Το «ιρλανδικό θαύμα» αποτελεί κατασκευή πολιτικών και δημοσιογράφων
Του Μάικ Γιούλτον από τη Ρήξη φ. 98
Ακριβώς πριν πέντε χρόνια, και πριν ακόμη αρχίσουν να διαδραματίζονται τα τραγικά γεγονότα του μνημονίου και της κρίσης, ένα από τα πιο πρωτοποριακά μυαλά της δεξιάς στην Ιρλανδία, ο τότε γενικός διευθυντής της τράπεζας Αγγλοάιρις, Σον Φιτζπάτρικ είχε προτείνει τα εξής: «Θέλω από την κυβέρνηση να βρει το κουράγιο και να προτείνει στο Κοινοβούλιο ένα θαρραλέο και σκληρό προϋπολογισμό, που θα καταργούσε τις ιερές αγελάδες της χώρας μας…Αναφέρομαι στις υψηλές κρατικές συντάξεις, στις κάρτες υγείας που προσφέρουν δωρεάν περίθαλψη και τις παροχές σε ανύπαντρες μητέρες».
Ο Φιτζπάτρικ έχει τώρα καταφύγει στις Η.Π.Α., όπου προσπαθεί να αποκρούσει πληθώρα κατηγοριών για κατάχρηση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ και τη συμμετοχή του στην τράπεζα που διηύθυνε και χρεοκόπησε, με συνολικά χρέη άνω των τεσσάρων δισ. Ο κύριος αυτός πρέπει να αισθάνεται ικανοποίηση για το γεγονός ότι η πολιτικο-κοινωνική κατεύθυνση που είχε προτείνει είναι τώρα η πρακτική της παρούσας κυβέρνησης.
Ο προϋπολογισμός για το 2014 που εγκρίθηκε από το Κοινοβούλιο με την ψήφο των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης (Fine Gael και Labour Party), δύο εβδομάδες πριν, ακολουθεί σθεναρά τις κατευθυντήριες γραμμές που πρότεινε ο κύριος Φιτζπάτρικ. Στις επίμονες ερωτήσεις της αντιπολίτευσης και των δημοσιογράφων για το ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται με τον προϋπολογισμό αυτό και πώς αντιμετωπίζονται τα προβλήματα που προέκυψαν από την οικονομική κρίση, η κυβέρνηση σιωπά.
Ένα άλλο αναπάντητο ερώτημα είναι οι επιπτώσεις που θα έχουν οι αποφάσεις για το σύστημα υγείας και πώς θα καλυφθεί η μαύρη τρύπα 600 εκ. έως 1 δισ. που αναφέρει η τρόικα. Ιδιαίτερα καίριο είναι το ερώτημα πώς θα πραγματοποιηθεί η προεκλογική δέσμευση της κυβέρνησης για ελεύθερη πρόσβαση στο σύστημα υγείας όλων των πολιτών, ανεξαρτήτως ηλικίας και εισοδήματος, έως το 2016.
Τα αποτελέσματα των αποφάσεων για την οικονομική και κοινωνική πολιτική αυξάνουν το επίπεδο της φτώχειας των 2/3 και εντείνουν την πρωτοφανή αγανάκτηση της κοινωνίας, με αποτέλεσμα τη δραματική πτώση των ποσοστών των κομμάτων της συγκυβέρνησης στις δημοσκοπήσεις, ιδιαίτερα του Εργατικού Κόμματος από 19% σε 4%, ενώ αντίστοιχα αυξάνουν τα ποσοστά της Αριστεράς.
Τα αναφερόμενα προβλήματα προστίθενται στα ήδη υπάρχοντα, όπως π.χ. την αθρόα μετανάστευση 125.000 νέων, την αδυναμία 130.000 νοικοκυριών να εκπληρώσουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις, ενώ αυξάνεται ο αριθμός των αστέγων και των ατόμων που σιτίζονται στα συσσίτια. Με δεδομένη την εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα, η κυβέρνηση εμπαίζει τον ιρλανδικό λαό και την παγκόσμια κοινή γνώμη, δηλώνοντας έτοιμη για έξοδο από το μνημόνιο και προσφυγή στις αγορές στο τέλος του 2013. Παράλληλα, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες που διέρρευσαν από τη Σύνοδο Κορυφής του περασμένου Σαββατοκύριακου, ο Ιρλανδός πρωθυπουργός ζήτησε από την κα Μέρκελ την έγκριση ενός «επικουρικού» δανείου ύψους 4 δισ., «σε περίπτωση που οι εξελίξεις δεν είναι οι αναμενόμενες».
