Του Γιώργου Καραμπελιά
Αναρίθμητες φορές από την έναρξη της κρίσης έχουμε επαναλάβει πως ένας αποφασιστικός παράγοντας για την πυροδότησή της και την παρατεταμένη διάρκειά της υπήρξε η γενικευμένη φθορά και διαφθορά του πολιτικού και πνευματικού κατεστημένου της χώρας. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, εξάλλου, καταδεικνύουμε τον καταστροφικό ρόλο που διαδραμάτισε η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και ο εκσυγχρονιστικός εθνομηδενισμός σε αυτή την αποσύνθεση των ελίτ της χώρας. Οι ψευδοεκσυγχρονιστές τύπου Σημίτη και οι ψευδολαϊκιστές τύπου Τσοχατζόπουλου επιτάχυναν την καταστροφή της χώρας, από τα Ίμια μέχρι τον Οτσαλάν, το χρηματιστήριο και το μεγάλο πάρτι των Ολυμπιακών Αγώνων. Από τη δεκαετία του 1990 εξάλλου προσπαθούσαμε να καταδείξουμε πως οι ελίτ της ύστερης μεταπολίτευσης σάπιζαν στην κορυφή της εξουσίας, δηλητηριάζοντας και μολύνοντας το σύνολο του κοινωνικού σώματος. Η κρίση του 2009 δεν αποτέλεσε παρά την κορύφωση της εγκληματικής δράσης τους, όπως τόσο προσφυώς καταδεικνύει και το βιβλίο του Μιχάλη Ιγνατίου. Γι’ αυτό και η διαδικασία αυτών των πέντε χρόνων υπήρξε πολύ περισσότερο επώδυνη ξεσκεπάζοντας τη γύμνια του πολιτικού προσωπικού του εκσυγχρονισμού (που έφτασε να εκπροσωπείται εσχάτως από τον Σταύρο Θεοδωράκη και τη Φώφη Γεννηματά, μετά τον Σημίτη και τον ΓΑΠ).
Ωστόσο, αυτή η κριτική μας απεδείχθη ημιτελής και ανίκανη να συλλάβει την έκταση της κρίσης και της παρακμής. Διότι, τα πέντε αυτά χρόνια, ήρθαν να καταδείξουν πως φθαρμένη ως το μεδούλι, αν όχι και τόσο διεφθαρμένη όσο η πρώτη, ήταν και η λεγόμενη πατριωτική και αντιεκσυχρονιστική πτέρυγα των ελίτ. Από αυτήν, μέσα σε πέντε χρόνια, ανεδείχθησαν στο προσκήνιο τρεις πολιτικές δυνάμεις που εμφανίστηκαν με πατριωτικό και αντιμνημονιακό πρόσημο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μια συνένωση ευρωκομουνιστών και αριστεριστών ποικίλης προέλευσης, οι ΑΝΕΛ, προερχόμενοι από τη δεξιά, και η Χ.Α., ως η μετεξέλιξη ενός ναζιστικού γκρουπούσκουλου. Παράλληλα με αυτές αναπτύχθηκαν και άλλες μικρότερες ομάδες και κινήσεις, όπως, προς στιγμήν, η ΣΠΙΘΑ υπό τον Μίκη Θεοδωράκη, το ΕΠΑΜ του Καζάκη, το σχέδιο Β του Αλαβάνου. Τόσο μεγάλη μάλιστα υπήρξε η απαξίωση του ψευδοεκσυγχρονιστικού πολιτικού κόσμου υπό τον ΓΑΠ, ώστε οι πατριωτικές και αντιμνημονιακές δυνάμεις, χωρίς βεβαίως την Χ.Α. ή τη Σπίθα και τον Καζάκη, βρέθηκαν και στην κυβερνητική εξουσία.
