του Νικόλα Δημητριάδη από περιοδικό Άρδην, τ. 96, Μάρτιος – Μάιος 2014
Έτσι που τη ζωή σου ρήµαξες
εδώ στην κώχη τούτη την µικρή,
σ’ όλην την γη την χάλασες.
Κ. Π. Καβάφης, H Πόλις, 1910
Aν θέλαμε να αναζητήσουμε την κύρια ψυχολογική παθογένεια που γεννάει η σύγχρονη κοινωνία, αυτή θα ήταν η γενικευμένη ανασφάλεια, που εντοπίζεται σε πολλούς τομείς της καθημερινής ζωής και εκδηλώνεται με ποικίλα συμπτώματα. Κυριαρχεί ο φόβος, η αβεβαιότητα, ο μηδενισμός, η έλλειψη οιουδήποτε οράματος. Δεν πρόκειται για ένα παροδικό φαινόμενο ή μια «κατασκευασμένη» φαντασίωση, αλλά για ένα δομικό χαρακτηριστικό της εποχής μας, που διαρκώς διογκώνεται, καθώς εξαλείφονται οι προϋποθέσεις και οι σταθερές της συλλογικής ζωής, που διατηρούσαν επί δεκαετίες την κοινωνική συνοχή.
Οι ανάγκες της παγκοσμιοποιημένης και ολοένα και πιο ανεξέλεγκτης σφαίρας της οικονομίας επιτάσσουν τη διαμόρφωση ενός νέου τύπου ανθρώπου, ικανού να υποφέρει τη μορφή που λαμβάνει η εργασία σήμερα: ελαστική και περιστασιακή απασχόληση και διαρκής αλλαγή συνθηκών, αντικειμένου, χώρου και τόπου εργασίας, χωρίς καμία εξασφάλιση για το μέλλον. Το εργασιακό αυτό μοντέλο δεν μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς μια παράλληλη μετάλλαξη των εργαζομένων, που φαντάζει ανθρωπολογικά αδύνατη: τη διαμόρφωση ενός «πλήθους» ατόμων, πλήρως εξατομικευμένων, χωρίς συλλογική ταυτότητα, με ρευστούς και χαλαρούς κοινωνικούς και προσωπικούς δεσμούς, πρόθυμων να κινούνται διαρκώς σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, χωρίς σταθερά σημεία αναφοράς.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως η διαμόρφωση μιας κοινωνίας με τέτοια χαρακτηριστικά είναι ανθρωπολογικά αδύνατη. Πράγματι, όσο βυθίζεται ο κόσμος στην κυριαρχία της οικονομοτεχνικής σφαίρας, τόσο διογκώνονται, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, οι συνέπειές της, η ανασφάλεια, η μοναξιά, ο φόβος, ο πόλεμος όλων εναντίον όλων.
Ένα τέτοιο πρότυπο ανθρώπου δεν μπορεί να διαμορφωθεί χωρίς το κατάλληλο κοινωνικό και ιδεολογικό πλαίσιο. Στην πρώτη βιομηχανική επανάσταση, ήταν οι «τεμπέληδες» και «καθυστερημένοι» αγροτικοί πληθυσμοί, συνηθισμένοι στον παραδοσιακό τρόπο ζωής, που έπρεπε να προσαρμοστούν στα ωράρια του εργοστασίου και τις απαιτήσεις των μηχανών. Σήμερα, κατ’ αναλογία, οι εργαζόμενοι πρέπει να προσαρμοστούν σε ένα περιβάλλον διαρκούς κινητικότητας και αλλαγών. Διαμορφώνεται, λοιπόν, μια ανάλογη ιδεολογία, που επιχειρεί να μεταμφιέσει την αβεβαιότητα σε «πρόκληση», τον ξεριζωμό σε «περιπέτεια», τον κοινωνικό κανιβαλισμό σε «υγιή ανταγωνισμό», την αδυναμία ή απροθυμία σύναψης κοινωνικών και προσωπικών δεσμών σε… ελευθερία!
Δεν είναι δύσκολο να εντοπίσουμε την ιδεολογία αυτή. Θα τη βρούμε σε νεανικά λάιφ-στάιλ περιοδικά, σε σοβαρά οικονομικά έντυπα, σε σεμινάρια «επιχειρηματικότητας», σε συνέδρια «καινοτομίας», σε ξένα κολέγια και στις περίφημες «Ημέρες Καριέρας», στις οποίες οι φιλόδοξοι νεαροί ιθαγενείς προσέρχονται να θαυμάσουν τα επαγγελματικά και εκπαιδευτικά καθρεφτάκια που πλασάρουν οι αποικιοκράτες. Θα τη βρούμε, επίσης, σε φιλόξενους «προοδευτικούς» χώρους, που εξυμνούν την εξατομίκευση ως «απελευθέρωση», που διαφημίζουν τη διάλυση των κοινωνιών ως «πλουραλισμό» και την κυριαρχία των δυτικών αξιών και του δυτικού τρόπου ζωής σε όλο τον κόσμο ως «πολυπολιτισμό». Θα τη βρούμε, τέλος, σε μία διάχυτη στην Ελλάδα αντίληψη που εξυμνεί το «εγώ» και αντιμετωπίζει κάθε οικογενειακό ή κοινωνικό δέσιμο, και κάθε συλλογική ταυτότητα, κάθε «εμείς», ως καταπιεστικό, συντηρητικό, οπισθοδρομικό. Ειδικά η αποκαλούμενη «γεωγραφική κινητικότητα», η προθυμία του μοντέρνου ανθρώπου να εγκαταλείπει τον τόπο του και τους ανθρώπους του, χωρίς ιδιαίτερο ψυχολογικό κόστος, υποστηρίζεται από μια ολόκληρη «ιδεολογία της φυγής».
Πρότυπο της ιδεολογίας αυτής είναι ο άνθρωπος χωρίς δεσμούς. Φιλόδοξος και ατομιστής, ανταγωνιστικός και αμοραλιστής, «πολίτης του κόσμου», πρόθυμος να εγκαταλείψει τα πάντα και τους πάντες για να πετύχει την ατομική του ανέλιξη. Αλλοτριωμένος, ανέστιος, με μόνη πατρίδα το διαδίκτυο, τα διεθνή συνέδρια και τις αίθουσες αναμονής των αεροδρομίων. Διαμορφώνεται σταδιακά μια παγκόσμια νεανική κουλτούρα αιώνιων υποψηφίων εργαζομένων, που περιφέρονται από το ένα μέρος στο άλλο, με το βιογραφικό στο χέρι, αναζητώντας την επαγγελματική εξέλιξη: τη μόνη σήμερα αποδεκτή από το σύστημα κοινωνική αρετή.
Χώρα της ξενιτιάς
Στον τόπο μας η φυγή των νέων ανθρώπων στο εξωτερικό αποτελεί γνώριμο φαινόμενο, οφειλόμενο σε μία σειρά από δυσμενείς παράγοντες που σφράγισαν τη νεώτερη ιστορία μας. Από τη μία, οι κατακτήσεις, οι πόλεμοι και η μόνιμη υπανάπτυξη, αποτέλεσμα της διπλής πίεσης από Ανατολή και Δύση, οδηγούσαν πολλούς Έλληνες στη μετανάστευση, γεγονός που προκαλoύσε περιοδικά μία πραγματική δημογραφική και κοινωνική αιμορραγία. Από την άλλη, οι πολιτικές και πνευματικές ελίτ ήταν διαρκώς προσανατολισμένες προς τη Δύση, έχοντας δεσμούς με την Εσπερία τόσο οικονομικούς, όσο και πνευματικούς. Για τους γόνους των οικογενειών αυτών, οι σπουδές και η εργασία στο εξωτερικό αντιμετωπίζονταν ως επιθυμητό προσόν και προνόμιο, αντίληψη που σταδιακά εξαπλώθηκε σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.
Πέρα από την κοσμοπολίτικη ζωή των ελίτ, όμως, η προσφυγιά θεωρούνταν ανέκαθεν κατάρα και οι ξενητεμένοι ζούσαν με τον μόνιμο καημό της επιστροφής. Οι Έλληνες που ξενιτεύονταν διατηρούσαν τους δεσμούς τους με την πατρίδα και επιδίωκαν την οργάνωση σε παροικίες και ελληνικές συνοικίες. Παράλληλα, ενδιαφέρονταν να επιστρέψουν και να προσφέρουν στον τόπο τους με τα χρήματα ή τις γνώσεις που κέρδισαν στο εξωτερικό. Σήμερα, τα χαρακτηριστικά αυτά ατονούν. Στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο του νεοφιλελευθερισμού, όπου η ευελιξία και η προσαρμοστικότητα θεωρούνται σημαντικά εργασιακά προσόντα, η μετανάστευση αντιμετωπίζεται ως… ένα απλό στάδιο της επαγγελματικής σταδιοδρομίας.
Τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα, βλέπουμε την κατάρρευση του εκσυγχρονιστικού παρασιτικού μοντέλου της τελευταίας εικοσαετίας. Η μεσαία τάξη και η μικροϊδιοκτησία διαλύονται από τα μνημόνια, στερώντας από ένα αυξανόμενο ποσοστό ανθρώπων το βιωτικό επίπεδο που θεωρούνταν μέχρι χτες, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εξασφαλισμένο. Πολλοί νέοι άνθρωποι έχουν αρκετά εκπαιδευτικά εφόδια για να αντιμετωπίσουν την κρίση. Ποια είναι, όμως, η πολιτισμική προίκα που αφήνει στους νέους αυτούς η εποχή που φεύγει; Ο καταναλωτισμός, ο εγωκεντρισμός, η περιφρόνηση της χειρονακτικής εργασίας (που οδηγεί στο φαινόμενο των καταρτισμένων «μάνατζερ» των 500 ευρώ), το λάιφ στάιλ του τουρίστα, του κοσμοπολίτη. Δεν είναι τυχαίο που, για πολλούς, η φυγή είναι αυτόματη επιλογή, μόλις ζορίσουν λίγο τα πράγματα. Ο Άρης Πορτοσάλτε, εκλαϊκεύοντας την κυρίαρχη ιδεολογία, έγραφε στο τουίτερ, στις 8/5/2013: Το να ονομάζεται, ακόμη, μετανάστευση, σαν του ΄60, η κινητικότητα των εργαζομένων εντός Ε.Ε., συντηρεί φαίνεται την… ανάγκη κάποιων για κλαψούρα! Προφανώς το άρθρο αυτό κινείται στον χώρο της… κλαψούρας.