Προσωπική μου γνώμη είναι ότι, εάν ο γενικός διευθυντής μιας οποιασδήποτε επιχείρησης προσπαθούσε με «θαρραλέο και σκληρό» τρόπο να επιβληθεί στην αγορά με τέτοιες τραγικές επιπτώσεις, δεν θα παρέμενε στη θέση αυτή για πολύ χρόνο. Ολοκληρώνω με τις δύο τελευταίες λέξεις του αξέχαστου Ιρλανδού ποιητή Σέιμους Χίνι στα λατινικά: noli timere… Μη φοβάσαι τίποτα…
29/10/2013
Μια σύντομη εικόνα της χώρας σήμερα
Η Δημοκρατία της Ιρλανδίας καλύπτει κατά προσέγγιση τα 5/6 της νήσου της Ιρλανδίας που έχει συνολική έκταση 84.421 τ.χλμ. Το κράτος ιδρύθηκε μετά από επανάσταση το 1919 και αναγνωρίστηκε de jure το 1922. Είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, διαθέτει πληθυσμό 4.517.758, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009. Το υπόλοιπο 1/6 της νήσου είναι γνωστό ως Βόρεια Ιρλανδία και αποτελεί τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου. Η αγροτική Ιρλανδική Δημοκρατία μετατράπηκε μέσα σε ελάχιστα χρόνια σε μια οικονομία με κύριους άξονες το εμπόριο, τις επενδύσεις και τη βιομηχανία. Στα χαρτιά, η χώρα είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας υπηρεσιών και προϊόντων λογισμικού, αλλά πολλά ξένα προϊόντα, κυρίως μουσικής, περνούν μέσα από τη χώρα για να αποφύγουν τους φόρους και τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας.
Το 10% του πληθυσμού της Ιρλανδίας ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF, η Ιρλανδία έχει το έκτο μεγαλύτερο ποσοστό παιδικής φτώχειας (16,8%) στον ανεπτυγμένο κόσμο .
Πρωθυπουργός της χώρας εξελέγη ο Έντα Κένι στις 9 Μαρτίου 2011, του κόμματος Φίνε Γκάελ που έλαβε 36,1% των ψήφων. Το «Φιάνα Φέιλ» που κυβερνούσε επί 14 συνεχή χρόνια και είχε διαχειριστεί την ένταξη της Ιρλανδίας στο Μνημόνιο, έχασε το 24,2% των ψήφων και περιορίστηκε στο 17,4%. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις ο «πολιτικός βραχίονας» IRA, τo «Σιν Φέιν» που από 7% είχε φθάσει στο 10% στις εκλογές του 2011 βρίσκεται τώρα μεταξύ του 17% και 20% .
Το 2010 οι υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ ενέκριναν τριετές πρόγραμμα ύψους σχεδόν 90 δισ. ευρώ, για οικονομική στήριξη της Ιρλανδίας, με ένταξη στον μηχανισμό στήριξης. Η εξέλιξη του ΑΕΠ τα τελευταία χρόνια ήταν: Το 2008 -2,2%, το 2009 -6.4%, το 2010 0.2%, το 2011 -1.1%, το 2012 2.2% και το 2013 -1,1%, ενώ η ανεργία πλήττει το 15% του πληθυσμού.
Η Ιρλανδία είναι γνωστή για τη παραδοσιακή μουσική της, αλλά και για τους συγγραφείς της, όπως οι Τζόναθαν Σουίφτ, Τζέιμς Τζόις, Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, Όσκαρ Ουάιλντ, Γουίλιαμ Μπάτλερ Γητς κ.ά.
Στο χώρο της μουσικής, διακεκριμένοι Ιρλανδοί καλλιτέχνες είναι ο κιθαρίστας Ρόρι Γκάλαχερ, η Σίνιντ Ο’Κόνορ, ο Νιάλλ Χόραν τα συγκροτήματα The Cranberries, U2 και The Script, η Enya,
Ρ.
