Σχοινιάς, αποκορύφωμα της βλακείας, ή η απλή έκφραση της διαπλοκής

του Γιώργου Σαρηγιάννη

Πολ­λοί α­γα­θοί και κα­λο­προ­αί­ρε­τοι συ­μπο­λί­τες μας α­πο­ρούν για το πώς εί­ναι δυ­νατόν να ε­πι­μέ­νει η Κυ­βέρ­νη­ση στην κα­τα­σκευ­ή του κω­πη­λα­το­δρο­μί­ου και του σλά­λομ στον Σχοι­νιά, ε­νώ υ­πάρ­χει τέ­τοια α­ντί­δρα­ση α­πό τους δια­πρε­πέ­στε­ρους ε­πι­στή­μο­νες σε διε­θνές ε­πί­πε­δο. Πως εί­ναι δυ­να­τόν να εί­ναι α­ντί­θε­τη η Α­κα­δη­μί­α Α­θη­νών, η Ελ­λη­νι­κή Αρ­χαιο­λο­γι­κή Ε­ται­ρεί­α, ξέ­να Πα­νε­πι­στή­μια, α­νά­με­σα στα ο­ποί­α και το Πα­νε­πι­στή­μιο της Οξ­φόρ­δης και έ­να πλήθος διε­θνούς κύ­ρους ε­πι­στή­μο­νες, ι­στο­ρι­κοί, αρ­χαιο­λό­γοι, πε­ρι­βαλ­λο­ντο­λό­γοι, γε­ω­λό­γοι και άλ­λοι, και η κυ­βέρ­νη­ση να ε­πι­μέ­νει, μ’ ό­λο που γί­νε­ται κα­τα­γέ­λα­στη διε­θνώς, ό­τι η Μά­χη του Μα­ρα­θώ­να ή­ταν… Ναυ­μα­χί­α, ή ό­τι τα μαρ­μά­ρι­να τα­φι­κά στοι­χεί­α ε­πέ­πλε­αν στην θά­λασ­σα, κά­τι σαν το στε­φά­νι που ρί­χνει το Ναυ­τι­κό στις 15 Αυ­γού­στου στο λι­μά­νι της Τή­νου…
Με α­πλά λό­για, δε­δο­μέ­νου ό­τι το θέ­μα έ­χει α­να­λυ­θεί λε­πτο­με­ρώς α­πό την Αρ­χαιο­λο­γι­κή Ε­ται­ρεί­α, θυ­μί­ζου­με ό­τι, με βά­ση κά­ποια με­λέ­τη ε­νός βέλ­γου γε­ω­λό­γου, οι καθ’ ύ­λην αρ­μό­διοι υ­πουρ­γοί (Πο­λι­τι­σμού και Πε­ρι­βάλ­λο­ντος) ι­σχυ­ρί­ζο­νται ό­τι η πε­ριο­χή του Μα­ρα­θώ­να ή­ταν θά­λασ­σα το 490 π.Χ. και ό­τι η μά­χη έ­γι­νε με­ρι­κά χι­λιό­με­τρα πιο κά­τω. Ση­μειώ­νου­με κατ’ αρ­χήν την κα­ταγ­γε­λί­α της Αρ­χαιο­λο­γι­κής Ε­ται­ρεί­ας ό­τι η με­λέ­τη εί­ναι εμ­φα­νώς προ­χρο­νο­λο­γη­μέ­νη (έ­χει η­με­ρο­μη­νί­α 1983 αλ­λά α­να­φέ­ρει βι­βλιο­γρα­φί­α του 1997 !!!), που α­πο­δει­κνύ­ει α­κρι­βώς αυ­τό που θέ­λουν να κρύ­ψουν, ό­τι δη­λα­δή πρό­κει­ται για με­λέ­τη-μα­ϊ­μού «κα­τά πα­ραγ­γε­λί­αν». Άλ­λω­στε, ει­δι­κά το Υ­ΠΕ­ΧΩ­ΔΕ ει­δι­κεύ­ε­ται σε α­να­θέ­σεις με­λε­τών με α­ντι­κεί­με­νο την στή­ρι­ξη των θέ­σε­ων του Υ­πουρ­γεί­ου α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό τα ε­πι­στη­μο­νι­κά δε­δο­μέ­να.
