Αρχική » «Γκέιμ οφ θρόουνς» στη Νέα Δημοκρατία

«Γκέιμ οφ θρόουνς» στη Νέα Δημοκρατία

από Άρδην - Ρήξη

s16_skitso-thumb-large

Η λυσσαλέα μάχη των νεοδημοκρατικών καπετανάτων για την ηγεσία του κόμματος

Του Γιώργου Ρακκά από τη Ρήξη φ. 117

Τη γνωστή αμερικάνικη σειρά, που παρουσιάζει έναν μεσαιωνικό φανταστικό κόσμο όπου κυριαρχούν τα αποϊδεολογικοποιημένα παιχνίδια εξουσίας, η προδοσία, και η αδελφοκτονία θυμίζει η κούρσα διαδοχής για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας: Εκδηλώνεται ως μια σύγκρουση δίχως αρχές των καπετανάτων ενός κόμματος που πάντοτε στην ουσία του υπήρξε «κόμμα παραγόντων» και όχι «κόμμα μαζών».

Πίσω από την υποψηφιότητα Τζιτζικώστα, όπως πλέον γίνεται φανερό, στοιχίζεται και ο Α. Σαμαράς και ο καπάτσος σύμβουλός του (και πρωταθλητής άστοχων εκτιμήσεων, για να μην ξεχνιόμαστε) Χρύσανθος Λαζαρίδης. Μέσω αυτού, και με δούρειο ίππο τη ρητορική του «νέου», το ρεύμα του Αντώνη Σαμαρά προσπαθεί να περάσει στη «φάση ΙΙ» εκκαθάρισης της παλαιογραφειοκρατίας του κόμματος (η πρώτη ήταν η τοποθέτηση του  Παπαμιμίκου στη θέση του γραμματέα της ΝΔ, με «ειδική αποστολή» να την καταστείλει). Το σχέδιο λειτουργεί και ως σωσίβιο διάσωσης του ίδιου του Σαμαρά, καθώς στην περίπτωση νίκης του περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας (που θα μείνει στην ιστορία της Θεσσαλονίκης ως ο πολιτικός που την αποκάλεσε «μια… γκομενάρα που θέλει πλύσιμο»!), και για όσο δεν θα έχει την δυνατότητα να γίνει βουλευτής, αυτός είναι που θα αναλάβει την κοινοβουλευτική ομάδα.
Ο Μεϊμαράκης, αντίθετα, εκφράζει την καραμανλική γραφειοκρατία, προβάλλει ως «ψυχή της παράταξης», διαφημίζοντας τα αμέτρητα κομματικά χιλιόμετρα που έχει στα παπούτσια του. Πρεσβεύει τη σταθερή προσήλωση στον «μεσαίο χώρο» και τον πατροπαράδοτο «κοινωνικό φιλελευθερισμό» που θεμελίωσε ο ιδρυτής της.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμβολίζει, προφανώς, την παράδοση της οικογενειοκρατίας μέσα στο κόμμα, η οποία είναι εξίσου ισχυρή. Αξίζει κανείς να αναλογιστεί πόσοι από τους νεώτερους βουλευτές της παράταξης είναι επίγονοι πολιτικών δυναστειών, για να κατανοήσει τη μεγάλη αντίφαση ενός κόμματος που καταγγέλλει τον νεποτισμό στη δημόσια διοίκηση, την ίδια στιγμή που τον ενσαρκώνει στη χημικά καθαρή του μορφή μέσα στην παράταξη. Η υποψηφιότητά του, ωστόσο, είναι ισχνή, καθώς