του Μανώλη Γλέζου από το Άρδην τ. 13
Δύο συγκλονιστικά γεγονότα φέρνουν στην επιφάνεια με δραματικό τρόπο την τρομερή σύγκρουση του ανθρώπου με τη φύση, από τη μια αλλά και του πολίτη με το κράτος από την άλλη: η ανθρώπινη εκατόμβη με την πτώση του αεροπλάνου στη Μακεδονία το ένα και τα πλημμυρικά φαινόμενα με τις καταστροφικές τους συνέπειες σ’ όλη την Ελλάδα, το άλλο.
Χάρις στην ηθελημένη και μεθοδευμένη κρατικίστικη θεωρία και «φιλοσοφία», οι αιχμές των κορυφαίων αυτών συμβάντων εκφράζονται στις λέξεις Περαία και Κρυονέρι.
Ολόκληρη επιχείρηση αποπροσανατολισμού κατόρθωσε να παρουσιάζει ως αιτία της πτώσης του αεροπλάνου στην Πιερία …την άρνηση των κατοίκων της Κοινότητας Περαία να δεχτούν να εγκατασταθεί ο σταθμός ραντάρ στον οικισμό τους.
Η ίδια εκστρατεία επιχειρήθηκε επίσης να μετατοπίσει τις ευθύνες του συσκοτισμού (blackout) με τη διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος …από την εκτελεστική εξουσίας στους πολίτες του οικισμού Κρυονέρι, που δεν επιτρέπουν την ανέγερση των ηλεκτροφόρων πυλώνων.
Στο ερώτημα: ποιος φταίει λοιπόν; Το Κράτος, δηλ. η Εκτελεστική Εξουσία ή οι Πολίτες; Όποιος απαντήσει, διολισθαίνει σ’ ένα σφαλερό δίλημμα. Υποπίπτει στο ίδιο σφάλμα, που οδηγούνται και όσοι με αφοριστική λογική στρουθοκαμηλίζουν και υποστηρίζουν πως αιτία είναι μια …συγκυρία τυχαίων γεγονότων.
Ποιος φταίει, λοιπόν; Ποιος ευθύνεται και ποιος αποφασίζει τελικά;
Αναμφισβήτητα η ασφάλεια των πτήσεων αφορά όλους και η κατοχύρωσή τους αποτελεί πανεθνική ανάγκη. Το ίδιο επίσης ισχύει και για την ακτινοβολία των μαγνητικών πεδίων που δημιουργούνται από την εγκατάσταση πυλώνων με ηλεκτροφόρα καλώδια υψηλής τάσεως ή με ραδιοσκοπικές κεραίες (ραντάρ).
Η εγκατάσταση συνεπώς ενός πυλώνα αφορά στο σύνολό του το Έθνος. Όλους τους πολίτες δηλαδή, αλλά το ίδιο και τους πολίτες της περιοχής εκεί όπου θα εγκατασταθεί ο πυλώνας. Εάν υπάρξει διαφορά απόψεων ως προς το θέμα, ποιος αποφασίζει τελικά; Αναμφισβήτητα αποφασίζει το σύνολο, εφ’ όσον βέβαια και με την προϋπόθεση ότι το θέμα είναι εθνικό, αλλά χωρίς να βλάπτονται και τα όποια συμφέροντα των πολιτών της περιοχής, οι οποίοι δικαιούνται να προσφύγουν στο Συμβούλιο Επικρατείας, αν θεωρήσουν πως αδικούνται.
Αυτά είναι γνωστά, πασίγνωστα και η επανάληψή τους κουραστική.
Που έγκειται, λοιπόν, το πρόβλημα;
Το θέμα βρίσκεται στην καταστρατήγηση και την παραχάραξη αυτών των κύριων αρχών της Δημοκρατίας. Στη ωμή παραβίαση στοιχειωδών δημοκρατικών κανόνων.
Πρώτον: Όταν οι πολίτες, οι οποίοι εκλέγονται για τέσσερα χρόνια, να εκφράσουν το σύνολο, όχι μόνο μετατρέπουν το λειτούργημα της Δημοκρατίας σε επάγγελμα, αλλά δυστυχώς, θεωρούν τον εαυτό τους, σαν κάτι το ξεχωριστό, απέναντι στους άλλους πολίτες. Νομίζουν πως αποκτούν το δικαίωμα να αποφασίζουν και να διατάσσουν τους άλλους πολίτες. Ο εκλεκτικισμός στην πράξη.
Η πλειοψηφία των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου είναι εμποτισμένη με τα ιδεώδη της φιλαυτίας, της υπεροψίας, της υπεροχής. Θεωρούν και λογαριάζουν τον εαυτό τους ως τον σωτήρα του Έθνους. Όλοι οι άλλοι, ο πολίτες, οφείλουν να υπακούουν και να πειθαρχούν στις επιταγές τους, στις εντολές τους, στα κελεύσματά τους. Με το πρόσχημα πως υπηρετούν το λαό, τον καλούν να εφαρμόσει όλα τα εγκεφαλικά τους κατασκευάσματα, πιστοί δήθεν στο λαϊκό συμφέρον, όπου υπέρτατος νόμος είναι τάχατες η σωτηρία του λαού (Salus populi, suprema lex est). Ο αυταρχισμός, ως συνέπεια, καθίσταται το κύριο προσόν των διοικούντων.
Δεύτερον: Η κεντρική Εκτελεστική Εξουσία δεν αναγνωρίζει καμία άλλη απολύτως εξουσία. Δεν αναγνωρίζει την εξουσία που έχουν οι Οργανισμοί της Αυτοδιοίκησης.
