Ουδείς αναμάρτητος;

396

Του Δημήτρη Μηλάκα από την εφημερίδα Ποντίκι

Προφανώς, μας υποτιμούν και μας αντιμετω­πίζουν ως… «φυτά» όλοι αυτοί που μας λένε «κοί­τα την κάθαρση που εξελίσσεται», «να τα λεφτά στους λογαριασμούς των μιζαδόρων», «υπάρχει η βούληση να μαντρώσουν τους κλέφτες»… και άλλα τέτοια ηρωικά.
Αυτά που δεν μας λένε όλοι αυτοί, αυτά που με μέγιστη επιμέλεια και φροντίδα κρύβουν, είναι δύο πράγματα: Πρώτον, πως τα εν λόγω ποσά που «ανακαλύπτονται» ή επιστρέφονται είναι κάποια ψίχουλα από το με­γάλο φαγοπότι.
Και, δεύτερον, ότι το μεγάλο φα­γοπότι είναι διεθνώς θεσμοθετημένο, αφού έχει ληφθεί η πρόνοια για το ξέπλυμα και την ασφαλή αποθήκευση των κλεμμένων.
Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι με βάση κοινοτική οδηγία η ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των χωρών – μελών της Ε.Ε. και τρίτων χωρών επιτρέ­πεται μόνο για τις καταθέσεις που έχουν ιδιώτες σε προσωπικούς λογαριασμούς και όχι για κατα­θέσεις επενδεδυμένες σε εταιρείες, σε trust και σε επενδυτικά κεφάλαια. Σύμφωνα με τον καθη­γητή του LSE Γκ. Ζούκμαν, τα 2/3 των καταθέσε­ων αλλοδαπών στην Ελβετία έχουν επενδυθεί σε μετοχές και σε επενδυτικά – κερδοσκοπικά κε­φάλαια που τους προσφέρουν αφορολόγητα και μυστικά μερίσματα.
Ανάμεσα στους αλλοδαπούς που έχουν αποθηκεύσει τα μαύρα χρήματά τους στα ασφαλή ελβετικά τραπεζικά καταφύγια, σύμφωνα με τον Γκ. Ζούκμαν (όπως διαβάσαμε στην «Αυγή»), βρί­σκονται και συμπατριώτες μας, οι οποίοι έχουν κρύψει εκεί πάνω από 60 δισεκατομμύρια ευρώ! Από πού έχουν προκύψει αυτά τα χρήματα είναι πια γνωστό, καθώς η υπόθεση των μιζών στα εξοπλιστικά προγράμματα είναι χαρακτηριστι­κό παράδειγμα και μοντέλο της διαδικασίας στις κρατικές προμήθειες συνολικά.
Για όποιον θέλει να δει την πραγματικότητα, λοιπόν, είναι φανερό ότι η κλοπή του δημοσίου χρήματος δεν γίνεται απλώς επειδή εμφανίζο­νται κάποιοι ανήθικοι δημόσιοι λειτουργοί, αλ­λά διότι το ίδιο το σύστημα φροντίζει για το ξέ­πλυμα και την ασφαλή επένδυση των κλεμμέ­νων. Αυτό το τελευταίο αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι οι προβολείς έχουν πέσει πάνω σε κάποιους από αυτούς που λαδώθηκαν, όχι όμως και στις (γερμανικές) εταιρείες που λά­δωσαν και θα έπρεπε να λογοδοτήσουν και να τιμωρηθούν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στο οποίο όμως δεν προσφεύγει η ελληνική κυβέρνηση. Γιατί άραγε; Μήπως διότι… ουδείς αναμάρτητος;
Η φωτογραφία από την ταινία “Το μεγάλο φαγοπότι” (La grande bouffe – 1973)