Επί πέντε χρόνια υποβάλλαμε σε κριτική τον αντιμνημονιακό χώρο καταδεικνύοντας τις τεράστιες αντιφάσεις του. Πώς ήταν δυνατόν, για παράδειγμα, να επικαλείται τον πατριωτισμό και να αγνοεί εντελώς την επιδείνωση της γεωπολιτικής θέσης της χώρας, ως συνέπεια της κρίσης; Πώς ήταν δυνατόν να είναι όντως πατριωτικός ένας χώρος που περιλαμβάνει στους κόλπους του έναν τεράστιο αριθμό εθνομηδενιστών, από τον Λιάκο ως τον Χριστόπουλο, που μόλις είχαν αυτομολήσει από το στρατόπεδο του Σημίτη και του ΓΑΠ, έως τον Νταβανέλο και τον Μηλιό, που χαρακτηρίζει την Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα; Ή, από την απέναντι όχθη, να αναλαμβάνουν την εκπροσώπηση του πατριωτισμού ζηλωτές του Χίτλερ και των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής;
Και τα αποτελέσματα είναι εδώ, μπροστά μας. Πέντε μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ οδήγησαν σε ακόμα βαθύτερη κρίση, ανεργία και διάλυση του κοινωνικού ιστού, ενώ, την ίδια στιγμή, χιλιάδες δυστυχισμένοι μετανάστες κατακλύζουν τα νησιά και τις πλατείες των πόλεων χωρίς ούτε να αποτρέπεται η είσοδός τους ούτε, από την άλλη, να τους προσφέρεται οποιαδήποτε πραγματική διέξοδος. Παράλληλα, προωθείται και ο νόμος για την ιθαγένεια που στοχεύει στην ολοκλήρωση της αποεθνικοποίησης μιας χώρας σε παρακμή. Και όμως, οι δήθεν εκφραστές του «πατριωτικού χώρου» περί άλλα τυρβάζουν. Ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μανώλης Γλέζος καλούν σε μια ακαθόριστη αντίσταση, αγνοώντας απολύτως την οικονομική, πολιτιστική, δημογραφική και γεωπολιτική κατάσταση της χώρας, κυνηγώντας απελπισμένα τα νιάτα τους που έφυγαν και ξεχνώντας την ευθύνη τους απέναντι στην ίδια τους την ιστορία. Ο Χρήστος Γιανναράς λιβανίζει επί ένα πεντάμηνο τον μοιραίο και ατάλαντο νεανία που παριστάνει τον πρωθυπουργό. Ο Κώστας Ζουράρις διακηρύσσει urbi et orbi τον έρωτά του για τον ΣΥΡΙΖΑ και την επιθυμία του να ενταχθεί σ’ αυτόν, για την οποία είναι διατεθειμένος, όπως λέει, «να ψηφίσει και την παραχώρηση της Μακεδονίας εις τα Σκόπια». Δεκάδες και εκατοντάδες άλλοι άνθρωποι και «στελέχη» του πατριωτικού χώρου, αφού πρώτα έτρεχαν πίσω από τον Γιωργάκη, τώρα κλείνουν τα μάτια μπροστά στην εθνική καταστροφή που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ και επικροτούν τις αθλιότητες της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Πώς να μη θλίβεσαι βαθύτατα όταν βλέπεις ανθρώπους που προσέφεραν στην πολιτική, πολιτιστική και πνευματική ζωή του τόπου να ευτελίζονται και να έχουν απολέσει κάθε στοιχείο ευθυκρισίας;
Πόσοι και πόσοι «πατριώτες» και φίλοι μας δεν έκαναν “γαργάρα” τον πατριωτισμό τους στηρίζοντας ένα εθνομηδενιστικό κόμμα το οποίο αναπόδραστα θα επιφέρει νέες καταστροφές στη χώρα. Και αυτό θα έπρεπε να είναι προφανές στον καθένα. Στον καθένα που θεωρεί πρωταρχικά ζητήματα τη δημογραφική κατάρρευση και τη μετανάστευση των νέων, την οθωμανική παρουσία και απειλή στην Κύπρο και τη Θράκη, τη μεταβολή της Ελλάδας σε μεταναστευτικό χώρο-ταμπόν μεταξύ Ανατολής και Δύσης, στον καθένα που θεωρεί πρώτιστο ζήτημα την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Αν, αντίθετα, οι πρώτες σου προτεραιότητες είναι η φιλελευθεροποίηση της χρήσης ναρκωτικών, το γκέι παρέιντ της προέδρου Ζωής και τα ανοιχτά σύνορα για τους μετανάστες -που ήδη εφαρμόζει το δίδυμο Δρίτσα, που ελέγχει το λιμενικό, και Τασίας Χριστοδουλοπουλου, που είναι υπουργός μετανάστευσης-, πώς θα ήταν δυνατό να πάρεις και τις σωστές και κατάλληλες αποφάσεις για τα πολιτικά πράγματα της χώρας ή για τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους; Εκσυγχρονιστές αλά ΓΑΠ και όψιμοι «πατριώτες», αλά Τσίπρα, δεν είναι δυνατόν να θέτουν ως πρώτη προτεραιότητα το συμφέρον της χώρας, αλλά θέτουν πάντα πρώτο το συμφέρον της κάστας τους, το συμφέρον του κόμματός τους, το συμφέρον του εαυτούλη τους και της εξουσίας τους. Είτε για να φέρουν το ΔΝΤ και τα μνημόνια, είτε για να ολοκληρώσουν το έργο της καταστροφής.
