Αρχική » Η Μεγάλη Αυταπάτη

Η Μεγάλη Αυταπάτη

από Άρδην - Ρήξη

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ
(Σχόλιο με αφορμή τη σύλληψη του Ν. Μαζιώτη)
του Γιώργου Καραμπελιά

Nikos-Maziotis-795x531

Αντικρίζοντας το βλέμμα του Νίκου Μαζιώτη στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες, έφερα συνειρμικά στη σκέψη μου έναν παλιότερο «αντάρτη πόλης», τον Χρήστο Τσουτσουβή, που το πάθος τον οδήγησε στον θάνατο. Έναν θάνατο προδιαγεγραμμένο από τις επιλογές του και τον τρόπο που τις διεκδικούσε. Τότε είχα γράψει, συγκλονισμένος από τον θάνατό του –είχαμε συμμετάσχει παλαιότερα σε κοινούς αγώνες–, ένα «ρέκβιεμ», που αποτελούσε ταυτόχρονα και την απαρχή της οριστικής μου ρήξης με την ίδια την άκρα αριστερά και την προσπάθεια από την πλευρά μας, να πείσουμε για τον σφαλερό της δρόμο, συμμετέχοντας σε έναν κοινό χώρο μαζί της. Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, και αφού έχει ολοκληρωθεί ένας κύκλος, νιώθω την ανάγκη να επανέλθω και πάλι με αφορμή, το ζήτημα του ένοπλου αγώνα, στις συνθήκες της Ελλάδας, και τη μοίρα όσων επιμένουν σ’ αυτόν.

Η ιστορική συγκυρία
Ζούμε σε μια κομβική στιγμή της ελληνικής ιστορίας, όπου μοιάζει να καταρρέει, μέσα στη γενικευμένη παρακμή, το ίδιο το έθνος-κράτος που οικοδομήσαμε τα τελευταία διακόσια χρόνια –καθώς και το δεύτερο ελληνικό κράτος της Κύπρου– και μαζί του να απειλείται με έκλειψη τελεσίδικη ο ίδιος ο ελληνισμός. Έχω γράψει αλλού ότι η άκρα δεξιά άνοιξε με τη χούντα αυτή την ιστορική εποχή, για να ακολουθήσει η «κεντροαριστερά», η αριστερά και η άκρα αριστερά που την ολοκλήρωσαν, σφραγίζοντας τη μεταπολίτευση. Το δράμα του ελληνισμού, που μας οδήγησε στο σημερινό αίσθημα πνιγμού και αδιεξόδου, συνίσταται στο ότι και οι μεν και οι δε συνήργησαν με τον τρόπο τους, και άσχετα με το ποιος φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη, στην επιτάχυνση της παρακμής που βιώνουμε.

Η δικτατορία έθεσε τις βάσεις –με την κυπριακή τραγωδία και την αλλοίωση, κοινωνική και πολιτισμική, του ελληνισμού την οποία επέφερε– για το ό,τι ακολούθησε στη συνέχεια. Αλλά και οι αντίπαλοί της –όλοι εμείς– φυλακιστήκαμε εν πολλοίς, προσπαθώντας να απαντήσουμε στη χούντα, στο ίδιο πεδίο που αυτή είχε ορίσει: Δηλαδή, σε μία σύγκρουση «αριστεράς–δεξιάς», όπου το αντίπαλο δέος στη χούντα ήταν απλώς και μόνο η επέκταση των δημοκρατικών ελευθεριών και των κοινωνικών κατακτήσεων, αγνοώντας εν τέλει το τι συνέβαινε έξω από το ποτήρι το νερό, μέσα στα τοιχώματα του οποίου είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι.

Και αν μέχρι το 1985 οι θετικές κατακτήσεις αυτής της αντιπαράθεσης ήταν κυρίαρχες –νομικός εκδημοκρατισμός, συνδικαλιστικές κατακτήσεις, κοινωνικό κράτος κ.λπ.– από τότε και μετά άρχισαν να αναδεικνύονται στο προσκήνιο οι εγγενείς αδυναμίες αυτού του κινήματος εκδημοκρατισμού «εσωτερικού χώρου». Δηλαδή, οι Έλληνες ήταν ελεύθεροι να διεκδικούν μια αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου και της πολιτικής εξουσίας στο εσωτερικό του ποτηριού, χωρίς δηλαδή να αμφισβητούν τις συνολικές γεωπολιτικές συνθήκες που μας οδηγούσαν σε φιλανδοποίηση έναντι της Τουρκίας και σε ταυτόχρονη υπαγωγή στα κελεύσματα του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, αναπτύχθηκε και το ελληνικό «αντάρτικο πόλεων», το οποίο, στα πρώτα δέκα-δεκαπέντε χρόνια, επικεντρωνόταν τόσο στις εσωτερικές κοινωνικές αντιθέσεις (δολοφονίες βιομηχάνων, μεγαλοστελεχών) όσο και στην εξωτερική κυριαρχία (Γουέλτς, Αμερικανοί και Τούρκοι διπλωμάτες κ.λπ.)

Όμως, ήδη από το 1988 και τα προμηνύματα της κατάρρευσης του ανατολικού στρατοπέδου και της Σοβιετικής Ένωσης, το ελληνικό πολιτικό σύστημα, και κατ’ εξοχήν το ΠΑΣΟΚ, μπαίνει σε κρίση ενώ αρχίζουν ν’ απειλούνται κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις που είχαν θεμελιωθεί στον δανεισμό. Ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η κατάσταση μετατρέπεται άρδην. Πλέον, η κύρια στρατηγική του συστήματος, όπως εκφράστηκε τόσο από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη όσο και –κυρίως– τον Κώστα Σημίτη, στρέφεται στην πλήρη αποδοχή της παρασιτικής ενσωμάτωσης της χώρας στην Ε.Ε. καθώς και στην αποδοχή των τουρκικών εκβιασμών, τόσο στην Κύπρο όσο και στο Αιγαίο. Εξάλλου, το ζήτημα των Σκοπίων και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήρθαν να προσθέσουν μία ακόμα απειλητική παράμετρο στα βόρεια σύνορα της χώρας.

(Νέο)Φιλελεύθεροι της δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ, «Ελευθεριακοί» φιλελεύθεροι της Αριστεράς

Οι πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς και της άκρας αριστεράς ενσωματώνονται σε αυτό το κυρίαρχο παιχνίδι του συστήματος και διεκδικούν όχι πλέον μια ανατροπή των συνθηκών της εξάρτησης και του γεωπολιτικού στραγγαλισμού της χώρας, αλλά μία «διεύρυνση» των «ελευθεριών», προς την κατεύθυνση, σχεδόν αποκλειστικά, των ατομικών δικαιωμάτων, και τη βαθμιαία εξαφάνιση αγώνων και κινητοποιήσεων σχετικών με το μεγάλο πλαίσιο, που ήταν κατ’ εξοχήν το γεωπολιτικό, αγνοώντας ή κάνοντας ότι αγνοούν πως εάν όλα στραβώσουν στο «μεγάλο παιγνίδι» αργά ή γρήγορα θα πληγούν και οι ελευθερίες και τα δικαιώματα στο εσωτερικό. Έτσι, εν τέλει, οι αντιπολιτεύσεις της αριστεράς, της άκρας αριστεράς ακόμα και του «ένοπλου αγώνα» παίζουν στο γήπεδο του αντιπάλου, μια και δεν αμφισβητούν την κατεύθυνση αλλά μόνο την εσωτερική κατανομή των πόρων. Αντίθετα, πρωτοστατούν στον εθνομηδενισμό («το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του») και στην αποδοχή της πολιτισμικής παγκοσμιοποίησης, η οποία αποτελεί το απαραίτητο συμπλήρωμα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Πραγματοποιείται έτσι ένας ιδιότυπος καταμερισμός έργων, τα κόμματα εξουσίας και οι οικονομικές ελίτ προωθούν τον οικονομικό φιλελευθερισμό και η αριστερά και τα «κινήματα», το απαραίτητο συμπλήρωμά του, τον πολιτισμικό φιλελευθερισμό. Έτσι λοιπόν, οι τελευταίοι, φαντασιώνονται ότι λειτουργούν ως αντιπολίτευση ενώ στην πραγματικότητα ενισχύουν τους αντιπάλους τους.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του κύριου τομέα στον οποίο επικεντρώθηκε η άκρα αριστερά και οι αντιεξουσιαστές για είκοσι χρόνια, το μεταναστευτικό. Η διεκδίκηση των «ανοικτών συνόρων» και των απεριόριστων δικαιωμάτων εισόδου για τους μη νόμιμους μετανάστες αποτελούσε, χωρίς συχνά να το γνωρίζουν, την προϋπόθεση για την αποδοχή από την κοινωνία της «μαύρης εργασίας» των μεταναστών και της μεταβολής της ελληνικής κοινωνίας σε οιονεί δουλοκτητική! Γιατί βέβαια, ο κ. Σημίτης δεν θα μπορούσε να ρίξει τον πληθωρισμό, ούτε να φτιάξει τα ολυμπιακά έργα χωρίς το φθηνό εργατικό προσωπικό που προσέφερε η μετανάστευση. Και όμως, οι υποτιθέμενοι αντίπαλοί του διεκδικούσαν ακόμα πιο ελεύθερη και μαζική μετανάστευση!

