Του Σάββα Μαστραππά από το Άρδην τ. 91
«Το κρατίδιο της Κομμαγηνής
που ’σβησε σαν το μικρό λυχνάρι
πολλές φορές γυρίζει στο μυαλό μας»1
Πολλά μπορεί να λέγονται υπέρ ή κατά του επικρατέστερου υποψηφίου για την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Νίκου Αναστασιάδη, ένα όμως είναι το ανυπέρβλητο, μέχρι στιγμής, «προσόν» του: Ο κ. Αναστασιάδης είναι ο αντιδημοκρατικότερος εκ των υποψηφίων.
Μπορεί μεν οι θλιβερά αδαείς οπαδοί του ΑΚΕΛ να τον αποκαλούν φασίστα, ακολουθώντας τους υστερόβουλους σχεδιασμούς της ηγεσίας τους, η οποία αγωνίζεται να κρατήσει παλαιολιθικού τύπου διαχωρισμούς και σχηματοποιήσεις, οι ίδιοι όμως, δυστυχώς, δεν έχουν το πολιτικό κριτήριο για να κατανοήσουν επί της ουσίας το γιατί ο κ. Αναστασιάδης κατέχει επάξια έναν παρόμοιο τίτλο.
Ο N. Αναστασιάδης ως ΠΩΛΗΤΗΣ
Πρόσφατα, ο Σίμος Αγγελίδης δημοσιοποίησε μια σειρά επισήμων εγγράφων2 που παρουσιάζουν τη δραστηριότητα του κ. Αναστασιάδη: Επαφές με τον Ντάουνερ και άλλους αξιωματούχους του ΟΗΕ στην Κύπρο, καθώς και αναφορές και αξιολογήσεις Αμερικάνων διπλωματών. Κεντρικό θέμα είναι το πώς θα μπορέσει το «καλό παιδί», όπως αποκαλούν τον Αναστασιάδη οι Αμερικάνοι, να «πουλήσει» μια λύση του Κυπριακού, τύπου σχεδίου Ανάν, στους Ελληνοκυπρίους. Και σε άλλο έγγραφο: «Κατά την επίσκεψή του, ο Αναστασιάδης στην Τουρκία, υποσχέθηκε στον Ερντογάν και τον Γκιούλ ότι, «αν προβούν σε κάποιες διακοσμητικού τύπου βελτιώσεις στο σχέδιο Ανάν, αυτός θα μπορέσει να το πουλήσει στους Ε/Κ».
Ακόμα και να μην υπήρχαν αυτές οι συνταρακτικές αποκαλύψεις, αρκούν οι δύο περιοδείες του κ. Αναστασιάδη και της ηγετικής ομάδας του ΔΗΣΥ (η περιδιάβασή τους στην Ευρώπη μετά το δημοψήφισμα, για να καταγγείλουν τον πρόεδρο Παπαδόπουλο και το 76% του κυπριακού ελληνισμού που ψήφισε όχι στο Σχέδιο Ανάν, καθώς και η επίσκεψή του στην Τουρκία για διαβουλεύσεις για το Κυπριακό και ο εντυπωσιασμός του από την προσωπικότητα του Ερντογάν!) για να δώσουν δύο πολύ σημαντικά συμπεράσματα. Πρώτον, τον πολύ υψηλό βαθμό της αντιδημοκρατικότητας με την οποία ο κ. Αναστασιάδης αντιμετωπίζει τον κυπριακό λαό (ούτε ο ίδιος ο Γκέμπελς δεν άφηνε τον Χίτλερ να πέφτει σε τέτοια ατοπήματα κατά την περίοδο πριν την εγκαθίδρυση του ναζισμού στη Γερμανία). Έναν λαό από τον οποίο, παρεμπιπτόντως, ο κ. Αναστασιάδης ζητά να τον εκλέξει διά της ψήφου του στην Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας και μετά να τον παρακάμψει.
Δεύτερο συμπέρασμα, οι προθέσεις του κ. Αναστασιάδη όσον αφορά στη λύση του κυπριακού προβλήματος. Οι προθέσεις του λοιπόν είναι να το κλείσει με συμφωνίες τέτοιες ώστε το απορριφθέν σχέδιο Ανάν να μοιάζει με δημοκρατική κατασκήνωση! Διότι δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι μέχρι στιγμής προσαρτήθηκαν σ’ αυτό και οι ευέλικτες παραχωρήσεις – δώρα – μπαξίσια του ομογάλακτού του διζωνικού απερχόμενου προέδρου.
