282
Με εξιλαστήριο θύμα την προηγούμενη γραμματέα του, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, προσπάθησε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιωργάκης Παπανδρέου να ανατρέψει τα αρνητικά (γι’ αυτόν και το ΠΑΣΟΚ) αποτελέσματα των πρόσφατων δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών, όσο και την αμφισβήτηση προς το πρόσωπό του από το ίδιο του το κόμμα.
Μετά τις οργανωτικές αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν στο ΠΑΣΟΚ με πρωτοβουλία του προέδρου του στις αρχές Δεκεμβρίου και αφορούσαν στην ανασύνθεση του Πολιτικού Συμβουλίου και τη σύνθεση νέου Κοινοβουλευτικού Συμβουλίου, προκύπτουν τα κάτωθι:
• Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θέλησε να καταστήσει συνυπεύθυνους όλους τους «πρωτοκλασάτους» του κόμματός του για την τύχη που θα έχουν στις προσεχείς εθνικές εκλογές, περιορίζοντας τις ευθύνες που του αποδίδονται για τον τρόπο που ηγείται.
• Εγκαταλείπεται η όποια αναφορά σε «ανανέωση» και «συμμετοχική δημοκρατία» με την οποία είχε πολιτευθεί ως τώρα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Η «επιστροφή» των «πρωτοκλασάτων» δείχνει το τέλος των πειραματισμών, τη συστράτευση και συνυπευθυνότητα όλων.
• Η προσπάθεια του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να διασφαλίσει τον πλήρη έλεγχο του κόμματός του, διά μέσου του νέου γραμματέα, προκειμένου να διαχειριστεί μία νέα εκλογική ήττα στις επερχόμενες εθνικές εκλογές.
Με την ανασύνθεση των οργάνων θεωρήθηκε ότι είναι δυνατόν να ξεπεραστεί η «κρίση» που μαστίζει το ΠΑΣΟΚ εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Η ανακύκλωση του υπάρχοντος «πολιτικού υλικού» (ένα ποσοστό του οποίου είναι πολιτικά και ηθικά φθαρμένο από την εποχή του σημιτικού εκσυγχρονισμού) θεωρήθηκε ως μία κάποια λύση, στη σημερινή πολιτική ανεπάρκεια και ιδεολογική ένδεια του ΠΑΣΟΚ.
Δεν έγινε για άλλη μια φορά κατανοητό ότι η υπάρχουσα «κρίση» έχει δομικά χαρακτηριστικά, ήτοι: Το νεοφιλελεύθερο πρότυπο. Την αλλοίωση της πολιτικής-ιδεολογικής φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ και τη μετάλλαξή του από ένα αρχικά διακηρυχθέν σοσιαλιστικό κίνημα σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα χθες, σε ένα σοσιαλφιλελεύθερο σήμερα. Τη μη απομάκρυνσή του από τους φορείς της διαπλοκής με την οποία είχε συνδεθεί κατά την περίοδο της σημιτικής διακυβέρνησης. Την έλλειψη πολιτικής πρότασης, του οποιουδήποτε οράματος.
Προκρίνονται δηλαδή «λύσεις» που σκοπό έχουν να καλύψουν την επιφάνεια των προβλημάτων, λύσεις με ημερομηνία λήξης. Αντί της ριζικής αναδιάρθρωσης, της αυτοκριτικής, της παρουσίασης και δέσμευσης, αντί ενός συγκεκριμένου προγράμματος, έχουμε «συνυπευθυνότητες» και ανακύκλωση ενός φθαρμένου πολιτικού προσωπικού. Όπως και επί Σημίτη, η ιστορία επαναλαμβάνεται (χωρίς να γίνεται κατανοητή). Αντί της πολιτικοποίησης των επιλογών του, την αναφορά (ή επαναφορά) σαφώς πολιτικοϊδεολογικών θέσεων, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απλώς τις προσωποποίησε.