Εξάλλου, η κοινότητα των απόψεων της κυβερνώσας κεντροαριστεράς και της άκρας αριστεράς αναδεικνυόταν ανάγλυφη στο κοινό μίσος τους για τους «εθνικιστές» και τους «συντηρητικούς» και στα συχνά πυκνά κοινά ψηφίσματα που υπέγραφαν ενάντια στον «εθνικισμό». Πώς μπορούμε να ξεχάσουμε τις κοινές κινητοποιήσεις των Εξαρχείων και της άκρας αριστεράς με τους μαφιόζους ιδιοκτήτες των νυκτερινών κέντρων, ενάντια στον νόμο Παπαθεμελή, που έθετε όρια στη λειτουργία των νυκτερινών κέντρων; Πώς μπορούμε να ξεχάσουμε την επονείδιστη συστράτευσή τους με τον Σημίτη και την Αμερικανική πρεσβεία στο ζήτημα των ταυτοτήτων, του σχεδίου Ανάν ή του βιβλίου ιστορίας της 6ης δημοτικού.

Χαρακτηριστική ήταν η πορεία και η αποσύνθεση του λεγόμενου κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Ενώ όντως ξεκίνησε ως τέτοιο από το Σηάτλ, το 1999, αρνούμενο τις διαδικασίες της οικονομικής παγκοσμιοποίησης και βάζοντας όρια στην ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων, κεφαλαίου και ανθρώπινου δυναμικού, σταδιακώς διολίσθησε σε κίνημα της «εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης». Στην Ελλάδα αποσυντέθηκε σταδιακώς – αφού προέβαλε τον εκλεκτό του περιοδικού Time, Αντόνιο Νέγκρι, συγγραφέα ενός πονήματος που εκθειάζει την αμερικάνικη αυτοκρατορία με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Αυτοκρατορία», ως γκουρού  αυτής της «εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης». Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

Απόγειο του «νέου κινήματος» υπήρξε το Δεκέμβρης του 2008, μια «επανάσταση» βασισμένη στις αξίες του αντιπάλου, δηλαδή στο πως η παρασιτική κατανάλωση θα γίνει κτήμα όλων. Μια μηδενιστική κοινωνία όπως είχε ήδη φτάσει να είναι η κοινωνία του 2008 λίγο πριν πέσει στο βάραθρο του Μνημονίου, παρήγαγε μια μηδενιστική επανάσταση από μηδενιστές επαναστάτες. Και τι παράδοξο αυτή τη μηδενιστική επανάσταση, την υποστήριζαν όχι μόνο ο κ. Αλαβάνος και σύσσωμη η αριστερά αλλά και το… Mega, ο Οικονομέας και ο ΓΑΠ! Ένιωθαν οι άνθρωποι πως δεν απειλούνται από αυτήν, αλλά κινείται στο ίδιο ποτάμι με την ξεχαρβαλωμένη ιδεολογία τους, γινόταν από τα «παιδιά» τους και στο κάτω-κάτω ήταν χρήσιμη για «να ρίξουν» τον Καραμανλή, και ας πάει και το παλιάμπελο.

Το σύστημα κατόρθωσε να ελέγξει και το πάθος των αντιπάλων του

Έχω γράψει πολλές φορές πως η τρομοκρατία είναι εσφαλμένη διότι επιχειρεί να χρησιμοποιήσει μεθόδους πάλης που δεν συνάδουν με το επίπεδο συνείδησης και με τις μεθόδους πάλης του λαού. Γι’ αυτό και η ένοπλη πάλη δικαιολογείται και έχει βάση στον λαό μόνο σε περίπτωση ξένης κατοχής ή δικτατορικών καθεστώτων. Έχω περιγράψει δεκάδες φορές την αδήριτη αλληλουχία που οδηγεί τις ένοπλες ομάδες στην απομόνωση, την ποινικοποίηση της δράσης τους, και την κατάρρευση. Διότι η ίδια η λογική της αυτοπροστασίας και των μέτρων προφύλαξης οδηγεί πάντα σε «κλείσιμο», απομάκρυνση από τις μάζες, αύξηση των ενεργειών αυτοχρηματοδότησης (ληστείες) και εν τέλει συμπόρευση με τους ποινικούς ή εσωτερική «ποινικοποίηση» της οργάνωσης. Κανείς τρομοκράτης ποτέ δεν ξέφυγε από αυτό το σχήμα. Επιπλέον, έχω υποστηρίξει, όπως και πολλοί άλλοι, πως το επίπεδο βίας που χρησιμοποιεί η τρομοκρατία, οδηγεί τελικώς στην ενίσχυση της κρατικής καταστολής, η οποία επιπίπτει αδιακρίτως στη συνέχεια πάνω σε όλους. Να θυμίσω για παράδειγμα, τις κινητοποιήσεις που κάναμε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και αρχές του ’80, για να μη φέρουν οπλα οι αστυνομικοί, πράγμα που συνέβαινε και στην Ελλάδα πριν το 1967, αλλά και σε άλλες χώρες όπως στην Αγγλία. Εντάσσαμε αυτό το αίτημα στα πλαίσια του αγώνα για μια αυθεντική αποχουντοποίηση. Όταν όμως, από την απέναντι πλευρά, εμφανίζονταν ένοπλοι που χρησιμοποιούσαν αυτοί τα όπλα, πως θα ήταν δυνατό να κερδίσουμε σε μια τέτοια αντιπαράθεση; Οι τρομοκράτες στην Ελλάδα συνέβαλαν αποφασιστικά για να γίνουν οι αστυνομικοί σαν οπλισμένοι αστακοί.

Για να μην επαναλαμβάνουμε όμως τα ίδια και τα ίδια δεν θα μείνουμε μόνο σ’ αυτή την κοινότυπη πλέον διαπίστωση. Αλλά θα πάμε πιο πέρα. Στο γεγονός δηλαδή ότι το λεγόμενο αντάρτικο πόλης στην συντριπτική πλειοψηφία των φορέων και των διακηρύξεών του ταυτίζεται με τους αντιπάλους του στις βασικές ιδεολογικές του προϋποθέσεις και προκείμενες.

Το τραγικό ζήτημα στην Ελλάδα της όψιμης μεταπολίτευσης, είναι πως όσοι άνθρωποι έρχονταν σε ειλικρινή αντίθεση με την υπάρχουσα κοινωνία, και τις αξίες της, προσχωρούσαν και έδιναν όλο το κουράγιο και το πάθος τους σε κινήματα εγκλωβισμένα σ’ αυτή την αντίθεση εσωτερικού χώρου που περιγράψαμε.

Έχουμε ζήσει από παλιά αυτή την αντίφαση που με τόσο ακραίο τρόπο εξέφρασε και ο Μαζιώτης, γύρω από το ζήτημα των αντιρρησιών συνείδησης. Σε μια χώρα απειλούμενη με διαμελισμό, στην Κύπρο, στη Θράκη, στο Αιγαίο αντί η διεκδίκηση των επαναστατικών κινημάτων να στρέφεται προς την εμπέδωση της μαζικής λαϊκής άμυνας, της συμμετοχής των γυναικών στον στρατό, και της δημιουργίας ενός κυριολεκτικά λαϊκού στρατού, όπως έκανε στο παρελθόν και η αριστερά, τουλάχιστον μέχρι την δεκαετία του 1970, έγινε κυρίαρχο αίτημα η «άρνηση της στράτευσης». Δηλαδή στην ουσία η συμπόρευση από τα «κάτω» με εκείνους που ξεπουλούσαν την χώρα μας από τα «πάνω». Στην διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές του ’90 προσπαθήσαμε να απαντήσουμε σ’ αυτό το ζήτημα ιδιαίτερα στα πλαίσια των «Οικολόγων Εναλλακτικών», με την αποδοχή του αιτήματος της κοινωνικής θητείας που εξάλλου ήταν αναγκαία, δεδομένης της ύπαρξης ομάδας συμπολιτών μας που αρνούνταν τη στράτευση και κάθε επαφή με όπλα για θρησκευτικούς λόγους, όπως οι Έλληνες ευαγγελικοί (Ιεχωβάδες). Είχαμε λοιπόν επιτύχει σε μεγάλο βαθμό να προωθηθεί μία τέτοια αντίληψη, όταν ο Νίκος Μαζιώτης, νεαρός τότε, εμφανίστηκε ως «ολικός αρνητής στράτευσης», που αρνούνταν δηλαδή και την εναλλακτική κοινωνική στράτευσή του. Ξεκίνησε τότε έναν μακρόχρονο και σκληρό αγώνα με φυλακίσεις, απεργίες πείνας, για να επιβάλει την άποψή του. Βέβαια όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, ο Μαζιώτης δεν απέρριπτε τη χρήση όπλων, όπως οι ευαγγελικοί συμπατριώτες μας, αντιθέτως μάλιστα, αλλά αρνούνταν στο ελληνικό κράτος κάθε δικαίωμα παρέμβασης στην ατομική του ζωή: Ο Νίκος Μαζιώτης όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες αντιεξουσιαστές και ακροαριστεροί, στόχευε στη διάλυση του ελληνικού κράτους. Σε αυτό ακριβώς όμως στόχευαν και ο κος Σημίτης, ο κος Οζάλ, ο κος Ερντογάν,η κα Μέρκελ και η επιτροπή των Βρυξελλών!

Και έτσι, το μόνο κομμάτι της νεολαίας στην Ελλάδα που ερχόταν σε σύγκρουση με την εξουσία, δεν το έκανε ζητώντας την υπεράσπιση του τόπου, της πατρίδας και των λαϊκών τάξεων, αλλά με πρόσχημα τις τελευταίες, ζητούσε να διαλυθούν τα τελευταία εχέγγυα που είχαν απέναντι στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση που εισέβαλε από παντού! Είναι χαρακτηριστικό πως οι ίδιοι άνθρωποι όταν επρόκειτο για τους Ζαπατίστας στο Μεξικό, για τον Τσάβες στην Βενεζουέλα ή για την Παλαιστίνη, μπορούσαν εύκολα να συμπαρίστανται σ’ αυτά τα «εθνικιστικά» και ταυτοτικά κινήματα αλλά τα απέρριπταν μετά βδελυγμίας όταν επρόκειτο για τους Κυπρίους! Δηλαδή ακολουθούσαν εν τέλει εκείνους που από φόβο για τα κεκτημένα τους είχαν αποδεχτεί τη μεταβολή της Ελλάδας σε χώρα περιορισμένης κυριαρχίας.