Θυ­μί­ζω την με­λέ­τη της ρύ­παν­σης για το 2004 όπου «α­πο­δεί­κνυε» ο με­λε­τη­τής ό­τι με αύ­ξη­ση των ο­χη­μα­το­χι­λιο­μέ­τρων θα εί­χα­με μεί­ω­ση της ρύ­παν­σης και άλ­λα ευ­τρά­πε­λα, ή τις με­λέ­τες για την πε­ρι­φε­ρεια­κή λε­ω­φό­ρο Υ­μητ­τού ό­που, κα­τά σύ­μπτω­ση ο ί­διος με­λε­τη­τής, (αλ­λά υ­πάρ­χουν και άλ­λοι, μην στε­νο­χω­ριέ­στε…) «α­πο­δεί­κνυε» ό­τι η σή­ραγ­γα θα προ­ξε­νού­σε πε­ρισ­σό­τε­ρη ρύ­παν­ση α­πό την α­νοι­κτή λε­ω­φό­ρο, και άλ­λα πολ­λά…
Φυ­σι­κά τα ε­πι­χει­ρή­μα­τα των αρ­χαιο­λό­γων για το υ­πουρ­γεί­ο δεν με­τρού­σαν, ού­τε για πα­ρά­δειγ­μα η ερ­μη­νεί­α του Η­ρό­δο­του που πε­ρι­γρά­φει σα­φώς το το­πί­ο και το πε­δί­ο της μά­χης, με τον χώ­ρο α­ντι­πα­ρά­θε­σης και ε­ξέ­λι­ξης των κι­νή­σε­ων 60.000 μα­χη­τών και α­πό τις δύ­ο πλευ­ρές το έ­λος ό­που έ­πε­σαν και ε­ξο­λο­θρεύ­τη­καν οι Πέρ­σες, οι τά­φοι και τα μαρ­μά­ρι­να στοι­χεί­α που βρέ­θη­καν στο πε­δί­ο της μά­χης (θά­λασ­σα κα­τά τον κ. Βε­νι­ζέ­λο και τον κ. Λα­λιώ­τη) αλ­λά ού­τε και τα πραγ­μα­τι­κά γε­ω­λο­γι­κά δε­δο­μέ­να, καθώς η «με­λέ­τη» α­να­φε­ρό­ταν σε υ­πε­ρύ­ψω­ση της ξη­ράς τα τε­λευ­ταί­α …9.000 χρό­νια (δη­λα­δή η α­κτο­γραμ­μή βρισκόταν στην ση­με­ρι­νή της θέ­ση α­πό την ε­πο­χή των Πε­λα­σγών του­λά­χι­στον!). Και φυσικά εί­ναι α­δύ­να­το έ­νας χεί­μαρ­ρος ό­πως ο Χά­ρα­δρος, του ο­ποί­ου οι φερ­τές ύ­λες εί­ναι ε­λά­χι­στες και μά­λι­στα χα­λί­κια και ό­χι λά­σπη, να μπο­ρέ­σει να προ­σχώ­σει μια ο­λό­κλη­ρη θά­λασ­σα. Εί­ναι πραγ­μα­τι­κά κρί­μα, ότι υ­πήρ­ξαν και ε­δώ ε­πι­στή­μο­νες (δύ­ο ό­λοι κι ό­λοι, έ­νας γε­ω­λό­γος και έ­νας αρ­χαιο­λό­γος) που στή­ρι­ξαν τις α­ντιε­πι­στη­μο­νι­κές θέ­σεις, ο έ­νας του βέλ­γου γε­ω­λό­γου και άλ­λος των ό­ψι­μων ι­στο­ρι­κών και πα­λαιο­γε­ω­γρά­φων Υ­πουρ­γών μας. Να θυ­μη­θού­με ό­τι δύ­ο μή­νες πριν, αυ­τός ο ί­διος αρ­χαιο­λό­γος ά­στρα­φτε και βρό­ντα­γε στην η­με­ρί­δα του ICO­MOS κα­τά της ε­πι­χει­ρού­με­νης δια­στρέ­βλω­σης της Ι­στο­ρί­ας, και εν μια νυ­κτί «α­νέ­νη­ψε» υ­πέρ της Προ­ϊ­στα­μέ­νης Αρ­χής….(«αρ­χή άν­δρα δεί­κνυ­ται» που έ­λε­γαν και οι αρ­χαί­οι η­μών πρό­γο­νοι).
