του Θανάση Τζιούμπα
Στις 9 Μάη η Πλατεία Συντάγματος θα είναι πάλι γεμάτη: «Ήρθε η ώρα να γίνεις η αλλαγή που ονειρεύεσαι. Ήρθε η ώρα να γίνεις μέρος της ιστορίας» μας πληροφορεί το κάλεσμα των διοργανωτών αυτής της απελευθερωτικής πανδαισίας.
«Απευθύνουμε ανοιχτό κάλεσμα σε άτομα, ομάδες, συλλογικότητες και εγχειρήματα απ΄ όλη την Ελλάδα να συμμετέχουν στο μεγάλο συλλαλητήριο διεκδίκησης και απελευθέρωσης το Σάββατο 9 Μάη στη πλατεία Συντάγματος, στα πλαίσια της παγκόσμιας ημέρας δράσης για την αλλαγή των πολιτικών…». Μήπως οι οργανωτές
εννοούν την ανθρωπιστική κρίση, τις αυτοκτονίες, την ανεργία, την φτώχεια, τον πόλεμο, το Κομπάνι, τον ISIS; Όχι βέβαια, εννοούν πιο σημαντικά: «… των πολιτικών για τα “ναρκωτικά” και τη νομιμοποίηση της κάνναβης».
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι «Πρεσβευτές της Κάνναβης» προβάλλουν δημόσια το δικαίωμα στην χρήση, είναι όμως η πρώτη φορά που το αίτημα τους εκφράζεται με τέτοιο συμβολικό βάρος, βοηθούντος και του «απελευθερωτικού ανέμου» της νέας διακυβέρνησης και των συνιστωσών της.
Η ιστορία είναι παλιά και πονεμένη. Κάποτε το χασίς ήταν το σύμβολο μιας ομάδας κοινωνικά και οικονομικά περιθωριοποιημένης, και ως τέτοιο υιοθετήθηκε συμβολικά από τα κινήματα αμφισβήτησης της κοινωνίας που τους περιθωριοποιούσε: ο χασικλής είναι θύμα της κοινωνίας κι εμείς συμπαθούμε τα θύματα. Από το κάδρο έλειπε το γεγονός ότι η εξουσία εστίαζε στο χασίς κι όχι στο πλαίσιο που τους περιθωριοποιούσε, και σαν ηχώ η αμφισβήτηση τους αντιμετώπιζε με τον ίδιο τρόπο, ως χασικλήδες κι όχι απόκληρους.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στα ποτάμια. Η χρήση ψυχοτρόπων ουσιών συνδέθηκε με την τάση «διεύρυνσης της συνείδησης», της εσωτερικής αναζήτησης των 68ρηδων, ειδικά στην φάση που το στοιχείο της πολιτικής ανατροπής συντριβόταν από την εξουσία και οι χαρισματικοί ηγέτες εξέπιπταν σε σταρ της καταναλωτικής διαφήμισης. Όταν αυτό που μας παρέχουν οι αισθήσεις γίνεται ανυπόφορο ας καταδυθούμε στις παραισθήσεις, αυτές που θα συντηρήσουν τις ψευδαισθήσεις. Η χρήση ηρωίνης γενικεύτηκε στην Ελλάδα μετά την συντριβή του φοιτητικού «κινήματος των καταλήψεων» του ’80, με βάση εξόρμησης τα στέκια των κύκλων αυτών, τα Εξάρχεια ή το Ντορέ.
Ποιο είναι το μήνυμα της κορυφαίας «γιορτής της απελευθέρωσης» της 9ης Μάη; Ξεκινώντας από την απελευθέρωση της χρήσης κάνναβης για ιατρικούς λόγους προχωράμε στην απελευθέρωση της και για «ψυχαγωγικούς», συνεχίζουμε με μια κριτική στην πασίδηλη αποτυχία της πολιτικής της απαγόρευσης και της καταστολής για να προβάλλουμε το αίτημα της γενικευμένης νομιμοποίησης των εξαρτησιογόνων ουσιών, των «ναρκωτικών», που πια μπαίνουν σε εισαγωγικά.
