Του Γιώργου Καραμπελιά
Παρακολουθούμε όλοι ως υπνωτισμένοι το θέαμα μιας κυβέρνησης ασχέτων και μαθητευόμενων μάγων να βυθίζει μέρα με τη μέρα σε μεγαλύτερο αδιέξοδο τη χώρα σε όλα τα πεδία, και έναν άβουλο πρωθυπουργό να παρακολουθεί ανίκανος να παρέμβει προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση· παρακολουθούμε ταυτόχρονα το θέαμα μιας σταδιακής κατεδάφισης των οραμάτων του… αντιμνημονιακού κινήματος. Δεν θα επανέλθουμε όμως σε αυτά που έχουμε τονίσει πολλές φορές, (ad nauseam) την τελευταία περίοδο, αλλά θα προσπαθήσουμε να διευκρινίσουμε για μια ακόμα φορά το ιδεολογικό και πολιτικό υπόστρωμα αυτής της πολιτικής.
Όταν ανήκεις σε μια γενιά και μια ιδεολογική και πολιτική σχολή που τις τελευταίες δεκαετίες προσπάθησε να κατεδαφίσει την ιστορική συνείδηση του ελληνισμού, αρνείται τη συνέχεια του ελληνικού έθνους· σε ένα ρεύμα που αρνείται να αναγνωρίσει στην οθωμανική Τουρκία εκείνον τον παράγοντα που από τη μάχη του Ματζικέρτ το 1071 μέχρι την εισβολή στην Κύπρο και τις αδιάκοπες προκλήσεις έχει ως διαρκή διακηρυγμένο και μόνιμο στόχο του την κατοχή ή την υποταγή του «συνόρου» που αποτελεί η Ελλάδα.
Όταν από την άλλη πλευρά δεν έχεις καμία συνείδηση ότι η σχέση μας με την Δύση δεν είναι μια σχέση οργανική αλλά τακτική και αναγκαστική συμμαχία απέναντι στην εξ Ανατολών απειλή και πλέεις μέσα σε πελάγη ενός αφελούς ευρωκεντρισμού και δεν έχεις συνείδηση πως ο ελληνισμός είναι όντως, δυστυχώς, «ανάδελφος», αλλά αντίθετα έχεις ανατραφεί με όλες τις εξυπνάδες που λοιδορούσαν την τόσο καίρια έκφραση του πρόεδρου Σαρτζετάκη.
Όταν αγνοείς το γεγονός της βαθύτατης παρακμής στην οποία έχει εισέλθει εδώ και πολλά χρόνια ο ελληνισμός.
Όταν αγνοείς πως το κεντρικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα είναι η δημογραφική της παρακμή η οποία εκτός από την πληθυσμιακή συρρίκνωση θα την μεταβάλει πολύ σύντομα σε χώρα γερόντων (ήδη ο μέσος όρος ηλικίας είναι 43 χρόνια) με όλες τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό σε όλα τα πεδία, από την άμυνα, την παραγωγή έως το συνταξιοδοτικό και την αδυναμία να καλυφθούν οι «περιβόητες» συντάξεις.
Όταν κλείνεις τα μάτια μπροστά στη μεγάλη μετακίνηση των πληθυσμών που λαμβάνει χώρα από την Ανατολή προς τη Δύση, μετακίνηση η οποία είναι ενταγμένη και στη στρατηγική του μόνιμα απειλητικού γείτονα, τότε μπορείς να αναφέρεσαι στο ζήτημα των προσφύγων και των μεταναστών, μόνον ως ζήτημα «ανθρωπιστικό» και όχι ως ζήτημα που στο βάθος χρόνου μετατρέπεται σε ζήτημα εθνικής επιβίωσης.
Όταν δεν έχεις συνείδηση ότι μία πλήρης οικονομική και κοινωνική κατάρρευση της χώρας κινδυνεύει να σε οδηγήσει σε μια καθοδική σπείρα χωρίς επιστροφή.
Όταν αρνείσαι να δεις τι έχει συμβεί στη Βουλγαρία, η τη Σερβία εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια ή ακόμα χειρότερα τι συμβαίνει στη γειτονική Συρία.
