Κυκλοφορεί σε περίπτερα και βιβλιοπωλεία το νέο τεύχος του Άρδην.
Η Ευρώπη, τα Βαλκάνια, η Τουρκία:
Μακροπρόθεσμη στρατηγική και βραχυπρόθεσμη τακτική
Η συνολική μας αντίληψη έχει ως αφετηρία την αδιαμφισβήτητη πλέον διαπίστωση της παρακμής του δυτικού πολιτισμού. Ο δυτικός πολιτισμός δεν παρακμάζει μόνο ή κύρια γιατί τα κέντρα της πληθυσμιακής, και αύριο της οικονομικής ισχύος, τείνουν να μετατεθούν έξω από τη Δύση, αλλά κυρίως γιατί το πνεύμα του δυτικού ορθολογισμού δεν μπορεί να προσφέρει ένα μοντέλο καθολικής αξίας στον σημερινό κόσμο μας. Το μοντέλο της αδιάκοπης, γεωμετρικής συσσώρευσης, το μοντέλο της γραμμικής προόδου, του «κάθε χρόνο και περισσότερα», το μοντέλο της υστερικής και παθολογικής λαιμαργίας του δυτικού πολιτισμού, της ιδιοκτησίας, αργοπεθαίνει κάτω από τα μάτια μας μέσα στις αντιφάσεις του. Αυτό το μοντέλο δεν μπορεί να γίνει αυθεντικά παγκόσμιο, γιατί τότε όλοι οι πόροι της γης δεν θα αρκούσαν για να θρέψουν έναν τέτοιο τερατώδη πολιτισμό. Το δυτικό μοντέλο καταρρέει σήμερα στην Τεχεράνη, το Αφγανιστάν, την Κίνα, την Ινδία.
Οι λαοί του κόσμου δεν πρόκειται να περάσουν από τα ίδια πολιτιστικά και οικονομικά στάδια με τη Δύση και ένας νέος πολιτισμός θα αναδυθεί από τη σύνθεση και όχι από τη μονοδιάστατη επιβολή του δυτικού μοντέλου. Πράγμα που σημαίνει ότι πρότυπό μας δεν μπορεί να είναι η «παραγωγικότητα» και η αποδοτικότητα της Δύσης, αλλά ένα πρότυπο ικανοποίησης των ριζικών ανθρώπινων αναγκών, απόρριψης του ανταγωνισμού και της εμπορευματοποίησης ως κυρίαρχων αξιών. Η σκοπιά μας είναι εκείνη της υπέρβασης του δυτικού ορθολογισμού στην κατεύθυνση των κινημάτων που αναδεικνύουν σε κεντρικό αίτημα της παραγωγής και της κοινωνίας την ικανοποίηση των ανθρώπων και όχι της συσσώρευσης. Αυτό το εναλλακτικό παραγωγικό και κοινωνικό μοντέλο, επειδή κινητοποιεί τις δυνατότητες και τον πλούτο όλων των ανθρώπων, έχει συντριπτικά ανώτερη παραγωγικότητα από εκείνη του κυρίαρχου σοσιαλκαπιταλιστικού μοντέλου, μόνο που σκοπός αυτής της νέας πλούσιας ανθρώπινης παραγωγικότητας δεν είναι η συσσώρευση, αλλά η ανθρώπινη ευτυχία. Το κυρίαρχο μοντέλο, ακριβώς γιατί στηριζόταν στη λογική του διαχωρισμού, τη λογική του τεϊλορισμού, της διαίρεσης της κοινωνίας και του κόσμου, γίνεται αντιπαραγωγικό και αναποτελεσματικό σε έναν κόσμο όπου η ανώτερη παραγωγικότητα μπορεί να είναι μόνο συνέπεια μιας νέας εργασιακής και κοινωνικής συνεργασίας!
Και η ανατροπή του κυρίαρχου και αποπνικτικού παλαιού προτύπου δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί στα ασφυκτικά πλαίσια της Δύσης. Μια νέα ανώτερη φάση της παγκόσμιας και διυποκειμενικής συνεργασίας, για να πραγματοποιηθεί απαιτεί ένα πολύ ευρύτερο πεδίο. Η Δύση, παρά τον πλούτο της, παρά το υψηλό επίπεδο της τεχνολογίας της, παρά τα κινήματά της, αργοπεθαίνει μολυσμένη από το εμπόρευμα, τη μοναξιά, την έλλειψη συλλογικών οραμάτων. Αυτό που αποδείχτηκε από το 1968 και μετά είναι πως η Δύση δεν έχει τις δυνάμεις και το σθένος να ολοκληρώσει τους μετασχηματισμούς που η ίδια ανέδειξε ως αναγκαίους. Η ψυχή των ανθρώπων της βρίσκεται στον αστερισμό του θανάτου, της αγωνίας. Μπορεί να προσφέρει έναν ακόμα σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια ιστορία μόνο βάζοντας στη διάθεση όλου του πλανήτη τους πόρους και τις κατακτήσεις της, μόνο αποδεχόμενη τη διοχέτευση των ιδεών, που η ίδια παρήγαγε, σε έναν νέο παγκόσμιο πολιτισμό. Διαφορετικά, η μόνη διέξοδος της είναι η «Ζαν ντ’ Αρκ» της Μαρίν Λεπέν.