Έτσι λοιπόν, και ο Μαζιώτης αλλά και άλλοι όπως ο Λάμπρος Φούντας, που παίζουν την ζωή τους κορώνα γράμματα την ώρα που ένα μεγάλο κομμάτι των νεολαίων διαφεύγει στο εξωτερικό, αντί να διοχετεύσουν το πάθος τους σ’ έναν δημιουργικό δρόμο υπεράσπισης του λαού και της πατρίδος τους, αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση και εναλλακτικών εγχειρημάτων, μπήκαν σ’ έναν αδιέξοδο δρόμο γεμάτο πόνο και αίμα (το δικό τους και των άλλων προτίστως), πολεμώντας ενάντια σε αντιπάλους (τους «μπάτσους») που δεν είναι παρά τα όργανα εκείνων όπου από πολύ πιο μακριά μεταβάλλουν και τους ίδιους σε ενεργούμενά τους. Διότι η θέληση των αφεντικών του πλανήτη είναι η διάλυση κρατών, κοινωνικών δομών, παραγωγικών δομών και η ανεξέλεγκτη κυριαρχία του εμπορεύματος. Όταν ο αποκλειστικός σου στόχος είναι ακριβώς αυτή η διάλυση, από «επαναστατική» σκοπιά, τότε θέλοντας και μη λειτουργείς ως φερέφωνό τους, γιατί εν τέλει συμμερίζεσαι μαζί τους τις ίδιες οντολογικές αξίες, την προτεραιότητα του ατόμου έναντι του συνόλου, των ατομικών δικαιωμάτων έναντι των συλλογικών, του φιλελευθερισμού που εκείνος αποκαλεί νεοφιλελευθερισμό και εσύ αποκαλείς, ψευδωνύμως, ελευθεριακότητα.

Έτσι λοιπόν, δεν χαίρομαι καθόλου όταν αντικρίζω το θλιμμένο βλέμμα του Νίκου Μαζιώτη όταν συνελήφθη, αλλά λυπάμαι γιατί τόσο πάθος και τόση θέληση διοχετεύθηκε στο αυλάκι που ήθελαν ακριβώς οι αντίπαλοί του και τον οδηγεί σ’ έναν δρόμο χωρίς διέξοδο, όπου οι ληστείες για τους «στόχους του αγώνα», φθάνουν εν τέλει να γίνονται κυρίαρχοι έναντι αυτού του περιβόητου αγώνα. Μήπως το ίδιο δεν είχε συμβεί με την 17 Νοέμβρη, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία πριν την σύλληψή της;

Και πώς μπορούν να εξηγήσουν ότι τη στιγμή της μεγάλης κρίσης, που άνοιξε το 2010, οι δυνάμεις του αντιεξουσιαστικού χώρου, αλλά και των ένοπλων οργανώσεων, αντί να διευρύνονται συρρικνώνονται, και το ίδιο το λαϊκό σώμα, μετά από εμπειρίες όπως της Μαρφίν και της διάλυσης του κινήματος των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, απομακρύνθηκε τόσο από κοντά τους, ώστε αναγκάζονται να καταφεύγουν για «συμμαχίες» στους ποινικούς; Οι οποίοι «συγκρούονται και αυτοί με την εξουσία, αλλά από σκοπιά καταναλωτική, αποδεχόμενοι της αξίες του και επιδιώκοντας απλώς να πάρουν και αυτοί ένα κομμάτι από την πίττα που ελέγχει ο Μαρινάκης ή ο “ομογάλακτος” Μπέος;

Τι πιο χαρακτηριστικό γι’ αυτό το αδιέξοδο των εν τέλει παγκοσμιοποιητικών αντιλήψεων (έστω και εναλλακτικών !) των Ελλήνων αντιεξουσιαστών, της άκρας αριστεράς και των ενόπλων, από το γεγονός ότι τα αντισυστημικά και αντιπαγκοσμιοποιητικά ρεύματα στηνεολαία, και μάλιστα την πληβειακή, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αρχίζουν να κινούνται, όλο και περισσότερο προς την αντίπερα όχθη, εκείνη της ακροδεξιάς;

Δηλαδή το σύστημα είχε (έχει) πετύχει το colpo grosso. Ακόμα και οι πιο άτεγκτοι και ορκισμένοι εχθροί του, ακόμα και όσοι διαθέτουν ένα αυθεντικό αντιεξουσιαστικό πάθος, είναι εγκλωβισμένοι στην ιδεολογία του. Και έτσι μονά-ζυγά δικά του! Όταν μάλιστα η λογική της σύγκρουσης σπρώχνει τους αντιπάλους του, να εγκλωβίζονται στα πλαίσια που αυτή ορίζει, και ωθεί ταυτόχρονα την πλειοψηφία των αγανακτισμένων να προσφεύγουν «συναισθηματικά» στην μνημονιακή εξουσία, την οποία μισούν, δεδομένου ότι οι αντίπαλοί της εμφανίζονται ως ημιποινικοί τρομοκράτες! Το απόλυτο αδιέξοδο.

Εμείς, εγώ και οι σύντροφοί μου, παλιοί και νέοι, προσπαθήσαμε για πολλά χρόνια να πείσουμε τον χώρο της «αμφισβήτησης» για την ανάγκη μιας ιδεολογικής στροφής και κατανόησης του εθνικού ζητήματος ως του κεντρικού ζητήματος της χώρας. Και επιμέναμε (και εν μέρει επιμένουμε), γιατί, δυστυχώς, στην ελληνική κοινωνία δεν υπήρχε κανένας άλλος μαζικός ή σχετικά μαζικός χώρος, που να αντιπαρατίθεται στο σύστημα, ενεργά. Μάλιστα το τίμημα αυτών των προσπαθειών μας ήταν πολύ βαρύ, γιατί το σύστημα, –ιδιαίτερα στο παρελθόν– μας ταύτισε με αυτόν τον χώρο και προσπάθησε να μας περιθωριοποιήσει ως «τρομοκράτες», την ίδια στιγμή που εισπράτταμε από την άλλη πλευρά και το βαθύτατο μίσος των «τρομοκρατών». Όμως το ζήτημα ήταν πραγματικό, και δεν είναι ζήτημα τακτικών πολιτικών επιλογών. Εν πολλοίς, μάλιστα, στραφήκαμε στην προτεραιότητα μιας ιδεολογικής εργασίας, ακριβώς γιατί συναντούσαμε το τείχος μιας κοινωνίας, όπου όσοι συμφωνούσαν με τις αναλύσεις και τις παραδοχές μας, και ήταν πολλοί, δεν ήταν διατεθειμένοι να παλέψουν πρακτικά γι’ αυτές, ενώ δρούσαν κατ’ εξοχήν όσοι ήταν πιασμένοι στην φενάκη μιας αντιπατριωτικής επανάστασης, σε μια χώρα που μόνο πατριωτική μπορούσε να είναι!

Θα μπορέσουν άραγε κάποιοι σαν τον Κουφοντίνα ή τον Μαζιώτη να προβούν σε μια βαθύτατη αυτοκριτική και να αμφισβητήσουν την ίδια την κατεύθυνση προς την οποία διοχέτευσαν το πάθος τους, ως αντιλαϊκή εν τέλει, και να ζητήσουν συγγνώμη και από τον ελληνικό λαό και από τα θύματά τους και από όσους τους ακολούθησαν; Ή θα συνεχίσουν να εμμένουν στον ίδιο αδιέξοδο  δρόμο, όπως φαίνεται να  επιλέγει και ο Κουφοντίνας στο τελευταίο του βιβλίο;

Δυστυχώς, απ’ ότι φαίνεται, μια ολόκληρη γενιά, που στην διάρκεια της μεταπολίτευσης προσπάθησε να αρνηθεί το σύστημα και τον εμποροκρατικό εκφυλισμό του, να αρνηθεί τον φόβο και να παλέψει ενάντιά του, απεδείχθη ότι κατά βάθος συμμεριζόταν τις ίδιες αξίες με αυτό, κατ’ εξοχήν τη διάλυση του ελληνικού έθνους και την κυριαρχία μιας κοινωνίας ατόμων, που αποτελεί την ιδεολογική και πολιτική βάση του αστικού φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης. Και μάλλον δεν δείχνει, τουλάχιστον ακόμα, να καταλαβαίνει τι συνέβη και σε ποιο παιγνίδι λειτούργησε ως χρήσιμος ηλίθιος.

Θα μπορέσουν άραγε να υπάρξουν νέες γενιές που το επαναστατικό τους πάθος και τη βούληση για μια ελεύθερη κοινωνία, θα τη διοχετεύσουν επί τέλους, στην κατεύθυνση της απελευθέρωσης της χώρας μας και, συνακόλουθα, του λαού της, και όχι στους αδιεξόδους δρόμους που πήραν οι παλιότερες γενιές, εγκλωβισμένες στην ψευδή, παρασιτική λογική της μεταπολίτευσης; Ή μήπως, από αντίδραση, θα εμφανιστεί και μια νέα, φασιστική και ακροδεξιά, τρομοκρατία, αν δεν έχει ήδη εμφανιστεί;
Και όλα αυτά, όταν δυστυχώς, ως χώρα και λαός, δεν έχουμε πολύ καιρό ακόμα.