Απέναντι σε έναν τέτοιο ορυμαγδό πληροφορίας τι να αντιπαραθέσει κανείς; Τις έρευνες που συσχετίζουν την κάνναβη με δημιουργία ψυχωσικών επεισοδίων; Την εμφάνιση των εξαιρετικά επικίνδυνων συνθετικών κανναβινοειδών (CRA), που γέμισαν την ελληνική αγορά και πουλιούνται ανοιχτά ως «spice» ή «ποτ πουρί» (http://ektepn.gr/Documents/PDF/Filladiio.pdf) και πόρρω απέχουν από το «άγιο χασισάκι του Ηλία Πετρόπουλου; Την λαθροχειρία του αιτήματος νομιμοποίησης της κάνναβης ως πολιορκητικού κριού για την επίτευξη της νομιμοποίησης όλων των εξαρτησιογόνων ουσιών στο όνομα της ελευθερίας (δηλαδή της ελευθερίας της εξάρτησης, της πιο ανελεύθερης κατάστασης)! Την απάτη της νομιμοποίησης ως μόνης εναλλακτικής απέναντι στην καταστολή και την αντιμετώπιση του χρήστη ως εγκληματία; Την απόκρυψη του γεγονότος ότι και τα θέματα Δημόσιας Υγείας (και σίγουρα η εξάρτηση αποτελεί στον πυρήνα της τέτοιο θέμα, τα θέματα Δημόσιας Τάξης είναι παράγωγα της εξάρτησης, όπως αναγνωρίζει ακόμη και η ελληνική νομοθεσία εδώ και δεκαετίες), περιέχουν και εμπόδια και απαγορεύσεις στην χρήση ουσιών με βάση την επικινδυνότητα τους για τον χρήστη; Τον μύθο ότι η απαγόρευση είναι δημιουργεί την εξάρτηση, λες και η πρόσφατη έκρηξη του αλκοολισμού στην πατρίδα μας είναι συνέπεια κάποιας ποτοαπαγόρευσης κι όχι την κατάρρευσης της συνοχής και στοιχειωδών λειτουργιών της κοινωνίας!
Και για να πάμε παρακάτω, τι να πει κανείς για την απόπειρα να προσμετρηθούν τα «οικονομικά οφέλη» της νομιμοποίησης, όπου λίγο ως πολύ προτείνεται το προϊόν των Ζωνιανών ή της Καλαμάτας ως όχημα για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας!
Όλα αυτά θα ήταν μια ενδιαφέρουσα γραφική συζήτηση σε άλλους χωροχρόνους. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι λίγο πιο σύνθετα: Η «απελευθέρωση» της χρήσης είναι σημαία των Φιλελεύθερων που αξιοποιούν την ρητορική των Ελευθεριακών, για να σαλπίσουν την αποχώρηση της πολιτείας από την υποχρέωση αντιμετώπισης της εξάρτησης ως κοινωνικού φαινομένου, την έκπτωση του σε ατομική επιλογή και την μετάθεση της ευθύνης και των συνεπειών στον χρήστη αποκλειστικά. Φυσικό αυτό γιατί η θεραπεία κοστίζει στα δημόσια οικονομικά, ενώ η νομιμοποίηση μπορεί να φέρει και έσοδα από ΦΠΑ! Ως τέτοια υποστηρίζεται από δεκάδες καινοφανείς ΜΚΟ με συγκεκριμένο χρηματοδότη, που έκαναν κανονικά απόβαση στα φόρα του ΟΗΕ πιέζοντας για το «δίκιο» του εξαρτημένου. Η αντιμετώπιση της εξάρτησης ως «χρόνιας υποτροπιάζουσας νόσου» συμπληρώνει το πάζλ σε άλλα πεδία συζήτησης. Η νόμιμη συνταγογράφηση (κυρίως οπιοειδών) έγινε κλαδικό αίτημα μιας μερίδας γιατρών που βλέπουν την κρίση να αποδεκατίζει την συνήθη πελατεία τους.
Και, το πιο σημαντικό, τις εποχές που η κρίση και οι προκλήσεις χρειάζονται κάθε απόθεμα συλλογικότητας και τα είδωλα των εύκολων λύσεων μπαίνουν στην ζώνη του λυκόφωτος, η αξία της ατομικής «απόλαυσης» έρχεται να προτείνει μια διέξοδο στην απόγνωση, όχι μια διέξοδο δράσης αλλά φυγής από αυτό που μας πονάει. Ως τέτοια η προβολή της νομιμοποίησης της εξάρτησης έρχεται να συμπληρώσει την νόμιμη και θανατηφόρα εξάρτηση, αυτή της προβολής του δημόσιου ψεύδους από τις απειράριθμες οθόνες που συσκοτίζουν την πραγματικότητα της μιζέριας μας.
