Αρχική » Το «ΟΧΙ», το αμερικάνικο «Κόμμα της Δραχμής» και ο… Νταβούτογλου (Μέρος δεύτερο)

Το «ΟΧΙ», το αμερικάνικο «Κόμμα της Δραχμής» και ο… Νταβούτογλου (Μέρος δεύτερο)

από Άρδην - Ρήξη

11666029_10153324334427752_933767896834704050_n

Του Γιώργου Καραμπελιά

Παρ’ ότι αμφιβάλλω για τα υπολείμματα ευθυκρισίας τα οποία έχουν απομείνει στους Έλληνες, μετά από πέντε χρόνια λιτότητας και πέντε μήνες οργουελιανού newspeak που μεταβάλλει το μαύρο σε άσπρο και τανάπαλιν, θα συνεχίσω να επαναλαμβάνω μονότονα κάποιες αλήθειες στις οποίες επιμένω, όπως γνωρίζουν οι παλιότεροι αναγνώστες μας, ήδη από τις αρχές της κρίσης.

Το πρώτο και βασικό στοιχείο είναι πως, στη Γερμανία και σε ένα μεγάλο μέρος της Βόρειας Ευρώπης, υπάρχει ένα ισχυρότατο λόμπι το οποίο, σε μια λογική οικονομικής πειθάρχησης, επιδιώκει την εκδίωξη της Ελλάδας από την ευρωζώνη ή, στην έσχατη περίπτωση, την ολοκληρωτική εκπτώχευση και υποταγή της. Παράλληλα, ένα άλλο μεγάλο μέρος της Ευρώπης, για γεωπολιτικούς λόγους κυρίως, δεν επιθυμεί την έξωση της Ελλάδας. Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο αυτής της διαίρεσης, που διαπερνά ακόμα και τις κυβερνήσεις της Ευρώπης, είναι η συστηματική διαφοροποίηση ανάμεσα στους πολιτικούς υπεύθυνους και τους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης. Ακραία περίπτωση αυτής της αντίθεσης αποτελεί η περίπτωση της Αυστρίας, ο καγκελάριος της οποίας, εδώ και χρόνια, εμφανίζεται ως «φιλέλληνας», ενώ ο υπουργός Οικονομικών της συντάσσεται πάντα με τον Σόιμπλε και τους πιο ακραίους αντιπάλους της Ελλάδας. Γι’ αυτό και το Γιούρογκρουπ, δηλαδή οι υπουργοί Οικονομικών, συντάσσεται σχεδόν πάντα με τον Σόιμπλε, ενώ αντίθετα, στην Επιτροπή της Ένωσης, κυριαρχεί η ηπιότερη εκδοχή αντιμετώπισης της Ελλάδας την οποία εκπροσωπεί ο Γιουνκέρ. Σε ηπιότερη έκφραση, η ίδια αντίθεση, ιδιαίτερα από το 2012 και μετά, εκφράστηκε και στο εσωτερικό της Γερμανίας ανάμεσα στη Μέρκελ και τον Σόιμπλε, με αποκορύφωμα τις αγκαλιές του Τσίπρα με τη Μέρκελ από τη μία πλευρά και τα γρονθοκοπήματα Σόιμπλε–Βαρουφάκη από την άλλη. Γι’ αυτό, εξάλλου, και ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ανέπτυξαν τη θεωρία της «λύσης» σε πολιτικό επίπεδο και με πολιτική διαπραγμάτευση.

Η στρατηγική του Σόιμπλε, του Αυστριακού υπουργού Οικονομικών και πολλών άλλων υπουργών των Βορείων χωρών συνίσταται στην εμμονή σε μία ακραία στρατηγική εξώθησης των επιβαλλόμενων μέτρων στα άκρα, έτσι ώστε να προκληθεί ρήξη με την Ελλάδα, συνεπικουρούντος του ελληνικού κόμματος της δραχμής, των αρπακτικών που περιμένουν με 200 δισεκατομμύρια ευρώ που έχουν στο εξωτερικό για να αγοράσουν όλη την ελληνική οικονομία, αν επιτύχει το περιπόθητο grexit. Προφανώς, αποφασιστικό ρόλο διαδραματίζει και το εσωτερικό ιδεολογικό «κόμμα της δραχμής», που αρχίζει από τους φονταμενταλιστές του μπολσεβικισμού, του σταλινισμού και του τροτσκισμού, οι οποίοι συνωθούνται στην αριστερά, και φθάνει στους φονταμενταλιστές της ορθοδοξίας του ανατολικορωμαίικου κόμματος και τους ναζί της Χ.Α.

Ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα επένδυε, υποτίθεται, στη χρησιμοποίηση των γεωπολιτικών και πολιτικών συνιστωσών της ευρωπαϊκής πολιτικής, «ξέχασε» ένα απλό γεγονός. Ότι η αντιπαράθεση δεν αφορά στα γεωπολιτικά τεκταινόμενα της Μ. Ανατολής, ούτε στον προσανατολισμό της Ε.Ε., αλλά σε ένα κατεξοχήν οικονομικό ζήτημα, δηλαδή την οικονομική κρίση που ταλανίζει εδώ και έξι χρόνια την Ελλάδα. Κατά συνέπεια, δεν ήταν δυνατό να διεξαχθεί μία πολιτική διαπραγμάτευση η οποία θα μπορεί να αγνοεί την οικονομική παράμετρο και τον ρόλο των οικονομικών θεσμών (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, EFSΜ, Eurogroup κ.λπ.). Κατά συνέπεια, η πολιτική διαπραγμάτευση μπορούσε απλώς να απαλύνει τα επιβαλλόμενα μέτρα ή να εμποδίσει, όπως έχει κάνει επί έξι χρόνια, την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, αλλά όχι και να εξαλείψει τα ίδια αυτά τα οικονομικά μέτρα. Η Μέρκελ, ο Γιουνγκέρ, ο Ολάντ και κομπανία παρεμβαίνουν στην κρίση χρέους της Ελλάδας και όχι γενικά και αφηρημένα σε μία κρίση για το «μέλλον της Ευρώπης» και άλλες χαζοχαρούμενες συριζέικες μπούρδες. Έτσι, λοιπόν, όταν το μαχαίρι έφθασε στο κόκαλο, η «ήπια» εκδοχή Γιουνκέρ, Μέρκελ, Ολάντ υποχώρησε στη σκληρή εκδοχή Ντάιζελμπλουμ και γι’ αυτό εκείνο που πέτυχε τις τελευταίες εβδομάδες η (μη) διαπραγμάτευση ΣΥΡΙΖΑ ήταν να «τσιμεντώσει» το μέτωπο Σόιμπλε – χαρακτηριστικό είναι ότι στη Γερμανία, την τελευταία εβδομάδα, η δημοτικότητα του Σόιμπλε εκτινάχθηκε το 70% (ξεπερνώντας εκείνη της καγκελαρίου) και έτσι υποχρέωσε τη Μέρκελ να συνταχθεί με το σκληρό μέτωπο.

Παρ’ όλο λοιπόν που την τελευταία περίοδο, το 2014, πριν από τις αρχές της βαρουφακιάδας, η γραμμή του grexit είχε υποχωρήσει, επανήλθε πλησίστια και ενισχυμένη από τους σαλτιμπαγκισμούς και την ανικανότητα της ελληνικής κυβέρνησης.

Απόδειξη εξάλλου της ενίσχυσης αυτού του μετώπου αποτελεί και η αναιμική έως μηδενική αντίδραση των «αγορών» σε ένα ενδεχόμενο grexit, σε πλήρη αντίθεση με τις φαντασιώσεις εκείνων που παριστάνουν το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης και προσδοκούσαν μια σαρωτική οικονομική πτώση που θα έκανε τον Σόιμπλε να πέσει εκλιπαρώντας στα πόδια του Βαρουφάκη.

Ανάλογες είναι οι εξελίξεις και στον άλλο πόλο των οικονομικοπολιτικών αποφάσεων, δηλαδή το ΔΝΤ και τους Αμερικανούς. Εδώ, η αρχική εμπλοκή του ΔΝΤ στο πρώτο μνημόνιο, η οποία πραγματοποιήθηκε με την εμμονή του ΓΑΠ να βάλει τον αμερικανικό παράγοντα από την πίσω πόρτα στην Ευρώπη (οι αναγνώστες δεν πρέπει να ξεχνούν πως το ΔΝΤ έχει πάντα Γάλλο πρόεδρο, ο οποίος βρίσκεται στο προσκήνιο των επαφών, αλλά διοικείται ουσιαστικά από τον Αμερικανό αντιπρόεδρο, που είναι σήμερα ο Τζέρι Ράις). Έτσι, το ΔΝΤ εξελίχθηκε σε αποφασιστικό παράγοντα που ενέπλεξε και περιέπλεξε παραπέρα το ζήτημα της ελληνικής διαπραγμάτευσης, συμβάλλοντας ουσιαστικά στην ενίσχυση της στρατηγικής του Σόιμπλε.

Η στρατηγική του ΔΝΤ, από την αρχή της κρίσης, ήταν επικεντρωμένη σε έναν βασικό στόχο. Να προκαλέσει, μέσω της Ελλάδας, μια αποδυνάμωση της ευρωπαϊκής οικονομίας, τόσο μέσα από τη διαιώνιση της ελληνικής κρίσης και την αποδυνάμωση του ευρώ όσο και με το να πλήξει τις ευρωπαϊκές οικονομίες και τράπεζες μέσα από τα χρέη της Ελλάδας, αρχικώς, και πιθανώς άλλων υπερχρεωμένων ευρωπαϊκών χωρών στη συνέχεια. Γι’ αυτό είχε διαρκώς μία αντιφατική από πρώτη άποψη παρουσία. Από τη μία πλευρά επέμενε διαρκώς στο κούρεμα του ελληνικού χρέους, ιδιωτικού ή δημόσιου, επιδιώκοντας δηλαδή να πλήξει τις ευρωπαϊκές τράπεζες και τα δημόσια οικονομικά των Ευρωπαίων δανειστών της Ελλάδας, ενώ ταυτόχρονα έδειχνε την πιο σκληρή στάση στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα, σαμποτάροντας αναρίθμητες φορές τις συμφωνίες. Ο περιβόητος Πολ Τόμσεν ανταμείφθηκε εξάλλου για τον ρόλο του σε αυτό το σατανικό παιχνίδι με την εκτίναξή του στην ηγεσία του ΔΝΤ. Συμφέρον των Αμερικανών ήταν να διαιωνίζεται η κρίση, να αιμορραγεί η Ευρώπη και παράλληλα να δημιουργούνται οι πιθανές προϋποθέσεις για ένα πιθανό grexit, σε βάθος χρόνου, που θα αφαιρούσε από την Ευρώπη την παρουσία της, μέσω της Ελλάδας, σε αυτήν την αποφασιστική γεωπολιτικά περιοχή του κόσμου.