Όταν εν ολίγοις έχεις ανατραφεί με μια ψευδοταξική ιδεολογία που υποτιμά συστηματικά την εθνική διάσταση και με μια ατομοκεντρική δυτική αντίληψη για την οποία σημασία έχει απλώς «να περνάμε καλά», και όλα αυτά σε ένα έθνος που αριθμεί πλέον μόνο δέκα εκατομμύρια πληθυσμό, τότε σου επιτρέπονται τα πάντα.
Τότε μπορείς πολύ εύκολα με απόλυτη έλλειψη συναίσθησης της ιστορικής και γεωπολιτικής πραγματικότητας, να παίζεις την κυβέρνηση και το θέαμα της δήθεν διακυβέρνησης.
Τότε σου επιτρέπεται να οδηγείς μια χώρα με τα μεγέθη και τις δυνατότητες της σύγχρονης Ελλάδας σε μια πολιτική αφασία, όπου καθημερινά καταρρέουν όλα τα οικονομικά δεδομένα αλλά και οι υποδομές της χώρας και όπου μέσω ενός απίστευτου μιθριδατισμού εθιζόμαστε και αρκούμαστε στο «κάθε μέρα και χειρότερα».
Συντήρηση ή όραμα;
Πολλοί μας έχουν επικρίνει τα τελευταία χρόνια ως υπερβολικά συντηρητικούς που δεν τολμούν να προχωρήσουν στις απαραίτητες «ρήξεις» έστω κι αν αυτό συνεπάγεται στην επιστροφή στη δραχμή ή ακόμα και την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και αυτό συχνά, από εκείνους που όταν, πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, έμπαινε η Ελλάδα στο ευρώ πανηγύριζαν ή σιωπούσαν, σε αντίθεση με εμάς που είχαμε ταχθεί όσο γίνεται πιο αποφασιστικά ενάντια σε μια τέτοια πολιτική.
Τι συμβαίνει λοιπόν σήμερα; Έχουμε επαναλάβει αναρίθμητες φορές πως η έξοδος από το ευρώ δεν είναι σήμερα επιλογή δική μας, μιας ισχυρής Ελλάδας ικανής να προχωρήσει σε νέες οικονομικές πολιτικές και νέες συμμαχίες, αλλά θα γίνει αναγκαστικώς ως εκδίωξή μας.
Κατά συνέπεια δεν μπορούμε να προσδοκούμε τίποτα το θετικό από αυτήν, διότι όχι μόνον με τις αλλεπάλληλες υποτιμήσεις, θα ρίξει ακόμα περισσότερο το ήδη δραματικά πεσμένο εισόδημα των Ελλήνων αλλά και κυρίως διότι θα οδηγήσει σε μια γεωπολιτική απομόνωση την χειρότερη δυνατή στιγμή στην περιοχή μας.
Είναι εντελώς χαρακτηριστικό ότι όλοι οι «πατριώτες» που υπερασπίζονται την έξοδο από το ευρώ, δεν σκέφτονται καθόλου τι πρόκειται να συμβεί με την Κύπρο εάν πάψει να βρίσκεται τουλάχιστον στην ίδια οικονομική ζώνη με την Ελλάδα, και απομείνει έρμαιο στις διαθέσεις της Τουρκίας και της Βρετανίας.
Υπάρχει άραγε μια εναλλακτική πολιτική στην περίπτωση μιας τέτοιας εξόδου; Μπορούμε να στηριχθούμε μήπως στη Ρωσία; Είναι σαφές ότι το ερώτημα παραμένει μάλλον θεωρητικό. Διότι η Ελλάδα είναι απόλυτα εξαρτημένη από τις εισαγωγές και τις εμπορικές σχέσεις της με τη Δύση, «βγάζει το ψωμί της» από τον τουρισμό που κατά 80% προέρχεται από δυτικές χώρες, η δε Ρωσία σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν διατεθειμένη να έρθει σε ρήξη με τη Γερμανία ή με την Τουρκία με τις οποίες διατηρεί τεράστιες οικονομικές σχέσεις. Επιπλέον, οι γειτονικές μας βαλκανικές χώρες ιδιαίτερα η Ρουμανία και η Βουλγαρία, δεν ανήκουν πλέον στο φιλορωσικό στρατόπεδο αλλά είναι αντίπαλές της. Καταλαβαίνουμε επομένως, ότι η αναγκαία βελτίωση των σχέσεών μας με τη Ρωσία και η στήριξή μας σε αυτήν σε πολλά θέματα ενεργειακό, αμυντικό κ.λπ., έχει προφανή και αδιαμφισβήτητα όρια. Και πρέπει να ενταχθεί σε μια μεσομακροπρόθεσμη προοπτική μιας ανεξάρτητης και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.
