Αρχική » Υπάρχει διέξοδος από την κρίση;

Υπάρχει διέξοδος από την κρίση;

από admin

του Γιώργου Καραμπελιά

Μέσα σε τριάντα χρόνια, από το 1980 έως το 2010, η ελληνική οικονομία έγινε μια οικονομία «υπηρεσιών», και μάλιστα εμποροπαρασιτικού χαρακτήρα, και απώλεσε κάθε παραγωγικό χαρακτήρα. Η ένταξη στην Ε.Ε. λειτούργησε σαν ναρκωτικό που επιδείνωσε τα διαρθρωτικά μας προβλήματα και η κατάργηση της δραχμής και το πέρασμα στην Ευρωζώνη ήρθε να ολοκληρώσει τη διαδικασία, διότι έφερε την ελληνική οικονομία σε άμεσο ανταγωνισμό με χώρες υψηλότερης παραγωγικότητας και τεχνολογίας. Ωστόσο, αυτή η ένταξη πραγματοποιήθηκε και εν τέλει έγινε δεκτή από τον ελληνικό λαό, ως όπλο για να αντιμετωπίσει  την τουρκική επιθετικότητα, που μετά την εισβολή στην Κύπρο άρχισε πλέον να εκδηλώνεται ανοικτά εναντίον της Ελλάδας. Όταν μάλιστα κατέρρευσε και το ανατολικό μπλοκ, με όλες τις καταλυτικές αρνητικές συνέπειες που είχε αυτή η κατάρρευση για τις χώρες των Βαλκανίων, η Ευρωπαϊκή Ένωση φάνταζε ως η μοναδική λύση, στον βαθμό που πρώτη προτεραιότητα των βαλκανικών χωρών ήταν η ένταξη στην Ε.Ε.

Έτσι η Ελλάδα βρισκόταν παγιδευμένη ανάμεσα στις απαιτήσεις μιας αυτόκεντρης,–ή σχετικά αυτόκεντρης– ανάπτυξης, που επέτασσε η οικονομική πραγματικότητα και οι ανάγκες της χώρας, και από την άλλη τις απαιτήσεις της πολιτικής  πραγματικότητας μιας χώρας η οποία, πιεζόμενη από την τουρκική επιθετικότητα που εκδηλώνεται όλο και πιο ανοικτά μετά το 1974, κατέφευγε στην «παπική τιάρα» για να αποφύγει το «τουρκικό σαρίκι».

 

Με αυτά τα δεδομένα, η μόνη στρατηγική της χώρας θα ήταν η προώθηση επενδύσεων υψηλής τεχνολογίας, ώστε να μπορέσει να ανταγωνιστεί στοιχειωδώς τους ΕΟΚικούς γίγαντες, η διοχέτευση όλων των ΕΟΚικών προγραμμάτων στην εκπαίδευση και την έρευνα, δηλαδή η παραγωγική και εκπαιδευτική αναβάθμιση της χώρας, η διατήρηση του τελευταίου εργαλείου μιας σχετικής οικονομικής αυτονομίας, δηλαδή του ελληνικού νομίσματος, της δραχμής, ως όπλου για τον προσανατολισμό της ελληνικής οικονομίας και προπαντός η δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας στα Βαλκάνια, με τη σύσφιγξη των οικονομικών σχέσεων και όχι απλώς με τις αρπαχτές των τραπεζών και  των διαφόρων παρασίτων.

Αντ’ αυτών, τα ΕΟΚικά προγράμματα φαγώθηκαν από τους ημετέρους του ΠΑΣΟΚ, της ανανεωτικής αριστεράς και των οικολόγων σε πανεπιστήμια, ΙΕΚ και άλλες απάτες «σεμιναρίων», η δε αγροτική παραγωγή έπαψε να ενισχύεται με επενδύσεις και έγινε απλώς επιδοτούμενη από τους μηχανισμούς της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Τέλος, η αθρόα μεταναστευτική εισροή ανειδίκευτου και φτηνού εργατικού δυναμικού, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα σε πρωτοφανή επίπεδα για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, ήρθε να αποτελειώσει την ελληνική οικονομία, παρά τα αντιθέτως υποστηριζόμενα. Διότι υποβάθμισε το τεχνολογικό επίπεδο της παραγωγής, η οποία στηρίχτηκε στα φτηνά χέρια και όχι στην παραγωγική αναβάθμιση και την επένδυση στην τεχνολογία, έδιωξε τους Έλληνες από τις κατασκευές, τη βιομηχανία και την αγροτική παραγωγή και δημιούργησε ένα χαμηλής παραγωγικότητας «δουλοκτητικό μοντέλο παραγωγής». Και όλοι γνωρίζουμε από την ιστορία πως η «δουλοκτησία» εξαχρειώνει τους δουλοκτήτες και υποβαθμίζει το επίπεδο της παραγωγικότητας.

Και όμως, όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν κατ’ ευχήν με αυτό το μοντέλο, που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπήρξαμε –για όσους το θυμούνται– οι μόνοι που το καταγγείλαμε με βάση και την οικονομική λογική. Και υπήρξε μια τέτοια ηχηρή σιωπή, διότι η αθρόα είσοδος φτηνών εργατικών χεριών επέτρεψε την πτώση του πληθωρισμού, επειδή έπεσε το κόστος της εργασίας, ενώ ανέβασε πρόσκαιρα τα εισοδήματα και την κοινωνική θέση των Ελλήνων εργαζομένων.

