκρατική’;
Εγώ δεν πιστεύω, ότι υπάρχει λαός σήμερα που να μην αξιώνει κάποια μορφή (ουσιαστικής) δημοκρατίας. Διότι η ανθρωπότητα έχει προχωρήσει, και όσο και αν η κρίση επιφυλάσσει το κίνδυνο υποστροφής σε ανελεύθερα, ολοκληρωτικά καθεστώτα, άλλο εξαπλώνεται η επιθυμία για δημοκρατία αναμεταξύ των λαών του πλανήτη –σαφέστατο τώρα που τα ξεσπάσματα και τα δημοκρατικά κινήματα πληθαίνουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη…
Συνεπώς; Μήπως η ταύτιση της δημοκρατίας με τη Δύση, συνιστά δυτικοκεντρισμό;
Ευχαριστώ για την ανταπάντησή σας. Όσον αφορά το ερώτημα του δυτικοκεντρισμού αφήνω άλλους να το απαντήσουν για μένα εφόσον βέβαια λειτουργούν καλή τη πίστει κι αντικειμενικά. Προσωπικά όπως ίσως γνωρίζετε δεν είμαι οπαδός της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας την οποία και θεωρώ ξεπερασμένη – πιστεύω στην άμεση συμετοχική δημοκρατία όπως αυτή μπορεί να υλοποιηθεί μέσα από θεσμούς κληρωτής δημοκρατίας-δημαρχίας.
Πέραν τούτου συμφωνώ ότι πράγματι η Ινδία αποτελεί φωτεινή εξαίρεση ανάμεσα στις χώρες που απελευθερώθηκαν στο πέρας της αποικιοκρατίας εφόσον δεν έχει ποτέ γίνει καν απόπειρα πραξικοπήματος και κατάλυσης του πολιτεύματός της. Πέραν τούτου όμως το σύστημα των καστών, τα δικαιώματα των γυναικών κλπ. στη χώρα αυτή δεν προοιωνίζουν κάτι που να μπορεί να ξεπεράσει συστήματα σε χώρες όπως π.χ. η Γαλλία ή η Γερμανία τουλάχιστον στο ορατό μέλλον. Ανάμεσα π.χ. στην Ιταλία και την Ινδία ως απλός πολίτης και με βάση την κοινωνική, πολιτειακή, πολιτική κλπ. κατάσταση (δηλ. πέραν των οικονομικών συνθηκών και διαφορών) στην τρέχουσα φάση αναπτύξεως των δύο χωρών δηλώνω σαφώς και ξεκάθαρα ότι θα προτιμούσα να γεννηθώ και να ζήσω στην Ιταλία κι όχι στην Ινδία. Μπορεί απλά να είμαι δυτικοκεντρικός ή προκατειλημμένος αλλά προσωπικά θεωρώ ότι η κατάσταση κι όχι μόνον η οικονομική είναι σαφώς ευνοϊκότερη για την οικογένεια μου και τα παιδιά μου στις περισότερες αν όχι όλες τις δυτικές χώρες παρά στην Ινδία. Δε σημαίνει ότι η προτίμηση κι άποψη αυτή θα είναι η ίδια βέβαια μετά από έναν, δύο ή τρεις αιώνες, απλά λέω ποιά είναι τώρα με βάση την απλή κι ίσως δυτικοκεντρική λογική μου…
Αν βέβαια κυττάξουμε πέραν της Ινδίας π.χ. στην Κίνα ή τη Ρωσσία τα πράγματα είναι σαφώς χειρότερα παρά τα οικονομικά τους επιτεύγματα. Προσωπικά δε θεωρώ ιδιαίτερη δημοκρατική παράδοση το γεγονός ότι σε αυτές τις χώρες τα τελευταία 200-300 έτη ολόκληροι κρατικοί μηχανισμοί, πολλάκις γιγαντιαίοι, όπως π.χ. της κομμουνιστικής Κίνας & της ΕΣΣΔ ή της πουτινικής Ρωσσίας αλλά και μικρότεροι όπως π.χ. της Ταϊβάν ή της Β. & Ν. Κορέας τίθενται στην υπηρεσία των βίτσιων και καπριτσιών του κάθε δικτατορίσκου όπως ο Μάο (που με τα άλματα προς τα εμπρός και τις επαναστάσεις των λουλουδιών το μόνο που κατάφερε ήταν να οδηγήσει τους Κινέζους στη λιμοκτονία και την εξαθλίωση και κατόπιν στην αγκαλιά του χειρότερης εκμετάλλευση χωρίς καν την επίφαση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας) ή ο Στάλιν κλπ.
