Οι φωτισμένοι
Συγγραφέας:
Γ. Καραμπελιάς
Εξαίφνης οι πολυώνυμοι διαπλεκόμενοι, οπαδοί ενός διάτρητου δήθεν “διαφωτισμού”, γηράσαντες εν αμαρτίαις, στην ευωχία των οίκων ανοχής των χρηματιστηρίων, διεκδικούν τα όπλα ενός Ντιντερό και ενός Μαρά. Ενδύονται τη ρεντιγκόντα του αδιάφθορου Ροβεσπιέρου και ξιφουλκούν κατά των“σκοταδιστών”, προσπαθώντας να δανειστούν λίγη από τη λάμψη ενός Ρήγα Φεραίου ή ακόμα-ακόμα και ενός Κοραή. “Διαφωτιστές” τα τσιράκια του Κλίντον και του Μπλερ, οι κοιλιόδουλοι των Μακ Ντόναλντς και οι αδίψαστοι πότες του πετρελαίου. “Διαφωτιστές” τα υποχείρια του Κόκκαλη και οι υπηρέτες της αδηφάγου “τίγρισσας του Κολωνακίου”. “Φωτισμένοι” οι σκοταδιστές της κλωνοποίησης, τα υποχείρια του τηλεκοντρόλ. Και εν ονόματι του διαφωτισμού απεμπολούν το γένος, την παράδοση και την ίδια τη… μάννα που τους γέννησε. Πουλάνε την Κύπρο, καίνε τα δάση, εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους. Μαζί τους οι “αριστεροί” διανοούμενοι υπηρεσίας, οι τρόφιμοι των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων και των ΜΜΕ: διαμαρτύρονται δήθεν για τις “αρνητικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης”, όπως εξάλλου και ο… Τζωρτζ Σόρος, αλλά υπερασπίζονται τις “θετικές”: τα αεροπλάνα Κονκόρντ, τα “ανθρώπινα δικαιώματα”, και την “επικοινωνιακή αξία του χρήματος”, όπως επί λέξει τόνισε κάποιος σε ένα πρόσφατο συνέδριο.
Και ο αντίπαλος είναι ένας και μοναδικός, ο “εθνικισμός”, η “παράδοση”, η “οπισθοδρόμηση”, οι “ελληναράδες” και εσχάτως οι “παπάδες”, Λες και όλες οι αμαρτίες του κλήρου, η αμάθεια, η σιμωνία, η αναλγησία, που συχνά έδειξαν και δείχνουν εκπρόσωποί του, ή οι όντως “σκοταδιστικές” απόψειςορισμένων μπορούν να ξεπλύνουν τα τσιράκια των διαπλεκομένων. Για φαντασθείτε την μήνι των μαρξιστών αν χρεώναμε στον Μαρξ όλες τις εκατόμβες του Στάλιν!
Άραγε στις μέρες μας ο πρωταρχικός κίνδυνος είναι η “οπισθοδρόμηση” και όχι η “πρόοδος” της κλωνοποίησης και του μετανθρώπου; Λες και το χιτλερικό πρόγραμμα δεν το θέτει σε εφαρμογή η δικτατορία της εικονικής πραγματικότητας και των διασυνδεδεμένων χρηματιστηρίων, αλλά οι γιαγιάδες που ανάβουν τα καντήλια και προσκυνάνε το “τίμιο ξύλο”. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι η “εικονολατρεία” του 9ου αιώνα και όχι του 21ου! Οι ποικίλοι τα “φαιά φορούντες” προοδευτικοί αποσιωπούν το γεγονός πως αυτά τα γραϊδια που ανάβουν ακόμα τα καντήλια στα ερημοκλήσια που άφησε ακόμα ανέγγιχτη η πρόοδός τους και δεν μεταβλήθηκαν ακόμα σε μπαρ, έσωσαν και σώζουν την ταυτότητα αυτού του τόπου και την πίστη των ανθρώπων σε αξίες. Πολλές φορές τα τελευταία χρόνια έχω μακαρίσει, εγώ ένας αθεράπευτος “φωτιστής”, εκείνους που εξακολουθούν να έχουν πίστη για να τους στηρίζει σε μια εποχή διάλυσης και γενικευμένου μηδενισμού. Γιατί όπως έδειξε ο Ντοστογιέφσκι και ο Σολζενίτσιν ο μηδενισμός κινδυνεύει να οδηγήσει στον πιο ακραίο ολοκληρωτισμό. Αφού τίποτε δεν υπάρχει όλα επιτρέπονται! Είναι το επιχείρημα του Μαρκήσιου ντε Σαντ, που ήθελε “να πυρπολήσει τον ουρανό”. Είναι ίσως δύσκολο να “πιστέψει” κάποιος που έθρεψε το όνειρο ενός επίγειου Παραδείσου, και σκότωσε μέσα του το Θεό, αλλά τουλάχιστον μπορεί και πρέπει να κατανοεί πως όσοι εξακολουθούν να “πιστεύουν” είναι σήμερα σύντροφοί του, εξακολουθούν να είναι άνθρωποι στην εποχή του αναδυόμενου μετανθρώπου.