η πολυετής καραμανλική κυριαρχία εντός της Νέας Δημοκρατίας και η μετέπειτα ανάληψη των ηνίων από τον Αντώνη Σαμαρά είναι εξελίξεις που έχουν θέσει στο περιθώριο το άλλοτε ισχυρό «μητσοτακέικο» – δεν έχει περάσει και πολύς πολιτικός χρόνος, εξάλλου, από τότε που η Ντόρα Μπακογιάννη αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει προσωρινά.
Ως αουτσάιντερ, προβάλλει ο Άδωνις Γεωργιάδης. Μιλάει τη γλώσσα ενός αβερωφικού φονταμενταλισμού, διανθισμένου με ακραίες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις. Ο Άδωνις γνωρίζει ότι δεν έχει παρά… κβαντικές πιθανότητες να εκλεγεί πρόεδρος σε ένα κόμμα που μπήκε από το παράθυρο πριν από μερικά χρόνια –ωστόσο στο πίσω μέρος του μυαλού του ίσως και να έχει δεύτερα σχέδια: Στο ενδεχόμενο που εν τέλει προκύψει μια σκληρή καταδικαστική απόφαση για τη δολοφονία του Φύσσα, θα δημιουργηθεί ένα κενό στην άκρα δεξιά, το οποίο ίσως σκέφτεται να καλύψει ο ίδιος, ακολουθώντας ένα «μοντέλο Ουγγαρίας». Γι’ αυτόν, η κάθοδος στις εκλογές είναι ούτως ή άλλως κέρδος, καθώς καθιερώνεται ως ηγετική προσωπικότητα και μετέπειτα μπορεί –ιδιαίτερα στην περίπτωση που οι καραμανλικοί καταφέρουν να κλειδώσουν τη φυσιογνωμία της παράταξης στον «μεσαίο χώρο»– να παίξει ηγετικό ρόλο σ’ ένα νέο μη ναζιστικό, ακροδεξιό σχήμα, που θα προκύψει από το ξαναμοίρασμα στην τράπουλα του χώρου.
Μεταξύ αυτών των πόλων έχει ξεκινήσει ήδη μια λυσσαλέα εσωκομματική σύγκρουση, η οποία καταδεικνύει τη βαθιά οργανωτική και ιδεολογική κρίση που βιώνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια η ελληνική δεξιά: Στη ρητορική των εσωκομματικών αντιπάλων (πλην Αδώνιδος, που δεν είναι τυχαίο ως προς αυτό ότι είναι το αουτσάιντερ) κυριαρχεί η αποϊδεολογικοποίηση, ενώ ο κάθε υποψήφιος προσπαθεί να μεταβάλει τις εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες σε κοστούμι για τη δική του εκλογή. Έτσι οι μεϊμαράκηδες θα μαζέψουν 200 υπογραφές για την υποψηφιότητά του, ενώ το καταστατικό απαιτούσε μόνο 50, μόνο και μόνο για να δυσκολέψουν τη διαδικασία για τους άλλους. Και θα απαιτήσουν μια σφιχτή και αρκετά κλειστή διαδικασία και αρκετά υψηλό παράβολο εκλογής (ακούστηκε μέχρι και 50€) ώστε να περιορίσουν το σώμα των εκλογέων στον στενό κορσέ του μηχανισμού που ελέγχουν.
