Αρχική » Θεσσαλονίκη: Πρωτοβουλία για την συγκρότηση ενός νεανικού, δημοτικού ψηφοδελτίου

Θεσσαλονίκη: Πρωτοβουλία για την συγκρότηση ενός νεανικού, δημοτικού ψηφοδελτίου

από admin

Θεσσαλονίκη: Πρωτοβουλία για την συγκρότηση ενός νεανικού, δημοτικού ψηφοδελτίου

Τέσσερα χρόνια μνημονίου. Τέσσερα χρόνια υποδουλωμένης, εξαθλιωμένης ύπαρξης. Τελώντας σε υλική μιζέρια, και πολιτιστική παρακμή. Μ’ ένα πολιτικό σύστημα που φέρει σε κάθε του έκφραση τα βαρίδια του μεταπολιτευτικού παρελθόντος, αδυνατώντας να εκφράσει «την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή».

Την ίδια στιγμή οι νεώτερες γενιές εγκαταλείπουν την Ελλάδα και παίρνουν την άγουσα για τη Βόρεια Ευρώπη. Το βιώνουμε καθημερινά, αλλά ίσως να μην έχουμε καταλάβει ότι συνιστά τη μεγαλύτερη λεηλασία στην οποία έχει υποβληθεί η χώρα μας: Το ξεπούλημα του ανθρώπινου δυναμικού της. Που βεβαίως ισοδυναμεί με την υπονόμευση κάθε ελπίδας και προοπτικής για αντίσταση ή αλλαγή εντός της ελληνικής κοινωνίας. Αν, μάλιστα, συνυπολογίσουμε τις μεγάλες πληθυσμιακές μετακινήσεις που συντελούνται υπό τη μορφή της μετανάστευσης δια μέσου του ελληνικού χώρου από την Ανατολή προς τη Δύση και από τον Νότο προς τον Βορρά, θα αντιληφθούμε ότι η λευκή γενοκτονία που μας επιβάλλει η Δύση απειλεί τη δημογραφική ακεραιότητα του ελληνικού λαού: Ο χώρος μας κινδυνεύει να γίνει ένας χώρος των συνόρων, ένας τόπος τράνζιτ μεταξύ Δύσης και Ανατολής, κάτι σαν τον Λίβανο και το… Κόσσοβο.

Κι όμως, σύσσωμο το ελληνικό πολιτικό σύστημα, ακόμα και στις καλύτερες εκδοχές του, έχει αποτύχει να μιλήσει καθαρά και ξάστερα γι’ αυτήν την πραγματικότητα – καθώς και για το τι συμβαίνει ουσιαστικά την τελευταία πενταετία στη χώρα μας. Ψελλίσματα περί κατοχής, ήξεις-αφίξεις, και επί της ουσίας αδυναμία να κινητοποιηθεί η κοινωνία για να συγκροτηθεί ένα πλατύ εθνικοαπελευθερωτικό και κοινωνικό κίνημα. Φταίνε τα «βαρίδια του παρελθόντος», το γεγονός ότι οι δυνάμεις που ανέλαβαν να εκφράσουν την αντίθεση του ελληνικού λαού με ό,τι συντελείται υπό την αιγίδα του μνημονίου, ανήκουν στον 20ο αιώνα και είναι αξεδιάλυτα δεμένες σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό με τις «αμαρτίες» της μεταπολίτευσης.

Και για να μπορέσεις να καταγγείλεις ολοκληρωτικά και αποτελεσματικά το σύστημα και το κατεστημένο, για να μπορέσεις να πείσεις για τις προθέσεις σου, θα πρέπει ο ίδιος να βρίσκεσαι ΕΞΩ από αυτό το σύστημα, έξω από όλους τους κύκλους εξουσίας που, είτε βρισκόντουσαν στην κυβερνητική εξουσία, είτε στην πανεπιστημιακή, είτε στα συνδικάτα, είτε στις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις, διαχειρίστηκαν τις τύχες των Ελλήνων και απέτυχαν οικτρά, ρίχνοντας τη χώρα πάνω στα βράχια της χρεοκοπίας και της μεταμοντέρνας κατοχής. Γιατί ο λαός, με το μαζικότατο κίνημα του 2010-2011, μίλησε: Και απαίτησε εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη και άμεση δημοκρατία. Ωστόσο, οι πολιτικές δυνάμεις έχουν αποτύχει μέχρις στιγμής να μετασχηματίσουν αυτό το αίτημα σε πρόταση και πράξη – κι αυτό είναι η μεγαλύτερη πηγή της απελπισίας που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία.

