Συνέντευξη με τον επικεφαλής του συνδυασμού Μένουμε Θεσσαλονίκη, Γ. Ρακκά

240

«Μένουμε Θεσσαλονίκη»

Γιατί «Μένουμε Θεσσαλονίκη»;
Για να θέσουμε στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης το ζήτημα της φυγής των νέων γενεών από τη χώρα –μια από τις μεγαλύτερες λεηλασίες που βιώνει ο τόπος στις μέρες μας, με τεράστιες κοινωνικές και δημογραφικές συνέπειες. Ποια παραγωγική ανασυγκρότηση, ποια αλλαγή μπορεί να γίνει, σε μια κοινωνία που χάνει μεγάλο μέρος του νεανικού εργατικού της δυναμικού; Ποια η δυναμική μιας χώρας που έχει ως μέσο όρο ηλικίας τα 42 χρόνια; Δυστυχώς, μέχρι σήμερα το ζήτημα δεν αντιμετωπίζεται με τη σοβαρότητα που του αρμόζει.
Γιατί, στη Θεσσαλονίκη, η ανεργία των νέων αγγίζει το 55%(!), ενώ ο δήμαρχος, σε συνεργασία με τον Φούχτελ και την «ελληνογερμανική συνέλευση» μεθοδεύει συστηματικά την απομύζηση εγκεφάλων και εργατικών χεριών από τη Γερμανία και τις λοιπές χώρες της Κεντρικής/Βόρειας Ευρώπης.

Μίλησες για τον Μπουτάρη…
Ο Μπουτάρης ανήκει στην κατηγορία των «άφθαρτων», των «ατσαλάκωτων» εκτελεστών της πολιτικής που επιβάλλει η Γερμανική Ευρώπη μέσω των μνημονίων. Στα πέντε χρόνια που διατελούμε υπό καθεστώς αποικίας χρέους, έχει διαμορφωθεί ένας παράδοξος καταμερισμός των πολιτικών ρόλων. Οι δανειστές εκβιάζουν, και ένα διεφθαρμένο και καμένο πολιτικό προσωπικό κάνει τη βρόμικη δουλειά –δηλαδή υποκύπτει σε μια πολιτική που σκοτώνει τη χώρα.
Από την άλλη, φιγούρες όπως ο Μπουτάρης ή ο Καμίνης –οι περίφημοι «5 δήμαρχοι»– εκφράζουν τις δυναμικές της ανοικοδόμησης της Ελλάδας ως αποικίας: Μιας Ταϊλάνδης των Βαλκανίων, με μια τουριστική οικονομία που, κατά τα άλλα, θα υφίσταται μια σκληρή λεηλασία φυσικών και ανθρώπινων πόρων. Τύποι σαν τον Μπουτάρη είναι οι πλέον κατάλληλοι γι’ αυτήν τη δουλειά. Προωθεί την καύση των απορριμμάτων, για παράδειγμα, ένα ζήτημα όπου εμπλέκονται τα μεγάλα ελληνικά και ξένα συμφέροντα, και η πλειοψηφία νομίζει ότι ασκεί σοβαρή πολιτική διαχείρισης, προς όφελος της πόλης και του περιβάλλοντος. Συμπράττει στη γεωπολιτική υπαγωγή της πόλης στον βαλκανικά κυρίαρχο άξονα Άγκυρας-Βερολίνου, και αυτό παρουσιάζεται ως υψηλή τουριστική στρατηγική, ή για διατράνωση του πιο αγνού και άδολου κοσμοπολιτισμού. Φιγούρες όπως ο Μπουτάρης, ο Καμίνης, ο Σταύρος Θεοδωράκης με το Ποτάμι του, αποτελούν τη βιτρίνα της αποικίας χρέους. Την αιχμή του αποικιακού μάρκετινγκ.