Από την άλλη, ο Παπαμιμίκος προσπάθησε να κόψει την υποψηφιότητα του Άδωνι, επειδή άργησε να την καταθέσει μερικά λεπτά, πράξη που έκανε ρεζίλι τη Νέα Δημοκρατία στο πανελλήνιο και θύμισε τα όργια που ο τωρινός γραμματέας στης ΝΔ έκανε όταν έλυνε και έδενε στην ΔΑΠ Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Ο λόγος αυτού του απονενοημένου διαβήματος υπήρξε, φυσικά, ότι οι σαμαρικοί έκριναν πως η υποψηφιότητα Άδωνι λειτουργεί εις βάρος της δικής τους, αφαιρώντας κρίσιμες ψήφους από την καθαρή δεξιά.
Ο δε Κυριάκος κάνει εκκλήσεις για φέιρ πλέι, όχι γιατί έχει κάποια ιδιαίτερη ευαισθησία, αλλά διότι, κατά τα φαινόμενα, δεν διαθέτει την ισχύ και τα μέσα ώστε να εφαρμόσει χτυπήματα κάτω από τη ζώνη στους αντιπάλους του. Και ο Άδωνις, λέει, ξεκινάει περιοδεία στην Ελλάδα με πούλμαν «αλά Ομπάμα» -μάλλον για να εξυπηρετήσει το δεύτερο σενάριο στο οποίο αναφερθήκαμε.
Με αυτά και με εκείνα, γίνεται σαφές πως η ΝΔ οδεύει προς μια βαθιά πολιτική κρίση – η οποία θα της χτυπήσει σίγουρα την πόρτα στα χρόνια που έρχονται. Το κόμμα στα μέσα του είναι εντελώς σάπιο, μη καταφέρνοντας να υπερβεί τον πατροπαράδοτο πολιτικό κοτζαμπασισμό που κυριαρχεί – ενώ η «μακροχρόνια ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς», στην οποία αρέσκεται να αναφέρεται τόσο πολύ ο Άδωνις, έχει προκαλέσει ένα σοβαρό μορφωτικό και πολιτισμικό έλλειμμα στα στελέχη της: Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τα εφτά χρόνια που κυβέρνησε η Νέα Δημοκρατία στην τελευταία 10ετία, στα νευραλγικά πόστα συντονισμού και υπεράσπισης του έργου της θα είναι είτε άνθρωποι που «έκαναν το αγροτικό» τους στην αριστερά (Λούλης, Ρουσόπουλος, Κύρτσος, Λαζαρίδης) είτε είναι μεταγραφές από την άκρα δεξιά (Άδωνις, Βορίδης, Ασημακοπούλου, κ.ά.).
Το μόνο που κρατάει αυτή την κρίση από το να εκδηλωθεί είναι ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρούν σοβαρό προβάδισμα και στην… πολιτική αποσύνθεση, καθώς από εδώ και πέρα η κυβέρνηση θα έρχεται αντιμέτωπη με τα τέρατα που δημιούργησε και θα δημιουργήσει ο τυχοδιωκτισμός και η ξεδιαντροπιά της «proti fora aristera». Όπως ομολόγησε και νεαρό στέλεχος της ΝΔ, με σημαντική θητεία στη ΔΑΠ, που τώρα έχει καταδικαστεί σε πολυετή θητεία στην άγονη γραμμή δικηγορικών συλλόγων και επιμελητηρίων από την αρτηριοσκληρωτική κομματική επετηρίδα… «Το χειρότερο που έχει κάνει ο Τσίπρας είναι ότι ανασταίνει τους δικούς μας τους ανεπρόκοπους και τους ανεπάγγελτους»…