ΜΕ ΦΟΥΝΤΕΣ ΔΕΝ ΔΙΩΧΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΧΟΥΝΤΕΣ!
6 ΣΧΟΛΙΑ
Η κανναβη,ειναι το ναρκωτικο της αναβλητικοτητας.Ειναι αστειο, αριστεροι προοδευτικοι,που υποτιθεται οτι θελουν τον κοσμο στους δρομους,να ζητανε την νομιμοποιηση του συγκεκριμενου ναρκωτικου,το οποιο ναι μεν δεν σκοτωνει, οπως η ηρωινη,αλλα δημιουργει αλλα προβληματα.Ελατε λοιπον συντροφοι, ν αραξουμε σπιτια μας και να πινουμε μπαφους,η επανασταση, μπορει να περιμενει
Οι νόμοι και οι απαγορεύσεις έχουν και παιδαγωγικό χαρακτήρα και δημιουργούν αποτροπή. Όταν κάτι είναι νόμιμο και εύκολα προσβάσιμο πιο εύκολα κανείς πέφτει σε αυτό όταν βρεθεί στην ανάγκη. π.χ. ότι υπάρχει τις τελευταίες δεκαετίες εύκολη πρόσβαση στην ηλεκτρονική πορνογραφία έχει κάνει τα περισσότερα από τα παιδιά μας χρήστες αυτής, ακόμα και πολλούς ενηλίκους. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι ο νόμος λειτουργεί και ως ένα συλλογικό υπερεγώ που αποτρέπει από την επικράτηση των ορμών του υποσυνειδήτου. Ιστορικά άλλωστε η δημιουργία των ανθρώπινων κοινωνιών πήγαινε χέρι χέρι με την ύπαρξη εθιμικών ή θεσμιμένων νόμων.
Αισθάνθηκα μια προσωπική, βαθειά μαχαιριά στην πλάτη διαβάζοντας τού’ν το άρθρο. Διότι:
1. Ο Θανάσης είναι καλός άνθρωπος.
2. Το Άρδην ήταν μέχρι τώρα ο μόνος ελλαδικός πολιτικός χώρος που με έκφραζε. Τώρα που ξεσχίστηκε αυτή η σχέση δεν ξέρω που, πως, θα επανορθωθεί ένα τέτοιο πλήγμα, μια τόσο βαθειά πληγή.
Είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟΝ να συντάσσεται οποιοσδήποτε μες το Άρδην με τις δυνάμεις καταστολής, με τις δυνάμεις που θέλουν να φράξουν τον δρόμο προς την υγεία, την θεραπεία, την ελευθερία. Η νόμιμη Κάνναβις θα σώσει χιλιάδες ζωές – η καταστολή για 80 χρόνια τώρα τις μας έφερε εξόν από θάνατο, εξαρτήσεις σε δηλητήρια, σκλαβιές σε φυλακές για κατά φαντασίαν εγκλήματα ΧΩΡΙΣ καν θύμα;
Όσον αφορά το ψευδο-επιχείρημα του ότι τάχα η Κάνναβις “προκαλεί ψύχωση”, ας μελετήσουν και οι αδιάβαστοι τι λέει η επιστήμη. Παρακαλώ μελετήστε εδώ – είναι απλά γραμμένο, κατανοητό, και προσφέρει τα εργαλεία να κρίνετε ΕΣΕΙΣ την σημασία της επιστημονικής αλήθειας:
“Κάνναβις και Ψύχωση: η νέα Δαιμονοποίηση του Ιερού Φυτού”
http://cyprus.indymedia.org/node/4793
Είναι κρίμα και ντροπή να συντάσσεστε με αυτούς που ειρωνεύονται και αντιτίθενται με τις προσπάθειες μας για νομιμοποίηση μιας ασφαλούς, αβλαβούς και ευλογημένης θεραπευτικής ουσίας – ενώ είναι γνωστό πως το αλκοόλ ρέει άφθονα στις ιδιωτικές συγκεντρώσεις του Άρδην, και η εξάρτηση των μελών του από το ταμπάκο είναι τόσο μεγάλη που ΟΥΤΕ ΜΙΑ συζήτηση δεν μπορούν να κάμουν δίχα του.