Εν τω μεταξύ, και εξαιτίας αυτού του κενού, η πραγματικότητα της εξαθλίωσης, της πνευματικής παρακμής και της υποδούλωσης τρυπώνει σε κάθε πτυχή της ζωής μας σαν επικίνδυνος ιός, που απονεκρώνει κάθε κύτταρο ζωντάνιας και δημιουργίας.

Στην πόλη μας τη Θεσσαλονίκη τα νέα ήθη της Ελλάδας που έχει καταντήσει «οικόπεδο και αποικία» έχουν βρει τον αυθεντικό τους εκφραστή στην παρούσα δημοτική ηγεσία της πόλης, τον Γιάννη Μπουτάρη.

Οικόπεδο η Θεσσαλονίκη, λοιπόν, «τουριστικό» όπως θέλει να επαναλαμβάνει διαρκώς ο δήμαρχος, ο οποίος δεν διαθέτει κανένα άλλο όραμα για την πόλη, παρά να την μεταβάλει σε μια τεράστια τουριστική βιτρίνα, ένα «βαλκανικό θεματικό πάρκο», όπου η πλειοψηφία των πολιτών της θα εργάζονται ως… γκαρσόνια (γιατί μην ξεχνάμε: ο τουρισμός είναι ένας από τους σκληρότερους κλάδους σε ό,τι αφορά στις εργασιακές συνθήκες και δεν αποκαλείται τυχαία «το αγαπημένο παιδί της Τρόικας»).

Και αποικία, γιατί η νέα αίγλη που φιλοδοξεί να επιβάλει στην πόλη στηρίζεται στην… οσφυοκαμψία. Δηλαδή στην αποδοχή των μεγάλων γεωπολιτικών συμφερόντων που διασταυρώνονται πάνω από τη Θεσσαλονίκη και αξιώνουν να την μεταβάλουν σε πολυεθνικό χώρο μιας αυτοκρατορικής συνεργασίας. Είναι η Θεσσαλονίκη του Φούχτελ, ο οποίος έχει διοριστεί από τη γερμανική βουλή ως υφυπουργός… ελληνικής τοπικής αυτοδιοίκησης και εκτελεί τα καθήκοντά του από το γερμανικό προξενείο. Και η «αγαπημένη» των Νταβούτογλου και Ερντογάν, που συστηματικά προωθούν την ιδεολογία της «οθωμανικής πόλης», κατευθύνοντας τις ροές των τουριστών, των συνέδρων και των επιστημόνων, ώστε να διεκδικήσουν εκ νέου την πόλη, ειρηνικά και μεταμοντέρνα αυτήν την φορά, ως την «γενέτειρα του Κεμάλ» και την πόλη των τζαμιών. Για να μην μιλήσουμε για τις Η.Π.Α., που από την εποχή της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας έχουν μεταβάλει την πόλη σε στρατηγείο του ΝΑΤΟ και εργαλείο αποδιάρθρωσης της ευρύτερης περιοχής, ή τον… Τζορτζ Σόρος, που συνεχίζει τη διαβρωτική του προπαγάνδα μέσα από λογιών-λογιών «φιλανθρωπίες», χαρίζοντας πετρέλαιο σε πτωχευμένα σχολεία της πόλης και της ευρύτερης Μακεδονίας.

Από κοντά, βέβαια, οι άρχουσες τάξεις της Θεσσαλονίκης, επιχειρηματίες, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, και «σελέμπριτις» που συμμετέχουν σε αυτήν την κολοσσιαία εκστρατεία «αποικιοποίησης/οικοπεδοποίησης» με κάθε τρόπο. Δημιουργώντας λάιφ στάιλ, κατασκευάζοντας την ιστορία με βάσει τις επιταγές των αφεντικών τους, δημιουργώντας συνθήκες καταθλιπτικής ομοφωνίας στους δημόσιους χώρους της πόλης, από τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες μέχρι το πανεπιστήμιο, τις πλατείες και τις συνελεύσεις. Και αυτό το κυρίαρχο ρεύμα σαρώνει οριζόντια κάθε πολιτική παράταξη και ιδεολογική οικογένεια. Από την άκρα δεξιά, και τους κύκλους της εκκλησίας, μέχρι την ακαδημαϊκή αριστερά και τους… αντιεξουσιαστές, σε κάθε χώρο, υπάρχει μια τάση που καλοβλέπει αυτούς τους μετασχηματισμούς στην πόλη, που αισθάνεται πιο άνετα μέσα στο καθεστώς της μεταμοντέρνας αποικίας.