ΣΧΕΤΙΚΑ

23 ΣΧΟΛΙΑ

Σπύρος Βαζούρας 22 Ιουλίου 2014 - 13:27

Εξαιρετικό !!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Νοματαίος 22 Ιουλίου 2014 - 14:10

Εξαίρετο άρθρο! Ο κ.Καραμπελιάς μετέχει του μέτρου και της συγκρότησης σκέψης, καθώς και της ανιδιοτέλειας προθέσεων, για να αποφανθεί το….αυτονόητο. Από τους ελάχιστους δυστυχώς σε μια συγκυρία υπαρξιακών πλέον( όπως σωστά αναφέρει), διακυβευμάτων για τον Ελληνισμό.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Άντης Ροδίτης 22 Ιουλίου 2014 - 16:17

Ο κ. Καραμπελιάς δεν θα μπορέσει να έχει τις σωστές απαντήσεις στα ερωτήματά του όσο αρνείται να δει ότι πριν τη χούντα τον “μερισμό” του ελληνισμού πρώτος επεδίωξε ο Μακάριος με τη δημιουργία ένοπλων ομάδων ως αντίβαρο στην παρουσία της ελληνικής μεραρχίας στην Κύπρο, που στόχο είχε την άνευ όρων Ένωση.
Το 1966 ενώ ήταν στην Κύπρο ακόμα η Μεραρχία, ο Μακάριος παράγγελνε τσέχικα όπλα για λογαριασμό του!! Και ταυτόχρονα διέβαλλε και συκοφαντούσε την ελληνική παρουσία στην Κύπρο. Γιατί;
Αν υπήρχε κάποια αμφιβολία στο πρόσφατο παρελθόν για τις προθέσεις της μεραρχίας και του Γεωργίου Παπανδρέου που “δικαιολογούσαν” τις ενέργειες του Μακαρίου, σήμερα όλοι ξέρουν ότι δεν αμφισβητούνται. Δεν υπήρχαν άλλες προθέσεις από την επίτευξη της άνευ όρων ένωσης Κύπρου-Ελλάδος.
Η αποτυχία εκείνου του στόχου με αποκλειστικό ένοχο τον Μακάριο έφερε όλα τα μετέπειτα δεινά του ελληνισμού (χούντα στην Ελλάδα, τουρκική εισβολή στην Κύπρο), ακόμα και το σχέδιο Ανάν, που ο αγώνας για να καταπολεμηθεί αποτελεσματικά από την Κύπρο και την Ελλάδα δεν μπορεί να βασίζεται πάνω σε ψέματα του παρελθόντος.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αντώνης Πατσός 22 Ιουλίου 2014 - 17:54

Ωραιότατα λοιπόν Κύριε Ροδίτη, αφού μας αποκαλύψατε “τις πταίει”, μήπως και να μας λέγατε “τί να κάνουμε” ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Νίκος Κελέρμενος 22 Ιουλίου 2014 - 19:58

Μια από τις ελάχιστες ουσιαστικές αναλύσεις ενός από τα σοβαρότερα προβλήματα που ταλαιπωρούν τη χώρα μας, τα τελευταία σαράντα χρόνια. Μακάρι να υπάρξουν ανάλογου επιπέδου αναλύσεις/προβληματισμοί από τον ευρύτερο χώρο της αριστεράς.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Common sense 22 Ιουλίου 2014 - 20:49

Οι εκκλήσεις του κ. Καραμπελιά προς την άκρα αριστερά έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό με εκείνες προς την ανανεωτική αριστερά του Σύριζα: την καλή πίστη που αγγίζει τα όρια της αφέλειας. Προσωπικά δε βλέπω το λόγο γιατί πρέπει κανείς να “χαρίζεται” σε κάποιον από αυτούς. Είναι σαν να έχεις απέναντί σου παρατεταγμένα τα στρατεύματα του αντιπάλου και να πιστεύεις ότι η αριστερή πτέρυγα δε θέλει πραγματικά να σε σφάξει αλλά μπορεί και να το κάνει γιατί θα την ξεγελάσει να το κάνει η δεξιά ή η κεντρώα πτέρυγα!
Προσωπικά πιστεύω ότι ο Ελληνικός Λαός και το Έθνος πρέπει να αμυνθεί κατά όλων των πτερύγων και παρατάξεων του αντιπάλου ακροδεξιών, κεντροδεξιών, κεντροαριστερών κι ακροαριστερών. Ας σταματήσουμε όλοι να εθελοτυφλούμε πιστεύοντας ότι κάποιοι εκ των ανωτέρων δεν έχουν κακή πρόθεση ή επίγνωση των πραγματικών στόχων του στρατού τους…. Όλοι τους ανεξαιρέτως μάχονται κατά του λαού, του Έθνους και του Ελληνισμού και των κοινωνικών και κρατικών οντοτήτων τους απλά από διαφορετικά μετερίζια όπως έλεγε ο Αντρέας…. Ας ξυπνήσουμε γιατί ο κίνδυνος της ολικής καταστροφής είναι τεράστιος κι ο χρόνος τελειώνει…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
rixikeleuthos 22 Ιουλίου 2014 - 21:49

Κατάπτιστο κατά την άποψή μου, τον Καραμπελιά τον παρακολουθώ από `80, μόνο στην κριτική ήταν καλός και στις ρητορίες, αφού τότε η “αριστερα” μόνα κριτική έκανε στο σύστημα. Δεν είχε πρόταγμα όπως και σήμερα. Συνεπώς η παραπάνω ανάλυση είναι ένας εκλεκτισμός του χείριστου είδους.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
salamandras(το τερας του εγώ) 22 Ιουλίου 2014 - 22:59

Η μοναδικη αλήθεια κυριε καραμπελιά ειναι αυτη:

https://www.youtube.com/watch?v=ptwwYn-UoAw

Επειδη μας εχετε ζαλισει τον ερωτα με τον εθνομιδενισμο και την λαουτζικο που πηγαινει προς την ακροδεξια, καλως να ορισει.Δεν ξερετε τη μεγαλη ευτυχια θα ειναι να τους βλεπω να κλαινε πανω απο τα πτωματα των παιδιών τους στον πολεμο που θα τους οδηγησουν.Ναι κυριε καραμπλια δεν δεχομαστε το κρατος να επεμβαινει στην ατομικη μας ζωή, όπως και δεν δεχομαστε να δωσουμε ουτε ενα λεπτο του ευρω απο τον κοπο μας, ουτε ενα δευτερολεπτο απο τη ζωή μας για αξίες ιδανικα και ηλιθιους -ισμους που εχουν πεθανει.Το αν υπαρχουν ηλίθιοι απο την απο δω μεριά ή ηλίθιοι απο ην αλλη πλευρα και γενικώς απο οπουδηποτε στον κοσμο ειναι δικο σας προβλημα.,βγαλτε τα μαιχαιρια λοιπον και σκοτωθείτε.Ευτυχως υπαρχουν ανθρωποι και εδω στο ελλαδισταν και στην τουρκια και στα σκοπια και στην αλβανια που εχουν σώας τα φρενα και να ειστε σιγουροι οτι καμια μερα θα ενωθουν και θα τελειωνουν μια μερα με ολη αυτη τη συχαμενη αρρώστια Δεν θα ησυχασουμε μεχρι να ξεριζωσουμε απο τα μυαλα των ανθρωπον καθε ιδεα,σκοπο,νοημα,ιδεολογια,θεο,πιστη,πατριδα.Γιατι στην ουσια κυριε καραμπελια δεν ειμαστε εμεις ιδιοι αλλα εσεις.Το μονο που αλλάζετε ειναι οι λεξεις, ειτε λοιπον το ονομαζεται παραδεισο και αιωνια ζωή,ειτε αταξικη κοινωνια,ειτε ελευθερη αγορα ειτε πατριωτισμο ειναι το ιδιο για μας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μπάμπης 23 Ιουλίου 2014 - 13:09

Μόνο το username σου δείχνει σε ποιον θεό πιστεύεις.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γιάννης Υφαντής 22 Ιουλίου 2014 - 23:46

Συμφωνώ απόλυτα με τα γραφόμενα του Καραμπελιά.
Δεν είναι δυνατόν ο Έλληνας αντιφασίστας να κινείται στην ίδια κατεύθυνση με τον φασίστα των γειτονικών χωρών που διεκδικούν κομμάτια της χώρας μας. Δεν είναι δυνατόν να θέλουμε τη διάλυση του στρατού μόνο όταν πρόκειται για την Ελλάδα.
Πού λεγε κι ο Σεφέρης, ας πάει κατα διαβόλου όποιος μισεί τον Ελληνισμό.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Νίκος Γιαννόπουλος 23 Ιουλίου 2014 - 01:20

Έχει ο Κος Καραμπελιάς σφαιρική αντίληψη της πραγματικότητας, διορατικότητα
θεμελιωμένη στην ιστορική γνώση, ανιδιοτέλεια και θέτει τα ζητήματα προς ανάλυση υπό το πρίσμα – τόσο – των επιδιωκόμενων απ’ τους αντιπάλους στόχων και σκοπών, – όσο – κι απ’ την πλευρά την δεοντολογική που θα πρέπει ν’ ακολουθηθεί προκειμένου να ναυαγήσουν (οι επιδιώξεις των αντιπάλων) πάνω στις αντίθετες που αναπότρεπτα προκαλούν…
Οι προτάσεις του έχουν σημεία αναφοράς και προσδιορίζουν ένα έγκυρο πλαίσιο συζήτησης (αποτελεσματικό)
Οι βασικές του έννοιες δεν παραβιάζουν την διαχρονικότητα των – προς αντιμετώπιση – ζητημάτων που διαπραγματεύεται.
Προσδιορίζει με ακρίβεια κι άλλοτε υπονοεί τις αξίες, τις αρχές και τα κριτήρια αξιολόγησης (τα οποία βεβαίως τον κινούν και τον εμπνέουν), προκειμένου να μην έρχεται σε αντιφάσεις εσωτερικές ο λόγος του και σ’ αντιφάσεις εξωτερικές, δηλαδή, με την πραγματικότητα…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Mάρκος 23 Ιουλίου 2014 - 08:42

-“Αντικρίζοντας το βλέμμα του Νίκου Μαζιώτη στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες, έφερα συνειρμικά στη σκέψη μου έναν παλιότερο «αντάρτη πόλης», τον Χρήστο Τσουτσουβή, που το πάθος τον οδήγησε στον θάνατο. Έναν θάνατο προδιαγεγραμμένο από τις επιλογές του και τον τρόπο που τις διεκδικούσε.”