Δηλαδή, η Ελλάδα, μέσω πρακτόρων, χρήσιμων ηλιθίων και ενεργουμένων, μεταβλήθηκε στο παίγνιο της πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων, με βαρύτατο τίμημα για τον ελληνικό λαό.

Αυτή η πολιτική, στην αντιφατικότητά της, δεν εκφραζόταν μόνο μέσω του ΔΝΤ αλλά και μέσω της ίδιας της αμερικανικής πολιτικής, δηλαδή των οικονομικών φορέων και της κυβέρνησης. Δηλαδή, από τη μία πλευρά, ο Ομπάμα και οι υπουργοί Οικονομικών (Γκάιτνερ και Λιου στη συνέχεια) παρενέβαιναν πυροσβεστικά, κυρίως το 2012, για να εμποδίσουν μία έξοδο της Ελλάδας εκείνη τη στιγμή, που απειλούσε να επιδεινώσει την κρίση σ’ όλη την παγκόσμια οικονομία, και από την άλλη, ενίσχυαν διαρκώς και την ακριβώς αντίθετη πτέρυγα. Οι οίκοι αξιολόγησης, ελεγχόμενοι από τους Αμερικανούς και το αμερικανοεβραϊκό λόμπι, υποβάθμιζαν συνεχώς την ελληνική οικονομία και τις ελληνικές τράπεζες, οι αγγλοσαξωνικές εφημερίδες και οι οικονομολόγοι «φίλοι» της Ελλάδας, και μάλιστα αρχικώς του ΓΑΠ και εν συνεχεία του Τσίπρα, Κρούγκμαν, Στίγκλιτς, Γκαλμπρέιθ, προπαγάνδιζαν διαρκώς την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ κ.ο.κ. Διότι το συμφέρον των Αμερικανών, όπως προείπαμε, ήταν η διαιώνιση και επιδείνωση της κρίσης στην Ευρώπη, πράγμα που την ίδια στιγμή εξάλλου πραγματοποιούσαν και στα ανατολικά σύνορά της, στην Ουκρανία, ώστε να αποκόψουν την Ευρώπη και κατεξοχήν τη Γερμανία από τη Ρωσία.

Αυτή η αμερικανική στρατηγική εμπεριείχε και την ενίσχυση των ανάλογων πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα που μπορούσαν να προκαλέσουν ή να επιτείνουν αυτή την κρίση. Ο ρόλος του ΓΑΠ ήταν καθοριστικός και παραμένει ανεξήγητος αν δεν ληφθούν υπ’ όψιν αυτοί οι σχεδιασμοί. Επί έξι μήνες έκανε το παν για να αποκόψει την Ελλάδα από τις αγορές, φουσκώνοντας ακόμα και τα στατιστικά στοιχεία για τα ελλείμματα, ώστε να οδηγηθούμε στα νύχια του ΔΝΤ και του Σόιμπλε, που από διαφορετική στόχευση είχαν παρόμοιες επιθυμίες (η στρατηγική Σόιμπλε στηρίζεται στην άποψη πως η Ευρώπη πρέπει να ενωθεί γύρω από τον γερμανικό της πυρήνα, έχοντας αποβάλει σε έναν περιφερειακό χώρο ξερά κλαδιά όπως η Ελλάδα). Στη συνέχεια, όταν το καθαρόαιμο ΓΑΠ μεταβλήθηκε σε πληγιασμένο παλιάλογο, έπρεπε να βρεθούν νέοι πολιτικοί συνδυασμοί για την παρέμβαση των υπερατλαντικών. Και πέρα από τις γνωστές επαφές με μέρη του παλιού πολιτικού συστήματος, οι Αμερικανοί επένδυσαν συστηματικά σε δύο κατευθύνσεις: τη «μεγάλη και τη μικρή». Η «μεγάλη» αφορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ, που αναδεικνυόταν ως ο νέος πολιτικός πόλος που θα αντικαθιστούσε το ΠΑΣΟΚ και τον ΓΑΠ, και η “μικρή”, τους ΑΝΕΛ και τον Πάνο Καμμένο, ο οποίος εξάλλου δεν έκρυβε ποτέ τον φιλοαμερικανισμό του και πρότεινε ανοικτά να περάσουμε σε μια δραχμή συνδεδεμένη με το δολάριο.