Βεβαίως, για να συντελεστούν όλα αυτά χρειάστηκε ένας δούρειος ίππος. Αυτοί που δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες, που ρήμαξαν την Θεσσαλονίκη και την μετέβαλαν σε μια θλιβερή υποβαθμισμένη επαρχία. Μιλάμε για τους ογκόλιθους της διαφθοράς, της κακοδιοίκησης και της πνευματικής ρηχότητας τύπου χαζοπρωϊνάδικου, τον Ψωμιάδη και τον Παπαγεωργόπουλο, που συστηματικά επί δεκαπέντε συναπτά έτη κατεδάφιζαν κάθε ποιότητα σε αυτήν την πόλη, κάθε μέγεθος που δεν συμβάδιζε με τη μηδαμινότητά τους.

Ποιο το αποτέλεσμα όμως; Η συνδυασμένη επίδραση Παπαγεωργόπουλου και Μπουτάρη δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο στην πόλη: Το παρελθόν της κατεδαφίζεται και βιάζεται ποικιλοτρόπως στον βωμό των μεγάλων οικονομικών/γεωπολιτικών συμφερόντων. Το παρόν της είναι μίζερο, κινδυνεύει να γίνει ένα «μπάρ των Βαλκανίων» δίχως πραγματική ζωή, δίχως υλική και πολιτιστική παραγωγή, με συνολική ανεργία και ανεργία νέων που σπάει όλα τα κοντέρ. Και το μέλλον της είναι αμφίβολο, ένα μεγάλο μέρος των νέων που κατοικούν σήμερα στην πόλη είναι προσωρινοί, φοιτητές του μεγαλύτερου πανεπιστημίου των Βαλκανίων, και την εγκαταλείπουν μόλις τελειώσουν τις σπουδές τους, εξαιτίας της τρομακτικής έλλειψης προοπτικής.

***

Εμείς, ένα κομμάτι της θεσσαλονικιώτικης νεολαίας που δεν τρώει κουτόχορτο, που δεν πίστεψε στ’ όνειρο να γίνουμε αμερικανάκια, που συμμετείχαμε στους τελευταίους μεγάλους αγώνες του ελληνικού λαού για λευτεριά, δικαιοσύνη και δημοκρατία, αισθανόμαστε ότι αυτή η πόλη είναι μια μεγάλη φυλακή.

Αποχαιρετάμε αδέλφια, φίλες και φίλους συνέχεια, τους βλέπουμε μόνο στο Φέισμπουκ και στο Σκάιπ. Νοιώθουμε ότι κουβαλάμε διαρκώς μέσα μας μια μεγάλη πληγή. Το συλλογικό τραύμα από την κατάρρευση και τη διαπόμπευσης της χώρας μας.

Πονώντας, λοιπόν, γιατί αυτός ο τόπος ρημάζει, ερημώνει, εγκαταλείπεται, ενώ οι δυνατοί και οι αφέντες συνεχίζουν να πλουτίζουν, θέλουμε να φωνάξουμε: Δεν πάει άλλο! Για μας, τις νεώτερες γενιές, η τάξη των πολιτικών της χώρας, που έχει ξεχωρίσει εδώ και δεκαετίες από τον ελληνικό λαό, ήταν πάντοτε ξένη. Υπήρξαμε γι’ αυτούς αόρατοι, βουβοί, καταχωνιασμένοι στα λοιπά, τα λευκά και τα άκυρα των δημοσκοπήσεων.

Δεν περιμένουμε τίποτα από τους μνημονιακούς. Εδώ και πέντε χρόνια έχουν αποδείξει ότι βάζουν τα δίκαια των αφεντικών τους πάνω από το συμφέρον του τόπου.

Δεν περιμένουμε πολλά από τους αντιμνημονιακούς. Γιατί τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, και γιατί η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να φαίνεται τίμια, θα πρέπει και να είναι.

Με αυτό το σκεπτικό, αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε τις εξέδρες των θεατών. Επιθυμούμε να αναλάβουμε δράση, να εκφράσουμε μόνοι μας τους εαυτούς μας, το κομμάτι της γενιάς μας που μας αντιστοιχεί, την κραυγή της.

Καλούμε σε συγκρότηση ψηφοδελτίου νέων, με σκοπό να κατέλθουμε στις τοπικές αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου 2014.

Δεν είμαστε κομμάτι του κυρίαρχου πολιτικού παιχνιδιού, κι ούτε φιλοδοξούμε –έστω φωνάζοντας– να γίνουμε.