Σε μια άλλη χώρα, πιθανόν ενός άλλου πλανήτη, θα ήταν λογικό, μετά απ’ όλα αυτά τα πεπραγμένα, ο Ν. Αναστασιάδης να ήταν όχι ο επικρατέστερος εκ των υποψηφίων, αλλά αυτός που θα συγκέντρωνε ποσοστό κάτω του 1%.
Ένας ευέλικτος μετά υστεροβουλίας
Δυστυχώς, αν βάλουμε στη μια πλευρά της ζυγαριάς όλα τα αρνητικά βάρη που επισώρευσε η διακυβέρνηση Χριστόφια όσον αφορά –μόνον– το κυπριακό πρόβλημα, και στην άλλη πλευρά το τελευταίο υστερόβουλο ατόπημά της, σαφώς η ζυγαριά θα γείρει προς την υστεροβουλία!
Μετά την αποδοχή και από το ίδιο το ΑΚΕΛ του γεγονότος ότι η διακυβέρνηση Χριστόφια υπήρξε αποτυχημένη (αλλιώς, αν τη θεωρούσαν επιτυχημένη, προφανώς θα ξαναπρότειναν ως υποψήφιό τους τον κ. Χριστόφια), μπήκε στο κομματικό επιτελείο το ζήτημα της διαχείρισης της επομένης μέρας.
Εδώ λοιπόν είναι που συντελείται ένας υστερόβουλος κομματικός σχεδιασμός. Το στρώσιμο του δρόμου για τον ομογάλακτο διζωνικό Αναστασιάδη από το ΑΚΕΛ αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, το μεγαλύτερο πολιτικό έγκλημα κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας και του λαού της.
Με δεδομένη (α) την εμμονή του σε νεοφιλελεύθερες, αποτυχημένες πολιτικές, όσον αφορά την εσωτερική διακυβέρνηση, (β) την ουσιαστική εκμηδένιση του ως πολιτικού παράγοντα αν ο μη γένοιτο, καταφέρει να «πουλήσει» τη λύση στους Ε/Κ, (γ) το επερχόμενο τσουνάμι της οικονομικής κρίσης, που θα φτωχοποιήσει την πλειοψηφία των Κυπρίων, (δ) τα γεωστρατηγικά παίγνια που θα διαδραματισθούν στην ευρύτερη γεωγραφική μας περιοχή, τα οποία θα έχουν άμεση σχέση με τον τρόπο που ο Αναστασιάδης θα παίξει το χαρτί της ενέργειας, οι μνησίκακοι ακελικοί κομματοκράτορες ευελπιστούν ότι, έστω και αν μερικά απ’ αυτά τα δεινά πλήξουν την Κύπρο, ο κόσμος θα τους αναζητήσει και θα τους παραδώσει ξανά τη γλυκιά εξουσία που, με σπαραγμό καρδίας και βαλαντίου, τώρα αποχωρίζονται.
Η ένοχη κομματοκρατία
Ο βασικότερος λόγος που συνηγορεί ώστε να μην εμπιστευθούμε ξανά την τύχη του τόπου στην κομματοκρατία (ΑΚΕΛ – ΔΥΣΗ – ΔΗΚΟ) είναι το ότι πιστεύουν πως «έχουμε ακόμα χρόνο»! Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που προωθούν το σενάριο μιας μεταξύ τους εναλλαγής στην εξουσία. Οι κομματικές ιεραρχίες του ΔΗΣΑΚΕΛΟΔΗΚΟ είναι ανίκανες να εκτιμήσουν την κρισιμότητα της κατάστασης!