Αντί να χαίρεστε που υπάρχει μια ουσία αβλαβής που θα μπορούσε να σας βοηθήσει, εσάς και όλους μας, ταυτίζεστε με τα φονικά δηλητήρια και μας χλευάζετε. Αυτή είναι η αφοσίωση σας στην ελευθερία και την υγεία; ΠΩΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΤΕ την ανοχή και ανύψωση αυτών των θανατηφόρων δηλητηρίων στις ζωές σας ενώ χειροκροτείτε την βίαιη καταστολή των Φίλων της αβλαβούς Κάνναβης;
Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net
Αγαπητέ Πέτρο, αγαπητέ Γιώργη, αγαπητοί.
Συνήθως η ουσία σε μια συζήτηση για τις ουσίες δεν αφορά στην ουσία, αλλά στις ιδεολογικές αφετηρίες που κρίνουν σε τελική ανάλυση την Α ή την Β τοποθέτηση.
Σε μια ψύχραιμη και επιστημονικά τεκμηριωμένη συζήτηση επί της ουσίας (της κάνναβης) θα συμφωνούσα ότι, αν εξαιρέσεις την περίπτωση κατάχρησης ή την ύπαρξη ψυχωσικού υποστρώματος, πρόκειται για μια ευφορική ουσία που ενοχοποιείται λιγότερο από άλλες νόμιμες, όπως το αλκοόλ, και είναι ανακόλουθη η νομική της αντιμετώπιση.
Από κει και πέρα κατασκευάζονται οι μύθοι, είτε αυτοί της «απαγόρευσης» είτε αυτοί της «αντιαπαγόρευσης».
Ο μύθος της «απαγόρευσης» δαιμονοποιεί την κάνναβη, επιλεκτικά διαχειρίζεται την πληροφορία ότι είναι η κύρια ουσία εισόδου στην χρήση των «σκληρών» και εστιάζει στην μείωση της προσφοράς μέσω των απαγορεύσεων, της αστυνόμευσης και την ποινικοποίησης του εξαρτημένου ως χρήστη κι όχι ως προς τις παραβατικές συμπεριφορές που είναι αποτέλεσμα της εξάρτησης.
Ο μύθος της «αντιαπαγόρευσης» δαιμονοποιεί την απαγόρευση ως συνθήκη που αυτή προάγει την εξάρτηση και πολλαπλασιάζει την βαρύτητα και τις κοινωνικές της συνέπειες, δημιουργώντας μια μαφιόζικη αγορά και παράλληλα έναν στρατό υπαλλήλων της αστυνόμευσης που κάνουν ότι μπορούν για να διαιωνίσουν τον μισθό και το κοινωνικό τους κύρος. Ταυτόχρονα αγιοποιεί την ουσία (την κάνναβη και στην συνέχεια κάθε ουσία) ως ατομικό δικαίωμα «στην απόλαυση», την ανάγει σε θεμελιακό ανθρώπινο δικαίωμα και εξαπολύει το γνωστό οπλοστάσιο της κριτικής της «νεωτερικότητας» ενάντια στον «σκοταδισμό».
Οι διαπιστωμένες χρήσιμες φαρμακευτικές ιδιότητες της κάνναβης, θα μπορούσαν να είναι αντικείμενο μιας συζήτησης για την φαρμακευτική της χρήση (με την επιφύλαξη ότι ακόμη και τα οπιοειδή πλασαρίστηκαν στην αρχή ως «φάρμακα», από το όπιο της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών ως την ηρωίνη της BAYER, την μεθαδόνη της ιδίας εταιρείας ή το SUBO της SUBOTEX Inc.).