Σήμερα που η δυτική ηγεμονία εξαντλείται, το ανατολικό και νότιο σύνορο της Ευρώπης, σε επαφή και διασταύρωση με την Ασία και την Αφρική, μπορεί να αποτελέσει ένα στοιχείο πολιτιστικής αναγέννησης της ίδιας της Ευρώπης, μπορούν και πάλι τα «σύνορα» να ενεργοποιηθούν. Η μακροπρόθεσμη στρατηγική μας, επομένως, δεν μπορεί να είναι απλώς η ένταξη σε μια Δυτική Ευρώπη, με την οποία, όσο κοντά και αν είμαστε, δεν ταυτιζόμαστε, αλλά η ενεργοποίησή μας στα πλαίσια μιας αληθινά ενωμένης Ευρώπης και ενός μεσογειακού πολιτισμού.
Βέβαια, όποιος μιλάει για σύνορο, μιλάει για κινδύνους, μιλάει για κρίση, μιλάει για εντάσεις. Η μοίρα των συνοριακών περιοχών είναι είτε η άνθιση είτε η συντριβή. Η παρέμβαση, η θέληση, η στρατηγική είναι αποφασιστικοί παράγοντες για να μεταβληθεί η συνοριακή θέση από κίνδυνο σε ευκαιρία. Αντίθετα, μια στάση παραίτησης μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή.
Δεν υπάρχει τίποτε το μοιρολατρικό, τίποτε το δοσμένο από τα πριν. Όλα παίζονται. Όμως, αν συνεχιστούν οι σημερινές τάσεις, η Ελλάδα βαδίζει στην αποχαύνωση, τη σήψη και τη μεταβολή της σε τουριστικό θέρετρο της Ευρώπης, σε μια μορφή σύγχρονων ευνούχων της Ευρασίας.
Εξάλλου, η μακροπρόθεσμη στρατηγική δεν πρέπει ποτέ να συγχέεται με την τακτική. Η Ελλάδα δεν διαθέτει τα μεγέθη και τις δυνάμεις για να μεταβληθεί η ίδια σε πόλο μετασχηματισμού της Ανατολικής και Βαλκανικής Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής, σε νέο πολιτισμικό και πολιτιστικό κέντρο – σύνορο. Οι δυνάμεις της δεν αρκούν. Και οι διεθνείς συνθήκες δεν έχουν ωριμάσει. Τα Βαλκάνια είναι πολυδιασπασμένα, η Ανατολική Ευρώπη και η Ρωσία μόλις αρχίζουν να αφυπνίζονται, η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική μοιάζουν με τον λάκκο των λεόντων. Επομένως μια βραχυπρόθεσμη τακτική μας δεν μπορεί παρά να είναι μια τακτική «ευρωπαϊκή» με παράλληλη ενίσχυση των δεσμών μας με τις χώρες της περιοχής. Διαφορετικά θα συνθλιβούμε.
Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη, μόνο που βλέπει την προοπτική της Ευρώπης στο άνοιγμά της προς την Ανατολή, τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή. Έτσι δεν φυλακιζόμαστε σε μια Ευρώπη του Ατλαντικού, και από την άλλη δεν πελαγοδρομούμε σε έναν σπασμωδικό απομονωτισμό. Η Ελλάδα είναι και Δύση και Ανατολή, χωρίς ταυτόχρονα να ταυτίζεται με τον δυτικό κόσμο, και η ιστορική της προοπτική μπορεί να νοηθεί μόνο ως χώρος σύνθεσης!
H συνέχεια του άρθρου στο Άρδην που κυκλοφορεί…
Περιεχόμενα
Ευρώπη – Εκλογές
Της Σύνταξης, Να φέρουμε τα… κάτω-πάνω!
Γ. Καραμπελιάς, Η Ευρώπη, τα Βαλκάνια, η Τουρκία
Γ. Ρακκάς, Αντισυσπειρώσεις στη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη
Μ.Κ.Ο. – Θράκη
Γ. Παπαμιχαήλ, Μ.Κ.Ο. και Παγκοσμιοποίηση
Γ. Ξένος, Ο ΓΑΠ, ο Ρόντος και η αμαρτωλή ΥΔΑΣ
Α. Γκότοβος, Διεθνιστικά πειράματα στη Θράκη
Δ. Μάρτος, Θεσσαλονίκη-Αθήνα:
Φυσικές και καιροσκοπικές πόλεις-πρωτεύουσες
ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Παραγωγική Ανασυγκρότηση
Α. Οικονομίδης, Για μια ενδογενή και αποκεντρωμένη παραγωγική ανασυγκρότηση
Α. Κυράνης, Ένα εναλλακτικό παραγωγικό μοντέλο
Γ. Μιχαήλ, Μια μικρή έκθεση μερικών από τις πολλές παραγωγικές δυνατότητες της Ελλάδας
Α. Μπαράκος, Eθνική αμυντική βιομηχανική στρατηγική
Α. Οικονομίδης, Μια προσωπική εμπειρία στην αμυντική βιομηχανία
Διεθνή-Ομογένεια
Σ. Δημόπουλος, Από το Ρους του Κιέβου στους Κοζάκους
Μ. Μερακλής, Αλέξανδρος Ασλά
Θ. Μπατρακούλης, Η πολιτική διελκυστίνδα στην Τουρκία
Ιστορία-Ιδέες-Βιβλίο
Ν. Δημητριάδης, Το λάιφ στάιλ της μοντέρνας ξενιτιάς
Σ. Κουτρούλης, Ευχαριστούμε Κωστή Παπαγιώργη
Κ. Παπαγιώργης, Οδός «Έσλιν», πρώην «Κάψες»
Γ. Χασιώτης, Μια υπονομευμένη άνοιξη
Ν. Μέρτζος, Για την υπονομευμένη άνοιξη
Βιβλιοπροτάσεις