Και ο Παπαγεωργόπουλος;
Το μπουτάρειο στρατόπεδο αρέσκεται στο να προβάλλει τη σχέση της τωρινής δημοτικής διοίκησης με την προηγούμενη ως «σύγκρουση των δυνάμεων του φωτός με το σκοτάδι». Βέβαια, οποιοσδήποτε και να συγκριθεί με τον Παπαγεωργόπουλο, βγαίνει κερδισμένος…
Η αλήθεια είναι πως, στην πραγματικότητα, η μία διοίκηση λειτούργησε κατά κάποιον τρόπο ως συμπληρωματική της άλλης. Τι θέλω να πω… Πριν από το σερί των άθλιων δημοτικών διοικήσεων (Κούβελας-Κοσμόπουλος-Παπαγεωργόπουλος) η πόλη είχε ύφος, ήθος και βάθος. Ανεξάρτητα από το ποιος βρίσκονταν στο τιμόνι της. Δίχως την παρακμή, την αποδόμηση αυτού του χαρακτήρα της πόλης, από τη χυδαιότητα, την ακραία πατρωνία, το πνευματικό τέλμα που εξέφραζαν τόσα χρόνια το δίδυμο δήμαρχος-νομάρχης –για να βάλουμε στο κάδρο και τον Ψωμιάδη– θα ήταν αδύνατη η σημερινή δημοτική πολιτική. Μια πολιτική γενικευμένης εκποίησης, μεταβολής της πόλης σε Ντίσνεϊλαντ αποικιακό υποσταθμό.

Ναι, αλλά τώρα ο Παπαγεωργόπουλος βρίσκεται στη φυλακή…
Στην περίπτωσή του, όπως και στην περίπτωση του Τσοχατζόπουλου, έχω την εντύπωση ότι αυτό που έγινε ήταν η συμβολική καρατόμηση των πιο κραυγαλέων περιπτώσεων, για να διασωθεί όλο το σύστημα που υπήρχε στο παρασκήνιο και τρεφόταν από το μαύρο πολιτικό χρήμα. Το έχει πει ο Τσουκάτος: «Εγώ τα χρήματα τα πήρα για το κόμμα». Το μαύρο πολιτικό χρήμα δεν προοριζόταν μόνο ή κυρίως για ατομικές τσέπες. Ήταν χρήματα που πήγαιναν στη συντήρηση των κομματικών μηχανισμών, στη συντήρηση των πελατειακών δικτύων, σε ό,τι τέλος πάντων χρειάζονταν για την αναπαραγωγή της κομματοκρατίας.
Το ίδιο μάλλον ισχύει και στην περίπτωση Παπαγεωργόπουλου. Μέχρι να ξεσπάσει αυτό το σκάνδαλο, όλοι αναρωτιούνταν πώς γίνεται να βγαίνει έτσι άνετα ένας τόσο άθλιος δήμαρχος. Ίσως η απάντηση να βρίσκεται σε αυτή την υπόθεση.

Πέρα απ’ όλα αυτά, όμως υπάρχουν και τα πραγματικά προβλήματα της πόλης.
Προφανώς, αν και τόση ώρα μιλάμε για τις πολιτικές που τα παράγουν, τα αναπαράγουν και στέκονται εμπόδιο στο να λυθούν. Επιγραμματικά: Μεταβολή της πόλης σε αποικιακό υποσταθμό του άξονα Βερολίνο-Άγκυρα, ταϊλανδοποίηση-αποβιομηχάνιση και τρομακτική ανεργία, διαχείριση απορριμμάτων, κυκλοφοριακό, γενικότερη ρύπανση (η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη με το λιγότερο πράσινο στην Ευρώπη) και, βέβαια, η πολιτιστική παρακμή που απειλεί να μετατρέψει την πόλη της πνευματικότητας, των ποιητών και των τραγουδοποιών, την πόλη των μεγάλων πανεπιστημιακών διδασκάλων, σε ανοϊκή φραπεδούπολη.