Δεν α­σχο­λού­μα­στε βέ­βαια με τους πε­ρι­βαλ­λο­ντο­λό­γους με­λε­τη­τές του Σχοι­νιά, πα­νε­πι­στη­μια­κούς ή μη, τόσο τους πρώ­τους (της ε­πο­χής του Φα­κέ­λου Διεκ­δί­κη­σης της Ο­λυ­μπιά­δας), των ο­ποί­ων το βα­σι­κό ε­πι­χεί­ρη­μα ή­ταν ό­τι, ε­πει­δή υ­πάρ­χει πί­ε­ση για δό­μη­ση, αν γε­μί­σου­με τον Μα­ρα­θώ­να νε­ρό με το κω­πη­λα­το­δρό­μιο, δεν θα μπο­ρούν να χτί­σουν και θα η­συ­χά­σου­με, ή τους τελευταίους που ι­σχυ­ρί­ζο­νται ό­τι με τα έρ­γα ε­πα­να­φέ­ρε­ται η ι­σορ­ρο­πί­α του υ­γρο­βιό­το­που, λες και δεν μπο­ρού­με να ε­πα­να­φέ­ρου­με την ό­ντως τραυ­μα­τι­σμέ­νη ι­σορ­ρο­πί­α με πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κές ρυθ­μί­σεις και ό­χι κερ­δο­σκο­πι­κές ε­γκα­τα­στά­σεις.
Βέ­βαια θα πρέ­πει να πα­ρα­δε­χτού­με ό­τι ο κ. Υ­πουρ­γός Πο­λι­τι­σμού, μας έ­χει συ­νη­θί­σει σε ι­διαί­τε­ρα πο­λι­τι­σμέ­νη συ­μπε­ρι­φο­ρά, ό­πως για πα­ρά­δειγ­μα οι πρό­σφα­τες, με την ευ­και­ρί­α της συ­ζή­τη­σης για το πε­ρί­φη­μο άρ­θρο 24 του Συ­ντάγ­μα­τος, α­νταλ­λα­γές ε­πι­στο­λών και άρ­θρων στον Τύ­πο, ό­που εί­χε ε­πι­τε­θεί με ι­διαί­τε­ρα χυ­δαί­ες εκ­φρά­σεις στο σύ­νο­λο των κα­θη­γη­τών της Νο­μι­κής του Πα­νε­πι­στη­μί­ου Α­θη­νών και Θεσ­σα­λο­νί­κης, αρ­κε­τοί α­πό τους ο­ποί­ους έ­χουν γρά­ψει ι­στο­ρί­α στην ελ­λη­νι­κή Δι­καιο­σύ­νη και στην ελ­λη­νι­κή νο­μι­κή ε­πι­στή­μη. Ε­κεί βέ­βαια ή­ταν α­πό την πρώ­τη στιγ­μή εμ­φα­νής και μί­α α­πό τις αι­τί­ες του ε­κνευ­ρι­σμού του κ. Υ­πουρ­γού, δε­δο­μέ­νου ό­τι κά­ποια ε­πώ­νυ­μα μέ­λη του ελ­λη­νι­κού κοι­νο­βου­λί­ου, ανάμεσα στα οποία και αυτός ο ίδιος, δρούσαν ή δρουν και ως Νο­μο­θέ­τες, αλ­λά και ως δι­κη­γό­ροι οι­κο­δο­μι­κών συ­νε­ται­ρι­σμών (βλ. τον περιβόητο οικοδομικό συνεταιρισμό ΚΙΣΣΟΣ στη Θεσσα­λο­νί­κη) ή άλ­λων πα­ρό­μοιων συμφερόντων που ευ­νο­ούνται με την αλ­λοί­ω­ση του άρ­θρου 24, και αυ­τό για να μην α­να­φέ­ρου­με άλ­λα ι­σχυ­ρό­τε­ρα συμ­φέ­ρο­ντα, με βλέ­ψεις στην «α­ξιο­ποί­η­ση» των δα­σών και των ο­ρει­νών ό­γκων, συμ­φέ­ρο­ντα ε­πε­κτει­νό­με­να σε ΜΜΕ, τα οποία στα τε­λευ­ταί­α πε­νή­ντα χρό­νια έ­χουν ε­πι­δο­θεί στο σπορ του α­νε­βο­κα­τε­βά­σμα­τος κυ­βερ­νή­σε­ων, (κά­ποια μά­λι­στα έ­χουν και ι­διαί­τε­ρη και μό­νι­μη ε­ξου­σί­α, ε­κτός α­πό το Ά­γιον Ό­ρος, και στο Υ­πουρ­γεί­ο Πο­λι­τι­σμού).