Αυτό είναι άραγε το αίτημα της 9ης Μάη, είναι ένα συλλαλητήριο πασχόντων που ζητούν πρόσβαση σε θεραπεία;
Το κείμενο που δημοσιεύεται παραπάνω είναι ένα σχόλιο στο κάλεσμα των διοργανωτών και στο αναφερόμενο αντικείμενο διαμαρτυρίας, (http://www.iliosporoi.net/2013-02-18-10-44-06/2013-02-18-10-45-18/640-1-athens-cannabis-protestival η «αναμορφωμένη» του εκδοχή) αλλά φαίνεται ότι ενόχλησε αρκετά ώστε να μου κάνουν την τιμή να ασχοληθούν με την ασημαντότητα μου αρκετά σημαντικού άνθρωποι όπως ο Γ. Οικονομόπουλος, με τον κλασσικό τρόπο: όποιος δεν είναι με μένα είναι με την απαγόρευση, την καταστολή, τον εγκλεισμό. Είναι ένας ιδεοληπτικός φασίστας που κρύβει την αλήθεια για την κάνναβη γιατί κατά βάθος δεν θέλει οι άνθρωποι να γίνονται (ή να αισθάνονται) καλά. Είναι ένας εργαζόμενος στις θεραπευτικές κοινότητες, που μπορούν να υπάρξουν μόνο ως εναλλακτική (ή ως απόφυση) της φυλακής. Έτσι ή αλλιώς είναι αυταπόδεικτο ότι θεραπευτές είναι μόνο οι μύστες και οι γκουρού της «αντιαπαγόρευσης», και μόνη θεραπεία είναι η ανεμπόδιστη ικανοποίηση της δίψας των νευρικών υποδοχέων των κανναβινοειδών που φέρουμε στον εγκέφαλο μας (παρέα βέβαια με τους αντίστοιχους κάθε ενδορφίνης, που ευφραίνονται με τα οπιούχα). Εξ’ άλλου, αφού όλοι είμαστε εξαρτημένοι από τον αέρα, την τροφή, τον νόμο της βαρύτητας, την αγάπη, ρε αδελφέ, τι σε χαλάει μια εξάρτηση παραπάνω!
Επαναλαμβάνω ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν ένα πεδίο επιστημονικής συζήτησης. Τότε θα βλέπαμε ότι οι Θεραπευτικές Κοινότητες προβάλλουν μια αντίληψη της εξάρτησης ως συμπτώματος κοινωνικών παραγόντων μαζί με παράγοντες προσωπικότητας ή ψυχικής παθογένειας, εστιάζουν στον εξαρτημένο ως ένα ον που μπορεί και πρέπει να υποστηριχθεί για μια ζωή χωρίς εξαρτήσεις, και μιλούν για απελευθέρωση όχι κάποιας άλλης ουσίας αλλά της ίδιας της ανθρώπινης ουσίας. Η ένταξη κι όχι η μείωση της βλάβης ή απλά η αποχή από τα ναρκωτικά είναι ο στόχος της θεραπευτικής τους πρότασης. Εξ’ άλλου ούτε καν η δεξιά ή ακροδεξιά πολιτική και νομοθεσία δεν ποινικοποιεί πλέον την χρήση θεωρώντας την ως αυτοπροσβολή, νομικά έχει συντελεστεί ο διαχωρισμός σκληρών και μαλακών ναρκωτικών, όλοι μιλούν για πρόληψη και θεραπεία, το υποκατάστατο έχει αναγορευτεί ως κύρια πλευρά της αντιμετώπισης των εξαρτήσεων. Τότε σε ποιους ανεμόμυλους επιτίθενται; Στους ανεμόμυλους που χρειάζονται για καταστήσουν το δικαίωμα στην «απόλαυση» των ουσιών (γι αυτό και ναρκωτικά φέρουν πλέον εισαγωγικά) μέτρο της κοινωνικής απελευθέρωσης, σε αντίστιξη με τους «ανθρωπιστικούς πολέμους» της Νέας Τάξης.
Πολιτικά η σημασία είναι, στα δικά μου μάτια, πρόδηλη:
Στρατηγικά η πρόσληψη αυτή της ελευθερίας είναι το σημείο που οι ελευθεριακοί Δον Κιχώτες συναντούν την φιλελεύθερη «πραγματιστική» αντίληψη για το άτομο: οι Αδριανόπουλος, ΓΑΠ, ο Σόρος (http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=619942) και τόσοι άλλοι μας προτείνουν ένα όραμα του ανθρώπου ως γενικευμένου καταναλωτή ουσιών, σωμάτων, εμπειριών. Και στον κόσμο του εμπορεύματος ο «αυτοσκοπός» της απόλαυσης ενυπάρχει αδιάσπαστα στο μέσο, αυτό που θα προσφέρει την απόλαυση, που έτσι γίνεται το ίδιο αυτοσκοπός. Ούτως ή άλλως στην ιστορία είναι σύνηθες οι ρεαλιστές να πραγματώνουν με το αζημίωτο τα όνειρα των ρομαντικών, αποδεικνύοντας την αφομοιωτική ικανότητα του συστήματος.
