Ο μερκελισμός και οι πρόσφυγες

Η μαζική κουλτούρα του «Refugees welcome» στη «χώρα του φωτός»

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου από τη Ρήξη φ. 116

Για μια ακόμα φορά τους τελευταίους μήνες φάνηκε ότι η μεταπολεμική Ευρώπη βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο δυσμενών, κυρίως οικονομικών, εξελίξεων, παρότι η Γηραιά Ήπειρος εξακολουθεί να παραμένει ένας «μακάριος» τόπος πολιτισμού και ευημερίας για τους περισσότερους από τους κατοίκους της. Η πρόσφατη προσφυγική κρίση συνιστά όμως μια διαφορετικού χαρακτήρα και μεγέθους πρόκληση για την Ευρώπη. Μια κρίση που πέρα από την ανθρωπιστική, ηθική και οικονομική της πτυχή, εμπεριέχει κινδύνους «κοσμοϊστορικών διαστάσεων», οι οποίοι μπορεί να προκαλέσουν ακόμη και το τέλος της Ευρώπης που γνωρίζαμε, καθώς η αναμενόμενη σαρωτική αλλαγή της ευρωπαϊκής ανθρωπογεωγραφίας θα επιφέρει τα επόμενα χρόνια, αν μη τι άλλο, τεράστιες πληθυσμιακές αλλαγές και τη σταδιακή μεταμόρφωση ευρωπαϊκών εθνικών πολιτισμών.
Το προσφυγικό-μεταναστευτικό τσουνάμι, το οποίο, αφού για πολλά χρόνια ταλάνισε και υπέσκαψε την εθνοπολιτισμική ταυτότητα σε απροστάτευτες «χώρες-συνόρων», όπως η Ελλάδα, κατευθύνεται τώρα πλέον στοχευμένα, με πρωτόγνωρη ορμή, πρωτοφανείς διαστάσεις και ανεξέλεγκτο τρόπο προς την Κεντρική Ευρώπη –πρωτίστως προς την «πολυπολιτισμική»-«χώρα μετανάστευσης», τη Γερμανία. Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο που η πολιτική και οικονομική ελίτ της Ευρώπης, αναγνωρίζοντας την αποτυχημένη μεταναστευτική της πολιτική, χαρακτηρίζει το μεταναστευτικό ζήτημα πολύ πιο επικίνδυνο πρόβλημα από ό,τι ένα Grexit.
Και ενώ όλη η Ευρώπη ανησυχεί για το μέλλον της από την ήδη συντελούμενη «μετακίνηση λαών» με διαφορετικά, ως προς αυτήν, εθνικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά, εμφανίζεται για μια ακόμα φορά η γερμανική «μοναδικότητα» για να αναστατώσει και να διχάσει την Ευρώπη σε «δυνάμεις του φωτός» (Γερμανία, Σουηδία, Αυστρία, Ολλανδία) και σε «δυνάμεις του σκότους» (Ουγγαρία, Ελλάδα, Τσεχία, Πολωνία, Σλοβακία, Αγγλία κ.α.).