Δυστυχώς, λοιπόν, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από ό,τι φανταζόμαστε. Και επαναλαμβάνεται με μορφή καρικατούρας το μόνιμο δίπολο της ελληνικής ιστορίας. Οι ψευδοπατριώτες ολοκληρώνουν την καταστροφή που εγκαινίασαν οι ψευδοεκσυγχρονιστές. Και το ότι αυτό το θανατερό δίπολο έχει προσλάβει τη μορφή καρικατούρας καταδεικνύεται και από το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού. Αρχίζοντας από έναν άβουλο πρόεδρο της Δημοκρατίας, που δεν τολμάει να κάνει οποιαδήποτε κίνηση, ακόμα να απειλήσει και με παραίτηση, προκειμένου να προκαλέσει μια ταραχή στις πολιτικές ηγεσίες, μέχρι την ανάδειξη της… Φώφης στη θέση που ήταν κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου (θα πει κάποιος, πάλι καλά, γιατί δεν μπορεί να κάνει μεγάλες καταστροφές!). Το γεγονός πως ένα άτομο τύπου Βαρουφάκη εξακολουθεί ακόμα, παρά τις πανωλεθρίες που έχει επισωρεύσει, να ακκίζεται και να κορδακίζεται ενώ χιλιάδες χαχόλοι τον χειροκροτούν είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του γεγονότος πως, δυστυχώς, η κρίση έχει πάει πολύ βαθύτερα από ό,τι νομίζαμε.
Είναι δυστυχώς κρίση του ίδιου του λαϊκού σώματος, σε βάθος και πλάτος, είναι η έκφραση της βαθύτατης παρακμής του έθνους μας. Και προφανώς, για να υπάρξει θεραπεία, θα κατέβουμε ακόμα πιο κάτω τα σκαλιά της κρίσης και της παρακμής, μέχρις ότου οι τίμιοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι, που εξακολουθούν να υπάρχουν σ’ αυτή τη χώρα, απελευθερωθούν εντελώς από Τσίπρες, Παπαδάκηδες, Λαζόπουλους, Καμένους, Σαμαράδες, και αποφασίσουν πως θα πρέπει να υπάρξει επιτέλους ένα κίνημα ενάντια στην παρακμή, που θα σαρώσει ολοκληρωτικά και αμετάκλητα όλον αυτό τον θίασο των διεφθαρμένων ή ανικάνων (συχνά και τα δύο μαζί) που κυριαρχεί στη ζωή του τόπου. Θα αποφασίσουν άραγε οι άνθρωποι που βρίσκονται στα σπίτια τους, στα χωριά τους, στις δουλειές τους, να πάρουν τη σκούπα που χρειάζεται και να σαρώσουν το σύνολο των φθαρμένων ψευδοελίτ που οδηγούν τη χώρα στην ολοκληρωτική καταστροφή; Θ’ αποφασίσουν κάποτε να βγουν από την, έστω αξιοπρεπή, ιδιώτευσή τους; Όσο δεν το κάνουν, θα συνεχίζουν να παραδίδουν τη μοίρα τους, τη δική τους και των παιδιών τους, στους Βαρουφάκηδες, τους Αδώνιδες, τους Λεουτσάκους και τις Ζωές.
Αυτό που σήμερα χρειάζεται η Ελλάδα και ο λαός της είναι μία κυριολεκτική επανάσταση ενάντια στις ελίτ κάθε είδους και κάθε απόχρωσης, όχι γιατί κάποτε πολλοί απ’ αυτούς δεν έχουν ατομικά να προσφέρουν σε συγκεκριμένους τομείς και θεματικές αλλά γιατί βρίσκονται πιασμένοι σε ένα δίχτυ παρακμής και συνενοχής, γιατί έχουν μείνει στην εξουσία –κάθε είδους, πνευματική, πολιτική, μιντιακή ακόμα και οικονομική– πάρα πολλά χρόνια και είναι ανίκανοι να κάνουν και το παραμικρό βήμα προς τα εμπρός. Αντίθετα δε, με όλους τους αόρατους και αδιόρατους δεσμούς που τους δένουν με το σύστημα της διαφθοράς και της φθοράς, έχουν καταστεί ανίκανοι για οποιαδήποτε θετική κίνηση.
Πώς να υπερβούν οι πολιτικοί, ακόμα και οι καλύτεροι ανάμεσά τους, τους μακροχρόνιους εθισμούς σε ψευδολογία, καρεκλοκενταυρισμό και πελατειακές τακτικές, που τους έχουν δέσει χειροπόδαρα (χαρακτηριστικές είναι οι ελάχιστες στιγμές αλήθειας που βγάζουν κάποιοι από αυτούς τις στιγμές που νιώθουν πως χάνουν την εξουσία, όπως έγινε πρόσφατα με τον Βενιζέλο, αλλά δυστυχώς δεν κρατάνε πολύ).