Και στο πιο ταπεινό επίπεδο, αυτό της τακτικής, όταν μια εξουσία αδυνατεί να απαντήσει ικανοποιητικά στα μεγάλα και δύσκολα, είναι ακατανίκητη η έλξη να φέρει στο επίκεντρο πιο ζητήματα πιο διαχειρίσιμα, που πουλάνε πιο εύκολα σε ένα, έστω και περιορισμένο ως ποσοστό της κοινωνίας, «τάργκετ γκρούπ». Το είδαμε πολύ χαρακτηριστικά στις ΗΠΑ, όταν η αποτυχία της διακυβέρνησης Ομπάμα να περάσει την κοινωνική ασφάλιση, έστρεψε την εστίαση σε θέματα νομιμοποίησης της κάνναβης και άλλων τινών.
Η προκατάληψη και ο αυταρχισμός κάποιων δήθεν “θεραπευτών” για τις εξαρτήσεις, η ταύτιση των με μια παθολογική και αλαζονικά απαγορευτική εξουσία φανερώνεται εδώ πεντακάθαρα. Σε ποιά επιστήμη βασίζουν την “θεραπεία” τους;
“Οι εργαζόμενοι στα κέντρα πρόληψης για την «Γιορτή της κάνναβης»”
http://www.stokokkino.gr/article/1000000000008711/Oi-ergazomenoi-sta-kentra-prolipsis-gia-tin-Giorti-tis-kannabis
1. Η ιατρική επιστήμη λέει ότι η Κάνναβις ΔΕΝ προκαλεί εξάρτηση. Ούτε χημική, ούτε ψυχική.
2. Η επιστήμη λέει ότι η Κάνναβις είναι φάρμακο, είναι, θεραπευτικό ΜΕΣΟΝ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ από τις θανατηφόρες εξαρτήσεις όπως αλκοόλ, ταμπάκο, ηρωίνη, κοκαΐνη. Είναι δυνατόν να είναι όλοι τους αδιάβαστοι;
Marijuana treats addiction
Cannabis therapy has been used in addiction recovery for more than 100 years.
http://patients4medicalmarijuana.wordpress.com/medical-use-of-cannabis-video/marijuana-treats-addiction/
Cannabis as a substitute for alcohol and other drugs
Amanda Reiman MSW, PhD, is currently the Coordinator of Academic Programs and a Lecturer in the School of Social Welfare at the University of California, Berkeley. She is also the current Chairwoman of the Berkeley Medical Cannabis Commission.
http://www.harmreductionjournal.com/content/6/1/35
Increased Access To Therapeutic Cannabis Likely To Reduce Patients’ Use Of Opiates, Other Addictive Drugs
http://norml.org/news/2012/08/02/increased-access-to-therapeutic-cannabis-likely-to-reduce-patients-use-of-opiates-other-addictive-drugs
Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net
Νομίζω ότι το άρθρο του Ψυχιάτρου κ. Παπαδημητριάδη απαντάει σε αρκετά από τα ζητήματα που θέτει ο σύντροφος Πέτρος ως προς τα ΔΥΝΗΤΙΚΑ προβλήματα (ανάλογα με τη ψυχοδομή/χαρακτήρα του χρήστη) που μπορεί να προκαλέσει η κάναβη. http://papadimitriadis.gr/2015/05/11/kannavi-tha-astieveste/
“Η χρήση κάνναβης μπορεί να προκαλέσει οξέα, αρνητικά, ψυχολογικά φαινόμενα που μιμούνται ψυχιατρικές διαταραχές, πχ. τη σχιζοφρένεια και τη διπολική διαταραχή (μανιοκατάθλιψη). Αν και υπάρχουν επαρκή στοιχεία από πολυάριθμες, έγκριτες, κλινικές μελέτες που υποστηρίζουν αυτό το δεδομένο, ο μηχανισμός με τον οποίο συμβαίνουν είναι αρκετά πολύπλοκος και όχι πολύ κατανοητός. Φαίνεται, όμως, ότι ορισμένοι άνθρωποι εκδηλώνουν μεγαλύτερη ευαισθησία από άλλους.
Οι επιδημιολογικές μελέτες δείχνουν, πάντως, ότι όσο αυξάνεται η συχνότητα της κατάχρησης τόσο αυξάνει ο κίνδυνος για την εκδήλωση ψυχωσικών διαταραχών, όπως η σχιζοφρένεια. Επιπλέον, από τις μελέτες προκύπτει ότι η κάνναβη είναι η ναρκωτική ουσία με τη μεγαλύτερη κατάχρηση μεταξύ των ανθρώπων που υποφέρουν με διπολική διαταραχή του συναισθήματος.