Πρόθεσή μας είναι να καταγγείλουμε την αισχρή συμπαιγνία που παίζεται στις πλάτες της χώρας και των νεώτερων γενεών: Να στρέψουμε τα βλέμματα των συμπολιτών μας στη θλιβερή πραγματικότητα της λεηλασίας μιας ολόκληρης γενιάς.

Δεν θέλουμε μόνον να κραυγάσουμε, ούτε να συμμετάσχουμε ως άλλοθι σε μια προεκλογική εκστρατεία που έχει καταντήσει άθλια, ένας χαρτοπόλεμος που υποβαθμίζει την νοημοσύνη των πολιτών. Δεν σκοπεύουμε να περιοριστούμε σ’ ένα εγχείρημα διαμαρτυρίας.

Κι όμως, πέρα από το θλιβερό κεντρικό πολιτικό σκηνικό, υπάρχουν φρέσκιες δημιουργικές ιδέες που θα μπορούσαν να αναζωογονήσουν τη δημοκρατία και τα κοινά, ιδιαίτερα στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Να πάψει να είναι το θέατρο μιας θλιβερής διαχείρισης της μιζέριας μας. Η τοπική αυτοδιοίκηση ευνοεί την ανάπτυξη μορφών άμεσης δημοκρατίας (δημοψηφίσματα, συνελεύσεις πολιτών ανά διαμέρισμα, διαχείριση ενός μέρος του δημοτικού προϋπολογισμού). Αρκεί να πάψουν αυτές οι δυνατότητες να υπονομεύονται με άθλιες μεταρρυθμίσεις, όπως αυτές του Καλλικράτη Ι & ΙΙ, οι οποίες θέλουν να μεταβάλουν τους δήμους σε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του υδροκέφαλου γραφειοκρατικοποιημένου κράτους.

Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι θεσμός που μπορεί να παραμείνει κοντά στους πολίτες και μπορεί να πετύχει πολλά με τη βοήθεια της κινητοποίησής τους. Αυτή τη στιγμή, η πόλη μας και η χώρα μας ζει μια ανθρωπιστική κρίση. Δεν είναι δυνατόν οι Δήμοι να παραμένουν αμέτοχοι. Πρέπει να αναπτύξουν τη δικιά τους κοινωνική πολιτική, να χτίσουν δομές αλληλεγγύης. Όπως οι δημοκρατικές κοινότητες των προηγούμενων γενεών. Εδώ και τώρα να συμβάλει ο δήμος στην ίδρυση κοινωνικών ιατρείων, κοινωνικών φροντιστηρίων, και κοινωνικών παντοπωλείων. Και μάλιστα σε κάθε δημοτικό διαμέρισμα.

Η τοπική αυτοδιοίκηση διαθέτει τα εργαλεία για να συμβάλει στην παραγωγική ζωή ενός τόπου. Ποικιλοτρόπως. Από το να οργανώσει την ανακύκλωσή του και την χρηστή, οικολογική διαχείριση των αστικών του λυμάτων, να εγκαινιάσει αστικά περιβόλια, να συμπράξει με άλλους κοινωνικούς και πολιτικούς φορείς στην ανασύσταση του παραγωγικού ιστού. Χρησιμοποιώντας τα εργαλεία των συνεταιρισμών, παρέχοντας συμβουλευτικές υπηρεσίες, μετεκπαιδεύοντας τον άνεργο πληθυσμό της πόλης, προκειμένου να μπορέσει να κάνει μια νέα αρχή.

Η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να μεριμνά κατ’ αρχάς για την ποιότητα των δημοσίων χώρων και της περιαστικής φύσης. Πόλη δίχως κοινόχρηστους χώρους, δίχως περιβάλλον είναι μια νεκρή πόλη. Και αυτή τη στιγμή, η Θεσσαλονίκη πάσχει και στα δύο: κινδυνεύει να μεταβληθεί σε πόλη των πλαστικών δέντρων και των… τραπεζοκαθισμάτων.  Ωστόσο, μια κορεσμένη πόλη δεν είναι ελκυστική για καμία δραστηριότητα της προκοπής, την ίδια στιγμή που οι κάτοικοί της θα είναι δυσαρεστημένοι από την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής τους, η οποία έχει πολλαπλές συνέπειες: από την υγεία τους, μέχρι την πνευματική τους κατάσταση και την… τσέπη τους.