Έτσι τα παρασιτικά χαρακτηριστικά έγιναν ακόμα πιο έντονα. Οι επενδύσεις κατευθύνονταν μόνο σε δρόμους και «μεγάλα έργα», διευκολύνοντας την κυκλοφορία των εμπορευμάτων και του παρασιτικού κεφαλαίου, με αποτέλεσμα  οι εισαγωγές να διευρυνθούν και οι εξαγωγές να μείνουν στάσιμες. Χρηματιστήριο, Καγιέν και ολυμπιακοί αγώνες έμοιαζε να είναι το νέο όνειρο της Ελλάδας. Και μέσα στη σύγχυση, η κυβέρνηση Σημίτη έβαλε την τελευταία πινελιά στην παρασιτοποίηση της ελληνικής οικονομίας, την είσοδο στη Νομισματική Ένωση και την καθιέρωση του ευρώ, και μάλιστα με σχετικά υψηλή ισοτιμία – ένα ευρώ προς 340 δραχμές. Έτσι το ΑΕΠ της Ελλάδας εμφανίστηκε να κάνει ένα άλμα προς τα πάνω, αλλά στην πραγματικότητα ενισχύθηκε η ακρίβεια και διευκολύνθηκε ο δανεισμός και οι εισαγωγές, ενώ έγιναν ακόμα πιο δύσκολες οι εξαγωγές!  Επιπλέον, η πλασματική άνοδος του ΑΕΠ επέτρεπε ακόμα μεγαλύτερα δημοσιονομικά ελλείμματα και άνοδο του χρέους, μιας και η Ελλάδα εμφανίστηκε να τα μειώνει δήθεν ως ποσοστό του ΑΕΠ !

Όταν λοιπόν ήρθε η παγκόσμια κρίση, η οποία σηματοδοτεί τη μεταφορά του οικονομικού επικέντρου από τη Δύση στην Ανατολή,  η  Ελλάδα βρέθηκε εντελώς ανυπεράσπιστη και απροετοίμαστη, σε απελπιστική θέση, ενώ οι τομείς στους οποίους στηριζόταν, η ναυτιλία και ο τουρισμός, μπήκαν σε κρίση.

Μπροστά στην κατάρρευση

Άρχισε λοιπόν η γενικευμένη αποδόμηση ενός μοντέλου, που επιδεινώθηκε δραματικά από την πολιτική διαχείριση, τόσο του τελευταίου χρόνου της καραμανλικής διακυβέρνησης, όσο και, κυρίως, των ανίκανων  μάγων της κατοχικής κυβέρνησης.

Εισερχόμεθα λοιπόν σε μια σαρωτική και παρατεταμένη κρίση του παρασιτικού μοντέλου που οικοδομήθηκε στη μεταπολίτευση. Μια κρίση που, δυστυχώς, θα την πληρώσουν βαρύτερα απ’ όλους τα ίδια τα λαϊκά στρώματα.

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι ποια πρόταση μπορεί να διαμορφωθεί σήμερα για την αντιμετώπιση της κρίσης και ποια είναι η προσφορότερη για την εθνική οικονομία και τα λαϊκά στρώματα, συνυπολογίζοντας πάντα τα γενικότερα πολιτικά και γεωπολιτικά προβλήματα της χώρας.

Τρεις είναι οι κύριες προτάσεις που σήμερα προωθούνται.

Η πρώτη είναι εκείνη της συμμόρφωσης στις επιταγές του μνημονίου, την οποία προωθεί ολόκληρο το σύστημα της υποτέλειας και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού προσωπικού. Είναι η πρόταση των λαμόγιων, των κατόχων ομολόγων, των διανοουμένων υπηρεσίας, των πρακτόρων ξένων δυνάμεων.

Η δεύτερη είναι η πρόταση της άρνησης του χρέους, παράλληλα ή ταυτόχρονα με την έξοδο από την ΟΝΕ και πιθανότατα από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει τη δυνατότητα διαμόρφωσης σχετικά αυτόνομης οικονομικής πολιτικής. Αυτή η πρόταση στηρίζεται στη λογική του ΚΚΕ και διαφόρων αριστερίστικων ομάδων, ενώ την τελευταία περίοδο συναντά την επιδοκιμασία ενός μεγάλου αριθμού πολιτών, ιδιαίτερα από τα πληγόμενα μεσαία στρώματα, που μόλις εγκατέλειψαν τον καναπέ τους και που φαντάζονται πως με τη στάση πληρωμών θα επιστρέψουν ως διά μαγείας στην προηγούμενη κατάσταση.

Και η τρίτη, η μαζικότερη στην ουσία, η οποία και εκφράζει τη συντριπτική πλειοψηφία ενός λαού με υψηλή υπευθυνότητα, είναι  εκείνη που υποστηρίζει την απόρριψη του μνημονίου, ακόμα και με δημοψήφισμα, την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, έτσι ώστε και να μειωθεί το συνολικό ποσό του με επιμήκυνση και κούρεμα, ώστε αυτή να γίνει λιγότερο επαχθής, τέλος την άρνηση της επιβολής νέων επαχθών βαρών στις πλάτες του ελληνικού λαού.