Η διαρροή εγκεφάλων αποτελεί διέξοδο κατά πρώτο λόγο για τους γόνους των ανώτερων και μεσαίων στρωμάτων. Οι νέοι αυτοί πληρούν ευκολότερα τις προϋποθέσεις για μια επιτυχή καριέρα στο εξωτερικό. Διαθέτουν κατά κανόνα περισσότερα πτυχία, καλύτερες διασυνδέσεις, επάρκεια ξένων γλωσσών και περισσότερο χρήμα και χρόνο να διαθέσουν για την εξεύρεση εργασίας. Παράλληλα, τη μετανάστευση προτιμούν τα πιο παγκοσμιοποιημένα και κοσμοπολίτικα στρώματα της κοινωνίας, που έχουν μεγαλύτερη οικειότητα με τη δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα, σε αντίθεση με όσους έχουν ισχυρότερους δεσμούς με τη χώρα και την οικογένειά τους. Οι «μοντέρνοι» και «προοδευτικοί» νέοι είναι ασφαλώς περισσότερο εκτεθειμένοι στην «ιδεολογία της φυγής».
Κερδισμένοι και χαμένοι
Δεν θέλει ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς τις συνέπειες που έχει η διαρροή εγκεφάλων για έναν τόπο. Περισσότερη ειλικρίνεια χρειάζεται, αν και αυτή σπανίζει μεταξύ των πνευματικών ανθρώπων της χώρας μας. Η εισαγωγή καταρτισμένου και ειδικευμένου εργατικού δυναμικού είναι ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποιούν οι ισχυροί του πλανήτη για να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους και να διευρύνουν το χάσμα που τους χωρίζει από τις φτωχότερες χώρες. Τα οφέλη τους είναι πολλαπλά:
Α) Αποκτούν καταρτισμένο εργατικό δυναμικό, χωρίς να πληρώσουν το κόστος εκπαίδευσής του, το οποίο μετακυλύεται στις χώρες προέλευσης. Ουσιαστικά, οι φτωχές χώρες του κόσμου πληρώνουν για την εκπαίδευση και τα πτυχία των στελεχών των χωρών της Δύσης, ενώ τα οφέλη από την εργασία τους την καρπώνονται οι τελευταίες.
Β) Τονώνουν δημογραφικά τις γηρασμένες και παρακμασμένες κοινωνίες τους, με δυναμικούς και φιλόδοξους νέους. Άνθρωποι φτωχοί και στερημένοι, αλλά εργατικοί και φιλόδοξοι, που, επιπλέον, δεν έχουν κανενός είδους κοινωνικούς, πολιτισμικούς και θρησκευτικούς δεσμούς και φραγμούς, αποτελούν παραδοσιακά το καλύτερο υλικό το οποίο τροφοδότησε την ανάπτυξη των δυτικών οικονομιών.
Γ) Επιτυγχάνουν την περαιτέρω διάβρωση και παθητικοποίηση του πληθυσμού, δημιουργώντας κοινωνίες ελεγχόμενες, χωρίς συνοχή και προϋποθέσεις συλλογικής δράσης, που δεν έχουν καμία διάθεση (και συμφέρον;) να αντισταθούν και να εξεγερθούν. Μην ξεχνάμε ότι οι επαναστάσεις γίνονται πάντα από συλλογικά υποκείμενα. Οι λαοί είναι που ξεσηκώνονται. Ποτέ τα άτομα και τα «πλήθη».
Δ) Αφήνουν τις φτωχές χώρες σε καθεστώς μόνιμης αιμορραγίας, στερώντας τις από τους ανθρώπους εκείνους που θα μπορούσαν, με τις ικανότητες και τον δυναμισμό τους, να τις βγάλουν από το τέλμα. Εντείνεται η εξάρτηση των χωρών αυτών από το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, εξάρτηση που επεκτείνεται και στον πολιτισμό, καθώς οι νέοι άνθρωποι παγκοσμίως μεγαλώνουν με την κουλτούρα και τα πρότυπα της Δύσης.
Ε) Την ίδια στιγμή, ενώ υποβαθμίζονται οι χώρες προέλευσης των μεταναστών, ισχυροποιείται το πολιτικό και οικονομικό τους κατεστημένο. Το πιο δυναμικό κομμάτι του πληθυσμού, που θα μπορούσε να απειλήσει το κατεστημένο αυτό, εξαναγκάζεται σε φυγή. Η φτώχεια αντιμετωπίζεται διά της… εξόδου και οι οικογένειες που μένουν πίσω συντηρούνται από τα εμβάσματα. Αμβλύνονται έτσι –χωρίς να επιλύονται– οι κοινωνικές ανισότητες. Όπως τη δεκαετία του ΄50 και του ΄60, που το ελληνικό κατεστημένο εξασφάλιζε τη διαιώνισή του, διώχνοντας τους Έλληνες που «περισσεύανε» στη Γερμανία και την Αυστραλία. Τότε που το μετεμφυλιακό κράτος δήλωνε πως, Η μετανάστευση είναι ευλογία Θεού διά τον τόπο.
Αυτού του είδους η αιμορραγία είναι συχνό φαινόμενο, σε πολλά επίπεδα. Η ζωή και οι ευκαιρίες της πόλης αποψίλωναν ανέκαθεν την ύπαιθρο από τη νεολαία της, βυθίζοντάς τη στην καθυστέρηση και την πληθυσμιακή γήρανση. Αντίστοιχα λειτουργεί, σε ταξικό επίπεδο, η κοινωνική κινητικότητα, η δυνατότητα, δηλαδή, που έχουν τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας να αφομοιώνουν τα πιο έξυπνα και δραστήρια μέλη των λαϊκών τάξεων, στερώντας τις τελευταίες από τα ταλέντα τους και διευρύνοντας το χάσμα μεταξύ τους. Το ίδιο, λοιπόν, ισχύει και σε εθνικό επίπεδο. Η πλούσια Δύση θα έχει πάντα τη δυνατότητα να δελεάζει τη νεολαία της περιφέρειας, είτε προσφέροντας ανώτερο επίπεδο διαβίωσης και ευκαιρίες επαγγελματικής καταξίωσης, είτε, με τη γοητεία που ασκεί η κουλτούρα της, την οποία προωθεί ποικιλοτρόπως σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η εισαγωγή εγκεφάλων αποτέλεσε παραδοσιακά βασικό μοχλό ανάπτυξης της αμερικάνικης οικονομικής και τεχνολογικής ηγεμονίας. Η Μεγάλη Βρετανία χρησιμοποιούσε το επιστημονικό δυναμικό των πρώην αποικιών της, προκειμένου να καλύψει τις δικές της ανάγκες. Στις μέρες μας, αντίστοιχα, η Γερμανία, έχοντας εξασφαλίσει την υποταγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στους οικονομικούς της σχεδιασμούς, έχει στήσει μια ολόκληρη βιομηχανία εισαγωγής πτυχιούχων. Καθώς αντιμετωπίζει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα και έχει μεγάλη ανάγκη εξειδικευμένων εργαζομένων, επιδήδεται με ιδιαίτερο ζήλο στην προσέλκυση των ταλέντων της Ελλάδας και των άλλων νοτιοευρωπαϊκών χωρών που πλήττει μέσω της προωθούμενης λιτότητας.
Δεν θα γίνουμε Ελβετία
Με το μνημόνιο, οι ελληνικές άρχουσες τάξεις επέλεξαν ως νέο οικονομικό μοντέλο αυτό της οικειοθελούς αποικιοποίησης και κινεζοποίησης της χώρας. Μια νέα Ελλάδα-μπανανία, δωρεά στις ξένες εκείνες χώρες, δυτικές και ανατολικές, που θα αναλάβουν, ως αντάλλαγμα, την αναπαραγωγή των εγχώριων παρασιτικών ελίτ. Στις επιλογές αυτές η ελληνική κοινωνία θα πρέπει να αντιπαρατάξει το δικό της μοντέλο. Το πρότυπο του «Ακάλυπτου» τελείωσε. Δεν είναι δυνατόν μια ολόκληρη χώρα 10 εκατομμυρίων να ζει από τις κρατικές προμήθειες και το συνάλλαγμα του τουρισμού. Ούτε βέβαια πρόκειται ποτέ να μεταμορφωθεί σε μια μεσογειακή Σίλικον Βάλεϊ διαφόρων επίδοξων Μπιλ Γκέιτς και Στηβ Τζομπς. Όσο απαραίτητη κι αν είναι, όμως, η οικονομική και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, δεν αρκεί από μόνη της για να αντιστρέψει το κύμα φυγής των νέων ανθρώπων. Η απάντηση στο πρόβλημα δεν μπορεί και δεν θα είναι ποτέ αποκλειστικά και μόνον οικονομική. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πότε θα γίνουμε Ελβετία για να γυρίσουν πίσω οι ξενιτεμένοι. Αυτό ούτε μπορεί να γίνει, ούτε και έγινε ποτέ στο παρελθόν.