Στην ιστορία και στο παρελθόν των περισσοτέρων εθνών και κρατών, ιδιαίτερα αρχαίων όπως π.χ. το κινεζικό, μπορεί σχετικά εύκολα κανείς να βρει μεμονωμένα υποδείγματα προς τη σωστή κατεύθυνση όπως π.χ. αυτά που αναφέρετε. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι υπάρχει σήμερα ισχυρή δημοκρατική παράδοση, θεσμοί λαϊκής κυριαρχίας κλπ. Προς Θεού αν είναι έτσι τα πράματα το κοτζαμπασικό, παλαιοθωμανικό νεοελληνικό φάντασμα κράτους πρέπει να θεωρείται πρότυπο δημοκρατίας, ισονομίας, ισοπολιτείας κλπ. αφού εδώ άνθισε η αθηναϊκή δημοκρατία τον χρυσό αιώνα του Περικλέους δηλ. πριν μόλις 2-3 χιλ. έτη!
Εν πάσει περιπτώσει θα συμφωνήσω μαζί σας τουλάχιστον σε ένα πράμα: τα λαϊκά και δημοκρατικά κινήματα στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Ευρώπη και τον κόσμο είναι η μόνη ελπίδα για πραγματική αλλαγή ειδικά όταν απαλλαγούν από τα δεσμά του παρελθόντος που μπορεί να έχουν τη μορφή ιδεοληψιών, κομμάτων, καθεστώτων κλπ. Εξ’ου κι η συνεχιζόμενη υποστήριξη, χαρά κι ικανοποίηση για την ΚΠ Άρδην και παρόμοιες αδέσμευτες κι ανεξάρτητες προσπάθειες. Να είσθε καλά και καλή δύναμη!
όταν μιλάτε για πολυπολικό κόσμο μου θυμίζει την φλούδα μπανάνας για τον πολυπολιτισμικό κόσμο. Και σ’ αυτό κυρίαρχο δεν ήταν η κατάργηση του ελληνικού πολιτισμού αλλά η ΑΝΟΧΗ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ) στο … διαφορετικό. Ο πολυπολικός κόσμος ή θα είναι ένας κόσμος κατανόησης μεταξύ κινημάτων υπέρβασης του καπιταλισμού και της ψευδοδημοκρατίας ή θα περάσουμε στη μια ή στην άλλη σφαίρα επιρροών κι όποιος νικήσει. Να πάνε στο διάολο οι πόλοι που θέλουν να κυριαρχούν στο μικρόκοσμο αυτού του κόσμου και σιγά σιγά μεγαλώνουν και γιγαντώνονται. να πάνε στο διάολο οι Μέρκελ, οι Ομπάμα, οι Πούτιν και οι Κινέζοι ή Ινδοί τσογλαναραίοι. Μαζί με όλα τα κινήματα αυτού του πλανήτη ακόμα και με τον τελευταίο άνθρωπο που ακόμα μιλάει και λέει για την επανάσταση. Αυτός είναι ο διεθνισμός αυτή είναι η υπεράσπιση του έθνους μας. Αυτό πρέπει να γίνει ξεκάθαρο για όσους ακόμα το εννοούν. Καλή αρχή στο κοινωνικό κίνημα. Για τις εκλογές, …ξέρετε θα ήταν παράνομες κλπ.κλπ
Ειχα σχολιασει το θεμα των συμμαχιων στο θεμα ”ευρω και συμμετοχη στην ευρωπαικη ενωση” αλλα παρολο που περιμενα εντονες αντιδρασεις δεν ειδα αντιλογο. Συνεχιζω λοιπον καποιες απ’τις αποψεις μου εδω ισως και με τον κιδυνο να ξαναχαρακτηριστω παλι απο καποιους ως ”φασιστας”…
Εγω διαφωνω με τον διαχωρισμο των κρατων ( οσον αφορα την εξωτερικη πολιτικη) σε ”κακα” και ”καλα” . Η’ σε δημοκρατικα και μη. Οι σχεσεις των κρατων εχουν να κανουν με συμφεροντα. Θεωρω οτι η επιλογη των συμμαχιων θα πρεπει να γινεται με βαση το συμφερον της Ελλαδος και τιποτε αλλο. Με τους Αρμενιους και τους Κουρδους για παραδηγμα εχουμε συμφερον να συμμαχησουμε ειτε ειναι δημοκρατες ειτε ειναι ολιγαρχικοι. Μας ενδιαφερει η σωτηρια των Ελληνων, τους αλλους ακομη και αν θελουμε δεν μπορουμε να τους βοηθησουμε ετσι κι αλλιως.