Στον Σχοι­νιά τι ά­ρα­γε να συμ­βαί­νει; Εί­ναι πεί­σμα, Α­λα­ζο­νεί­α της Ε­ξου­σί­ας των αρ­μο­δί­ων, ή κά­τι άλ­λο, ανάλογο με τα κί­νη­τρα της α­να­θε­ώ­ρη­σης του Άρ­θρου 24, στο ο­ποί­ο συ­νέ­πλευ­σαν συ­να­δελ­φι­κά τα δύ­ο με­γά­λα κόμ­μα­τα, υ­πα­κού­ο­ντα ό­χι μό­νο σε πο­λυ­πλη­θή μι­κρο­συμ­φέ­ρο­ντα αλ­λά κυ­ρί­ως σε προς το πα­ρόν α­ό­ρα­τα αλ­λά υ­παρ­κτά τε­ρά­στια συμ­φέ­ρο­ντα με­γα­λο­ε­πεν­δυ­τών;
Ο Σχοι­νιάς, ευ­ρί­σκεται στην α­να­το­λι­κή α­κτή της Ατ­τι­κής, και λό­γω ι­διο­κτη­σια­κού κα­θε­στώ­τος, (α­νή­κει στο Μου­σεί­ο Μπε­νά­κη) δεν έ­χει οι­κο­δο­μη­θεί και πα­ρα­μέ­νει παρ­θέ­νος τό­πος με την μα­γευ­τι­κή αμ­μου­διά και πα­ρα­λί­α του, με το αιω­νό­βιο δά­σος του, τον υ­γρο­βιό­το­πό του, την εγ­γύ­τη­τα με τους αρ­χαιο­λο­γι­κούς χώ­ρους, αλ­λά και την εγ­γύ­τη­τα στην Α­θή­να. Πα­ράλ­λη­λα εί­ναι για τους λό­γους αυ­τούς «νη­σί­δα» α­νά­με­σα σε έ­ναν χώ­ρο ό­που η δό­μη­ση αρ­χι­κά δεύ­τε­ρης και τώ­ρα και πρώ­της κα­τοι­κί­ας εί­ναι έ­ντο­νη, και προ­βλέ­πε­ται να ε­ντα­θεί πε­ρισ­σό­τε­ρο με την λει­τουρ­γί­α του α­ε­ρο­δρο­μί­ου των Σπά­των, και μά­λι­στα σε α­να­βαθ­μι­σμέ­να ε­πί­πε­δα, πο­λυ­τε­λεί­ας και ό­χι πιά αυ­θαι­ρέ­των ή μι­κρο­με­σαί­ων α­στών.
Γύ­ρω α­πό την παρ­θέ­νο αυ­τή νη­σί­δα, συ­νω­στί­ζο­νται πλή­θος συμ­φε­ρό­ντων μι­κρο­με­σαί­ων ή και με­γα­λύ­τε­ρων προς το πα­ρόν: οι­κι­στές πα­ρά­νο­μοι, οι­κο­δο­μι­κοί συ­νε­ται­ρι­σμοί, ο κυ­ριό­τε­ρος, λό­γω ι­σχύ­ος, ε­κεί­νος των Δι­κα­στών και Ει­σαγ­γε­λέ­ων, και κτη­μα­τί­ες της πε­ριο­χής, μι­κροί και με­γά­λοι, συ­σπει­ρω­μέ­νοι υ­πό τον (ε­λέ­ω Κα­πο­δί­στρια) Δή­μαρ­χο Μα­ρα­θώ­να (δώ­σε και μέ­να Μπάρ­μπα…). Ση­μειώ­νου­με ι­διαί­τε­ρα την πα­ρου­σί­α των Δι­κα­στών και Ει­σαγ­γε­λέ­ων, οι ο­ποί­οι φαί­νε­ται ό­τι, ό­ντας μέ­σα στις δι­κα­στι­κές υ­πο­θέ­σεις κα­τα­πα­τή­σε­ων κ.ά. συ­να­φών, εί­δαν το φως τους και εί­ναι σή­με­ρα κά­το­χοι ε­κτά­σε­ων σε πα­νελ­λα­δι­κή κλί­μα­κα, ε­κτά­σε­ων εί­τε νό­μι­μων, εί­τε πα­ρά­νο­μων, κα­τα­πα­τη­μέ­νων, εί­τε σε α­να­δα­σω­τέ­ες πε­ριο­χές εί­τε σε συν­δυα­σμούς των α­νω­τέ­ρω, τό­σο α­το­μι­κά ό­σο και ορ­γα­νω­μέ­νοι και αυ­τοί σε συ­νε­ται­ρι­σμούς….