Το ΠΑΣΟΚ καθηλωμένο και δεσμευμένο από τις επιλογές του «σημιτικού εκσυγχρονισμού» (και κυρίως από τις πρακτικές και τις δεσμεύσεις εκείνης της περιόδου) θα έπρεπε να κάνει μία ΤΟΜΗ ακριβώς σε αυτό το σημείο. Απεναντίας βλέπουμε σύμπλευση και συμπόρευση με τα άτομα που συνταυτίστηκαν με το σημιτισμό. Από την άλλη, θα ήταν παράδοξο να απαιτεί κανείς «απογαλακτισμό» από τη συγκεκριμένη περίοδο, όταν ο ίδιος ο πρόεδρός του υπήρξε στέλεχος εκείνης του περιόδου, υπέρμαχος της ελληνο-τουρκικής προσέγγισης και «φιλίας» (!), υπέρμαχος του κατάπτυστου, ρατσιστικού και διχοτομικού Σχεδίου Ανάν που διέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία, υπεύθυνος για τη «διακόσμηση» του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ με τους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους Μάνο και Ανδριανόπουλο και τους πρώην «αριστερούς» Ανδρουλάκη και Δαμανάκη. Δεν διαπιστώσαμε από καμιά κίνηση ή δήλωσή του έως τώρα ότι έχει αλλάξει γραμμή πλεύσης.
«Το παλαιό δεν μπορεί, το καινούργιο δεν πείθει».
Τοιουτοτρόπως, η πολιτικoϊδεολογική σύγχυση που επικρατεί στον χώρο του ΠΑΣΟΚ θα εντείνεται, η αδυναμία του στο να λαμβάνει θέση στη σχέση δημόσιου-ιδιωτικού (όπως στην περίπτωση του υπό αναθεώρηση άρθρου 16 του Συντάγματος που αφορά στη δυνατότητα ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων) θα προσλαμβάνει εντός του εκρηκτικές διαστάσεις. Το ΠΑΣΟΚ θα πορεύεται –όπως άλλωστε εδώ και καιρό πράττει– προσπαθώντας να γεφυρώνει τις τεράστιες αντιθέσεις εντός του, ακροβατώντας και τσαλαβουτώντας. Για πόσον καιρό ακόμα, θα το αποφασίσει η Ιστορία.
ο (Παλαιο)Πασόκος
Μετά τις οργανωτικές αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν στο ΠΑΣΟΚ με πρωτοβουλία του προέδρου του στις αρχές Δεκεμβρίου και αφορούσαν στην ανασύνθεση του Πολιτικού Συμβουλίου και τη σύνθεση νέου Κοινοβουλευτικού Συμβουλίου, προκύπτουν τα κάτωθι:
• Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θέλησε να καταστήσει συνυπεύθυνους όλους τους «πρωτοκλασάτους» του κόμματός του για την τύχη που θα έχουν στις προσεχείς εθνικές εκλογές, περιορίζοντας τις ευθύνες που του αποδίδονται για τον τρόπο που ηγείται.
• Εγκαταλείπεται η όποια αναφορά σε «ανανέωση» και «συμμετοχική δημοκρατία» με την οποία είχε πολιτευθεί ως τώρα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Η «επιστροφή» των «πρωτοκλασάτων» δείχνει το τέλος των πειραματισμών, τη συστράτευση και συνυπευθυνότητα όλων.
• Η προσπάθεια του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να διασφαλίσει τον πλήρη έλεγχο του κόμματός του, διά μέσου του νέου γραμματέα, προκειμένου να διαχειριστεί μία νέα εκλογική ήττα στις επερχόμενες εθνικές εκλογές.
Με την ανασύνθεση των οργάνων θεωρήθηκε ότι είναι δυνατόν να ξεπεραστεί η «κρίση» που μαστίζει το ΠΑΣΟΚ εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Η ανακύκλωση του υπάρχοντος «πολιτικού υλικού» (ένα ποσοστό του οποίου είναι πολιτικά και ηθικά φθαρμένο από την εποχή του σημιτικού εκσυγχρονισμού) θεωρήθηκε ως μία κάποια λύση, στη σημερινή πολιτική ανεπάρκεια και ιδεολογική ένδεια του ΠΑΣΟΚ.