Το έναυσμα δόθηκε με την εξαγγελία της καγκελαρίου Μέρκελ ότι η Γερμανία μπορεί, μόνο για το 2015, να υποδεχθεί 800.000 πρόσφυγες, χωρίς βεβαίως να αναφερθεί στις πραγματικές αιτίες που προκαλούν το προσφυγικό δράμα. Ένα ενδεχόμενο που ουσιαστικά ισοδυναμεί με επίσημο κάλεσμα στους όπου γης καταφρονημένους, που αναζητούν με κίνδυνο της ζωής τους μια καλύτερη τύχη μακριά από τη φτώχεια, τους διωγμούς, την εξαθλίωση και τις εστίες πολέμου, που προκαλεί συνήθως ο δυτικός ιμπεριαλισμός (Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Λιβύη κ.α.). Ξαφνικά, η εμποτισμένη από το «πνεύμα της παγκοσμιοποίησης» και της «ανώτερης λογικής» του δυτικού φιλελευθερισμού «ημιηγεμονική» Γερμανία, μετατράπηκε σε «φάρο» και «υπόσχεση», αναλαμβάνοντας τη «νέα ιστορική αποστολή» εξανθρωπισμού της «σκοτεινής» Ευρώπης των διαφόρων Ορμπάν, Φίκο και Ζεμάν, που, σύμφωνα με το Σπίγκελ, αδιαφορώντας για την ανθρωπιστική κρίση, χτίζουν «ευρωπαϊκά Γκουαντάναμο». Μέσα σε λίγες μόνο ημέρες η Γερμανία αυτοαναγορεύτηκε σε «λαμπρό φάρο του ανθρωπισμού και της ανεκτικότητας» που απολαμβάνει αυτάρεσκα το «καλοκαιρινό της όνειρο», με την «κουλτούρα του χρέους» προς τους πρόσφυγες να γίνεται τρόπος ζωής για χιλιάδες ενθουσιασμένους «Βίο-Γερμανούς», ο ιδεαλισμός των οποίων προσλαμβάνει μέρα με τη μέρα τα στοιχεία μιας σπάνιας «προσμονής αγιοσύνης». Ο ενθουσιασμός για τη νέα «ηρωική στρατηγική» της Γερμανίας για μονομερή κατάργηση του έτσι κι αλλιώς αποτυχημένου «Δουβλίνου ΙΙ» και η γερμανική «ηθική υπεροχή έναντι όλων των άλλων Ευρωπαίων» (Ιντεπέντετ) δεν εντοπίζεται μόνο στους ίδιους τους μετανάστες-πρόσφυγες, που βλέπουν τη Γερμανία σαν τη νέα «γη της επαγγελίας» και τη Μέρκελ ως «αγία», αλλά αναγνωρίζεται ακόμα και από τους παραδοσιακά αντιγερμανούς, τους Αγγλοσάξονες!
Βέβαια, αυτή η μεταμόρφωση της Γερμανίας δεν έγινε τυχαία. Χωρίς χρονοτριβές και με γερμανική σχολαστικότητα στήθηκε ένας τεράστιος μιντιακός προπαγανδιστικός μηχανισμός, ανάλογος με αυτόν που επέβαλε τη δαιμονοποίηση της Ελλάδας. Σύσσωμη η κρατική προπαγάνδα μετέτρεψε οτιδήποτε είναι ισχυρό, πλούσιο, επιτυχημένο, φανταχτερό και ωραίο σε απόστολο του «χρέους» προς τον μετανάστη-συνάνθρωπο, έχοντας για σημαία, ως είθισται, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το «weltgeist» του ουνιβερσαλισμού. Δεν είναι όμως μόνο η «οργανική διανόηση» και τα «έγκυρα» ΜΜΕ που ανέλαβαν εργολαβικά να υιοθετήσουν την πεποίθηση της Μέρκελ πως «η Γερμανία μπορεί να τα καταφέρει» και στο μεταναστευτικό. Εφημερίδες ακραίας κίτρινης δημοσιογραφίας, που πρωτοστάτησαν με προκλητικό, βάναυσο και ανέντιμο τρόπο στην κρατική προπαγάνδα της γερμανικής κυβέρνησης κατά της Ελλάδας, όπως η Μπιλντ, μοιράζουν γλωσσάρια μεταφρασμένων γερμανικών λέξεων στα αραβικά, χάρτες και ένθετα με τις διευθύνσεις ΜΚΟ και των κέντρων υποδοχής μεταναστών και εκτυπώνουν εκατομμύρια αυτοκόλλητα υπέρ της κουλτούρας του «Refugees welcome». Μαζί τους συντάχτηκε ακόμη και ο «νεκροθάφτης της Ελλάδας» Σόιμπλε, ο οποίος, αφού ανήγαγε το μεταναστευτικό «σε πρώτη προτεραιότητα», βρήκε την ευκαιρία να βελτιώσει και άλλο τα ήδη πολύ υψηλά ποσοστά δημοφιλίας του, εκταμιεύοντας έξι δισεκατομμύρια για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, χωρίς μάλιστα να επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό. Το προπαγανδιστικό αποτέλεσμα είναι τόσο εντυπωσιακό, που η «συγκλονισμένη», όπως και η καγκελάριός τους, από το προσφυγικό δράμα πλειοψηφία των «Βίο-Γερμανών», αυτών δηλαδή με τις «άριες» καταβολές και την προτεσταντική ηθική, έφτασε πλέον στο σημείο να ανακαλύπτει, μέσα από τα ιδεοληπτικά και α-εθνικά πρότυπα της μετανεωτερικότητάς της, στα νέα μεταναστευτικά, ισλαμικά ρεύματα, ακόμα και γνήσιες «γερμανικές ιδιότητες»: επιμέλεια, πειθαρχία, οργάνωση, εργατικότητα, αίσθηση καθήκοντος, δυναμισμό, στοχοπροσήλωση!