Ξεχνάει πως το ίδιο το Σύνταγμα ορίζει και επιτάσσει πως οι τοπικές υποθέσεις ανήκουν στους Οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης (Άρθρο 102).
Ξεχνάει πως η εξουσία που έχουν οι Οργανισμοί Αυτοδιοίκησης δεν είναι δοτή. Είναι η αρχέγονη, η πρωτογενής, η πρωτοβάθμια εξουσία του Λαού.
Γι’ αυτό και λογαριάζει τους Δήμους και τις Κοινότητες ως τους τελευταίους κρίκους της Κρατικής Μηχανής και τα εκλεγμένα μέλη των Δημοτικών και Κοινοτικών Συμβουλίων ως Δημοσίους Υπαλλήλους.
Γι’ αυτό το λόγο δεν θέλει και δεν αναζητεί τη συνεργασία μαζί τους. Επιδιώκει πάντοτε να επιβάλει την άποψή της, να τους υποτάξει. Και όχι μόνον. Τους έχει ήδη στερήσει από τ’ αναφαίρετα δικαιώματά τους και όταν τολμούν να έχουν γνώμη, παίρνει αμέσως τη θέση τους αντιπάλου. Δεν συνδιαλέγεται, δεν κουβεντιάζει, δεν συνεργάζεται. Κι’ είναι πάντοτε έτοιμη να αποσείσει τις δικές της ευθύνες από τους δικούς της ώμους και να τις ρίξει στην Αυτοδιοίκηση. Όπως τώρα. Οι Κοινότητες Περαία και Κρυονέρι φταίνε για την πτώση το αεροπλάνου και για τη συσκότιση της Αττικής.
Τρίτον: Σύμφυτο στοιχείο στη μονοδιάστατη αντίληψη «εγώ κυβερνώ, εσείς οφείλετε υπακοήν», είναι ο τρόπος οργάνωσης της Κρατικής Μηχανής και των Υπηρεσιών της.
Όλοι οι Δημόσιοι Οργανισμοί κατέχουν το μονοπώλιο παραγωγής προϊόντων ή παροχής υπηρεσιών.
Κατ’ εικόνα και ομοίωση των νομέων της Εκτελεστικής Εξουσίας συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο, τα Μέλη των Διοικητικών τους Συμβουλίων, όπως και οι πάτρωνες τους, που τους διόρισαν ακριβώς για να υπηρετούν τα σχέδιά τους. (Όποιες αυτές τις ημέρες παρακολούθησε από τα τηλεοπτικά παράθυρα την αντιπαράθεση των αιρετών μελών της Αυτοδιοίκησης, με τα διορισμένα μέλη των Δημόσιων Οργανισμών, θα έμεινε κεχηνώς μπροστά στην ειρωνεία, το απύθμενο θράσος και την αναισχυντία των παραγόντων των Δημόσιων Οργανισμών.
Η μονοπωλιακή υφή από τη μια και οι διοικητικός θώκος από την άλλη δημιουργούν τη μανδαρίνικη νοοτροπία της εξουσίας. Κι όταν βέβαια η ανικανότητα κι η αυθαιρεσία τα βρίσκουν σκούρα μπροστά στην ανηλεή πραγματικότητα, τότε πάντοτε φταίνε οι πολίτες, που έχουν άλλη άποψη, που διεκδικούν τα δικαιώματά τους στη ζωή.
Κανένα πρόσχημα δεν αντέχει στην απλή λογική. Μόνο μια θέση υπάρχει για την εγκατάσταση του ραντάρ στη Θεσσαλονίκη, κι’ αυτή είναι στον οικισμό Περαία; Αυτό υποστηρίζουν οι ειδικοί επιστήμονες;
Εάν ναι, τότε οφείλει η Εκτελεστική Εξουσία να μεταφέρει τον οικισμό σ’ άλλο μέρος.
Καμία απολύτως προσχηματική δικαιολογία δεν στέκεται.
Πρέπει, ντε και καλά να περάσει το ηλεκτρικό ρεύμα μέσα από το Κρυονέρι, ώστε να χρειάζονται να ανεγερθούν οι πυλώνες μέσα στον οικισμό;
Εάν ναι, εάν αυτό υποστηρίζουν οι ειδικοί επιστήμονες τότε είτε να μεταφερθεί ο οικισμός αλλού, είτε να περάσουν τα καλώδια υπογείως.
Λύσεις υπάρχουν κι άλλες ασφαλώς. Και μπορούν να βρεθούν, αρκεί να μην αντιδιαστέλλονται οι πολίτες από το σύνολο των πολιτών και κυρίως να μη θεωρεί η Εκτελεστική Εξουσία ότι έχει το δικαίωμα να λύνει και να δένει. Η ρήση «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» ανήκει σ’ άλλες εποχές.
Περαία-Κρυονέρι. Τα σύμβολα της σύγκρουσης ανάμεσα στους πολίτες και το Κράτος οριοθετούν μια εποχή που θα σηματοδοτήσει το βάθος και το εύρος τη Δημοκρατίας στον τόπο μας. Σ’ αυτή τη Χώρα, την Ελλάδα, όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία, ως σύλληψη, ως νόημα, ως λέξη και ως πράξη.
Μήπως οι διορισμένοι από τα Kόμματα υποψήφιοι Δήμαρχοι των προσεχών Δημοτικών Εκλογών έχουν σταθεί ποτέ μπροστά σ’ αυτά τα προβλήματα αντιθέσεως Εκτελεστικής Εξουσίας-Αυτοδιοίκησης; Ή μήπως το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η νίκη των Kομμάτων τους σε βάρος της Αυτοδιοίκησης;