Ανάμεσα στις τρεις αυτές κατευθύνσεις υπάρχουν και άλλες ενδιάμεσες ή ημιτελείς προτάσεις. Έτσι η Νέα Δημοκρατία μιλάει για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, χωρίς όμως ανοικτή προσχώρηση στην άποψη της αναδιάρθρωσης, ενώ τέλος κάποιοι υποστηρίζουν την άρνηση του χρέους ως προϋπόθεση για την αναδιαπραγμάτευσή του.
Προφανώς η πρώτη άποψη δεν χρειάζεται περαιτέρω επεξήγηση. Την ακούμε μήνες από την κυβέρνηση, τα κανάλια, την Καθημερινή, το Βήμα κ.λπ. και από όλων των ειδών τις γραφίδες, από τον Παπαχελά έως τον Παπαναγιώτου. Προσφάτως και από εκείνη του Χρ. Γιανναρά, ο οποίος υπερθεματίζοντας μας καλεί να παραδώσουμε ολοκληρωτικά την εξουσία και το κράτος στους ξένους και εμείς να αρκεστούμε στον «πολιτισμό» (Βλέπε Καθημερινή 5 Ιουνίου 2011).

Η αδυναμία της δεύτερης άποψης  έγκειται στα  εξής τρία σημεία:

Πρώτον, προϋποθέτει –ή θεωρεί δυνατή την εμφάνισή τους– την ύπαρξη πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων ικανών να  φέρουν εις πέρας μία ολοκληρωτική ρήξη με τους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης και του παγκόσμιου καπιταλισμού. Πιστεύουμε πως κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στη σημερινή Ελλάδα… Δεν υπάρχουν ούτε οι πολιτικές ούτε οι κοινωνικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να συμπαραταχθούν με μία τέτοια στρατηγική και οι οποίες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σχετικά σύντομα και τα αντίστοιχα πολιτικά υποκείμενα. Η ελληνική κοινωνία έχει παρασιτοποιηθεί σε βάθος, δεν διαθέτει πλέον εγχώρια εργατική τάξη και ο μετασχηματισμός της είναι θέμα μιας σχετικά μεγάλης διάρκειας. Κατά συνέπεια, αν υποθέταμε πως θα ακολουθούνταν μια στρατηγική άμεσης ρήξης με το παγκόσμιο σύστημα, οι δυνάμεις αυτής της ρήξης θα ήταν μειοψηφικές κοινωνικά και θα προκαλούσαν, πιθανότατα, τα αντίθετα αποτελέσματα.

Δεύτερον, η πιθανότητα της χρεοκοπίας και η έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ και την ΕΕ προωθείται από την αρχή της κρίσης  από ένα μέρος του γερμανικού και αγγλοσαξονικού κεφαλαίου. Η πτώχευση και η παύση πληρωμών είναι μια υπαρκτή πιθανότητα που θα επιβληθεί στην Ελλάδα και θα προκαλέσει μια εκτεταμένη εκπτώχευση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων. Έτσι, όσο καταστροφική υπήρξε η ένταξή μας στην ΟΝΕ, το ίδιο καταστροφική θα είναι, υπό τις παρούσες συνθήκες, η εκδίωξη μας από αυτήν. Η πιθανή έξοδος μας από την ΟΝΕ πρέπει να πραγματοποιηθεί σε άλλες συνθήκες αν είναι μεμονωμένη, ή σε περίπτωση γενικευμένης κρίσης του ευρώ.

Σε περίπτωση πτώχευσης θα ακολουθήσει μια σαρωτική κρίση αποκαλυψιακών διαστάσεων και τότε όντως θα καταστεί δυνατή η διαμόρφωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που θα επιχειρήσουν άμεσα μια διαφορετική πορεία για τη χώρα. Τηρουμένων  των αναλογιών, κάτι τέτοιο συνέβη στην Ελλάδα με τον πόλεμο και την Κατοχή. Η Κατοχή κατέστρεψε ευρύτατα κοινωνικά στρώματα και τα οδήγησε σε προσχώρηση στο ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Όμως, κανείς δεν σκέφτηκε να προκαλέσει… τον πόλεμο και την Κατοχή, για να ακολουθήσει…. η επανάσταση!

Τρίτον, η λύση της άρνησης του χρέους, ενώ εμφανίζεται ως μία λύση που αρνείται την κηδεμονία των ξένων και διεκδικεί την «εθνική ανεξαρτησία», στην πραγματικότητα υποτιμά τα εθνικά ζητήματα και κινδυνεύει να οδηγήσει σε καταστροφή! Διότι η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε δεινή θέση εξαιτίας της τουρκικής επιθετικότητας και του νεοθωμανισμού, με ανοικτά μέτωπα στην Κύπρο, το Αιγαίο, τη Θράκη και τα Σκόπια, και οποιαδήποτε έξοδός της από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή και η εκδίωξή της από την ΟΝΕ θα υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο τη διεθνή θέση της και θα πολλαπλασιάσει τους κινδύνους τελεσίδικων απωλειών και περαιτέρω εθνικής συρρίκνωσης. Η εθνική μας ανεξαρτησία δεν απειλείται μόνο από το ΔΝΤ και την Κομισιόν, αλλά και από την Ανατολή. Όποιος ξεχνάει αυτή την αποφασιστική παράμετρο, κινδυνεύει  να αποφύγει τη Σκύλλα για να πέσει στη Χάρυβδη.