Αν οι «ανάγκες της αγοράς» οδήγησαν στη διαμόρφωση μιας ολόκληρης ιδεολογίας που σπρώχνει τους νέους ανθρώπους στο εξωτερικό, οι ανάγκες αυτού του τόπου και του λαού του μας υποχρεώνουν να διαμορφώσουμε μια αντίστοιχη ιδεολογία που να κρατάει τους νέους ανθρώπους εδώ. Η Ελλάδα δεν θα σταματήσει να τρώει τα παιδιά της όταν γίνει Σουηδία. Θα σταματήσει να τρώει τα παιδιά της όταν ο σημερινός κυρίαρχος μηδενισμός αντικατασταθεί από όραμα. Όταν θα μεγαλώσει μια γενιά που, έχοντας συνδέσει το μέλλον της με το μέλλον του τόπου που γεννήθηκε, θα προτιμήσει τον συλλογικό αγώνα από την ατομική φυγή. Θα προτιμήσει να μείνει και να παλέψει για ένα καλύτερο αύριο, αντί να παζαρεύει στην Ευρώπη έναν καλό μισθό. Για κάτι τέτοιο, όμως, δεν αρκούν οι επενδύσεις, τα κονδύλια και το «καινοτόμο επιχειρείν». Κάτι τέτοιο απαιτεί μια ιδεολογική επανάσταση και την αντικατάσταση ολόκληρου του σάπιου μοντέλου που κυριάρχησε στη ζωή μας, τις τελευταίες δεκαετίες. Και τούτο είναι δουλειά των νέων να γίνει. Όσων, τουλάχιστον, επιλέξουν, κατ’ αρχήν, να μείνουν εδώ.
27 ΣΧΟΛΙΑ
Σωστο το αρθρο σε γενικες γραμμες. Όμως πρεπει να ξεκαθαρισουμε μερικα πραγματα.
1) Δεν εξαγουμε εγκεφαλους. Εξαγουμε εργατες που εχουν δεξιοτητες (skills) (χημικους, γιατρους, μηχανικους, υδραυλικους κλπ…). Ειτε αυτοι είναι αποφοιτοι τεχνικων σχολων ειτε πανεπιστημιων, η εκπαιδευση και η μορφωση τους είναι τοσο τμηματικη και ανεπαρκης που σε καμια περιπτωση δεν μπορεις να τους χαρακτηρισεις ως ‘’εγκεφαλους’’.
2) Ο ‘’εγκεφαλος’’ εχει τη δυνατοτητα να διαμορφωνει το περιβαλον γυρω του όπως αυτος θελει. Και αρα πολύ σπανια και σε παρα-παρα-πολύ ακραιες καταστασεις (που ΔΕΝ είναι η περιπτωση της ελλαδας) θα χρειαστει να μεταναστευσει. Ο εγκεφαλος αν δεν υπαρχουν θεσεις εργασιας, δημιουργει αυτος θεσεις εργασιας…. Ο εγκεφαλος , αν οι μισθοι είναι χαμηλοι, βρισκει αυτος τροπους να αυξησει τα εσοδα και αρα και τους μισθους.
3) Απεναντιας αυτος που εχει μονο δεξιοτητες (skills) και δεν είναι η’ δεν τον υποστηριζει καποιος εγκεφαλος…θα είναι παντα εκτεθειμενος και σε κινδυνο όταν επελθει οποιαδηποτε απροσμενη αλλαγη του περιβαλοντος. Σε περιπτωση λοιπον αρνητικης αλλαγης του περιβαλοντος η μονη επιλογη του εργατη με δεξιοτητες θα είναι η μεταναστευση.
Για παραδηγμα: Η ελλαδα εχει ολο το προσωπικο που χρειαζεται κανεις για να φτιαξει , ας πουμε, εργοστασιο παραγωγης ηλεκτρονικων υπολογιστων. Γιατι δεν φτιαχνει??… Γιατι οιεργατες (το εν δυναμει προσωπικο) δεν εχει τις απαραιτητες εγκεφαλικες ικανοτητες να οργανωθει από μονο του και να φτιαξει ένα εργοστασιο. Και ουτε υπαρχει καποιος εγκεφαλος που θα μπορουσε να τους μαζεψει ολους αυτους και να ξεκινησουνε από το μηδεν κατι τετοιο.
Αρα, η ελλαδα επειδη δεν εχει εγκεφαλους χανει εργατες με δεξιοτητες. Η ελληνες εργατες με δεξιοτητες φευγουν από το ‘’ανεγκεφαλο’’ ελληνικο χωρο και πανε σε χωρες οι οποιες εχουν εγκεφαλους ικανους να διαμορφωνουν ευνο’ι’κο περβαλον εργασιας για αυτους.
ΥΓ 1) Τα ζωα μεταναστευουν μαζικα προς ένα καλυτερο περιβαλον όταν αλλαζει αρνητικα το περιβαλον στο οποιο βρισκονται. Γιατι δεν εχουν τον ανθρωπινο εγκεφαλο να αλλαξουν το περιβαλον τους.
Οι ανθρωποι μεταναστευουν μαζικα όταν στις χωρες τους κυβερνουν ζωα!
ΥΓ 2) Μονο ο κοινοτισμος θα πορουσε να κρατησει τη νεολαια. Όμως στην ελλαδα (για τους λογους που αναφερει το αρθρο) δεν υπαρχει!
ΥΓ 3) Οι ιδεολογιες ειναι επικινδυνες για ανεγκεφαλους. ”Τα χελιδωνια η΄ πεθαινουν η’ μεταναστευουν το χειμωνα”
Σε συνέχεια του άρθρου και του αποσπάσματος από τον υπέροχο Καβάφη επιτρέψατέ μου να παραθέσω άρθρο από τη Βρεττανική Εγκυκλοπαίδεια των αρχών του 20ου αι. (συγκεκριμένα τόμος 12, σελ. 430-1, εκδ. 1910-11) σχετικά με τους Έλληνες ή τουλάχιστον τους συγχρόνους της εκδόσεως νεοέλληνες.
«Παρά τη σύνθετη προέλευσή τους, την ευρεία γεωγραφική εξάπλωσή τους και τα κοσμοπολίτικα ένστικτά τους, οι σύγχρονοι Ελληνες είναι ένας αξιοσημείωτα ομοιογενής λαός, αισθητά διαφορετικός κατά τον χαρακτήρα από τους γειτονικούς λαούς, ενωμένος από τον κοινό ενθουσιασμό για τους εθνικούς στόχους και βαθύτατα πεπεισμένος για την ανωτερότητά του έναντι των άλλων εθνών. Ο ξεχωριστός χαρακτήρας τους, σε συνδυασμό με την παραδοσιακή τάση τους να αντιμετωπίζουν τους μη ελληνικούς πληθυσμούς ως βαρβάρους, αντισταθμίζει, στην πραγματικότητα, τη μεγάλη ενέργεια και τον ζήλο τους στην αφομοίωση άλλων φυλών. Η προνομιακή θέση την οποία απέκτησαν …οφειλόμενη στον ανώτερο πολιτισμό τους, την ευελιξία τους, τον πλούτο τους και το μονοπώλιο της εκκλησιαστικής εξουσίας, θα τους επέτρεπαν πιθανώς να εξελληνίσουν μονίμως το μεγαλύτερο μέρος της Βαλκανικής, αν έδειχναν περισσότερη συμπάθεια προς τις άλλες χριστιανικές φυλές.
Πάντα ως η πιο πολιτισμένη φυλή στην Ανατολή επηρέασαν τον ένα μετά τον άλλο τους… κατακτητές τους και τα εντυπωσιακά πνευματικά τους χαρίσματα δικαίως τους εξασφάλισαν μια λαμπρή θέση στο μέλλον.
Ο έντονος πατριωτικός ζήλος των Ελλήνων είναι συγκρίσιμος με εκείνον των Ούγγρων. Δύναται να εκφυλισθεί σε αλαζονεία και δυσανεξία. Ενίοτε τυφλώνει την κρίση τους και τους εμπλέκει σε απερίσκεπτα εγχειρήματα, αλλά παρ’ όλα αυτά περιέχει την καλύτερη εγγύηση για την τελική επίτευξη των εθνικών στόχων τους… Το πατριωτικό τους αίσθημα, δυστυχώς, υπόκειται στην εκμετάλλευση ιδιοτελών δημαγωγών και δημοσιογράφων, που ανταγωνίζονται στην υπερβολή των εθνικών αξιώσεων και στην κολακεία της εθνικής ματαιοδοξίας.
Σε καμία άλλη χώρα το πάθος της πολιτικής δεν είναι τόσο έντονο. Παθιασμένες πολιτικές συζητήσεις δίνουν και παίρνουν στα καφενεία. Οι εφημερίδες, που είναι εξαιρετικά πολυάριθμες και γενικώς μικρής αξίας, καταβροχθίζονται και κάθε κυβερνητικό μέτρο επικρίνεται και αποδίδεται σε ιδιοτελή συμφέροντα. Η επίδραση του Τύπου είναι τεράστια, ακόμη και τα γκαρσόνια στα καφενεία και οι υπηρεσίες στα σπίτια έχουν τη δική τους εφημερίδα και συζητούν με άνεση τα πολιτικά προβλήματα της ημέρας.
Μεγάλο μέρος της ενέργειας του έθνους ξοδεύεται σε αυτό τον διαρκή πολιτικό πυρετό, εκτρέπεται από πρακτικούς στόχους και, ούτως ειπείν, εξαερώνεται με τα λόγια. Η ανεξαρτησία της γνώμης και η κριτική τείνουν προς την απειθαρχία του δημοσίου τομέα και έχει παρατηρηθεί ότι κάθε Ελληνας στρατιώτης είναι ένας στρατηγός και κάθε ναύτης ναύαρχος….