Το ίδιο κατά μείζονα ρόλο ισχύει με την Κίνα. Η Κίνα μπορεί να είναι σύμμαχός μας αλλά μακρινή και αδύνατο να μας στηρίξει αποφασιστικά στα εθνικά και γεωπολιτικά μας προβλήματα.
Εμείς έχουμε ιστορική συνείδηση της χώρας μας και για τη χώρα μας. Γνωρίζουμε ότι ο σημερινός ελληνισμός στην Ελλάδα και την Κύπρο είναι το τελευταίο ιστορικό υπόλειμμα ενός μεγάλου έθνους και ενός μεγάλου πολιτισμού στη δυσκολότερη στιγμή της ιστορίας της. Γιατί αν κάποτε δεν είχαμε κράτος είχαμε οικονομική υπεροχή σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο τη Μικρά Ασία και τα Βαλκάνια, είχαμε πληθυσμό και ισχυρή δημογραφία, οι γιαγιάδες μας γεννούσαν δέκα ή δεκαπέντε παιδιά, είχαμε πολιτισμική υπεροχή. Σήμερα συρρικνωνόμαστε έχουμε χάσει κάθε παραγωγική αυτεξουσιότητα έχουμε γίνει πολιτισμικοί νάνοι, ενώ ο μεγάλος μας αντίπαλος ενισχύεται σε όλα τα πεδία.
Στον προηγούμενο αιώνα διαπράξαμε δύο μεγάλα εθνικά εγκλήματα, με δύο εμφυλίους χάσαμε τη Μικρά Ασία, τη Σμύρνη και την Πόλη ως κέντρα τους ελληνισμού και με τον δεύτερο και τραγικότερο εμφύλιο (1944-1949) χάσαμε την Κύπρο, την Βόρειο Ήπειρο και την οικονομική και πολιτική μας αυτεξουσιότητα.
Σήμερα είμαστε στο κατώφλι μιας νέας μεγάλης εθνικής καταστροφής. Αν έστω και σήμερα, την ύστατη στιγμή, δεν κατανοήσουμε ότι ο ελληνισμός αποτελεί «απειλούμενο είδος» προς εξαφάνιση και πρέπει να προστατευτεί από εμάς τους ίδιους, τότε κινδυνεύουμε σε αυτόν τον αιώνα να πάψουμε να υπάρχουμε ως αυτόνομο πολιτειακό υποκείμενο και να σκορπίσουμε στους πέντε δρόμους σαν τους Αρμενίους ή ακόμα περισσότερο τους Λιβανέζους, ενώ ο ιστορικός χώρος της Ελλάδας θα μεταβληθεί σε έναν απλό χώρο ταμπόν μεταξύ ισλαμικής Ανατολής και Δύσης.
Γι’ αυτούς τους λόγους είμαστε απολύτως «συντηρητικοί», δηλαδή θέλουμε να διασωθεί ο υπαρκτός ελληνισμός και για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει ένας συνδυασμός μιας διπλής τακτικής πάνω στην οποία πολλές φορές έχουμε επιμείνει μέχρι σήμερα. Μια τακτική «ανταρτοπόλεμου» στη διαπραγμάτευση με τους τοκογλύφους και τη γερμανική Ευρώπη ώστε να αποφύγουμε το πένθιμο σόλο, μέχρις ότου αποκτήσουμε περισσότερους συμμάχους στο εσωτερικό της Ευρώπης και να ενισχυθούμε ώστε να μπορέσουμε μεσοπρόθεσμα να καταργήσουμε ένα μεγάλο μέρος του χρέους.