Η κάνναβη προκαλεί ευφορία και χαλάρωση, μεταβολές στην αντίληψη, στρέβλωση στην αίσθηση του χρόνου και εντατικοποίηση των απλών αισθητηριακών εμπειριών, όπως η γεύση του φαγητού και η συναισθηματική απάντηση σε άλλα εξωτερικά ερεθίσματα πχ. σε ένα φίλμ, ή στη μουσική. Όταν χρησιμοποιείται σε ένα κοινωνικό περιβάλλον είναι δυνατόν να προκαλέσει “μολυσματικό γέλιο” και πολυλογία (κανένα …ιδιαίτερο πρόβλημα με αυτά, αν σας αρέσει η τεχνητή πραγματικότητα). Ακόμη, διαταράσσεται η βραχυπρόθεσμη μνήμη και διασπάται η προσοχή, ενώ μειώνονται χαρακτηριστικά τα αντανακλαστικά, οι κινητικές δεξιότητες και η ικανότητα επιτέλεσης μιας εξειδικευμένης εργασίας.
Οι πιο συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες από την περιστασιακή χρήση της είναι το άγχος και οι αντιδράσεις πανικού. Οι έμπειροι χρήστες αναπτύσσουν ανοχή και εμφανίζουν τις παρενέργειες και τις προσδοκούμενες επιδράσεις σε μεγαλύτερες δόσεις από τον αρχάριο. Παρόλα αυτά, η τοξίκωση με κάνναβη μπορεί να οδηγήσει ορισμένους, κατά τα άλλα υγιείς, χρήστες σε οξεία ψύχωση, ή να επιφέρει βραχυπρόθεσμη έξαρση προϋπάρχουσας ψυχωσικής διαταραχής, με πιο σύνηθες σύμπτωμα και στις δύο περιπτώσεις τις ακουστικές ψευδαισθήσεις (ο πάσχων ακούει φωνές). Η χρήση κάνναβης προκαλεί επίσης συμπτώματα όπως η αποπροσωποποίηση (η αίσθηση ότι κάποιος παρατηρεί τον εαυτό του «απ΄ έξω» αισθανόμενος το σώμα ή τις σκέψεις του σαν κάτι ξένο και η αίσθηση ότι η πραγματικότητα είναι «σαν όνειρο» ή «σαν ταινία», ή ότι το σώμα του λειτουργεί και κινείται μηχανικά), η διάχυτη ανησυχία θανάτου, η κρίση πανικού και ο παρανοϊκός ιδεασμός με ιδέες καταδίωξης, οι αναδρομές στο παρελθόν (flashbacks) που συνοδεύουν τις διαταραχές της αντίληψης, κ.α. Η δε μακροχρόνια χρήση κάνναβης συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο σχιζοφρένειας, δηλαδή χρόνιας ψυχωσικής διαταραχής (εδώ απειλείται η σύνδεση με την ίδια την πραγματικότητα και διαπαντός).
Σε ό,τι αφορά στις διαταραχές του συναισθήματος, οι χρήστες της κάνναβης διαγιγνώσκονται με κατάθλιψη πιο συχνά από ό,τι οι μη χρήστες. Ωστόσο, δεν φαίνεται ότι η κάνναβη προκαλεί άμεσα κατάθλιψη, με εξαίρεση την καταθλιπτική αντίδραση, οξέως κατά την τοξίκωση. Όταν η κατάχρηση κάνναβης προηγείται της εκδήλωσης μιας διπολικής διαταραχής τότε φαίνεται ότι έχει σημαντική επίδραση στην επίπτωση του πρώτου επεισοδίου, αλλά και στην πορεία της διαταραχής, καθώς δύναται να αυξήσει πολύ τον κίνδυνο για τα επόμενα μανιακά επεισόδια.