Και μια τέτοια άποψη, μέσα στην ευκολία της,  δεν διακινείται μόνο σε χώρους που αρνούνται τη σημασία των εθνικών ζητημάτων και τον κίνδυνο του νεοθωμανισμού, αλλά συμπαρασύρει συχνά και δυνάμεις που θεωρητικά έχουν περισσότερο πατριωτική στάση. Αναβαθμίζοντας ως κύριο ζήτημα την «ταξική πάλη», χάνουν από τα μάτια τους την κύρια αντίθεση. Και η κύρια αντίθεση στη σημερινή Ελλάδα είναι η εθνική αντίθεση, από την οποία εξαρτάται άμεσα και η «ταξική πάλη». Κατά συνέπεια, είσαι υποχρεωμένος να βλέπεις όλα τα ζητήματα κάτω από αυτό το πρίσμα.

 

Με αποφασιστικότητα και σχέδιο

Ε ν κατακλείδι λοιπόν, συντασσόμαστε με μια άποψη που στηρίζεται στους εξής άξονες:

Α. Απόρριψη του μνημονίου ως καταστροφικού και αντισυνταγματικού.

Β. Επιμήκυνση και αναδιάρθρωση του χρέους, χωρίς μέτρα εναντίον των λαϊκών στρωμάτων, αλλά αντίθετα με μέτρα τόνωσης της λαϊκής ζήτησης και σύλληψης της φοροδιαφυγής των ημετέρων και των λαμόγιων.

Γ. Άμεση εκμετάλλευση δυνατοτήτων χρηματοδότησης από νέες πηγές, όπως η Κίνα, η Ρωσία και άλλες χώρες, χρησιμοποιώντας και το όπλο της ανακήρυξης της ΑΟΖ και της χρήσης των πιθανών αποθεμάτων πετρελαίου ή φυσικού αερίου.

Δ. Στη συνέχεια, στον βαθμό που αποκτήσουμε μεγαλύτερη δυνατότητα ελέγχου των κινήσεών μας, θα μπορέσουμε να δούμε ρεαλιστικά και υπεύθυνα τη δυνατότητα μιας αυτόκεντρης οικονομικής πορείας, ακόμα και εξόδου από το ευρώ, και την οικοδόμηση ενός περιφερειακού βαλκανικού οικονομικού πόλου, σε βάθος χρόνου, αναπτύσσοντας τις σχέσεις με την Ανατολική Ευρώπη κατ’ εξοχήν.

Μια τέτοια πρόταση προϋποθέτει μία στρατηγική βαθμιαίας ανασυγκρότησης του παραγωγικού ιστού της χώρας, έτσι ώστε να ανατραπεί το παρασιτικό μεταπρατικό μοντέλο, χωρίς ταυτόχρονα να βρεθούμε εντελώς  ξεκρέμαστοι και απομονωμένοι.

Και, πράγματι, το κεντρικό αίτημα που έχει αναδειχτεί από αυτή την κρίση δεν είναι η ανέφικτη πλέον επιστροφή στο παρελθόν, αλλά η αλλαγή του παραγωγικού και θεσμικού μοντέλου της Ελλάδας. Ένα μοντέλο στηριγμένο στα δανεικά, την υπερχρέωση, την υπερκατανάλωση των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων, τις πισίνες και τα 4Χ4 δεν μπορεί να συνεχιστεί. Η Ελλάδα έχει ανάγκη να επιστρέψει στο εσωτερικό της, για να αντλήσει τις δυνάμεις που είναι απαραίτητες. Και όσοι προωθούν τον εύκολο ψευδοεπαναστατισμό της άμεσης «στάσης πληρωμών»  και φαντάζονται  πως αρκεί να χαϊδεύουν τ’ αυτιά των Ελλήνων με απάτες και αυταπάτες, προσφέρουν  τη χειρότερη υπηρεσία στον τόπο τους και σε όσους τους ακούν.

Η Ελλάδα χρειάζεται μια αυθεντική επανάσταση. Μια επανάσταση που θα ανατρέψει το σημερινό παρασιτικό μοντέλο. Κατά κάποιο τρόπο, η κρίση έχει κάνει τη μισή δουλειά. Η Ελλάδα που γνωρίσαμε δεν θα επιστρέψει ποτέ πλέον. Το ερώτημα που έχουμε τώρα να απαντήσουμε είναι εάν θα βαδίσουμε προς την ολοκλήρωση μιας κοινωνικής και εθνικής καταστροφής, ή αν αντίθετα θα μετατρέψουμε αυτή τη σαρωτική κρίση σε αφετηρία μιας αναγεννητικής προσπάθειας. Και γι’ αυτό χρειάζεται θάρρος, αποφασιστικότητα και μυαλό.