Δεν έγινε για άλλη μια φορά κατανοητό ότι η υπάρχουσα «κρίση» έχει δομικά χαρακτηριστικά, ήτοι: Το νεοφιλελεύθερο πρότυπο. Την αλλοίωση της πολιτικής-ιδεολογικής φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ και τη μετάλλαξή του από ένα αρχικά διακηρυχθέν σοσιαλιστικό κίνημα σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα χθες, σε ένα σοσιαλφιλελεύθερο σήμερα. Τη μη απομάκρυνσή του από τους φορείς της διαπλοκής με την οποία είχε συνδεθεί κατά την περίοδο της σημιτικής διακυβέρνησης. Την έλλειψη πολιτικής πρότασης, του οποιουδήποτε οράματος.
Προκρίνονται δηλαδή «λύσεις» που σκοπό έχουν να καλύψουν την επιφάνεια των προβλημάτων, λύσεις με ημερομηνία λήξης. Αντί της ριζικής αναδιάρθρωσης, της αυτοκριτικής, της παρουσίασης και δέσμευσης, αντί ενός συγκεκριμένου προγράμματος, έχουμε «συνυπευθυνότητες» και ανακύκλωση ενός φθαρμένου πολιτικού προσωπικού. Όπως και επί Σημίτη, η ιστορία επαναλαμβάνεται (χωρίς να γίνεται κατανοητή). Αντί της πολιτικοποίησης των επιλογών του, την αναφορά (ή επαναφορά) σαφώς πολιτικοϊδεολογικών θέσεων, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απλώς τις προσωποποίησε.
Το ΠΑΣΟΚ καθηλωμένο και δεσμευμένο από τις επιλογές του «σημιτικού εκσυγχρονισμού» (και κυρίως από τις πρακτικές και τις δεσμεύσεις εκείνης της περιόδου) θα έπρεπε να κάνει μία ΤΟΜΗ ακριβώς σε αυτό το σημείο. Απεναντίας βλέπουμε σύμπλευση και συμπόρευση με τα άτομα που συνταυτίστηκαν με το σημιτισμό. Από την άλλη, θα ήταν παράδοξο να απαιτεί κανείς «απογαλακτισμό» από τη συγκεκριμένη περίοδο, όταν ο ίδιος ο πρόεδρός του υπήρξε στέλεχος εκείνης του περιόδου, υπέρμαχος της ελληνο-τουρκικής προσέγγισης και «φιλίας» (!), υπέρμαχος του κατάπτυστου, ρατσιστικού και διχοτομικού Σχεδίου Ανάν που διέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία, υπεύθυνος για τη «διακόσμηση» του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ με τους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους Μάνο και Ανδριανόπουλο και τους πρώην «αριστερούς» Ανδρουλάκη και Δαμανάκη. Δεν διαπιστώσαμε από καμιά κίνηση ή δήλωσή του έως τώρα ότι έχει αλλάξει γραμμή πλεύσης.
«Το παλαιό δεν μπορεί, το καινούργιο δεν πείθει».
Τοιουτοτρόπως, η πολιτικoϊδεολογική σύγχυση που επικρατεί στον χώρο του ΠΑΣΟΚ θα εντείνεται, η αδυναμία του στο να λαμβάνει θέση στη σχέση δημόσιου-ιδιωτικού (όπως στην περίπτωση του υπό αναθεώρηση άρθρου 16 του Συντάγματος που αφορά στη δυνατότητα ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων) θα προσλαμβάνει εντός του εκρηκτικές διαστάσεις. Το ΠΑΣΟΚ θα πορεύεται –όπως άλλωστε εδώ και καιρό πράττει– προσπαθώντας να γεφυρώνει τις τεράστιες αντιθέσεις εντός του, ακροβατώντας και τσαλαβουτώντας. Για πόσον καιρό ακόμα, θα το αποφασίσει η Ιστορία.
ο (Παλαιο)Πασόκος