Πώς να αποφύγουν οι δημοσιογράφοι τον απόλυτο και ασφυκτικό έλεγχο των λούμπεν ιδιοκτητών και αφεντικών τους, που τους έχει μεταβάλλει σε «παπαγαλάκια»; Πώς να μπορέσουν οι διανοούμενοι να επιβιώσουν σε ένα σύστημα μετριοκρατίας, αναξιοκρατίας, αν δεν υποστείλουν και δεν ευνουχίσουν, τουλάχιστον εν μέρει, την κριτική τους σκέψη;
Για όλους αυτούς τους λόγους, και επειδή όλο αυτό το σύστημα που χτίστηκε από τη μεταπολίτευση και μετά έχει κρατήσει πάρα πολλές δεκαετίες, έφθειρε ανεπανόρθωτα και τις ελίτ και διέφθειρε σε μεγάλο βαθμό και το ίδιο το λαϊκό σώμα. Ατέλειωτες ώρες τηλεθέασης, ατελείωτες ώρες πλύσης εγκεφάλου και απονεύρωσης κάθε ουσιαστικού ενδιαφέροντος το μετέβαλαν εν πολλοίς σε άβουλο όργανο στα χέρια πολιτικών και μηντιαρχών, που κινείται μόνο με μια λογική άμεσου συμφέροντος και ξεχνάει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά του, ακόμα και τις κρυμμένες δυνατότητες του.
Επομένως, μόνον αν υπάρξουν άνθρωποι διατεθειμένοι να προχωρήσουν σε μια επανάσταση ενάντια στο καθεστώς και τις ελίτ του, μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε σωτηρία. Προφανώς, ο αναγνώστης θα θεωρήσει αυτό το κείμενό μου ως έκφραση μιας βαθιάς απογοήτευσης και αδιεξόδου. Εν τούτοις, δεν έχω πάψει να ελπίζω σε εκείνους τους, λίγους ή πολλούς, ανθρώπους που θα αποφασίσουν κάποια στιγμή να σπάσουν σαν τον Γκιούλιβερ τις χιλιάδες κλωστές που τους κρατάνε καθηλωμένους σε μια θανατερή ακινησία και θα αποφασίσουν πως «οι δούλοι και οι ραγιάδες, μόνοι τους θε να σωθούν». Και μία εξέγερση ενάντια στις ελίτ θα έχει τη δυνατότητα, ίσως, να απελευθερώσει από τα αδιόρατα συχνά δεσμά τους και εκείνους τους τίμιους και ικανούς ανθρώπους, που έχουν εγκλωβιστεί μέσα σε αυτές, να απελευθερώσει και τον ίδιο το λαό από την αποχαύνωση που τον απειλεί.
Αλλά προϋπόθεση για όλα αυτά είναι μια μεγάλη και αυθεντική εξέγερση.
17 ΣΧΟΛΙΑ
OK. Σε γενικές γραμμές δεν μπορείς κανείς λογικός πολίτης να διαφωνήσει με τα γραφόμενα στο άρθρο σας. Αλλά δεν είναι σωστό να απαξιώνουμε όλους τους πολιτικούς. Εξ άλλου για να γίνει αυτό που γράφεται στο άρθρο,χρειάζεται ένας ηγέτης. Από παρθενογένεση θα προέλθει; Και μην λιβανίζετε τον λαό. Ο λαός δεν επιλέγει ούτε καν τους άξιους, αλλά απλά ψηφίζει τους αναγνωρίσιμους και κυρίως λατρεύει του λαικιστές. Δυστυχώς υπάρχει λειψανδρεία στην σημερινή Ελλάδα.Δεν φαίνεται πουθενά ο ηγέτης που θα μας απαλλάξει από την μπούρδα της μεταπολίτευσης.Ξέρω ότι θα διαφωνήσεται μαζί μου, αλλά η πατρίδα χρειάζεται μια ΘΆΤΣΕΡ. Και μετά άς έρθουν οι Μπλέρ να συνεχίσουν τις μεταριθμίσεις.Για πρώτη φορά στην ζωή μου το μέλλον, μου δημιουργεί τρόμο. Κρίμα.Δεν φταίω εγώ γιαυτό το συναίσθημα.
Μιλήσατε σαν Φιλικός. Με ψυχή καθάρια και με γλώσσα ντόμπρα. Να είστε πάντα καλά, για να κάνουμε πράξη αυτό αυτό που μας διακαίει
Φιλικά
Π. Γ.
Η επανάσταση ενάντια στις διεφθαρμένες ελίτ θα πρέπει να εμπεριέχει ως κύριο συστατικό την εκδίκηση, συνοδευόμενη απο το όραμα της κάθαρσης…..επιτέλους η Δημοκρατία και η Ελληνική κοινωνία θα πρέπει κάποια στιγμή να καταφέρουν την παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων, οι οποίοι δεν διέπραξαν κάτι λιγότερο απο προδοσία.