Έτσι, συστηματικά, εκμεταλλευόμενοι τη δίψα για εξουσία του Αλέξη Τσίπρα, ένα μεγάλο μέρος του επιτελείου του Γιώργου συνδέθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η Κατσέλη, ο Βαρουφάκης, η Παναρίτη, ο Κοτζιάς κ.ά. πολλοί – προσχώρηση η οποία επέτρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει επαφές πέραν του Ατλαντικού και να αρχίσει να θεωρείται μια πιθανή κυβερνητική λύση, από ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού κατεστημένου (κατεξοχήν εκείνων που έχουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό), των εφοπλιστών, π.χ., Γιάννα Αγγελοπούλου κ.λπ. Το γεγονός ότι ο Γιάννης Βαρουφάκης, παλιός σύμβουλος του ΓΑΠ, συνδεδεμένος ανοιχτά με το ινστιτούτο Σόρος και το ινστιτούτο Λέβι, ανέλαβε την κεντρική διαπραγμάτευση με τους δανειστές ενείχε πάντοτε τη δυνατότητα του σαμποταρίσματός της. Παράλληλα, άλλα στρατηγικά υπουργεία παραχωρήθηκαν σε δυνάμεις φιλικές προς τους Αμερικανούς και εχθρικές προς τη Γερμανία και την Ευρώπη (η λυσσαλέα αντίδραση των Γερμανών και άλλων ευρωκρατών, καθώς και του Ποταμιού, απέναντι στον Πάνο Καμμένο δεν ερμηνεύεται μόνο ή κυρίως εξαιτίας των δήθεν ακροδεξιών του απόψεων αλλά μάλλον εξαιτίας του ανοικτού ατλαντικού του προσανατολισμού, παρά τις προσπάθειες να τον συσκοτίσει και με ολίγους Ρώσους ολιγάρχες). Έτσι, όταν ο Βαρουφάκης σαμποτάρισε ανοιχτά τις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους, προφανώς σε διασύνδεση με τους μέντορές του των πολυποίκιλων ιδρυμάτων και μηχανισμών, σε αγαστή σύμπνοια με τη Λαγκάρντ και τον Σόιμπλε, κατέστη πλέον δυνατόν να εξελιχθεί το plan Β των Αμερικανών. Αφού οι Έλληνες δεν μπορούν να αντέξουν στην ευρωζώνη, και οι ίδιοι έκαναν ό,τι μπορούσαν γι’ αυτό, αναπτύσσεται πλέον ανοιχτά η στρατηγική της δραχμής. Μια Ελλάδα εκπτωχευμένη θα προσφύγει αναγκαστικά, πιστεύουν, στις ΗΠΑ και τότε ίσως να μην τους χρειάζεται και ο Τσίπρας. Και θα εξαρτάται πλέον από αυτούς σε μεγάλο βαθμό, έτσι ώστε να μπορούν να πραγματοποιήσουν το σενάριο της ανασύστασης του αμερικανικού πόλου στη Μ. Ανατολή, μεταξύ Ισραήλ, Τουρκίας και μιας εκτουρκευμένης Κύπρου και Ελλάδας, η οποία θα αποτελεί το δώρο της Αμερικής στον Ερντογάν, όπως είχε συμβεί το 2004 με την προσφορά της Κύπρου προκειμένου να μπει η Τουρκία στο μέτωπο κατά του Σαντάμ.

Ο αναγνώστης, ο οποίος έχει ανατραφεί είτε με σενάρια συνωμοσιολογίας είτε με χορτάρι «δημοκρατίας και ελευθερίας» της δυτικής ή της ψευδοαριστερής προπαγάνδας, δεν μπορεί να κατανοήσει πως όσα προαναφέραμε δεν αποτελούν συνωμοσιολογία αλλά ρεαλιστική ανάλυση της πραγματικότητας. Οι μεγάλες δυνάμεις διαθέτουν πάντα πολλές εναλλακτικές λύσεις στη φαρέτρα τους, προσαρμόζονται στις κοινωνικές και γεωπολιτικές εξελίξεις και, ανάλογα με την περίπτωση, επιλέγουν τη μία ή την άλλη εκδοχή. Δεν είναι οι Αμερικανοί που αποκαθήλωσαν τον ΓΑΠ για να τον αντικαταστήσουν με τον Τσίπρα. Δεν είναι αυτό που ισχυρίζομαι. Απλούστατα, η κατάρρευση του ΓΑΠ και του παλιού ΠΑΣΟΚ τούς έθεσε επιτακτικά την ανάγκη να συνδεθούν με τις νέες, αναδυόμενες από την κρίση, δυνάμεις, και η απίστευτη τυχοδιωκτική εξουσιομανία του Τσίπρα τους προσέφερε τη δυνατότητα να τον προσεγγίσουν και, αν χρειαστεί, να τον χρησιμοποιήσουν, ακόμα και εν αγνοία του(;!) Οι παλιοί φίλοι του Άρδην και των αναλύσεών μου αξίζει ίσως να θυμηθούν πως, τον Μάιο του 2012, όταν ο Τσίπρας, επικεφαλής μιας έως τότε ασήμαντης συμπαράταξης μικρών ομάδων, προβλήθηκε ως η εναλλακτική κυβερνώσα αριστερά, είχα εξοργισθεί, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου. Έγραφα πως, επειδή στην Ελλάδα δεν υπήρχαν ούτε οικονομικές ούτε οι κοινωνικές προϋποθέσεις για μια αυθεντική εναλλακτική διακυβέρνηση, κάθε εγχείρημα ανόδου στην εξουσία, προϋπέθετε συμφωνίες και συμμαχίες ανίερες που θα εξασφάλιζαν την απαραίτητη βάση γι’ αυτήν, και βέβαια, κάποια στιγμή, οι σύμμαχοι θα έστελναν τον λογαριασμό, απαιτώντας από τον ελληνικό λαό να τον καταβάλει. Αλλά επειδή, όπως λέει ο μεγάλος Χέγκελ, το πουλί της σοφίας πετάει πάντα το σούρουπο, ο ελληνικός λαός καλείται να ανακαλύψει αυτές τις πραγματικότητες όταν το δράμα οδηγείται στην κορύφωσή του και έχει αρχίσει ήδη το σούρουπο μιας εγκληματικά τυχοδιωκτικής πορείας.