ΣΧΕΤΙΚΑ

5 ΣΧΟΛΙΑ

Παναγιώτης 15 Οκτωβρίου 2015 - 01:05

Αφήστε τους πιασάρικους, αλλά κενούς νοήματος, χαρακτηρισμούς περί ”φονταμενταλισμού” για τον Άδωνι Γεωργιάδη, σκουπίστε, σας παρακαλώ, τις αριστερές τσίμπλες από τα μάτια σας, και παραδεχτείτε ότι είναι ο μόνος πολιτικός από τους 4 (με εξαίρεση ίσως τον Κυριάκο Μητσοτάκη) που έχει καθαρό λόγο, αλλά και ιδεολογική συγκρότηση. Τι ακριβώς εννοείτε ”ακροδεξιός” ? (μάλιστα γέλασα με την καρδιά μου με τον όρο….”μη ναζιστική ακροδεξιά” – ό,τι θέλετε λέτε μου φαίνεται). Ο δηλωμένος δεξιός είναι ”ακροδεξιός” (και μάλιστα….μη ναζιστής ακροδεξιός!!!) και οι υπόλοιποι ”κεντρώοι”? Και ο δεξιός ποιος σας βολεύει να είναι, ο … Τζιτζι-Θεέ-πάρε-την-ΠΑΕ? Πολύ ωραίος είστε κύριε!
Ο Άδωνις είναι δεξιός, εργαζόμενος, αυτοδημιούργητος και μεταρρυθμιστής με φρέσκες ιδέες για τον τόπο. Μην βιάζεστε, μάλιστα, να τον βαφτίσετε αουτσάιντερ, γιατί στην περίπτωση που οι Καραμανλικοί και τα λοιπά τζάκια κάνουν τις κάλπες 500 από 1500 ή βάλουν εισιτήριο 20 ή 50 ευρώ, τότε η ξεφτίλα θα είναι τέτοια, που το ήδη μεγάλο ρεύμα στη βάση υπέρ του Άδωνι (ή Αδώνιδος, ό,τι θέλετε παίρνετε) μπορεί να γίνει τσουνάμι που θα στείλει την ΝΔ στον πάτο μαζί με το ΠΑΣΟΚ, στην περίπτωση που πραγματοποιηθούν τα φανταστικά σενάρια που περιγράφετε περί δημιουργίας νέου κόμματος κλπ. Μην ξεχνάτε αγαπητέ (δεν σας αδικώ βέβαια που το ξεχνάτε αυτό) ότι μιλάμε για έναν πολιτικό που εκλέχθηκε με σταυρό στη Β’ Αθηνών και πλέον μετράει κάτι λιγότερο από 80,000 ψήφους. Άρα δεν κατανοώ που ακριβώς το είδατε το…παράθυρο, από το οποίο τάχα μπήκε ο ΑΓ στη ΝΔ. Εκτός κι αν η αριστεροσύνη σας, σας υπαγορεύει ότι το φυσικόν και θεμιτόν, για την πολιτική ζωή του τόπου, είναι οι πορφυρογέννητοι και οι οσφυοκάμπτες της κομματικής επετηρίδας, ενώ η δια ψήφου εκ της βάσεως εκλογής ενός νέου αυτοδημιούργητου πολιτικού είναι το παρά φύσιν. Δικαίωμά σας να σκέφτεστε έτσι (και ξαναλέω, δεν σας αδικώ), αλλά οσονούπω η Ελλάδα αλλάζει και δυστυχώς ή ευτυχώς για σας, οι εξελίξεις στο δια ταύτα σας ξεπερνούν.
Με τιμή
ένας….μη ναζιστής ακροδεξιός αβερωφικός φονταμενταλιστής (ρε τι άλλο θα ακούσουμε…)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Homotopy 15 Οκτωβρίου 2015 - 20:48