Η τιμωρία των υπευθύνων είναι η απαραίτητη προυπόθεση για την τελεσίδικη ολοκλήρωση του εφιαλτικού κύκλου της μεταπολίτευσης….
Αυτή δεν είναι προσωπική επιθυμία,αλλά ο διακαής πόθος κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδας.
Δεν νοιώθουν καμία απειλή….δεν απειλείται η ηγεμονία τους,έχουν τον απόλυτο έλεγχο των πολιτικών εξελίξεων….και έχουν και το θράσος τα τομάρια οι πασοκτζηδες και πλασάρουν το καινούργιο αφήγημα περί νέου πατριωτισμού!!!!!!!
Η απόλυτη μετάλλαξη της σαπίλας……..
Βαρουφάκης και Άδωνης στο ίδιο καζάνι;; ε όχι φίλε Γιώργο…τέτοιο τσουβάλιασμα ταιριάζει σε αναλύσεις τύπου Τράγκα και Χίου, όχι στις δικές σου (τουλάχιστον όπως τις ξέραμε)…οι στιγμές που ζούμε είναι πραγματικά κρίσιμες και απαιτούν νηφαλιότητα, ευθυκρισία και αντικειμενικότητα…αν παρασυρθούμε από τον επικοινωνιακό θόρυβο που ασταμάτητα προκαλούν γύρω μας οι υπηρέτες διαφόρων συμφερόντων, δεν θα βγάλουμε ποτέ άκρη, απλώς θα συμμετέχουμε ακούσια στα παιχνίδια που αυτοί στήνουν…Ας κοιτάξουμε λοιπόν να εκμεταλλευτούμε και να ενισχύσουμε τα όποια θετικά προέκυψαν από τη μεταβολή της 25/1 αντί να στρεφόμαστε αδιακρίτως εναντίον όλων – να ασκούμε κριτική ναι, να προσπαθούμε να διορθώσουμε σφάλματα ναι, όχι όμως να ακυρώνουμε συνολικά την όποια διαπραγματευτική προσπάθεια γίνεται (διότι γίνεται ενώ πριν δεν υπήρξε καν ως σκέψη) και όχι να εξομοιώνουμε αδιακρίτως τους πάντες ως μέλη ενός “φθαρμένου συστήματος” αντί να εντοπίζουμε τις διαφορές και να ενθαρρύνουμε ό,τι θετικό υπάρχει (διότι υπάρχει).
Επομένως Γιώργο, μην πέφτεις στην παγίδα να γράφεις ιερεμιάδες (σαν το Γιανναρά που ορθώς ειρωνεύεσαι), καταλήγοντας σε γενικεύσεις του τύπου “χρειαζόμαστε μια επανάσταση που θα σαρώσει το παλιό και θα φέρει το καινούργιο” (χαίρω πολύ: επανάσταση από ποιούς, πως και πότε;; λες και δεν γνωρίζεις εσύ καλύτερα από όλους μας τις παθογένειες της Ελληνικής κοινωνίας…) αντί να συμβάλεις στην προώθηση πρακτικών λύσεων και προτάσεων που βήμα βήμα μπορούν να οδηγήσουν σε μια προοπτική άρσης του σημερινού αδιεξόδου (π.χ. μια ρεαλιστική ανάλυση των επιλογών που έχουμε μπροστά μας για την αντιμετώπιση του εκβιασμού των δανειστών, καθώς και των πραγματικών επιπτώσεων κάθε επιλογής θα ήταν πολύ προτιμότερη και θα βοηθούσε πραγματικά στη διαμόρφωση μια υγιούς κοινής γνώμης).