Μικρή είναι και η πειθαρχία στις τάξεις των πολιτικών κομμάτων, τα οποία δεν διατηρούν τη συνοχή τους χάρη σε κάποια ξεκάθαρη αρχή, αλλά χάρη στην προσωπική επιρροή των ηγεσιών τους. Αποστασίες είναι συχνές και κατά κανόνα κάθε βουλευτής στο κοινοβούλιο διαπραγματεύεται τους όρους με τον αρχηγό του. Εξάλλου ο ανεξάρτητος χαρακτήρας των Ελλήνων, εύκολα αποδεικνύεται από το γεγονός, ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στη Βαλκανική χερσόνησο όπου μια κυβέρνηση δεν μπορεί να υπολογίσει ότι μπορεί να εξασφαλίσει την απαιτούμενη πλειοψηφία με επιβολή πειθαρχίας σε ψηφοφορίες. Στις πολιτικές διαμάχες, ελάχιστοι είναι οι ενδοιασμοί, αλλά επιθέσεις που αφορούν την ιδιωτική ζωή είναι σπάνιες. Η αγάπη για τον ελεύθερο διάλογο είναι σύμφυτη με το βαθιά ριζωμένο δημοκρατικό ένστικτο των Ελλήνων. Είναι στο φρόνημα ο πιο δημοκρατικός ευρωπαϊκός λαός, ούτε ίχνος λατινικού φεουδαλισμού επιζεί και αριστοκρατικές αξιώσεις γελοιοποιούνται…
Οι Ελληνες επιδεικνύουν μεγάλη πνευματική ζωντάνια. Είναι έξυπνοι, ερευνητικοί, πνευματώδεις και επινοητικοί, αλλά αβαθείς. Η παρατεταμένη πνευματική προσπάθεια και η ακρίβεια δεν τους αρέσουν, η δε αποστροφή τους στη χειρωνακτική εργασία είναι περισσότερο εμφανής. Ακόμη και οι αγρότες είναι μετρίως εργατικοί. Αφθονες ευκαιρίες ξεκούρασης προσφέρουν οι εκκλησιαστικές εορτές.
Η επιθυμία για εκπαίδευση είναι έντονη ακόμη και στα χαμηλότερα στρώματα. Τα ρητορικά και λογοτεχνικά επιτεύγματα ασκούν μεγάλη έλξη στην πλειονότητα από τα επιτεύγματα στα πεδία της σύγχρονης επιστήμης. Ο αριθμός των προσώπων που επιδιώκουν τη σταδιοδρομία στα επαγγέλματα του πνεύματος είναι υπερβολικός. Σχηματίζουν ένα τμήμα της κοινωνίας που περισσεύει, ένα μορφωμένο προλεταριάτο, που προσκολλάται σε διάφορα κόμματα με την ελπίδα της κρατικής απασχόλησης και ξοδεύει την ύπαρξή του ασκόπως, περιφερόμενο στα καφενεία και στους δρόμους όταν το κόμμα τους είναι εκτός εξουσίας.
Από χαρακτήρα οι Ελληνες έχουν ζωντάνια, είναι εύχαρεις, εύλογοι, προσεκτικοί, συμπαθητικοί, πρόσχαροι με τους ξένους, φιλόξενοι, προσηνείς με τους υπηρέτες ή τους οικείους τους, ιδιαίτερα απλοί και λιτοί στη συμπεριφορά τους, φιλικοί και ενωμένοι στην οικογενειακή τους ζωή…
Τα ελαττώματα των Ελλήνων, σε μεγάλο βαθμό, πρέπει να αποδοθούν στη μακροχρόνια υποταγή τους σε ξένες φυλές. Η εξυπνάδα τους συχνά εκφυλίζεται σε πονηριά, η ευρηματικότητά τους σε ανειλικρίνεια, η λιτότητά τους σε απληστία και η επινοητικότητά τους σε απάτη. Η ανεντιμότητα δεν είναι εθνικό ελάττωμα, αλλά πολλοί που δεν θα καταδέχονταν να κλέψουν δεν θα διστάσουν να καρπωθούν παράνομα κέρδη μέσω δολιότητας και παραπλάνησης. Πράγματι, η εξαπάτηση συχνά ασκείται ανώφελα για την απλή πνευματική ικανοποίηση που παρέχει.
Στην οξύνοια των οικονομικών τους δοσοληψιών, οι Ελληνες παροιμιωδώς υπερτερούν των Εβραίων, αλλά υπολείπονται των Αρμενίων. Η αξιοσημείωτη ικανότητά τους στις επιχειρήσεις ορισμένες φορές βλάπτεται από την κοντόφθαλμη προσέγγισή τους, που τους κάνει να επιδιώκουν το άμεσο κέρδος εις βάρος του μακροπρόθεσμου. Η ματαιοδοξία και ο εγωισμός τους, που σημειώνεται, ακόμα και από τους πιο ευνοϊκά διακείμενους παρατηρητές, τους κάνει ζηλόφθονους, απαιτητικούς και ευάλωτους στην κολακεία.
Από κοινού με άλλους νοτίους ευρωπαϊκούς λαούς, οι Ελληνες είναι ιδιαίτερα ευέξαπτοι, ο εμπαθής χαρακτήρας τους εύκολα προσβάλλεται από μικρές προκλήσεις και ασήμαντες λογομαχίες συχνά καταλήγουν σε ανθρωποκτονίες. Είναι θρήσκοι, αλλά καθόλου φανατικοί, εκτός σε περιπτώσεις πολιτικό-θρησκευτικών θεμάτων, που θίγουν τις εθνικές τους επιδιώξεις.
Γενικώς, οι Ελληνες μπορεί να περιγραφούν ως ένας έξυπνος, φιλόδοξος και ευρηματικός λαός, ικανός για μεγάλες προσπάθειες και θυσίες, αλλά ελλιπής σε ορισμένα πιο στερεά χαρακτηριστικά που οδηγούν στην εθνική μεγαλοσύνη».
Συγγνώμη για το μέγεθος του σχολίου μου (επεχείρησα να μην αφαιρέσω τίποτα από το λήμμα) το οποίο δε θα σας ταλαιπωρήσει περισσότερο.
Καλύτερα να βαζατε το συνδεσμο απο την Καθημερινή
Αφήνετε έξω μία πολύ σημαντική παράμετρο. Σε όλες, μα όλες τις περιπτώσεις μετανάστευσης στον Ελλαδικό χώρο, από την εποχή των μητροπόλεων και των αποικιών έως σήμερα, ο μετανάστης αντιμετώπιζε κοινωνικό αδιέξοδο στο τόπο καταγωγής του λόγω του κλειστού χαρακτήρα οργάνωσης της κοινωνίας είτε σε φατρίες, είτε σε κλειστές επαγγελματικές ομάδες, είτε σε κυρίαρχες και υποτελείς κοινωνικο-πολιτικές ομάδες. Τα εμπόδια στην Ελλάδα ώστε κάποιος να προχωρήσει σε μία επαγγελματική προσπάθεια είναι άπειρα, κανείς δεν νοιάζεται πραγματικά για τα προσόντα σε αντίθεση με το εξωτερικό.
Ακριβώς!
Εξαιρετικά εύστοχο και συγχαρητήρια στο Άρδην που ασχολείται συστηματικά με το θέμα της μνημονιακής μετανάστευσης ! Δυστυχώς μόνο του και σε αυτό το θέμα !
«Το πιο δυναμικό κομμάτι του πληθυσμού, που θα μπορούσε να απειλήσει το κατεστημένο αυτό, εξαναγκάζεται σε φυγή»
Σωστό, αλλά πρέπει να διευρύνουμε την έννοια του «κατεστημένου» για να κατανοήσουμε καλύτερα το φαινόμενο. Προφανώς, ο συγγραφέας εννοεί τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, αλλά το ζήτημα δεν περιορίζεται μόνον εκεί.
Μιλώντας για το «πιο δυναμικό κομμάτι του πληθυσμού» και για «διαρροή εγκεφάλων», εννοούμε νέους με ικανότητες και επιστημονική εκπαίδευση. Αυτή η κατηγορία εργαζομένων συνδέει την θέση της στον εργασιακό στίβο με τις ικανότητές της. Θεωρεί ότι εφόσον έχει προσόντα αυτά θα πρέπει να αναγνωρισθούν και να αξιοποιηθούν. Δεν την ενδιαφέρει (μόνον) ο μισθός, αλλά και η καταξίωση. Δεν είναι τόσο υλιστική όσο αφήνεται να εννοηθεί. Θα έμενε στην Ελλάδα και με χαμηλότερες αποδοχές αν μπορούσε να αξιοποιήσει τα προσόντα της, διότι δεν είναι τόσο «διεθνοποιημένη» όσο θεωρεί ο συγγραφέας.
Αν θέλουμε να κατανοήσουμε την συμεριφορά αυτής της κατηγορίας, ορίζοντας το «κατεστημένο» θα πρέπει να βάλουμε στο μοντέλο μας μια επιπλέον παράμετρο-κλειδί: εκείνη της γενιάς.
Η παλιά γενιά, ειδικά αν έχει ανελιχθεί μέσω ευνοιοκρατίας, απειλείται από ανθρώπους με αυτοπεποίθηση (λόγω ικανοτήτων) και τείνει να επιλέγει πιο ελεγχόμενα μυαλά (λόγω ανεπάρκειας). Προτιμά φαντάρους για θέσεις επιτελών γιατί νιώθει η ίδια ανεπαρκής. Έτσι, συχνά ωθούνται στην ξενιτιά ικανοί άνθρωποι για λόγους ευθιξίας και όχι επιβίωσης. Χαρακτηριστική είναι η καταπίεση που υφίστανται οι νέοι επιστήμονες των Πανεπιστημίων από την παντοδυναμία του Διευθυντή Εργαστηρίου/Κλινικής (ο μετασχηματισμός του θεσμού της «Έδρας»). Το γνωμικό «κουβάλα τον προτζέκτορα για να σε κάνω λέκτορα» τα λέει όλα. Ξεκάθαρα, στα ελληνικά Πανεπιστήμια οι ικανότητες δεν αποτελούν πάντοτε προσόν. Ενίοτε αποτελούν ελάττωμα!