Απο εκει και περα πρεπει να δουμε την δικη μας κατασταση οπου ηδη γονατισμενοι δεχομαστε βρωμικη επιθεση απο μια μεγαλη δυναμη οπως η γερμανια και εχουμε και την απειλη της τουρκιας. Δεν μπορω να καταλαβω πως μπορουμε να εξασφαλισουμε τα ελληνικα συμφεροντα και ακεραιοτητα αν δεν συμμαχησουμε και με μια μεγαλη δυναμη. Πιστευετε οτι μπορουμε να αντιμετοπισουμε μονοι μας τους τουρκια? Ακομα και αν ειναι ετσι σε περιπτωση που εμεις θα εχουμε μονο μικρους συμμαχους ειναι σιγουρο οτι τοτε σε περιπτωση πολεμου η τουρκια θα υποστηριχθει και απο γερμανια και απο αμερικη. Θα τα βγαλουμε περα???…
Η ρωσια ισως να ηταν μια καλη λυση ομως υπαρχει τεραστιο προβλημα αξιοπιστιας με αυτη τη χωρα. Εγω τουλαχιστον εχοντας αριστερες καταβολες δεν μπορω να ξεχασω το βρωμικο ρολο τους στον εμφυλιο καθως και το ποσο ασχημα μας πουλησαν με τη συμφωνια της Γιαλτας, και παρολο του οτι χρωστουσαν στην ελλαδα το χρονο που κερδισαν για να αντιμετοπισουν τον χιτλερ! Αλλα και αλλες φορες μας εχουν αφησει ξεκρεμαστους στα κρυα του λουτρου. Μονο σε περιπτωση που θα εδιναν εγγυησεις θα μπορουσαμε να συζητησουμε καποια συμμαχια μαζι τους αλλα δεν ξερω τι εγγυησεις θα μπορουσαν να ειναι αυτες.
Απο την αλλη η Κινα δεν μπορει να προστατευσει τα δικα της πετρελαια και υδατινο χωρο…θα προστατευσει τα δικα μας?…
Οποτε μενει μονο η αμερικη η οποια θα συνεχισει να ανακατευεται επι μακρον στην περιοχη μας ουτος η αλλως Και εδω ειναι ενα ερωτημα : θα μπορεσουμε να τα βγαλουμε περα αν αποφασισει να υποστηριξει μονομερως την τουρκια? η ακομα και την αλβανια? …η απαντηση φοβαμαι οτι εναι οχι…
Η γνωμη μου ειναι οτι η ελλαδα θα πρεπει να επιδιωξει να ενδυναμωσει τη συμμαχικη της σχεση με την αμερικη υπο την προυποθεση ομως οτι θα εχει εξασφαλισμενη την ανεξαρτησια και ακεραιοτητα της. Ετσι θα ειναι και πιο ευκολο να κανουμε και συμμαχιες και με τα αλλα μικρα κρατοι της περιοχης μας καθως και να ενδυναμωσουμε τη θεση μας στη νοτιοανατολικη ευρωπη και τη μεσογειο. Το γεγονος οτι τωρα το αμερικανικο μονοπολιο κλονιζεται και τιθεται υπο αμφισβητηση θεωρω οτι ειναι μια πολυ καλη ευκαρια για να αποσπασουμε ωφελοι και εγγυησεις απο τους αμερικανους υπερ της Ελλαδος.
Επιπλεον η προταση στενης συμμαχιας με την αμερικη εχει και ενα αλλο πλεονεκτημα που δεν το εχουμε σε καμια αλλη χωρα και αυτο ειναι η ελληνικη ομογενεια. Σε κανενα αλλο ισχυρο κρατος δεν εχουμε εναν τοσο ισχυρο μοχλο πιεσης στα κεντρα ληψεως αποφασεων.
Με εκτιμηση
Γιωργος
Σύντροφε Common Sence, ex Oriente Lux !!!