ΣΧΕΤΙΚΑ

16 ΣΧΟΛΙΑ

Φιλελεύθερος 3 Ιουλίου 2015 - 21:00

Το καλό σενάριο με λίγες κατά την άποψή μου πιθανότητες. Η κυβέρνηση υπογράφει νεο μνημόνιο. Το κακό σενάριο. Ο Τσιπρας το πάει μέχρι το τέλος. Βάζει χέρι στις καταθέσεις και κόβει δραχμές. Η κατάσταση γίνεται αποπνικτική λόγω έλλειψης ρευστού. Ελλείψεις στην αγορά. Στρατός φυλάει τράπεζες και Σούπερ Μάρκετ(Ήδη ο Καμμένος μας προιδέασε χθες παρουσία μάλιστα του Τσίπρα),Τραβάμε κουπί 1-2 μήνες και οι κυβερνώντες την κοπανάνε τελικά με ελικόπτερο. Δυστυχώς οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα ως κακό παράδειγμα. Ηδη ο αργηχός του ΠΟΔΕΜΟΣ στην Ισπανία έκανε δήλωση λέγοντας ότι δεσμεύομαι να μην βλάψω την Ισπανία. Που να δουν και αυτά που ανέφερα ποιο πάνω. Μόνη λύση ένα ισχυρό ΝΑΙ που θα στείλει του Συριζαίους σπίτι τους. Και ένα τελευταίο για τους αριστερούς αναγνώστες του ιστολογίου. Μάγκες άν όντως πιστεύεται στα ιδανικά της ελευθερίας, δημοκρατίας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης, νομιμότητας κλπ -και οι αγώνες πολλών από εσάς αυτό δείχνουν- τότε πρέπει να συνταχθείτε με το ΝΑΙ. Μετά δεν ενδιαφέρει κανέναν αν αυτοί που θα κβερνήσουν θα είναι δεξιοί ή αριστεροί.Φτάνει να είναι απλά φιλοευρωπαίοι.Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε. Ούτως ή άλλως εδώ που φτάσαμε πρέπει να ειπωθούν αλήθεις και να τελειώσουμε με τον λαικισμό.Να βρούμε πρόγραμμα μακροχρόνιο να στρώσουμε τον κώλο μας και να γυρίσουμε σελίδα. Σαράντα χρόνια κάναμε τον τζίτζικα. Έ δεν πρέπει να κάνουμε και δέκα χρόνια τον μέρμυγκα; ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ. ΖΗΤΩ ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ. ΖΗΤΩ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ.
ΥΓ. Μακάρι το εφιαλτικό σενάριο που περιγράφω να ειναι απλά φαντασίωσή μου. Αλλά δυστυχώς η Αμερική διεξάγει πόλεμο με την Ευρωπαική ένωση(δείτε σήμερα την ανακοίνωση του ΔΝΤ) στο έδαφος της Ελλάδας. Καλ’η ψήφο και ο Θεός(στον οποίο οι ποίο πολλοί από εσάς δεν πιστεύετε) να μην μας εγκαταλείψει.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Kanaris 3 Ιουλίου 2015 - 21:55

Το να μας καπελώνετε στο “σπίτι” μας (“ΖΗΤΩ ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ” sic) θα μπορούσα να το ανεχτώ, το να μας βρίζετε όμως (ΘΕΟ τον οποιο πολλοί απο εσας δεν πιστεύετε ??) ξεπερνά κάθε όριο. Αν θέλετε να συνεχίσετε να τρολλάρετε, μπορεί να πάτε στο antinews διαφορετικά την επόμενη φορά που θα παρεκτραπήτε δεν θα είμαι τόσο ευγενικός…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Σκαντζοχοιρος 3 Ιουλίου 2015 - 23:03

Ωραία κουβέντα ανοίξατε βλέπω. Ουσιαστική. Ζήτω οι ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης ο ένας, καταγγελία στον ριζικό αθεϊσμό ο άλλος. Τζάμπα γράφει ο άνθρωπος αναλύσεις επι αναλύσεων. Οι από κάτω που σχολιάζουν νομίζουν ότι βρίσκονται στην αυλή της Αγίας Αικατερίνης.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αλέξανδρος 4 Ιουλίου 2015 - 00:17

Άσε εμάς να νομίζουμε ότι βρισκόμαστε, όπου θέλουμε, κοίταξε εσύ να δεις που βρίσκεσαι και τι έχεις συνεισφέρει μέχρι τώρα στην διαφώτιση του κόσμου, σχετικά με την κατάσταση που είμαστε.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αλέξανδρος 3 Ιουλίου 2015 - 22:06