ΣΧΕΤΙΚΑ

4 ΣΧΟΛΙΑ

Δημήτρης Μαυρίδης 17 Ιουνίου 2011 - 11:40

Υπάρχει διέξοδος από την κρίση;

Πολύ καλή και διεισδυτική είναι η ανάλυση αυτή. Ιδιαίτερα οξυδερκείς είναι οι παρατηρήσεις οι σχετικές με την ανόητη και καταστρεπτική κατασπατάληση των πόρων που έθεσε στη διάθεσή μας η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τελική κατάληξη την απόρριψη της μεταποίησης και την εγκατάσταση στη χώρα μας ενός οπισθοδρομικού «δουλοκτητικού μοντέλου παραγωγής».

Και βέβαια, η μόνη λύση είναι μια αναγεννητική προσπάθεια με τελικό σκοπό την ανασυγκρότηση της παραγωγικής δυνατότητας της χώρας. Αυτή είναι και η μόνη διέξοδος, αφού ο παρασιτικός καταναλωτισμός είναι καταδικασμένος και καταρρέει.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι η μόνη σωστική δυνατότητα που μας απομένει είναι αυτή, που χωρίς φρόνηση αγνοήσαμε πριν 30 χρόνια, όταν οι συνθήκες για κάτι τέτοιο ήταν πολύ πιο ευνοϊκές. Πρόκειται για στροφή της ελληνικής οικονομίας προς μεταβιομηχανικές δραστηριότητες. Οικονομικές και παραγωγικές δραστηριότητες δηλαδή, που βασίζονται περισσότερο στη γνώση, παρά στο μέγεθος των επενδύσεων. Τέτοιες δραστηριότητες, που χρειάζονται προηγμένες γνώσεις και νεαρής ηλικίας ανθρώπινο δυναμικό. Ακριβώς αυτά που διαθέτουμε σήμερα και που απαξιώνονται κάθε μέρα παραμένοντας άνεργα. Οι παραγωγικές αυτές δραστηριότητες δεν είναι κατ’ ανάγκη ό,τι χαρακτηρίζεται ως «υψηλή τεχνολογία». Πρόκειται για ειδικεύσεις με ένταση εργασίας και με προσανατολισμό προς τις αγορές του εξωτερικού και για παραγωγή ειδικευμένων εργασιών ή και τελικών προϊόντων, τα οποία αφορούν υπεργολαβίες, δηλαδή τμήματα ευρύτερων έργων. Αυτής της μορφής μεταποίηση δεν απαιτεί επενδύσεις κεφαλαίων, τα οποία μετά τη χρεοκοπία μας απλώς δεν είναι διαθέσιμα.

Οπωσδήποτε, οι κατά παράδοση μεταποιητικοί κλάδοι είναι απαραίτητο να αναβιώσουν για τον απλό λόγο ότι είναι απόλυτη ανάγκη να υποκαταστήσουμε ό,τι προμηθευόμαστε από τη διεθνή αγορά με τα προϊόντα των δικών μας χεριών. Και τα προϊόντα αυτά, όχι μόνο θα πρέπει να παράγονται από μας, αλλά και θα πρέπει να είναι ανταγωνιστικά.

Δεδομένης της θλιβερής αποτυχίας μας να επωφεληθούμε από τον πακτωλό που έθεσε στη διάθεσή μας η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και της κατασπατάλησης των κολοσσιαίων δανείων της καταναλωτικής μας ευδαιμονίας, οι στόχοι που περιγράψαμε φαίνονται να μην είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν. Το κύριο εμπόδιο παραμένει το πολιτικό μας σύστημα.

Με τη συνενοχή των πολιτών, το πολιτικό μας σύστημα, έχει ευτελιστεί και είναι ανίκανο να σχεδιάσει και να εφαρμόσει μακροπρόθεσμες συναινετικές πολιτικές. Έτσι η πολιτική σήμερα νοείται και εξασκείται ως μέσο νομής της εξουσίας και εφαρμόζεται με γνώμονα το πολιτικό κόστος. Ποιός Έλληνας πολιτικός μπορεί να εμπνεύσει σήμερα τους πολίτες για να αποδεχθούν σκοπιμότητες πιο σπουδαίες από τον ίδιο τον εαυτό τους; Και δεν μπορεί να εμπνεύσει γιατί ο ίδιος δεν είναι ειλικρινής και στερείται οποιοδήποτε όραμα, εκτός βέβαια από την υποθήκη να κυβερνήσει, όπως του επιβάλλεται παιδιόθεν από την οικογένειά του. Γιατί εκεί εξαντλείται, χωρίς να τους υπερβαίνει, το όραμα της πλειονότητας των φιλόδοξων πολιτικών μας. Αλλά και σε ό,τι αφορά τις αξίες, τον τόπο, την ιστορική μνήμη και τα παραδείγματα της παράδοσης, δύσκολα οι Έλληνες πολιτικοί μπορούν να στηρίξουν οράματα. Κανείς δεν είναι σε θέση να αναφερθεί και να αντλήσει από την τεράστια παράδοση, τη μακραίωνη ιστορία, τη γιγαντιαία πνευματική δημιουργία και τα πλήθη των παραδειγμάτων και των προτύπων. Κανείς δεν τολμά τέτοιες επικλήσεις. Και δεν φταίει μόνο ο συμβατικός χαρακτήρας της παιδείας, αλλά κυρίως η στάση των εκπροσώπων και των φορέων του κοινωνικού συμβολαίου και η αποκοπή τους από την ελληνική υπόσταση, τον τόπο, τη γλώσσα και την ιστορική μνήμη.