Δεν είναι ότι τους το υπαγορεύει η αριστεροσύνη αγαπητε,είναι κάτι πιο σοβαρό δυστυχώς.Αν προσέξεις θα δεις ότι οι Αριστεροί,όλων των ειδών και ποιοτήτων,έχουν μια φυσική συμπάθεια προς τον Καραμανλή.Αυτό δεν είναι τυχαίο.Η οικογένεια του Καραμανλή αποτελεί την ενσάρκωση της ιδεολογικής ηγεμονίας όλων αυτών των σκυβάλων στην μεταπολίτευση.Διότι δυστυχώς η αυταρχική συμπεριφορά της Δεξιάς,στα χρόνια που ακολούθησαν τον εμφύλιο,μετέτρεψε στο συλλογικό υποσυνείδητο τους θύτες σε θύματα και τους ηττημένους σε νικητές,μετά το ’74.Μετέτρεψε το αφήγημά τους σε επίσημη πολιτική Ιστορία της χώρας.Η ίδια η βιογραφία του Καραμανλή κάνει λόγο για δύο διαφορετικά πρόσωπα.Έναν Καραμανλή πριν την Χούντα και έναν μετά.Αυτός ο δεύτερος Καραμανλής είναι που εγκαθίδρυσε την παράδοση μιας ενοχικότητας απέναντι στην Αριστερά,μια Αριστερά που δεν είναι φυσικά η σοσιαλδημοκρατία (ούτε μπορεί να εξελιχθεί σε τέτοια) αλλά που έρχεται κατευθείαν από τον εμφύλιο,είναι ασύμβατη με την Αστική Δημοκρατία και κυρίως δεν παραδέχεται την ιστορική της ήττα.Αυτή η Αριστερά (και εκείνοι που την έκαναν κυρίαρχη) ευθύνεται αποκλειστικά για την σημερινή καταστροφή της χώρας και για το ότι αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση μέσα στην Ε.Ε.Αυτοί ευθύνονται για το γεγονός πως ένας αγράμματος τραμπούκος,ένας καταληψίας,παριστάνει σήμερα τον πρωθυπουργό.
Γιατί αυτή η ηγεμονία παρέχει ταυτόχρονα και την δύναμη στους διαφόρους Ρακκάδες και στους Καραμπελιάδες να μην τους επηρεάζει το γεγονός πως σε όλη τους τη ζωή είδαν τον κόσμο να εξελίσσεται αντίθετα προς τις ιδέες τους.Πως τα ίδια τους τα παιδιά τούς είδαν να “αγωνίζονται” μάταια,τα ίδια τους τα παιδιά είδαν τούς γονείς τους να διαψεύδονται σε όλα,τους είδαν όπως πράγματι είναι αποτυχημένοι και περιθωριακοί.Πως ακόμα και αν καταλάμβαναν την εξουσία,οι ίδιοι θα πρόδιδαν τις ιδέες τους όπως ο όμοιός τους σήμερα.Ίσως γι’αυτό αποφεύγουν να μπουν στην κυρίως πολιτική γιατί σαφώς θα μπορούσαν σήμερα να είναι στην εξουσία.
Αυτήν την ασημαντότητα τους τούς υπενθυμίζει καθημερινά ο Άδωνις Γεωργιάδης.Γι’αυτό και θα δεις πως όλοι αυτοί ποτέ δεν τον θεώρησαν γραφικό,όπως συνειδητά επέλεξε να εμφανίζεται κάποιες φορές,αλλά πάντα αντιλαμβάνονταν αυτό που πράγματι συμβολίζει,πάντα αισθάνονταν έναν τρόμο απέναντι του.Ακριβώς αυτόν τον τρόμο απολαμβάνω να παρακολουθώ σήμερα (και είμαι σίγουρος το απολαμβάνει και ο ίδιος).

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Antonis 16 Οκτωβρίου 2015 - 11:59

Όταν κάποιος επί χρόνια διαφημίζει ακραία εθνικιστικά βιβλία όπως του Πλεύρη και της Τζιροπούλου (που έχει ξεφτιλίσει την ετυμολογία της ελληνικής γλώσσας), αναπαράγει την εμφυλιοπολεμική ρητορική (ενώ η “εθνική συμφιλίωση” υποτίθεται ότι έχει επιτευχθεί εδώ και 30 χρόνια) και πιστεύει σε φυλετικές θεωρίες (ότι το “αίμα” έχει την ίδια ισχύ με τον πολιτισμό), τότε δικαίως θεωρείται ακροδεξιός. Και μάλιστα ιδιότυπος ακροδεξιός που προσπαθεί να συμβιβάσει την παραδοσιακή λαϊκοδεξιά ρητορική με τη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία (των παγκόσμιων αγορών, του ξεπεράσματος του έθνους-κράτους κλπ)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Χρίστος 16 Οκτωβρίου 2015 - 20:01

Φίλε Antonis, έχω πάψει εδώ και καιρό να ελπίζω ότι μας ψεκάζουν με κάτι και παράγονται σχόλια όπως αυτά πιο πάνω …

Τελευταία ελπίδα είναι ότι κάτι ρίχνουν στο νερό, της βρύσης και το εμφιαλωμένο, – γι’ αυτό και οι τόσο σοβαρές παρενέργειες. Αλλά φοβάμαι ότι οι ελπίδες μου είναι φρούδες… και ότι είναι έτσι από μόνοι τους. Ζουν ανάμεσα μας! Και ψηφίζουν!