Ο παραδοσιακός διαφωτισμός έγινε στον 20ο αιώνα “σπουδή του ολοκληρωτισμού”, εργαλειακός ορθολογισμός, οδήγησε σε εκατόμβες και σήμερα μας οδηγεί σε έναν αποτρόπαιο κόσμο. Οι άνθρωποι, οι τελευταίοι(;), εξακολουθούν να αντιστέκονται, αγκιστρωμένοι στις αξίες, τις παραδόσεις, τα οράματά τους.
Όσοι σήμερα προβάλλουν το επιχείρημα του διαφωτισμού, μετά το Χίτλερ, την Χιροσίμα και την εκτροπή του επίγειου παραδείσου σε γκουλάγκ, είτε είναι αφελείς (οι λιγότεροι) είτε έχουν συμφέροντα δεμένα με όλη την τρομερή μηχανική ενός ανάλγητου ενθάδε. Συμφέροντα συχνά ποταπά, ανάξια λόγου, ωστόσο τόσο υλικά στην αβυσσαλέα συσσώρευσή τους. Ικανά να καταστρέψουν τον πλανήτη και την ψυχή μας.
Στον τόπο μας είχαμε την τύχη να είμαστε κληρονόμοι ενός πολιτισμού που είχε απορρίψει τόσο την αδιάκοπη συσσώρευση και τη νοησιοκρατία της Ρώμης και της Δύσης, όσο και το βύθισμα στο άναρχο χάος του μύθου· ενός πολιτισμού που ήθελε τη νόηση να ξεχειλίζει από την καρδιά, από τονΓρηγόριο τον Παλαμά έως το Διονύσιο Σολωμό. Σε αυτή την κατεύθυνση κτίσαμε τον πολιτισμό και την παράδοσή μας. Δεν στέρξαμε ποτέ στο cogito ergo sum (σκέφτομαι άρα υπάρχω) του Καρτέσιου, αλλά μαζί με τον Έζρα Πάουντδιακινδυνεύσαμε το amo ergo sum (αγαπώ άρα υπάρχω), μια και ο έρωτας καταδεικνύει τόσο την ετερότητά μας όσο και την εκστατικότητά μας, την επαφή με τον άλλο και άρα τη ανθρωπικότητά μας. Σε αυτή τη λογική κτίσαμε και τον δικό μας φωτισμό στους νεώτερους χρόνους. Προσπαθώντας να ισορροπήσουμε το νου και την καρδιά μας. Όσοι ανακαλύπτουνέναν “ελληνικό διαφωτισμό” ταυτόσημο με εκείνον της Δύσης, ή ακόμα χειρότερο αντίγραφό της, “δεν ξέρουν που πατάν και που πηγαίνουν”. Γιατί αυτός ο δικός μας “φωτισμός” έχει για μένα ένα σύμβολο: Στην Έξοδο του Μεσολογγίου οι αγωνιστές αποφάσισαν να σφάξουν τα γυναικόπαιδα για να μην κάνουν θόρυβο και για να μη πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Ο δεσπότης όμως τους απέτρεψε από μια τέτοια τρομερή πράξη, έστω και αν το τίμημα θα ήταν να διακινδυνεύσουν στην έξοδο. Και πράγματι δεν σώθηκαν πάνω από εκατό. Αλλά οι φωτισμένοι “ελεύθεροι πολιορκημένοι” είχαν σώσει την ανθρωπιά τους και μιαν άλλην αντίληψη του διαφωτισμού, απέναντι στην εργαλειακή αποδοτικότητα. Μπορεί το τίμημα για μια τέτοια στάση να υπήρξε ιστορικά βαρύ και να μας καταδίκασε εν μέρει στο περιθώριο της σύγχρονης ιστορίας. Ωστόσο ο καιρός δεν παύει να έχει γυρίσματα, οι τρομερές μηχανές της “προόδου” τρίζουν σαν αραμπάδες και οι διαδηλωτές σε όλες τις γωνιές του πλανήτη υψώνουν τις φωνές τους “ενάντια στην τρομερή εξουσία”, διεκδικώντας πάντα τη συνεύρεση του νου και της καρδιάς.