Όμως, πέρα από το ανθρωπιστικό και ηθικό πρόταγμα –μια και κανείς δεν μπορεί να αδιαφορήσει βλέποντας διαρκώς πνιγμένα παιδιά, εγκύους γυναίκες, σακατεμένους μεσήλικες και ανήμπορους γέροντες– το όντως θαυματουργό οπλοστάσιο της καμπάνιας μαζικής και γρήγορης «ευαισθητοποίησης» των «καλών ανθρώπων» της Γερμανίας περιλαμβάνει και πολλά άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία: από το οικονομικό (εξασφάλιση της χρηματοδότησης του ασφαλιστικού συστήματος, φτηνό εξειδικευμένο προσωπικό και στρατιές πάμφθηνων βοηθητικών εργατών) και το δημογραφικό (αναζωογόνηση εγκαταλελειμμένων περιοχών, ιδιαίτερα στην Ανατολική Γερμανία, μείωση μέσου όρου ηλικίας, αύξηση γεννητικότητας), μέχρι τη μανιχαϊστική αντίληψη περί «αδυναμίας μπροστά σε γιγαντιαία φυσικά φαινόμενα», που «δεν μπορεί κανείς να σταματήσει», αλλά και ακραία «δαρβινικά επιχειρήματα» του τύπου: «η Ευρώπη θα γίνει μαύρη. So what?»
Όμως, δεν είναι μόνο αυτά τα προσδοκώμενα κέρδη από την αλά καρτ μεταμόρφωση της Γερμανίας. Αναγορεύοντας το μεταναστευτικό σε «κινητήριο δύναμη της παγκόσμιας ιστορίας», δίνεται η δυνατότητα στη Γερμανία να ξεπλύνει ιστορικές αμαρτίες του ναζιστικού παρελθόντος της, αφού αυτήν τη φορά η αναδυόμενη κραταιά δύναμη της Ευρώπης προστατεύει τους σύγχρονους «Εβραίους» (πρόσφυγες) από τους «Ναζί» (Άσαντ, ΙSIS, Αλ Κάιντα κ.λπ). Επιπλέον, «η επανάσταση των εθελοντών βοηθών», που «συναγωνίζονται μεταξύ τους σε ανθρωπιά», οι ίδιοι δηλαδή που εξακολουθούν να λοιδορούν τους Έλληνες, δίνει το έναυσμα να απαλλαγούν και από τον χαρακτηρισμό του «απαίσιου Γερμανού» (der häßliche Deutsche), που μόλις λίγους μήνες πριν ήταν πανευρωπαϊκό θέμα, που «έκανε της μόδας τον αντιγερμανισμό».
Για ακόμα μια φορά φαίνεται πως οι Γερμανοί έχασαν την αίσθηση του μέτρου. Όσο και αν ο εξαμερικανισμός της γερμανικής κοινωνίας και η μεταπολεμική της διαπαιδαγώγηση σε αμερικανικά πρότυπα, όπως η εξάλειψη κάθε είδους διαφορετικότητας (πνευματικής, καταναλωτικής, πολιτισμικής κ.λπ.) είναι σε πολύ προχωρημένο σημείο, η πεποίθηση της πλειονότητας των Γερμανών και της γερμανικής ελίτ ότι ο μελλοντικός κοινωνικός και πολιτισμικός «εμπλουτισμός», που θα κάνει «τη ζωή πιο ενδιαφέρουσα» σε μια νέα «Alemania» με «αφομοιώσιμους» (sic), «νέους πολίτες», θα προκαλέσει νέους τριγμούς και σφοδρές αντιπαραθέσεις στο ήδη κλονιζόμενο «ευρωπαϊκό σπίτι», με αποτέλεσμα η Γερμανία να κινδυνεύει να μείνει και πάλι μόνη της.