Μα, αν είχαν έστω κάποιες ικανότητες «σωτήρα» γιατί δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν ότι υποθήκευσαν την ίδια την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας με τις συμφωνίες που προώθησαν με τους Τούρκους από το 1974 μέχρι σήμερα;
Γιατί επιμένουν σε μια λύση διζωνικής; Γιατί δεν έβαλαν σ’ ένα διαχειρίσιμο πλαίσιο τη λαθρομετανάστευση, που έφτασε πια να αποτελεί ανθρωπολογική βόμβα στα θεμέλια της κυπριακής κοινωνίας; Γιατί δεν προετοίμασαν τον τόπο ούτως ώστε να μην υπαχθεί στο μνημόνιο; Γιατί δεν έπαιξαν τα χαρτιά της εισόδου της Κύπρου στην Ε.Ε. και αυτό της ενέργειας, έχοντας ως εφικτό τον στρατηγικό σχεδιασμό να αναβαθμίσουν γεωστρατηγικά τη θέση της Δημοκρατίας στα πλαίσια του αναδυόμενου νέου κόσμου;
Όλοι είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι, μόλις πριν λίγα χρόνια, κατά την περίοδο που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν, η ένοχη κομματοκρατία και οι πέριξ αυτής τροφοδοτήθηκαν με υπέρογκα χρηματικά ποσά, προερχόμενα από ξένα και εχθρικά κέντρα εξουσίας. Τα ποσά δόθηκαν με στόχο να επηρεαστεί ο κυπριακός ελληνισμός προς την κατεύθυνση της υπερψήφισης του ΝΑΙ.
Εύλογα μπορούμε να αναρωτηθούμε: Μα από πού αντλεί νομιμοποίηση και ποια συμφέροντα καλείται να εκφράσει η κομματοκρατία; Του κυπριακού λαού που την εξέλεξε; Ή των οργανισμών και των επισήμων φορέων των ξένων δυνάμεων που τη χρηματοδότησαν;
Είναι, τέλος, ενδεικτικός ο τρόπος με τον οποίο οι κομματικές συμμορίες συμπεριφέρθηκαν στο κυπριακό κράτος αναφορικά με την οικονομική του διάσταση: Αντιμετώπισαν το κράτος ως την παχιά, προς άρμεγμα αγελάδα, και επέδραμαν αρπακτικά, εναντίον του, επί δεκαετίες.
Αν κάποια ελεύθερη φωνή ορθωνόταν, στιγματίζοντας αυτή την «κακοτεχνία», τότε αναλάμβαναν να την εκμηδενίσουν τα τάγματα εφόδου της κομματοκρατίας: Οι συνδικαλιστές (μπλε ή κόκκινου χρώματος), η χαμερπέστερη ανθρωπολογική κατηγορία νεοκυπρίου. Βάφτιζαν τον φιλαλήθη «φασίστα» ή «κομμούνι» αντίστοιχα! Στην ουσία, αυτό που εκμηδένισαν, διαχρονικά, ήταν η ελεύθερη έκφραση στην Κύπρο!
Μπορεί λοιπόν η κομματοκρατία, μετά τα όσα διαλυτικά, βάσει σχεδιασμού, μας επισώρευσε, να οδηγήσει τον τόπο, όπως προπαγανδιστικά ευαγγελίζεται, μπροστά και να τον βγάλει από την πολυεπίπεδη κρίση, που αγγίζει τα όρια της βιολογικής μας συνέχειας;
Μα, αν μπορούσε, γιατί δεν το έκανε όλα αυτά τα χρόνια; Θα εξασφάλιζε έτσι (με δεδομένους τους όρους με τους οποίους είναι δομημένο το πολιτικό παιχνίδι στην αντιπροσωπευτική Δημοκρατία της Κύπρου) την αναπαραγωγή της! Θα εξασφάλιζε τους όρους για την απρόσκοπτή της συνέχεια, θα μεταβίβαζε τις «μηχανές αρμέγματος» στα παιδιά και τα εγγόνια της!
Προς ένα νέο κόσμο με παλιά μυαλά!
Την εποχή που η ανθρωπότητα περνούσε από τη φεουδαρχία στη βιομηχανική κοινωνία, γνωρίζουμε ότι συντελούνταν ταυτόχρονα πολλαπλές σαρωτικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Οι αλλαγές δεν ήταν μόνο οικονομικο-πολιτικές και κοινωνικές, ήταν και γεωστρατηγικές, ήταν, φυσικά, και ανθρωπολογικές, ένας νέος τύπος ανθρώπου, βιώσιμος ως προς τις νέες συνθήκες, έπρεπε να αναδυθεί. Ο κόσμος ερχόταν ανάποδα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Στον κόσμο των ραγδαίων αλλαγών που ζούμε, αρχίζουμε να βιώνουμε τα προμηνύματα των κατακλυσμιαίων αλλαγών που επίκεινται. Το ζητούμενο λοιπόν είναι να θέσουμε κάποιους, βασικούς, όρους, που θα καταστήσουν εφικτή την επιβίωσή μας στον νέο κόσμο ως βιολογική και εθνική οντότητα.