Ταυτόχρονα για να έχει νόημα και ο ανταρτοπόλεμος πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο στρατηγικός μας στόχος. Αυτό δηλαδή που απουσιάζει εντελώς από τη σκέψη και την στρατηγική(!) της παρούσας κυβέρνησης, η οποία εξαντλείται απλώς στο να αποφύγουμε τα χειρότερα και «να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις». Ο ανταρτοπόλεμος έχει νόημα όταν τον εντάσσεις σε ένα όραμα για τη νέα Ελλάδα. Ένα όραμα που έχουμε χαρακτηρίσει εκσυγχρονισμό της παράδοσης, δηλαδή δημογραφική ανάκαμψη, ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση, αμυντική θωράκιση, κοινωνική δικαιοσύνη, πολιτισμική αναγέννηση και αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς.
Αλλά για όλα αυτά είναι απαραίτητο αυτό που λείπει από την ασύντακτη κυβέρνηση και τον άβουλο πρωθυπουργό, μια ιστορική συνείδηση της πατρίδας και του έθνους, μια γνώση του «από πού ερχόμαστε», για να μπορούμε να έχουμε συναίσθηση και για το τι μας λείπει και για το που πηγαίνουμε!
15 ΣΧΟΛΙΑ
“Σήμερα είμαστε στο κατώφλι μιας νέας μεγάλης εθνικής καταστροφής.”
Τραγική διαπίστωση, πέρα για πέρα αληθινή…
Κάιριος και μεστός ο λόγος του Γιώργου Καραμπελιά.
“Οι καιροί ου μενετοί”.
Αγαπητέ κύριε Καραμπελιά σε διαβάζω και αυτά που αναφέρεις είναι στο σωστό δρόμο αλλά…κάνεις επίθεση σε μια χθεσινή κυβέρνηση μόλις 2 μηνών, δυστυχώς μαζί με όλους τους υπόλοιπους γερμανοτσολιάδες.
Βιάστηκες κύριε Καραμπελιά…βιάστηκες να κατακρίνεις κυβέρνηση και πρωθυπουργό.
Εκτός και αν πιστεύεις ότι μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση που θα σου λύσει σε 2 μήνες την ήττα στο Ματζικέρτ το 1071…???
Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να παρακολουθώ άλλο αυτό τον στείρο και αδιέξοδο τρόπο κριτικής που κάνετε.
κυριε Μπαρτά το τελευταίο εξάμηνο κινείται η ελληνική οικονομία σε υφεσιακούς ρυθμούς (1%), οι οικονομικοί δείκτες συνεχώς χειροτερεύουν, αυτά λειτουργούν υπέρ των δανειστών μας. Οσο τραβάει αυτή η ιστορία της διαπραγμάτευσης χωρίς μια δυναμική λύση το κλίμα θα είναι όλο και πιο αρνητικό για την Ελλάδα. Στο τέλος θα δείτε ότι θα μας οδηγήσουν σε νεά οικονομική καταστροφή και οι Ευρωπαίοι θα το παρουσιάσουν ότι την ευθύνη την έχει αποκλειστικά και μόνο η Ελλάδα, ότι αυτοι προσπάθησαν αλλά η νέα κυβέρνηση και ο λαός που τη στήριξε αποφάσισαν να κάνουν την χώρα τους Κούγκι. Επαναλαμβάνεται η ιστορία της Μικρασιατικής Καταστροφής, όπως και τότε τραβούσε η ιστορία χωρίς να δίνεται μια λύση και στο τέλος ήρθε η πιο δραματική λύση και την ευθύνη την φόρτωσαν στην Ελλάδα, χωρίς να ευθυνόμαστε μόνο εμείς. Το ιδιο πάει να γίνει σε άλλη κλίμακα φυσικά.
Αντί λοιπόν να χαϊδεύουμε την κυβέρνηση ότι είναι νέοι και θα μάθουν, που δεν ισχύει γιατί δεν έχουν χρόνο να μάθουν, πρέπει να αναλάβουν δράση και να μην τραβάνε σε μάκρος τις διαπραγματεύσεις γιατί δεν θα υποχωρήσουν οι ευρωπάιοι αλλά εμείς θα βουλιάξουμε. Οσοι λοιπόν στηρίζουν την κυβέρνηση θα έπρεπε να την πιέζουν να αναλάβει δράση, να κλείσει άμεσα συμφωνία με τους δανειστές και μετά να περιμένει την επομενη κατάλληλη στιγμή. Να πάρει χρόνο και τότε ίσως να μάθουν να κυβερνούν και να ελπίζουμε ότι θα αλλάξει λίγο το κλίμα στην Ευρώπη με τις εκλογικές μάχες στην Ισπανία, την Ιρλανδία κ.λπ. Αλλά τώρα χρειάζεται πίεση και όχι χάϊδεμα της κυβέρνησης και πιεση πρώτα από όλα από αυτούς που την στηρίζουν. Αφού κάναν τη βλακεία να πάρουν την κυβέρνηση πλήρως απροετοίμαστοι και στη χειρότερη συγκυρία ας αναλάβουν τις ευθύνες του και να αρχίσουν να ασκούν το ρόλο τους.
