Συγγραφέας: Βλάσης Αγτζίδης
Όποιος παρακολούθησε την προεκλογική κίνηση στην Παγκρήτια Ένωση Αθηνών δε θα ένοιωσε καθόλου ικανοποιημένoς από τις κυρίαρχες ιδεολογικές τάσεις που φαίνεται να αναπτύσσονται στον χώρο, των πάλαι ποτέ πρωτοπόρων του ελληνισμού, Κρητών.
Τα κύρια λοιπόν χαρακτηριστικά της προεκλογικής κίνησης ήταν η πλειοδοσία του κρητικισμού. Κάποιος εισήγαγε τον αμίμητο όρο “συγκρητισμός” (sic!) και ήρθε πρώτος στους ψήφους. H Kρήτη αναγορεύτηκε σε υπέρτατη ιδεολογία! Ο ελληνισμός, η αλληλεγγύη της κοινότητας των Ελλήνων, το ενιαίο των συμφερόντων του ελληνικού έθνους απουσίαζαν πλήρως.
Η προοδευτική παράδοση της Κρήτης που δημιουργήθηκε από το ενωτικό, αντιοθωμανικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα των αρχών του αιώνα φαίνεται ότι δεν λέει τίποτα στους απογόνους του Βενιζέλου, του Καζαντζάκη, του Σταυριδάκη, του Πολεμαρχάκη, του Δεληγιαννάκη και τόσων άλλων που πρωτοστάτησαν στην προσπάθεια εθνικής ολοκλήρωσης του ελληνισμού. Η Κρήτη λοιπόν, που συγκρούστηκε τότε με τη μοναρχική παράδοση της “μικράς πλην εντίμου Ελλάδος”, φαίνεται να περνά στην ενδοτική ιδεολογική παράδοση της βασιλικής παράταξης και όχι μόνο. Έτσι λοιπόν “Η μικρά πλην έντιμος Κρήτη” ήρθε να αντικαταστήσει τα παλιά πανελλήνια κρητικά οράματα.
Τα φαινόμενα αυτά σαφώς ικανοποιούν όλους όσους απεργάζονται τη διάλυση της Ελλάδας και την αποσύνθεση του ελληνισμού. Τρίβουν τα χέρια τους οι κάθε είδους ενδοτικοί που προσπαθούν να αποδείξουν ότι η ενότητα του ελληνικού έθνους ήταν μια “φαντασιακή θέσμιση” του κράτους και όχι ελεύθερη επιλογή των Ελλήνων. Μαζί τους χαίρεται το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο που επιδιώκει την κηδεμονία επί των Ελλήνων μέσω της διάσπασής τους, η Τουρκία γιατί επιβεβαιώνεται η άποψή της για το “ευτυχισμένο” οθωμανικό παρελθόν, τότε που οι χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι Κρήτες, πιστεύοντας αμφότεροι ότι “Η Κρήτη είναι ιδεολογία”, ζούσαν ειρηνικά κάτω από την υψηλή εποπτεία του Διβανίου, οι διάφοροι τριτοκοσμικοί που επιδιώκουν την ισπανοποίηση της Ελλάδος για να καταστρέψουν με αυτό τον τρόπο το “καταραμένο αθηναϊκό κράτος”. Και πάνω απ’ όλα χαίρεται ο κακός δαίμονας του ελληνισμού, ο Διχασμός, γιατί επανέρχεται θριαμβευτής στο προσκήνιο κάτω από την κυριαρχία του σύγχρονου τοπικισμού.
Όλα αυτά μοιάζουν σαν ένα κακοστημένο αντικρητικό ανέκδοτο. Μόνο που εμείς οι οποίοι γνωρίσαμε την Κρήτη σαν τον πρωτοπόρο χώρο στους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες αρνούμαστε να το δεχτούμε. Γιατί είναι αδιανόητο την εποχή που ο ελληνισμός ματώνει στην κατεχόμενη Κύπρο, στα Βαλκάνια και στον Εύξεινο Πόντο, τη στιγμή που οι εξωελλαδικοί Έλληνες συγκροτούνται σε ισχυρή ελληνική συνιστώσα, τη στιγμή που ο ελληνισμός βρίσκεται και πάλι στο μάτι του κυκλώνα να αναζητούμε καταφύγιο στον τοπικισμό. Βέβαια ο πρώτος ρόλος ανήκει στους συνέλληνες Κρητικούς που ακόμα κρατούν ζωντανή την πανελλήνια κρητική παράδοση. Η δικιά μας πίστη είναι ότι η Κρήτη, η αληθινή Κρήτη, δεν έχει ακόμα μιλήσει.