Όλοι όμως οι χώροι στην Ελλάδα (ιδιωτικές επιχειρήσεις, πανεπιστήμια, Τύπος, κόμματα, πολιτικές οργανώσεις) επιδεικνύουν εσωτερικά αυτήν την παθογένεια. Η προσωπική γνωριμία και το «τακίμιασμα» έχει υπερβολικά μεγαλύτερο βάρος σε σχέση με τις αντικειμενικές ικανότητες.
Οπότε τι μένει σε κάποιον που έχει να αντιμετωπίσει ΚΑΙ την παλιά γενιά ΚΑΙ τους φαντάρους της; Πολλές φορές η φυγή είναι μια λύση.
Και δυο πιο προσωπικά σχόλια, ως άνθρωπος που πάλεψε με αυτό το δίλημμα.
Αν θέλουμε να αναστρέψουμε την μάστιγα της μετανάστευσης, δεν αρκεί να ειρωνευόμαστε αφ’υψηλού τους «φιλόδοξους νεαρούς ιθαγενείς», την στιγμή μάλιστα που την δική τους φυγή θέλουμε να αναστρέψουμε! Όταν τους αντιμετωπίζουμε συλλήβδην ως «ατομιστές» και «αμοραλιστές», όταν δηλαδή τους έχουμε ήδη απορρίψει ως σκάρτους, μόνον να τους αποξενώσουμε μπορούμε.
Επίσης, καλή η ανάλυση, αλλά καλύτερο το παράδειγμα: θα ήταν πιο πειστικό να καταδικάζει την «περιφρόνηση της χειρονακτικής εργασίας» ένας αγρότης ή εργάτης, και να κάνει έκκληση για παραμονή κάποιος που είχε τα προσόντα να φύγει αλλά έμεινε.
Η αλήθεια είναι ότι το ζήτημα της μετανάστευσης των νέων προκαλεί αρκετές αντιδράσεις, ίσως γιατί θέτει όλους μας προ των ευθυνών μας, αντί να καταγγέλει απλώς το «σύστημα», τους πολιτικούς κλπ.
Δύο σχόλια μόνο:
α) Το άρθρο αναφέρεται σε έναν ολόκληρο τρόπο ζωής που είναι της μοδός και συμβάλλει με τον τρόπο του στη μετανάστευση των νέων. Δεν έχει σκοπό, λοιπόν, να απορρίψει τους νέους ως «σκάρτους», αλλά να υποδείξει τα ιδεολογικά ρεύματα της μεταπολίτευσης που σπρώχνουν τους νέους σε τέτοιες λύσεις.
β) Δεν είπα ότι οι νέοι ψάχνουν μόνο μισθό. Ασφαλώς και υπάρχει και η καταξίωση, άλλωστε για έναν επιστήμονα αυτή είναι πρωτεύουσας σημασίας. Μίλησα στο άρθρο για την «επαγγελματική εξέλιξη: τη μόνη σήμερα αποδεκτή από το σύστημα κοινωνική αρετή». Από την άλλη, είναι προφανές ότι την καταξίωση αυτή μπορούν να την προσφέρουν πολύ πιο εύκολα οι πλούσιες χώρες. Δεν ξέρω αν θα αποκτήσει ποτέ η Ψωροκώσταινα το δικό της CERN – και να το αποκτήσει, πάλι θα υπάρχει κάτι καλύτερο στις ΗΠΑ ή την Δ. Ευρώπη. Όποιος, λοιπόν, έχει σαν μοναδικό κριτήριο να υπηρετήσει την επιστήμη του είναι 100% σίγουρο ότι θα το κάνει καλύτερα στην Ευρώπη.
γ) Περί εγκεφάλων που «διαμορφώνουν μόνοι τους το περιβάλλον γύρω τους». Δεν ξέρω αν αναφερόμαστε στις δυο τρεις μεγαλοφυίες τύπου Στηβ Τζομπς (αφήνουμε κατά μέρος το ΠΩΣ έγινε αυτό που έγινε) αλλά το άρθρο δεν αναφέρεται σε αυτούς. Ποσοι Τζομπς και Ζούκερμαν θα μπορούσαν να υπάρξουν στην Ελλάδα; 10; 100; 1000; Τα υπόλοιπα 10 εκατομμύρια τι θα κάνουν; Η διάκριση «εγκέφαλου» από εργάτη με δεξιότητες είναι άστοχη γιατί μπορεί να οδηγήσει σε έναν τζημέρειο διαχωρισμό ανάμεσα σε «προκομένους» και «τεμπέληδες».
Νικολαε…απο που και ως που ο εργατης με δεξιοτητες θα πει οτι ειναι και τεμπελης??!! Ουτε ισχυει ουτε θα μπορουσε ποτε να ισχυσει κατι τετοιο η’ να οδηγηθουμε εκει. Τουλαχιστον για οσους θελουμε να πιστευουμε οτι σκεφτομαστε λογικα και οχι σαν τον Τζημερο. Ξαναδιαβασε λιγο το σχολιο σου και θα βρεις μονος σου το λαθος.
Δεν χρειαζεται να ειναι κανεις ουτε Τζομπς ουτε Ζουκερμαν για να ξεκινησει μια επιχειρηση. Και βεβαια δεν χρειαζεται να χτισει κατευθειαν το CERN!!!.. . Αλιμονο!! Θελει ομως καποιες αλλες απλες ικανοτητες.
Για παραδηγμα, ας πουμε, 20 ελληνες ανεργοι επιστημονες θα μπορουσαν να μαζευτουν και να σχεδιασουν πως να φτιαξουν μια επιχειρηση που να κατασκευαζει οχι pc αλλα στην αρχη κατι πιο απλο…ας πουμε USB. Θα μπορουσαν να βρουν και εναν επενδυτη που να του φανει συμφερουσα η προταση τους και να ξεκινησουν. Και αν ολα πανε καλα θα μπορουσαν να επεκταθουν και σε αλλες κατασκευες μεχρι ακομα και σε ηλεκτρονικους υπολογιστες. Ομως οπως βλεπεις αγαπητε Νικολαε αυτο στην ελλαδα σπανια γινεται. Γιατιιι??…. Γιατι εχει να κανει με αυτο που λεω. Οτι δηλαδη δεν εχουν οι συγκεκριμενοι νεοι ουτε την παιδεια ουτε τα εφοδια για να κανουν κατι τετοιο. Πρωτα απ’ ολα δεν εχουν την παιδεια να μπορουν να συναθροιζονται με ιδια πρωτοβουλια , να σχεδιαζουν και να δημιουργουν μαζι χωρις να μαλωνουν. Εχουν εκπαιδευτει δηλαδη μονο για να γινουν ”γραναζια” και ”εξαρτηματα” σε καποια επιχειρηση. Δεν εχουν λαβει τα εφοδια για το πως να μπορουνε να ξεκινησουν κατι μονοι τους. Αυτο το μειονεκτημα τους αναγκαζει οταν δεν βρισκουν δουλεια στην ελλαδα, αντι να συναθροιζονται και να φτιαχνουν τις δικες τους, να φευγουν εξω ωστε να πανε ”να κολλησουν ως εξαρτηματα” σε καποιες ξενες επιχειρησεις τις οποιες τις διοικουν βεβαια καποιοι ”εγκεφαλοι” (το ”εγκεφαλος” μην το εκλαμβανεις σαν κατι τρομερο και φοβερο)
Και βεβαια τα λεφτα στο εξωτερικο δεν ειναι τοσο πολλα οσο φανταζονται πολλοι στη ελλαδα. Απλως προσφερουν μια αξιοπρεπη διαβιωση.
ΥΓ. Θα μπορουσαμε να δουμε πως νεοι επιστημονες ξεκινανε επιχειρησεις απο το μηδεν σε αλλες χωρες… οπως στο Ισραηλ για παραδηγμα….Αλλα να μιλαμε τωρα για το Ισραηλ…φτου κακα!
Επισης δεν νομιζω οτι νεοι φευγουν απο επιλογη. Η γνωμη μου ειναι οτι φευγουν απο αναγκη. Η ελλαδιτσα ειναι η πιο ωραια χωρα για να ζησει κανεις (αμα εχει εναν ανθρωπινο μισθο) και αυτο το ξερουν ολοι.
Εύγε George για τα σχόλια. Ακριβής πολύ ! Καλός εξίσου ο προβληματισμός του αρχικού κειμένου. Τα σχολιά σου το συμπληρώνουν και το διορθώνουν πολύ καλά.
Σχετικά με το (α):
Μπορεί το άρθρο να μην έχει σκοπό να απορρίψει τους νέους, αλλά το επιτυγχάνει μια χαρά.
Σχετικά με το (β):
Από την απάντηση υπονοείται (τουλάχιστον όπως το καταλαβαίνω) ότι οι επιστήμονες που φεύγουν (και στους οποίους αναφέρεται το άρθρο) αν δεν είναι φιλάργυροι, είναι ματαιόδοξα πρεζόνια του χειροκροτήματος. Πέραν του ότι (και πάλι) αυτό είναι υποτιμητικό, είναι και μια απλουστευτική παραδοχή που αλλοιώνει τα συμπεράσματα. Οι περισσότεροι θα έμεναν για να προσφέρουν στην Ελλάδα σε ένα σαφώς μικρότερου κύρους ίδρυμα από ό,τι το CERN (και με σαφώς λιγότερα λεφτά). Ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν κάποιο «μοναδικό κριτήριο» βάσει του οποίου αποφασίζουν.
