Γκέρινγκ και Ρούντολφ Ες στη δίκη της Νυρεμβέργης
Η βρετανική συνωμοσία
Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από τη Ρήξη φ. 117
Στην αγγλική γλώσσα η λέξη intelligence έχει διττή σημασία. Σημαίνει κατασκοπία αλλά και ευφυΐα και στην υπόθεση Ες οι δύο έννοιες συμπίπτουν απόλυτα. Ο Γιόζεφ Γκέμπελς, έκπληκτος από την εκκωφαντική σιωπή στην αντίπερα όχθη της Μάγχης και τη μη δημόσια εκμετάλλευση της πτήσης του Ες, είχε σημειώσει στο ημερολόγιό του ότι «μάλλον έχουμε να κάνουμε με ερασιτέχνες εκεί απέναντι.
Αν ο Ήντεν είχε πέσει με αλεξίπτωτο έξω από το Αμβούργο θα είχε γίνει σεισμός». Προφανώς, τα γραφόμενα του υπουργού Προπαγάνδας του Γ΄ Ράιχ υποτιμούν αλαζονικά τις μυστικές υπηρεσίες των Βρετανών, αλλά και την απειλή που αποτελούσαν για το ίδιο το Ράιχ, καθώς η Βρετανική Υπηρεσία Κατασκοπίας (SIS) υπήρξε, καθ’ όλη τη διάρκεια του Β΄ ΠΠ, αλλά και στην περίπτωση του Ες, δύο βήματα μπροστά από την αντίστοιχη γερμανική.
Η επιχείρηση του να προσελκύσει κάποιο υψηλά ιστάμενο στέλεχος του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών ή της κυβέρνησης του Ράιχ σε κάποια ουδέτερη χώρα, με το πρόσχημα της επίτευξης συνθήκης ειρήνης, φαίνεται πως σχεδιάστηκε από τους ειδικούς της μαύρης προπαγάνδας του SO1, μιας υπηρεσίας του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών τόσο μυστικής, που στον επτακοσίων σελίδων τόμο της επίσημης ιστορίας της δράσης του υπουργείου κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ αφιερώνονται μόλις δύο γραμμές.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του 1940 και ’41, ακόμη και τους μήνες που στους αιθέρες μαινόταν η Μάχη της Αγγλίας, το SO1 απέστελλε επιστολές και προσπαθούσε να αξιοποιήσει διεθνείς επαφές που θα κρατούσαν ανοικτά κάποια κανάλια επικοινωνίας με τους Γερμανούς δια παν ενδεχόμενον. Καθώς δεν λειτουργούσε πια το ταχυδρομείο ανάμεσα στις δύο χώρες, γινόταν χρήση των υπηρεσιών των ταξιδιωτικών γραφείων του πρακτορείου Τόμας Κουκ στην Ελβετία, στο Μαρόκο και ειδικά στην Πορτογαλία. Οι Βρετανοί πράκτορες άνοιγαν και διάβαζαν χιλιάδες γράμματα, αλλά και προωθούσαν τα δικά τους σε συγκεκριμένα πρόσωπα στη Γερμανία και άλλες χώρες με την ελπίδα να αποκαταστήσουν επαφή και να σπείρουν μια σειρά από δολώματα στο εχθρικό έδαφος. Για καιρό τα δολώματα έμεναν ανέγγιχτα και η όλη δραστηριότητα έδινε την εντύπωση του χάσιμου χρόνου μέχρι που, τον Σεπτέμβριο του ’40 είχαν το πρώτο δυνατό τσίμπημα. Το γράμμα προερχόταν από τον λέκτορα του Παν/μίου του Μονάχου, Άλμπερτ Χαουσχόφερ, είχε ως παραλήπτη τον δούκα Ντάγκλας Χάμιλτον και περιείχε παράξενα συνθηματικά με την πρόσκληση για συνάντηση στη Λισσαβώνα εις εύθετον χρόνον. Καθώς ο Άλμπερτ Χαουσχόφερ δεν ήταν άλλος από τον γιο του Καρλ Χαουσχόφερ, μέντορα και καθηγητή γεωπολιτικής του Ρούντολφ Ες, στο SO1 σήμανε συναγερμός. Ο Χάμιλτον προσεγγίστηκε από το SO1 και επικοινώνησε με τον Χαουσχόφερ, δίνοντας στοιχεία για μια υποτιθέμενη επιτροπή ειρήνης που ήταν αντίθετη με τον πόλεμο και επιθυμούσε διακαώς την παύση των εχθροπραξιών και η επαφή κρατήθηκε ενεργή. Κάπου εκεί πρέπει να έγινε και η αναφορά κάποιου τρανταχτού ονόματος της βρετανικής αριστοκρατίας (κάποιοι κάνουν μνεία για τον δούκα του Κεντ, αδελφό του βασιλιά, ή για τον ίδιο τον βασιλιά Γεώργιο τον 6ο) ως ευνοϊκά διακείμενο στην έλευση κάποιου Γερμανού επιτετραμμένου και η παγίδα είχε στηθεί. Προφανώς, κανείς δεν ανέμενε το μέγεθος του αλιεύματος που ψάρεψαν τα δίχτυα του SO1 και ίσως αυτό να εξηγεί και την αρχική αμηχανία αμφοτέρων των πλευρών.