Παναγιώτη, μην ζητάς να συνεχίσουμε να παίζουμε τον ρόλο του θεατή μπροστά στο ριάλιτυ σώου στο οποίο μας εθίζουν τα χρόνια της μνημονιακής (και όχι μόνο) εικονικής πραγματικότητας. Τα δελτία ειδήσεων και οι εκπομπές πολιτικής ανάλυσης έχουν καταντήσει ένα σίχαμα επανάληψης του τι είπε ο Γιούνκερ και τι απάντησε ο Σακελαρόπουλος, την στιγμή που η Ελλάδα κι ο λαός της βουλιάζουν ακυβέρνητοι. Είναι σαν να έχουμε μια βαριά αρώστια που σύμπωμα της είναι η δημοσιονομική κρίση και ο καυγάς να είναι ανάμεσα στην αντιμετώπιση του συμπτώματος, είτε με επιθετική χημειοθεραπεία (ΔΝΤ) είτε με παυσίπονα (ελληνικές ελίτ). Καθόμαστε στην κερκίδα της ίδιας μας της ζωής και επιδοκιμάζουμε ή αποδοκιμάζουμε τον τάδε που έκανε καλή τρίπλα, σε ένα μάτς χαμένο από τα αποδυτήρια. Το δικό μου βασικό πρόβλημα δεν είναι η εκτίμηση της αποτελεσματικότητας της διαπραγμάτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, στην διαπραγμάτευση αυτή όπου όλα τα ατού είναι στα χέρια των άλλων και το μόνο διακύβευμα είναι η έκταση της βλάβης. Είναι το “που πάμε μάνα”, με μια οικονομία αντιπαραγωγική, με παρασιτικές κοινωνικές συμπεριφορές, με διαλυμένη την δημόσια διοίκηση, το ασφαλιστικό, την υγεία, την παιδεία, την πρόνοια. Αυτά για τα οποία κανένας “θεσμός” δεν σου προτείνει ή απαγορεύει. Εκεί η λατρεία του θεάματος δεν έχει να προσφέρει και οι ιδεοληψίες των κόκκινων γραμμών θα πρέπει να εκτιμηθούν κριτικά, οπότε το απτέλεσμα της εξίσωσης αλλάζει. Για παράδειγμα τι να την κάνουμε την αποφυγή στην μείωση των συντάξεων ή των μισθών στο δημόσιο, όταν το “ισοδύναμο” είναι η αύξηση του ΦΠΑ, που θα μειώσει το πραγματικό εισόδημα με έναν ισοπεδωτικό τρόπο, τον ίδιο για τον υψηλοσυνταξιούχο και τον χαμηλοσυνταξιούχο ή τον άνεργο; Κι ακόμη, καθώς η μεγάλη ομάδα της αύξησης είναι στα επεξεργασμένα τρόφιμα και το ηλεκτρικό, θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο την αναπομείνουσα εγχώρια παραγωγή (αν σκεφτούμε ότι μεγάλο μέρος της χειμαζόμενης ελληνικής μεταποίησης είναι η επεξεργασία τροφίμων).
Φέρνω αυτό το παράδειγμα γιατί πιστεύω ότι “η ζωή είναι αλλού”, ότι οι προβολείς της διαπραγμάτευσης εστιάζονται από εχθρούς και ημέτερους στο επι μέρους, δημιουργώντας τις απαραίτητες σκιές για να κρυφτούν τα πραγματικά ερωτήματα, αυτά για τα οποία πρέπει κυρίων να κριθεί μια κυβέρνηση: για το αν και πως κυβερνάει, και που προτίθεται να οδηγήσει την οικονομία και την κοινωνία.
Θανάση, διαβάζω χρονια το Άρδην και ειλικρινά με ξενίζει η στάση που τηρείτε στην παρούσα συγκυρία. Δεν σας ζητάει κανείς να είστε θεατές, ούτε να απέχετε από την κριτική. Όμως βρισκόμαστε κυριολεκτικά σε εμπόλεμη κατάσταση και απαιτείται συστράτευση όλων των πατριωτικών δυνάμεων για να αντέξει η χώρα τις αφόρητες πιέσεις που δέχεται. Αν χαθεί ο πόλεμος, που ουσιαστικά αφορά το ζήτημα του χρέους από όπου εξαρτάται η βιωσιμότητα της χώρας συνολικά, καμιά από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που περιγράφεις δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Είναι αφέλεια να υποστηρίζεις ότι τέτοιες μεταρρυθμίσεις μπορούν να γίνουν υπό τη δαμόκλειο σπάθη των ανέφικτων πλεονασμάτων που απαιτούν οι δανειστές και υπό συνθήκες κοινωνικής αναταραχής και αβεβαιότητας όπως αυτές που προκάλεσε και προκαλεί η πολιτική του μνημονίου – και για να μη βαυκαλιζόμαστε, τους εξωπραγματικούς συντελεστες ΦΠΑ για βασικά αγαθά δεν τους πρότεινε η κυβέρνηση ως ισοδύναμο, οι δανειστές τους απαιτούν (και τώρα και παλιότερα) ως πιο σίγουρη πηγή εσόδων για την εξυπηρέτηση του χρέους (και για την εξάρθρωση του κοινωνικού μας ιστού, λέω εγώ). Αν η χώρα ηττηθεί συνολικά δεν θα υπάρχει κανένα περιθώριο να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της όπως ζητάτε και ζητάμε. Και τώρα είναι η ώρα της μεγάλης σύγκρουσης, όπου καθένας οφείλει να αναλογισθεί πολύ προσεκτικά σε ποια πλευρά θα τοποθετηθεί.