Όμως η υπάρχουσα εναλλακτική είναι να πετάξουν οτιδήποτε υπόβαθρο δημιούργησαν. Είναι ένα δύσκολο δίλημμα που δεν απαντιέται εύκολα, οπότε καλύτερα να έχουμε μια κατανόηση.
Σε κάθε περίπτωση όμως, και ο καλλιτέχνης που υπογράφει τον πίνακά του μια αναγνώριση γυρεύει. Ας μη του την ενοχοποιήσουμε κι αυτή ως προϊόν του συστήματος…
Σχετικά με το (γ):
Επειδή το σχόλιο ανακατεύει πολλά πράγματα που δεν είπα, δυσκολεύομαι να το βάλω σε μια σειρά και να το απαντήσω.
Δεν έγραψα «περί εγκεφάλων που «διαμορφώνουν μόνοι τους το περιβάλλον γύρω τους»». Είναι στοιχειώδες ότι φράσεις που μπαίνουν σε εισαγωγικά αποδίδονται σε κάποιον που τις ανέφερε.
Δεν ξέρω πώς η συζήτηση μετατέθηκε ξαφνικά σε δισεκατομμυριούχους του χώρου των υπολογιστών και δεν καταλαβαίνω πού κολλάει ο Τζομπς σε μια συζήτηση για επιστήμονες. Επίσης δεν καταλαβαίνω πώς προκύπτει ότι οι Έλληνες επιστήμονες είναι 10 εκατομμύρια ή επίδοξοι δισεκατομμυριούχοι.
Να διευκρινίσω: το ίδιο το άρθρο αναφέρεται στην «διαρροή εγκεφάλων» και όχι στην διαρροή χειρονάκτων. Δεν έθεσα εγώ το θέμα, απλώς μένω σε αυτό. Προφανώς και το σχόλιό μου δεν σνομπάρει την χειρονακτική εργασία, αν αυτό πέρασε.
Απλώς, για να το αναδιατυπώσω, θα με έπειθε περισσότερο ένα σχόλιο υπέρ της χειρονακτικής εργασίας από κάποιον που πράγματι την ασκεί, όπως θα με έπειθε περισσότερο ένα σχόλιο κατά της φυγής από κάποιον που είχε τα προσόντα να φύγει αλλά έμεινε.
το (γ) δεν πήγαινε σε σένα Θανάση αλλά στο σχόλιο του George 😉
OK
δημογραφική και κοινωνική αιμορραγία εἶπε ὁ συγγραφέας. θά σταθώ μόνο ἐδῶ. Κι ἐρωτῶ, ποιές εἶναι, μἐ μιάν δυνάμει ἀντικειμενική δυνατότητα τά προβλήματα τῆς δημογραφικῆς μείωσης τῶν ἀριθμῶν ἤ ἔστω τῆς δημογραφικῆς μετάλλαξης;
Αἰσθάνουμαι (ὀμολογῶ κιόλα παρασυρμένος ἀπ´τό σύνολο τοῦ ὕφους δῶ πέρα) πώς ἡ δημογραφική ¨πτώση¨ ἐπιδρᾶ ἀρνητικά ἀπάνω στή ταυτολογική προσέγγιση τοῦ καθενός. Συγκεκριμένα στή ταυτολογική προσέγγιση τοῦ ἕλληνα. Μειωμένης τῆς δημογραφίας καί καρπωμένων τῶν ταλέντων ἀπό ξένα πανεπιστήμια, ἐρευνητικά κέντρα, ἐταιρεῖες κ.λπ. ὁ ἕλληνας, ὁ αὐτοταυτολογημένος (ἡ ἐτεροταυτολογημένος ἀπό μιάν οἰκογενειακή πίεση τῶν ἀσυνείδητών του παρορμήσεων) ὡς ἕλληνας νοιώθει μειονεχτηκά. Δῆλα δή ἡ ταυτότητά του, στή προκειμένη ἐθνική ἀδυνατεῖ νά ἀρθεί ἔναντι τῶν περιστάσεων. Εἶναι φυσικό κάποιος πού μεγαλώνοντας συναισθάνθηκε τούτη τή ταυτότητα στό πέρας τοῦ χρόνου τώρα πού τίποτε τό πραγματικά ἀξιόλογο δέν ἔχει νά ἐπιδείξει νά συντρίβεται. Σαφῶς θά προσπαθήσει νά φταίξει ὅλους ὅσους φεύγουν, ὅτι δέν ὀρθώνονται ἔναντι τῆς ἀνἀγκης, ὅτι φυγαδεύονται κ.λπ. φταίοντας κατ´οὐσίαν τόν ἑαυτό του πού ἀπόμεινε ἐγκλωβισμένος σέ μιά ταυτολογική προσέγγιση ποὔχασε τήν αἴγλη της.
Ἰδεῖται κάποιος πού θέτει τόν ἑαυτό του πρῶτα ἀπ´ὅλα ὡς ζωγράφο λ.χ. κι ἔπειτα ὡς ἔλληνα ἤ γάλλο ἤ τούρκο νοιώθει περφάνια (ἤ ἀντιζηλία ἡ ὁποῖα ἐπίσης σχετίζεται μέ τή ζωγραφική) ἀπέναντι στούς ὁμόγλωσσούς του, ἤ σ´ὅσους λέγονται ἕλληνες πού διαπρέπουν μ´ἕνα νέο τους γλυπτό ἤ πρωτοστατοῦν σ´ἕνα ἀντισυμβατικό κίνημα στή Λώντρα.
Ἄλλωστε κανένας δέν ξέρει (καί τοῦτο εἶναι σφάλμα τῆς ποσοτικῆς καί δημογραφικῆς μεθόδου) ἄν ὅσοι φεύγουν ἔνοιωσαν ποτές ἕλληνες. Ἄν ὑποτιμοῦμε τίς τυχόν ταυτολογικές προσεγγίσεις πού ὁ καθένας συναισθάνεται (ἤ ἐφευρίσκει στή πορεία) τοῦτο εἶναι καθαρά δική μας ἀνασφάλεια, ἀνασφάλεια ἔναντι στή ταυτότητα πού ἐπιλέξαμε, ἤ μᾶς ἐπιβλήθηκε, ἤ νοιώσαμε τήν ἀνάγκη νά υἱοθετήσουμε, ὅ,τι εἶναι καθαρά ἀδύνατη κι ἀπολύει τήν αἴγλη της.
ἡ δημογραφική αἱμορραγία λοιπόν δέν σημαίνει ἀπολύτως τίποτε. Σημαίνει πραχτικά μείωση τῶν ἀριθμῶν τοῦ κράτους. Τό μεγάλο ἐθνικό κίνημα πού ἡ ὀγκώδης δημογραφική ἔλξη ἀποτελεῖ εἶναι ἐπιχείρημα ὁλονῶν πού ἡ ταυτότητά τους χρειάζεται ἐτεροενίσχυση. Πού ἀναλώνεται σέ πατριωτικούς ὕμνους καί φουσκωμένων τῶν πατριωτικῶν μας πνευμόνων βιώνουμε τή συλλογική εὐημερεία, καθ´ὁμοίωσιν τῆς οἰκογενειακῆς εὐημερίας.
Κανένας πού τόν ἀπασχόλησε ἡ ἑλληνικότητα καί τήνε συνέστησε ὡς χροιά λέξεων, ἤ χρωμάτων, αἰσθήσεων πού μόνον στό γλωσσικό κράτος μας συναντάται μέ τούτη τήν ἰδιαιτερότητα δέν σκιάστηκε γιά ἐθνικά τραγούδια ἤ ὕμνους.
Τό πέρφημο Ὅσοι πιστοί προσέλθεται, κατ´οὐσίαν εἶναι ὁ ἔμμεσως ἐξαναγκασμός ὄχι τῆς προσέλευσης τῶν ἀλλόπιστων, ἀλλά τῆς μετατροπῆς τους σέ ὁμόπιστους. Ὅσοι διαδίδουν τή πίστη κοινῆς ταυτότητας τό κάμνουν γιά ἐτεροεπιβεβαίωση τῆς ταυότητάς τους.
Ἔτσι κι ὁ συγγραφεάς. Βλέποντας τούς νιούς ν´ἀπομακρύνονται ἐβίωσεν τήν ἀδυνατότητα τῆς ταυτότητάς του νά προσελκύσει ὅσους θά τοῦ ἐπέφεραν τήν ἀλλαγή. Ἐβίωση τή κατάρρευση τοῦ ταυτολογικοῦ του ἀντικειμένου, τῆς ἑλληνικῆς συλλογικότητας σαρκωμένης στό ἑλληνικό κράτος, κι ἐπροσπάθησε νά τό διασώσει μέ τήν ἀνέγερση τοῦ ταυτολογικοῦ του συγκειμένου. Τοῦτο ὡστόσο σαρκώνεται (ὡς δηλοῖ κι ἡ λέξη) μόνο στό κείμενο, σέ μιά γλωσσική χώρα πού μόνο ἐσύ μπορεῖς ν´ἀντιμετωπίσεις, ἀνάλογη τοῦ τρόπου πού οἱ ἔννοιες στίς αἰσθήσεις σου ἐπῆραν νά μορφώνουνται.
Γράφω με κάθε συμπάθεια και εκτίμηση για το άρθρο από το εξωτερικό, όπου μεγαλώνω τα παιδιά μου, εξόριστη κατά κάποιο τρόπο.
Το ποίημα του Καβάφη που παρατίθεται στο άρθρο είναι ωραίο, όμως ο Καβάφης έζησε 7 χρόνια στην Αγγλία, επίσης στην Κωνσταντινούπολη, ανήκει στον παροικιακό ελληνισμό της Αλεξάνδρειας και ήταν γλωσσομαθής. Το ίδιο ισχύει για τον Σολωμό και τον Κάλβο.