Ορθή η ανάλυση σας κ. Καραμπελιά, αλλά τέτοια Ευρώπη των συμφερόντων, των αντιφάσεων, να την βράσω,ο κόσμος δεν αντέχει πλέον, δεν νομίζω πως μπορούμε να βασιζόμαστε σε αυτή για οτιδήποτε. Είμαστε σε παγίδα, χωρίς διέξοδο, ας κάνουν λοιπόν αυτοί την δουλεία τους, τις δολοπλοκίες τους, ας διαμορφώσουν τις συνθήκες γεωπολιτικών ανακατατάξεων και ότι άλλο θέλουν, δεν με ενδιαφέρει, εγώ θα υπακούσω στην συνείδηση μου και θα ψηφίσω -ΟΧΙ-. Ποτέ δεν εμπιστεύθηκα κανέναν από το πολιτικό μας σύστημα, είτε δεξιούς, είτε αριστερούς, …….., άλλοι αφελείς,άλλοι δοσίλογοι, από όλα έχει ο μπαχτσές. Η πατρίδα μας προδόθηκε κατ’ επανάληψη, όχι μόνο από τους πολιτικούς, αλλά και από εμάς το λαό, δυστυχώς δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών και αυτή είναι η αλήθεια. Δεν ελπίζω σε κανέναν τους, δεν πιστεύω πλέον ότι μπορεί κάποιος να διορθώσει τα πράγματα, μόνο σε ένα θαύμα ευελπιστώ………..χαρακτηρίστε με ανόητο, ή ό,τι άλλο θέλει ο καθένας, αλλά με καθαρή συνείδηση εκθέτω τις σκέψεις μου και τις προθέσεις μου. Για να αποδείξω όμως, ότι ακόμα και εμείς οι απλοί, ίσως ανόητοι, μπορεί να είχαμε σχετικές υποψίες, βάζω σύνδεσμο με παλιό μου σχόλιο, που έγινε στης 30 Ιανουαρίου:

http://prntscr.com/7ofv10

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
diaxeiristis 3 Ιουλίου 2015 - 23:43

Αν είναι ορθή η ανάλυσή του Καραμπελιά, τότε σπουδαία απόφαση πήρες, δηλαδή να συμπορεύεσαι με τη Χρυσή Αυγή, τον Καρατζαφέρη, τον Σόιμπλε και τους αμερικανούς.

respect!!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αλέξανδρος 4 Ιουλίου 2015 - 00:06

Η ανάλυση μπορεί να είναι σωστή κατά την εκτίμηση μου, αλλά η υποδεικνυόμενη λύση της αποχής δεν είναι. Όχι μόνο, διότι δεν μπορεί να ανατρέψει το δημοψήφισμα, είναι καθαρή ουτοπία να πιστεύετε κάτι τέτοιο, αλλά ούτε κανείς μπορεί να βασίζεται σε μια Ευρώπη, η οποία κατακερματισμένη από τέτοιου είδους συμφέροντα, θα μπορούσε να διασφαλίσει κάποιου είδους σταθερότητα στην περιοχή. Ο κύβος ερρίφθη, μέχρι τώρα μιλούσα συνεχώς, για διερεύνηση εναλλακτικών λύσεων, συμμαχιών, προετοιμασίας κ.τ.λ. χωρίς όμως να υπάρχουν ευήκοα ώτα, αυτή την ώρα όμως δεν θα νομιμοποιήσω όλες τις παρανομίες που έχουν γίνει σε αυτόν τον τόπο τα τελευταία χρόνια, είτε με την αποχή, είτε ψηφίζοντας ναι. Και δαρμένος και προσκυνημένος εγώ δεν γίνομαι.
Τόσο απλά……..

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΓΚΥ 4 Ιουλίου 2015 - 07:56

Κάποιες ερωτήσεις για έστω και συνοπτικές απαντήσεις ή παραπομπές σε άλλα κείμενα:
1)ποιοι γεωπολιτικοί λόγοι υπαγορεύουν στον πολιτικό πυρήνα της ΕΕ τη μαλακή στάση;
2)Γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά μεταξύ πολιτικού και οικονομικού πυρήνα;
3)Ποια είναι τα αρπακτικά με τα 200 δις που περιμένουν;
4)Γιατί δεν υπήρξε αντίδραση των αγορών σε πιθανό γκρέξιτ;
5)”και παράλληλα να δημιουργούνται οι πιθανές προϋποθέσεις για ένα πιθανό grexit, σε βάθος χρόνου, που θα αφαιρούσε από την Ευρώπη την παρουσία της, μέσω της Ελλάδας, σε αυτήν την αποφασιστική γεωπολιτικά περιοχή του κόσμου” είναι η Ελλάδα εκπρόσωπος της Ευρώπης για το μεσανατολικό-κυπριακό κλπ;
6)γιατί το 2012 ήταν διαφορετικό το γκρέξιτ από σήμερα;
7)τι ρόλο βαρούν οι οικονομολόγοι φίλοι της Ελλάδας;
8)τι εμπόδια συναντούν οι αμερικάνοι στη στρατηγική βάθους όσον αφορά στο Αιγαίο και στο κυπριακό (τα δώρα των αμερικάνων) για να αρθούν τα εμπόδια της τουρκοαμερικανικής συνεργασίας για τη Μ και Κ Ανατολή που θα “επιλυθούν” με το γκρέξιτ;
9)το πίσω έχει η αχλάδα την ουρά ή το πουλί της σοφίας πετάει πάντα το σούρουπο, σημαίνει ότι αποκαλύπτεται το ρόλος των ΗΠΑ στη διαπραγμάτευση; Καλά και τότε γιατί ήλπιζαν και στο ρωσάκι (Κοτζιάς) που θα μας έφερνε ρούβλια; Ζαριά ήταν κι αυτό απ’ τους μπαρμπουτιέρηδές μας;
ευχαριστώ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
alexanter 4 Ιουλίου 2015 - 11:41