Συμφωνώ απόλυτα με τη διάγνωση αλλά όχι και με την προτεινόμενη λύση. Δεν πιστεύω σε μία σύγκρουση με τη φαυλότητα διότι εκθέτει σε κίνδυνο ήττας κι απώλειας τις λιγοστές εναπομείνασες εφεδρείες της αρετής αφενός κι αφετέρου αποτελεί σπατάλη πολύτιμης δυνάμεως και χρόνου. Η φαυλότητα πρέπει να απομονωθεί και να αποκοπεί, να περιορισθεί σε ένα είδος χώρου “παιδικής χαράς” όπου θα συνεχίσει αμέριμνη, “ελεύθερη κι ωραία” να ασχολείται με ομφαλοσκόπηση και να βαυκαλίζεται για τετριμμένα θέματα άσχετα με την πραγματικότητα. Μόνη της θα μαραθεί, θα μαραζώσει και θα εξαφανισθεί τρώγοντας τις σάρκες της τις ίδιες. Ευνουχισμός απαιτείται για τη φαυλότητα κι αδιαφορία, όχι διοχέτευση της ορμής μίας λαϊκής εξέγερσης διότι κινδυνεύει να την αφομοιώσει και να την κατασπαταλήσει. Παρά τη διαφωνία μου πάντως, δε μπορώ να μην εκφράσω το θαυμασμό μου για το θάρρος, την υπομονή και την παρρησία του ΓΚ και της ΚΠ Άρδην. Να είσθε καλά και να μείνετε ορθοί μπας και μπορέσουμε και σηκωθούμε κι οι υπόλοιποι!
Aναλογιζόμενος την μέχρι στιγμής δυνατότητα άμεσης παρέμβασης , στα πολιτικά δρώμενα,του Ελληνικού λαού,η συγκρότηση ενός κινήματος που θα νικούσε αυτούς τους τσιφλικάδες θα αποτελούσε ως γεγονός αυθεντική εξέγερση……
Δε μιλάμε για τσιφλικάδες έχω την εντύπωση αλλά για φαύλους, άσχετους, φωνακλάδες και γιατί όχι ελληναράδες! Κάτι σαν τη Μαρία Αντουανέττα (προσέξτε όχι το Λουδοβίκο τον 16ο ή την άλλη “μαχόμενη” αριστοκρατία και κλήρο αλλά μία παρουσία και προσωπικότητα που ήταν εκτός μάχης λόγω έλλειψης σχέσης με την πραγματικότητα δηλ.) αλλά χωρίς ακόμα και την κλάση ενός αριστοκράτη. Αυτοί κατά την ταπεινή μου άποψη θα αυτοακυρωθούν και θα αυτοαναλωθούν. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να τους αγνοήσει και να τους προσπεράσει αδιαφορώντας επικεντρώνοντας την προσοχή του στα ουσιαστικότερα και τα σημαντικότερα….
Τσιφλικάδες του οικονομικού και ιδεολογικού πεδίου εννοώ,έτσι δυστυχώς πράτουν.
Όσον αφορά την φαυλότητα και την ασχετοσύνη συμφωνώ ,ως ένα σημείο,αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι έχει υποτιμηθεί απο πολλούς,όπως εσείς,η ικανότητά τους στην ραδιουργία,την απάτη,την εκμετάλλευση και ενίοτε στην προδοσία…..πως άντεξαν και αντέχουν τόσα χρόνια!!!!!
Ειναι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλα ειναι και αυτοι οι Ευρωπαιοι…Ειπε ο Υπ Οικ,αν θυμαμαι καλα του Βελγιου,οτι το προγραμμα μπορει να μην εχει πετυχει οπως περιμεναν,αλλα ειναι ο μονος δρομος για την επιτυχια της Ελλαδος.Και δεν θα κανουν πισω, γιατι θ αναγκαστουν να κανουν το ιδιο και με αλλες χωρες που θα εμφανιστουν ακραια κοματα.Ωραια,αφου ειναι τοσο καλη η λιτοτητα,γιατι να ζητησουν αλλαγες και αλλες χωρες;εμεις ειμαστε τεμπεληδες διεφθαρμενοι,οι αλλοι ομως,που ειναι λογικοι,γιατι να μην θελουν το καλο τους και να ζητησουν αλλαγη στην λιτοτητα;
ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΜΙΑ ΠΙΟ ΣΑΦΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΕΥΣΗΣ.