Κατ αρχάς ήταν σε όλους γνωστό, και κυρίως στους κυβερνώντες, ότι η Ε.Ε. αποτελεί όργανο πολιτικών εκβιασμών και συνταγματικών εκτροπών, καθώς και επίσης ότι όλα στο μέτωπό της διαπραγμάτευσης θα παιχτούν κατά το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης. Άρα, επιχειρήματα του τύπου ‘κοιτάξτε τι μας κάνουν’ και ‘δεν έχουμε χρόνο’ δεν λειτουργούν, γιατί πολύ απλά περιλαμβάνονταν μέσα στο ‘πακέτο’ της διακυβέρνησης. Άρα ή την παίρνεις και κάνεις την δουλειά σου ή δεν την παίρνεις. Δεν είναι δυνατόν τώρα η κυβέρνηση να ζητάει πίστωση χρόνου: Εξ άλλου οι κυβερνητικές δυνάμεις δεν ζήτησαν προεκλογικά πίστωση χρόνου, και γι’ αυτό εξ άλλου βγήκαν, υποσχόμενοι άμεσες πράξεις και όχι λόγια.
Εμείς καταγγέλουμε από την εποχή των ευρωσυνταγμάτων (2005) ότι η Ε.E εξελίσσεται σε εργαλείο γερμανικών εκβιασμών. Δεν το θυμηθήκαμε ξαφνικά –όπως άλλοι– τα τελευταία δύο χρόνια. Και προφανώς συνεχίζουμε να το καταγγέλουμε, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την πολιτική της παρούσας κυβέρνησης η οποία ισοδυναμεί με το να πηγαίνεις και να παραδίδεσαι οικειοθελώς στα χέρια του βασανιστή σου.
Δύο σημεία εκκίνησης υπάρχει για να κάνει κανείς κριτική στην παρούσα κυβέρνηση. Η μία είναι από την σκοπιά της εθελοδουλείας. Η άλλη είναι από την σκοπιά ενός αυθεντικού σχεδίου απελευθέρωσης της χώρας. Η κριτική που ασκείται από αυτήν την ιστοσελίδα και τον χώρο, γίνεται από την δεύτερη σκοπιά. Η λογική που θέλει να ταυτίζει πάσα σκληρή κριτική προς την κυβέρνηση με τους… γερμανοτσολιάδες έχει πρόθεση να επιβάλει σιωπή νεκροταφείου απέναντι στα πεπραγμένα της εξουσίας και εκ των πραγμάτων είναι μια αντιδραστική λογική.
Με τον ίδιο τρόπο που καταγγέλαμε τα εγκλήματα της προηγούμενης κυβέρνησης (την οποία κατηγορούσαμε ότι συνηγορεί και συμμετέχει σε μια βελούδινη γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού), θα καταγγέλουμε και την τωρινή παιδική χαρά, η οποία εκδηλώνει τις τρομακτικές της αντιφάσεις στ’ όνομα αξιών και ελπίδων που αφορούν όλους μας, την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε τις αξίες του δημοκρατικού πατριωτισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της πραγματικής δημοκρατίας να εκφυλίζονται και να διασύρονται από δυνάμεις οπορτουνιστικές. Γιατί διακυβεύεται η μελλοντική πολιτική ανυποληψία αυτών των αξιών.
Αν αυτή η κυβέρνηση τα κάνει σκατά, που δυστυχώς απ’ ό,τι φαίνεται είναι η μόνη πολιτική που είναι σε θέση να εφαρμόσει άμεσα και με εξαιρετική αποτελεσματικότητα, τότε θα γίνουμε Βουλγαρία, μια βαλκανική αποικία που θα κυβερνούν μαφιόζοι και φασίστες.
Ε λοιπόν είναι μεγάλο το τίμημα της ‘πίστωσης χρόνου’ που ζητάτε!