Και οι Κλέφτες το 1810 και πιο πριν το ίδιο έκαναν και τους σκότωναν !! Επίσης αύξησαν την κρατική καταστολή των Τούρκων…..Λάθος έκαναν. Να ζητήσουν συγνώμη από τον λαό που προκάλεσαν Επανάσταση !!
Το ίδιο έκαναν και οι ρώσοι “τρομοκράτες” και ο Τσάρος έφτιαξε την Οχράνα. Ρε τους χαζούς που προκάλεσαν Επανάσταση!

-“Τις συνολικές γεωπολιτικές συνθήκες που μας οδηγούσαν σε φιλανδοποίηση έναντι της Τουρκίας και σε ταυτόχρονη υπαγωγή στα κελεύσματα του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ.”

Δηλαδή άμα ο Μαζιώτης πήγαινε φαντάρος στο στρατό του ΝΑΤΟ (ελληνικός και καλά…) θα ήταν πατριώτης ;;
Ενώ αυτοί που πήγαν στον ευρωαντλαντικό στρατό είναι πατριώτες και όχι εθνομηδενιστές..;;
Άσε που δεν νοιώθει ανάγκη να πάει στο στρατό γιατί αυτός είναι ήδη σε ΠΟΛΕΜΟ ΑΛΗΘΙΝΟ αν δεν το έχουμε καταλάβει.

-“το ελληνικό «αντάρτικο πόλεων», το οποίο, στα πρώτα δέκα-δεκαπέντε χρόνια, επικεντρωνόταν τόσο στις εσωτερικές κοινωνικές αντιθέσεις (δολοφονίες βιομηχάνων, μεγαλοστελεχών) όσο και στην εξωτερική κυριαρχία (Γουέλτς, Αμερικανοί και Τούρκοι διπλωμάτες κ.λπ.)”

Ο αναρχομηδενιστής Μαζιώτης (κατά τον Καραμπελιά) έριξε ρουκέτα κατά της αμερικανικής πρεσβείας πριν λίγα χρόνια….. όχι το 80 ή το 90.

“Ο Μαζιώτης συνέχισε, λέγοντας πως παλεύουν για την ανατροπή του συστήματος εκμετάλλευσης και πως άλλοι θα έπρεπε να είναι κατηγορούμενοι στη θέση του ίδιου, υποστηρίζοντας ότι συντελείται μια κοινωνική γενοκτονία που είναι μοναδική στην ιστορία της χώρας.” ……ρε το μηδενιστή! Αλητεία!

-“Αντίθετα, πρωτοστατούν στον εθνομηδενισμό («το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του»)”…..
ένα σύνθημα κάποιων χαβαλέδων σε τοίχο το χρησιμοποιεί για ΒΑΣΙΚΟ επιχείρημα…..
ασχολίαστο…..ντροπή.

-“Έχω γράψει πολλές φορές πως η τρομοκρατία είναι εσφαλμένη διότι επιχειρεί να χρησιμοποιήσει μεθόδους πάλης που δεν συνάδουν με το επίπεδο συνείδησης και με τις μεθόδους πάλης του λαού.”

Άχου, δεν το ξέρανε οι έλληνες επαναστάτες μες την τουρκοκρατία και γι’ αυτό κάνανε και 50 επαναστατικές προσπάθειες μέχρι….. να ακολουθήσει και ο λαός μετά από 300 χρόνια που φαίνεται είχε άλλο “επίπεδο συνείδησης”.

-“Γι’ αυτό και η ένοπλη πάλη δικαιολογείται και έχει βάση στον λαό μόνο σε περίπτωση ξένης κατοχής ή δικτατορικών καθεστώτων.”

Γιατί τώρα τι έχουμε..;;
Εδώ ο Καραμπελιάς έχει γράψει άρθρα και άρθρα που λέει ότι έχουμε κατοχή και δικτατορία.
Διαφωνεί με τον εαυτό του..;;

-“Ο Νίκος Μαζιώτης όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες αντιεξουσιαστές και ακροαριστεροί, στόχευε στη διάλυση του ελληνικού κράτους.”

ΛΑΘΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΕ !! Στόχευε στη διάλυση ΑΥΤΟΥ του ελληνικού κράτους που έχουμε,
όπως και εσύ…και όλοι μας…

-“Και πώς μπορούν να εξηγήσουν ότι τη στιγμή της μεγάλης κρίσης, που άνοιξε το 2010, οι δυνάμεις του αντιεξουσιαστικού χώρου, αλλά και των ένοπλων οργανώσεων, αντί να διευρύνονται συρρικνώνονται..”

Που το είδες αυτό ;; Εδω οι “Πυρήνες” είναι πάνω από 150 άτομα..!!
Και φτιάχτηκαν μετά το 2008.
Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ τόσοι ΠΟΛΛΟΙ σε “οργάνωση” μετά τη χούντα.

-“ώστε αναγκάζονται να καταφεύγουν για «συμμαχίες» στους ποινικούς;;”
Ποιος σου το ‘πε το MEGA ή ο ΔΟΛ..;;

-“Θα μπορέσουν άραγε κάποιοι σαν τον Κουφοντίνα ή τον Μαζιώτη να προβούν σε μια βαθύτατη αυτοκριτική και να αμφισβητήσουν την ίδια την κατεύθυνση προς την οποία διοχέτευσαν το πάθος τους”

Κουφοντίνας: «Το αντάρτικο πόλης δεν είναι επιδίωξη αυτή καθαυτήν, δεν επιδιώκεται η βία για τη βία. Η βία δεν είναι απλώς μέσο απόδοσης λαϊκής δικαιοσύνης και τρομοκράτησης των αστών. Στόχος δεν είναι τα σαμποτάζ ή η αντίσταση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η τάση αυτή έχει σοσιαλιστικό σχέδιο και στρατηγική λαϊκής εξουσίας.
Θεωρεί ότι ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός θα γίνει μόνο επαναστατικά, αναπόφευκτα με ένοπλο αγώνα, επειδή αυτόν μας τον επιβάλλει ο κοινωνικός αντίπαλος – όπως το έχει δείξει η ιστορία. Το αντάρτικο πόλης είναι μια μέθοδος ένοπλου αγώνα, μια τακτική που ανάγεται στην αρχή του στρατηγικού σχεδίου του ένοπλου αγώνα».

-“ως αντιλαϊκή εν τέλει, και να ζητήσουν συγγνώμη και από τον ελληνικό λαό και από τα θύματά τους και από όσους τους ακολούθησαν;”
Έχω πέσει κάτω από τα γέλια !!!!!

Να ζητήσουν συγνώμη από το Γουέλς σταθμάρχης της CIA…δολοφόνου παιδιών.
Από τον Σώντερς βρετανού στρατιωτικού στο Κόσοβο…σφάχτη ανθρώπων.
Από το Μάλλιο απότακτο αστυνομικό και βασανιστή της χούντας…
Μη συνεχίσω καλύτερα.

Ο Μαζιώτης και οι Πυρήνες δεν έχουν σκοτώσει κανέναν…
έτσι για να ξέρουμε.

Επειδή κουράστηκα δεν γράφω άλλα.

Το άρθρο είναι απογοήτευση και ειλικρινά δεν το περίμενα από τον Καραμπελιά.

Η ημιμάθεια χειρότερη της αμάθειας.

Άμα δεν μπορούμε να σηκώσουμε όπλα (όπως εγώ..) ενώ πήγαμε φαντάροι και κάναμε το “πατριωτικό” καθήκον μας στο ΝΑΤΟ,
ας αφήσουμε να τα σηκώνουν αυτοί που μπορούν και ας μην πήγαν στο “στρατό”.

Μόνο αυτά απελευθερώνουν Λαούς και Έθνη.
Τα λόγια και η λογική…..δυστυχώς όχι.

ΟΙ Επαναστάτες υπάρχουν διαχρονικά απ’ τον καιρό του Νώε μέσα στις κοινωνίες.
Άλλες φορές είναι και ο λαός έτοιμος να τους ακολουθήσει και μπορεί να κερδίσουν, άλλες όχι οπότε χάνουν.

Όμως Αυτοί θα υπάρχουν είτε έτσι, είτε αλλιώς.
Είναι εκεί και θυσιάζονται, περιμένοντας εμάς να ξυπνήσουμε από το λήθαργο της Σκέψης.
Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Η Επανάσταση ζει μέσα τους.
Είναι ταλέντο και δεν το έχουν όλοι.

“Ο αντάρτης που κέρδισε ονομάζεται πολιτικός.
Ο αντάρτης που έχασε ονομάζεται τρομοκράτης..”