Μολονότι το κύριο ψυχότροπο συστατικό της κάνναβης Δ9-τετραϋδροκανναβινόλη, ή Δ9-THC, επιφέρει ψυχικά αποτελέσματα μέσα σε λίγα λεπτά, η Δ9-THC είναι λιποδιαλυτή και αυτό της επιτρέπει να συσσωρεύεται στους λιπώδεις ιστούς φθάνοντας μέγιστες συγκεντρώσεις σε 4 έως 5 ημέρες. Στη συνέχεια απελευθερώνεται βραδέως στη συστηματική κυκλοφορία, μέσω της οποίας συνεχίζει την επίδρασή της στον εγκεφάλο και σε ακόμη πιο υψηλές συγκεντρώσεις. Εκεί επηρεάζει τη σηματοδότηση στα κυκλώματα “ευχαρίστησης” και “κίνησης” του προμετωπιαίου φλοιού και του ραβδωτού σώματος στα βασικά γάγγλια, με μάλλον περίπλοκες αλληλεπιδράσεις με νευροδιαβιβαστές όπως η ντοπαμίνη, το γ-αμινοβουτυρικό οξύ (GABA) και το γλουταμινό οξύ.
Τόσο το κάπνισμα όσο και η κατάποση του THC αυξάνουν την καρδιακή συχνότητα κατά 20-50% μέσα σε λίγα λεπτά, για διάστημα έως και 3 ωρών. Η πίεση του αίματος αυξάνεται ενώ ο χρήσης παραμένει καθισμένος και μειώνεται όταν στέκεται όρθιος.
Τα ψυχωσικά συμπτώματα από την κάνναβη έχουν πιθανότατα σχέση με την ανώμαλη «περίοπτη απόδοση», ένα φαινόμενο που προκαλεί η THC, κατά το οποίο ο εγκέφαλος δυσκολεύεται να επεξεργαστεί και να ερμηνεύσει τη διαφορά μεταξύ των προσλαμβανόμενων ερεθισμάτων που είναι σημαντικά και εκείνων που δεν είναι.
Ένα άλλο, ενδιαφέρον, φαινομενολογικό χαρακτηριστικό από τη μακροχρόνια και συστηματική κατάχρηση κάνναβης είναι το σύνδρομο “έλλειψης κινήτρων”. Εδώ οι χρήστες χάνουν προοδευτικά την επιθυμία να εργάζονται, ή να ανταγωνίζονται. Σημειώνω, ωστόσο, ότι είναι αρκετά δυσδιάκριτο το όριο μεταξύ της προσωπικότητας που χαρακτηριολογικά επιλέγει έναν περισσότερο μποέμ τρόπο ζωής σε βάθος χρόνου και της επίδρασης του ναρκωτικού σε έναν άνθρωπο που κατά τα άλλα θα υιοθετούσε τα κίνητρα που προβάλλει η ίδια η κοινωνία.
Υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση σχετικά με τις πιθανές ιατρικές χρήσεις της κάνναβης. Οι επιστήμονες οφείλουμε να διευκρινίζουμε ότι εκεί ζυγίζεται το κόστος και το όφελος, όπως συμβαίνει κάθε φορά που αξιολογούμε ένα φάρμακο και πάντως η χορήγηση γίνεται ακόμη πειραματικά σε ορισμένες χώρες και υπό ελεγχόμενες συνθήκες.
Η άλλη παρεξήγηση για την κάνναβη αφορά, κατά τη γνώμη μου, στη σύγκρισή της με τη νικοτίνη. Δεν πρέπει να μας απασχολεί η σύγκριση των δύο. Και οι δύο ουσίες προκαλούν εξάρτηση και οι δύο είναι δηλητήρια και έχουν σημαντικές παρενέργειες – που απασχολούν πολλές ιατρικές ειδικότητες – και, δυνητικά, θανατηφόρο αποτέλεσμα. Ως προς το κοινωνικοπολιτικό ζητούμενο – που δεν πρέπει να συγχέεται με τη βιολογική διάσταση -, προσωπικά θα συνηγορούσα υπέρ της απαγόρευσης και των δύο και σε καμία περίπτωση υπέρ της νομιμοποίησης για όλους τους παραπάνω λόγους.
ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ
Άγχος και πανικός
Μειωμένη προσοχή, μνήμη και ψυχοκινητική απόδοση σε κατάσταση μέθης
Αυξημένος κίνδυνος ατυχήματος, όταν κάποιος οδηγεί μηχανοκίνητο όχημα υπό την επήρεια κάνναβης, ειδικά αν έχει καταναλώσει και αλκοόλ
Αυξημένος κίνδυνος ψυχωσικών συμπτωμάτων μεταξύ εκείνων που είναι ευάλωτοι, ειδικά επί προσωπικού ή οικογενειακού ιστορικού ψύχωσης
Καταθλιπτική αντιδράση και πυροδότηση συναισθηματικών διαταραχών