Το ερώτημα είναι αν οι παλιές ελίτ εξουσίας διαθέτουν τα γνωστικά εργαλεία και την πνευματική διαύγεια να αντιληφθούν το νέο που έρχεται. Αν έχουν τον στρατηγικό σχεδιασμό ώστε να στρέφουν τον τόπο προς μια βιώσιμη κατεύθυνση. Αν έχουν, ακόμα, την ικανότητα να αντλήσουν τα απαραίτητα πνευματικά εφόδια από το παραδοσιακό πνευματικό μας οπλοστάσιο, από την εποχή που ο κόσμος μας ήταν οργανωμένος σε ορθόδοξες κοινότητες, πριν την έλευση της ισοπεδωτικής νεωτερικότητας.
Προφανώς, όλα τα προαναφερθέντα αποτελούν ψιλά γράμματα. Το κατεστημένο, η εξουσία, η κομματοκρατία, όπως παλιά οι φεουδάρχες, είναι εκ φύσεως αδύνατον να κατανοήσει και να σχεδιάσει το μέλλον.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν καν τη δυνατότητα να αντιληφθούν δύο κοσμοϊστορικά συμβάντα, που συντελέστηκαν όταν ακόμα οι μηχανές της ιστορίας κινούνταν με τους βραδείς ρυθμούς του κόσμου που έφευγε.
Είκοσι τρία χρόνια πριν, δεν κατάλαβαν ότι ο διπολικός κόσμος κατέρρευσε και ότι θα έπρεπε να στρέψουν την κοινωνία και το κράτος προς μια νέα κατεύθυνση, προς έναν πολυπολικό κόσμο. Δέκα μόλις χρόνια πριν, δεν αντιλήφθηκαν τα πλεονεκτήματα που αποκτούσε η Δημοκρατία με την είσοδό της στην Ε.Ε.
Όταν οι αλλαγές είναι τόσο ραγδαίες, όλα, γνώσεις, στρατηγικές και αισθήσεις χρειάζεται να βρίσκονται σε πλήρη εγρήγορση. Δεν φτάνουν μόνο οι τεχνολογικές γνώσεις, πρέπει οι πρωτοπόρες ελίτ να οραματίζονται, να αισθάνονται, να αφουγκράζονται, να οσμίζονται, ακόμα και να ακολουθούν το ένστικτό τους πολλές φορές. Ένας νέος κόσμος χρειάζεται, βιολογικά, νέα μυαλά. Μόνο οι νέοι άνθρωποι, που βιώνουν την ανασφάλεια του παρόντος και, προπάντων, αυτή που τους επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον, μπορούν να επεξεργαστούν στρατηγικές και τακτικές αποτελεσματικότερης επιβίωσης των ιδίων ως ατόμων, καθώς και του τόπου.
Τα παρωχημένα μυαλά της κομματοκρατίας, της ένοχης πολιτικά, της κατάπτυστης ηθικά, είναι νομοτελειακά ξοφλημένα. Το μόνο που μπορούν είναι να σχεδιάσουν πώς θα παρατείνουν για λίγο ακόμα χρόνο την παραμονή τους στην κυψέλη με το μέλι της εξουσίας. Μόνο που ο χρόνος που θα τους δοθεί, αν τους δοθεί, θα λειτουργεί αντίστροφα ως προς τη σωτηρία της πατρίδας μας.
Για να ζήσει η Κύπρος
Δεν θα τολμήσω να ισχυριστώ ότι ο Γιώργος Λιλλήκας κατέχει το μαγικό ραβδάκι με το οποίο θα επιλύσει τα συσσωρευμένα προβλήματα, αλλά και τα πολλαπλάσια που θα εισβάλουν στη ζωή μας στον ταχέως αποδομούμενο κόσμο μας.