Η τοπική αυτοδιοίκηση θα πρέπει να φροντίζει κατ’ εξοχήν για το πολιτιστικό επίπεδο της πόλης. Δεν είναι δυνατόν ο Δήμος Θεσσαλονίκης, μιας πόλης με 2.315 χρόνια ιστορίας, να μεριμνάει μόνον για το… σπίτι του Κεμάλ. Και να προβάλλει μόνον την κατεκτημένη, ερειπωμένη, πολύπαθη από τις σφαγές και τις χολέρες Οθωμανική Θεσσαλονίκη. Δεν είναι δυνατόν ο Δήμος Θεσσαλονίκης να διακινεί μιαν αντίληψη ότι το παρελθόν μιας πόλης είναι κάδρο, βαλσαμωμένο τουριστικό θέαμα: Όλες οι ζωντανές, θαυμαστές πόλεις του πλανήτη, από το… Πεκίνο μέχρι το Παρίσι, είναι άξιες μνείας γιατί αναδεικνύουν την ιστορική τους ΣΥΝΕΧΕΙΑ μέσα στους αιώνες. Αντίθετα, οι δικοί μας Χατζηαβάτηδες, θέτουν την ιστορία της πόλης πάνω στον πάγκο του χασάπη και την πετσοκόβουν κατ’ εντολή του εκάστοτε «πελάτη». Και τολμούν να to ονομάζουν αυτό «έξυπνη» πολιτιστική διαχείριση της ιστορικής μας κληρονομιάς.

Τέλος, η Θεσσαλονίκη μπορεί να παίξει σημαντικό περιφερειακό ρόλο στα Βαλκάνια, καθώς αποτελούν τη φυσική της ενδοχώρα. Όχι όμως ως αποικιακός υποσταθμός  των ξένων γεωπολιτικών συμφερόντων, ούτε ως παραπαίδι και εντολοδόχος της… Κωνσταντινούπολης. Αντικειμενικά, η βαλκανική διάσταση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας μπορεί και πρέπει να παρέχει χρήσιμες συμμαχίες με τη Σερβία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, που αντισταθμίζουν την ανισορροπία ισχύος της και δημιουργούν περιθώρια αυτονομίας για όλους τους λαούς της ευρύτερης περιοχής. Και σ’ αυτό η Θεσσαλονίκη καλείται να παίξει ισότιμο ρόλο, σ’ ένα πλαίσιο πολυμερούς συνεργασίας των μικρότερων, αδύναμων και απειλούμενων λαών: Με την ιστορική και την πολιτιστική της κληρονομιά, την γεωπολιτική της θέση, και τον γεω-οικονομικό της δυναμισμό. Προς αυτήν την κατεύθυνση, συστηματικά με σχέδιο, και όχι πανηγυρτζίδικα και με αρπαχτές, όπως εν πολλοίς συνέβη κατά την προηγούμενη δεκαετία, μπορεί και πρέπει να συμβάλλει ο Δήμος της Θεσσαλονίκης.

Νέοι, λοιπόν, για την Θεσσαλονίκη, αλλά όχι μόνον αυτό. Για την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική ισότητα, την άμεση δημοκρατία και την πνευματική αναγέννηση.

Όχι γενικά και αόριστα. Αλλά για ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΟΛΗ: Την πόλη της Μακεδονικής Δυναστείας και του Αλεξάνδρου, του Κύριλλου και του Μεθόδιου, του Ευστάθιου Θεσσαλονίκης που έσωσε πολλά από αρχαία ελληνικά έργα, της κομμούνας των Ζηλωτών και του Γρηγορίου Παλαμά. Την Θεσσαλονίκη της Τουρκοκρατίας, και την πόλη της μεγάλης πολιτικής και πολιτιστικής αναγέννησης που γνώρισε με την απελευθέρωσή της: Την πόλη του Αναγνωστάκη, του Πεντζίκη, του Χριστιανόπουλου και του Ιωάννου, αλλά και του Τσιτσάνη, του παλιού Διονύση Σαββόπουλου και του πρόσφατα χαμένου Νίκου Παπάζογλου. Την πόλη της προσφυγιάς του 1922, που τόσο πολύ υποτίμησε η προηγούμενη δημοτική αρχή, των εργατικών αγώνων του Μάιου του 1936, που υποτιμούνται από κάθε δημοτική αρχή, εδώ όπου δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης στα 1963, την πόλη όπου απεργούσαν οι Φάμπρικες στα 1965 ενάντια στην ξενοκρατία, το παλάτι, και το παρακράτος. Για όλα αυτά, που μας έχουν κάνει να την αγαπάμε παρ’ όλα όσα περνάμε – για κείνη την μυστική φλόγα που τσιρίζει στις κλειδώσεις και που μας κάνει πάντα να επιστρέφουμε εδώ, στην πόλη που μεγαλώσαμε και που την κουβαλάμε πάντοτε μέσα μας.