ΥΓ Η γελοιότητα της σύγχυσης (ψευτο)πατριωτικής ρητορικής και νεοφιλελέ ρυπαρολογίας είναι πολιτικά εκκωφαντική Κι όμως, στα “ορφανά” των απολιτίκ ρουσφετοκυνηγών και ψηφοβοσκών της πρώην κεντροδεξιάς μπορείς να βρεις αρκετούς που γοητεύονται από τέτοιους αχταρμάδες.
Προσπάθεια ψυχολογικής αναπλήρωσης θα μπορούσε να είναι η εξήγηση αλλά και πάλι … είναι τρομακτικό ως φαινόμενο! Και πολιτικά απογοητευτικό.
Προσωπικά αισθάνομαι ντροπή που συγχρωτιζόμουν πολιτικά με τέτοιους κατιμάδες κάποτε … και λυπάμαι που δεν είχα ξεχέσει μερικούς τέτοιους, όταν έπρεπε. Όχι ότι θα άλλαζε κάτι – αμφιβάλω κι αν καταλάβαιναν – αλλά τουλάχιστον θα μπορούσα να λέω ότι έκανα το καθήκον μου στο ακέραιο.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Χάμπτυ-Ντάμπτυ 16 Οκτωβρίου 2015 - 13:55

Κατ’ αρχάς, είναι εύκολο να απαξιώνουμε εμείς που εμφανιζόμαστε να γράφουμε με ψευδώνυμο, ανθρώπους με ονοματεπώνυμο. Αυτό δεν αποτελεί, δυστυχώς, ούτε δείγμα σοβαρότητας, ούτε δείγμα κάποιας στέρεας πολιτικής ηθικής που χρειάζεται ο τόπος –για μένα σε αυτό το επίπεδο της συζήτησης είναι αδιάφορο αν ο φορέας αυτής της εν κρυπτώ κατάκρισης είναι αριστερός ή δεξιός.

Στο προκείμενο, τώρα. Ο κύριος Χομότοπυ, είναι μάλλον άσχετος περί του τι πρεσβεύει ο χώρος στου οποίου την ιστοσελίδα γράφει, καθώς και της ιστορικής του διαδρομής. Αν ήξερε, δεν θα ‘γραφε ότι του κατέβαινε στο κεφάλι –όπως ότι ως «αριστεροί» έχουμε κάποια συμπάθεια ως προς τον Καραμανλισμό.

Θα του υπενθυμίσω ότι τα γράφει αυτά στο Άρδην, που συγκρούστηκε μετωπικά κατά την δεκαετία του 1970 με τον ‘ιστορικό καραμανλισμό’ –τότε αρκετοί από τους ‘Καραμπελιάδες’, ο ίδιος αλλά και άλλοι, αποτελούσαν συνήθη στόχο πολιτικών διώξεων –ακόμα και φυλακίσεων.

Αυτό, βέβαια, είναι ιστορία. Ας πάμε στα σημερινά. Κατ’ αρχάς ο Χομότοπυ δείχνει να μην γνωρίζει ότι απευθύνεται σε ανθρώπους που εδώ και δεκαπέντε τουλάχιστον χρόνια υποστηρίζουν πως η αντίθεση δεξιάς-αριστεράς είναι ξεπερασμένη, εξαντλημένη, και ανακυκλώνει ένα εμφυλιακό σύνδρομο που μόνο κακό κάνει στον τόπο. Και έρχεται τώρα, να μιλήσει περί ‘αριστερών’….

Τρίτο ατόπημα. Απευθύνεται στον χώρο που αντιπαρατέθηκε όσο κανείς με τον ΣΥΡιζισμό, από το 2012 κι έπειτα, και τον ταυτίζει με τον Τσίπρα. Γενικώς δηλαδή, παραλληρούμε άνευ σημασίας και άνευ ουσίας.