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γιώργος Καραμπελιάς 23 Ιουλίου 2014 - 11:26

Είναι κατανοητό, για τους πολλούς στη χώρα μας, η οργή, το μίσος και το αδιέξοδο, που τους στρέφουν σε λύσεις “ανατροπής” εδώ και τώρα. Γι’ αυτό και πάντα κατανοούσα προσωπικά όσους ανθρώπους έδιναν ακόμα και τη ζωή τους, για έναν αγώνα, έστω και αν αυτός ήταν σε λανθασμένη κατεύθυνση. Γι’ αυτό και έχω παραστεί σε πολλές δίκες μελών οργανώσεων ως μάρτυρας υπεράσπισης, και κατ’ εξοχήν στις δίκες και της 17 Νοέμβρη και του ΕΛΑ.
Οι σχέσεις μου, στην μεταπολίτευση, με την “ένοπλη πάλη”, που στην πορεία μεταβλήθηκε σε “ατομική τρομοκρατία” είναι πολύ παλιά. Και όπως ασφαλώς θα το γνωρίζεις, για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, μέχρι τα τέλη του 1990 αποτελούσαμε, εγώ και οι σύντροφοί μου, πρόσφορα θύματα της κρατικής τρομοκρατίας για τις απόψεις μας και τη στάση μας, περισσότερο εκείνη την εποχή και από τα ίδια τα μέλη των ένοπλων οργανώσεων, γιατί εμείς δρούσαμε ανοικτά. Και αυτό γιατί υπήρξαμε οι μόνοι το 1976 που ανοικτά, με προκήρυξη, είχαμε επικροτήσει την εκτέλεση του βασανιστή Μάλλιου από την 17 Νοέμβρη, που είχε αφεθεί ανενόχλητος από τη δικαιοσύνη. Μόνο που στο τέλος της προκήρυξής μας γράφαμε: “Επικροτούμε αυτή την ενέργεια παρόλο που συνολικά διαφωνούμε με τη συνολική λογική εκείνων που την πραγματοποίησαν”. Δηλαδή λέγαμε το αυτονόητο, για το κλίμα της εποχής, πως ήταν σκάνδαλο με τόσα θύματα από τα βασανιστήρια της χούντας να κυκλοφορεί ελεύθερος ένας βασανιστής, και ότι παρόλο που διαφωνούσαμε με τη συνολική λογική της ατομικής τρομοκρατίας δεν επρόκειτο να κλάψουμε για τον Μάλλιο. Και στη συνέχεια είχαμε συμμετάσχει πρωταγωνιστικά σε όλες τις κινητοποιήσεις ενάντια στην κρατική τρομοκρατία που όχι απλώς ποινικοποιούσε έναν κοινωνικό και πολιτικό χώρο αλλά, στην πραγματικότητα, τροφοδοτούσε και την ίδια την τρομοκρατία, στέλνοντας τους πιο αποφασισμένους αγωνιστές προς αυτή την κατεύθυνση.
Όπως προανέφερα στο κείμενό μου, μέχρι το 1985 αγωνιζόμαστε να πετύχουμε το “ακατόρθωτο”, δηλαδή να διοχετεύσουμε το επαναστατικό δυναμικό του κινήματος που είχε αναδειχθεί στη μεταπολίτευση σε έναν δρόμο δημιουργικό, συγκρότησης ενός πολιτικού πόλου πέρα από την παλιά αριστερά. Αποδείχτηκε όμως πως κάτι τέτοιο ήταν ανέφικτο, στον βαθμό που η ελληνική κοινωνία, σε όλες της τις εκφάνσεις, την εποχή του εκπασοκισμού, τραβούσε προς την παρασιτική ενσωμάτωση στο παγκόσμιο σύστημα και περιοριζόταν, όπως τόνισα , σε αγώνες «εσωτερικού χώρου». Έτσι σταδιακώς άρχισε να αλλάζει και η ιδεολογική κατεύθυνση και των ένοπλων οργανώσεων. Ενώ μέχρι και τη δεκαετία του 1980 στελεχωνόταν προνομιακά από αγωνιστές προερχόμενους από την κομουνιστική αριστερά , την άκρα αριστερά ακόμα και το πρώιμο ΠΑΣΟΚ , και έθεταν ψηλά στις επιλογές τους το ζήτημα της αντιιμπεριαλιστικής και πατριωτική πάλης, από τα τέλη αυτής της δεκαετίας τουλάχιστον, πραγματοποιείται μια ώσμωση με μέλη προερχόμενα μάλλον από το κλίμα των «Εξαρχείων» , που παραδοσιακά απέρριπτε κάθε αντιιμπεριαλιστική και πατριωτική αναφορά.
Έτσι την ίδια εποχή που το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας κατευθύνεται προς τον εθνομηδενισμό της δεκαετίας του 1990 και του 2000, μια ανάλογη εξέλιξη πραγματοποιείται και στον χώρο του «ένοπλου». Οι διαφωνίες μας, που μέχρι τότε αφορούσαν κατ’ εξοχήν τις μεθόδους πάλης και την αμέθοδη προσφυγή στην ένοπλη βία, μεταβλήθηκαν και σε διαφωνίες για τις ίδιες τις ιδεολογικές επιλογές και κατευθύνσεις της τρομοκρατίας, που πλέον εντάσσονταν ανοικτά και προκάλυπτα με τον κυρίαρχο και εκ των άνω κατευθυνόμενο εθνομηδενισμό. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ακόμα και πολλά μέλη των οργανώσεων που προσωπικά διατηρούσαν κάποιες από τις παλιές πατριωτικές τους αντιλήψεις, άρχισαν να βάζουν νερό στο κρασί τους για να προσαρμοστούν στον κυρίαρχο στο χώρο στήριξής τους εθνομηδενισμό. Και το ίδιο συνέβαινε σε όλη την αριστερά. Το ΚΚΕεσωτ., από την ελληνική σημαία στα σύμβολά του, μεταβλήθηκε με τη Δαμανάκη και τον Κωνσταντόπουλο σε ηγέτη της αποεθνικοποιητικής γραμμής, ενώ ακόμα και οι παλιοί «εθνικοί» ΕΚΚΕτζήδες ταυτίστηκαν με αυτές τις νέες λογικές, για να μην πω ότι πρωτοστάτησαν, με μοναδικές εξαιρέσεις τον Ανδρέα και τον Χρήστο Μπίστη, ενώ στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά κυριάρχησαν οι τροτσκιστικής προέλευσης αντιπατριωτικές αντιλήψεις. Για να μην αναφέρω βέβαια τον διαρκώς ενισχυόμενο αντιεξουσιαστικό χώρο, όπου κεντρικό σύνθημα παραμένει και σήμερα το «ξεφτίλες πατριώτες». Όσο για το σύνθημα «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», προφανώς και αποτελεί την επιτομή των αντιλήψεων αυτού του χώρου και όχι ένα περιστασιακό σύνθημα.
Η εξέλιξη της αριστεράς άκρας αριστεράς, των αντιεξουσιαστών και των ενόπλων προς τις εθνομηδενιστικές απόψεις είναι τόσο καταφανής, ώστε αποτελεί αστειότητα η οποιαδήποτε άρνηση αυτού του γεγονότος. Τόσο ώστε όλο αυτοί από κοινού να φτάσουν να ποινικοποιήσουν κυριολεκτικά κάθε πατριωτική άποψη, ασκώντας ανοικτή φασιστική βία ενάντια στο Άρδην, επιτιθέμενοι σ το Εναλλακτικό βιβλιοπωλείο, προσπαθώντας μαζί με τους Πασόκους, τους Νεοδημοκράτες και τους ακροδεξιούς να μας απαγορεύσουν κάθε πρόσβαση στο δημόσιο χώρο και ιδιαίτερα στα Πανεπιστήμια.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι επικριτές της άποψής μας το ρίχνουν σε αναφορές στους κλέφτες στην τουρκοκρατία για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Μα στην τουρκοκρατία είχαμε ανοικτή ξένη κατοχή. Με ξένα στρατεύματα. Και βεβαίως δεν θίγουν καθόλου ζητήματα όπως το μεταναστευτικό, η Κύπρος, οι καθημερινές απειλές του νέο-οθωμανισμού, μεταθέτοντας τη συζήτηση στα πλαίσια του γνωστού ιδεολογικού εκβιασμού: Οι ένοπλοι αγωνίζονται και παίζουν τη ζωή τους, ενώ οι λοιποί είναι «κότες».
Επειδή εγώ τουλάχιστον και αρκετοί από τους συντρόφους μου, δεν είμαστε «κότες» και δεν χρειαζόμαστε από κανέναν εύσημα αγωνιστικότητας, και επειδή συνεχίζουμε να παλεύουμε για τη διαμόρφωση ενός πατριωτικού και δημοκρατικού πολιτικού πόλου στις σημερινές συνθήκες στη χώρα μας, γνωρίζουμε πως η λογική του ένοπλου αυθορμητισμού και του λυσσαλέου αντιπατριωτισμού, καταστρέφει συστηματικά επί σαράντα ολόκληρα χρόνια κάθε προσπάθεια οικοδόμησης αυτού του πολιτικού πόλου, ασκώντας και φασιστική βία ενάντιά μας.
Επί πλέον, και το έχουμε τονίσει συχνά, η αλόγιστη χρήση βίας από ψευδοεπαναστάτες, όπως έγινε στη Μαρφίν, όπως έγινε τον Δεκέμβριο του 2008, όπως έγινε στην πλατεία Συντάγματος, ενάντια –κυριολεκτικά– στους αγανακτισμένους, οδηγεί αναπόφευκτα όχι μόνο στην ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής και τη διάλυση του κινήματος, αλλά και στην ενίσχυση των φαινομένων φασιστικοποίησης στην ελληνική κοινωνία. Ενισχύουν το χρυσαυγιτισμό, τον χουλιγκανισμό, τον εκφασισμό της αστυνομίας. Γι’ αυτό και από δεκαετίες χαρακτηρίζαμε φασιστική, τη βία που ασκούσαν διάφορες ομάδες στο πανεπιστήμιο ή αλλού ενάντια στις διαφορετικές απόψεις και τονίζαμε πως αργά ή γρήγορα οι φασιστικές μέθοδοι θα βρουν και τους ολοκληρωμένους φορείς τους, δηλαδή τους ανοικτούς φασίστες. Και δυστυχώς ήδη συνέβη και αυτό.
Εμείς, δυστυχώς ή ευτυχώς, παραμένουμε αθεράπευτοι ρομαντικοί και πιστεύουμε πως οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν. Ιδιαίτερα όσοι διαθέτουν μια γνήσια στόφα εξεγερμένου που δεν ασχολείται μόνο με τον εαυτό του και την αυτιστική «αυτοέκφραση» του, αλλά θέλει να παίρνει υπ’ όψη του τις πραγματικότητες και τις ανάγκες της χώρας του. Αυτό για παράδειγμα έγινε στην Ιταλία, στη χώρα με το ισχυρότερο ένοπλο κίνημα στην Ευρώπη, όπου επαναστάτες όπως ο Ρενάτο Κούρτσιο, και πολλοί άλλοι, προέβησαν σε μια βαθιά αναθεώρηση και αυτοκριτική, κατανοώντας ότι υπήρξαν υπεύθυνοι σε μεγάλο βαθμό για την καταβαράθρωση του κινήματος στην Ιταλία, που οδήγησε στη συνέχεια στην παράδοσή της στον Μπερλουσκονισμό και άλλους Ρέντσι.
Κατ’ αναλογία και στην Ελλάδα, εμπόδισε αποφασιστικά την ανάδυση και την ανάδειξη ενός κινήματος που θα μπορούσε να βάλει φραγμό στην καταβαράθρωση της χώρας. Γι’ αυτό και ζητάω μια «αυτοκριτική», όχι απλώς ή κυρίως ως εξιλέωση, αλλά ως απόδειξη πως κάποιοι έχουν το θάρρος να αναιρέσουν παλιότερες βεβαιότητές τους, όταν βλέπουν πως είναι καταστροφικές. Και το ζητάμε γιατί εμείς δεν διστάσαμε να κριτικάρουμε τα δικά μας σοβαρά λάθη στο παρελθόν και να αναιρέσουμε έμπρακτα λανθασμένες επιλογές. Όποιος δεν τολμάει να αναμετρηθεί με τον ίδιο τον εαυτό του αυτός δεν είναι επαναστάτης.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μάρκος 24 Ιουλίου 2014 - 06:57