Συγκροτούμαστε και συνεχίζουμε με ανοιχτές, δημοκρατικές διαδικασίες. Καλούμε όλους τους νέους και τις νέες της Θεσσαλονίκης να συμμετάσχουν.

Καλούμε όλους τους πολίτες της Θεσσαλονίκης να μας στηρίξουν. Απευθυνόμαστε σε όλες και σε όλους, άσχετα από ηλικία. Συγκροτούμε ένα ψηφοδέλτιο νέων, αλλά ταυτόχρονα απευθυνόμαστε σε όλους με ένα σύνθημα: Πρέπει να φύγουν οι διεφθαρμένοι, ή στην καλύτερη περίπτωση φθαρμένοι μέχρι το μεδούλι πολιτικοί. Πρέπει να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο που κάνει τους μεγαλύτερους υποταγμένους και τους νέους, δραπέτες από τη χώρα τους. Και γι’ αυτό υπάρχει ένας μόνο δρόμος, να πάρουμε εμείς τα πράγματα στα χέρια μας.

ΣΧΕΤΙΚΑ

1 ΣΧΟΛΙΟ

ΝΙΚ 4 Φεβρουαρίου 2014 - 17:19

ΝΕΟΚΛΗΣ ΣΑΡΡΗΣ:” Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ. ΕΧΕΙ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΧΗ”

====> “Ως Πανεπιστημιακός δάσκαλος, σας το λέω ότι οι σημερινοί νέοι δεν μπορούν να συλλάβουν την δυσχερή θέση στην οποία βρίσκεται η κοινωνία και το κράτος. Έχουν κατορθώσει… εργαζόμενοι από διαφορετικές πολιτικές να εξουδετερώσουν όλα τα αντανακλαστικά της κοινωνίας και δη των νέων ανθρώπων.” <=====

"Η κοινωνική και η εθνική συνοχή στην πατρίδα, έχουν δεχθεί πλήγματα καίρια. Έχουν διαλυθεί. Αυτή η ιδεολογική κατάσταση που καλύπτει τον χώρο εξουσίας και τον χώρο της αντιεξουσίας, διαπιστώνω ότι είναι ίδια."
"Μαζί με την οικονομική κατάρρευση, επέρχεται και η κατάρρευση του πολιτικού μας συστήματος, κάτι που δεν έχουν κατανοήσει ούτε οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, αλλά ούτε και οι ενδιαφερόμενοι, όσοι δηλ. στελεχώνουν το πολιτικό σύστημα στη χώρα."
"Ποιες δυνάμεις μπορούν να αντιδράσουν σε αυτό; Δεν υπάρχουν δυνάμεις. Και όποιες υπάρχουν, είναι είτε περιθωριακές ή περιθωριοποιούμενες και λοιδορούμενες."

Ο αείμνηστος καθηγητής του Παντείου Νεοκλής Σαρρής, σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις

Προς τον Μάκη Βραχιολίδη.

Τον Μάρτιο του 2010, πριν ακόμη ο μοιραίος Παπανδρέου μας βάλει στο ΔΝΤ, ο Νεοκλής Σαρρής είχε
προβλέψει αυτά που υποφέρει σήμερα ο λαός. Διαβάστε τι έλεγε για την πολιτική της ΕΕ σε βάρος της Ελλάδος, για το πώς η χώρα μας χρησιμοποιείται ως μοχλός για τις γεωστρατηγικές πολιτικές των μεγάλων δυνάμεων, με τα λαμόγια-πολιτικούς μας να παίζουν το παιχνίδι της! Μπορείτε να διαπιστώσετε γιατί σήμερα ο Σαμαράς είναι τόσο δουλοπρεπής προς την Μέρκελ.

Διαβάστε πώς εξηγούσε γιατί δεν θα υπάρξει αντίδραση από τον λαό και γιατί η εθνική και κοινωνική συνοχή έχουν δεχτεί καίρια πλήγματα!

Διαβάστε και τι έλεγε για τη Γερμανία και τους Γερμανούς.

Συνέντευξη στον Μάκη Βραχιολίδη

Κύριε καθηγητά, βρισκόμαστε ενώπιον μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, κατά την οποία ο Πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου μίλησε ευθέως για μειωμένη εθνική κυριαρχία, προβληματίζοντας με τις δηλώσεις του τον ελληνικό λαό. Θεωρείτε πράγματι ότι έχουμε μειωμένη εθνική κυριαρχία εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, ή η δήλωση αυτή έγινε για να μας προετοιμάσει για επικείμενες υποχωρήσεις στην εθνικά μας δίκαια;

ΣΑΡΡΗΣ: Μαζί με την οικονομική κατάρρευση, επέρχεται και η κατάρρευση του πολιτικού μας συστήματος, κάτι που δεν έχουν κατανοήσει ούτε οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, αλλά ούτε και οι ενδιαφερόμενοι, όσοι δηλ. στελεχώνουν το πολιτικό σύστημα στη χώρα.