Νομίζω ότι ο Καρυωτάκης ταιριάζει στο πνιγηρό κλίμα της ελληνικής επαρχίας που διώχνει ή σκοτώνει τα παιδιά της, ( σκότωσε τον ίδιο τον ποιητή).
“Βάσεις, φρουρά, εξηκονταρχεία Πρεβέζης, την Κυριακή θ’ ακούσουμε την μπάντα, επήρα ένα βιβλιάριο τραπέζης, πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα… ”
Φυσικά όσα γράφει ο Θανάσης για τα ελληνικά πανεπιστήμια, ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα που έχουμε γνωρίσει ως φοιτητές. Ο κόλακας, η ορντινάτσα του καθηγητή, ο λακές και ο παρατρεχάμενος προωθούνται εις βάρων έντιμων και ελεύθερων ανθρώπων που ωθούνται στο περιθώριο, με αποτέλεσμα η φαυλοκρατία, η καχεξία και η κακοδαιμονία της Ελλάδας να συνεχίζονται
μέχρι τελικής πτώσεως.
Εύη καλό κουράγιο όπου κι αν βρίσκεσαι.
Απλώς να επαναλάβω ότι η παρατήρησή μου ξεπερνά τα όρια του Πανεπιστημίου. Κατά κανόνα, οι περισσότεροι παγιωμένοι χώροι στην Ελλάδα δε κυνηγάνε τα προσόντα. Αυτά και ανασφάλεια προκαλούν στους «παλιούς», αλλά και άχρηστα τους είναι αφού, ούτως ή άλλως, δεν σκοπεύουν να τα «αμολήσουν» ελεύθερα.
Έτσι, και οι επιχειρήσεις πολύ συχνά προσλαμβάνουν ατάλαντα παιδιά πολιτικών και συνδικαλιστών (για να έχουν πρόσβαση), οι πολιτικοί χώροι προτιμούν φαντάρους που δεν θα αμφισβητούν την αυθεντία της καθοδήγησης, κλπ. Αν το ΑΣΕΠ αλλάξει την δημόσια διοίκηση, αυτό είναι κάτι που θα κάνουμε ακόμα αρκετά χρόνια να το δούμε, αφού δηλαδή συνταξιοδοτηθούν οι παλιές κομματικές φρουρές.
Όχι ότι δεν γίνονται αυτά και στον Δυτικό κόσμο (γίνονται και παραγίνονται, αλλιώς ο George Bush δεν θα γινόταν Πρόεδρος των ΗΠΑ, ούτε ο 23χρονος Jean Sarkozy CEO της EPAD). Απλώς στην Ελλάδα φτάνουν μέχρι και στα χαμηλότερα επίπεδα του μικρότερου οργανισμού. Δεν αφορούν μόνο τους καρχαρίες αλλά και την μαρίδα.
Μπραβο Ευη για το σχολιο σου. Ως εξοστρακισμενος κι εγω στην Εσπερια συμφωνω απολυτα. Ενα παραδειγμα για οσους αφηνουν μια χαραμαδα αμφιβολιας στην επαρχιωτικη κοσμοθεωρια τους.
40χρονος νευροχειρουργος που ψευτοεκπαιδευτηκε ιατρος στην ψευτοσχολη της συμπρωτευουσας και εγινε ιατρος στην επαρατο Αμερικη, ισως γιατι τον επρηξε η γυνη του ισως γιατι του ελειψαν τα προβληματα, πηρε την αποφαση να επιστρεψει στη φτωχομανα. Πηρε λοιπον το βιογραφικο του ο κακομοιρης (οπως λενε τα κοπελια) και πηγε σε ευαγες νοσοκομειακο ιδρυμα της νυφης του Θερμαϊκού. Το εν λογω ιδρυμα ηταν το μονο που ασχοληθηκε με την περιπτωση του μια που εχει ενα μπακαλιστικο ιδιωτικου δικαιου διοικητικο συμβουλιο που ειναι ως ο μονοφθαλμος αναμεσα στους τυφλους (κομματοσκυλα των αμιγως δημοσιων νοσοκομειων). Εκει, αφου τον συνεχαρησαν για τα προσοντα και την πατριωτικη του επιλογη, τον ενημερωσαν οτι ευχαριστως θα τον προσλαμβαναν με το 10% του καθαρου μισθου του στην επαρατο Αμερικα αρκει να διευθετηθει μια λεπτομερεια: επρεπε να κανει αγροτικο ανω του ενος ετους σε καποιο κουτσοχωρι γιατι a l’epoque ηταν προυποθεση για την προσληψη. Τωρα βεβαια να εξηγησουμε στον ανυποψιαστο αναγνωστη οτι η νευροχειρουργικη δεν ειναι σαν το ποδηλατο που ετσι και το μαθεις δεν το ξεχνας. Ειναι δεξιοτητα οπως αναφερουν παραπανω ειδημονες που ειτε τη χρησιμοποιεις ειτε τη χανεις (use it or lose it οπως λενε οι κακοι). Αφου βεβαιωθηκε οτι δεν του κανει πλακα ο υπαλληλος, μπηκε στο αεροπλανο και εφυγε απο εκει που ηρθε ο ανθρωπος.
Με δυο κουβεντες: με τα λογια κτιζω ανωγεια και κατωγεια. Η ουσια ειναι οτι δεν σε αφηνουν στην Ελλαδα ουτε να εργαστεις ουτε να δημιουργησεις. Τι προτεινει δηλαδη ο ποιητης; Να μεινουμε ολοι στα αυγα μας να κοιταμε ο ενας τον αλλον ως που να στραβωθουμε. Ανοιξτε τα φτερα σας αδερφια και προσευχηθειτε να δωσει ο Θεος και να σπασει ο διαολος το ποδαρι του καποια στιγμη να γυρισουμε στην πατριδα και να μας δωθει μια τιμια δουλιτσα να αποδωσουμε στον τοπο μας κατιτις. Προς Θεου μην κακομοιριαζετε και μην ακουτε καμενους εγκεφάλους.
Φίλε «με το ενα ματι βλεπεις τα μισα» με παρανόησες. Αν κάνω μια κριτική, προς Θεού, δεν προτείνω την φυγή ως στάση ζωής. Απλώς την ερμηνεύω ως αρνητική συνέπεια κάποιων αντικειμενικών καταστάσεων.
Ως υπότροφος του ΙΚΥ είχα υπογράψει μια σύμβαση με αντίστοιχους όρους, που μου επέβαλλε να μείνω στην Ελλάδα για μια πενταετία μετά το πέρας της υποτροφίας σε αντικείμενο συναφές. Ήταν κάτι αντίστοιχο με το αγροτικό σου.
Ήμουν τυχερός και είχα την ευκαιρία να βρω σύμβαση στην Ελλάδα. Έκανα (κάναμε) πολλά ωραία πράγματα, δημοσιεύσαμε, και φτιάξαμε και υποδομές στο ερευνητικό κέντρο που εργαζόμουν. Ούτε καν έψαξα να φύγω στο εξωτερικό.
Αν γκρινιάζεις που «ψευτοεκπαιδευτηκες ιατρος στην ψευτοσχολη της συμπρωτευουσας», ας πήγαινες να σπουδάσεις στις ΗΠΑ και να ξεπληρώνεις ακόμα το φοιτητικό σου δάνειο. Η Ελλάδα σε σπούδασε και νομίζω ότι οφείλεις να της το αναγνωρίσεις. Πες της ένα «ευχαριστώ» και πήγαινε στην ευχή του Θεού ήσυχα-ήσυχα, αλλά προπαντών, ΚΟΨΕ ΤΗΝ ΚΛΑΨΑ. Δεν σου χρωστάει, της χρωστάς.
Συγγνωμη Θαναση εσυ παρανοησες. Στην Ευη απαντησα και στο συγγραφεα του κειμενου. Τα σχολια σου δεν τα διαβασα. Νομιζω οτι ο πατριωτισμος εχει αρκετα τραβηξει ως εννοια στην πατριδα μας οταν τον χρησιμοποιουμε κουνωντας το δακτυλο στους αλλους. Εννοιες οπως λιποτακτης και προδοτης ομοιως. Καθε πατριωτης καλο ειναι να μετρα τον δικο του πατριωτισμο πριν καταγγειλει τους αλλους. Χαιρομαι για σενα, την υποτροφια και το ερευνητικο σου ιδρυμα, αν θεωρεις ομως οτι συνηθως αυτην την ροη εχουν τα πραγματα στην Ελλαδα, συγγνωμη, αλλα ζεις σε μια γυαλα.Το κειμενο του συγγραφεα ειναι εριστικο και απαξιωτικου χαρακτηρα για οσους απο εμας (νομιζουμε οτι) διωχθηκαμε απο την χωρα μας. Ενας απο τους λογους που διαβαζω το αρδην ειναι γιατι ο Καραμπελιας εχει διακριση, χωριζει ευστοχα το θυτη απο το θυμα χωρις να επηρεαζεται απο την κυριαρχη αφηγηση.Διαπιστωνω με λυπη οτι (οπως συνηθως γινεται) τρεχουν ολοι να γινουν βασιλικοτεροι του βασιλεως διαστρεφοντας το μηνυμα “μενουμε Ελλαδα” σε “καταρα σε οσους φυγουν”. Απο που κι ως που μιας ωρας ελευθερη ζωη εγινε λαιφσταιλ μονο καποιος που φτιαχνει ερευνητικο ιδρυμα με μια υποτροφια του ΙΚΥ εχει τη νοητικη σταθμη να το εξηγησει. Επιστρεφουμε ετσι στο εθνικο μας αθλημα της φαγωμαρας.