Και δυνατές λύσεις;
Αναγκαστικά, επειδή ο χώρος είναι περιορισμένος, και πραγματικά το ζήτημα ανεξάντλητο, θα αναφερθώ σε ένα, δύο παραδείγματα.
Γιατί ο δήμος να μην παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διασύνδεση πανεπιστημίου και μικρών/μεσαίων παραγωγικών επιχειρήσεων, με στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση; Ήδη υπάρχουν στη Θεσσαλονίκη εύρωστες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που παράγουν προϊόντα ή λογισμικό και τα εξάγουν στο εξωτερικό. Δεν τις γνωρίζουμε, γιατί στην τουριστική βιτρίνα που θέλουν να φτιάξουν είναι παράταιρες.
Γιατί το φεστιβάλ κινηματογράφου να μην προσανατολιστεί στο να καταστεί κόμβος της κινηματογραφικής παραγωγής των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης; Τότε θα ήταν πραγματικά διεθνές φεστιβάλ, ισάξιο με τις υπόλοιπες διεθνείς διοργανώσεις, επειδή θα είχε να κομίσει κάτι συγκεκριμένο, με χαρακτήρα, στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα.
Γιατί ο δήμος να μην πάρει στα χέρια του μέρος της κοινωνικής πολιτικής; Γιατί να μην μπορεί να ενθαρρύνει και να βοηθήσει στην ίδρυση κοινωνικών ιατρείων σε κάθε γειτονιά; Καταναλωτικών συνεταιρισμών, επίσης, και συνεταιρισμών ανακύκλωσης; Γιατί, πολύ απλά, εξυπηρετεί ή υπακούει στα μεγάλα συμφέροντα, την καύση, τους μεσάζοντες, τα μεγάλα ιδιωτικά ιατρικά κέντρα.
Γιατί ο δήμος να μην εφαρμόζει ένα μοντέλο αμεσότερης, αυθεντικότερης δημοκρατίας; Συμμετοχικούς προϋπολογισμούς και συνελεύσεις πολιτών σε κάθε δημοτικό διαμέρισμα, οριζόντια ανοιχτή διαβούλευση για όλα τα σημαντικά ζητήματα της πόλης, με πλήρη διαφάνεια και επαρκή ενημέρωση, δημοψηφίσματα.
Ο δήμος θα έπρεπε να πρωτοστατεί στη διοργάνωση του δημοψηφίσματος για το νερό. Να το κάνει σημαία του. Όχι να συμπαρίσταται και να χαιρετίζει αμήχανα, επειδή η μοίρα τα έφερε σε αυτό το ζήτημα να αναμειχθεί με την πλέμπα.

Πώς εκτιμάτε ότι θα πάτε στις εκλογές;

…Άγνωστο! Για μας, πάντως, είναι ταυτόχρονα πείραμα, στοίχημα και… σχολείο. Θέλουμε, μέσα από την προεκλογική διαδικασία, να αναδείξουμε μια άλλη, ευγενή και πραγματικά δημοκρατική-κοινωνική αντίληψη για την πολιτική. Ενάντια στην πολιτική των γκρίζων κοστουμιών και της τηλεολιγαρχίας.
Να προσπαθήσουμε πόρτα πόρτα, σε καφενεία και γειτονιές, να μιλήσουμε με τους «αόρατους» της ύστερης μεταπολίτευσης, με όλον αυτό τον φτωχότερο κόσμο που αποξενώθηκε από την πολιτική διαδικασία τα τελευταία χρόνια. Μ’ έναν τρόπο που θα δίνει ένα παράδειγμα, αν θέλετε, ότι η πολιτική είναι μια διαδικασία προσπελάσιμη και εφικτή από όλους, ότι η αμφισβήτηση και ο αγώνας για μια καλύτερη κοινωνία δεν είναι ίδιον του περιθωρίου, αλλά πραγματική λύση στα προβλήματα των πολλών.