σημαντικα τα ερωτηματα που θετεις, αλλα θα μείνω στο τελευταίο, ειναί ρώσος; σε κατι μεταψυχροπολεμικά που διαβαζα οι φιλορωσοι όταν κατέρρευσε το σύμπαν τους προσανατολίστηκαν στους νεους κυρίαρχους. Παραδειγματα τέτοια εχουμε δεκάδες σε ελλάδα και εξωτερικό. Στον ιστορικό του μελλοντος ίσως ολα να φαίνονται μπερδεμένα αλλά αν έχει την τυχη και τη διαύγεια να τραβήξει τη σωστη κλωστή το κουβάρι θα ξεδιπλωθεί εύκολα. Εμείς ας παρακολουθούμε με τα ματια και αυτιά ανοιχτά.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΓΚΥ 5 Ιουλίου 2015 - 17:04

Κάποια ερωτήματα έθεσα. Δεν θα τα απαντήσει κανείς;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αλέξανδρος 4 Ιουλίου 2015 - 12:13

Απλά κάποιες διευκρινήσεις.

– Όταν λέω προετοιμασία για πλήρη ρήξη με την Ε.Ε. αναφέρομαι στα χρόνια πριν το 2007. Τότε κατά εμέ έπρεπε ο πολιτικός κόσμος της χώρας, να δρομολογήσει την αντίδραση του, με την πρώτη έλλειψη εμπιστοσύνης των αγορών προς την Ελλάδα.

– Όταν λέω αντίδραση, εννοώ, πτώχευση, έξοδος από την Ε.Ε. με έκδοση εθνικού νομίσματος, μονομερή διαγραφή χρέους, ή και διαπραγματεύσεις με τους τότε δανειστές, ώστε να καθοριστεί, τι θα αναγνωριστεί και τι θα διαγραφεί και όλα αυτά αιφνιδιαστικά, δλδ με πολύ ταχείς ρυθμούς και με ενότητα όλου του πολιτικού κόσμου.

-Συμμαχίες, εννοώ τρόπους για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διασφάλιση της εθνικής μας ασφάλειας, κυριαρχίας και σε αυτό το σημείο εμπλέκω την Ρωσία

-Τα δώρα των Αμερικάνων προς την Τουρκία, προσωπικά τα συνδέω με την δημιουργία κουρδικού κράτους και μάλιστα τις θεωρούσα, παράλληλες διαδικασίες.

-Δεν υποστηρίζω ότι η παραμονή μας στην Ε.Ε εξασφαλίζει την εδαφική μας ακεραιότητα, απλά θεωρώ, ότι αποτελεί σε κάποιο βαθμό, δεν γνωρίζω πόσο, ανασταλτικό παράγοντα γεωπολιτικών εξελίξεων, που εμπλέκουν την Ελλάδα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
fotis 4 Ιουλίου 2015 - 14:51

Καλή η ανάλυση του κ. Καραμπελιά, καθώς και όλες οι προηγούμενες που έλεγαν στον ΣΥΡΙΖΑ το 2014 να αφήσει τον Σαμαρά να βγάλει τα “κάστανα από την φωτιά”, να ετοιμάσει τον κόσμο για πιθανή σύγκρουση, κ.α. και μετά να πάει σε εκλογές (θέμα εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας). Αποδείχθηκε από τα γεγονότα ότι είχε απόλυτο δίκαιο.
Υπάρχει όμως κάποιος που πιστεύει ότι με την επικράτηση του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, θα πάμε καλύτερα; Η μοναδική επιλογή που νομίζω ότι υπάρχει για την χώρα αυτή την στιγμή, είναι να αφεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει (μετά και από το άγριο βάφτισμα του πυρός που πήρε με τις διαπραγματεύσεις με τους “εταίρους”) και να βάλει την χώρα σε τροχιά πρώτα απ’ όλα δικαίου, ψηφίζοντας ΟΧΙ. Διαφορετικά, μας περιμένουν στην γωνία όλοι αυτοί που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση να μας “σώσουν” ξανά και ξανά. Πως θα παλέψουμε την κατάσταση καλύτερα ως χώρα, με την τωρινή κυβέρνηση και τα όποια λάθη της (τα οποία κατ’ εμέ έγιναν από απειρία και όχι από εξουσιομανία, διαπλοκή, κτλ) ή με μια κυβέρνηση τεχνοκρατών που μας ετοιμάζουν; Πως απαντάμε σε αυτό;
Ελπίζω η τελική προτροπή του κ. Καραμπελιά, να μην διέπεται από το “σας τα έλεγα εγώ και δεν με ακούσατε…, τώρα φάτε την”. Το πιο επαναστατικό πράγμα αυτή την χρονική στιγμή είναι το ΟΧΙ. Τα υπόλοιπα (αναλύσεις, κτλ) είναι για μετά.