Τέταρτο. Πουθενά το άρθρο δεν υποστηρίζει ότι ο Άδωνις είναι γραφικός. Κατά την δική μου άποψη, ο Άδωνις χρησιμοποιεί ακόμα και την γραφικότητα, για να συγκεντρώσει επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο ίδιος έχει ξεκάθαρη ιδεολογική τοποθέτηση –το άρθρο λέει ότι είναι ο μόνος υποψήφιος της ΝΔ, ο οποίος γνωρίζει επακριβώς που πατάει και που πηγαίνει.

Επί της ουσίας, τώρα, το πρόβλημα με τον Άδωνι είναι ακριβώς αυτό. Αυτά που λέει για τον τόπο δεν είναι βιώσιμα. Για παράδειγμα, ο σκληρός του νεοφιλελευθερισμός, ο οποίος συνεπάγεται ότι η χώρα θα παραμείνει σ’ έναν οικονομικό παρασιτισμό, και θα χάσει εντελώς και αυτό το ελάχιστο παραγωγικό βάθος που έχει απομείνει. Σε ό,τι αφορά στις οικονομικές του απόψεις, δυστυχώς, ο Άδωνις είναι 35 χρόνια πίσω [όπως αντίστοιχα είναι και ο Τσίπρας]. Ανακυκλώνει έναν μπαγιάτικο θατσερισμό, ενώ τα διακυβεύματα του 21ου αιώνα είναι άλλα. Δεν είναι γενικά και αόριστα ‘οι επενδύσεις’, είναι ‘τι επενδύσεις;’, τι αναπτυξιακό σχέδιο πρέπει να υιοθετήσει η χώρα και πως θα το υλοποιήσει ώστε να κόψει δρόμο και να ανακτήσει το παραγωγικό της βάθος (για να μπορεί να αποκαταστήσει την σχετική της αυτονομία μέσα στα μεγάλα περιφερειακά σύνολα που θα ‘παίξουν’ στον 21ο αιώνα). Ως προς αυτό, ο Άδωνις δεν έχει να πεί τίποτα. Γιατί το αδύναμο σημείο του, ως πηγαίος νεοφιλελεύθερος, είναι ότι δεν αντιλαμβάνεται την στενή συνάφεια οικονομίας και γεωπολιτικής στον 21ο αιώνα.

Εδώ υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα. Το να διεκδικεί κανείς την κληρονομιά της δεξιάς εθνικοφροσύνης σημαίνει ότι αποδέχεται και τις εθνικές καταστροφές που αυτή προκάλεσε κατά το διάστημα της διακυβέρνησής της (1949-1974). Τι έχει να πεί ο Άδωνις για την Κύπρο, για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, την Θράκη κ.ο.κ.; Δυστυχώς, σε όλα αυτά τα πεδία ήταν η εθνικόφρων δεξιά που άνοιξε τους ασκούς του αιόλου, γιατί νόμιζε ότι οι Τούρκοι είναι αδέρφια μας στον αγώνα εναντίον των «κόκκινων».

Η ιστορία δεν παραγράφεται, ούτε ξαναγράφεται. Και έχει βγάλει την ετυμηγορία της για την δεξία εθνικοφροσύνη, όπως την έχει βγάλει και για τον αριστερό μηδενισμό της ύστερης μεταπολίτευσης. Σε ό,τι αφορά στην πρώτη, η αλήθεια είναι –και υπάρχουν πλείστα όσα ιστορικά τεκμήρια για να υποστηρίξει κανείς αυτήν την αλήθεια– ότι υπήρξε πρώτα δεξιά και μόνο επιφανειακά ‘εθνικοφροσύνη’ –με τρόπο μάλιστα γελοίο, που διέσυρε την ιστορική μας ταυτότητα.

Για όλα αυτά, δυστυχώς, ο Άδωνις δεν έχει να πει τίποτα. Γιατί το επίπεδό του, ιδεολογικό και πολιτικό, είναι αντίστοιχο με εκείνο των αριστεροπασόκων με τους οποίους πλακώνεται κάθε μέρα στα κανάλια.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