Προϋπόθεση λοιπόν της αναγέννησής μας είναι η ριζική ανατροπή του πολιτικού συστήματος, που είναι υπεύθυνο για τις αποτυχίες μας. Πραγματικά χρειάζεται μια ανατροπή με χαρακτήρα επαναστατικό. Πως θα γίνει αυτό;

Δημήτρης Μαυρίδης

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Velos 18 Ιουνίου 2011 - 12:04

-Εδώ που έχουμε φτάσει μόνο ένα ισχυρό ΣΟΚ-ταρακούνημα, της Πολιτικής Ζωής
και της Κοινωνίας, είναι ικανό να αφύπνιση, το καθολικό αίσθημα της κοινής γνώμης
για ανατροπή, ρήξεις,τερματισμό,απεμπλοκής, της Χωράς από τα νύχια, της κάθε
μορφής διαπλοκής, απ`όπου και εάν προέρχεται αυτή.

-Η, είσοδος μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ενιαίο νόμισμα ευρώ, αν και υπήρξαν
αποφάσεις που στιγμάτιζαν την χώραν μας ολόκληρη, πάρθηκαν για εμάς χωρίς εμάς,
κανείς δεν μας ερώτησε εάν θέλαμε αυτήν την πορεία, που απεδείχθη ότι χάνουμε
κάθε ημέρα που περνά, κάτι περισσότερο από την Εθνική κυριαρχία μας. Μετατρέποντας
έτσι το Κράτος – Έθνος, των Ελλήνων σε νομαρχία της Ευρώπης, μετά λύπης μας παρατηρούμε
καθημερινά, την πλήρη απαξίωση ακόμη και των εκλεγμένων, εκπροσώπων-Βουλευτών
του Ελληνικού Λαου, οι οποίοι ξεκάθαρα παίρνουν οδηγίες, από την Ευρώπη, αδιαφορώντας
για το συμφέρον της ίδιας της Ελληνικής Κοινωνίας και των Ελλήνων Πολιτών.

-Όλα είναι γνωστά, το τη συμβαίνει, στην χώρα μας όπως γνωρίζουμε είμαστε κατά ν`αναγκασμένοι
να εκτελούμε όλα τα ανώμαλα, παράνομα, εγκληματικά οικονομικά “βίτσια”, μιας ομάδας
οικονομικών απατεώνων, τοκογλύφων, Ξένων και Ελλήνων, ΟΙ ΌΠΟΙΟΙ πρέπει να συλληφθούν
και να οδηγηθούν στην δικαιοσύνη, ως εγκληματίες του κοινού ποινικού κώδικα.

-Παρατηρούμε την πλήρη απαξίωση, όλων εκείνων των “υγειών φωνών”, όπου το κατεστημένο,
προσπαθεί να σβήσει και να εξαφανίσει, περνώντας συχνά πυκνά την άποψη, περί ΛΑΪΚΙΣΜΟΎ
και εάν ερωτήσει κάποιος, τη εννοείτε κύριοι ΛΑΪΚΙΣΜΌ..; η, τα περί, της μιας, ΚΑΙ μοναδικής επικρατούσης απόψεως,περί του μοναδικού δρόμου, απάντηση δεν δίνουν απλά, αναμασάνε, κουβέντες και λέξεις.
Αν λοιπόν δεν τους ταρακουνησουμε, το οικογένεια-εξαδελφικό-φιλικό,
κατεστημένο,θα ζει και θα βασιλεύει και στην προσπάθεια του, αυτό να επιζήσει, δεν
διστάζει να πουλά την Ελλάδα, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και εθνικά βλέπε τη συμβαίνει
σήμερα με τους Λαθρομετανάστες. Αθρόα εισροή όπου σε λίγα χρόνια 5-10 χρόνια,
εμείς οι Έλληνες, με μαθηματική ακρίβεια και χωρίς κανένα πάθος, θα είμαστε μειοψηφία, κάτι που όλοι το γνωρίζουν αλλά στην προσπάθεια τους, να επιβιώσει το
“φαύλο κατεστημένο”, είναι αδιάφοροι μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα, που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια τους.