Βλέπε και σχετική ανάλυση από Στάθη
http://www.enikos.gr/stathis/327391,Ki-omws-mesa-moy-fwnazw-NO-PASARAN.html

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ν.Π 4 Ιουλίου 2015 - 18:46

Αγαπητέ Αλέξανδρε,
Όποιος πιστεύει πιά σ’ ένα θαύμα…. και καταλήγει στο …..θαύμα του ΟΧΙ, που είναι ο απόλυτος εφιάλτης για τη χώρα και τους πολίτες της όχι μόνο λόγω της χρεοκοπίας, μπορεί να βαυκαλίζεται με τις εγωιστικές του αναστολές περί μη νομιμοποίησης του ΝΑΙ. Ξεχνάει όμως να μας πει ότι το θαύμα του ΟΧΙ συναθροίζεται στο ΟΧΙ της Χρυσής Αυγής. Εδώ δεν έχεις πρόβλημα να το νομιμοποιήσεις;
Πολύς στρατός ακούγεται τελευταία κι ανατριχιάζω παρόντος του Πρωθυπουργού: στις δηλώσεις Καμμένου “οι ένοπλες δυνάμεις εγγυητής της ασφάλειας στο εσωτερικό της χώρας”, από κα βουλευτή των ΑΝΕΛ “ο στρατός θα φροντίσει για την επάρκεια σε φάρμακα και τρόφιμα”. Αλίμονο, η γιορτή της Δημοκρατίας του ΟΧΙ σε πλήρη οργασμό ………
Όσο για τη στοίχιση στο ΟΧΙ, ας ψάξει κάποιος υπεύθυνα για τη γραμμή που έριξε στην μουσουλμανική μειονότητα το Τούρκικο Προξενείο στην Κομοτηνή.
Αλήθεια από ποιόν κινδυνεύει το εσωτερικό της χώρας; Τον χειρότερο εφιάλτη δεν τον είδαμε ακόμα. Όταν έρθει, τα πολιτικά ανακλαστικά μας στο δημοψήφισμα, τα έτσι ή αλλιώς, θα μοιάζουν σουίτα σε σχέση με το ερημωμένο βασίλειο της πραγματικότητας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αλέξανδρος 4 Ιουλίου 2015 - 20:48

Μα είναι δυνατόν να υποστηρίζετε ότι όποιος ψηφίσει όχι, συμπορεύεται με την χρυσή αυγή; Από την αρχή υποστήριζα ότι η χ.α. είναι βαθύτατα συστημικός σχηματισμός, που ούτε κόμμα δεν μπορώ να τον χαρακτηρίσω, παρά μόνο, παραστρατιωτική-παραθρησκευτική οργάνωση, αν και μερικοί εδώ μέσα την έλεγαν αντισυστημική αρχικά. Συνεχώς εξηγώ, πως η αποχή και το άκυρο, το μόνο που κάνουν είναι να βοηθήσουν στην πλειοψηφία του ναι.
Τι καλό θα προκύψει αν πλειοψηφήσει το ναι;
Θα έχουμε πολιτική σταθερότητα; Κοινωνική ηρεμία; εθνική ασφάλεια; Δεν νομίζω, αλλά και η όποια τυχών συμφωνία-μνημόνιο προκύψει, πόσο θα επιβιώσει, υπό συνθήκες συνεχών εκβιασμών και ελέγχων από τους Ευρωπαίους; Και αν ακόμα μπορέσει και ολοκληρωθεί, δεν θα πρέπει να αντικατασταθεί από ένα ακόμα μνημόνιο; Είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος ότι αυτό μπορεί να συνεχιστεί για πολύ;
Το -ναι- δεν θα εξασφαλίσει την παραμονή μας στην Ε.Ε. μετά από λίγο καιρό, πάλι στα ίδια θα επιστρέψουμε και μάλιστα υπό χειρότερες συνθήκες.
Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο για το θέμα, μιας και νομίζω πως ήδη είπα πάρα πολλά.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ν.Π 4 Ιουλίου 2015 - 22:29

Μήπως δεν είστε ενήμερος ότι το δημοψήφισμα στη βουλή υπερψηφίστηκε με 179 ψήφους( 149 ΣΥΡΙΖΑ+13 ΑΝΕΛ+17 Χρυσή Αυγή); Eίναι εύκολο να το μάθετε μόλις το αναζητήσετε, αν δε πιστεύετε στα νούμερα που δίνω. Δεν είμαι τυφλή μπροστά στη πραγματικότητα των πολλών έντιμων και με ελπίδα και με οργή πολιτών που θα κάνουν αυτή την επιλογή. Κρίνω ότι απλά κάνουν ένα μεγάλο λάθος. Δεν πιστεύω, αλήθεια, ότι όποιος ψηφίσει ΟΧΙ συμπορεύεται με τη Χ.Α. … Η Χρυσή Αυγή συμπορεύεται με το ΟΧΙ.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Δημήτρης Ναν. 6 Ιουλίου 2015 - 09:49

Ο Ανδρουλάκης έχει κάνει πολλά άσχημα πράγματα από την πολύ εξυπνάδα του τα έκανε σκατά, αλλά μια φορά τα λέει έξω από τα δόντια τώρα που είναι και στυμένη λεμονόκουπα. Τώρα που τελείωσε αυτη η βλακεία του δημοψηφίσματος ακούστε τι λέει για Βαρουφάκη, Παππά (είναι γιος του φίλου που αγαπά) και Κατσέλη, αλλά και Αμερικανούς, Γερμανούς, Ρώσους και Τούρκους.
https://www.youtube.com/watch?t=1168&v=pCoBj3hDArA

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