Λόγω της ασύγγνωστης αυτής αβελτηρίας, της εγκληματικής αβελτηρίας που επέδειξαν τα δύο μεγάλα κόμματα, η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως ένας μοχλός για αλλότριους σκοπούς, που δεν αφορούν μόνον την Ελλάδα αλλά ευρύτερες γεωοικονομικές και γεωστρατηγικές πολιτικές. Για παράδειγμα: καταδεικνύεται η Ε.Ε. σε μια πανάκια η οποία θα έλυνε ως διά μαγείας όλα τα προβλήματα: οικονομικά, εξωτερικής πολιτικής κ.λ.π. Σε αυτήν εστήριξαν οι Έλληνες πολιτικοί όλες τις ελπίδες τους, προκειμένου να αράξει η χώρα στο ασφαλές λιμάνι της Ενώσεως. Καταδεικνύεται όμως ότι η Ε.Ε. δεν είναι εις θέσιν ούτε τα σύνορά μας να προασπίσει ούτε να προσδώσει κύρος σε μια εξωτερική πολιτική που στόχο έχει την προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων, αλλά ούτε την οικονομία της ίδιας της χώρας μπορεί να σώσει.

Συνεπώς η Ε.Ε. αποδεικνύεται σαν μια φενάκη, η οποία καλύπτει την ανυπαρξία της ως μίας Ευρωπαϊκής οντότητας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει ότι εμπαίζει την Ελλάδα: Μας πίεσε να πάρουμε μέτρα προκειμένου να μας στηρίξει και τώρα που τα πήραμε, η κ. Μέρκελ και ο κ. Μπαρόζο μας λένε ότι βοήθεια δεν μας δίνουν, ότι το πρόβλημα είναι δικό μας και όχι δικό τους και μας συστήνουν να πάμε στο Δ.Ν.Τ. Τελικά τι Ένωση είναι αυτή που αρνείται να στηρίξει ένα μέλος της;

ΣΑΡΡΗΣ: Η Ελλάδα υποβιβάζεται σε μια τριτοκοσμική χώρα, είτε μας αρέσει είτε όχι. Αν το Νομισματικό Ταμείο δεν επιβάλλει όρους περισσότερο επαχθείς από αυτούς που ήδη έχει επιβάλλει η Κυβέρνηση, ακόμη και σε αυτή την απίθανη περίπτωση, θα έχουμε κατ’ ουσίαν μια αποχώρηση της Ε.Ε. σε κρίσιμο θέμα που ήταν της αρμοδιότητάς της και αυτόματα θα επέλθει η υπερέχουσα εξουσία των ΗΠΑ. Ως γνωστόν, το Δ.Ν.Τ. κινείται στον αστερισμό της Υπερατλαντικής συμμαχίας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύεται σαν ένα τσαντίρι στημένο στην άμμο, που στην πρώτη θύελλα σύρεται από την μία πλευρά στην άλλη. Και αυτό το τσαντίρι στεγάζει εθνικά συμφέροντα, μολονότι η Ελλάδα απεμπολεί την έννοια «εθνικός» από παντού. Ο όρος «εθνικός» τελεί υπό διωγμόν και έξωση.

Τελικά κύριε καθηγητά την χώρα αυτή την κυβερνά η ελληνική κυβέρνηση ή ο Όλι Ρεν και άλλοι υπάλληλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

ΣΑΡΡΗΣ: Η Ελλάδα ήταν ήδη μία χώρα με μειωμένη κυριαρχία. Τώρα παράγινε το κακό. Αν μάλιστα μπούμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπως σας είπα, τότε θα μπούμε κάτω από μία στυγνή, άτεγκτη κηδεμονία. Πείτε μου, τι διαφέρει ένα προτεκτοράτο από μια τέτοια χώρα; Η Ελλάδα γεννήθηκε ως προτεκτοράτο των μεγάλων Δυνάμεων και συνεχίζει να είναι προτεκτοράτο. Κάθε μέρα που περνάει επιβεβαιώνεται αυτός ο σκληρός ορισμός τον οποίο είχα δώσει πριν από πολλά χρόνια για την Ελλάδα.