Κάθε κείμενο του ΓΚ, αποτελεί ένα γεγονός από μόνο του κι αυτό διότι χρόνο με το χρόνο κι έχοντας μια στιβαρή γνώση και επίγνωση της ελλαδικής και της ευρύτερης γεωπολιτικής πραγματικότητας, επιβεβαιώνεται. Το κρίμα όμως είναι ότι πεθαίνουμε σαν χώρα και κάνουμε και πολύ θόρυβο που θα έλεγε κι ο Βέγγος με το βλέμμα του Οδυσσέα. Οφείλουμε όμως παράλληλα αγαπητέ ΓΚ να δούμε όλες αυτές τις σημαντικές για την επιβίωση του πολιτισμού (του ελληνισμού θα έλεγες) και μιας στοιχειώδους συνοχής, πτυχές που συνεχίζουν να επιβιώνουν ως νησίδες ασύνδετες. Η αλήθεια είναι ότι σε τίτλους αλλά και σε κάποιες επί μέρους προσπάθειες έχουν θιγεί αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτήν την περίοδο και με βάση τον πυρήνα της ανάλυσής σου ο οποίος παραμένει επίκαιρος από το… 90 θα έπρεπε να αναπτυχθούν αυτοί οι τίτλοι που αποτελούν όροι για την επιβίωση που λέγαμε. Δηλαδή το είδαμε το πράμα, το αναλύσαμε, το καταγγείλλαμε. Τι άλλο μένει; Πόσα ακόμα κείμενα θα ομολογούν την κατάντια; Συμμεριζόμενος όλο σχεδόν το κείμενο κι αυτά που θα επακολουθήσουν φοβούμαι ότι μια τέτοια “εμμονή” δεν θα επιφέρει μια θετική κατάσταση άμυνας σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε. Δηλαδή το ερώτημα είναι το πώς θα επικοινωνήσουμε με αυτό το κοινωνικό σώμα που δικαίως αισθάνεται μια ανακούφιση από το μη χείρον ως βέλτιστον. Πώς δηλαδή θα μπορέσουμε να υπερβούμε την πανδαισία του λιγότερο κακού και να μην μιλάμε πια για λαό μαραζιάρη αλλά για οργανωτή της ζωής. Δεν είναι απλό, αλλά αυτό που χρειαζόμαστε, δεν είναι, άλλα σωστά αναλυτικά κείμενα που στοχεύουν στην ημιμάθεια και στο αλαλούμ της κυβέρνησης (σύμπτωμα άλλωστε όλων των αποικιακών κυβερνήσεων-πότε δεν υπήρξε αλαλούμ μετά το 1949;) αλλά αναφορές για να υπερβούμε την κατάσταση αυτή. Και νομίζω ότι είστε η μόνη πολιτική δύναμη (καθώς και διάσπαρτοι άνθρωποι) η οποία μπορεί να το πράξει αυτήν την περίοδο με υπευθυνότητα, Ξεχωρίζοντας τις αιχμές που έχουν διατυπωθεί (παιδεία, παραγωγική ανασυγκρότηση, κοινότητες αγώνα, κλπ) νομίζω ότι αυτές πρέπει να αναπτυχθούν για να είμαστε έτοιμοι απέναντι σε εκρηκτικές καταστάσεις που έρχονται. Αυτό και με πολλή εκτίμηση από έναν άνθρωπο που πασχίζει στην ίδια ρότα.
Αγαπητέ κ. Καραμπελιά με ενδιαφέρον όπως πάντα διάβασα την ανάλυσή σας. Η μόνη μου αντίρρηση με το πρώτο μέρος της είναι ότι η “κυβέρνηση ασχέτων και μαθητευόμενων μάγων” δεν αγνοεί τίποτα από αυτά που λέτε. Αντίθετα κατέβαλλε τις τελευταίες δεκαετίες εργωδέστατες προσπάθειες προς όλες αυτές τις κατευθύνσεις που διεξοδικότατα αναδείξατε και τώρα ως κυβέρνηση πλέον ολοκληρώνει το “έργο” της που είναι η υποταγή της Πατρίδας κι ο αφανισμός του Ελληνισμού και της Ρωμηοσύνης. Λυπάμαι αλλά νομίζω ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμμία αμφιβολία πλέον….