Όσο για το γεγονός ότι οι Βρετανοί ανέμεναν κάποιον «επισκέπτη», ο οποίος είχε ισχυρή γερμανική βοήθεια για να πραγματοποιήσει την επίσκεψη, επιβεβαιώνεται από μια σειρά αναμφισβήτητων στοιχείων. Κατ’ αρχάς, το αεροσκάφος που επέλεξε ο Ες (Μέσερσμιτ 110Ε-1) δεν είχε την απαραίτητη ακτίνα δράσης για να φτάσει στη Σκωτία από τη Βαυαρία κι έτσι πρέπει είτε να ήταν εφοδιασμένο με απορριπτόμενες δεξαμενές καυσίμου ή να ανεφοδιάστηκε σε καύσιμα στη βόρεια Γερμανία ή τη Δανία πριν διασχίσει τη Βόρεια Θάλασσα. Και τα δύο ενδεχόμενα προϋποθέτουν την ενεργό συμμετοχή προσωπικού εδάφους και υποστήριξης. Επιπρόσθετα, η πλοήγηση του αεροπλάνου και η ασφαλής προσέγγιση του σκωτσέζικου εναέριου χώρου μέσα στη νύχτα (με το ανάγλυφο του εδάφους αόρατο) και σε χαμηλό ύψος δεν μπορεί παρά να έγιναν με τη χρήση του γερμανικού συστήματος ραδιοπλοήγησης knickebein. Ο κοντινότερος στη Σκωτία γερμανικός σταθμός ραδιοσημάτων βρισκόταν στο Άαλμποργκ της Δανίας, άρα το τοπικό κλιμάκιο της Λουφτβάφε καθοδήγησε εξ αποστάσεως την πτήση. Ταυτόχρονα, ο εναέριος χώρος της Βρετανίας, από το Νιούκασλ ως το Εδιμβούργο, ήταν παντελώς άδειος από αεροπλάνα, καθώς το Μe110 του Ες εισερχόταν σ’ αυτόν. Το Λονδίνο βομβαρδιζόταν σφοδρά τη νύχτα της 10ης Μαΐου, όλη η αεροπορική δύναμη της RAF ήταν στραμμένη στον νότο και στη Σκωτία η τελευταία περιπολία από δύο Σπιτφάιρ είχε προσγειωθεί μία ώρα πριν το ραντάρ της ακτής πιάσει το μοναχικό εχθρικό αεροσκάφος.
Το 1999 ήρθαν στο φως νέα εκπληκτικά στοιχεία σχετικά με δύο Χάρικεϊν ενός τσέχικου σμήνους που στάθμευε στο Άλντεργκροουβ της βόρειας Ιρλανδίας. Σύμφωνα με τα προσωπικά ημερολόγια πτήσης τους, οι χειριστές Μπάουμαν και Σρομ που περιπολούσαν το βράδυ της 10ης Μαΐου απέκτησαν οπτική επαφή με ένα Me110 κοντά στη Γλασκώβη, αλλά διατάχθηκαν να απεμπλακούν και να γυρίσουν στη βάση. Το βιβλίο συμβάντων της βάσης είναι τελείως κενό για τις 10 Μαΐου 1941, αλλά αν οι ισχυρισμοί των δύο πιλότων ευσταθούν, ο Ες αφέθηκε να περάσει ανενόχλητος προς τον προορισμό του. Ίσως την καλύτερη απόδειξη ότι ο Χίτλερ δεν πρωτοέμαθε για την πτήση του Ες στις 11 Μαΐου αποτελεί η μαρτυρία του Άντολφ Γκάλαντ, διοικητή της πτέρυγας καταδιωκτικών JG26 Σλαγκέτερ που στάθμευε στη Μάγχη τον Μάιο του ’41. Σύμφωνα με τον Γκάλαντ, καθώς νύχτωνε την 10η Μαΐου δέχτηκε ένα ακατανόητο τηλεφώνημα από τον Χέρμαν Γκέρινγκ, που τον διέταξε να σηκώσει όλη την πτέρυγα στον αέρα για να καταρρίψουν κάποιο Me110 κλεμμένο από τον Ρούντολφ Ες που είχε τρελαθεί και πετούσε προς την Αγγλία. Με λίγα μόλις λεπτά φωτός να απομένουν, ο Γκάλαντ έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά τα καταδιωκτικά του επέστρεψαν άπρακτα διότι ο Ες ήταν ήδη εκτός ακτίνας ανάσχεσης. Επίσης, ο οδηγός του Ες, Λίπερτ και ο σωματοφύλακάς του συνελήφθησαν στην αυστριακή πόλη Γκάλσπαχ στις 05.30 το πρωί της 11ης, τέσσερις ώρες δηλαδή πριν ο Πιντς παραδώσει το γράμμα του Ες προς τον φύρερ στο Μπέργκχοφ. Ο Χίτλερ γνώριζε, λοιπόν, το παράτολμο σχέδιο του Ες και ο όποιος θυμός του προερχόταν όχι από την πράξη του Ες, αλλά από το ότι οι Βρετανοί τους είχαν ξεγελάσει. Για του λόγου το αληθές, ο ίδιος ο Χίτλερ, απευθυνόμενος τον Απρίλιο του ’45 προς τον Καρλ Βολφ, διοικητή των δυνάμεων των Ες Ες στην Ιταλία, όταν αυτός προσπαθούσε να αποκαταστήσει κανάλι επαφής ανάμεσα στον Χίτλερ και το Λευκό Οίκο, τον προειδοποίησε, «Αν αποτύχεις, θα σε απαρνηθώ όπως ακριβώς έκανα και με τον Ες».