-“Είναι χαρακτηριστικό ότι οι επικριτές της άποψής μας το ρίχνουν σε αναφορές στους κλέφτες στην τουρκοκρατία για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Μα στην τουρκοκρατία είχαμε ανοικτή ξένη κατοχή. Με ξένα στρατεύματα.”

-Πλέον δεν χρειάζεται να στείλουν στρατό, γιατί τον στρατό μας τον ελέγχει το ΝΑΤΟ.
Αν τους ξεφύγει ο έλεγχος θα στείλουν και στρατό (Σαντάμ, Καντάφι κ.τ.λ.)…..μην ανησυχείς.
Επιπλέον ελέγχουν τους πολίτες με τα Μ.Μ.Ε.(με άνεση, χωρίς στράτευμα) και τους πολιτικούς με διάφορους τρόπους (μίζες,ξεκάθαρες απειλές για τη ζωή τους,παρακολουθήσεις και εκβιασμοί).Οι πολιτικοί με τη σειρά τους ελέγχουν της (ξένη)αστυνομία…..που τσάκισε και τσακίζει τον Ελληνικό λαό καθημερινά όπου σηκώνει ανάστημα, αλλά δόξα το Θεό δεν έχουμε κατοχή,ούτε δικτατορία!
Παττακός: “Αν είχαμε τα ΜΑΤ δεν θα πέφταμε ποτέ…”
-Έχετε μείνει πίσω στις μεθόδους που χρησιμοποιούν…γι’ αυτό χάνετε σύντροφε!

-“Κλέφτες να θυμίσουμε ονομάζονταν τα μέλη ένοπλων παράνομων ομάδων του βουνού, την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Η κατάκτηση του ελλαδικού χώρου από τους Οθωμανούς ώθησε ΚΑΠΟΙΟΥΣ από τους πληθυσμούς των πεδινών περιοχών στο να αποσυρθούν σε άγονες ορεινές περιοχές, προσπαθώντας να γλυτώσουν από τις συνέπειες της γειτνίασης με τουρκικά στρατιωτικά ή διοικητικά κέντρα.Στις καινούριες συνθήκες ζωής τους στο σκληρό αυτό περιβάλλον δημιουργήθηκε και η ψυχοσύνθεση του αντάρτη, του ανυπότακτου, οποίος καταφεύγει στην αρπαγή, για την ηθική ικανοποίησή του αλλά και για λόγους επιβίωσης. Πράγματι, τα λίγα στοιχεία που υπάρχουν για τη δράση των κλεφτών τον 18ο αιώνα αναφέρονται μόνο σε πράξεις ληστείας και είναι γενικά παραδεκτό από τους ιστορικούς πως δεν είχαν συνείδηση ότι αγωνίζονται για την ελευθερία του συνόλου.”
Όντως λάθος μας η σύγκριση!
Η 17Ν, ο ΕΛΑ και ο Επαναστατικός Αγώνας έχουν και πολιτική συνείδηση!

-“‘Όπου επαναστάτες όπως ο Ρενάτο Κούρτσιο” λέει ο Καραμπελιάς.
Ο Ρενάτο Κούρτσιο ήταν επαναστάτης εε?
Ο Κουφοντίνας και ο Μαζιώτης όχι όμως εε?
Γι’ αυτό και στην παρουσίαση του βιβλίου του Κουφοντίνα μίλησε και μέλος το Ερυθρών Ταξιαρχών.
Ο Κούρτσιο θα διεξήγαγε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα μάλλον…
Ποιο μικροαστική “ζήλεια” και ξενόδουλο θαυμασμό δεν έχω ξαναδεί από πατριώτη!
Από “αναρχικούς” τον έχω δει πάντως.
-Και ευτυχώς που στις χώρες που δεν υπήρχαν τέτοιες “τρομοκρατικές ομάδες”….. ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΣΕ!!
-Άστο! δεν έχει ανάγκη βοηθείας ο Ελληνισμός από κανέναν σας.Επιζεί μόνος του εδώ και 3000 χρόνια.
Και όλοι οι Έλληνες να πεθάνουν ΑΥΤΟΣ θα συνεχίσει να υπάρχει!!
Μη φοβάστε πατριώτες αγοράστε κανά ξένο κινητό,πιείτε κόκα-κόλα και ότι ξενόφερτο υπάρχει,οδηγήστε το ξένο αμάξι σας,φορέστε τα ξένα ρούχα σας,τα ξένα παπούτσια σας, σηκώστε τις γαλανόλευκες (made in pakistan.Τώρα έχει και σε βρακί,σουτιέν και μαγιό σημαιούλα…για τους τολμηρούς) και μετά ελάτε να συζητήσουμε για τον “εθνομηδενισμό και την παγκοσμιοποίηση” και ΠΟΙΟΣ ρίχνει νερό στο μύλο τους…..

-Κοιμάστε..?? Για να ξέρω..??

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Mάρκος 23 Ιουλίου 2014 - 10:58

Το “Η ημιμάθεια χειρότερη της αμάθειας” που γράφω στο σχόλιο μου ήταν προσβλητικό.
Πάνω στο πάθος μου.
Sorry.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Β- άρδην : ) 23 Ιουλίου 2014 - 17:17

Δεν υπάρχει ένοπλη πάλη στην Ελλάδα. Τέλος. Για τρομοκρατία δεν το συζητάμε κάν.

Μάρκο πήγαινε στο Νταγκεστάν, στο Ιράκ, στην Τσετσενία, στην Συρία, στην Σινκ – Κιανγκ στην Κίνα, στην Κυργισία, στην Ουκρανία, στο Κουρδιστάν στο Αφγανιστάν να δείς τι είναι ένοπλη πάλη κ τι είναι εθνικό απελευθερωτικός πόλεμος κ τι είναι θρησκευτικός πόλεμος κ.ο.κ.

Η ένοπλη πάλη στην Ελλάδα μέχρι την σύλληψη της 17Ν είχε και διαταξικά εθνικο- απελευθερωτικά χαρακτηριστικά και η εθνοκεντρική της ιδεολογία αποτυπώνονταν στα χτυπήματα που γινόντουσαν.

Απο την σύλληψη της 17Ν κ μετά βλέπουμε ένοπλους μεθυσμένους καουμπόηδες “loners” που βγαίνουν απο τα σαλούν πυροβολώντας και αμα λάχει πυροβολούν κ κανα θυρεό. Άσε που πολλές φορές η ιδεολογική τους ταυτότητα και τα κίνητρα τους αμφισβητούνται. Δυστυχώς οι σφαίρες κάποιες φορές πετύχαν κ αθώους ξέρεις άλλους απο τον δήθεν ομοεθνή, ομόθρησκο, ομόγλωσσο συμπολίτη συμπατριώτη “εχθρό”.