Δεν νοιωθω θιγμενος απο τα λεχθεντα, επιχειρηματολογω. “Και στο Σικαγο μεσα ζει στη λευτερια”. Εθνικο το αληθες αδερφια. Πραγματικος εθνικος μας υμνος ειναι ο Θουριος του Ρηγα του μαρτυρα στην ξενιτια. “Και στην Αθηνα μεσα ζει στη ξενιτια”. Απο καρδιας καλο κουραγιο και σε αυτους που φευγουν και σε αυτους που μενουν. Σ’αυτους που ειναι σιγουροι και ψαχνουν για προδοτες καλο ξημερωμα.
Ευχαριστώ, αγαπητέ Θανάση. Συμφωνώ με όσα γράφεις. Θα ήθελα μόνο να προσθέσω ότι στην πατρίδα μας γνώρισα, ειδικά στα πανεπιστήμια, αρκετούς ανατολίτες κοτζαμπάσηδες πίσω από την προσωπίδα του φιλοευρωπαίου ανανεωτικού “αριστερού” . Φυσικά εκτός από αυτούς υπάρχουν και οι άλλοι, οι παλαιάς κοπής, οι καθαρόαιμοι. Όμως αφού μιλάμε για κοτζαμπάσηδες,ας θυμηθούμε τους στίχους ενός ωραίου κλέφτικου τραγουδιού (από τις Εκλογές του Νικολάου Πολίτη)
“Δεν προσκυνώ τους άρχοντες και τους κοτσαμπασήδες μον’ καρτερώ την άνοιξη να’ ρθούν τα χελιδόνια” .
Καταλαβαίνω κάποιος να φύγει με απώτερο σκοπό να φτιάξει την ζωή του και να επιστρέψει ή για να στείλει λεφτά στο σπίτι του. Τους θαυμάζω κιόλας. Πόσοι σαν και αυτούς υπάρχουν? Προσωπικά έχω γνωρίσει ένα μόνο άτομο. Οι υπόλοιποι που ξέρω, και είναι πολλοί, ενδιαφέρονται μονάχα για την καριέρα τους και είναι κλασικοί ανθέλληνες ή στην καλύτερη περίπτωση ευρωλιγούρια. Είναι θέμα πατριωτισμού. Τον 18ο και 19ο αιώνα οι Έλληνες έφευγαν, έβγαζαν λεφτά και τα έστελναν στην πατρίδα για σχολεία, εκκλησιες, βιβλία κλπ. Σήμερον οι <> φεύγουν και επιστρέφουν χολή, μίσος και καταφρόνια. Ποιοι? Αυτοί που σπούδασαν(οι πιο πολλοί) με τα λεφτά του Έλληνα. Όλα τα άλλα είναι φθηνές δικαιολογίες. Είναι αμοραλιστές, απάτριδες και δειλοί. Και αυτά γιατί πάνε σε χώρες και δίνουν φόρους που χρησιμοποιούνται για το κακό της Ελλάδας αλλά κι άλλων χωρών. Τι να κάνουμε, δεν είναι όλοι πατριώτες και ηθικοί, κάποιοι παλεύουν και κάποιοι άλλοι πάνε με τους ισχυρούς. Προσωπικά θεωρώ μεγαλύτερο πρόβλημα την φυγή των Αλβανών. Αυτοί δουλεύουν, κάνουν παιδιά και πάνε την πατρίδα μπροστά. Πόσα παιδιά και τι αξίες δίνουν οι άλλοι? Δεν λέω να βρίσουμε τους λιποτάκτες, αλλά όχι και να τους δικαιολογούμε.
100 ευρω στοιχημα πως ειτε δεν εχεις δουλεψει στην Ελλαδα ειτε ψευτοδουλευεις στο δημοσιο. Βγες στο δρομο να πεισεις τους Αλβανους να μεινουν για να προχωρησεις μπροστα ραγια.
Παράκληση σε Ιωάννη και “με το ένα μάτι βλέπεις τα μισά”, γίνεται ένας ενδιαφέροντας διάλογος πάνω σε ένα ωραίο κείμενο, με την εκτρέπουμε σε αφορισμούς, ας έχουμε όλοι ένα μέτρο σε αυτά που γράφουμε. Ευχαριστώ πολύ.
Στην αίθουσα αναμονής τής ελληνικής πρεσβείας στο Όσλο γνώρισα μια Ελληνίδα νοσηλεύτρια που είχε πάει στη Νορβηγία να βρει δουλειά. Ζητούσε τη βοήθεια της πρεσβείας γιατί, αν και δεν ήξερε παρά μόνο σπαστά νορβηγικά, ήθελε να βρει δουλειά στο Όσλο, στην πρωτεύουσα τής χώρας! Από την πρεσβεία τής εξηγούσαν ότι οι Νορβηγοί έχουν έλλειψη σε νοσηλεύτριες στην επαρχία, όχι στις μεγάλες πόλεις, για να λάβουν την θυμωμένη απάντηση τής νέας Ελληνίδας: “Δεν άφησα δα την Ελλάδα για να έρθω να δουλέψω στα χωριά τής Νορβηγίας”!
Πολλοί νέοι Έλληνες μεγαλώνουν με το παραμύθι ότι “έαν ήμην στην Αμερική, ήθελον αναδειχθή” το οποίο φουντώνει τον ναρκισσισμό τους ότι, τάχα, η Ελλάδα δεν εκτιμά τις δυνατότητές τους. Αυτός ο ναρκισσισμός τούς κάνει να νομίζουν ότι με το που θα περάσουν τα σύνορα τής χώρας, οι ξένοι θα τους έχουν στρώσει κόκκινο χαλί, κάτι που φυσικά δεν συμβαίνει. Η απομάκρυνση από την οικογένεια και την κοινότητα αυξάνει την ελευθερία τού ατόμου, αλλά τις περισσότερες φορές το κάνει να σπάει τα μούτρα του επειδή δεν μπορεί να διαχειριστεί την ελευθερία του.
Ο μόνος τρόπος να αντέξει ο ξενιτεμένος νάρκισσος την ξενιτιά είναι αν δαιμονοποιήσει την Ελλάδα. Ξαφνικά, όλα είναι ρόδινα στην Αγγλία και στη Γερμανία και στην Αμερική. Λες και δεν έχουμε ζήσει σε αυτές τις χώρες. Λες και δεν υπάρχουν πολλοί από μας που τις έχουμε γνωρίσει και τις έχουμε απορρίψει. Στο Λονδίνο παίρνεις 2.000 ευρώ μισθό για μια δουλειά που θα σε πλήρωνε 600 ευρώ στην Ελλάδα, αλλά πληρώνεις 1.000 ευρώ νοίκι και 500 ευρώ φόρους. Όμως, έχεις μόνο καλά λόγια για το Λονδίνο, επειδή τα λεωφορεία έρχονται στην ώρα τους και επειδή δεν χρειάζεται να ξεροσταλιάζεις στις εφορίες.
Έχω πάρα πολύ σεβασμό και αγάπη για κάθε Έλληνα και Ελληνίδα που αναγκάστηκε να φύγει από την Ελλάδα επειδή δεν έβρισκε εδώ δουλειά ή επειδή ήθελε να ζήσει έξω. Δεν έχω καμία ανοχή για τις ναρκισσευόμενες μανταμσουσούδες τής Εσπερίας που από το πρωί ως το βράδυ βρίζουν την πατρίδα τους και όλους εμάς τους συμπατριώτες τους, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, έχοντας φτιάξει ένα παρανοϊκό παραλήρημα μεγαλείου πως -τάχα- στην Ελλάδα τούς “πολεμούν”, ενώ μόνο στην Ευρώπη ή στην Αμερική αναγνωρίζονται τα “άπειρα” ταλέντα τους.
Απ’ οτι βλεπουμε οι αποψεις διιστανται…
Κατα την ταπεινη μου γνωμη η αληθεια βρισκεται καπου στη μεση…
Η ελλαδα δεν κανει εξαγωγη εγκεφαλων…γιατι ουτε τους εχει ουτε μπορει να τους αναπτυξει! Μεταναστευουν ανθρωποι με διαφορετικα προσοντα ο καθενας για τον απλο λογο οτι δεν μπορουν να ανταπεξελθουν στις ”ιδιαζουσες ελληνικες συνθηκες” και θεωρουν οτι σε καποια αλλη χωρα θα μπορεσουν να ανταπεξελθουν .. Και η αποφαση τους θα πρεπει να ειναι σεβαστη. Οταν εσυ πεινας και σε πνιγουν τα δανεια, κανενας δεν δεν εχει το δικαιωμα να σου πει μη φευγεις ιδιως οταν δεν εχει ουτε καν δουλεια να σου προσφερει και σου λεει να μεινεις σε μια κοινωνια που ειναι βουτηγμενη στο ρουσφετι, στη μιζα, στις καθε λογης συντεχνιες και κολεγιες και στη νοοτροπια του ”παρτακια”. Τωρα σχετικα με το life style, κλπ αυτο που βλεπω εγω ειναι οτι οσα δεν πιανει η αλεπου τα κανει κρεμασταρια.
Σχετικα με τις σπουδες στα ελληνικα πανεπιστημια, ειναι γνωστος ο τροπος επιλογης των καθηγητων. Τετοιοι καθηγητες μπορουν να αποδοσουν σωστους αποφοιτους η’ οχι? Αποφασιστε… Αλλα ακομη και απο το πιο δυνατο πανεμιστημιο του κοσμου να εχει αποφοιτησει κανεις, αυτο ειναι μονο η αρχη. Απο εκει και περα ειναι η περαιτερω σπουδη, δουλεια και προσπαθεια του καθενος που θα τον καταστησει ικανο η’ ντενεκε.
ΥΓ; Οσοι μενουν και κατηγορουν αυτους που φευγουν…αλλα και οσοι φευγουν και κατηγορουν αυτους που μενουν, θεωρω οτι εχουν νοοτροπια εντελως ”Κατινιστικη” και δεν χρηζουν σοβαρης απαντησης.