Νομίζω πως το παρακάτω είναι μια σαφής απάντηση για το τέλος της ιδιώτευσης: https://menoumethess.wordpress.com/2015/06/18/%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA/ Αν δεν αποφασίσουμε να κάνουμε όλοι κάτι συγκεκριμένο και δεν αρκούμαστε στην επανάσταση στα όνειρά μας, θα συνεχίσουμε να είμαστε θεατές στην επιταχυνόμενη καταστροφή της χώρας. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχει ΕΝΑΣ σωτήρας που θα μας δώσει τις σωστές απαντήσεις. Η λύση βρίσκεται στα δικά μας χέρια, του καθενός από μας, μόνο που πρέπει να βγούμε από την παράλυση που μας έχει καταλάβει, και να πάρουμε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Και βέβαια να αρχίσουμε να συζητάμε σοβαρά και όχι με τα μυαλά στα κάγκελα, υπό το βάρος της ανήμπορης οργής. Το σχόλιο, αν και απάντηση, δεν απευθύνεται προσωπικά αλλά είναι κάποιες γενικότερες σκέψεις με αφορμή την αλλοπρόσαλλη συζήτηση που διεξάγεται στις μέρες μας.
Και κάτι άλλο για την Τουρκία και περί προστασίας από ΕΕ, το πιθανότερο με τα σημερινά δεδομένα είναι, η Τουρκία σε σύμπραξη με ΕΕ-Ρωσία-Κίνα και εγχώριους ολιγάρχες, όλοι μαζί, να λεηλατήσουν την Ελλάδα. Εκτός και αν νομίζετε ότι ο Ντάίσεμπλουμ με την υπόλοιπη ευρωμαφία θα βγάλει τα κάστανα από την φωτιά αν τυχόν και γίνει το κακό
Θλίβομαι που συμφωνώ μαζί σου.
Απορω με καποιους που δειχνουν να απορουν με τη σταση του Καραμπελια και του Αρδην.Σε μεγαλο βαθμο η αντιληψη των συμπολιτων εχει χειραγωγηθει απο την εποικοινωνιακη διαχειρηση της κυβερνησης και των υπολοιπων κεντρων τα οποια συχνα φαινεται να λειτουργουν συμπληρωματικα κι οχι αντιθετικα προς αυτην. Χτες παιχτηκε το δευτερο μερος του εργου “αγαπη μου συρικνωσα την πλατεια” κι ο συριζα φαινεται να εχασε τις εντυπωσεις.Ειναι ομως ετσι;Ξερουμε οτι ο συριζα δεν εχει ιδιαιτερη κινηματικη δυναμη αλλα απλως καποια δυνατα εργαλεια (μπλογκς ,μμε κτλπ) και ξερουμε οτι εχει χασει δυναμικη και λογω της οικονομικης καταστασης και λογω των ιδεοληψιων του που προσπαθει να επιβαλει ενω δεν εχει την συναινεση της πλειοψηφιας της κοινωνιας (ιθαγενεια,νομιμοποιηση ουσιων,συμφωνα συμβιωσης ομοφυλοφιλων). Παρολαυτα αυτη η μαχη της συρικνωμενης πλατειας κερδηθηκε για την ηγετικη ομαδα καθως ενω στις δικες τις γραμμες επετρεψε την διχο(πολυ)γνωμια συσπειρωσε ενα αντιπαλο μπλοκ γυρω απο μια δυνατη θεση υπερ της ευρωζωνης.Ετσι μπορει να εμφανιστει η δικη του σταση ως η συνισταμενη της ελληνικης κοινωνιας, ο μεσος δρομος.Δηλαδη ενα μνημονιακο προγραμμα ,που ηταν και το πιο πιθανο εξ αρχης, με καποια ευελιξια.Το φοβερα ενδιαφερον εγκειται στην εθελοτυφλια και τη θολουρα την οποια επιδεικνύει το αρεσκομενο να αποκαλειται αριστερο κομματι της κοινωνιας που παντοτε αυτοπαρουσιαζοταν ως ξεσκολισμενο στο μαρξισμο και σ ολες τις σχολες σκεψεις της ανθρωποτητας.Ετσι ενω βουλευτης εκ Καλαματας (γνωστη για την ποιοτητα των απαγορευμενων φυτων της) ως αντιδραση στην επερχομενη ξεφτιλα σκαρωνει ενα πραγματικα ριζοσπαστικο προγραμμα φορολογιας (δεκα γραμμων ομως και στον τοιχο του φεισμπουκ), ο υπουργος οικονομικων δινει τις πραγματικες γραμμες http://yanisvaroufakis.eu/2015/06/18/greeces-proposals-to-end-the-crisis-my-intervention-at-todays-eurogroup/#more-8055 κι αυτες δεν ειναι τιποτα αλλο παρα φιλελευθερισμος.Ετσι πλεον μπορουμε να μιλαμε για μια τεραστια φιλελευθερη παραταξη με δεξια και αριστερη πτερυγα τοσο στο ιδεολογικο πεδιο οσο και στο οικονομικο .Για οσους δεν βολευονται μ αυτον τον ελαχιστο ουρανο ουτε και με τα βαρβαρογλωσσα ουρλιαχτα των Σοβιετ και των κρεματοριων το νεο προταγμα παραμενει το διαρκες ζητουμενο.