Επίσης κάτι ακόμα για να είσαι διεθνιστής πρέπει κ οι άλλοι να είναι διεθνιστές μαζί σου…. μέχρι την κατάρρευση της ΕΣΣΔ είχε περισσότερο νόημα να είσαι διεθνιστής, την σήμερον ημέρα “εθνομηδενισμός” σημαίνει παγκοσμιοποίηση, διαλέγεις και παίρνεις.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μάρκος 24 Ιουλίου 2014 - 08:04

“Απο την σύλληψη της 17Ν κ μετά βλέπουμε ένοπλους μεθυσμένους καουμπόηδες “loners” που βγαίνουν από τα σαλούν πυροβολώντας και άμα λάχει πυροβολούν κ κανά θυρεό.”

-Ωραία τα ξένα γουέστερν που έβλεπες πατριώτη!
Αλλά άμα είσαι μεθυσμένος loner τη σήμερον εποχή,
δεν μπορείς να φτιάχνεις βόμβες μόνος σου που διαλύουν οικοδομικά τετράγωνα (τι ΟΥΚ,κομάντα και άλλλες τέτοιες παπαριές…), να ανατινάζεις το Χρηματιστήριο Αθηνών,να ανατινάζεις την Εθνική Τράπεζα,τα γραφεία του ΔΝΤ (κ.α.) και να σε ψάχνουν οι μεγαλύτερες μυστικές υπηρεσίες και εσύ να διαφεύγεις. Είναι λιγάκι δύσκολο άμα είσαι “κόκκαλο”..

-ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ σε αυτήν την κατάσταση (μεθυσμένος),
μπορείς να γράφεις σχόλια άνετα…

Άμα γίνει πόλεμος…..ο Μαζιώτης και άλλοι τέτοιοι μπορεί και να μας σώσουν(θα ναι έτοιμοι σαν τους Κλέφτες).
Εσείς μάλλον θα κρυφτείτε αγκαλιά με κανά…..freddo.
Όταν ελευθερωθούμε θα βγείτε σαν τα σαλιγκάρια και θα λέτε τους αντάρτες που μας γλύτωσαν ληστές,δολοφόνους κ.τ.λ.

-“Άσε που πολλές φορές η ιδεολογική τους ταυτότητα και τα κίνητρα τους αμφισβητούνται.”
Εδώ αμφισβητούνται οι Κλέφτες και Αρματολοί, οι μαχητές απελευθερωτές μας του ΕΛΑΣ (συμμορίτες), ο Κολοκοτρώνης(πράκτορας) και εκατοντάδες άλλοι παγκοσμίως.
Από ποιους σκέφτηκες..?? Μπά.

-Ως γνήσιος φαρισαίος σε πείραξε “κάποια άστοχη σφαίρα” που θα σκοτώσει έναν πολίτη στα 30 χρόνια και όχι οι 1000 νεκροί και 5000 τραυματίες ΕΤΗΣΙΩΣ από οδηγούς αυτοκινήτων…..μικροκοσμική κοντοφθαλμίαση!
Ας πάω από σφαίρα “τρομοκράτη” καλύτερα!
Έχω μηδενικές πιθανότητες.

-Ποιος μίλησε για διεθνισμό..??
Στα παπάρια μας.

-Πάρε και τους κόκκαλο-καουμπόηδες για να ξέρουμε τι λέμε…..
http://www.zougla.gr/greece/article/xania-evgale-to-oplo-ke-pirovolouse-stin-polikatikia
http://www.zougla.gr/greece/article/manolada-apologi8ikan-i-katigoroumeni-gia-epi8esis-se-metanastes-1051347
-Και κάτι άλλοι κρητικοί και διάφοροι μεθύστακες με τα “άσκοπα όπλα” και με τα τόσα εγκλήματα.

Τράβα ξανά σχολείο και τα ξαναλέμε.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μάρκος 24 Ιουλίου 2014 - 10:52

-Sorry και σε σένα Β-άρδην.
Μερικά που σου “χώνω” είναι για κλωτσιές.
Έχω νεύρα και κατάθλα.

-Πάντως η φράση “το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του” είναι μια καθαρά πατριωτική δήλωση…άμα είσαι το ψάρι!

-Πάω να χωθώ στην ξενόφερτη λήθη μου.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μάρκος 24 Ιουλίου 2014 - 10:55

Είμαι λάθος σε μερικά.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ντάμπτυ-Χάμπτυ 23 Ιουλίου 2014 - 17:52

Το σχήμα της «τρικυμίας μέσα σ’ ένα ποτήρι νερό» με το οποίο ο Γ. Καραμπελιάς αναλύει την μεταπολίτευση είναι εξαιρετικό στο να αποτυπώνει την καρικατούρα χειραφετήσεων που σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή στην χώρα μας – από το πρότυπο την πρώτης περιόδου, του «προοδευτικού δημοκράτη» μέχρι εκείνο της ύστερης, του ευρωπαίου κοσμοπολίτη καταναλωτή που τσακίστηκε πάνω στα βράχια της κατάρρευσης του νεοελληνικού παρασιτισμού.

Εκείνο που σκέφτομαι, βέβαια, για τις επόμενες από την δικιά του γενιές, και κυρίως την δικιά μας (1980 και δώθε) –οι οποίες μεγάλωσαν μέσα στο «ποτήρι», δηλαδή σε αυτό το «εργαστήριο» παραγωγής στάσεων προσποίησης και οπορτουνισμού– ότι αυτή ακριβώς η διάσταση της μεταπολίτευσης διαπέρασε όλον μας τον βίο, ατομικό και συλλογικό και αναπαρήχθην στις πιο μύχιες πλευρές των ζωών μας, σαν τις μπάμπουσκες που βγαίνει η μία μέσα από την άλλη.

Σκέφτομαι την δικιά μου την γενιά που συμπεριφέρεται σε κάθε της στιγμή σαν να προκαλεί μια τρικυμία μέσα σε ένα ποτήρι νερό: Ψευδοερωτεύεται, ψευδοεπαναστατεί, ψευδοδημιουργεί, «ψευδομεγαλουργεί» μην έχοντας να δώσει μέχρι στιγμής τίποτα που να αντέχει στον χρόνο από άποψη ήθους, αξίας, και στάσης ζωής.

Περνούμε φωνάζοντας μέσα από μια κοινωνία που καταρρέει, μην αφήνοντας παρά ίχνη στην άμμο, καταδικασμένα να χαθούν λίγο μετά την αποχώρησή μας.

Αυτή ακριβώς η «διαπαιδαγώγησή μας» στο παιχνίδι ρόλων της μεταπολιτευτικής κοινωνίας είναι που έχει διατελέσει στην ηθική, αξιακή, και πνευματική μας χρεοκοπία ως γενιάς – και αυτός ακριβώς ο λόγος βρίσκεται πίσω από το φαινόμενο μαζικής φυγής από την χώρα, ιδιαίτερα των ηλικιών 25 με 40-45.

Βέβαια κανείς δεν θέλει να το ομολογήσει αυτό το πράγμα, διότι η διαπίστωση θίγει πολλούς κόμβους αυτής της διαδικασίας ηθικής, αξιακής, πνευματικής και ψυχικής καθίζησης. Από τα κόμματα-φορείς της υστερομεταπολιτευτικής «ηθικής» της μεταπολίτευσης μέχρι το σχολείο και την οικογένεια που σφυρηλάτησε αυτά τα πρότυπα μέσα μας. Και φυσικά τους εαυτούς μας, φωνακλάδες, πλεονέκτες, κακομαθημένους, μα και τόσο δειλούς, μιας και ποτέ δεν μπήκαμε σε διαδικασίες να αμφισβητήσουμε ουσιαστικά τούτην την νέα πανεθνική ιδεολογία.

Η «θύελλα μέσα σ’ ένα ποτήρι νερό» δεν περιγράφει μόνον την υφή του συλλογικού μας βίου των τελευταίων τριάντα-τριάντα πέντε χρόνων. Περιγράφει τις ίδιες μας τις ζωές.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Domenico 24 Ιουλίου 2014 - 07:53

“βιβλιογραφική” ενημέρωση προς πάσα κατεύθυνση

http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2014/07/blog-post_23.html

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Νοματαίος 24 Ιουλίου 2014 - 14:29

@ Ντάμπτυ- χάμπτυ.
Εξαιρετικό σχόλιο, συνόψισες πραγματικότητες ως το κατ΄ εξοχήν και κατ’ ουσίαν
πρόβλημα για όσους μπορούν να το κατανοήσουν.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
αντωνης ρ. 25 Ιουλίου 2014 - 10:46

Την πορεία των πραγμάτων δεν την σχεδιάζουν οι σοφοί της Σιών, όπως υπονοείτε για την παγκοσμιοποίηση, αλλά πρόκειται για μια αντικειμενική πορεία, αν πιστεύετε στη διαλεκτική σκέψη. Βέβαια, κάθε πολίτης χωριστά και κάθε κοινωνία μπορεί να ελιχθούν στο πάτημα της σιδερένιας φτέρνας της ιστορίας αλλά μόνο όσο τους επιτρέπει η δύναμή τους. Ο καπιταλισμός θα σύρει στο χορό της τεχνολογικής επανάστασης ολόκληρη τη γη, είτε το θέλουμε είτε όχ. Μην σας εκπλήσσει, επομένως, που η εργατική τάξη και η πρωτοπορία της θέλει τον καπιταλισμό. Τα λόγια περί επανάστασης είναι για να κρύψουν το χαρακτήρα τους που διψά για δόξα με γενναιοδωρία αλλά καταλήγει στη λόξα με θεολογία. Ο αγώνας πρέπει να δοθεί στο πως θα εξελιχθεί ο καπιταλισμός χωρίς να μας εξαφανίσει από τη γη. Οχι στο να πάψει να υπάρχει. Και αυτό με ειρηνικό τρόπο. Με αγάπη κι όχι με το μίσος του ανθρώπου των σπηλαίων. Γκάντι και Μαντέλα είναι φάροι επιτυχίας δίχως αιματοχυσία.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