Για να ζήσει η Κύπρος, αυτό που χρειάζεται είναι χρόνος, ασφάλεια και ελευθερία, μέχρι το παλιό να πεθάνει και η ανατολή του νέου κόσμου να διαμορφώσει τις πρώτες σταθερές δομές του, έτσι που να μας βρει όρθιους και με όσο γίνεται λιγότερες απώλειες.
Ασφάλεια μπορεί να υπάρξει μόνον μέσα στα πλαίσια της διεθνώς αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας. Αν οι πλασιέ των νεοαποικιακών συμφερόντων (Αναστασιάδης – Μαλάς), που ταυτόχρονα παρουσιάζονται σφόδρα ερωτοτροπούντες με τον νεοθωμανισμό της Άγκυρας, επικρατήσουν, τότε η Κ.Δ. θα παραδοθεί αμαχητί. (Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην τουρκική εφημερίδα Χουριέτ, ο Αναστασιάδης είπε ότι βλέπει θετικά τη μεταφορά φυσικού αερίου στην Ε.Ε. μέσω Τουρκίας!)
Οι εξαγγελίες του Γ. Λιλλήκα όσον αφορά τις αποδεσμεύσεις από τις μέχρι τώρα συμφωνίες με τους Τούρκους, τα θέματα που άπτονται των πλουτοπαραγωγικών πηγών ενέργειας και τα θέματα του μνημονίου, δίνουν ένα καινούργιο οραματικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο μπορεί το καράβι που λέγεται Κ.Δ. να κρατηθεί στην επιφάνεια.
Αν η ένοχη κομματοκρατία, ο ΔΗΣΥ, το ΑΚΕΛ και το ευρισκόμενο στα όρια της πολιτικής πορνείας, επίσημο ΔΗΚΟ, καταψηφιστούν στις εκλογές, είναι σίγουρο ότι το μετεκλογικό τοπίο δεν θα είναι το ίδιο. Οι κομματικοί σχηματισμοί που ευθύνονται για τη σημερινή μας κατρακύλα θα αναγκαστούν ή να διαλυθούν ή να μετασχηματιστούν βάσει υγιέστερων και δημοκρατικότερων πολιτικών όρων.
Τέλος, ένα από τα βασικότερα προβλήματα της Κύπρου είναι ο κυρίαρχος ανθρωπολογικός της τύπος.
Ο ανθρωπολογικός τύπος του νεοκύπριου, με την προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καταναλωτισμού, όπως διαμορφώθηκε στα χρόνια που ακολούθησαν την εισβολή και την οικονομική ευμάρεια, δεν είναι βιώσιμος υπό τις νέες συνθήκες. Όχι μόνο δεν είναι βιώσιμος, αλλά δεν μπορεί να υποστηρίξει αγωνιστικά τον τόπο και την ηγεσία του προς την κατεύθυνση της φυσικής και εθνικής επιβίωσης.
Για να επιβιώσει ο τόπος, χρειάζεται ο τύπος αυτός ν’ αλλάξει. Οι επερχόμενες δυσκολίες θα σπρώξουν τους ανθρώπους, έτσι κι αλλιώς, προς έναν ανθρωπολογικό μετασχηματισμό. Το ζητούμενο βέβαια είναι να υπάρξει χρόνος, ασφαλές περιβάλλον και συνθήκες ελευθερίας, παράγοντες απαραίτητοι για να επιτευχθεί αυτή η αλλαγή ομαλά.
Αν οι τρεις προαναφερόμενοι παράγοντες δεν υπάρξουν, ο ανθρωπολογικός τύπος του νεοκυπρίου θα εξαλειφθεί είτε βίαια από τους νεοθωμανούς, ή λιγότερο βίαια, εξαναγκαζόμενος να μεταναστεύσει.
Οι νέες συνθήκες για τη Δημοκρατία, που θα ισχύσουν μετά την ενδεχόμενη εκλογή του Γ. Λιλλήκα, θα θέσουν αυτόματα και τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να ζήσει η Κύπρος.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Ο τίτλος του άρθρου και οι στίχοι είναι από το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη «Τελευταίος Σταθμός».
2. http://youtu.be/knp4qT-au32Q