Εί­ναι λοι­πόν προ­φα­νές ό­τι ο χώ­ρος εί­ναι στο στό­χα­στρο των ε­πεν­δυ­τών. Άλ­λω­στε και προ ε­τών υ­πήρ­ξαν προ­τά­σεις για α­νέ­γερ­ση ξε­νο­δο­χεια­κής μο­νά­δας, η ο­ποί­α σκό­ντα­ψε στο ι­διο­κτη­σια­κό του Μου­σεί­ου. Και φυ­σι­κά, αυ­τό δεν εί­ναι ού­τε «υ­πό­θε­ση», ού­τε «ά­σκη­ση ε­πί χάρ­του» κά­ποιων φοι­τη­τών της Αρ­χι­τε­κτο­νι­κής. Πο­λύ α­πλά, αν διαβάσει κα­νείς τα Προ­ε­δρι­κά Δια­τάγ­μα­τα και τους Νό­μους που συ­νε­χώς εκ­δί­δο­νται σχε­τι­κά με την Ολυ­μπιά­δα, θα δει ό­τι ο Σχοι­νιάς προ­γραμ­μα­τί­ζε­ται να με­τα­τρα­πεί σε γι­γά­ντιο του­ρι­στι­κό θέ­ρε­τρο, με ε­στια­τό­ρια, τα­βέρ­νες, ξε­νο­δο­χεί­α, πλαζ, πάρ­κιν­γκ, χώ­ρους α­θλη­τι­κής ψυ­χα­γω­γί­ας και θέ­α­σης, και άλ­λα πολ­λά τα ο­ποί­α α­περ­ρί­φθη­σαν με την τε­λευ­ταί­α α­πό­φα­ση του Συμ­βου­λί­ου της Ε­πι­κρα­τεί­ας ως μη συ­νά­δο­ντα με την α­παι­τού­με­νη προ­στα­σί­α του ι­στο­ρι­κού και φυ­σι­κού το­πί­ου του Μα­ρα­θώ­να. Φυ­σι­κά η Κυ­βέρ­νη­ση ε­πι­μέ­νει, και έ­χει τον λό­γο της: με την α­να­θε­ώ­ρη­ση του Συ­ντάγ­μα­τος και την α­πο­δυ­νά­μω­ση του ΣτΕ που θε­σπί­στη­κε, την ε­πό­με­νη φο­ρά, που θα ε­γκρι­θεί α­πό το ΣτΕ η κά­θε πρό­τα­σή της, ο δρό­μος θα α­νοί­ξει για τους με­γα­λο­ε­πεν­δυ­τές, και τό­τε ό­λοι, θα τρέ­ξουν να αρ­πά­ξουν ό,τι προ­λά­βουν, ο κα­θείς α­νά­λο­γα με την δύ­να­μή του…
Σε κά­θε έ­γκλη­μα, υ­πάρ­χουν κα­τά κα­νό­να, σύμ­φω­να με την Νο­μι­κή Ε­πι­στή­μη, φυ­σι­κοί και η­θι­κοί αυ­τουρ­γοί. Οι φυ­σι­κοί αυ­τουρ­γοί στην κα­τα­στρο­φή του Σχοι­νιά εί­ναι, προ­φα­νώς, οι αρ­μό­διοι υ­πουρ­γοί και ο πρω­θυ­πουρ­γός, αλ­λά οι η­θι­κοί αυ­τουρ­γοί, οι ο­ποί­οι και θα προ­σπο­ρι­στούν τα κέρ­δη της ε­πι­χεί­ρη­σης, τα προ­ϊ­ό­ντα του ε­γκλή­μα­τος, θα φα­νούν αρ­γό­τε­ρα, ό­ταν θα αρ­χί­σουν οι ε­πεν­δύ­σεις. Ποιος ει­σαγ­γε­λέ­ας ό­μως θα τους μα­ζέ­ψει ό­λους μα­ζί, ό­ταν και οι ει­σαγ­γε­λείς και οι δι­κα­στι­κοί έ­χουν ε­πί­σης κα­τα­στρο­φι­κά συμ­φέ­ρο­ντα στην πε­ριο­χή, γλεί­φο­ντας κά­ποιο κό­κα­λο α­πό την «α­ξιο­ποί­η­ση»;;;
Τε­λι­κά δεν θα μεί­νει τί­πο­τα όρ­θιο σ’ αυ­τόν τον τό­πο;

Γε­ώρ­γιος Μ. Σα­ρη­γιάν­νης
Κα­θη­γη­τής Πο­λε­ο­δο­μί­ας
του Ε.Μ.Πο­λυ­τε­χνεί­ου