-Μοναδικός τρόπος λοιπόν ανατροπής είναι η ανατροπή όλου του σκηνικού που έχουν
στήσει, οι εχθροί εναντίον της πανανθρώπινης Ελληνικής Ιδέας. Πρέπει να αποκτήσουμε
φωνή, που να ζητά, την αλλαγή του πολιτεύματος, με επιστροφή στην
ΒΑΣΙΛΕΥΌΜΕΝΗ ΠΡΟΕΔΡΙΚΉ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ, που σημαίνει ανώτατος ΆΡΧΟΝΤΑΣ
ΕΊΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΕΎΣ ο οποίος προσδίδει και κύρος, βλέπετε σήμερα τη συμβαίνει, με το εκάστοτε πρόεδρο της δημοκρατίας, πλήρης εξευτελισμός της έννοιας, ανώτατος άρχων της δημοκρατίας,
και ο πρωθυπουργός, στην ουσία είναι αυτός που κανονίζει τα πάντα, προερχόμενος
από το εκάστοτε κόμμα που κερδίζει της εκλογές.ΑΥΤΌ δεν είναι δημοκρατία, αυτό λέγεται, εξαπάτηση υφαρπαγής της λαϊκής ετυμηγορίας και ύστερα δεν μπορεί κανείς να τους ακουμπήσει, γιατί όλα είναι έτσι φτιαγμένα, που κάνουν ότι θέλουν.
Εάν ΌΜΩΣ, υπήρχε προεδρικός θεσμός και ο εκάστοτε πρόεδρος, της κυβερνήσεως, έπρεπε να λογοδοτεί στην βουλή των αντιπροσώπων, ενώ για σοβαρά εθνικά θέματα, να ερωτάται ο λαός, με την διενέργεια δημοψηφισμάτων όταν συγκεντρώνονται, 1.000.000 υπογραφές πολιτών, τότε θα είχαμε διαφορετική πορεία, δεν θα υπήρχε οικογενειοκρατία
θα είχαν περιοριστεί οι “διαπλεκόμενοι”. Δεν θα είχαμε οδηγηθεί στο “φαύλο” ΣΗΜΕΡΙΝΌ ΠΟΛΙΤΙΚΌ ΣΎΣΤΗΜΑ ΤΩΝ ΠΡΑΙΤΟΡΙΑΝΏΝ.

-Εν ολίγοις δέχεστε να ξεκινήσουμε μια κίνηση ‘ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΊΑ” με νέα χαρακτηριστικά, όπως επιστροφή στην Βασιλευόμενη Δημοκρατία, ΑΝΏΤΑΤΟΣ ΆΡΧΩΝ
ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΎΜΑΤΟΣ, θα είναι ο βασιλεύς ΚΑΙ στην οποία ο πρόεδρος, που θα εκλέγεται για 5 χρόνια αντι 4, που είναι σήμερα, με την βουλή,
αναβαθμισμένη σε βουλή των αντιπροσώπων, έτσι ώστε ο Πρόεδρος και υπεύθυνος
κυβερνήτης της Χώρας, να μην μπορεί να δρα, ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΆ, η όπως θέλει χωρίς
να δίνη λογαριασμό σε κανέναν, αυτό το βιώνουμε σήμερα, σε όλο του το μεγαλείο.
Έχουμε κυβέρνηση και πρωθυπουργό, οι οποίοι πήραν την ψήφο του Λαου, με ένα σωρό ψέμματα, ενώ ο θεσμός του προέδρου της δημοκρατίας, είναι για να κλαίμε, αφού αυτός
εξελίχθη, σε ένα τελείως άβουλο, αυλικό θεσμό, ο οποίος σπαταλά χρήματα, χωρίς κανένα απολύτως λόγω, όσο για τον θεσμό της βουλής, απολαύστε, μια “κάστα”
ανωτέρων πολιτών, που υπάρχουν επίσης χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο υπάρξεως.

-Έφτασε ο καιρός να χτυπήσουμε το θεριό στην βάσιν του, Ανεξάρτητα εάν κάποιος
είναι Δεξιός η Αριστερός, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι το “καθεστώς των πραιτοριανών” πρέπει να χτυπηθεί στα
θεμέλια του, να εξοστρακιστεί, και η πολιτειακή αλλαγή που αναφέρω εδώ είναι το
μοναδικό σημείο, ΠΌΝΟΥ και ΚΛΆΜΑΤΟΣ,των καθεστωτικών.

-Άμεσα διενέργεια Συντακτικής Εθνο συνελεύσεως, όπου θα αναγνωσθεί το νέο Σύνταγμα
με της αλλαγές στο πολιτειακό, επίσης με αναδρομική ισχύ 25 ετών, επί όλων των
υπουργών και πρωθυπουργών και παντός άλλων υπευθύνων, Ελλήνων και Ξένων, αυτοί να οδηγηθούν, ενώπιον της Ελληνικής δικαιοσύνης και να δικαστούν, ακόμη και έσχατη προδοσία, κατηγόρια που θα βαρύνει, κάθε Έλληνα υπαίτιο.
Επίσης με το ερώτημα εάν θέλει ο Ελληνικός Λαός παραμονή στην ΕΥΡΩΠΑΪΚΉ ΈΝΩΣΗ
και το ΕΥΡΏ.
και με την προώθηση του νέου γεωπολιτικού δόγματος, ΔΕΝ ΑΝΉΚΟΜΕ ΣΤΗ ΔΎΣΗ,
ΆΛΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΆΔΑ, με νέες συμφωνίες οικονομικές, στρατιωτικές, ΜΕ ΤΑ ΚΡΆΤΗ
της ΡΩΣΊΑΣ, ΚΊΝΑΣ, κλπ….