Αυτα που λες δεν ισχυουν μονο για το συριζα αλλα για ολα τα κομματα δηλαδη για ολους τους ελλαδιτες γιατι ελληνες δεν υπαρχουν.
Δευτερον βρισκομαστε στον αφανισμο ολης της ανθρωποτητας και οχι μονο των ελλαδιτων.
Πριν τον αφανισμο θα γινει πυρηνικος πολεμος περι το 2030 και πολεις οπως το Παρισι η Ν Υορκη το λονδινο θα αφανιστουν απο ατομικες βομβες.
Μονο αυτοι που θα εχουν αλλαξει επιπεδο συνειδησης θα γλιτωσουν οπως την εποχη του Νωε η του Δευκαλιωνα κατα την μυθολογια για να δημιουργησουν την νεα φυλη. Οι υπολοιποι τελος. Δεν θα μπορεσον να συνεχιζουν τις αθλιοτητες και τις απανρθωπιες τους.
Ο εχων αυτια ας ακουει και ματια ας βλεπει
Με αυτό που λες για όλα τα κόμματα συμφωνώ απόλυτα κι επαυξάνω. Και για την εξαφάνιση της Ελλάδος ως κράτος συμφωνώ. Τώρα για τα άλλα δεν ξέρω να σου πω αλλά για να το λες εσύ κάτι θα ξέρεις. Να είσαι καλά.
Λες και αυτοι του ΣΥΡΙΖΑ προετοιμαζουν το εδαφος για τη ΧΑ…λες και το κανουν επιτηδες…!
Ο Χαραλαμπιδης τοχε πει απο το 1996 στο συνεδριο του ΠΑΣΟΚ …
https://www.youtube.com/watch?v=LJocztgPMrA
κατα τη γνωμη μου, που ειναι και γνωμη του κιτσικη- πρεπει να φτιαχτει επειγοντως ενα πατριωτικο μετωπο με ενωση κκε και χρυσαυγης, ενα εθνικομπολσεβικικο κινημα στο οποιο πρεπει να παμε ολοι οι πατριωτες.
δεν βλεπω τιποτα καλυτερο…βεβαια ειναι ισως το πιο δυσκολο πραγμα στον γαλαξια να γινει, αλλα ετσι κιαλλιως ειμαστε χαμενοι για χαμενοι οποτε ας το δοκιμασουμε και αυτο….
ναι αυτό που λέτε δοκιμάσθηκε στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης της Γερμανίας του μεσοπολέμου… Λέγεται εθνικοσοσιαλισμός δηλ. εθνικισμός και σοσιαλισμός μαζί….
Πριν μερικές μερες πήγα να πάρω την ρήξη.Διάβασα στα πεταχτα ένα κομματάκι στο εξώφυλλο που έλεγε οτι τα πανεπιστήμια τα ελέγχουν οι αναρχικοί και τα νησια οι λαθρομετανάστες και άλλα.Τελικά δεν την πήρα.Προτίμησα τον Ελεύθερο τύπο που έγραφε τα ίδια συν οτι είχε αθλητικά και πρόγραμμα τηλέορασης.