Κι οι ελίτ; το πολιτικό προσωπικό;
Διαβάστε την παρακάτω διασκεδαστική ιστορία για να κατανοήσετε τις ανησυχίες τους…
http://www.nooz.gr/greece/oi-treis-adelfes-kai-o-komfoikios
Εξαιρετικό Κείμενο κατα΄ 99,999999%…Εκτός από ένα
“Ως πρώτο γενικότερο πολιτικό στόχο θέτουμε την επιδίωξη της καθόδου μας στις Ευρωεκλογές του 2014, καθώς και στις δημοτικές εκλογές, όπου αυτό είναι εφικτό.”
Εδώ παιδιά Βγαίνω στην σέντρα για Αναφορά Παραπόνων.
Δεν ήταν αυτό που περίμεναμε αρκετοί….
Αποτέλεσμα …να βγουν ..κερδισμενοι ..οι κυνηγοί και ψαραδες με 1% έναντι 1,1% της Δημαρ ..!!!!!!!!!!!η ενωση κεντρωων ..βασιλης λεβεντης…και ο ..αθλητικος σύνδεσμος …χαβαλεδων…..ΚΟΝΤΡΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ,ΑΚΥΡΟΥ ,ΑΠΟΧΗΣ που ΄ΠΑΝΤΑ ΕΥΝΟΕΙ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΚΟΜΜΑΤΑ….λόγω του εκλογικού νόμου.
Παιδιά καλά και τα focus group και η μαθηματικη στατιστική προσέγγιση (ή ορθολογική όπως θέλετε πέστε το) των πολιτικών πραγμάτων ΑΛΛΑ Η ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΔΗΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΥ (ΑΡΔΗΝ,ΡΗΞΗ,ΛΟΓΙΟΣ ΕΡΜΗΣ,ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ…) ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΡΡΟΗ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΣΕ
ΧΩΡΟΥΣ ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ….Δεν εννοώ ..βεβαια ..την Σουπερ Αόρατο Αρχή και την Φιλική Εταιρεία με την Τεραστια Δυναμική…
Οχι βεβαια,,εννοώ απλους ανθρώπους που συμερίζονται και πιστευουν στις ιδιες ΑΡΧΕΣ,ΑΞΙΕΣ,ΚΑΙ ΙΔΑΝΙΚΑ με εσάς αλλά που μαλλον δεν (αρν) τους έχετε συμπεριλαβετε (δικαίως ή αδίκως ) στους ΠΙΘΑΝΟΥΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΣΑΣ !!!!!!!!!
Οι περισσότεροι εξ αυτών την ώρα στης καλπης ακριβώς για να μην ψηφισουν λευκο,ακυρο ή (διαζ) καποιο απο τα μεγάλα κομματα το ρίχνουν ενσυνειδητα…στο χαβαλε……ψηφίζοντας …απο κυνηγους….εώς ..λεβεντη…έως ..συνδεσμους ενοτητων…εως …χατζημαρκακη ( ω yes γνωρίζω τέτοια περίπτωση..!!.διότι ήμουν παρών στην εξομολόγησή του….και στην μετέπειτα ..σκληρή ..τιμωρία του …να πληρώσει τραπεζι για δέκα άτομα σε σουβλατζήδικο στον Πειραιά…οχι αμα τολμούσε ..ας έκανε αλλοιώς…!!!!!!)
ΚΑΙ μετα πανε ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΑΡΔΗΝ ,ΡΗΞΗ,γιατί αυτό τους εκφραζει ..
ΕΣΤΩ ΚΑΙ αν η πλειοψηφία των ΕΛΛΗΝΩΝ τα χαρακτηρίζει ως ΟΥΤΟΠΙΑ….
Αλλα και Ο ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ,Ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ,Ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ,Ο ΡΗΓΑΣ ,Ο ΚΑΤΣΩΝΗΣ ,Η ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ όλοι αυτοί και τα όσα πρεσβευαν και αγωνίζονταν ΟΥΤΟΠΙΑ ήταν ΓΙΑ ΤΟΥΣ κοτσαμπασηδες και τους προσκυνημενους.
Συμπερασμα για να μην μακρυγορώ:Η ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΔΗΝ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΑΠ ΟΤΙ ΠΙΘΑΝΩΣ ΕΚΤΙΜΑΤΑΙ…
ΤΩΡΑ ΤΟ ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΚΔΗΛΩΘΕΙ ΕΣΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ…
Οι υπόλοιποι ακολουθουμε….(όχι όμως κατά τη λογική του πηγαίντε και ερχόμαστε και άμα μας δειτε γράψτε μας …γι αυτό να ειστε βεβαιοι…)
ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΕΤΕΙΟ…