Του Γιώργου Καραμπελιά
Στη μακρά σύγχρονη ιστορία μας, από την Επανάσταση του ’21 μέχρι σήμερα, διακόσια χρόνια σχεδόν, ο ανολοκλήρωτος χαρακτήρας της εθνικής μας ύπαρξης έχει καταδειχθεί αναρίθμητες φορές μέσα από τον χαρακτήρα των εσωτερικών αντιπαραθέσεων. Συνήθως, εκτός από ελάχιστες ευτυχείς στιγμές, οι αντιστασιακές δυνάμεις του ελληνισμού έμεναν χωρίς ολοκληρωμένη φωνή και πρόταση, ενώ την πολιτική πρόταση τη διατηρούσαν τις περισσότερες φορές οι εκσυγχρονιστές και οι οπαδοί της δυτικοφροσύνης. Έτσι, στην Επανάσταση του ’21, από τη μία πλευρά βρισκόταν ο Κολοκοτρώνης, οι αγωνιστές και η ορθόδοξη αντιστασιακή παράδοση που αντιστέκονταν και πολεμούσαν χωρίς όμως να μπορούν να διατυπώσουν μια ολοκληρωμένη και συνεκτική πολιτική πρόταση, ενώ από την άλλη πλευρά οι Φαναριώτες και οι Υδραίοι αγγλόφιλοι, με εκπρόσωπο τον Μαυροκορδάτο, διατύπωναν αυτοί την ελλείπουσα πολιτική πρόταση.
Αυτή η ιστορική πραγματικότητα αναπαριστά το ανολοκλήρωτο της εθνικής μας υπόστασης: η παράδοση και το αντιστασιακό ήθος δεν μπορούσε να παραγάγει και μία πρόταση εκσυγχρονισμού της παράδοσης, με αποτέλεσμα ο εκσυγχρονισμός να βιώνεται πάντα ως εισαγόμενος και υποταγή. Και μόνον όταν η Επανάσταση έφτασε στο «αμήν» και κινδύνευε να καταστραφεί, επιλέχθηκε από όλους, έστω και για λίγο, ο Ιωάννης Καποδίστριας που επιχειρούσε να συνθέσει παράδοση και εκσυγχρονισμό.
Το ίδιο συνέβη σε μια δεύτερη κομβική στιγμή της ιστορίας μας, με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που συνέθεσε το αγωνιστικό ήθος του Κρητικού επαναστάτη με το όραμα της ολοκλήρωσης του ελληνισμού.
Κάτι ανάλογο φαίνεται σήμερα να διχάζει τους Έλληνες από την αρχή της κρίσης του 2010. Οι φωνές εκείνες που εξέφραζαν την αντίσταση, οι αγανακτισμένοι, οι αντιμνημονιακοί, δεν κατόρθωσαν ποτέ να δώσουν μια συνεκτική πρόταση που να συνδυάζει αντίσταση και οραματική ρεαλιστική πρόταση, γι’ αυτό κατέληγαν διαρκώς σε επιλογές τύπου Σπίθας, Καζάκη, Καμμένου, Χρυσής Αυγής και κυρίως ΣΥΡΙΖΑ. Οι προσπάθειες όσων από εμάς συμμετείχαν σε αυτό το κίνημα να πραγματοποιήσουν μία σύνθεση αντίστασης και οράματος, δυστυχώς, δεν μπόρεσαν, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, να καρποφορήσουν, με αποτέλεσμα ο ρεαλισμός και η πρόταση να εκπροσωπούνται διαρκώς από τους ναινέκους, τους «ευρωλιγούρηδες», τους νεοφιλελεύθερους.
Για μια ακόμα φορά, δηλαδή, ξετυλίχθηκε το δράμα που διατρέχει όλη τη σύγχρονη ιστορία του ελληνισμού, δράμα που μπορεί να φτάσει τόσο πίσω, μέχρι την ίδια την αντιπαράθεση ενωτικών-ανθενωτικών, πριν από την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Και μόνον τις ελάχιστες στιγμές που ο ελληνισμός είναι ισχυρός, όπως στην περίοδο 1909-1920, κατόρθωσε να εκφραστεί ηγεμονικά αυτή η συνθετική πρόταση.
Στις άλλες περιόδους, δυστυχώς, κυριαρχούσε αυτό το δίπολο, που οδηγούσε πάντα και σε εμφυλίους, τις περισσότερες φορές με προδιαγεγραμμένο το αποτέλεσμα, την ήττα των δυνάμεων της αντίστασης, οι οποίες δεν είχαν σχέδιο και πρόταση. Εμφύλιος του ’21, που οδήγησε στο κρατίδιο των Αθηνών και την ακύρωση της απελευθέρωσης ενός μεγάλου μέρους του ελληνισμού, εμφύλιος το 1944, που οδήγησε σε μεγάλες καταστροφές τη χώρα, απώλεια της Κύπρου και κυριαρχία μιας φασίζουσας δεξιάς. Έτσι, η ψυχοσύνθεση του νεώτερου Έλληνα συγκροτήθηκε με βάση αυτό το αντιφατικό δίπολο, η αντιστασιακή ψυχή από τη μία και ο εκσυγχρονιστικός νους και λογική, από την άλλη, που οδηγεί διαρκώς σε αδιέξοδα και νέους εμφυλίους.
Έτσι και σήμερα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με την καθόλου τυχαία συνεπικουρία της Χρυσής Αυγής, αναπαράγει αυτό το ιστορικό αδιέξοδο. Εξ αιτίας της ανικανότητάς της να προτείνει μια συνεκτική, εφαρμόσιμη και ταυτόχρονα οραματική πρόταση και να την θέσει σε εφαρμογή, οδηγείται σε μια φυγή προς τα εμπρός. Φυγή που τροφοδοτεί εκ νέου το εμφυλιοπολεμικό δίπολο που περιγράψαμε, ενώ αναδεικνύει και πάλι στο προσκήνιο τις «δυνάμεις της λογικής». Αυτούς που, τα προηγούμενα χρόνια, με τον καταστροφικό ενδοτισμό τους, είχαν οδηγήσει το εκκρεμές του ψυχισμού των Ελλήνων από τη λογική της υποταγής στην ασύντακτη αντίσταση της καταστροφής. Σήμερα, εκ του αντιθέτου, οι καταστροφές που θα προκαλέσουν οι γιαλατζί αντιστασιακοί του ΣΥΡΙΖΑ στο αυθεντικό αντιστασιακό αίσθημα του λαού θα είναι ανυπολόγιστες. Θα επαναφέρουν σαρωτικά στο προσκήνιο τους ενδοτικούς.
Εμείς, παρόλα ταύτα, όλα τα προηγούμενα χρόνια, είχαμε επιλέξει το στρατόπεδό μας, παρά τις αδυναμίες του. Δεν επιλέξαμε τη λογική του Πόντιου Πιλάτου και του «μεσαίου χώρου». Επιλέξαμε το στρατόπεδο της αντίστασης, διότι θεωρούμε πως αυτή πρέπει να είναι η αφετηρία, μόνο που ταυτόχρονα, επίμονα, ασταμάτητα, επιχειρούμε να το μπολιάσουμε με μια συνεκτική πρόταση και όραμα. Δεν επιδιώκουμε να «γεφυρώσουμε» τις διαφορές, αλλά να εξαφανίσουμε τις προϋποθέσεις τους, δηλαδή να προσδώσουμε εκσυγχρονιστικό όραμα στη λογική της αντίστασης, έτσι ώστε να ενσωματώσει όσες δυνάμεις και ανθρώπους, μπροστά στο «μπάχαλο» στο οποίο καταντάει η ασύντακτη αντίσταση, καταφεύγουν συχνά στους ψευδοεκσυγχρονιστές. Στην Ελλάδα, ένας και μόνο αυθεντικός εκσυγχρονισμός χωράει, ο εκσυγχρονισμός της παράδοσης, γι’ αυτό και ξεκινάμε από αυτήν την τελευταία.
Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους, αρνούμαστε τη λογική του εμφυλίου, έχουμε κατανοήσει πως η λύση του ελληνικού δράματος προϋποθέτει την άρση αυτής της αντίφασης. Εξάλλου, όλα τα τελευταία χρόνια, μιλούσαμε πάντα για άρση της αντίθεσης αριστεράς-δεξιάς, η οποία διχάζει εδώ και εβδομήντα χρόνια τον ελληνικό λαό. Και καθόλου τυχαία, όλοι οι μηχανισμοί και μικρομηχανισμοί κομμάτων και κομματιδίων, προκειμένου να διατηρούν την ηγεμονία τους πάνω στον ελληνικό λαό, πλειοδοτούν και τροφοδοτούν αδιάκοπα αυτά τα βαθιά ριζωμένα στον ανολοκλήρωτο εθνικό χαρακτήρα μας εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα.
Για να το κάνουμε αυτό, όμως, έπρεπε να απελευθερωθούμε οι ίδιοι από αυτόν τον διχασμό και να συνθέσουμε, έστω σε ένα μικρό επίπεδο, έστω και στην προσωπική μας ζωή, αντίσταση και όραμα, παράδοση και εκσυγχρονισμό, προτείνοντας ακριβώς τον εκσυγχρονισμό της δικής μας παράδοσης.
Γι’ αυτούς τους λόγους και παρ’ ότι αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μία βίαιη αντιπαράθεση με την παρέα των δυτικολάγνων εκσυγχρονιστών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τη θεμελιώδη αντίθεση του ελληνισμού με τους δυτικοευρωπαίους αποικιοκράτες, δεν ταυτίζουμε αυτό το ανολοκλήρωτο και συναισθηματικό ΟΧΙ τόσων τίμιων ανθρώπων με τα παιχνίδια του Τσίπρα και της παρέας του, ούτε από την άλλη πλευρά μπορούμε να ταυτιστούμε με το ενδοτικό στρατόπεδο της «λογικής». Γι’ αυτό και, πιστοί στη βασική επιδίωξή μας, δηλαδή την άρση του διχασμού συναισθήματος και λογικού, αντίστασης και ρεαλισμού, αρνούμαστε να συνταχθούμε με το ένα ή το άλλο μέρος της ψυχής μας και της ιδιοσυστασίας μας. Γιατί αυτό θα σήμαινε πάλι έναν νέο εμφύλιο και μια νέα καταστροφή.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν επισημαίνουμε τις ευθύνες των μεν και των δε κάθε φορά. Όταν στην κυβέρνηση βρίσκονταν ο ΓΑΠ, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, στρέφαμε τα κύρια βέλη μας ενάντια σε αυτούς που, με το πρόσχημα του ρεαλισμού, τροφοδοτούσαν την υποταγή. Αντίστοιχα σήμερα, τα στρέφουμε ενάντια σε εκείνους που, από την άλλη πλευρά της όχθης, έχουν αναλάβει την καταστροφική ολοκλήρωση του έργου των πρώτων με έωλα ψευδο-αντιστασιακά διλήμματα. Και, επομένως, αποτελεί παραπλανητικό επιχείρημα και προσπάθεια συγκάλυψης η αναφορά σήμερα, πρωταρχικά, στις ευθύνες του Βενιζέλου ή του Σαμαρά. Σήμερα δεν μπορούμε παρά να μιλάμε, πριν από όλους, για τον Τσίπρα, διότι αυτός κυβερνάει.
Εμείς έχουμε καταδείξει αναρίθμητες φορές ότι και οι μεν και οι δε εκμεταλλεύονται αυτόν τον διφυή και ανολοκλήρωτο χαρακτήρα του ψυχισμού και της εθνικής μας υπόστασης, ενώ ανήκουν στην ίδια και ενιαία τάξη των επαγγελματιών πολιτικών, στην ίδια και ενιαία τάξη που ηγεμονεύει το πολιτικό, πνευματικό και μηντιακό σκηνικό, στην ίδια και ενιαία τάξη που τραβάει τον ελληνισμό βαθιά μέσα στο χώμα. Εξάλλου, σε βασικά ζητήματα που αφορούν την επιβίωση αυτού του λαού και του έθνους, οι θέσεις τους είναι ταυτόσημες. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Ντόρα Μπακογιάννη από κοινού στήριζαν το σχέδιο Ανάν, από κοινού μιλάνε για ελληνοτουρκική φιλία, από κοινού προωθούν την υποταγή της Θράκης, το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια κ.λπ. κ.λπ.
Γι’ αυτό λοιπόν και δεν θα μπούμε στο παιχνίδι τους, ούτε θα τροφοδοτήσουμε για άλλη μια φορά τη λογική του εμφυλίου: παρ’ ότι λοιπόν επαναλαμβάνουμε ότι η βασική ευθύνη, αυτή τη στιγμή, ανήκει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, επειδή η συνολική ευθύνη για το αδιέξοδο της χώρας βαρύνει και τους υπολοίπους, και βεβαίως τους Γερμανούς εταίρους του κ. Τσίπρα (ας θυμηθούμε τις αγκαλιές με την Άνγκελα), γι’ αυτό και θα μείνουμε έξω από το παιχνίδι τους και ελπίζουμε πως πολλοί Έλληνες ακόμα θα αρνηθούν να μπουν στο παιχνίδι στο οποίο μας βάζει ο ανίκανος πρωθυπουργός και η παρέα του και ότι το εγχείρημά τους θα καταρρεύσει πριν καν ολοκληρωθεί.
Υστερόγραφο 1: Είναι ανάγκη άραγε να υπενθυμίσω πως «Όχι στον πόλεμο», «Ὁχι στους Αγγλογάλλους» και «Οίκαδε» φώναζαν μαζί οι βασιλικοί «γερμανοτσολιάδες», το 1920, και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας; Είναι ανάγκη ακόμα να θυμίσω πως η συνέπεια αυτού του «υπερήφανου Όχι», υπήρξε τότε ο οριστικός ενταφιασμός της ολοκλήρωσης του ελληνισμού;
Υστερόγραφο 2: Είναι άραγε ανάγκη να υπενθυμίσω πως μια από τις βασικές αιτίες που μου προκαλούν μεγάλη ανησυχία και αποστροφή για οποιαδήποτε συναίνεση στο εκβιαστικό δημοψήφισμα είναι η συμπαράταξη Τσίπρα-Καμμένου-Μιχαλολιάκου, η οποία μου υπομνύει την ανάλογη συμπαράταξη του 1920, παρότι βέβαια απέναντί τους δεν βρίσκεται ο… Βενιζέλος αλλά ο Σαμαράς; Το τελευταίο γεγονός, δηλαδή το μέγεθος των πρωταγωνιστών, προσμετρά απλώς την έκπτωση του ελληνισμού και όχι την πραγματικότητα της συμπαράταξης αυτών των ετερόκλιτων εταίρων.
Υστερόγραφο 3: Με βάση αυτή την τοποθέτησή μου, καλώ εξάλλου όλους τους φίλους, που δείχνουν μια πραγματική αγωνία για την τύχη του τόπου και δεν κινούνται από ταπεινά ελατήρια μικροσυμφερόντων, να χαμηλώσουν τους τόνους των αντιπαραθέσεων γιατί πρόκειται για μια αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο πλευρές του συλλογικού εαυτού μας, και να αναζητήσουν την έξοδο σε μια νέα συνθετική πρόταση. Μια πρόταση η οποία απορρίπτει και το ψευδεπίγραφο όχι των ΣΥΡΙΖΟΑΝΕΛ και των Χρυσαυγιτών και το ναι στον Σόιμπλε, το οποίο έξαλλου οι ίδιοι επέλεξαν να μας θέσουν ως εναλλακτική λύση.
Υστερόγραφο 4: Προπαντός δε το κύριο μέλημα μας είναι ένα και βασικό. Κάποτε να νικήσουμε στην αντίστασή μας. Γιατί ο τόπος μας δεν έχει αλλά περιθώρια, ανθρώπινα, δημογραφικά, γεωπολιτικά για ήττες. Αντίσταση και νίκη λοιπόν. Ο Αχιλλέας μαζί με τον Οδυσσέα.
*Το Άρδην την Πέμπτη 2 Ιουλίου στις 20.00 οργανώνει εκδήλωση – συζήτηση με θέμα: “Το δημοψήφισμα και οι συνέπειές του“. Θα μιλήσουν:
Κώστας Δαμαβολίτης, βουλευτής ΑΝΕΛ
Γιώργος Καραμπελιάς, Άρδην
Κώστας Μελάς, οικονομολόγος
Γιώργος Παπαδόπουλος – Τετράδης, πρ. διευθυντής σύνταξης Ελευθεροτυπίας
Στην αίθουσα Ρήγας Βελεστινλής, Ξενοφώντος 4 στο Σύνταγμα.
15 ΣΧΟΛΙΑ
Προσωπικά, η πλεον κοντινη ιστορικη αλληγορια για αυτη τη στιγμη ειναι ο διχασμος του 15, με τον Τσιπρα σε ρολο Κωνσταντινου και την ΕΕ σε ρόλο Ανταντ. Αυτη ειναι δυστυχως η αναλογια και οχι το 21 ή το 40.
Πολύ σωστή η ερμηνεία σας. Μάλλον για παγίδα πρόκειται
http://www.analyst.gr/2015/06/30/i-megali-pagida/
Επειδή πρέπει να διδαχτούμε ως Έλληνες από τα τραγικά έως εγκληματικά λάθη του παρελθόντος μας και να αποφεύγουμε να ρίχνουμε νερό στο μύλο του εθνικού διχασμού, προσωπικά τάσσομαι υπέρ της αποχής ή του άκυρου στο δημοψήφισμα.
Και θεωρώ την εκδήλωση του Άρδην για το θέμα του δημοψηφίσματος πολύ σημαντική και ουσιαστική.
Υ.Γ. Η λαϊκή παροιμία ότι “στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται” βγαίνει και πάλι αληθινή. Η Τουρκία, πριν λίγη ώρα, δια του Νταβούτογλου προθυμοποιήθηκε για να πληρώσει το χρέος της Ελλάδας με ανταλλάγματα το Αιγαίο να γίνει “λίμνη ειρήνης”(δηλ. συνεκμετάλλευση) και λύση του Κυπριακού(υπέρ των Τούρκων φυσικά).
Δυστυχώς, διαπιστώνουμε μέρα με τη μέρα, ότι όπως ακριβώς άρχισε η Μεταπολίτευση, με μία εθνική τραγωδία (αυτήν της εισβολής και κατοχής της Κύπρου), με τον ίδιο τρόπο θα κλείσει, δηλαδή, με μία ακόμη εθνική τραγωδία, η οποία ξεκινώντας από την οικονομική κατάρρευση θα καταλήξει σε πολυεπίπεδη συντριβή.
Το άκυρο σημαίνει νίπτω τας χείρας, καθαρή ουτοπία. Το όχι είναι η μόνη λογική επιλογή. Το γεγονός ότι υπήρξε προχειρότητα και έλλειψη σχεδιασμού, δεν σημαίνει ότι πρέπει να υπάρξει αποδοχή της πρότασης των θεσμών, εξάλλου η κάλπη, ή ΟΧΙ θα βγάλει, ή ναι. Αν βγει ναι, τότε αυτό θα σημαίνει νομιμοποίηση από τον ελληνικό λαό, όλων όσων έχουν γίνει μέχρι τώρα, είναι αυτό που ονειρεύονταν ο ΓΑΠ (για να μην ξεχνιόμαστε) και παράδοση άνευ όρων. Αν βγει ναι, δεν θα μπορεί να υπάρξει καμιά μελλοντική αμφισβήτηση όλων των παρανομιών, αν βγει ναι θα μας πιούν το αίμα!
Θα μας πιουν το αίμα με την “ατυχή” συγκυβέρνηση να έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης.
Και τούτο, διότι η πρόταση των θεσμών στην οποία μας καλούν να πούμε ΟΧΙ, είναι αποτέλεσμα της δικής τους σκληρής(;), αλλά de facto αποτυχημένης διαπραγμάτευσης.
Όλα αυτά που γράφεις, αυτή την στιγμή δεν έχουν καμιά σημασία, στο σημείο που βρισκόμαστε το ΟΧΙ πρέπει να υπερισχύσει και τους λόγους τους εξήγησα. Η υπόθεση της κρίσης δεν θα εξαντληθεί με την πρόταση Γιούνκερ, υποθηκεύει όλες τις μελλοντικές γενιές, μας καθιστά αέναη αποικία χρέους, χωρίς δυνατότητα αντίστασης, μιας και θα έχει και την λαϊκή σφραγίδα και συγκατάθεση. όποιος μπορεί να καταλάβει, ας καταλάβει…., τόσο απλά είναι τα πράγματα.
Αντιπροτείνεις δηλαδή εσύ κάτι άλλο από την συμμετοχή μας (ισότιμη) στην Ε.Ε. και στη ζώνη του Ευρώ ;
Κι αν έχεις κάποια άλλη πρόταση, η εφαρμογή της δεν θα απαιτούσε εργώδεις προετοιμασίες για να μην καταλήξει σε εθνική τραγωδία ;;;
Με το ναι δεν αποκτάς καμιά ισότιμη συμμετοχή στην Ε.Ε. Άκαιρο το ερώτημα σου, εξηγώ πάλι, ”ο λαός δεν πρέπει να νομιμοποιήσει με το -ναι- ό,τι έχει γίνει μέχρι σήμερα.”
Υ.Γ. Τις απόψεις μου τις έχω εκθέσει επανειλημμένα σε πάμπολλα σχόλια
τι κρίμα που ο λαός δεν συνερίζεται τις πούρες θεωρίες μας. Μάλλον θα πρέπει να αλλάξουμε λαο
Συμφωνώ σε πολλά σημεία με το άρθρο και είναι ωραίο να μπορούμε να ανταλλάσσουμε απόψεις. Όμως διαφωνώ ριζικά με την τελική θέση- όπως σωστά επισημαίνει ο Αλέξανδρος η κάλπη θα μετρήσει μόνο τα ναι και τα όχι. Κι εμείς επιβάλλεται να πούμε ΟΧΙ, να μην υποκύψουμε στο γερμανικό τελεσίγραφο.Παρόλη τη σωστή κριτική που κάνετε στην πολιτική του Σύριζα, εφόσον με το ΝΑΙ μας χλευάζει και μας ταπεινώνει στο πιο ευαίσθητο σημείο της ύπαρξης και της νωπής μας ιστορίας, η Γερμανία, θα ξαναπούμε με όλες μας τις δυνάμεις ΟΧΙ, όπως είπαν οι πρόγονοί μας το 1940. Και τότε ο Μεταξάς το κόμισε, αλλά ήταν δικό μας, του λαού και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Το ΟΧΙ το πήραμε εμείς στους ώμους μας και το πήγαμε εκεί όπου μπορέσαμε. Περπατήστε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής απόψε ή αύριο το βράδυ, κ. Καραμπελιά, και ξεχάστε για λίγο τον Σύριζα. Ίσως να αλλάξετε τη θέση σας, όσο είναι καιρός και να προβάλλει μέσα σας το ΟΧΙ, το σωστό, μπροστά στο χώμα που ποτίστηκε με αίμα.
“Άμμωμοι εσείς που πολεμήσατε και πέσατε ευκλεώς… αν έπταισαν ο Δίαιος και Κριτόλαος.. όταν θα θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν τέτοιους βγάζει το έθνος μας, θα λένε…”
Αλλωστε την Ιστορία τη γράφουν μαζί, νίκες και ήττες.
Η κριτική σας είναι εύστοχη αλλά η ζωή δεν βαδίζει σύμφωνα με τα υπολογισμένα βήματα του σπουδαστηρίου. Ανυπέρβλητες δυσκολίες και αδυσώπητες αντιφάσεις οδηγούν καμιά φορά στο άλμα προς τα εμπρός κι αυτό το άλμα μπορεί να είναι λυτρωτικό και νικηφόρο. Όσο πιο δυνατά τεντωθείς γι’ αυτό το άλμα, τόσο πιο μακριά ενδέχεται να φτάσεις! Ούτε ο εκσυγχρονισμός της παράδοσης, που σωστά προτείνετε, θα πραγματοποιηθεί σε συνθήκες σπουδαστηρίου.Σε τελική ανάλυση “σαν τη βροχή πέφτει επάνω στην ψυχή ο πόθος της ελευθερίας”, αν δεν σκεφτεί η ψυχή καθόλου μέσα στην παρόρμησή της κινδυνεύει να παραπατήσει, αν σκεφτεί όμως πολύ θα γίνει νηφάλια και θα φύγει ο πόθος. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τη νίκη όταν αποφασίζεις να βγεις στη μάχη. Όταν βρίσκεσαι, εκ των πραγμάτων, μέσα στο πεδίο της μάχης και του πολέμου όπως τώρα, ένας είναι πάντα ο άριστος οιωνός: “αμύνεσθαι περί πάτρης”
νομιζω οτι οι πολιτικοι εχουν χασει την επαφη με τον λαο, γιατι οσοι του πλησιαζουν τους λενε απο ευγενεια αυτα που θελουν να ακουσουν, πολυ περισσοτερο δε οταν συνομιλουν με πολιτικους που εχουν ειδη διαμορφωσει αμετακινητη πολιτικη αποψη,οτι χειροτερο για να εχεις μια γνησια γνωση της ψυχολογιας των απλων πολιτων αυτη την στιγμη και το μυνημα που μπορεις να προσλαβεις..
εγω μιλαω με ψηφοφορους της χρυσης αυγης διχως να παιζω μπουνιες, αν και μερικες φορες τους λεω πραγματα που ισως ειναι κοκκινο πανι, σημασια εχει να αντιπαρατιθεσαι διχως να προσβαλεις οτιδηποτε μπορει να αγκιζει το προσωπικο.
αυτο που συμβαινει με την εκλογικη βαση της χ.α.ειναι οτι προεκλογικα εμφανισαν ανησυχια σε σχεση με το τι θα γινει με τις τραπεζες και εαν θα εχουμε χρηματα την επομενη μερα των εκλογων.
δεν φοβουνται οτι ο τσιπρας θα κανει κομουνισμο αλλα την αντιδραση του ευρωπαικου πολιτικου συστηματος.
δημοσκοπικα αληθως το 99% των ψηφοφορων της Χ.α. εστηριξε την διαπραγματευση.
δεν εχουν ενοχληθει απο τον βαρουφακη, αντιθετα βλεπουν πως οτι και να κανουν ειτε ο βαρουφακης ειτε ο δραγασακης πεφτουν σε μπετον αρμε και εχουν λιγο λιγο καμφθει και ζητανε υποχωρησεις και συμβιβασμους, το ιδιο πνευμα εχει επικρατησει και εκλογικη βαση του Συριζα η οποια ως γνωστον ειναι πρωην ΝΔ και πασοκ αυτο το κλιμα προσπαθουν να ανασχεσουν οι του Συριζα,αυτο δειχνει η δηλωση του Παυλοπουλου περι περισσοτερης ωριμοτητας και αποφασιστικοτητας .
ενδεχομενως και ο Μιχαλολιακος κατι αναλογο εχει στο μυαλο του, ναμην χασει την δυναμικη της εκλογικης του βασης.
επιμενω τι ρολο παιζει το ΚΚΕ;
Ν’ αγαπάς την ευθύνη
να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τον κόσμο.
Αν χαθεί, εγώ θα φταίω
νικος καζαντζακης
Είναι η μητέρα όλων των μαχών; Ή μήπως αυτή είναι η εικονική πραγματικότητα που λειτουργεί ως καθαρτήριο για όλες τις «πράξεις ή παραλείψεις», που αποκρύβει τα πραγματικά διλήμματα που βρίσκονται μπροστά μας; Μήπως η πραγματική επιλογή δεν είναι παρά να δώσουμε με ένα ΝΑΙ στον Σόιμπλε το δικαίωμα να επιτείνει την άλωση ή με ένα ΟΧΙ στον Τσίπρα το δικαίωμα να παζαρέψει με καλύτερους όρους την δική του εκδοχή; Μήπως δεν είναι παρά μια επιλογή ανάμεσα σε δύο ΝΑΙ, αν πάρουμε το διορθωτικό και απαλείψουμε την ρητορική;
Κι ακόμη παρά πέρα: Μήπως το πραγματικό ζήτημα δεν είναι το τι θα συμφωνηθεί αλλά το τι είναι δυνατό να εφαρμοστεί σ’ αυτή την κοινωνία και αυτή την οικονομία; Το πώς θα ξεφύγουμε από αυτή την καθοδική θανάσιμη σπείρα που παροξύνει όλες τις παθογένειες της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, όπου το 8 ή τα 12 δις του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ δεν είναι παρά το μέτρο της επιτάχυνσης της καταστροφής; Υπήρξαμε θεατές στο ριάλιτυ σώου της διαπραγμάτευσης για τόσους μήνες και τώρα μας ζητούν να είμαστε το κοινό που θα βαθμολογήσει τους παίκτες. Κι εμείς τσιμπάμε και παθιαζόμαστε μπροστά σε έναν παραμορφωτικό καθρέφτη καθώς δεν αντέχουμε τον ζόφο της πραγματικής μας εικόνας, καθώς δεν αντέχουμε τον κόπο και την οδύνη της αλλαγής. «Πήραμε την ζωή μας λάθος / κι αλλάξαμε ζωή», έλεγε κάποτε ο ποιητής. Αλλάξαμε;
Κύριε Καραμπελιά
θέλω να διατυπώσω δύο θέσεις ως τροφή για σκέψη και ως συμβολή στην αυτογνωσία του συλλογικού μας εαυτού. Συγχωρείστε με που θα μακρολογήσω λίγο, σας παρακαλώ όμως να με παρακολουθήσετε προσεκτικά.
1. Όπως πολύ σωστά αναφέρετε, ο διχασμός εξεταζόμενος μας πάει πολύ πίσω, μέχρι τους ενωτικούς – ανθενωτικούς, επομένως λογικά (συμπληρώνω εδώ) στο Σχίσμα. Γιατί το Σχίσμα είναι σημείο κομβικό; Γιατί οι πραγματικές αιτίες που οδήγησαν σ` αυτό ήταν ο ανταγωνισμός των δύο κληρονόμων της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο ένας κληρονόμος στην Ανατολή ήταν η ελληνική άρχουσα τάξη, συνέχεια της ελληνιστικής, που κληρονόμησε την αυτοκρατορία με ειρηνικό τρόπο από μέσα, ενώ στη Δύση ήταν η γερμανική φυλή με τα βασίλειά της που κληρονόμησε τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία από έξω, κατακτώντας την. Η γερμανική Δύση ήθελε τη νομιμοποίησή της ως ρωμαϊκή αρχή από την Ανατολή, η ισχυρή Ανατολή όμως την αρνιόταν με υπεροψία θεωρώντας τους βαρβάρους. Το σχίσμα όμως αφορούσε την Εκκλησία και δεν είχαν δικαίωμα να το κάνουν για την εξουσία του κόσμου τούτου. Μετά το Σχίσμα η βυζαντινή αυτοκρατορία πήρε μια μεγάλη κατηφόρα.(1054 το Σχίσμα, 1071 μάχη του Ματζικέρτ και πτώση του Μπάρι, 1082 τα προνόμια στους Βενετούς). Οι γερμανοί με αντίστοιχη υπεροψία τώρα μπορούσαν να λένε ούτε εσείς είσαστε ρωμαίοι, είσαστε έλληνες, πράγμα που για αιώνες σήμαινε αιρετικοί. Και επειδή αυτοί κάνανε πολέμους σαν ένα είδος επιχειρήσεων, καθότι χτεσινοί ληστές και επιδρομείς ήταν, ενώ οι έλληνες θέλανε απλώς να συντηρήσουνε εξουσία αιώνων, ήτανε ζήτημα χρόνου ποιοι θα πέρνανε το πάνω χέρι. ενώ το Σχίσμα στην αρχή δεν το ηξεραν καθόλου οι χριστιανικοί πληθυσμοί σε Ανατολή και Δύση, όταν βρέθηκαν στην ανάγκη οι Βυζαντινοί να παρακαλάνε πια τους “βαρβάρους” για βοήθεια σαν αδερφούς χριστιανούς, είχανε φανατίσει τόσο το λαό που δεν μπορούσαν να το μαζέψουν πια. Δεν μπορούσαν να διαχωρίσουν τις συγκρούσεις που είχαν μεσολαβήσει σε συμπεριφορά ή σε φυλή, αλλά κάθε σύγκρουση έπαιρνε δογματικές διαστάσεις και ταυτιζόταν με τη σωτηρία της ψυχής. Ο διχασμός (το σχίσμα) που αφήσαμε να γιγαντωθεί, γιατί μας συνέφερε πολιτικά, πέρασε στο εσωτερικό μας.
2. Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας αυτοί που αγαπούσαν τον κόσμο περισσότερο από το Χριστό εξισλαμίστηκαν εύκολα και έγιναν Τούρκοι. Ο πιστός λαός όμως έφερε ξανά στο προσκήνιο τον μάρτυρα των πρώτων χριστιανικών αιώνων. Αυτοί αποτέλεσαν τη μαγιά της λευτεριάς και έκαναν δυνατή την αντίσταση. Στην επανάσταση του 21 υπήρξε ένα μοναδικό φαινόμενο, για πρώτη φορά μέσα στην ιστορία, όπως το περιγράφει ο ποιητής στους Ελεύθερους Πολιορκημένους. Το μαρτύριο αυτό το ζει όχι ένας μάρτυρας μόνος του, αλλά μια ολόκληρη πόλη, μαζί, ενωμένη, μεχρι τέλους, ζώντας όλα τα στάδια του μαρτυρίου της πείνας, του αποχωρισμού, των αναμνήσεων της περασμένης ευτυχίας, του να βλέπεις τους αγαπημένους σου να σιγοπεθαίνουν, του να γνωρίζεις το τέλος και τη χαρά του εχθρού για τη νίκη του. Και αφού το έκαναν οι έλληνες αυτό, προχωρώντας την ιστορία απίστευτα μπροστά, ξεπλένοντας τις αμαρτίες του παρελθόντος, εμφανίζεται μετά από λίγες δεκαετίες η θεωρία του Μαρξ. Η αντίσταση στη γερμανική κατοχή στρατολογούσε τους νέους λέγοντας ότι συνεχίζει το πνεύμα του 21. Ήταν όμως καπελωμένη από το πνεύμα του Μαρξ και του Λένιν. Αν είχε μόνο το πνεύμα του Μεσολογγίου δεν θα υπήρχε ούτε εμφύλιος πόλεμος ούτε ήττα.