-Ξέρω αυτή η πρόταση που υποβάλω είναι, υπέρ το δέον ανατρεπτική, αλλά η πάμε
κάπου αλλού, η βλέπουμε καθημερινά και μπροστά στα μάτια μας, το ΤΈΛΟΣ ενός
Έθνους – Κράτους, που επί αιώνες, των αιώνων, πρέσβευε πανανθρώπινες αξίες,
αλλά και την ευθύνη. αναπτύξεως των σύγχρονων κοινωνιών,
ΛΟΙΠΌΝ ΤΗ ΛΈΤΕ ΑΡΧΊΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΏΝΑ….;
ΑΡΧΊΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΆΝΩΣΗ, ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΉΣ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΣ,
ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΜΈΤΟΧΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΌΔΗΜΩΝ,…;

-Δεν χρωστάμε σε κανέναν, διαπραγματευόμαστε μόνο το αληθινό χρέος, το υπόλοιπο
δεν μας αφορά ας τα βρουν μεταξύ τους, όλοι αυτοί που δημιούργησαν όλη αυτήν
την χρήματο-πιστωτική κρίση.
Το πως θα κινηθούμε είναι επεξεργασμένο και μην σας φαίνεται παράξενο, το
σημερινό καθεστώς, μπροστά σε ΈΝΑΝ ΑΛΗΘΙΝΌ ΑΝΕΜΟΣΤΡΌΒΙΛΟ ΑΛΛΑΓΉΣ
ΘΑ ΚΑΤΆΡΡΕΥΣΗ, “ΠΆΡΑΥΤΑ”

=ΛΟΙΠΌΝ ΠΡΟΧΩΡΆΜΕ Η ΜΈΝΟΥΜΕ ΣΕ ΛΌΓΙΑ – ΛΌΓΙΑ – ΛΌΓΙΑ…τα κατεστημένο
χρειάζεται γροθιά δυνατή στο στομάχι του, διαφορετικά ΤΕΛΕΙΏΣΑΜΕ
ΣΑΝ ΚΡΆΤΟΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΈΘΝΟΣ.

-ΈΚΚΛΗΣΗ ΣΕ ΌΛΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΎΘΕΡΕΣ ΑΝΕΞΆΡΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΥΓΙΕΊΣ ΦΩΝΈΣ, ΠΟΥ
ΤΕΚΜΗΡΙΏΝΟΥΝ ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΌ, ΑΠ`ΌΤΙ ΙΣΧΎΕΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΌ ΧΡΗΜΑΤΟ-ΠΙΣΤΩΤΙΚΌ, ΤΟΠΊΟ, να ΣΥ ΣΤΡΑΤΕΥΘΟΎΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΣΊΓΟΥΡΟΙ ΌΤΙ ΘΑ ΓΡΑΦΤΟΎΝ ΜΕ ΧΡΎΣΑ ΓΡΆΜΜΑΤΑ, ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΙΣΤΟΡΊΑ, ΩΣ ΟΙ ΣΩΤΉΡΕΣ
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΌ-ΙΔΕΑΤΙΣΜΟΥ.
ΔΙΌΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΌΣ ΕΚΤΌΣ ΤΩΝ ΆΛΛΩΝ ΠΡΕΣΒΕΎΕΙ “ΙΔΈΑ”

ΠΛΗΡΟΦΟΡΊΕΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΊΑ ΓΙΑ ΟΡΓΆΝΩΣΗ – ΕΞΆΠΛΩΣΗ ΤΗΣ ΙΔΈΑΣ,
ΝΈΟΥ ΠΟΛΊΤΙΚΟΥ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟΎ ΚΙΝΉΜΑΤΟΣ
“ΕΛΛΉΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΊΑ”

velosocean@gmail.com

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΔΕΙΓΜΑ 20 Ιουνίου 2011 - 22:46

Συμφωνω απολυτα με την αναλυση.
Μπορουμε ν’αρχισουμε με το να υποστηριζουμε μονοι μας τους υπερηλικες συγγενεις μας…:-)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μάριος Μιχαηλίδης 10 Ιουλίου 2011 - 01:45

Αφήνοντας κατά μέρος τα περί “Βασιλέως” (…), εστιάζω στις σχέσεις μας με την Ε.Ε. Ορθά, επισημαίνεται ο κίνδυνος (και) από την Ανατολή (Τουρκία), όμως, υπονοείται ότι η σε βάρος μας διαχείριση αυτού του κινδύνου δεν αποτελεί συστατικό στοιχείο της κυρίαρχης πολιτικής (και) της Ε.Ε.! Η Ε.Ε. μας προστατεύει, τελικά, στο Αιγαίο; Γενικότερα, η Ε.Ε. είναι διατεθειμένη να στηρίξει μια Ελλάδα της απεμπλοκής από τα νύχια των κερδοσκόπων και της αυτοδύναμης ανάπτυξης, μια Ελλάδα που θα χαράσσει εξωτερική πολιτική ανάλογα με τα δικά της συμφέροντα; Μεγάλη αντίφαση, άλυτη θαρρώ με βάση το παραπάνω άρθρο.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