Δεν διακρίνω καμία αισιοδοξία στα λόγια σας κύριε Σαρρή.

ΣΑΡΡΗΣ: Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος. Για να είμαι αισιόδοξος πρέπει να αισιοδοξώ για την επόμενη γενιά. Ως Πανεπιστημιακός δάσκαλος, σας το λέω ότι οι σημερινοί νέοι δεν μπορούν να συλλάβουν την δυσχερή θέση στην οποία βρίσκεται η κοινωνία και το κράτος. Έχουν κατορθώσει… εργαζόμενοι από διαφορετικές πολιτικές να εξουδετερώσουν όλα τα αντανακλαστικά της κοινωνίας και δη των νέων ανθρώπων.

Δεν υπάρχει ούτε εθνικό μέτωπο; Η φιλοπατρία του Έλληνα που πήγε;

ΣΑΡΡΗΣ: Η κοινωνική και η εθνική συνοχή στην πατρίδα, έχουν δεχθεί πλήγματα καίρια. Έχουν διαλυθεί. Αυτή η ιδεολογική κατάσταση που καλύπτει τον χώρο εξουσίας και τον χώρο της αντιεξουσίας, διαπιστώνω ότι είναι ίδια.

Και τι εννοώ: Κάποτε οι αντιεξουσιαστές, οι οποίοι εμφανίζονται κυρίως με την μορφή τρομοκρατίας, χρησιμοποιούσαν μία ρητορεία η οποία είχε μέσα της τόσο κοινωνικά στοιχεία, όσο και εθνικά. Τα λέγανε «πατριωτικά». Παράδειγμα η «17 Νοέμβρη». Σήμερα, η νέα γενιά τρομοκρατίας έχει μία ρητορεία η οποία ταυτίζεται με την ρητορεία της εξουσίας. Όπως για παράδειγμα υπέρ των μεταναστών. Δηλαδή οι αντιλήψεις της εξουσίας περάσανε και στην αντιεξουσία. Έχουμε με άλλα λόγια και την εξουσία και την αντιεξουσία σε μια μονοδιάστατη αντίληψη, η οποία ουσιαστικά διαλύει την Ελλάδα. Ποιες δυνάμεις μπορούν να αντιδράσουν σε αυτό; Δεν υπάρχουν δυνάμεις. Και όποιες υπάρχουν, είναι είτε περιθωριακές ή περιθωριοποιούμενες και λοιδορούμενες.

«Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΛΟΓΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»

Ο Νεοκλής Σαρρής είπε για την Γερμανία:

Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας υπήρξε δικό της έργο. Και η οποία είχε ως αποτέλεσμα την εγκατάσταση της Αμερικής στα κράτη που συνιστούσαν την τέως Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Και την ενίσχυση της Αμερικάνικής επιρροής στα Βαλκάνια. Τα Βαλκάνια διαλύθηκαν από τους Γερμανούς και μετά τα παρέδωσαν στους Αμερικανούς. Αυτά όμως τα θέματα δεν τα θέτει η Ελλάδα σε κανέναν και απλώς εκλιπαρούμε για έναν καλό λόγο από την Γερμανία.

Η Γερμανία είναι υπόλογος έναντι της Ελλάδας. Δεν έφεραν την Γερμανία ενώπιον των ευθυνών της για τις τεράστιες ζημίες που έκαναν τα ναζιστικά στρατεύματα στην χώρα μας και για την επιστροφή του κατοχικού δανείου το οποίο ουσιαστικά δεν εξοφλήθη. Ενώ είναι υπόλογος η Γερμανία, βγαίνει και από πάνω! Όταν δε τους στριμώξεις, η απάντησή τους είναι παιδαριώδης και προπετής: «Παρητήθη ο Καραμανλής των αποζημιώσεων», λένε.

Ως γνωστόν προφορική παραίτηση δεν ισχύει. Πώς είναι δυνατόν να παραιτηθείς; Ή λένε το άλλο: «Εμείς σας έχουμε αποζημιώσει τόσα χρόνια που ερχόμαστε στην χώρα σας και αφήνουμε το συνάλλαγμά μας στην Ελλάδα».

Αυτά που λένε οι Γερμανοί είναι ηλίθια και κανείς δεν στρέφεται να τους πει «είστε ηλίθιοι». Αντί τούτου, δεχόμαστε ενορχηστρωμένο υβρεολόγιο από την Γερμανία. Ο Τολστόϊ είχε πει: «Ξύσε τον Ρώσο θα βρεις τον Μουζίκο. Ξύσε τον Γερμανό θα βρεις τον Ναζί».

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