Μου δημιουργήθηκαν απορίες όπως ποιοι λαθρομετανάστες ελέγχουν τα νησιά αυτοί που αναπαύονται στον πάτο του Αιγαίου ή αυτοί που ψάχνουν τα σκουπίδια στη γειτονιά μου; Οι τελευταίοι πάντως για τόση εξουσία που έχουν ταπεινοί μου φάνηκαν…
Όσο για τους αναρχικούς που ελέγχουν τα πανεπιστήμια να υποθέσω πως αυτοί τσέπωναν τόσα χρόνια τα λεφτά που ”έπαιζαν ΄΄ εκεί και όχι οι διάφοροι άλλοι.Επιπλέον επειδή ήμουν άγρια νεολαία πριν 20 χρόνια ξεσκονίζω ατζέντες μπας και βρω καμμιά δουλειά…
Συγνώμη για την πλάκα και εγώ διαφωνώ με πολλά απο τα πεπραγμένα της κυβέρνησης κ δεν είμαι ψηφοφόρος της.Καταλαβαίνω τις ενστάσεις σας.Όμως ψιλοπαρεκτρεπεστε σε μια υπερσυντηρητική εκδοχη πατριωτισμού που δεν προσφέρει ούτε σε εσάς ,ούτε στην κοινωνία,βλέπεις άλλοι τον εκφράζουν στα όρια του με μεγαλύτερη επιτυχια
Χοντρικά δυο είναι οι κατηγορίες αυτών που διαφωνούν με το Άρδην. Αυτοί που το κατηγορούν για εθνικισμό, σχέσεις με το δίκτυο 21, ως νεροκουβαλητές των Σαμαρο-βανιζέλων και άλλα τέτοια ανυπόστατα ψέμματα. Η δεύτερη είναι αυτών που λένε έχετε ένα δίκιο αλλά να μωρέ το ύφος σας δεν είναι το κατάλληλο. Λες και αν παίρναμε ιματζ μέικερ (πχ κάποιον σαν τον Λούλη που συμβουλεύει πια τον Τσίπρα, ή εκείνον τον άλλο τον διαφημιστή με την Πόρσε που έγινε φουλ συριζαίος ή μας διάλεγε πουκάμισα η Ζωη Χαλιδια) θα άλλαζε και η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα δεν αλλάζει από το ύφος, το ύφος είναι ένα καλό άλλοθι για να μην πάρεις την εφημερίδα και διαβάσεις και τις μέσα σελίδες. Αλλά πια δεν έχουμε χρόνο σαν χώρα για άλλα άλλοθι, μας τέλειωσαν και αυτά όπως και τα αποθεματικά του κράτους.
Επειδή καμία καταστροφή δεν θα συμβεί τελικά ! Επειδή συμφωνία θα υπάρξει ! Παρά την ατελείωτη καταστροφολογία ! Εγώ έχω ένα απλό ερώτημα προς όλους όσους ονειρεύονται Grexit (απλά αδύνατο!) ! Είναι επιθυμητή μια συμφωνία ή αποτελεί εξ΄ορισμού …..κωλοτούμπα? Και δεύτερον, ποιο είναι το minimum που πρέπει να διασφαλίσουμε σε αυτήν εφόσον είναι επιθυμητή? Διότι το να κατηγορούμε για κωλοτούμπες (κάθε Δευτέρα,Τετάρτη,Παρασκευή !) και επίσης για καταστροφή λόγω ρήξης (Τρίτη,Πέμπτη,Σάββατο!) είναι φαιδρό! Ακόμη πιο φαιδρό είναι να κατηγορούμε για νέα …..Μικρασιατική Καταστροφή, ποντάροντας σε τακτικές win win!Αν γίνει ρήξη θα ….δικαιωθώ! Αν υπάρξει συμφωνία …..κωλοτούμπα! Έτσι και αλλιώς μια συμφωνία, όπως εξακολουθητικά έχω γράψει είναι ένας συμβιβασμός άρα θα δώσει έδαφος σε πολιτικούς…..αναλυτές του τύπου ¨είπαν θα καταργήσουν το Μνημόνιο με έναν νόμο!Δεν το έκαναν! Κωλοτούμπα!΄΄, να ΄΄επιχειρηματολογήσουν΄΄ ανάλογα! Πιο είναι λοιπόν το κριτήριο της έστω οριακά αποδεκτής συμφωνίας?
ΥΓ Έδωσα, σε άλλα σχόλια,πολλά παραδείγματα από την Επανάσταση του 21, για το πως (ευτυχώς!) οι πρόγονοι δεν περίμεναν την…..΄΄κατάλληλη΄΄ στιγμή αλλά ανέτρεψαν τους δυσμενείς συσχετισμούς με το αίμα τους! Θα υπενθυμίσω επίσης ότι ο διαρκής (4 αιώνες!) ανταρτοπόλεμος κατά των Τούρκων (βέβαια τότε πράγματι δεν υπήρχε άλλη επιλογή!) είχε μετατρέψει τον ελλαδικό χώρο στον απόλυτο ευρωπαϊκό αναχρονισμό! Και θα σας υπενθυμίσω ας πούμε την Μάχη του Βαλτετσίου!Και εκεί παρουσιαστήκαμε άπειροι, ανοργάνωτοι κλπ , μήπως δεν έπρεπε να γίνει η Επανάσταση? Και θα μπορούσα να συνεχίσω, εισβολή του Δράμαλη ……..!